Ex-thuisblijfmoeders die weer aan het werk zijn: ervaring?

Desipardesi woensdag 6 maart 2024 om 14:44

Hoi allemaal,

Nu met ons tweede kindje op komst overweeg ik om voor een jaar of 2/3 jaar thuis te blijven. Deels omdat de opvang van 2 kinderen bijna mijn hele salaris zou opeten, maar vooral omdat dat mij heel fijn lijkt. Wat mij tegenhoudt is de gedachte dat ik met deze keuze mijn carrière in de shredder gooi. Maar is dat wel zo? Ik ben benieuwd naar ervaringen van andere moeders die een tijdje thuis zijn gebleven om voor de kinderen te zorgen. Was het daarna moeilijk om weer (op niveau) aan het werk te komen?

Anoniem_6714fd1979018 maandag 11 maart 2024 om 09:39

Veel vrouwen trekken huishoudelijke en verzorgingstaken ook naar zich toe, of hebben commentaar als hun man het wel doet, dan is het weer niet precies goed. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit heel lange tijd ook gedaan heb! Ook zie ik het veel gebeuren bij vriendinnen en collega’s om me heen.
Toen wij kinderen kregen zijn we allebei minder gaan werken, hij 4 dagen en ik 3. We kwamen toen ook automatisch in een soort rollenpatroon terecht waarbij ik heel veel naar mij toe trok, en hij minder initiatief nam. We zagen dit pas veel later in.. misschien klinkt het dom maar toch zie ik het echt veel gebeuren om me heen ook.
Mijn man en ik zijn wel actief bezig geweest om de (zorg)taakverdeling meer gelijk te trekken, dit gaat echt prima nu. Maar daarvoor heb ik dus ook dingen moeten leren loslaten.
Evengoed ben ik blij dat ik altijd ben blijven werken en ik niet financieel afhankelijk ben.
We hebben het nodige meegemaakt wat onze ogen heeft geopend.
TO ik ben benieuwd of je nog meeleest en wat de discussie voor jou betekent.

nerdopviva maandag 11 maart 2024 om 09:57

Lieneke schreef: ↑
10-03-2024 13:21
Ik was ooit bijstandsmoeder. Breed hadden we het niet, maar ik had niet veel nodig, nog steeds niet trouwens. Het was voor mij één van de mooiste periodes in mijn leven. Toen ik weer ging werken voelde ik me verscheurd, ik wilde eigenlijk bij de kinderen zijn.

Echt? De mooiste tijd van je leven? De tijd dat iemand anders voor je moest zorgen omdat je dat zelf niet kon? Niet zelfstandig zijn, afhankelijk zijn van de grillen van de overheid. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je dat wil in je leven.

rosanna08 maandag 11 maart 2024 om 10:05

Assiral schreef: ↑
10-03-2024 19:55
Ik doel meer op het feit dat mannen niet alles waar vrouwen aan denken (lees: 100 tabbladen open in het brein), omdat hun hersenen simpelweg anders zijn ingedeeld en daar niet mee bezig zijn.
En ik heb het niet over huishouden of z’n was sorteren etc etc.
Ik heb het over de dingen die vrouwen in het algemeen op zich nemen.
Zoals zorgen dat er kaartjes worden gestuurd naar jarigen, bedankjes voor kinderfeestjes worden gekocht, een bosje bloemen brengen bij een ziek familie lid.
Dat zijn van die kleine pietluttige dingen waar mannen (in het algemeen) minder vaak/snel aan denken, en een vrouw altijd wel.
Daarmee bedoel ik, je kunt niet alles van een man verwachten. Sommige dingen moet je ook niet willen dat je man dat doet maar moet je als vrouw gewoon zelf lekker doen.

ze kunnen het op hun werk wel, dus nogmaals wat is er zo anders aan het gezinsleven dat dat er voor zorgt dat mannen ineens complete idioten worden?

I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best

Anoniem_6666bc6591591 maandag 11 maart 2024 om 10:12

nerdopviva schreef: ↑
11-03-2024 09:57
Echt? De mooiste tijd van je leven? De tijd dat iemand anders voor je moest zorgen omdat je dat zelf niet kon? Niet zelfstandig zijn, afhankelijk zijn van de grillen van de overheid. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je dat wil in je leven.

Niet iedereen heeft het maar voor het kiezen hé!

Tuurlijk, in een ideale wereld kan iedereen zichzelf bedruipen en zijn eigen boontjes doppen.

