Werk & Studie
alle pijlers
Mijn verstand zegt:" het is doodzonde, doorzetten!" Maar mijn hart schreeuwt: "STOPP
vrijdag 13 juli 2007 om 10:58
Dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal, ik wil het ook gewoon even van me afschrijven. In 2005 ben ik begonnen aan de opleiding journalistiek. Sommige vonden dit een opvallende keuze, ik heb een lichamelijke beperking en ben rolstoelgebonden. Toch wilde ik het graag. Mijn handicap heeft me er ook niet van weerhouden de Havo te gaan doen terwijl er vanuit het Speciaal Onderwijs waar ik bijna veertien jaar heb gezeten ( basisschool en Mavo gedaan) in eerste instantie grote twijfels waren of ik dat wel aan zou kunnen. . Tijdens het eerste jaar van mijn opleiding had ik het goed naar mijn zin. Ik leerde veel en wat ik leerde vond ik ook interessant. Natuurlijk, het ene project vond ik leuker dan het andere, maar dat houd je altijd. Het was wel een nadeel dat ik nog geen rijbewijs had ( ik was 19 toen ik aan de opleiding begon) en was afhankelijk van taxivervoer. Ik heb overigens altijd wel de hoop gehad dat ik ooit mijn rijbewijs zou mogen halen. Maar als wij bijvoorbeeld op locatie iets moesten verslaan, was dat voor mij altijd wat lastiger om er te komen want met het OV kan ik ook niet reizen. Maar in het tweede jaar begon ‘ de ellende' echt. Het hele HBO ging op de schop en het komt er op neer dat wij nu echt zo´n proefkonijnen lichting zijn geworden. We liepen natuurlijk tegen veel dingen aan die niet duidelijk waren of niet klopte. Als je dan hulp vroeg aan je Studieloopbaan begeleider dan kreeg je “ Ik weet het ook niet” te horen. Als je al iets te horen kreeg want vaak werd er op mail en dergelijke helemaal niet gereageerd. En dit was niet alleen bij mij het geval, dat was bij bijna iedereen zo. En het schijnt ook op andere scholen, als ik bijvoorbeeld vriendinnen spreek, net zo erg te zijn. Kort samengevat vond ik dit schooljaar geen leuk jaar. Steeds als ik bezig was met een project wat ik niet leuk vond hoopte ik dat het volgende beter zou zijn, maar dat was vaker niet zo dan wel. In januari van dit jaar overleed er een goede vriend van mij. Toen heb ik, ondanks dat ik totaal geen zin meer had in school, zo goed en zo kwaad als het ging proberen door te gaan. Ik hoopte dat de zin en de motivatie om toch met de opleiding door te gaan terug kwam naarmate het verdriet een beetje ging slijten. Maar hij is nu bijna een halfjaar dood en ik ben minder gemotiveerd dan ooit. Feit is dat ik dit jaar vooral theoretische dingen ( tentamens) heb gehaald, maar niet zoveel praktijk opdrachten. Soms was het terecht dat ik iets niet had gehaald, soms was ik het er ook echt niet mee eens Gisteren, toen mijn laatste beoordeling binnen kwam en ik wéér iets op 1 criteria niet gehaald had, barste bij mij de bom. Ik geloof dat alle onvrede en frustratie van dit jaar eruit kwam. Ik ben al zo lang aan het twijfelen ‘of dit het nu wel is’ en nu weet ik het gewoon echt niet meer. Dat onderdeel van gisteren heb ik niet gehaald omdat ik “ niet flexibel genoeg ben” en dat klopt. Ik ben ook niet flexibel, tenminste niet zo flexibel als mijn medestudenten, want ik ben afhankelijk van vervoer. De school is daar van op de hoogte, maar toch is het daarop ‘afgekeurd.’ Dit jaar is het me ook duidelijk geworden dat ik nooit een rijbewijs zou kunnen halen. Dat is medisch gewoon niet haalbaar. Ik zou er ( niet letterlijk) een moord voor doen maar het kan gewoon niet. Dit heeft de twijfel alleen maar versterkt. Het is als journalist gewoon niet handig om minder mobiel te zijn. Ik zou al tevreden zijn met een redacteur / bureau baan en kleine afstanden kan ik wel doen ( ik heb zo´n scooter) maar snel ergens ter plaatse zijn zal me gewoon niet lukken. Ik zal voor grotere afstanden altijd afhankelijk blijven van een taxi. Nu is het probleem dat ik dus in september op stage ga. Ik heb een plek op de redactie van een krant van een hogeschool. Maar nu weet ik dus niet wat ik moet doen. Mijn moeder heeft altijd gezegd: “Je kunt pas weten hoe het beroep écht is als je stage hebt gelopen.” Maar mijn gevoel schreeuwt dat ik hier geen zin meer in heb. Ik heb het gehad met die school met die stomme regeltjes en onduidelijkheden. Maar daarbij vind ik mezelf ( tot nu toe) ook niet zo´n goede journalist. Het kan in ieder geval veel beter en ben niet echt een natuur talent.Als je mij vraagt: wat wil je echt? Dan is het antwoord: boeken schrijven. Dat ben ik op dit moment ook aan het doen, ik ben