Graves, nieuwe baan

Afgelopen zomer kreeg ik de diagnose Ziekte van Graves, een schildklieraandoening. Jaren van fysiek kwakkelen vielen op hun plek. Wegens Corona vond mijn behandeling voornamelijk telefonisch plaats, er werd niet over medicatie gesproken omdat mijn T-waardes net te normaal waren. Omdat ik zomervakantie had rond die tijd en veel kon uitrusten vond ik dat ook voldoende. Ik dacht dat het weer over zou gaan, was voornamelijk erg moe.

Vorige week ben ik weer begonnen aan mijn baan als docent. Ik heb net een nieuwe baan op een zich ontwikkelende school, dus er was heel veel nieuwe informatie en er werd veel schakelen van mij verwacht. Ik ben een ervaren docent, ik geef al enkele jaren les, normaal gaat dit vlekkeloos.

Maar dit jaar verliep heel gek. Bij de informatieweek voor nieuwe docenten was ik opeens heel warrig, ik nam weinig informatie meer op ondanks dat ik gestructureerd aantekeningen maakte en kwam onzeker over. Een symptoom van de aandoening, vooral bij stressvolle situaties. Bij de introductiedag van mijn mentorklasje culmineerde dit. Ik moest een excursie begeleiden en dat ging mis. Ik werd flauw en warrig. Mijn teamleider heeft mij apart genomen en gezegd dat ze zich zorgen maakte. Ik was totaal niet mezelf en ze herkende de persoon van het sollicitatiegesprek niet meer.

Godzijdank was ik er vrijdag weer bovenop, stond sterk in mijn schoenen en gaf weer goed les, ook waar zij bij was. Haar mening over mij was gelukkig weer bijgesteld zei ze. Maar ze maakte zich terecht zorgen dat dit weer zou gebeuren, en ik nu eigenlijk ook.

Ik ga maandag meteen mijn internist bellen, de HAP kon weinig doen gisteravond. Ik wil toch iets van medicatie, ik kan me niet veroorloven labiel te zijn in mijn werk. Ik sta heel vroeg op en ga dus vroeg naar bed, let op mijn eten en beweeg, alles wat mijn internist me heeft aangeraden. Mijn lichaam lijkt echter een klap te hebben gehad van de verandering van slaapritme na de vakantie.

Maandag is ook de teamvergadering en er is me aangeraden open te zijn binnen het team hierover. Zij zijn ook in de war, wat was er nu aan de hand? Ik vind het lastig, ik weet het zelf ook niet,ik heb pas net een diagnose en ben ook erg geschrokken. Daarbij wil ik mijn baan echt niet kwijt. Ik vind het een fijne school en word enthousiast van hun visie, zo erg dat ik er op 5 uur opstaan voor over heb.

Wat moet ik hiermee?

De waardes waren net goed genoeg om het zonder medicatie te proberen. Ze zei zelf dat ze niet wist of ik aan het begin of het einde van het ziektebeeld zat. Ik wil best haar naam DMen.

Blablablaatschaap schreef: ↑

07-09-2020 19:31

Natuurlijk kun je met 'bijna normale' schildklierwaarden wel de diagnose Graves hebben gekregen, die krijg je immers vanwege je antistoffen. Echt, vraag je huisarts of verzekeraar om een verwijzing naar een internist die wel wil dat je zelf snapt wat er aan de hand is, wat de prognose is, en welke mogelijkheden er zijn.

Ik wacht het gesprek morgen af. Mocht dat vaag zijn vraag ik een second opinion.

Morgen heb ik ook ouderavond, moet nog aankijken of dat goed gaat. Ik voel me nu iets beter maar dat kan veranderen.

Nu slapen, bedankt voor alle hulp iedereen!