Maar soms lukt dat even niet, en gelukkig hebben we daar in dit land een vangnet voor. Zodat mensen niet meteen in de goot belanden.

En dan heb ik het natuurlijk niet over mensen die alle zeilen bijzetten om vooral maar nooit aan het werk te hoeven. Die liever hun handjes ophouden i.p.v ze eens twee laten wapperen.
Helaas, die zitten er absoluut tussen. Maar ik geloof heilig dat het gros het liefst een eigen boterham verdiend.

Kaarsjevoordesfeer maandag 11 maart 2024 om 10:21

nerdopviva schreef: ↑
11-03-2024 09:57
Echt? De mooiste tijd van je leven? De tijd dat iemand anders voor je moest zorgen omdat je dat zelf niet kon? Niet zelfstandig zijn, afhankelijk zijn van de grillen van de overheid. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je dat wil in je leven.

Is het nodig om een ander zo hard in de grond te trappen?

Soms kan de situatie waar iemand uit komt zo akelig zijn geweest dat de nieuwe situatie mooi is en goed voelt. Misschien kom de beslissing juist genomen worden doordat er zicht was op bijstand.

Heel mooi dat er bijstand bestaat zodat vrouwen niet voor altijd vast zitten in de meest vreselijke scenario's.

Zelf probeer ik op alle manieren te voorkomen dat ik ooit bijstand nodig zal hebben, maar als dat ooit niet lukt, ben ik blij dat ik het misschien aan kan vragen.

Ben ook blij dat ik nu mee kan betalen aan de pot waaruit het betaald wordt. Het is fijn te weten dat er in Nederland en vangnet is.

Hanaa maandag 11 maart 2024 om 10:29

Ik wil ook even reageren.
Ik ben al jaren (noodgedwongen door ziekte) thuisblijfmoeder.
In de eerste jaren kon ik daar nog mee leven want daarvoor als werkende alleenstaande moeder en 2 jonge kinderen kon ik op den duur niet meer alle ballen in de lucht blijven houden. (Noodgedwongen) thuis komen te zitten en dat bracht lucht in ons gezin. De kinderen vaarden er goed op. Ik kon op een rustig tempo het gezin runnen.

Maar nu zoveel jaar later (nog steeds ziek, helaas) mis ik het werken zó hard. Ik heb een gigantisch gat op mijn cv en ben bang dat ik dat gat nooit zal kunnen dichten. Als ik ooit weer aan de slag ga kunnen zal ik waarschijnlijk nooit terug op mijn oude niveau aan de slag kunnen. Ik heb het gevoel de werk/carrière boot te hebben gemist, dat er geen carrièrekansen meer voor mij zullen zijn (ben 44, meer dan 10 jaar eruit)
Hoewel thuisblijven lucht gaf in het gezin en het de kinderen goed heeft gedaan, adviseer ik andere vrouwen om nooit hun werk (helemaal) op te geven. Als ik niet ziek was geworden had ik er zelf nooit voor gekozen..

herfst100 maandag 11 maart 2024 om 10:35

Ik ben rond de geboorte van de jongste 2 jaar thuis gebleven. Bij ons kwam dit voornamelijk door de grote zorgvraag van de oudste die ik toen niet meer kon combineren met werk. Maar voor de andere 2 was dit ook heel erg fijn. Ik vond het echt heel prettig dat de jongste het eerste jaar thuis kon blijven. Het zorgen voor hele jonge kinderen in combinatie met werk vond ik zwaar en dat ik 2 jaar thuis kon zijn gaf ons toen veel rust.

Toen de jongste 1 jaar was wilde ik weer gaan werken. Ik vond eigenlijk direct een baan (als docent, ik werk er nog steeds). Er werd helemaal niet gek gedaan over mijn gat van 2 jaar. Nu is onderwijs wel een hele milde werkomgeving met veel begrip en veel mensen die part-time werken of langdurig onbetaald verlof opnemen. Dat scheelt.

Ik denk dat je met een gat van een paar jaar in de meeste werkvelden makkelijk weer aan het werk komt. Ik denk wel dat dit na bijvoorbeeld 10 jaar lastiger gaat worden. Pensioengat voel je met 2 jaar niet zo, met 10 jaar natuurlijk wel.

Dus als je thuis kunt blijven zou ik dit zeker doen als dat is wat je nu wilt. Maar eens met anderen dat ik dit niet al te lang zou doen ivm toch wel het verlies van je financiële zelfstandigheid.