met iets bezig. Maar ik wil eigenlijk ook graag een opleiding. Je bent niet zomaar schrijver. Je hebt gewoon minder zekerheid. Ik twijfel gewoon heel erg. Ik word over drie dagen 21. Als ik een nieuwe opleiding wil gaan doen kan ik me beter in september aanmelden. Maar het is misschien wel zonde van mijn stageplaats en van de twee jaar die ik al heb doorlopen. Dat krijg ik van familie en vrienden ook steeds te horen.Als ik mijn stage leuk vind wil ik misschien toch wel doorgaan met de opleiding. Maar als ik mijn stage niet leuk vind verlies ik alleen maar weer een halfjaar. Ik ben er overigens ook nog niet uit wat ik dan wel wil gaan doen als ik met deze opleiding stop, Ik denk aan communicatie, maar het nadeel is dat je dat hier in de buurt alleen maar in deeltijd hebt. En op kamers gaan in een andere stad is geen optie, ik heb hulp nodig en ga waarschijnlijk in december / januari wonen in een project waar de deeltijd opleiding veel dichterbij is Een deeltijd opleiding combineer je vaak met een baan, maar ik kom niet echt zomaar even aan een baan. En de deeltijd opleiding betekent dat je maar één dag naar school hoeft ( plus veel zelfstudie) maar zonder baan is het misschien toch wel erg weinig. Aan de andere kant vind ik deeltijd een voordeel. Ik zou ook niet echt zin hebben om op mijn 21ste nog tussen zeventienjarige te zitten Ik voel me vaak toch al wat ouder dan leeftijdgenoten. Ik heb ook wel iets meer meegemaakt dan gemiddeld omdat ik al drie keer ( in drie jaar tijd) iemand van mijn eigen leeftijd heb begraven. Daardoor besef je veel meer waar het leven écht om gaat en daarom wil ik eigenlijk juist níet iets doen wat ik niet leuk vind.Maar het blijft ook HBO. Dus je blijft vastzitten aan criteria ( competenties) die ik nu zo irritant vind en waarschijnlijk hebt te maken met dezelfde slechte begeleiding Daarom neig ik ook naar een administratieve opleiding. Dat wilde ik altijd juist niet. Ik wilde geen ‘ standaard negen tot vijf baan.’ Vaak zie je dat mensen met een beperking werkzaam zijn in een administratieve functie en ik wilde altijd ‘ bewijzen’ dat je als gehandicapte ook nog wel wat anders kon. Bovendien leek het me ook gewoon niet leuk, geen enkele MBO opleiding trouwens. Maar nu denk dat ik in een administratieve functie gewoon meer kans op een baan. En het is wel gebleken dat ik toch geen type ben voor onregelmatige werktijden. Ik heb ´s avonds echt minder energie dan leeftijdgenoten.Maar aan de andere kant vind ik het zonde van mijn Havo diploma op toch voor MBO te kiezen en ben ik bang dat het snel gaat vervelen. Meer kans op een baan is eigenlijk ook niet echt een goede reden om " dan maar die opleiding" te gaan doen vind ik. Misschien moet ik ook gewoon nog even doorzetten? Was dit niet mijn jaar, maar volgend jaar weer wel. Ik weet het niet… Maar ergens voelt het als falen als ik stop. Zeker als ik toch voor MBO ga kiezen. Ik weet dat ik uiteindelijk zelf de beslissing moet nemen, maar ik ben toch benieuwd naar jullie mening. Sorry voor het lange verhaal, ik heb het al ingekort maar korter lukte niet. Bedankt voor het lezen dus. Groetjes, Miniwieny
vrijdag 13 juli 2007 om 13:05
Je beslissing hangt intussen van zoveel factoren af, ik kan me voorstellen dat het moeilijk is de zaken op een rijtje te krijgen.
Er is je probleem met je opleiding. Feit is dat veel HBO-'s met hetzelfde competentiegedoe zitten, de ene doet dat beter dan de andere, maar zulke problemen zul je overal tegenkomen. Wel is een deeltijd meestal wat zakelijker, daar zitten veel mensen met een baan en dan is het vaak 'niet lullen maar aan de slag, en zo efficient mogelijk onze tijd besteden'. Dat kan voor jou misschien wel prettiger zijn.
Ik vind het ook jammer van die twee jaar als je zou stoppen. Aan de andere kant: als je het echt niet meer ziet zitten heb je de komende twee jaar nog een zware weg te gaan.
Dan je beroepsperspectief. Journalist zit er misschien niet in. Ik kan dat niet beoordelen maar ga nu af op wat je zelf zegt. Eindredacteur of corrector misschien wel. Daar heb je niet eens per se een HBO-diploma voor nodig, wél een perfecte beheersing van de Nederlandse taal. Denk niet alleen aan de grotere kranten en uitgeverijen, maar ook aan bv vaktijdschriften. Ik ken iemand die (met alleen een havodiploma maar wel een perfecte taalbeheersing) jarenlang eindredacteur van een vaktijdschrift is geweest. Je kunt je natuurlijk storten op open sollicitaties in die richting, en kijken of je dat werk leuk vindt.
