Werk & Studie
alle pijlers
Irritaties op het werk, wat wel en niet uiten?
woensdag 28 januari 2009 om 12:32
Ik erger me heel sterk aan een collega met wie ik nauw moet samenwerken. Hij heeft meer ervaring in dit werk dan ik en staat hierarchisch gezien boven mij, dus mag hij me aanspreken op hoe ik dingen doe en wat ik moet doen.
Ik erger me alleen aan hem als hij dit doet. Enerzijds heeft dit te maken met de intonatie: ik vind zijn toonzetting zeer directief en ervaar dat als belerend. Anderzijds vind ik dat hij zich voor te veel dingen verantwoordelijk voelt binnen mijn functioneren (dingen die ik zie als mijn eigen verantwoordelijkheid) en als hij me daarop aanspreekt voel ik me 'betutteld'.
Kortom, ik ervaar hem als belerend en betuttelend. Nu weet ik dat ik zelf er erg gevoelig voor ben me zo te voelen, zeg maar. Ik kan dat gevoel snel krijgen bij mensen. Anderzijds heb ik het niet bij iedereen en zijn er concrete dingen in zijn gedrag die dit gevoel triggeren.
Ook ben ik iemand die ergernissen vaak opkropt, omdat ik ze niet goed durf te uiten en omdat ik me ervan bewust ben dat ergernissen vaak meer over mezelf zeggen dan over de ander.
Daarom ervaar ik een spanningsveld: moet ik me nu meer uitspreken over wat ik irritant vind, zodat ik dingen niet meer opkrop? Of moet ik steeds beseffen dat ik bij mezelf te rade moet gaan en dingen niet persoonlijk opvatten?
Er zal wel een middenweg zijn, maar poeh wat vind ik die lastig te vinden..
Ik erger me alleen aan hem als hij dit doet. Enerzijds heeft dit te maken met de intonatie: ik vind zijn toonzetting zeer directief en ervaar dat als belerend. Anderzijds vind ik dat hij zich voor te veel dingen verantwoordelijk voelt binnen mijn functioneren (dingen die ik zie als mijn eigen verantwoordelijkheid) en als hij me daarop aanspreekt voel ik me 'betutteld'.
Kortom, ik ervaar hem als belerend en betuttelend. Nu weet ik dat ik zelf er erg gevoelig voor ben me zo te voelen, zeg maar. Ik kan dat gevoel snel krijgen bij mensen. Anderzijds heb ik het niet bij iedereen en zijn er concrete dingen in zijn gedrag die dit gevoel triggeren.
Ook ben ik iemand die ergernissen vaak opkropt, omdat ik ze niet goed durf te uiten en omdat ik me ervan bewust ben dat ergernissen vaak meer over mezelf zeggen dan over de ander.
Daarom ervaar ik een spanningsveld: moet ik me nu meer uitspreken over wat ik irritant vind, zodat ik dingen niet meer opkrop? Of moet ik steeds beseffen dat ik bij mezelf te rade moet gaan en dingen niet persoonlijk opvatten?
Er zal wel een middenweg zijn, maar poeh wat vind ik die lastig te vinden..
woensdag 28 januari 2009 om 12:40
woensdag 28 januari 2009 om 12:48
@Poezewoes, dat vergeet ik helemaal te typen..ik heb het een keer benoemd en toen reageerde hij met dat dat mijn onzekerheid is en dat hij gewoon vanuit zijn functie de dingen tegen mij mag zeggen. Hij vindt dat ik dingen te persoonlijk opvat. Daar zit zeker een kern van waarheid in, maar feit blijft dat zijn toon mij niet aanstaat en dat ik hem ook niet echt vertrouw. Ik heb vaker gemerkt dat hij dingen die ik hem openlijk heb vertelt over mijn zwakke kanten doorvertelt aan de hogere leidinggevende. Dat maakt dat ik me niet meer zo kwetsbaar op wil stellen naar hem toe. Dus als ik mijn irritatie zou uiten, wil ik dat niet doen op zo'n manier dat hij het weer op mijn onzekerheid kan gooien..
Vraag me dus steeds af of ik het wel moet uiten of voor mezelf steeds relativeren. Terwijl ik ook voel dat als ik het steeds in mezelf probeer op te lossen, mijn irritatiegevoel naar hem toe echt blijft en ik ook het gevoel heb niet voor mezelf op te komen.