Hanaa maandag 11 maart 2024 om 10:37

lattemachiato schreef: ↑
07-03-2024 13:35
Ik ben bijna 15 jaar thuis geweest. In die tijd wel veel vrijwilligerswerk gedaan waardoor ik me bleef ontwikkelen en veel contacten op deed. Hierdoor ontdekte ik ook mijn talent. Ik heb me ingeschreven bij de kvk en ben mijn netwerk gaan uitbreiden dmv netwerkverenigingen en via mensen die ik in de loop van jaren had leren kennen.
Dit heb ik een aantal jaar gedaan ongeveer tot een opdrachtgever me vroeg om bij hem in dienst te komen. Dit jaar word ik partner in dat bedrijf. Ik denk echter niet dat ik een representatief voorbeeld ben.
Ik ben denk ik een laatbloeier. Tot ik stopte met werken heb ik nooit werk gedaan waar ik het echt naar m'n zin had. Stoppen was ook geen bewuste keuze, maar ik ben met onenigheid vertrokken. Ik zat toen in de kleine kinderen en wilde parttime werken wat toen toch een stuk lastiger was dan tegenwoordig. Vandaar dat ik al die tijd thuis bleef.
Ik zit nu vol energie en werk rustig nog 20 jaar door denk ik. Lastige is wel dat mijn man zijn pensioen aan het plannen is en over 5 jaar wil stoppen. Die heeft wel al die jaren doorgewerkt natuurlijk en wil lekker op reis straks enzo.

Lees dit nu pas! Dat geeft hoop

herfst100 maandag 11 maart 2024 om 10:42

Hanaa schreef: ↑
11-03-2024 10:29
Ik wil ook even reageren.
Ik ben al jaren (noodgedwongen door ziekte) thuisblijfmoeder.
In de eerste jaren kon ik daar nog mee leven want daarvoor als werkende alleenstaande moeder en 2 jonge kinderen kon ik op den duur niet meer alle ballen in de lucht blijven houden. (Noodgedwongen) thuis komen te zitten en dat bracht lucht in ons gezin. De kinderen vaarden er goed op. Ik kon op een rustig tempo het gezin runnen.

Maar nu zoveel jaar later (nog steeds ziek, helaas) mis ik het werken zó hard. Ik heb een gigantisch gat op mijn cv en ben bang dat ik dat gat nooit zal kunnen dichten. Als ik ooit weer aan de slag ga kunnen zal ik waarschijnlijk nooit terug op mijn oude niveau aan de slag kunnen. Ik heb het gevoel de werk/carrière boot te hebben gemist, dat er geen carrièrekansen meer voor mij zullen zijn (ben 44, meer dan 10 jaar eruit)
Hoewel thuisblijven lucht gaf in het gezin en het de kinderen goed heeft gedaan, adviseer ik andere vrouwen om nooit hun werk (helemaal) op te geven. Als ik niet ziek was geworden had ik er zelf nooit voor gekozen..

Ik wil je echt een hart onder de riem steken. Ik werk als docent mbo en wij hebben ook bbl-opleidingen (werken en 1 dag school). Er zitten veel 'oudere' mensen in deze klassen. De oudste student van vorig jaar was 62! Ik weet niet op welk niveau je gewend was om te werken, maar het is echt nooit te laat om weer iets op te pakken mocht je je ooit beter voelen. Wellicht niet het niveau wat je ooit gehoopt had, maar wel een baan/werkveld waarin je weer nieuwe dingen leert, je je competent kunt voelen en je je welkom voelt. Ook op mensen van 40 of 50 zitten veel werkgever echt nog te wachten! Het is echt nooit te laat.

Buiten dat snap ik je gevoel wel heel goed. Door de ernstige beperkingen van onze oudste zoon heb ik nooit de keuzes kunnen maken die ik had willen maken voor mijn carrière. Dat is gewoon hartstikke rot en heel jammer dat het leven zo loopt en je daardoor zoveel keuzemogelijkheden niet meer hebt.

Hanaa maandag 11 maart 2024 om 11:00

herfst100 schreef: ↑
11-03-2024 10:42
Ik wil je echt een hart onder de riem steken. Ik werk als docent mbo en wij hebben ook bbl-opleidingen (werken en 1 dag school). Er zitten veel 'oudere' mensen in deze klassen. De oudste student van vorig jaar was 62! Ik weet niet op welk niveau je gewend was om te werken, maar het is echt nooit te laat om weer iets op te pakken mocht je je ooit beter voelen. Wellicht niet het niveau wat je ooit gehoopt had, maar wel een baan/werkveld waarin je weer nieuwe dingen leert, je je competent kunt voelen en je je welkom voelt. Ook op mensen van 40 of 50 zitten veel werkgever echt nog te wachten! Het is echt nooit te laat.

