Werk & Studie
alle pijlers
Balen... sollicitatiegesprek afgezegd
woensdag 20 mei 2009 om 19:50
Eerst wat achtergrondinformatie.
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek voor een functie op een secretariaat waar ik zelf al 5 jaar als secretaresse werk (in het bedrijf zelf werk ik al meer dan 10 jaar). Ik heb gesolliciteerd op de baan die is vrijgekomen na vertrek van mijn collega (management-assistente). We werkten daar met z'n tweeën.
Mijn manager is a.i. Het jaargesprek dat ik laatst met hem had was positief, maar toch heb ik het gevoel dat het niet echt klikt tussen ons. Bij het sollicitatiegesprek zouden ook twee collega's zitten met wie ik erg goed kan opschieten.
Maar ik heb vanochtend vroeg (het gesprek was vandaag om 9.30 uur) helaas het sollicitatiegesprek moeten afbellen omdat ik ontzettende hoofdpijn had. Ik werd er wakker mee om 5 uur vanochtend, mijn nekspieren totaal verstijfd en de tranen rolden over m'n wangen. Niet omdat ik moest huilen, maar omdat ik amper uit m'n ogen kon kijken van de pijn in m'n hoofd.
Meteen een pijnstiller genomen maar om half 8 was er nog geen verbetering. Dus m'n manager laten weten dat ik helaas niet kon komen en gezegd dat ik het erg vervelend vond.
Ik baal er natuurlijk ontzettend van. Kan wel janken eigenlijk.
Ik weet dat ik er niets aan kan doen, pure pech gewoon maar toch blijf ik me schuldig voelen. Zie ineens allemaal beren op de weg, vrees dat ik hiermee m'n glazen heb ingegooid bij m'n manager, dat ik nu die baan wel op m'n buik kan schrijven, etc.
Bah, ik kan het maar niet uit m'n hoofd zetten.
Ik heb al wel weer een afspraak staan voor het gesprek volgende week. Maar toch. Ik sta er nu toch anders in merk ik.
Ik had me echt goed voorbereid op het gesprek en was er qua positief gevoel helemaal klaar voor. Nu ineens voel ik me er ontzettend onzeker over.
Ik heb het, na het vertrek van m'n collega, vreselijk druk in m'n uppie en doe alles in m'n macht om te zorgen dat het secretariaat goed blijft draaien ondanks gemis aan mankracht op dit moment. En privé ook behoorlijk veel op m'n bordje liggen nu. Kan dus misschien dat nek- en hoofdpijn met spanningsklachten te maken hebben maar daar durf ik het al helemaal niet met m'n manager over te hebben. Bang dat hij dan denkt dat ik te "zwak" ben voor de functie. Ik ga het zelf ook bijna geloven nu
Wat ik met dit topic wil weet ik eigenlijk niet precies. Even van me afschrijven denk ik. En vraag me af wat jullie meningen hierover zijn. Had ik toch moeten gaan met grote kans op een heel slecht gesprek? Zit ik nou echt fout hiermee of zal de "schade" meevallen? Kom ik hierdoor over als "niet geschikt voor de functie"? Sorry voor het lange verhaal.... voel me even behoorlijk onzeker nu.
Ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek voor een functie op een secretariaat waar ik zelf al 5 jaar als secretaresse werk (in het bedrijf zelf werk ik al meer dan 10 jaar). Ik heb gesolliciteerd op de baan die is vrijgekomen na vertrek van mijn collega (management-assistente). We werkten daar met z'n tweeën.
Mijn manager is a.i. Het jaargesprek dat ik laatst met hem had was positief, maar toch heb ik het gevoel dat het niet echt klikt tussen ons. Bij het sollicitatiegesprek zouden ook twee collega's zitten met wie ik erg goed kan opschieten.
Maar ik heb vanochtend vroeg (het gesprek was vandaag om 9.30 uur) helaas het sollicitatiegesprek moeten afbellen omdat ik ontzettende hoofdpijn had. Ik werd er wakker mee om 5 uur vanochtend, mijn nekspieren totaal verstijfd en de tranen rolden over m'n wangen. Niet omdat ik moest huilen, maar omdat ik amper uit m'n ogen kon kijken van de pijn in m'n hoofd.