Is er geen decaan op jouw opleiding? Zo iemand is ervoor om je te helpen dit soort keuzes te maken, en kan bovendien afdwingen dat je bv op bepaalde punten wat soepeler behandeld wordt vanwege je handicap.
Dan nog iets anders, maar dat is een beetje moeilijk om de goede toon te vinden. In de eerste plaats dat criterium flexibiliteit. Ik kan dat van hieraf niet beoordelen, maar weet je zeker dat dat over je mobiliteit gaat? Ik kan nog veel meer dingen bedenken die onder het kopje flexibiliteit vallen, zoals bv het omgaan met veranderingen. Maar ik weet niet in welke context dat begrip wordt gebruikt. En dan nog, als het over mobiliteit gaat, is het dan onredelijk dat je er laag op scoort? Dat je er niks aan kan doen, is sóms reden om je dan een voldoende te geven, maar soms ook niet. Vergelijk: iemand met een verlamde linkerhand kan er niks aan doen dat hij geen piano kan spelen. Maar is het dan redelijk om hem er maar een voldoende voor te geven? Als jij een onvoldoende krijgt voor flexibiliteit vanwege je mentale instelling, kun je zoiets aanvechten. Maar als het gaat om de snelheid waarmee je actie kunt ondernemen is het misschien wel redelijk dat je daarop gewoon beoordeeld wordt naar hoe het ís, en dat je als gehandicapte je dus op andere fronten extra moet inspannen om dat gebrek te compenseren.
Je bént namelijk minder flexibel. Je kunt niet reizen met OV, niet met de auto, en je kunt niet verhuizen. Dat zijn forse beperkingen voor een leven als journalist.
En nog iets: het komt een beetje over alsof je neerkijkt op 17-jarigen die nog niet zoveel hebben meegemaakt als jij. Dat snap ik wel, maar vergeet niet dat iedereen zijn eigen bagage heeft. Jij hebt een aantal sterfgevallen meegemaakt, een ander incest of mishandeling, weer een ander is vluchteling, weer een ander heeft als kind kanker gehad...... ook al komen veel jonge meiden erg hups over, probeer er wel voor open te blijven staan dat er bij veel mensen meer achter zit dan je op het eerste gezicht zou denken. Het zou rot voor jezelf zijn als je zo'n verbitterde uitstraling zou krijgen van 'niemand kan tippen aan mijn ellende'.
Er is je probleem met je opleiding. Feit is dat veel HBO-'s met hetzelfde competentiegedoe zitten, de ene doet dat beter dan de andere, maar zulke problemen zul je overal tegenkomen. Wel is een deeltijd meestal wat zakelijker, daar zitten veel mensen met een baan en dan is het vaak 'niet lullen maar aan de slag, en zo efficient mogelijk onze tijd besteden'. Dat kan voor jou misschien wel prettiger zijn.
Ik vind het ook jammer van die twee jaar als je zou stoppen. Aan de andere kant: als je het echt niet meer ziet zitten heb je de komende twee jaar nog een zware weg te gaan.
Dan je beroepsperspectief. Journalist zit er misschien niet in. Ik kan dat niet beoordelen maar ga nu af op wat je zelf zegt. Eindredacteur of corrector misschien wel. Daar heb je niet eens per se een HBO-diploma voor nodig, wél een perfecte beheersing van de Nederlandse taal. Denk niet alleen aan de grotere kranten en uitgeverijen, maar ook aan bv vaktijdschriften. Ik ken iemand die (met alleen een havodiploma maar wel een perfecte taalbeheersing) jarenlang eindredacteur van een vaktijdschrift is geweest. Je kunt je natuurlijk storten op open sollicitaties in die richting, en kijken of je dat werk leuk vindt.
Is er geen decaan op jouw opleiding? Zo iemand is ervoor om je te helpen dit soort keuzes te maken, en kan bovendien afdwingen dat je bv op bepaalde punten wat soepeler behandeld wordt vanwege je handicap.
Dan nog iets anders, maar dat is een beetje moeilijk om de goede toon te vinden. In de eerste plaats dat criterium flexibiliteit. Ik kan dat van hieraf niet beoordelen, maar weet je zeker dat dat over je mobiliteit gaat? Ik kan nog veel meer dingen bedenken die onder het kopje flexibiliteit vallen, zoals bv het omgaan met veranderingen. Maar ik weet niet in welke context dat begrip wordt gebruikt. En dan nog, als het over mobiliteit gaat, is het dan onredelijk dat je er laag op scoort? Dat je er niks aan kan doen, is sóms reden om je dan een voldoende te geven, maar soms ook niet. Vergelijk: iemand met een verlamde linkerhand kan er niks aan doen dat hij geen piano kan spelen. Maar is het dan redelijk om hem er maar een voldoende voor te geven? Als jij een onvoldoende krijgt voor flexibiliteit vanwege je mentale instelling, kun je zoiets aanvechten. Maar als het gaat om de snelheid waarmee je actie kunt ondernemen is het misschien wel redelijk dat je daarop gewoon beoordeeld wordt naar hoe het ís, en dat je als gehandicapte je dus op andere fronten extra moet inspannen om dat gebrek te compenseren.
