Blokkeren en (faal)angst op werk

Ik heb eigenlijk al jaren een probleem dat ik altijd wel redelijk heb weten te ontwijken. Ik voel altijd een enorme drang om het goed te doen op werk. Geen fouten te mogen maken. Liever iets niet voor elkaar te krijgen, dan om fouten te maken. Dat is zo erg, dat ik er totaal door blokkeer.

Ik kan bijv. nachten wakker liggen over afstemming met stakeholders (want op welk moment, hoe stel ik ze tevreden, wat doe ik met hun input). Ook kom ik door al die informatie van derden zelf weer aan het wankelen en ben ik niet meer overtuigd van wat ik zelf doe. Ik ben weinig creatief. Vaak krijg ik eea ook niet zo goed op een rijtje, en ik blokkeer letterlijk. Dit zorgt weer voor uitstelgedrag, het idee dat ik faal, en ik krijg niks voor elkaar voor mijn gevoel. Ik ben precies, maar kan dus ook helemaal vastlopen op de kleinste details, en dan gebeurt er niks.. ik ontwijk dan alles en wil vooral graag dat anderen me helpen of me zeggen wat ik moet doen.

Ik ben enige tijd geleden teruggekomen van zwangerschapsverlof en in mijn verlof is een aantal dossiers verder gebracht door een tijdelijke collega. Deze collega heeft er echt vaart in gekregen, maar ook een aantal dingen niet aangepakt zoals ik dat zou hebben gedaan (vooral minder grondig), waardoor ik juist verwacht weer veel gedoe met stakeholders te krijgen omdat ze zich onvoldoende betrokken voelen.

Ik merk dat ik na een paar weken werken weer wakker lig van werk, in het weekend mijn hoofd nog steeds vol zit en ik echt minder geniet van de kleine. Dit vanwege angst (om fouten te maken, met uiteindelijk de angst dat men ziet dat ik niks kan en men me ontslaat), onzekerheid/paniek en blokkade.

Ik zou graag willen dat ik snel zie welke kant we op moeten in mijn dossiers, weet wanneer het beste moment voor afstemming is en wat ik kan doen met de input, goede resultaten haal binnen een snelle tijd. Dit zou ook mijn werkplezier vergroten. Het idee dat ik het niet kan, mijn onzekerheid en paniekgevoelens en blokkade zorgen nu ervoor dat ik erg lang met iets bezig kan zijn zonder effectief te zijn en vooruitgang te boeken, wat mijn werkplezier erg verkleint.

Ik heb zelfs overwogen om te stoppen met werken, helaas is dat financieel niet mogelijk en het lijkt ook vluchtgedrag te zijn. De drempel om na een tijdje te beginnen zou dan ook alleen maar groter zijn.

Iemand herkenning en tips hoe ik van deze angst, blokkade en onzekerheid af kom en effectiever (en wat luchtiger) kan werken?

Doreia* schreef: ↑

26-01-2024 20:26

Je bent zo gefocust om geen fouten te maken. Want dan val je door de mand.

Onderzoek voor jezelf waar dat is begonnen. Wie heeft er ooit zo hard aan je kunnen getwijfeld? Bij mij was het een docent met cruciale invloed voor mijn overgaan. Ze mocht me niet en maakte me het leven zuur. Ze wilde me geen goed cijfer geven, wat ik ook deed. Uiteindelijk was ik haar te slim af waardoor ze niet anders kon dan me een 6 te geven, maar daar heb ik de imposter klap van gekregen die nog 20 jaar heeft doorgewerkt.

Je kunt jezelf helpen door belangrijke gebeurtenissen voor jezelf op te schrijven om te kijken waar je dit hebt opgelopen.

Wat fijn dat je je verhaal deelt Doreia, dankjewel. Ik ga wat dingen opschrijven inderdaad, dat probeer ik zo nu en dan maar versloft snel weer.

Ik heb van de week ook gehoord dat we in een voorstadium van een reorganisatie zitten (vooralsnog geen ontslagen maar een andere indeling) en dat heeft in m’n hoofd weer alle radartjes aangezwengeld. Ik heb daar gewoon zo geen zin in. Ik zou hier blijven zitten, juist om werk stabiel te houden en te landen na mijn verlof. En omdat ik mezelf meeneem naar een nieuwe baan, dus ik eerst aan mezelf wil werken. Maar die rust die ik hoopte te vinden in mijn werk, wankelt dus ook.

Dus nu? Toch maar zelf andere baan zoeken? Dat voelt als vluchten, ook omdat ik niet precies weet wat ik dan wil. Of wachten met het risico dat het voor mij slecht uitpakt, en dan solliciteren en hopen dat ik nog weg kom. Hier speelt ook die angst weer: moet ik nu weggaan. Want als ik niet nu een nieuwe baan zoek, zitten we dadelijk in een crisis/bezuinigingen en zit ik vast op deze plek en kan ik niet meer naar een nieuwe baan toe.

Mijn collega’s zijn nu prima, dat is een betrokken groep. Maar inhoudelijk geeft het me geen enkele energie.

Ik merk dat ik weer redelijk vast loop, en daarbovenop ook ziek ben en dat het nog moeilijker maakt voor mij om alles te relativeren.

Eens, het heeft ook geen zin. Maar ik zie nu alweer zo op tegen het hele proces en wat als het voor mij slecht uitpakt (dat is een overplaatsing naar een andere plek, waar ik niet wil werken). Voor een aantal jaarsalarissen zou ik nu tekenen.

Doreia* schreef: ↑

01-02-2024 13:41

Je moet voor jezelf het vertrouwen krijgen dat je niet zomaar keihard neer gesabeld word als je niet een keer 120% geeft, maar 80%.

Je hoeft mensen niet voor te zijn, je hebt geen fout gemaakt als iemand iets vraagt over de status van een project en jij hebt het nog niet gedaan.

Leer om baas over je eigen agenda te zijn. Jij, Expecting, en niet de 'angst voor een verbale aframmeling of erger' die je vooruit doet snellen.

Ik merk sinds de lock down van Corona, dat een tandje of 2 minder ook gemakkelijk zorgt dat alles op tijd af komt. En dus ben ik vandaag gestopt om de 2 uur tot mijn jeugd weer uit school komt te gaan hobbyen, nu ik er nog het daglicht voor heb.

Zonder schuldgevoel, want alles wat ik vandaag 'laat liggen' is ook nog helemaal niet aan de beurt.

Voor mijn gevoel faal ik al een hele poos, dus geef ik al een hele poos 50%. Dat blijft tot nu toe redelijk onder de radar, maar dan moet ik weer gaan compenseren.

Het is juist een langetermijn project waar ik nu op vastloop. Juist omdat dat heel lang ‘niet aan de beurt’ hoeft te zijn. Maar ik wel wat moet doen. Om het op termijn tot een goed einde te brengen.