Meteen een pijnstiller genomen maar om half 8 was er nog geen verbetering. Dus m'n manager laten weten dat ik helaas niet kon komen en gezegd dat ik het erg vervelend vond.
Ik baal er natuurlijk ontzettend van. Kan wel janken eigenlijk.
Ik weet dat ik er niets aan kan doen, pure pech gewoon maar toch blijf ik me schuldig voelen. Zie ineens allemaal beren op de weg, vrees dat ik hiermee m'n glazen heb ingegooid bij m'n manager, dat ik nu die baan wel op m'n buik kan schrijven, etc.
Bah, ik kan het maar niet uit m'n hoofd zetten.
Ik heb al wel weer een afspraak staan voor het gesprek volgende week. Maar toch. Ik sta er nu toch anders in merk ik.
Ik had me echt goed voorbereid op het gesprek en was er qua positief gevoel helemaal klaar voor. Nu ineens voel ik me er ontzettend onzeker over.
Ik heb het, na het vertrek van m'n collega, vreselijk druk in m'n uppie en doe alles in m'n macht om te zorgen dat het secretariaat goed blijft draaien ondanks gemis aan mankracht op dit moment. En privé ook behoorlijk veel op m'n bordje liggen nu. Kan dus misschien dat nek- en hoofdpijn met spanningsklachten te maken hebben maar daar durf ik het al helemaal niet met m'n manager over te hebben. Bang dat hij dan denkt dat ik te "zwak" ben voor de functie. Ik ga het zelf ook bijna geloven nu
Wat ik met dit topic wil weet ik eigenlijk niet precies. Even van me afschrijven denk ik. En vraag me af wat jullie meningen hierover zijn. Had ik toch moeten gaan met grote kans op een heel slecht gesprek? Zit ik nou echt fout hiermee of zal de "schade" meevallen? Kom ik hierdoor over als "niet geschikt voor de functie"? Sorry voor het lange verhaal.... voel me even behoorlijk onzeker nu.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
donderdag 21 mei 2009 om 11:18
Marie, wat lief dat je zo meeleeft!
Ik zal natuurlijk laten weten hoe het allemaal gaat, heb waarschijnlijk nog wel wat steuntjes in m'n rug nodig
Het gesprek is eind volgende week (ik probeer steeds om niet zo herkenbaar te zijn op dit forum maar wat is dat lastig zeg
Ik weet niet of ik de P&O functionaris volgende week al kan spreken, volgens mij is ze een weekje met vakantie maar ik zal zo snel mogelijk een afspraak plannen.
Het is inderdaad echt van de zotte, dat het niet tot me door lijkt te dringen dat ik niet alleen het werk van twee personen kan doen.
Lastig hé zo'n leerproces. Een vriendin van mij zegt dat je het een paar keer gedaan moet hebben (assertief zijn dus) en dat je er dan echt een kick van kunt krijgen omdat je voor jezelf opkomt. Tot nu toe is mij dat helaas nog niet gelukt.
Ik heb zitten denken om een assertiviteitstraining te doen maar vind het doodeng. Daar komen vaak rollenspellen bij kijken en van het woord alleen al word ik al zenuwachtig, haha
Maar ik denk wel dat ik het gewoon moet doen, da's voor mij al een hele grote stap in de goede richting. Op dit moment ben ik te moe om de koe echt bij de horens te pakken maar besef dat ik deze impasse wel moet gaan doorbreken.
Ik ga vandaag even voor mezelf opschrijven hoe ik dit nou precies wil aanpakken, en neem al jullie tips ter harte mee.
Thanks!
Ik hou je op de hoogte.
PS vandaag héérlijk een vrije dag trouwens!
Ik zou morgen werken, maar denk dat ik m'n manager bel om te vragen of ik een dagje vrij kan krijgen zodat ik even bij kan tanken. Had vanochtend toen ik opstond ook alweer zo'n hoofdpijn dus denk dat ik die rust echt even moet nemen.