Je bént namelijk minder flexibel. Je kunt niet reizen met OV, niet met de auto, en je kunt niet verhuizen. Dat zijn forse beperkingen voor een leven als journalist.
En nog iets: het komt een beetje over alsof je neerkijkt op 17-jarigen die nog niet zoveel hebben meegemaakt als jij. Dat snap ik wel, maar vergeet niet dat iedereen zijn eigen bagage heeft. Jij hebt een aantal sterfgevallen meegemaakt, een ander incest of mishandeling, weer een ander is vluchteling, weer een ander heeft als kind kanker gehad...... ook al komen veel jonge meiden erg hups over, probeer er wel voor open te blijven staan dat er bij veel mensen meer achter zit dan je op het eerste gezicht zou denken. Het zou rot voor jezelf zijn als je zo'n verbitterde uitstraling zou krijgen van 'niemand kan tippen aan mijn ellende'.
vrijdag 13 juli 2007 om 14:05
Is er geen decaan op jouw opleiding? Zo iemand is ervoor om je te helpen dit soort keuzes te maken, en kan bovendien afdwingen dat je bv op bepaalde punten wat soepeler behandeld wordt vanwege je handicap.
Jawel die is er wel, heb ik ook wel eens mee gesproken. ( Was meestal ook vanwege mijn handicap. Maar ik vind haar niet zo objectief in de zin van dat ze nogal geneigd is om je een andere opleiding van Fontys ( de organisatie waar onze opleiding dus ook onder valt) aan te smeren. Ik kan haar nu natuurlijk ook niks vragen omdat het nu vakantie is.
Dan nog iets anders, maar dat is een beetje moeilijk om de goede toon te vinden. In de eerste plaats dat criterium flexibiliteit. Ik kan dat van hieraf niet beoordelen, maar weet je zeker dat dat over je mobiliteit gaat?Nee, ik weet niet zeker of het om dit soort mobiliteit gaat. Dit kan ik helaas ook niet vragen omdat het dus vakantie is. Dit is ( vind ik) ook weer een fout van de school. Deze beoordeling gaat over werkzaamheden die ik in april heb gedaan en ik vond gisteren avond de beoordeling in mijn mailboy. Ik kan er nu dus geen gesprek meer over voeren, iets vragen o.i.d. Ik heb echter wel het vermoeden dat het ( o.a.) om dit soort mobiliteit gaat want ik heb er tijdens het project ook met hem over gesproken. En toen hield hij zeg maar ook nogal zijn poot stijf. Maar ik weet het dus niet zeker. Op het formulier staat verder geen uitleg, alleen aangestreept dat ik aan dat criteria niet heb voldaan en dus een onvoldoende heb. Ik kan nog veel meer dingen bedenken die onder het kopje flexibiliteit vallen, zoals bv het omgaan met veranderingen. Maar ik weet niet in welke context dat begrip wordt gebruikt. En dan nog, als het over mobiliteit gaat, is het dan onredelijk dat je er laag op scoort? Nee, dat is niet onredelijk, ik begrijp het zelfs wel. Maar ik baalde er gewoon van. Ook omdat ik er met hem, de docent, dus al over heb gesproken. Maar ik draag dit ook niet aan als reden om ermee te stoppen, zo bedoelde ik het niet. Dit was meer de reden waarom ik gisteren zo´n beetje ' ontplofde' de druppel die de emmer deed overlopen. Dat je er niks aan kan doen, is sóms reden om je dan een voldoende te geven, maar soms ook niet. Mee eens, je geeft hier ook een goed voorbeeld. Ik wil graag gelijkwaardig behandeld worden endat heeft dan soms ook concequenties Maar ik vind het dan wel irritant dat i kgeen uitleg krijg waarom ik dan niet flexibel ben en hoe ik dat kan / had moeten veranderen.. Vergelijk: iemand met een verlamde linkerhand kan er niks aan doen dat hij geen piano kan spelen. Maar is het dan redelijk om hem er maar een voldoende voor te geven? Als jij een onvoldoende krijgt voor flexibiliteit vanwege je mentale instelling, kun je zoiets aanvechten. Maar als het gaat om de snelheid waarmee je actie kunt ondernemen is het misschien wel redelijk dat je daarop gewoon beoordeeld wordt naar hoe het ís, en dat je als gehandicapte je dus op andere fronten extra moet inspannen om dat gebrek te compenseren.
Je bént namelijk minder flexibel. Je kunt niet reizen met OV, niet met de auto, en je kunt niet verhuizen. Dat zijn forse beperkingen voor een leven als journalist.