@domnaiefmutsje: het is dus een combinatie; het heeft deels met mij te maken en deels met hem. Ik wil alleen assertiever worden, zonder te sterk te reageren vanuit een onzekerheid die losstaat van hem. En dat vind ik zo moeilijk!
Vraag me dus steeds af of ik het wel moet uiten of voor mezelf steeds relativeren. Terwijl ik ook voel dat als ik het steeds in mezelf probeer op te lossen, mijn irritatiegevoel naar hem toe echt blijft en ik ook het gevoel heb niet voor mezelf op te komen.
@domnaiefmutsje: het is dus een combinatie; het heeft deels met mij te maken en deels met hem. Ik wil alleen assertiever worden, zonder te sterk te reageren vanuit een onzekerheid die losstaat van hem. En dat vind ik zo moeilijk!
woensdag 28 januari 2009 om 12:57
Kijk, er zijn mensen die leven op andermans onzekerheid. Die vreten je op als ze de kans krijgen. Kunst is dus om ze de kans niet te geven.
Dus hem proberen te veranderen heeft geen zin.
Probeer je een paar dingen te beseffen. Alleen heel onzekere mensen zien een noodzaak om hun bestaansrecht te bevestigen door denigrerend te reageren op anderen.
Hij is dus net als jij onzeker. Jij uit het op jouw wijze (er iets van aan trekken) en hij op de zijne (daar gebruik van maken)
Jullie vullen elkaar als het ware aan.
Als je dat ziet kun je proberen wel gewoon uit te voeren wat hij van je vraagt (mits het je werkzaamheden zijn) en zijn respect opeisen door beleefd te zijn, correct, maar ook gewoon te zeggen als hij zijn boekje te buiten gaat.
Dit zal hij niet verwachten dus ook overcompenseren in de eerste instantie om in te spelen op je onzekerheid. Das een signaal van controle verlies. Niets meer en niets minder en al helemaal niet persoonlijk. Bij jezelf blijven dus, doen wat je moet doen en je enerzijds niet laten intimideren, anderzijds gewoon je werkzaamheden uitvoeren.
Dus hem proberen te veranderen heeft geen zin.
Probeer je een paar dingen te beseffen. Alleen heel onzekere mensen zien een noodzaak om hun bestaansrecht te bevestigen door denigrerend te reageren op anderen.
Hij is dus net als jij onzeker. Jij uit het op jouw wijze (er iets van aan trekken) en hij op de zijne (daar gebruik van maken)
Jullie vullen elkaar als het ware aan.
Als je dat ziet kun je proberen wel gewoon uit te voeren wat hij van je vraagt (mits het je werkzaamheden zijn) en zijn respect opeisen door beleefd te zijn, correct, maar ook gewoon te zeggen als hij zijn boekje te buiten gaat.
Dit zal hij niet verwachten dus ook overcompenseren in de eerste instantie om in te spelen op je onzekerheid. Das een signaal van controle verlies. Niets meer en niets minder en al helemaal niet persoonlijk. Bij jezelf blijven dus, doen wat je moet doen en je enerzijds niet laten intimideren, anderzijds gewoon je werkzaamheden uitvoeren.
woensdag 28 januari 2009 om 12:57
Dat je het al een keer besproken hebt maakt het inderdaad anders. Dan zou ik ook een keer goed bij mezelf te raden gaan om te kijken of ik daar iets aan kan veranderen. Je schrijft in je tweede post ook iets waarvan ik denk: dat trek je te persoonlijk.
Hij is je leidinggevende, niet je vertrouwenspersoon. Hij heeft het voldte recht jouw functioneren met een hogere leidinggevende te bespreken, ook je zwakke kanten.
Misschien kun je aangeven dat je graag een kort coachingstracject wilt, omdat je nog steeds last hebt van je onzekerheid?
Hij is je leidinggevende, niet je vertrouwenspersoon. Hij heeft het voldte recht jouw functioneren met een hogere leidinggevende te bespreken, ook je zwakke kanten.