Buiten dat snap ik je gevoel wel heel goed. Door de ernstige beperkingen van onze oudste zoon heb ik nooit de keuzes kunnen maken die ik had willen maken voor mijn carrière. Dat is gewoon hartstikke rot en heel jammer dat het leven zo loopt en je daardoor zoveel keuzemogelijkheden niet meer hebt.

62 jaar?! Geweldig om te lezen!
Mijn Hbo diploma van 2003 zal tegenwoordig ook weinig waarde meer hebben. Ik heb een jaar of 9 in een hbo functie gewerkt.
Overigens lees ik hier steeds over het risico op armoede bij thuisblijfmoeders na een scheiding. Dat risico is ook groot bij een niet-tbm/werkende moeder.
Ik werkte 38 uur per week tijdens mijn huwelijk en bleef dit ook na het krijgen van de kinderen doen. Dus geen tbm
Na de scheiding bleef ik ook fulltime werken. Het werd krap maar het ging net. Het hele ziekvallen is wat me uiteindelijk richting de armoede heeft gedreven. Leven met één inkomen is gewoon heel kwetsbaar als er in het gezin geen extra persoon aanwezig is die mee bijdraagt aan het gezinsinkomen of het financieel gat kan aanvullen .
Die extra persoon is er gewoon niet. Klaar. En als je dan ziek wordt moet je het met nóg minder dan je werkinkomen zien te rooien

Ik hoop over een paar jaar weer de draad op kunnen pakken (dat is het medisch perspectief nu). Mijn kinderen zijn dan 19/20. Ik wil nog niet geloven dat ik dan te oud ben om nog een leuke carrière op te kunnen bouwen.

Bedankt voor je reactie!

Anoniem_67adfdf92c348 maandag 11 maart 2024 om 12:37

Assiral schreef: ↑
10-03-2024 19:55
Ik doel meer op het feit dat mannen niet alles waar vrouwen aan denken (lees: 100 tabbladen open in het brein), omdat hun hersenen simpelweg anders zijn ingedeeld en daar niet mee bezig zijn.
En ik heb het niet over huishouden of z’n was sorteren etc etc.
Ik heb het over de dingen die vrouwen in het algemeen op zich nemen.
Zoals zorgen dat er kaartjes worden gestuurd naar jarigen, bedankjes voor kinderfeestjes worden gekocht, een bosje bloemen brengen bij een ziek familie lid.
Dat zijn van die kleine pietluttige dingen waar mannen (in het algemeen) minder vaak/snel aan denken, en een vrouw altijd wel.
Daarmee bedoel ik, je kunt niet alles van een man verwachten. Sommige dingen moet je ook niet willen dat je man dat doet maar moet je als vrouw gewoon zelf lekker doen.

Oefff ik vind het wel schokkend dat er mensen zijn die denken dat dit zou liggen aan "andere hersenen"
... of aan dat jongens en meisjes hierin al in hun jeugd anders zijn opgevoed of benaderd
... of dat mannen gewend zouden zijn dat hun vrouw/moeder/zus die taak wel op zich neemt en en daarom niet aan denken.

En die laatste zin snap ik al helemaal niet. Waarom moet je niet willen dat een man aan die dingen denkt, bijv. die kaartjes, bedankjes of bosje bloemen? Klinkt juist wel attent.

Lila-Linda maandag 11 maart 2024 om 12:39

Olea schreef: ↑
11-03-2024 12:37

... of dat mannen gewend zouden zijn dat hun vrouw/moeder/zus die taak wel op zich neemt en en daarom niet aan denken.

ik denk wel dat het daar zit hoor
gemakzucht, want hun fouten worden weggepoetst door mama en later door partner
als je de pijn niet draagt van je fouten, leer je het niet af