En nog iets: het komt een beetje over alsof je neerkijkt op 17-jarigen die nog niet zoveel hebben meegemaakt als jij. Dat snap ik wel, maar vergeet niet dat iedereen zijn eigen bagage heeft. Jij hebt een aantal sterfgevallen meegemaakt, een ander incest of mishandeling, weer een ander is vluchteling, weer een ander heeft als kind kanker gehad...... ook al komen veel jonge meiden erg hups over, probeer er wel voor open te blijven staan dat er bij veel mensen meer achter zit dan je op het eerste gezicht zou denken. Het zou rot voor jezelf zijn als je zo'n verbitterde uitstraling zou krijgen van 'niemand kan tippen aan mijn ellende'.
Het spijt me als dat zo is over gekomen want zo bedoelde ik het niet helemaal. Natuurlijk is het zo dat iedereen zijn dingen mee maakt en natuurlijk moet je daar ook voor open staan. Maar toen ik aan deze opleiding begon was ik al 19 en toen was ik al één van de ouderen. Toen scheelde het vaak nog maar twee jaar, nu zou het dan al vier jaar schelen. En dat merk je ( soms) toch. Ik ben zeker niet verbitterd en ik zou ook niet willen dat iemand " niet kan tippen aan mijn ellende" maar ik kan vaak toch beter omgaan ( als ik ermee samen moet werken dan) met mensen die al wat volwasseener zijn. En niet zo puberig van: " Ja, dat doe ik wel een keer" of zonder het te melden niet komen opdagen bij een vergadering bijvoorbeeld. Zulke dingen.
Bedankt voor je reactie
vrijdag 13 juli 2007 om 14:14
Sorry voor de spelfouten in het vorige stuk....
Met dat laatste punt bedoel ik eigenlijk ook te zeggen dat ik gewoon een beetje anders in het leven sta en dat botst dan soms als je met elkaar moet samenwerken. Maar dat is inderdaad nog geen reden om van jezlef te vinden dat jij het zo zwaar hebt omdat je zoveel hebt meegemaakt en dat je dus niet open hoeft te staan voor anderen.
ik hoop dat het nu duidelijk is.
Met dat laatste punt bedoel ik eigenlijk ook te zeggen dat ik gewoon een beetje anders in het leven sta en dat botst dan soms als je met elkaar moet samenwerken. Maar dat is inderdaad nog geen reden om van jezlef te vinden dat jij het zo zwaar hebt omdat je zoveel hebt meegemaakt en dat je dus niet open hoeft te staan voor anderen.
ik hoop dat het nu duidelijk is.
vrijdag 13 juli 2007 om 16:46
@Miniwieny
Uit je verhaal begrijp ik dat je gisteren dat beoordelingsformulier hebt gekregen. Is het niet mogelijk om hier per mail met je leraar over te spreken? Ik denk dat het nogal een overhaaste beslissing zou zijn om nu met je opleiding te stoppen, ook al geef je aan dat je motivatie het laatste half jaar al wat minder is (ook door omstandigheden). Ik heb zelf ook HBO gedaan, ben net afgestudeerd, en ik heb ook langere periodes niet veel motivatie gehad. Toch heb ik doorgezet en ben trots dat ik mijn diploma heb. Wat ik je zou aanraden is om je wellicht toch ook voor een andere opleiding in te schrijven, samen met het vervolg op deze opleiding (je hoeft bij 2 HBO-opleidingen maar één keer collegegeld te betalen) en de komende weken van je vakantie te genieten en voor jezelf op een rijtje te zetten wat je nu precies wilt. Het is vervelend dat je door je handicap wel in je keuzes beperkt wordt zoals je ook heb gezegd. Veel succes ermee!
Groetjes Kikkerjet
Uit je verhaal begrijp ik dat je gisteren dat beoordelingsformulier hebt gekregen. Is het niet mogelijk om hier per mail met je leraar over te spreken? Ik denk dat het nogal een overhaaste beslissing zou zijn om nu met je opleiding te stoppen, ook al geef je aan dat je motivatie het laatste half jaar al wat minder is (ook door omstandigheden). Ik heb zelf ook HBO gedaan, ben net afgestudeerd, en ik heb ook langere periodes niet veel motivatie gehad. Toch heb ik doorgezet en ben trots dat ik mijn diploma heb. Wat ik je zou aanraden is om je wellicht toch ook voor een andere opleiding in te schrijven, samen met het vervolg op deze opleiding (je hoeft bij 2 HBO-opleidingen maar één keer collegegeld te betalen) en de komende weken van je vakantie te genieten en voor jezelf op een rijtje te zetten wat je nu precies wilt. Het is vervelend dat je door je handicap wel in je keuzes beperkt wordt zoals je ook heb gezegd. Veel succes ermee!
Groetjes Kikkerjet
vrijdag 13 juli 2007 om 18:22
Zoals Kikkerjet schreef, is mijn eerste reactie ook: stuur een e-mail naar leraren of studie/loopbaanbegeleiders van je opleiding. Als jij op dit moment nog beoordelingen binnenkrijgt, zijn er vast nog mensen beschikbaar om je twijfels aan voor te leggen.