Misschien kun je aangeven dat je graag een kort coachingstracject wilt, omdat je nog steeds last hebt van je onzekerheid?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 28 januari 2009 om 13:02
@domnaiefmutsje: wow, tnx, met jouw reactie kan ik heel veel! Nog 1 vraag om het voor mezelf te concretiseren: kan ik dan gewoon, op rustige toon (dus niet uitvallen of zo) tegen hem zeggen als hij me iets op een vervelende toon vraagt te doen dat ik merk dat zijn toonzetting irritatie bij me oproept? Of stel ik me dan juist kwetsbaar op? Moet ik niet over 'tonen' praten maar alleen inhoudelijk blijven over of iets redelijk is om aan mij te vragen of niet?
Verder vind ik het een hele goeie wat je zegt, zelfs al trekt hij mijn onzekerheid erbij, dan zegt dat meer over hem dan over mij! Ik hoef niet te proberen om dat te voorkomen!
Waarom noem jij jezelf eigenlijk domnaiefmutsje? Je komt niet echt zo over eigenlijk
Verder vind ik het een hele goeie wat je zegt, zelfs al trekt hij mijn onzekerheid erbij, dan zegt dat meer over hem dan over mij! Ik hoef niet te proberen om dat te voorkomen!
Waarom noem jij jezelf eigenlijk domnaiefmutsje? Je komt niet echt zo over eigenlijk
woensdag 28 januari 2009 om 13:07
@Poezewoes: zit wat in, in wat je zegt. Maar hij stelt zich soms ook op als 'gelijke' door persoonlijke dingen met me te delen. Verder schelen we nauwelijks qua leeftijd, waardoor ik me vaak als zijn gelijke voel (maar goed, zakelijk gezien zijn we dat niet). In die gesprekken waarin het 'gezellig' was, vertelde ik hem ook persoonlijke dingen. Had idd moeten beseffen dat hij niet mijn vertrouwenspersoon is, maar de sfeer van onze gesprekken riep het gevoel op dat we ook bevriend kunnen zijn. Ik had het dan wel zo eerlijk gevonden als hij de dingen die ik vertel (dus mijn eigen beeld van mijn zwakheden-niet eens wat ik van anderen hoor) niet aan hogere leidinggevende had doorverteld of als hij me had aangegeven dat hij dat zou gaan doen. Maar ik snap je punt!
woensdag 28 januari 2009 om 13:21
Jullie zijn elkaars gelijke, als mens. Hij is jouw meerdere, in functie. Je hoeft geen respect te hebben voor hem als persoon als hij daar niet bepaald reden voor geeft, maar je zult wel respect moeten hebben voor zijn functie.
Als hij zijn boekje te buiten gaat dan kun je hem verzoeken op rustige beleefde toon dat hij je best opdrachten mag geven, binnen de door het werk bepaalde grenzen, maar op normale wijze. Wees je er wel van bewust dat tijdens werk als er dingen moeten gebeuren mensen wel eens kort kunnen zijn en niet alles met twee woorden vragen. Hier is niets mis mee. Kort is wat anders dan bot.
Het kan best heel gezellig zijn met een collega/leidinggevende, maar collega's zijn geen vrienden. Kunnen het heus worden, maar dan komen ze bij je over de vloer in prive tijd. Hij is dus zeker niet geschikt als vertrouwenspersoon wat betreft je prive. Maar goed, je hebt er van geleerd helaas op deze manier. Het kan best heel gezellig zijn en je kunt best heel veel over jezelf vertellen, zonder ook maar iets over jezelf te vertellen
Je hebt je te kwetsbaar opgesteld. Hij heeft aan kunnen voelen dat je onzeker bent.
Maar hoe irritant hij ook is, geef respect en eis respect.
(ik ben nog wel eens dom en naief, vandaar )
Als hij zijn boekje te buiten gaat dan kun je hem verzoeken op rustige beleefde toon dat hij je best opdrachten mag geven, binnen de door het werk bepaalde grenzen, maar op normale wijze. Wees je er wel van bewust dat tijdens werk als er dingen moeten gebeuren mensen wel eens kort kunnen zijn en niet alles met twee woorden vragen. Hier is niets mis mee. Kort is wat anders dan bot.
Het kan best heel gezellig zijn met een collega/leidinggevende, maar collega's zijn geen vrienden. Kunnen het heus worden, maar dan komen ze bij je over de vloer in prive tijd. Hij is dus zeker niet geschikt als vertrouwenspersoon wat betreft je prive. Maar goed, je hebt er van geleerd helaas op deze manier. Het kan best heel gezellig zijn en je kunt best heel veel over jezelf vertellen, zonder ook maar iets over jezelf te vertellen
Je hebt je te kwetsbaar opgesteld. Hij heeft aan kunnen voelen dat je onzeker bent.