MaanZon maandag 11 maart 2024 om 14:01

Ik werk 4 dagen (2 kinderen) en 'moet' wel want alleenstaand, maar zou ook niet anders willen.
Ben geen thuisblijfmoeder geweest maar wel een paar maanden werkloos geweest, en ik vond het toen al pittig daarna weer aan het werk te gaan.
Alles wat ik normaal gesproken naast het werk deed als 'klusje' leek ineens veel zwaarder en werd een dagtaak.
Ik werd veel minder efficiënt, werd 'hangerig' en deed overal veel langer over, en dat gaf geen goed gevoel.
Voor mij zou het niet goed zijn, en denk dat als ik jaren TBM zou zijn ik nooit meer aan het werk kwam.
Puur omdat ik na zo'n lange tijd zou denken dat het me niet meer zou lukken, werken en alles daarnaast doen, omdat ik dus mijn ritme en efficiëntie kwijt ben, en alles lijkt zo 'druk' en veel, terwijl ik dat gevoel niet heb als ik werk.
Voor mijn gevoel 'flowt' alles veel makkelijker als ik werk, als ik niet werk word ik hangerig en lijkt alles een dagtaak.
Ik zie/hoor dit ook vaak bij thuisblijfmoeders op het schoolplein; als ze bv naar de bieb moeten die dag, een afspraak bij de tandarts en boodschappen, dan zien ze dat als een heel drukke dag.

Tanteslankie20 maandag 11 maart 2024 om 15:35

Ik denk dat het heel anders is als je onvrijwillig door ziekte of werkeloosheid thuis bent, dat dat je er voor kiest om een aantal jaren niet te werken.

Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein

Kaarsjevoordesfeer maandag 11 maart 2024 om 16:46

Tanteslankie20 schreef: ↑
11-03-2024 15:35
Ik denk dat het heel anders is als je onvrijwillig door ziekte of werkeloosheid thuis bent, dat dat je er voor kiest om een aantal jaren niet te werken.

Dat denk ik ook wel. Ik was onvrijwillig werkloos, en vond mezelf eerder een werkende moeder zonder baan dan een thuisblijfmoeder. In no-time vulde mijn week zich met allerlei vaste dingen zoals vrijwilligerswerk op school en sportclub, schoonmaakhulp bij zieke bejaarde, vast wekelijks opvangadres (nso) voor vriendin van dochter.

NomenNescio maandag 11 maart 2024 om 17:47

MaanZon schreef: ↑
11-03-2024 14:01
Ik werk 4 dagen (2 kinderen) en 'moet' wel want alleenstaand, maar zou ook niet anders willen.
Ben geen thuisblijfmoeder geweest maar wel een paar maanden werkloos geweest, en ik vond het toen al pittig daarna weer aan het werk te gaan.
Alles wat ik normaal gesproken naast het werk deed als 'klusje' leek ineens veel zwaarder en werd een dagtaak.
Ik werd veel minder efficiënt, werd 'hangerig' en deed overal veel langer over, en dat gaf geen goed gevoel.
Voor mij zou het niet goed zijn, en denk dat als ik jaren TBM zou zijn ik nooit meer aan het werk kwam.
Puur omdat ik na zo'n lange tijd zou denken dat het me niet meer zou lukken, werken en alles daarnaast doen, omdat ik dus mijn ritme en efficiëntie kwijt ben, en alles lijkt zo 'druk' en veel, terwijl ik dat gevoel niet heb als ik werk.
Voor mijn gevoel 'flowt' alles veel makkelijker als ik werk, als ik niet werk word ik hangerig en lijkt alles een dagtaak.
Ik zie/hoor dit ook vaak bij thuisblijfmoeders op het schoolplein; als ze bv naar de bieb moeten die dag, een afspraak bij de tandarts en boodschappen, dan zien ze dat als een heel drukke dag.

Herkenbaar. Ben er jaren geleden ook anderhalf jaar uit geweest en het is maar goed dat ik weer aan het werk ging. Ik kon stress krijgen van de meest simpele dingen die ik nu zonder nadenken naast mijn werk doe. Kon echt het gevoel hebben héél druk te zijn, terwijl ik nu werkende stukken drukker ben, zonder dat zo te voelen. Het lijkt wel alsof je simpelweg niet de tijd hebt om ergens tegenop te gaan zien, in tegenstelling tot veel meer rust thuis te hebben. Dan moet je echt continue opnieuw opstarten.