Uit je verhaal maak ik op dat je het schrijven zelf niet wil laten schieten. Je twijfels en irritaties zijn volgens mij vooral gericht op de wijze waarop de opleiding wordt gegeven. Jammer om om deze reden twee jaar studeren naast je neer te leggen. En zou je hier op een andere opleiding niet ook mee te maken krijgen?
Wat ik me verder afvraag, is een studie journalistiek echt zo op de actualiteit gericht? Er zijn toch ook veel journalisten of tekstschrijvers die niet onder tijdsdruk met nieuwsfeiten bezig zijn? Als minder mobiele journalist zul je toch wel je plek kunnen vinden, bij bijvoorbeeld een tijdschrift? Ze zouden je hier op school veel beter in kunnen begeleiden vind ik en verschillende opties met je door kunnen nemen. Dan kun je zelf het besluit nemen of je denkt dat je, met je handicap, een baan in dit werkveld aan kan.
Veel succes gewenst!
Uit je verhaal maak ik op dat je het schrijven zelf niet wil laten schieten. Je twijfels en irritaties zijn volgens mij vooral gericht op de wijze waarop de opleiding wordt gegeven. Jammer om om deze reden twee jaar studeren naast je neer te leggen. En zou je hier op een andere opleiding niet ook mee te maken krijgen?
Wat ik me verder afvraag, is een studie journalistiek echt zo op de actualiteit gericht? Er zijn toch ook veel journalisten of tekstschrijvers die niet onder tijdsdruk met nieuwsfeiten bezig zijn? Als minder mobiele journalist zul je toch wel je plek kunnen vinden, bij bijvoorbeeld een tijdschrift? Ze zouden je hier op school veel beter in kunnen begeleiden vind ik en verschillende opties met je door kunnen nemen. Dan kun je zelf het besluit nemen of je denkt dat je, met je handicap, een baan in dit werkveld aan kan.
Veel succes gewenst!
vrijdag 13 juli 2007 om 19:44
@MinniWieny
Wat eigenlijk los van deze discussie staat is dat ik het persoonlijk belachelijk vind dat je als gehandicapt persoon zo wordt beperkt. In Denemarken heb je bussen die makkelijk toegankelijk zijn voor gehandicapten en in Friesland heb je nu ook nieuwe, gelijkvloerse treinen waarin gehandicapten in een rolstoel makkelijk in kunnen rollen zonder dat ze daarvoor hulp nodig hebben van die speciale dienst van de NS. En hoewel de EU heeft geregeld dat bij woningbouw, openbaar vervoer etc. dit zo gebouwd moet worden dat gehandicapten er ook gebruik van kunnen maken, heeft de NS nieuwe treinen besteld die niet rolstoeltoegankelijk zijn. Waarschijnlijk weet je dit wel maar dit moest me echt even van het hart.
Groetjes Kikkerjet
p.s. je kunt via het uitwisselingsprogramma Erasmus of via Leonardo ook in het buitenland studeren/stage lopen. De EU wil graag dat gehandicapten ook alle mogelijkheden krijgen/hebben die niet gehandicapten hebben.
Wat eigenlijk los van deze discussie staat is dat ik het persoonlijk belachelijk vind dat je als gehandicapt persoon zo wordt beperkt. In Denemarken heb je bussen die makkelijk toegankelijk zijn voor gehandicapten en in Friesland heb je nu ook nieuwe, gelijkvloerse treinen waarin gehandicapten in een rolstoel makkelijk in kunnen rollen zonder dat ze daarvoor hulp nodig hebben van die speciale dienst van de NS. En hoewel de EU heeft geregeld dat bij woningbouw, openbaar vervoer etc. dit zo gebouwd moet worden dat gehandicapten er ook gebruik van kunnen maken, heeft de NS nieuwe treinen besteld die niet rolstoeltoegankelijk zijn. Waarschijnlijk weet je dit wel maar dit moest me echt even van het hart.
Groetjes Kikkerjet
p.s. je kunt via het uitwisselingsprogramma Erasmus of via Leonardo ook in het buitenland studeren/stage lopen. De EU wil graag dat gehandicapten ook alle mogelijkheden krijgen/hebben die niet gehandicapten hebben.
vrijdag 13 juli 2007 om 21:09
Ter overweging: wat je echt wilt, zeg je, is boeken schrijven. Dan zeg ik: ga in elk geval die stage doen. Ook als je daarna besluit je opleiding niet af te maken, is die stage een kans die je niet moet laten liggen.
Waarom? Wat helpt als je echt wilt schrijven, is schrijfervaring. De mogelijkheid een tekst in elkaar te zetten voor een bepaald publiek. Ervaring met de verschillende manieren waarop je de aandacht kunt vasthouden, lezers ontroeren, of schokken, of whatever.