Maar hoe irritant hij ook is, geef respect en eis respect.
(ik ben nog wel eens dom en naief, vandaar )
woensdag 28 januari 2009 om 13:26
Ik zou er niet teveel woorden aan vuil maken. Iemand die jouw leidinggevende is heeft altijd gelijk, ook al heeft ie dat niet. Kun je wel mee in discussie gaan, maar dat levert meestal niets op, in elk geval niets positiefs voor jou. Tenzij je echt merkt dat hij de plank finaal misslaat dan kun je er misschien wat mee bij degene die boven jouw chef staat.
woensdag 28 januari 2009 om 13:48
Eens met Elninjoo en Poezewoes. Hij is hiërarchisch gezien je meerdere, heeft dus alle recht om je op je functioneren in je werk aan te spreken én je zwakke punten in je werk met de leidinggevende te bespreken. Ik zou zéker niet beginnen over softe toestanden als 'je toonzetting wekt irritatie bij mij op'. Als ik eerlijk ben, wekt zo'n opmerking vanaf het beeldscherm al irritatie bij mij op en dan ben ik nog niet eens degene die wordt aangesproken, die bovendien ook nog eens man is zo te lezen en dus (in 't algemeen) sowieso niet zo open staat voor softerig gedoe. Je weet zijn reactie al: je vat 't te persoonlijk op. Die conclusie gaat niet veranderen door het nogmaals aan te kaarten. In tegendeel, hij zal 'm alleen bevestigd zien.
Dat hij onzeker zou zijn, tja, misschien voelt het fijn om dat te denken, maar ik haal het er nog niet zo uit. DNMutsje heeft het over denigrerend benaderen, maar vooralsnog zie ik alleen een benadering die anders is dan jij graag zou zien, maar daarom niet per se denigrerend is. Hij heeft kennelijk een andere communicatiestijl dan jij, en dat is niet goed of fout, alleen anders. Om daaruit te concluderen dat hij onzeker zou zijn, is wel erg kort door de bocht.
Als je vindt dat je te weinig verantwoordelijkheid krijgt, zou ik dát aan de orde stellen. In de trant van 'goh, ik zou graag willen groeien door meer verantwoordelijkheden op me te nemen'. Maar niet (weer) beginnen over zijn toon
Dat hij onzeker zou zijn, tja, misschien voelt het fijn om dat te denken, maar ik haal het er nog niet zo uit. DNMutsje heeft het over denigrerend benaderen, maar vooralsnog zie ik alleen een benadering die anders is dan jij graag zou zien, maar daarom niet per se denigrerend is. Hij heeft kennelijk een andere communicatiestijl dan jij, en dat is niet goed of fout, alleen anders. Om daaruit te concluderen dat hij onzeker zou zijn, is wel erg kort door de bocht.
Als je vindt dat je te weinig verantwoordelijkheid krijgt, zou ik dát aan de orde stellen. In de trant van 'goh, ik zou graag willen groeien door meer verantwoordelijkheden op me te nemen'. Maar niet (weer) beginnen over zijn toon
woensdag 28 januari 2009 om 14:38
Dat is precies het punt dat ik zo lastig vind: zijn toon, is die nu echt aanmatigend of alleen maar niet zoals ik het zou willen zien? Waar hangt dat dan van af? Van zijn intentie?
Ik wil niet over me heen laten lopen, maar ik wil ook niet softerig en zeikerig reageren als iemand die zich dingen persoonlijk aantrekt terwijl ze niet persoonlijk zijn.
Dehlia, je hebt misschien gelijk dat 'toonzetting' een soft iets is (ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd waarom dit bij jou irritatie oproept..), maar het gezegde 'c'est la ton qui fait la musique' is er niet voor niets. Bovendien is bekend dat non-verbale communicatie (dus ook intonatie) voor tachtig procent overkomt (of zoiets dergelijks) en de inhoud maar voor 20 procent. Dus ik vind het niet gek dat ik op zoiets als intonatie reageer. Maar goed, er is wel een verschil tussen kort en bot en misschien haal ik dat door elkaar.