NuEvenNiet maandag 11 maart 2024 om 18:08

Pindakaasjes schreef: ↑
10-03-2024 07:46
Al ben ik al een aantal jaren geen t.b.m meer, ik kan nog altijd balen van die laatdunkende houding naar deze moeders/vrouwen toe.
Heb zelf in real life ook heel vaak het gevoel gehad dat ik me aan Jan en alleman moest verantwoorden over het feit dat ik geen betaalde baan had. Dan kreeg ik op verjaardagen van die vragen of opmerkingen als: "jij maakt niet veel mee zeker? Jij zit zeker de hele dag tv te kijken? Vind je het niet jammer dat je je totaal niet meer ontwikkeld?, krijg je zakgeld van je man?" Etc.
En tadaaa, vrijwel altijd uit de monden van vrouwen.
Schijtziek werd ik er soms van. Alsof je zo'n enorme no no bent.
Waar bemoeien mensen zich toch mee!
Wat is dat toch? Is het stiekem jaloezie? Jezelf beter willen voelen? Bang dat ik mijn handje bij de staat ga ophouden?
Voor ons werkte het gewoon super, die jaren dat ik t.b.m was. Wat heeft een ander daar nou mee te maken?

Inderdaad vervelend gedrag dit en gebeurd helaas niet alleen bij tbm's of andere thuiszitters. Je moet wel echt bewijsbaar ziek zijn en zelfs dan heeft een enkele er nog een mening over.

Dit is ook waarom ik een hekel heb aan verjaardagen om dit soort gedrag van iemand die je vaak niet eens goed kent.
Een mening hebben prima, maar die hoeft niet altijd gedeeld te worden.

Ik zou het liefst ook 3 dagen gaan werken nu merk ook dat in mijn omgeving daar wat van gevonden wordt, want je hebt toch geen kinderen dus je kan gewoon werken.

Het is dat ik het fijn vind om dat geld nu opzij te kunnen zetten en leuke dingen mee kan doen, maar mijn doel is om zeker over/binnen 5 jaar lekker 3 dagen te gaan werken als de situatie het toelaat.

Assiral maandag 11 maart 2024 om 19:04

NuEvenNiet schreef: ↑
11-03-2024 18:08
Inderdaad vervelend gedrag dit en gebeurd helaas niet alleen bij tbm's of andere thuiszitters. Je moet wel echt bewijsbaar ziek zijn en zelfs dan heeft een enkele er nog een mening over.

Dit is ook waarom ik een hekel heb aan verjaardagen om dit soort gedrag van iemand die je vaak niet eens goed kent.
Een mening hebben prima, maar die hoeft niet altijd gedeeld te worden.

Ik zou het liefst ook 3 dagen gaan werken nu merk ook dat in mijn omgeving daar wat van gevonden wordt, want je hebt toch geen kinderen dus je kan gewoon werken.

Het is dat ik het fijn vind om dat geld nu opzij te kunnen zetten en leuke dingen mee kan doen, maar mijn doel is om zeker over/binnen 5 jaar lekker 3 dagen te gaan werken als de situatie het toelaat.

Ik heb dat dus nooit zo ervaren. Ik werk 2 dagen, en in mijn omgeving doet iedereen met jonge kinderen 2 maximaal 3 dagen werken. Ik ken ook alleen maar moeders die zo weinig werken met jonge kinderen.
Dus ik denk dat het ook heel erg van de omgeving afhangt?
Ik heb me letterlijk nog nooit hoeven “verantwoorden”. Juist iedereen moedigt dit bij elkaar aan, en m’n ouders en familieleden vinden het ook heel mooi dat we het zo doen.
Maar goed, als je uit een “milieu” komt waar dat dus niet vaak voor komt, en vrouwen veelal 4 a 5 dagen blijven werken snap ik dat het vervelend moet zijn om je elke keer te moeten verantwoorden. Al zou ik met zulke mensen heel snel klaar zijn, en heel snel korte metten mee maken

.

CHL maandag 11 maart 2024 om 20:48

NomenNescio schreef: ↑
11-03-2024 17:47
Herkenbaar. Ben er jaren geleden ook anderhalf jaar uit geweest en het is maar goed dat ik weer aan het werk ging. Ik kon stress krijgen van de meest simpele dingen die ik nu zonder nadenken naast mijn werk doe. Kon echt het gevoel hebben héél druk te zijn, terwijl ik nu werkende stukken drukker ben, zonder dat zo te voelen. Het lijkt wel alsof je simpelweg niet de tijd hebt om ergens tegenop te gaan zien, in tegenstelling tot veel meer rust thuis te hebben. Dan moet je echt continue opnieuw opstarten.

Lijkt me dat dat eerder te maken heeft met de leeftijd van de kinderen. Ik heb ook het gevoel dat ik heel druk ben, en dat heeft niks te maken met hoeveel activiteiten er buitenshuis op de planning staan, maar alles met de tomeloze energie van mijn 2-jarige. Mijn workaholic zwager gaat toch echt een dutje doen als hij een middagje met hem heeft doorgebracht.

