Hoe nog aan een (vaste) baan te komen?

Ik ben 57 jaar, heb een (breed) administratief arbeidsverleden van ca. 23/24 jaar, MBO opleiding. Helaas is deze ervaring niet recent, ik ben al heel lang, ca. 13 jaar, uit de running. Ik wil graag weer parttime aan de slag maar het lukt gewoonweg niet. (Even voor de goede orde: ik heb geen uitkering, geen toeslagen o.i.d., ik ben huisman/huisvrouw en mijn partner werkt. A.U.B.,kom niet met "jij teert op de zak van je partner" want de feiten liggen anders, kan daarover niet te veel schrijven ivm herkenbaarheid).

Het is niet zo dat ik alleen op administratieve vacatures reageer want de laatste jaren word ik niet eens meer uitgenodigd voor een gesprek voor dit soort functies. Wellicht denkt men dat ik al die jaren achter de Geraniums zit, "thuiszit" zoals het vaker wordt genoemd. Het is echter zo dat ik zeer intensieve mantelzorg heb verleend van ruim 10 jaar. Uiteraard was deze in het begin niet zo intensief maar de laatste jaren was het heel zwaar, de meeste dagen had geen energie meer om me te douchen 's-avonds of fantsoenlijk eten te koken.

Deze mantelzorgfunctie is nu weggevallen door het overlijden van de "patiënt" en ik zou graag weer buitenshuis actief zijn, weer sociale contacten opbouwen en het gevoel hebben weer mee te tellen. Ik loop helaas tegen verschillende probleempjes aan en weet niet hoe ik e.e.a. moet verwoorden in een brief of tijdens een gesprek om toch een baan te bemachtigen.

Een voorbeeld: ik heb gesolliciteerd naar een schoonmaakfunctie binnen de zorg, in de vacature stond parttime ca. 20 uur per week, weekenden en feestdagen. Voor mij prima, dus gebeld met contactpersoon en gesolliciteerd. Dan blijkt dat het om een jaarurensysteem gaat, gebruikelijk in de zorg maar ik kan fysiek geen 30 uur per week aan, wel 16 of max. 20, structureel dus. Incidenteel bij ziekte/uitval collega's zou ik uiteraard 1, 2 of max. 3 weken kunnen inspringen. En zo blijf ik maar solliciteren zonder aan een baan te komen. Een tijdelijk baan is gezien mijn situatie en leeftijd niet iets dat ik de voorkeur geef, ik zou graag ietwat "zekerheid" hebben qua inkomen tot aan mijn pensioen mocht mijn partner iets gebeuren. Ik kan wel een tijdelijke baan aannemen maar dan sta ik dadelijk na ruim 2,5 jaar tijdelijke contracten weer op straat en dat met 60, dan wordt het wel erg moeilijk om nog een baan te vinden.

Een ander voorbeeld: gereageerd op een vacature voor receptioniste ca. 20 uur. Wederom enthousiast en met volle moed naar het gesprek, het was een fijn gesprek. Het waren geen kantoortijden zoals in de vacature vermeld maar het ging eigenlijk alleen om de weekenden, geen probleem dacht ik. Ik mocht proefdraaien op de zaterdag, 10 uur, onbetaald, ook geen probleem. Wat wel weer een probleem werd was het feit dat ik fysiek voor mijn doen te zwaar aan de slag moest, dingen tillen die ik niet getild kreeg, dus weer kon ik niet voldoen aan de eisen.

Ik vind mezelf zeer flexibel, weekenden werken, feestdagen werken, morgen middag of avond werken vind ik allemaal prima maar ik kan maar een max. aantal uren per week de fysiek wat zwaardere functies, en toch krijg ik dan te horen dat ik niet flexibel ben.

Lang verhaal geworden, sorry. Het zal best negatief overkomen maar ik ben iedere keer weer ontzettend enthousiast als ik solliciteer, ook tijdens het gesprek en toch lukt het niet.
Gezien het huidige personeelstekort in diverse branches wordt ik vaak niet geloofd dat ik geen baan meer krijg, want "als je wil werken krijg je een baan", ieder keer uitleggen dat ik fysiek niet alles kan en niet meer dan parttime kan werken, iedere keer het ongeloof van diegene tegenover mij.

Alle reacties en tips zijn welkom!

frambozentaartje schreef: ↑

26-01-2023 11:57

Ik begrijp je aversie tegen tijdelijke contracten niet. Bij mijn werkgever begint bijna iedereen met een tijdelijk contract, bevalt het, dan wordt het vast. Zeker als je cv en werkervaring ruk zijn, dan is het toch niet zo gek als je een tijdelijk contract krijgt aangeboden?

Bedankt voor je reactie maar ik heb niets tegen tijdelijke contracten, 1 jaar of 2x 6 maanden is geen probleem maar 2 jaar en 7 maanden wel, je weet toch na 1 jaar wel wat je voor vlees in de kuip hebt. Dat mijn cv "ruk" is door het grote gat i.v.m. mantelzorg is erg genoeg, werkervaring "ruk" vind ik iets anders, bijna 24 aaneensluitend arbeidsverleden/ervaring vind ik niet echt ruk. MAAR het opent wel mijn ogen hoe anderen hier tegenaan kijken, toch maar wat minder angst hebben voor 2,5 jaar tijdelijke contracten zou een optie zijn. Bedankt voor je input!

Alvast bedankt voor alle reacties!

Ik zal n.a.v. jullie reacties wat meer kijken naar tijdelijke banen, maar dan noch zit ik met een fysieke beperking qua omvang van weekuren mocht potentiële werkgever ook werken met een jaarurensystematiek. Ik weet niet goed hoe ik e.e.a. in een brief of tijdens gesprek moet aankaarten zonder de indruk te geven dat ik niet wil of al een rollator nodig heb.

Joyce48 schreef: ↑

26-01-2023 12:03

Tja, wat niet is, is er niet. Die vaste baan kun je echt schudden, alle contracten zijn momenteel tijdelijke contracten. Wat is er mis met een tijdelijk contract accepteren wat misschien niet helemaal aan jouw wensen voldoet, en vanuit een werkende positie blijven rondkijken naar een meer passende baan?
En wat wil je eigenlijk? Je schrijft over sociale contacten opbouwen en het gevoel weer mee te doen, maar even later blijkt zekerheid tot aan je pensioen erg belangrijk ....
Kortom: de markt is nog nooit zo gunstig geweest als nu, zoek niet naar de ideale baan, ga gewoon ergens beginnen en bouw van daaruit verder op.

Nogmaals: er is niets mis met een tijdelijke baan, dit is standaard, maar na ruim 2 jaar en zeven maanden (3 tijdelijke contracten) vervangen te worden met bijna 60 daar zit toch wel mijn angst. Na 1 jaar weet men toch ook hoe ik functioneer en hoe mijn arbeidsethos is. Ik begrijp dat ik vanuit een werkende positie meer kans maak als ik elders solliciteer, dat was en is ook mijn bedoeling maar ik loop vaker tegen de weekuren aan ivm jaarurensystemiek.

Om op je vraag te antwoorden wat ik eigenlijk wil: sociale contacten, weer meetellen, buitenshuis bezig zijn MAAR ook dat waar mijn partner en ik keihard voor gewerkt hebben niet kwijtraken de laatste jaren voor ons pensioen, dus ja enige zekerheid, is dat zo verkeerd? Mijn partner zal geen 8 of 10 jaar meer leven dus mag ik dan proberen om alles wat we hebben opgebouwd tot aan mijn pensioen te behouden, het gevoel van zekerheid ja, dat is voor mij ook belangrijk.