Die ervaring doe je niet op als je in je eentje thuis zit te schrijven, en af en toe iets aan je vrienden laat lezen. Die ervaring doe je wel op als journalist. Als je telkens en telkens opnieuw een stuk op tijd moet af hebben. Kijk naar de populaire thrillerschrijfsters: allemaal als journalist gewerkt. Kijk naar literaire schrijvers: toch ook niet weinig die gewerkt hebben als recensent, copywriter, redacteur, enz.
Wat ook helpt, als je wilt schrijven, is veel teksten van anderen lezen. Zien hoe een redactie werkt. Ook dat leer je niet in je eentje achter je bureau thuis, of op een schrijfcursus. Grijp die kans een tijdje op een redactie te zitten!
Bovendien is je stage het beste opstapje naar werk. Ook als je besluit je opleiding niet af te maken. Je bouwt een netwerk(je) op en je krijgt werkervaring. Daarnaast krijg je de kans om uit te zoeken welke kanten van het vak je wel en niet liggen. Dat je geen 'echte' journalist' bent, dat geeft niet, maar probeer uit te vinden of je wel een 'echte' redacteur bent, of een 'echte' schrijver.
Communicatie-opleiding zou ik persoonlijk afraden. Tenminste, als je van schrijven houdt. De communicatie-mensen die ik ken, schrijven amper.
Tot slot: zou het kunnen dat je het allemaal even niet ziet zitten, omdat het voor jou persoonlijk een moeilijk jaar geweest is, en je vanuit de opleiding niet zoveel steun krijgt? Ga lekker op vakantie, vergeet de opleiding, en begin straks met frisse moed aan je stage. Daarna kan je altijd nog stoppen.
Waarom? Wat helpt als je echt wilt schrijven, is schrijfervaring. De mogelijkheid een tekst in elkaar te zetten voor een bepaald publiek. Ervaring met de verschillende manieren waarop je de aandacht kunt vasthouden, lezers ontroeren, of schokken, of whatever.
Die ervaring doe je niet op als je in je eentje thuis zit te schrijven, en af en toe iets aan je vrienden laat lezen. Die ervaring doe je wel op als journalist. Als je telkens en telkens opnieuw een stuk op tijd moet af hebben. Kijk naar de populaire thrillerschrijfsters: allemaal als journalist gewerkt. Kijk naar literaire schrijvers: toch ook niet weinig die gewerkt hebben als recensent, copywriter, redacteur, enz.
Wat ook helpt, als je wilt schrijven, is veel teksten van anderen lezen. Zien hoe een redactie werkt. Ook dat leer je niet in je eentje achter je bureau thuis, of op een schrijfcursus. Grijp die kans een tijdje op een redactie te zitten!
Bovendien is je stage het beste opstapje naar werk. Ook als je besluit je opleiding niet af te maken. Je bouwt een netwerk(je) op en je krijgt werkervaring. Daarnaast krijg je de kans om uit te zoeken welke kanten van het vak je wel en niet liggen. Dat je geen 'echte' journalist' bent, dat geeft niet, maar probeer uit te vinden of je wel een 'echte' redacteur bent, of een 'echte' schrijver.
Communicatie-opleiding zou ik persoonlijk afraden. Tenminste, als je van schrijven houdt. De communicatie-mensen die ik ken, schrijven amper.
Tot slot: zou het kunnen dat je het allemaal even niet ziet zitten, omdat het voor jou persoonlijk een moeilijk jaar geweest is, en je vanuit de opleiding niet zoveel steun krijgt? Ga lekker op vakantie, vergeet de opleiding, en begin straks met frisse moed aan je stage. Daarna kan je altijd nog stoppen.
zaterdag 14 juli 2007 om 12:33
zaterdag 14 juli 2007 om 12:45
Ter overweging: wat je echt wilt, zeg je, is boeken schrijven. Dan zeg ik: ga in elk geval die stage doen. Ook als je daarna besluit je opleiding niet af te maken, is die stage een kans die je niet moet laten liggen.
Waarom? Wat helpt als je echt wilt schrijven, is schrijfervaring. De mogelijkheid een tekst in elkaar te zetten voor een bepaald publiek. Ervaring met de verschillende manieren waarop je de aandacht kunt vasthouden, lezers ontroeren, of schokken, of whatever.
Die ervaring doe je niet op als je in je eentje thuis zit te schrijven, en af en toe iets aan je vrienden laat lezen. Die ervaring doe je wel op als journalist. Als je telkens en telkens opnieuw een stuk op tijd moet af hebben. Kijk naar de populaire thrillerschrijfsters: allemaal als journalist gewerkt. Kijk naar literaire schrijvers: toch ook niet weinig die gewerkt hebben als recensent, copywriter, redacteur, enz.
Wat ook helpt, als je wilt schrijven, is veel teksten van anderen lezen. Zien hoe een redactie werkt. Ook dat leer je niet in je eentje achter je bureau thuis, of op een schrijfcursus. Grijp die kans een tijdje op een redactie te zitten!