Kortom: ik kan het allemaal het beste binnenhouden en proberen zelf anders te zien. tegelijk probeer ik dit al heel lang en krijg ik van desbetreffende collega het advies me sneller uit te spreken, zodat boosheid niet kan opstapelen. Op de een of andere manier kan ik niet goed omgaan met deze -in mijn ogen- tegenstrijdigheid. Ik wil niet meer opkroppen!
Ik wil niet over me heen laten lopen, maar ik wil ook niet softerig en zeikerig reageren als iemand die zich dingen persoonlijk aantrekt terwijl ze niet persoonlijk zijn.
Dehlia, je hebt misschien gelijk dat 'toonzetting' een soft iets is (ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd waarom dit bij jou irritatie oproept..), maar het gezegde 'c'est la ton qui fait la musique' is er niet voor niets. Bovendien is bekend dat non-verbale communicatie (dus ook intonatie) voor tachtig procent overkomt (of zoiets dergelijks) en de inhoud maar voor 20 procent. Dus ik vind het niet gek dat ik op zoiets als intonatie reageer. Maar goed, er is wel een verschil tussen kort en bot en misschien haal ik dat door elkaar.
Kortom: ik kan het allemaal het beste binnenhouden en proberen zelf anders te zien. tegelijk probeer ik dit al heel lang en krijg ik van desbetreffende collega het advies me sneller uit te spreken, zodat boosheid niet kan opstapelen. Op de een of andere manier kan ik niet goed omgaan met deze -in mijn ogen- tegenstrijdigheid. Ik wil niet meer opkroppen!
woensdag 28 januari 2009 om 18:57
quote:tjonge schreef op 28 januari 2009 @ 14:38:
Dehlia, je hebt misschien gelijk dat 'toonzetting' een soft iets is (ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd waarom dit bij jou irritatie oproept..), maar het gezegde 'c'est la ton qui fait la musique' is er niet voor niets. Bovendien is bekend dat non-verbale communicatie (dus ook intonatie) voor tachtig procent overkomt (of zoiets dergelijks) en de inhoud maar voor 20 procent. Dus ik vind het niet gek dat ik op zoiets als intonatie reageer. Maar goed, er is wel een verschil tussen kort en bot en misschien haal ik dat door elkaar.
Ik ken het belang van toon e.d., en dat is ook niet mijn punt. Wat 't wel is: het is een soft iets. Mannen staan nou niet bekend om hun aandacht voor softe toestanden. Je hebt het hier al eens geprobeerd aan de orde te stellen. Dat werkt niet. Wat maakt dan dat je denkt dat het nu wél werkt? Accepteer het nou gewoon als een verschil tussen hem en jou, en accepteer dan ook dat hij als jouw meerdere de toon bepaalt.
Wat mij irriteert: als ik kritiek heb op mijn ondergeschikten, verwacht ik dat zij daar inhoudelijk op reageren. Niet dat er "gezeur" komt over toon of vorm of hoe ik keek of dat soort bijzaken. (ik ben wat dat betreft misschien net een man ) Dat komt op mij over alsof men de inhoudelijke kritiekpunten niet wenst te horen en dus maar over de andere punten begint. En suggereert bovendien ook dat men 'zijn plek niet kent'. Dat laatste klinkt vreselijk autoritair, en ik durf met mijn hand op mijn hart te zeggen dat ik dat écht niet ben, maar ik vind het wel vanzelfsprekend dat in een contact tussen meerdere en ondergeschikte, in beginsel die meerdere de toon bepaalt.
Dehlia, je hebt misschien gelijk dat 'toonzetting' een soft iets is (ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd waarom dit bij jou irritatie oproept..), maar het gezegde 'c'est la ton qui fait la musique' is er niet voor niets. Bovendien is bekend dat non-verbale communicatie (dus ook intonatie) voor tachtig procent overkomt (of zoiets dergelijks) en de inhoud maar voor 20 procent. Dus ik vind het niet gek dat ik op zoiets als intonatie reageer. Maar goed, er is wel een verschil tussen kort en bot en misschien haal ik dat door elkaar.
Ik ken het belang van toon e.d., en dat is ook niet mijn punt. Wat 't wel is: het is een soft iets. Mannen staan nou niet bekend om hun aandacht voor softe toestanden. Je hebt het hier al eens geprobeerd aan de orde te stellen. Dat werkt niet. Wat maakt dan dat je denkt dat het nu wél werkt? Accepteer het nou gewoon als een verschil tussen hem en jou, en accepteer dan ook dat hij als jouw meerdere de toon bepaalt.