Ik zal natuurlijk laten weten hoe het allemaal gaat, heb waarschijnlijk nog wel wat steuntjes in m'n rug nodig
Het gesprek is eind volgende week (ik probeer steeds om niet zo herkenbaar te zijn op dit forum maar wat is dat lastig zeg
Ik weet niet of ik de P&O functionaris volgende week al kan spreken, volgens mij is ze een weekje met vakantie maar ik zal zo snel mogelijk een afspraak plannen.
Het is inderdaad echt van de zotte, dat het niet tot me door lijkt te dringen dat ik niet alleen het werk van twee personen kan doen.
Lastig hé zo'n leerproces. Een vriendin van mij zegt dat je het een paar keer gedaan moet hebben (assertief zijn dus) en dat je er dan echt een kick van kunt krijgen omdat je voor jezelf opkomt. Tot nu toe is mij dat helaas nog niet gelukt.
Ik heb zitten denken om een assertiviteitstraining te doen maar vind het doodeng. Daar komen vaak rollenspellen bij kijken en van het woord alleen al word ik al zenuwachtig, haha
Maar ik denk wel dat ik het gewoon moet doen, da's voor mij al een hele grote stap in de goede richting. Op dit moment ben ik te moe om de koe echt bij de horens te pakken maar besef dat ik deze impasse wel moet gaan doorbreken.
Ik ga vandaag even voor mezelf opschrijven hoe ik dit nou precies wil aanpakken, en neem al jullie tips ter harte mee.
Thanks!
Ik hou je op de hoogte.
PS vandaag héérlijk een vrije dag trouwens!
Ik zou morgen werken, maar denk dat ik m'n manager bel om te vragen of ik een dagje vrij kan krijgen zodat ik even bij kan tanken. Had vanochtend toen ik opstond ook alweer zo'n hoofdpijn dus denk dat ik die rust echt even moet nemen.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
donderdag 21 mei 2009 om 11:23
Annetd, wat rot dat jij zelf wel een burnout gehad hebt, maar goed dat je er veel van geleerd heb en nu op tijd stapjes terug kan doen als dat nodig is.
Je schrijft dat erg helder (shit, nu klink ik als mijn manager, haha) op over dat niet persoonlijk maken en ik zal je woorden goed tot me laten doordringen. Ik moet zeker proberen het zakelijk te houden.
Ik denk zeker dat het een signaal is geweest. Het vreemde eraan vind ik wel dat ik dinsdagavond nog nergens last van had, ik echt uitzag naar het gesprek omdat ik goed was voorbereid en dan dus zoiets... dan raak ik geïrriteerd door mezelf omdat ik het allemaal wel wil maar blijkbaar niet meer kan omdat m'n lichaam begint tegen te sputteren. Frustrerend is dat.
Je schrijft dat erg helder (shit, nu klink ik als mijn manager, haha) op over dat niet persoonlijk maken en ik zal je woorden goed tot me laten doordringen. Ik moet zeker proberen het zakelijk te houden.
Ik denk zeker dat het een signaal is geweest. Het vreemde eraan vind ik wel dat ik dinsdagavond nog nergens last van had, ik echt uitzag naar het gesprek omdat ik goed was voorbereid en dan dus zoiets... dan raak ik geïrriteerd door mezelf omdat ik het allemaal wel wil maar blijkbaar niet meer kan omdat m'n lichaam begint tegen te sputteren. Frustrerend is dat.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
donderdag 21 mei 2009 om 14:02
Vervelend voor je allemaal. Toch had ik er voor gekozen om wel te gaan, hoofdpijn of niet.
Ik zou me als manager echt afvragen hoe graag jij die baan wilt, zeker als ik je door omstandigheden niet goed zou kennen zoals in jouw geval.
Als jij zo op gesprek zou komen dan zou ik zelf zeggen dat we het gesprek een andere keer doen als jij je beter voelt.
Dan had je dus ook geen gesprek gehad maar je had wél een betere indruk achtergelaten.
Ik zou me als manager echt afvragen hoe graag jij die baan wilt, zeker als ik je door omstandigheden niet goed zou kennen zoals in jouw geval.
Als jij zo op gesprek zou komen dan zou ik zelf zeggen dat we het gesprek een andere keer doen als jij je beter voelt.