NuEvenNiet maandag 11 maart 2024 om 21:04

Assiral schreef: ↑
11-03-2024 19:04
Ik heb dat dus nooit zo ervaren. Ik werk 2 dagen, en in mijn omgeving doet iedereen met jonge kinderen 2 maximaal 3 dagen werken. Ik ken ook alleen maar moeders die zo weinig werken met jonge kinderen.
Dus ik denk dat het ook heel erg van de omgeving afhangt?
Ik heb me letterlijk nog nooit hoeven “verantwoorden”. Juist iedereen moedigt dit bij elkaar aan, en m’n ouders en familieleden vinden het ook heel mooi dat we het zo doen.
Maar goed, als je uit een “milieu” komt waar dat dus niet vaak voor komt, en vrouwen veelal 4 a 5 dagen blijven werken snap ik dat het vervelend moet zijn om je elke keer te moeten verantwoorden. Al zou ik met zulke mensen heel snel klaar zijn, en heel snel korte metten mee maken.

Ja maar daar zeg je het al. Voor MOEDERS met JONGE kinderen wordt part time werken begrepen zelfs als logisch beschouwd. Ik bewust kindloos en nog in bloei van leven wordt toch anders naar gekeken. Want je kan dan toch beter werken? En de vraag: wat doe je dan thuis? Zoveel huishouden heb je toch niet met twee. Of je bent toch geen mantelzorger? De reactie is dat je toch alleen maar beetje hangt thuis.

En wat dan nog al zou ik thuis een beetje hangen. Zolang je geen hand ophoudt.

Lieneke maandag 11 maart 2024 om 21:16

nerdopviva schreef: ↑
11-03-2024 09:57
Echt? De mooiste tijd van je leven? De tijd dat iemand anders voor je moest zorgen omdat je dat zelf niet kon? Niet zelfstandig zijn, afhankelijk zijn van de grillen van de overheid. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je dat wil in je leven.

Ik was zo blij dat ik de rust had er voor mijn kinderen te zijn! Want ik kwam er alleen voor te staan en er was geen adequate kinderopvang in die tijd. Geloof me, ik heb genoten. Ik kreeg de kans om te genieten van mijn kleintjes. Rijk was ik niet, maar dat maakte me geen donder uit.

En inmiddels heb ik het geld dat er in ons gestoken is al lang en breed terugverdiend. Ik verdien als een tierelier en ik vind het fijn dat er met mijn belastinggeld weer anderen geholpen kunnen worden. Een mens kan in een situatie belanden die hij zich niet had gedroomd. Maar ik was blij en dankbaar en dat ben ik nog steeds.

Tulpje22 dinsdag 12 maart 2024 om 07:29

MaanZon schreef: ↑
11-03-2024 14:01
Ik werk 4 dagen (2 kinderen) en 'moet' wel want alleenstaand, maar zou ook niet anders willen.
Ben geen thuisblijfmoeder geweest maar wel een paar maanden werkloos geweest, en ik vond het toen al pittig daarna weer aan het werk te gaan.
Alles wat ik normaal gesproken naast het werk deed als 'klusje' leek ineens veel zwaarder en werd een dagtaak.
Ik werd veel minder efficiënt, werd 'hangerig' en deed overal veel langer over, en dat gaf geen goed gevoel.
Voor mij zou het niet goed zijn, en denk dat als ik jaren TBM zou zijn ik nooit meer aan het werk kwam.
Puur omdat ik na zo'n lange tijd zou denken dat het me niet meer zou lukken, werken en alles daarnaast doen, omdat ik dus mijn ritme en efficiëntie kwijt ben, en alles lijkt zo 'druk' en veel, terwijl ik dat gevoel niet heb als ik werk.
Voor mijn gevoel 'flowt' alles veel makkelijker als ik werk, als ik niet werk word ik hangerig en lijkt alles een dagtaak.
Ik zie/hoor dit ook vaak bij thuisblijfmoeders op het schoolplein; als ze bv naar de bieb moeten die dag, een afspraak bij de tandarts en boodschappen, dan zien ze dat als een heel drukke dag.