Wat mij irriteert: als ik kritiek heb op mijn ondergeschikten, verwacht ik dat zij daar inhoudelijk op reageren. Niet dat er "gezeur" komt over toon of vorm of hoe ik keek of dat soort bijzaken. (ik ben wat dat betreft misschien net een man ) Dat komt op mij over alsof men de inhoudelijke kritiekpunten niet wenst te horen en dus maar over de andere punten begint. En suggereert bovendien ook dat men 'zijn plek niet kent'. Dat laatste klinkt vreselijk autoritair, en ik durf met mijn hand op mijn hart te zeggen dat ik dat écht niet ben, maar ik vind het wel vanzelfsprekend dat in een contact tussen meerdere en ondergeschikte, in beginsel die meerdere de toon bepaalt.
woensdag 28 januari 2009 om 20:27
Dit klinkt precies als de situatie waar ik in zat. Mijn (op basis van ervaring boven mij staande) collega had de neiging om mensen op nogal denigrerende wijze aan te spreken, bijv. een volwassen man aanspreken met 'schatje' als ze wilde laten zien dat wat hij zei niet klopte. Per definitie was zij het met alles wat ik zei oneens. En ik moest nauw met haar samenwerken. Voor mij was het de reden om een andere baan te zoeken.
Op het Marokko forum las ik een mooi verhaal:
Twee vrienden waren in een mooi natuurgebied aan het wandelen. Op de top van een boom die een eindje verderop stond was een grote zwarte vogel te zien.
De ene man vroeg aan de ander:"Wat zit daar nou op de top van die boom?"
" Een vogel, het is een raaf." antwoordde de ander.
" Nee hoor, het is een geit." zei de eerste
" Hahaha, nee het is een raaf."
" Nee, het is een geit."
Zo gingen ze door: een raaf, een geit, een raaf, een geit......
Op het moment dat zij vlakbij de boom waren, vloog de vogel weg.
De man die beweerde dat het een vogel was zei: "Zie je: hij vliegt weg, het was dus toch een vogel."
Maar de ander zei: "Nee, het is en blijft een geit, ondanks dat hij vliegt."
Zo iemand was die collega dus ook...
Op het Marokko forum las ik een mooi verhaal:
Twee vrienden waren in een mooi natuurgebied aan het wandelen. Op de top van een boom die een eindje verderop stond was een grote zwarte vogel te zien.
De ene man vroeg aan de ander:"Wat zit daar nou op de top van die boom?"
" Een vogel, het is een raaf." antwoordde de ander.
" Nee hoor, het is een geit." zei de eerste
" Hahaha, nee het is een raaf."
" Nee, het is een geit."
Zo gingen ze door: een raaf, een geit, een raaf, een geit......
Op het moment dat zij vlakbij de boom waren, vloog de vogel weg.
De man die beweerde dat het een vogel was zei: "Zie je: hij vliegt weg, het was dus toch een vogel."
Maar de ander zei: "Nee, het is en blijft een geit, ondanks dat hij vliegt."
Zo iemand was die collega dus ook...
woensdag 28 januari 2009 om 22:12
Eens met Dhelia.
@TO, aan je woordkeus merk ik dat je zijn gedrag persoonlijk opvat. Dat is niet constructief. Ik denk dat het goed is afspraken met hem te maken over de taakverdeling en hetgeen jullie van elkaar verwachten in termen van strategie en resultaten. Spreek vervolgens af om de voortgang daarvan eens per maand te evalueren en hou het daar bij. Als hij zijn afspraken niet nakomt kun je hem aanspreken, verder niet.
@TO, aan je woordkeus merk ik dat je zijn gedrag persoonlijk opvat. Dat is niet constructief. Ik denk dat het goed is afspraken met hem te maken over de taakverdeling en hetgeen jullie van elkaar verwachten in termen van strategie en resultaten. Spreek vervolgens af om de voortgang daarvan eens per maand te evalueren en hou het daar bij. Als hij zijn afspraken niet nakomt kun je hem aanspreken, verder niet.
woensdag 28 januari 2009 om 22:18
Ik heb ook zo'n leidinggevende en mijn collega's ervaren hetzelfde. Daardoor weet ik dat het niet iets van mij is.