Dan had je dus ook geen gesprek gehad maar je had wél een betere indruk achtergelaten.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 21 mei 2009 om 21:03
HPL, dat ben ik met je eens. Daarom baal(de) ik ook zo ontzettend dat ik heb afgebeld. En m'n onderbuikgevoel vertelde me al dat ik spijt van die beslissing zou krijgen en dat heb ik ook zeker.
Ik besef me nu ook dat ik toch had moeten gaan.
Ik kan me heel goed voorstellen dat mijn manager dat zou denken en zit er daarom ook echt over in. Kan het nog maar lastig loslaten.
Helaas kan ik mijn beslissing niet terug draaien en laat het nu maar komen zoals het komt. Zal in ieder geval bij mijn manager aangeven dat ik het niet veel langer ga volhouden op deze manier (dus m.b.t. de onderbezetting). Dank je voor je eerlijke reactie, dat stel ik echt op prijs.
Ik besef me nu ook dat ik toch had moeten gaan.
Ik kan me heel goed voorstellen dat mijn manager dat zou denken en zit er daarom ook echt over in. Kan het nog maar lastig loslaten.
Helaas kan ik mijn beslissing niet terug draaien en laat het nu maar komen zoals het komt. Zal in ieder geval bij mijn manager aangeven dat ik het niet veel langer ga volhouden op deze manier (dus m.b.t. de onderbezetting). Dank je voor je eerlijke reactie, dat stel ik echt op prijs.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
donderdag 21 mei 2009 om 22:47
Doe ik zeker (zo snel mogelijk met hem in gesprek gaan dus). Ik zie hem maandag weer. Vandaag heb ik hem niet gebeld, maar een korte mail gestuurd en gezegd dat we sowieso even moeten praten omdat ik oververmoeid dreig te raken en morgen graag een vrije dag op wil nemen. Ik hoop dat hij zelf ook inziet dat de druk veel te hoog is. Ik bel hem morgenochtend ook nog even om te vragen of het akkoord is dat ik een vrije dag opneem.
Dank je HPL!
Dank je HPL!
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
dinsdag 26 mei 2009 om 11:53
Juist als je met barstende koppijn, halfziek en snoterig of wat dan ook op gesprek gaat, ben je doorgaans niet scherp en maak je op onbekenden helemaal geen goede indruk.
Op alle sollicitatietrainingen wordt gezegd en in alle boekjes staat: Ziek? dan afspraak verzetten. als je een pietsje verkouden bent mss niet, maar bij griep en koorst niet gaan solliciteren. Die tip geven ze niet voor niets. Mensen denken dat het stoer en doorzetterig overkomt als ze ondanks zieke het arbeidsethos tonen om toch te gaan werken, mar uiteindelijk waarderen bazen het ook als je grenzen aangeeft en laat zien dat je jezelf respecteert.
De redenen die Soulcats hier geeft om niet aan haar manager aan te gevne datze miomenteel overbelast is, zou voor mij als ik werkgever was juist een reden zijn om haar die hogere functie NIET te geven. Ik verwacht van zo iemand nameiojl dat ie mij idd het signaal geeft wanneer ie overloopt zodat ik op tijd kan ingrijpen en niet straks helemaal zonder secretariaat zit, omdat secretaresse twee uit angst om "zwk"te worden gevonen met een burn-out thuis zit. Dan zou ik liever iemand hebben die pro-actief genoeg is om te zeggen "baas, ik redt het echt niet, kan ik taken x en Y laten liggen of kunnen we een uitzendkracht inhuren? iemand die zijn eigen grenzen kan inschatten en aan de bel trekt wanneer ie overvraagt wordt lijkt mij geschikter dan iemand die ondanks ziekte en hoofdpijn zichzelf toch naar een sollicitatie sleept, waarmee die persoon mss ziekte alleen maar verergert.
Op alle sollicitatietrainingen wordt gezegd en in alle boekjes staat: Ziek? dan afspraak verzetten. als je een pietsje verkouden bent mss niet, maar bij griep en koorst niet gaan solliciteren. Die tip geven ze niet voor niets. Mensen denken dat het stoer en doorzetterig overkomt als ze ondanks zieke het arbeidsethos tonen om toch te gaan werken, mar uiteindelijk waarderen bazen het ook als je grenzen aangeeft en laat zien dat je jezelf respecteert.
