Werk & Studie
alle pijlers
Gedoe collega
maandag 17 mei 2021 om 21:51
Hoi alvast sorry voor het lange verhaal,
Onlangs in de volgende situatie terecht geraakt: Ik heb een nieuwe collega waar ik niet veel mee samenwerk, maar waar ik een aantal keer per maand voor gezamenlijke werkzaamheden contact mee heb. In haar vorige functie (ook bij ons bedrijf) had ze vaak al gedoe met mijn directe collega's. Ze staat bekend om het feit dat ze nogal direct communiceert en niet bepaald een gevoel voor tact heeft. Toen ik hoorde dat ze nu terecht kwam in een functie waar ik relatief vaak contact met haar moet hebben baalde ik een beetje, maar ik wilde haar wel een kans geven.
Inmiddels heb ik een aantal gesprekken met haar gehad, die bijna allemaal erg onprettig waren. Haar manier van communiceren is erg vijandig (haast intimiderend) en ik word daar ongemakkelijk van. Deze week was het zelfs zo erg dat ik in huilen uit barstte tijdens een overleg. Ik weet niet meer precies wat ze zei, maar ik gaf aan dat ik mij niet prettig voelde met de manier waarop ze omging met mijn werk. Waarop zij aangaf dat ze niks kon met mijn gevoelens en dat ik daar toch maar zelf mee om moest gaan. Voor mij was dat dit de eerste keer ooit dat ik op werk heb gehuild en ik schaamde mij nogal. Alleen was mijn emotionele staat geen signaal voor haar om op de rem te gaan trappen, ze ging gewoon als een bulldozer door met haar opmerkingen. Ik heb toen het gesprek maar afgekapt en gezegd dat ik even een rondje ging lopen om weer terug tot mijzelf te komen.
Mijn manager wil dat ik met haar in gesprek om elkaar feedback te geven en van te leren, maar ik doe dat liever niet. Ik ben bang dat ik weer emotioneel word en ik heb het gevoel dat het toch nergens toe zal leiden. Mijn eerdere gesprekken met haar en ervaringen van collega's wijzen er niet op dat ze dit punt over haar communicatiestijl ooit leert begrijpen. Ook heb ik niet echt behoefte aan haar feedback, omdat ik er van overtuigd ben dat dit niet aan mij lag. Ik was die dag wel emotioneler dan normaal doordat ik erg moe was, maar ik vind alsnog dat de manier waarop ze mij benaderde voordat ik huilde onacceptabel en de manier waarop ze reageerde toen ik eenmaal aan het huilen was vond ik bijzonder onsympathiek. Een aanvullend gesprek zou voor mij alleen kunnen leiden tot meer begrip voor hoe ik met 'types zoals haar' kan omgaan en misschien zou het de werkrelatie wel kunnen normaliseren. Ik weet alleen niet of ik wel behoefte heb aan het normaliseren van de werkrelatie met haar, omdat gesprekken hiervoor ook allemaal erg vermoeiend waren en ik liever mijn tijd anders besteed.
Voor mij is het dus klaar. Ik ben mij bewust van het feit dat dit misschien niet de meest professionele gedachtegang is, maar als het een kennis was geweest had ik hierna geen contact meer gezocht.
Alleen heb ik haar helaas wel met regelmaat nodig. Wat moet ik nu doen? Een collega suggereerde om te mailen dat we elkaar niet liggen qua communicatie en dat ik nu het contact alleen zakelijk via de mail wil houden. In principe zitten we zo ver van elkaar dat we elkaar fysiek nooit 1-op-1 zouden hoeven zien. Kan ik dat maken? En iemand ooit wat vergelijkbaars meegemaakt?
Onlangs in de volgende situatie terecht geraakt: Ik heb een nieuwe collega waar ik niet veel mee samenwerk, maar waar ik een aantal keer per maand voor gezamenlijke werkzaamheden contact mee heb. In haar vorige functie (ook bij ons bedrijf) had ze vaak al gedoe met mijn directe collega's. Ze staat bekend om het feit dat ze nogal direct communiceert en niet bepaald een gevoel voor tact heeft. Toen ik hoorde dat ze nu terecht kwam in een functie waar ik relatief vaak contact met haar moet hebben baalde ik een beetje, maar ik wilde haar wel een kans geven.