ja dat herken ik wel. Als ik werk ben ik lekker actief, voel me energiek, werk efficient en er komt er een hoop uit mn handen. Op mn vrije dag (op dit moment ben ik maar 1 dag vrij doordeweeks, maar voorheen 2,5) ben ik echt veel minder actief. Dan word ik wat lui. Denk: dat huishouden kan straks ook wel, etc.
Denk dat dat het ook is waar ik het over had bij die tbm die ik ken, die zegt het altijd zo druk te hebben terwijl mn man en ik zich dan afvragen: met wat dan? Zij werkt al jaren niet meer dus kent de drukte van een baan niet meer. Dus dan is het misschien al snel druk als je je huishouden moet doen en een boodschap moet halen etc. Terwijl andere mensen dat nog naast hun baan moeten doen.
En dat geldt niet voor iedereen hoor, genoeg tbm's die het wel echt druk hebben, heel veel doen en nog in de kleine kinderen zitten bijv.

_horizon_ dinsdag 12 maart 2024 om 08:16

NuEvenNiet schreef: ↑
11-03-2024 21:04
Ja maar daar zeg je het al. Voor MOEDERS met JONGE kinderen wordt part time werken begrepen zelfs als logisch beschouwd. Ik bewust kindloos en nog in bloei van leven wordt toch anders naar gekeken. Want je kan dan toch beter werken? En de vraag: wat doe je dan thuis? Zoveel huishouden heb je toch niet met twee. Of je bent toch geen mantelzorger? De reactie is dat je toch alleen maar beetje hangt thuis.

En wat dan nog al zou ik thuis een beetje hangen. Zolang je geen hand ophoudt.

Ik zou niet denken dat je alleen maar loopt te hangen thuis. En al zou je dat doen; dan is dat jouw beslissing.

Maar; ergens vind ik wel dat het met deze arbeidstekorten en een toenemend aantal mensen in kwetsbare posities die meer ondersteuning nodig hebben dan ze nu krijgen het niet helemaal fair om weinig maatschappelijk bij te dragen als je meer kan. Of dat nu betaald werk is of op een andere manier. En daarmee bedoel ik niet dat je op je tenen moet lopen om er voor de ander te kunnen zijn; ik streef zelf naar een goede balans tussen geven en nemen/ontspanning. Daarbij denk ik dat die balans voor iedereen anders is.

(Ik hoop trouwens ook dat als ik tzt hulp of gezelschap nodig heb, er ook mensen zijn die iets voor mij willen doen)

-April- dinsdag 12 maart 2024 om 10:58

Pindakaasjes schreef: ↑
11-03-2024 09:30
Het zit zo verschrikkelijk ingebakken.
Ik weet nog dat we een aannemer over de vloer hadden om een grote verbouwing door te spreken. Het viel me ontzettend op hoe hij bijna alleen maar mijn man aansprak, vragen alleen aan hem stelde. Ik voelde me er echt als kutje rozenwater bijstaan. Toen het uiteindelijk ging over waar de wasmachine-aansluiting moest komen, keek hij wél naar mij. Ik was er toen al helemaal klaar mee!
Daar zijn nog wel wat woorden over gevallen tussen mij en mijn man hoor! Me zo aan de zijlijn te laten staan! Ik ben gewoon mede eigenaar van het huis en heb wel wat meer in te brengen, behalve waar de wasmachine komt te staan, dacht ik zo!
Die aannemer is het overigens ook niet geworden. Dankzij mij.

Oh heel goed van je
ZO denigrerend

-April- dinsdag 12 maart 2024 om 11:15

NuEvenNiet schreef: ↑
11-03-2024 21:04
Ja maar daar zeg je het al. Voor MOEDERS met JONGE kinderen wordt part time werken begrepen zelfs als logisch beschouwd. Ik bewust kindloos en nog in bloei van leven wordt toch anders naar gekeken. Want je kan dan toch beter werken? En de vraag: wat doe je dan thuis? Zoveel huishouden heb je toch niet met twee. Of je bent toch geen mantelzorger? De reactie is dat je toch alleen maar beetje hangt thuis.

En wat dan nog al zou ik thuis een beetje hangen. Zolang je geen hand ophoudt.

Ik vind het juist machtig mooi als je parttime werkt, bewust kindloos bent en die tijd niet vult met andere verplichtingen.

Dat is pas leven. In mijn ogen dan. Allerlei heerlijke uren die je kan vullen met wat je maar wil.

Maar goed, ik ben gewoon beïnvloed door te lang opgesloten te zitten aan het andere eind van het spectrum met een baan van 45u per week en kinderen in de luiers

Actieve topics