Tijdens functioneringsgesprek heb ik het in algemene woorden gezegd, dat ik liever iemand heb die stuurt ipv invult. Over haar toon heb ik niets gezegd (bij haar krijg je het gevoel een kleuter te zijn, als ze positief is en als ze negatief is). Dat heeft ze zelf niet door en ik ga mijn vingers daar niet aan branden. Ik ben over een paar weken van haar af...
Tijdens functioneringsgesprek heb ik het in algemene woorden gezegd, dat ik liever iemand heb die stuurt ipv invult. Over haar toon heb ik niets gezegd (bij haar krijg je het gevoel een kleuter te zijn, als ze positief is en als ze negatief is). Dat heeft ze zelf niet door en ik ga mijn vingers daar niet aan branden. Ik ben over een paar weken van haar af...
woensdag 28 januari 2009 om 22:19
quote:Dhelia schreef op 28 januari 2009 @ 18:57:
[...]
Ik ken het belang van toon e.d., en dat is ook niet mijn punt. Wat 't wel is: het is een soft iets. Mannen staan nou niet bekend om hun aandacht voor softe toestanden. Je hebt het hier al eens geprobeerd aan de orde te stellen. Dat werkt niet. Wat maakt dan dat je denkt dat het nu wél werkt? Accepteer het nou gewoon als een verschil tussen hem en jou, en accepteer dan ook dat hij als jouw meerdere de toon bepaalt.
Wat mij irriteert: als ik kritiek heb op mijn ondergeschikten, verwacht ik dat zij daar inhoudelijk op reageren. Niet dat er "gezeur" komt over toon of vorm of hoe ik keek of dat soort bijzaken. (ik ben wat dat betreft misschien net een man ) Dat komt op mij over alsof men de inhoudelijke kritiekpunten niet wenst te horen en dus maar over de andere punten begint. En suggereert bovendien ook dat men 'zijn plek niet kent'. Dat laatste klinkt vreselijk autoritair, en ik durf met mijn hand op mijn hart te zeggen dat ik dat écht niet ben, maar ik vind het wel vanzelfsprekend dat in een contact tussen meerdere en ondergeschikte, in beginsel die meerdere de toon bepaalt.Door de toon kan wel iemand alle respect verliezen...
[...]
Ik ken het belang van toon e.d., en dat is ook niet mijn punt. Wat 't wel is: het is een soft iets. Mannen staan nou niet bekend om hun aandacht voor softe toestanden. Je hebt het hier al eens geprobeerd aan de orde te stellen. Dat werkt niet. Wat maakt dan dat je denkt dat het nu wél werkt? Accepteer het nou gewoon als een verschil tussen hem en jou, en accepteer dan ook dat hij als jouw meerdere de toon bepaalt.
Wat mij irriteert: als ik kritiek heb op mijn ondergeschikten, verwacht ik dat zij daar inhoudelijk op reageren. Niet dat er "gezeur" komt over toon of vorm of hoe ik keek of dat soort bijzaken. (ik ben wat dat betreft misschien net een man ) Dat komt op mij over alsof men de inhoudelijke kritiekpunten niet wenst te horen en dus maar over de andere punten begint. En suggereert bovendien ook dat men 'zijn plek niet kent'. Dat laatste klinkt vreselijk autoritair, en ik durf met mijn hand op mijn hart te zeggen dat ik dat écht niet ben, maar ik vind het wel vanzelfsprekend dat in een contact tussen meerdere en ondergeschikte, in beginsel die meerdere de toon bepaalt.Door de toon kan wel iemand alle respect verliezen...
donderdag 29 januari 2009 om 07:43
@Marahbloem: helemaal mee eens: door de toon kan iemand alle respect verliezen! Wat fijn dat je bijna van haar af bent! Heb je een andere baan?
O ja, ik heb ook een andere collega die precies hetzelfde met hem ervaart! Dat heb ik dan niet eens van die collega gehoord, maar van hemzelf! Hij vond het maar raar dat ze geirriteerd reageerde toen hij haar iets opdroeg..
@Wuiles en Dhelia: ik neem jullie advies wel ter harte niet over de toon te gaan praten en het zakelijker te houden. Het is idd zo dat ik die toon persoonlijk opvat, het raakt me zonder dat ik het wil. Maar daar moet ik zelf wat mee.