Inmiddels heb ik een aantal gesprekken met haar gehad, die bijna allemaal erg onprettig waren. Haar manier van communiceren is erg vijandig (haast intimiderend) en ik word daar ongemakkelijk van. Deze week was het zelfs zo erg dat ik in huilen uit barstte tijdens een overleg. Ik weet niet meer precies wat ze zei, maar ik gaf aan dat ik mij niet prettig voelde met de manier waarop ze omging met mijn werk. Waarop zij aangaf dat ze niks kon met mijn gevoelens en dat ik daar toch maar zelf mee om moest gaan. Voor mij was dat dit de eerste keer ooit dat ik op werk heb gehuild en ik schaamde mij nogal. Alleen was mijn emotionele staat geen signaal voor haar om op de rem te gaan trappen, ze ging gewoon als een bulldozer door met haar opmerkingen. Ik heb toen het gesprek maar afgekapt en gezegd dat ik even een rondje ging lopen om weer terug tot mijzelf te komen.
Mijn manager wil dat ik met haar in gesprek om elkaar feedback te geven en van te leren, maar ik doe dat liever niet. Ik ben bang dat ik weer emotioneel word en ik heb het gevoel dat het toch nergens toe zal leiden. Mijn eerdere gesprekken met haar en ervaringen van collega's wijzen er niet op dat ze dit punt over haar communicatiestijl ooit leert begrijpen. Ook heb ik niet echt behoefte aan haar feedback, omdat ik er van overtuigd ben dat dit niet aan mij lag. Ik was die dag wel emotioneler dan normaal doordat ik erg moe was, maar ik vind alsnog dat de manier waarop ze mij benaderde voordat ik huilde onacceptabel en de manier waarop ze reageerde toen ik eenmaal aan het huilen was vond ik bijzonder onsympathiek. Een aanvullend gesprek zou voor mij alleen kunnen leiden tot meer begrip voor hoe ik met 'types zoals haar' kan omgaan en misschien zou het de werkrelatie wel kunnen normaliseren. Ik weet alleen niet of ik wel behoefte heb aan het normaliseren van de werkrelatie met haar, omdat gesprekken hiervoor ook allemaal erg vermoeiend waren en ik liever mijn tijd anders besteed.
Voor mij is het dus klaar. Ik ben mij bewust van het feit dat dit misschien niet de meest professionele gedachtegang is, maar als het een kennis was geweest had ik hierna geen contact meer gezocht.
Alleen heb ik haar helaas wel met regelmaat nodig. Wat moet ik nu doen? Een collega suggereerde om te mailen dat we elkaar niet liggen qua communicatie en dat ik nu het contact alleen zakelijk via de mail wil houden. In principe zitten we zo ver van elkaar dat we elkaar fysiek nooit 1-op-1 zouden hoeven zien. Kan ik dat maken? En iemand ooit wat vergelijkbaars meegemaakt?
dinsdag 18 mei 2021 om 17:49
Dat kan wel zo zijn, maar doorgaan met het afsteken van je betoog terwijl je collega in huilen is uitgebarsten heeft ook geen professioneel doel meer. Het is niet alsof iemand die dat huilend aanhoort mentale aantekeningen maakt van wat je opmerkt en daar iets mee gaat doen...
Komt op mij meer over als een soort machtsspelletje dan een vorm van professionele communicatie.
Ik snap dat TO weinig heil ziet in een gesprek als de kans klein is dat deze persoon echt eens naar haar gaat luisteren, dus ook doorvraagt als het voor haar onduidelijk is enz. en de kans groot dat ze alleen maar op de monoloogtrein stapt.