De redenen die Soulcats hier geeft om niet aan haar manager aan te gevne datze miomenteel overbelast is, zou voor mij als ik werkgever was juist een reden zijn om haar die hogere functie NIET te geven. Ik verwacht van zo iemand nameiojl dat ie mij idd het signaal geeft wanneer ie overloopt zodat ik op tijd kan ingrijpen en niet straks helemaal zonder secretariaat zit, omdat secretaresse twee uit angst om "zwk"te worden gevonen met een burn-out thuis zit. Dan zou ik liever iemand hebben die pro-actief genoeg is om te zeggen "baas, ik redt het echt niet, kan ik taken x en Y laten liggen of kunnen we een uitzendkracht inhuren? iemand die zijn eigen grenzen kan inschatten en aan de bel trekt wanneer ie overvraagt wordt lijkt mij geschikter dan iemand die ondanks ziekte en hoofdpijn zichzelf toch naar een sollicitatie sleept, waarmee die persoon mss ziekte alleen maar verergert.
dinsdag 26 mei 2009 om 21:14
Return of kreng, je bericht heeft me erg geraakt en wil je daarvoor bedanken want het is aangekomen, en hard ook. Maar dat had ik nou net nodig, dat inzicht.
*beseft zich nu dat dit topic op de psychepijler thuis hoort*
Want het niet aangeven van mijn grenzen loopt als een rode draad door mijn leven en ineens vallen heel veel puzzelstukjes op hun plek. Natuurlijk dit gaat dit topic over werk, maar privé doe ik het helaas niet veel beter, en loop steeds tegen dezelfde muren op.
Ik ben erg betrokken bij mijn werk, en ben een steengoede secretaresse (al zeg ik het zelf en zie/zag het als loyaliteit om me zo in te zetten, zonder daarbij rekening te houden met m’n eigen welzijn. Op een of andere manier denk ik altijd, als ik maar goed mijn best doe en me niet laat kennen, dan vindt iedereen me goed, leuk, grappig, professioneel, etc. maar ik besef nu dat je zó gelijk hebt!
Het aangeven van grenzen, aangeven wanneer het teveel is, dat is pas stoer, eerlijk en professioneel. Het is zó waar...Ik heb nog heel veel te leren op dat gebied en dat besef is behoorlijk pijnlijk.
Ik heb zelf ook veel over de hele situatie nagedacht de afgelopen week en vandaag een gesprek ingepland met mijn manager voor morgen. Ik ga de sollicitatie afzeggen. Want als ik echt naar m’n hart luister, wil ik die baan niet. Zoals al gezegd, deden mijn collega die is vertrokken en ik hetzelfde werk dus wat dat betreft kan ik de baan aan, maar de functie zal op termijn wel echt gaan veranderen, en meer richting man.ass. gaan. Hoe meer ik erover heb kunnen nadenken, hoe meer ik erachter kom dat ik die grote(re) verantwoordelijkheid niet aan wil (of kan?...).
En dat nog niet eens, omdat ik mijn grenzen niet kan aangeven, maar meer omdat ik iemand ben die gewoon lekker wil werken, met fijne collega’s, leuk werk en natuurlijk betrokken wil zijn, maar ik heb nooit een ‘waanzinnige’ carrière nagestreefd. Gewoon een goede secretaresse zijn is voor mij altijd voldoende geweest. Excuus als dit nogal on-ambitieus klinkt, ik doe veel aan bijscholing want wil goed zijn in mijn vak maar 'op een hoger niveau' hoeft van mij niet zo. Natuurlijk zou het prettig zijn er financieel een beetje op vooruit te gaan, maar geld is niet alles, mijn privéleven vind ik veel belangrijker.
Privé ligt er dus nogal veel op m'n bord en me volop inzetten voor een nieuwe veeleisende functie trek ik gewoon niet op dit moment.
Wat ik wel vervelend vind, is dat ik hierdoor waarschijnlijk nogal wispelturig overkom, maar ik wil nu eindelijk eens naar mijn gevoel luisteren en beslissingen met m’n hart nemen en niet omdat collega’s zeggen dat ik perfect zou zijn voor die functie en/of dat ik 'recht heb op die functie'.
