Collega's contact

Schaapje11 schreef: ↑

10-10-2020 09:15

Ben je een man misschien?

Die vind ik goed, en ik begrijp waarom je het vraagt, schaapje!

Ik herken heel erg wat je schrijft. Ik ben ook niet heel lang geleden aan een nieuwe baan begonnen, en de cultuur daar is ook niet mijn ding. Ik heb het de tijd gegeven, maar begin nu mijn conclusie te trekken dat dit echt niet mijn ding is. Natuurlijk kijkt iedereen even de kat uit de boom, maar na enkele weken mag er toch wel wat contact en interesse zijn vind ik.

Nota bene die laatste weken best wel wat leuke dingen meegemaakt prive, en daar ook kort over verteld, maar niemand die vraagt verder en het gesprek gaat dan al snel over de eigen koetjes en kalfjes.

Afgelopen vrijdag weer zo'n voorval. Ik houd de deur open voor iemand die met volle dozen aan komt lopen en eerst zelf probeerde de deur open te krijgen. Ik grapte: "ik help wel even, straks ligt alles op de grond" waarop ik geen reactie terug kreeg, maar de dame in kwestie tegen een andere collega die daar ook liep ging praten over die ene keer toen Piet dozen uit zijn handen liet vallen...

Tijdens lunchpauzes meerdere keren geprobeerd geïnteresseerd een gesprek op gang te brengen, doorvragen, etc. etc., maar er kwam niets terug. De pauzes gebruik ik nu maar voor een wandeling buiten.

Net als jij heb ik het gevoel dat ze mij als nieuwkomer gewoon niet willen leren kennen.

TheCookies schreef: ↑

10-10-2020 10:37

Zij was de sociaalste, ze vertelde dat ze wel 't een en ander veranderd heeft binnen het bedrijf. Er zijn veel mensen weggegaan de afgelopen jaren. Heb het idee dat dit alle sociale mensen waren, die zich er ook niet thuis voelde. Gok maar wat.

Durf het als nieuwkomer niet echt te vragen zolang ze er nog werkt.

Ik vind rust tijdens werken heel erg fijn, maar daarbuiten mis ik het alleen. Zou er opzich mee kunnen leven, maar wil me wel thuis gaan voelen

Alsof je dat nog wel aan haar gaat vragen als ze er niet meer werkt! Wat heb je te verliezen? Echt, volgens mij is het de enige stap die mogelijk resultaat kan geven waar je echt wat aan kunt hebben.

Dat denk ik ook. Je kunt gerust aangeven dat het werk zelf je tot nu toe heel goed bevalt, maar dat je het gevoel hebt dat de heersende cultuur niet bij je past. Waarom gaat je inwerkster zelf weg? Heeft ze daar (eerlijk) iets over verteld?

Het lijkt of er een soort harde kern van introverte mensen is overgebleven en dat nieuwe mensen, die graag een wat socialer omgeving hebben, snel weer weg zijn. Als er inderdaad vaak wisselingen zijn, zal de vaste groep wellicht ook niet zo snel weer investeren in een band met een nieuweling, want die zal ook wel weer snel weg zijn. En zo wordt het een vicieuze cirkel.

Ik zou inderdaad met die dame een gesprekje aangaan. Misschien weet je het al of misschien nog niet, maar je kan vragen waarom ze is weggegaan. Je hebt kans dat ze eerlijk is, wat heeft ze te verliezen? En als je voelt dat ze eerlijk is, dan kun je toch bepaalde vragen stellen (wel in een pak watten verpakt natuurlijk).

Als er iemand is die vrijuit kan spreken én je voelt je bij haar wel ok, grijp dan je kans. Maar als ik lees dat ongeveer het hele personeelsbestand is gewisseld dan belooft dat weinig goeds. En die twee die nog wel zijn gebleven zijn misschien te oud of te onbekwaam om nog een andere functie te vinden.

Ik sta trouwens ook versteld van het feit dat het hier een reclameburo is. Ik dacht dat op een reclameburo allemaal blitse mannen en vrouwen werkten, met een open geest, hart de tong, en ogen en alle poriën open voor elke mee te pikken opportuniteit. Betreft het hier een reclameburo voor Vaticaanstad misschien?

Yella78 schreef: ↑

10-10-2020 13:29

Het lijkt of er een soort harde kern van introverte mensen is overgebleven en dat nieuwe mensen, die graag een wat socialer omgeving hebben, snel weer weg zijn.

Het is een misverstand om te denken dat introvert hetzelfde is als niet sociaal. De collega's van TO zijn niet hartelijk en lijken niet geïnteresseerd in anderen of in elk geval dan niet in TO, maar dat is iets anders dan introvert.

Ik vind het niet goed klinken TO. Juist in zo'n klein bedrijf waar iedereen elkaar kent lijkt het me niet meer dan normaal om 'de nieuwe' te willen leren kennen en thuis te laten voelen. Interesse tonen in de ander, even wat achtergrondinformatie geven over dingen die zich hebben afgespeeld toen jij er nog niet was. Gewoon dingen die jou het gevoel geven dat je erbij hoort. Dat lijkt me niet meer dan fatsoenlijk, zelfs al zou je de zoveelste in die functie zijn. Wat moeten die pauzes die in stilte verlopen ongemakkelijk zijn. Het doet mij denken aan een angstcultuur, vooral in combinatie met het grote verloop. Een kippenhok zoals in het voorbeeld dat Pejeka gaf is het andere uiterste, maar hier zou ik ook niet blij van worden hoor.

Bij mijn vorige werkgever kwam ik er al snel achter dat de bedrijfscultuur niet bij me paste.
Behoorlijk hard en zakelijk, er werd heel weinig gelachen en af en toe even kletsen was er ook niet echt bij. Er werd bij mijn aantreden al gezegd dat je óf nooit meer weg zou gaan, óf binnen 2 jaar weg was. Ik heb het 1 jaar en 11 maanden volgehouden. Verder een prima werkgever, prima secundaire arbeidsvoorwaarden en zo, maar de cultuur paste niet bij me.

Mijn huidige baan begon bij een vorige werkgever, die 7 jaar terug is overgenomen door een groot bedrijf. Dat kleine bedrijfje waar ik toen solliciteerde was kompleet anders.
Het was een buitendienstfunctie, en er werd meteen gevraagd of ik niet nog 2 dagen vrij kon nemen bij mijn werkgever, dan kon ik meteen mee met de jaarlijkse heidagen, die een week voor mijn formele indiensttreding plaats vonden. Kon ik meteen iedereen leren kennen.
Op de vraag wat voor soort mensen Er werkten antwoordde mijn latere chef: “Oh, die zijn allemaal hartstikke gek“. Met een stalen gezicht.
Op die heidagen heb ik in 2 dagen meer gelachen dan in de twee jaar ervoor.
Nooit geweten dat auditoren zulke leuke mensen zijn.

De overname was wel een pittige tijd. Weer een geheel andere cultuur, er zijn dan ook flink wat collega’s weg gegaan. Maar inmiddels voel ik me heel erg op mijn plaats daar. Door het met pensioen gaan van enkele mensen en nieuwe managers is de sfeer enorm verbeterd.

Als ik het zo lees, lijkt het me een lastig iets.
Ik ben bang dat het niet voor niets zo’n duiventil is. Kijk het nog even aan maar hou ook je ogen open voor een andere kans. Ik denk niet dat je er gelukkig gaat worden.