Zelf zou ik toch het gesprek aangaan omdat er blijkbaar nog nooit vanuit een echt neutrale setting een gesprek met als doel met elkaar in gesprek gaan heeft plaatsgevonden. Zelfs als opnieuw blijkt dat zij niet kan luisteren en dat feedback nooit gaat landen zou je bijv. misschien enigszins achterhalen wat haar triggert om op de dramtrein te stappen. Dan kun je daar voortaan strategisch mee omgaan. Al is het maar dat je voelt aankomen dat het tijd is om je Tefalmodus te activeren.
dinsdag 18 mei 2021 om 17:50
Dit x 1000Surebaby schreef: ↑18-05-2021 07:55Die collega is verantwoordelijk voor een professionele houding.
Als meer mensen in de organisatie emotioneel van die persoon worden moet zij een andere manier van communiceren leren.
To zegt zelf dat ze nooit huilt, er zijn meerdere mensen die deze ervaring hebben, collega dendert gewoon door terwijl to huilend tegenover haar zit.
De enige die zich onprofessioneel gedraagt is die collega.
Ik vind het apart dat zoveel mensen alles bij TO leggen, als a) meerdere moeite hebben betreffende collega en b) als TO huilt collega doordendert. Maar goed ik ben dan ook iemand van "ooh je deelt uit, mooi dan kan je ook incasseren
" want ik vertik om de verbale boksbal van iemand te zijn. Teflonlaag hoort op 1 plek thuis en dat is op mijn tefal pannen en dat wil ik graag zou houden.
dinsdag 18 mei 2021 om 17:57
Als ik een normale lg had gehad was dit niet zo gebeurd en had ik het niet zo hoeven oplossen.anjer84 schreef: ↑18-05-2021 08:15Ik ken de exacte situatie niet. Als het echt pesten is of bijvoorbeeld met uitschelden, dan kan ik miss nog begrip op brengen voor een dergelijke standvastige houding maar in algemene zin, vind ik deze houding onacceptabel. Als ik je leidinggevende was zou deze houding iig reden voor mij zijn om het gesprek met je aan te gaan over hoe en wat en wat je wil bereiken met zo'n houding behalve een statement maken t.a.v. je grenzen.
Lg zat erbij, gaf me waar iedereen bij was groot gelijk dat het onredelijk was van haar maar *vaagheid*.
dinsdag 18 mei 2021 om 20:18
In principe vind ik dat iemand niet in huilen uitbarsten moet door kritiek van een collega.
Want de collega bepaalt niet of u uw werk goed doet.
Maar ook mensen die hun werk goed doen, kunnen overstuur raken.
Want de collega bepaalt niet of u uw werk goed doet.
Maar ook mensen die hun werk goed doen, kunnen overstuur raken.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
dinsdag 18 mei 2021 om 20:29
TO wijst naar haar collega maar is net zo asociaal met haar emotionele uitbarsting. Verder moet je natuurlijk altijd in gesprek blijven. Het is je werk niet je vriendinnengroepje!.Roseaux schreef: ↑18-05-2021 17:49Dat kan wel zo zijn, maar doorgaan met het afsteken van je betoog terwijl je collega in huilen is uitgebarsten heeft ook geen professioneel doel meer. Het is niet alsof iemand die dat huilend aanhoort mentale aantekeningen maakt van wat je opmerkt en daar iets mee gaat doen...
Komt op mij meer over als een soort machtsspelletje dan een vorm van professionele communicatie.
Ik snap dat TO weinig heil ziet in een gesprek als de kans klein is dat deze persoon echt eens naar haar gaat luisteren, dus ook doorvraagt als het voor haar onduidelijk is enz. en de kans groot dat ze alleen maar op de monoloogtrein stapt.
Zelf zou ik toch het gesprek aangaan omdat er blijkbaar nog nooit vanuit een echt neutrale setting een gesprek met als doel met elkaar in gesprek gaan heeft plaatsgevonden. Zelfs als opnieuw blijkt dat zij niet kan luisteren en dat feedback nooit gaat landen zou je bijv. misschien enigszins achterhalen wat haar triggert om op de dramtrein te stappen. Dan kun je daar voortaan strategisch mee omgaan. Al is het maar dat je voelt aankomen dat het tijd is om je Tefalmodus te activeren.
Iedere dag is gehaktdag