Alleen, wat het lastig maakt is dat ik in de coachingsbranche werk en dat het de bedoeling is dat hij (die collega waar ik me zo aan irriteer) me ook begeleidt op persoonlijk vlak, zoals het sportief leren omgaan met kritiek. Eerlijk gezegd heb ik hem persoonlijk niet (meer) hoog zitten en wil ik helemaal niet door hem daarin begeleid worden. Ik zit er nu over te denken aan te geven dat ik dat liever extern wil leren en wil dat hij me alleen op taken e.d. aanspreekt. Kan ik dat doen?
O, en Dehlia, ik kan me voorstellen dat het je irriteert als er alleen nog maar over de toon gesproken wordt en niet over de inhoud. Dan klinkt het idd als een soort afleidmanoeuvre. Ik ga zelf wel op de inhoud in en die neem ik ook serieus, maar ik wil wel graag met respect benaderd worden en dat gevoel heb ik bij deze collega helaas niet. En deels zoek ik dat bij mezelf, maar zeker ook deels bij hem en zijn manier van doen. Hij heeft zichzelf gewoon (ogenschijnlijk) erg hoog zitten en neemt zichzelf zo serieus.
O ja, ik heb ook een andere collega die precies hetzelfde met hem ervaart! Dat heb ik dan niet eens van die collega gehoord, maar van hemzelf! Hij vond het maar raar dat ze geirriteerd reageerde toen hij haar iets opdroeg..
@Wuiles en Dhelia: ik neem jullie advies wel ter harte niet over de toon te gaan praten en het zakelijker te houden. Het is idd zo dat ik die toon persoonlijk opvat, het raakt me zonder dat ik het wil. Maar daar moet ik zelf wat mee.
Alleen, wat het lastig maakt is dat ik in de coachingsbranche werk en dat het de bedoeling is dat hij (die collega waar ik me zo aan irriteer) me ook begeleidt op persoonlijk vlak, zoals het sportief leren omgaan met kritiek. Eerlijk gezegd heb ik hem persoonlijk niet (meer) hoog zitten en wil ik helemaal niet door hem daarin begeleid worden. Ik zit er nu over te denken aan te geven dat ik dat liever extern wil leren en wil dat hij me alleen op taken e.d. aanspreekt. Kan ik dat doen?
O, en Dehlia, ik kan me voorstellen dat het je irriteert als er alleen nog maar over de toon gesproken wordt en niet over de inhoud. Dan klinkt het idd als een soort afleidmanoeuvre. Ik ga zelf wel op de inhoud in en die neem ik ook serieus, maar ik wil wel graag met respect benaderd worden en dat gevoel heb ik bij deze collega helaas niet. En deels zoek ik dat bij mezelf, maar zeker ook deels bij hem en zijn manier van doen. Hij heeft zichzelf gewoon (ogenschijnlijk) erg hoog zitten en neemt zichzelf zo serieus.
donderdag 29 januari 2009 om 11:13
een beetje humor erin gooien? Het klinkt alsof je het zwaar opneemt (logisch, je zit ermee) en alsof je leidinggevende je een beetje afwimpelt als een 'zeurkous'.
Als hij weer belerend of directief is, gewoon eens een luchtige opmerking erin gooien en een 'open' houding aannemen. Niet monkelend aan de slag gaan met zijn opmerking, maar zeggen: ay' ay' kaptein! of zoiets appeligs en hem dan vriendelijk en met een big smile aankijken.Niet zuigend, maar gewoon joviaal. HEt gekke is dat zo'n houding ook op jezelf terugslaat, je voelt je niet kniezerig en miskend als je je wat 'weidser' en 'groter' gedraagt.
Een beetje om elkaar en jezelf kunnen lachen is sociale haarlemmer olie.
Als hij weer belerend of directief is, gewoon eens een luchtige opmerking erin gooien en een 'open' houding aannemen. Niet monkelend aan de slag gaan met zijn opmerking, maar zeggen: ay' ay' kaptein! of zoiets appeligs en hem dan vriendelijk en met een big smile aankijken.Niet zuigend, maar gewoon joviaal. HEt gekke is dat zo'n houding ook op jezelf terugslaat, je voelt je niet kniezerig en miskend als je je wat 'weidser' en 'groter' gedraagt.
Een beetje om elkaar en jezelf kunnen lachen is sociale haarlemmer olie.