Een goede man. ass. is stressbestendig en ik kan nou niet bepaald van mezelf zeggen dat ik die competentie beheers om maar niet te praten over de baas een stap voor zijn, dan had ik weken geleden al moeten aangeven dat ik het niet meer trok.
Iedereen bedankt voor de input, het gaat de goede kant uit met m’n zelfinzicht (nog een zware weg te gaan geloof ik) Sorry voor het wederom lange verhaal maar de posting van RoK maakte een hoop los.
*beseft zich nu dat dit topic op de psychepijler thuis hoort*
Want het niet aangeven van mijn grenzen loopt als een rode draad door mijn leven en ineens vallen heel veel puzzelstukjes op hun plek. Natuurlijk dit gaat dit topic over werk, maar privé doe ik het helaas niet veel beter, en loop steeds tegen dezelfde muren op.
Ik ben erg betrokken bij mijn werk, en ben een steengoede secretaresse (al zeg ik het zelf en zie/zag het als loyaliteit om me zo in te zetten, zonder daarbij rekening te houden met m’n eigen welzijn. Op een of andere manier denk ik altijd, als ik maar goed mijn best doe en me niet laat kennen, dan vindt iedereen me goed, leuk, grappig, professioneel, etc. maar ik besef nu dat je zó gelijk hebt!
Het aangeven van grenzen, aangeven wanneer het teveel is, dat is pas stoer, eerlijk en professioneel. Het is zó waar...Ik heb nog heel veel te leren op dat gebied en dat besef is behoorlijk pijnlijk.
Ik heb zelf ook veel over de hele situatie nagedacht de afgelopen week en vandaag een gesprek ingepland met mijn manager voor morgen. Ik ga de sollicitatie afzeggen. Want als ik echt naar m’n hart luister, wil ik die baan niet. Zoals al gezegd, deden mijn collega die is vertrokken en ik hetzelfde werk dus wat dat betreft kan ik de baan aan, maar de functie zal op termijn wel echt gaan veranderen, en meer richting man.ass. gaan. Hoe meer ik erover heb kunnen nadenken, hoe meer ik erachter kom dat ik die grote(re) verantwoordelijkheid niet aan wil (of kan?...).
En dat nog niet eens, omdat ik mijn grenzen niet kan aangeven, maar meer omdat ik iemand ben die gewoon lekker wil werken, met fijne collega’s, leuk werk en natuurlijk betrokken wil zijn, maar ik heb nooit een ‘waanzinnige’ carrière nagestreefd. Gewoon een goede secretaresse zijn is voor mij altijd voldoende geweest. Excuus als dit nogal on-ambitieus klinkt, ik doe veel aan bijscholing want wil goed zijn in mijn vak maar 'op een hoger niveau' hoeft van mij niet zo. Natuurlijk zou het prettig zijn er financieel een beetje op vooruit te gaan, maar geld is niet alles, mijn privéleven vind ik veel belangrijker.
Privé ligt er dus nogal veel op m'n bord en me volop inzetten voor een nieuwe veeleisende functie trek ik gewoon niet op dit moment.
Wat ik wel vervelend vind, is dat ik hierdoor waarschijnlijk nogal wispelturig overkom, maar ik wil nu eindelijk eens naar mijn gevoel luisteren en beslissingen met m’n hart nemen en niet omdat collega’s zeggen dat ik perfect zou zijn voor die functie en/of dat ik 'recht heb op die functie'.
Een goede man. ass. is stressbestendig en ik kan nou niet bepaald van mezelf zeggen dat ik die competentie beheers om maar niet te praten over de baas een stap voor zijn, dan had ik weken geleden al moeten aangeven dat ik het niet meer trok.
Iedereen bedankt voor de input, het gaat de goede kant uit met m’n zelfinzicht (nog een zware weg te gaan geloof ik) Sorry voor het wederom lange verhaal maar de posting van RoK maakte een hoop los.
Wegens grote belangstelling ben ik momenteel verminderd beschikbaar. Dit kan tijdelijk zijn.