Bovendien is je stage het beste opstapje naar werk. Ook als je besluit je opleiding niet af te maken. Je bouwt een netwerk(je) op en je krijgt werkervaring. Daarnaast krijg je de kans om uit te zoeken welke kanten van het vak je wel en niet liggen. Dat je geen 'echte' journalist' bent, dat geeft niet, maar probeer uit te vinden of je wel een 'echte' redacteur bent, of een 'echte' schrijver.
Dank je voor je advies, ik ben het er ook wel mee eens. Als ik een andere opleiding zou gaan doen zou ik waarschijnlijk weer minstens een jaar in de schoolbanken moeten zitten. Deze stage is al helemaal geregeld ( op een paar kleinigheidjes na) dus het is een mooie kans om de praktijk te proeven. Wat je schrijft over het schrijven op zich ( dat leer je niet als je thuis zit en af en toe wat aan je vrienden laat zien) is ook absoluut waar denk ik.
Communicatie-opleiding zou ik persoonlijk afraden. Tenminste, als je van schrijven houdt. De communicatie-mensen die ik ken, schrijven amper.
Daar heb je misschien gelijk in. Het is denk ik best een ' zakelijke opleiding.' Ik heb tot nu toe de meeste informatie over de opleiding ook van de website en dat is toch altijd een beetje een reclame praatje over hoe leuk de opleiding is. Je kan aande hand van informatie van de website niet besluiten of de opleiding iets voor je is.
Tot slot: zou het kunnen dat je het allemaal even niet ziet zitten, omdat het voor jou persoonlijk een moeilijk jaar geweest is, en je vanuit de opleiding niet zoveel steun krijgt? Dat zou goed kunnen ja. Mede studenten hebben bijv goed en begripvol gereageerd op het overlijden van die vriend van mij. Maar toen ik mijn begeleider mailde kreeg ik niet eens een reactie... Dus ik denk dat wat jij zegt wel klopt. Ik overzag het gisteren ook even niet meer. Nu is het in mijn hoofd gelukkig al wat rustiger.Ga lekker op vakantie, vergeet de opleiding, en begin straks met frisse moed aan je stage. Daarna kan je altijd nog stoppen.
zaterdag 14 juli 2007 om 17:34
Als ik je verhaal zo lees, ben ik het heel erg eens met bovenstaande posters.
Je schrijft dat je graag wilt schrijven, maar de opleiding niet leuk vind. Dan is het nu waarschijnlijk maar goed dat je stage kunt gaan lopen. Daar zie je veel meer hoe de 'echte wereld' in elkaar zit dan op zo'n school. En daar zie ook pas echt hoe goed je bent. Ik heb zelf ervaringen met stagaires die op school 'gemiddeld' waren, maar die wij meteen een baan hebben aangeboden (heel ander werkveld dan jij, maar toch). Ik zou toch echt proberen die stage in ieder geval te gaan doen, wellicht krijg je daarvan weer zoveel plezier in het werk, dat je de opleiding ook wat leuker gaat zien. En zelfs als dat niet zo is, heb je schrijf- en werk ervaring, wat altijd goed is voor zowel je vaardigheden als cv.
Wat betreft je handicap, ik zou inderdaad op school gaan praten met de decaan oid. Hebben jullie niet een speciaal contactpersoon voor gehandicapte studenten? En daar dan duidelijke afspraken maken, over wat voor aanpassingen ze voor jou kunnen en willen maken, of je eventueel vervangende opdrachten zou kunnen doen of zoiets.
En misschien is het ook nog wel een idee om met de studentenpsycholoog te gaan praten. Je zegt zelf al dat je nogal wat hebt meegemaakt de laatste tijd (en zo klinkt het absoluut), en dat je daar van school uit niet altijd begrip voor hebt gekregen. Ik kan me voorstellen dat een hoop heftige gebeurtenissen plus onbegrip bij jou tot enorme frustratie leiden, wat niet echt motiverend werkt. Misschien kan zo iemand je helpen daar anders mee om te gaan. Een psycholoog is echt niet alleen voor mensen die 'gek' zijn of zo, het kan enorm helpen als je gewoon even in de knoop zit.
Wat betreft een andere studie, dat kan natuurlijk, maar ik zou niet zomaar iets anders gaan doen als schrijven is wat je echt wilt. Zoals iemand anders al zei: ook 'gewone' schrijvers hebben vaak een journalistieke achtergrond, het levert je sowieso ervaring op. Misschien moet je die school ook meer als doel zien om daar te komen waar jij wilt, dan als het ultieme op zich. Zeker als je al gehandicapt bent, moet je denk ik heel hard werken voor alles wat je bereikt (heb zelf geen ervaring). Dan lijkt me wel dat je iets moet doen waar echt je hart ligt, zodat je er ook vol voor kunt gaan.
Sorry voor het lange verhaal, vergeet in ieder geval niet nu vooral van je vakantie te genieten!
Je schrijft dat je graag wilt schrijven, maar de opleiding niet leuk vind. Dan is het nu waarschijnlijk maar goed dat je stage kunt gaan lopen. Daar zie je veel meer hoe de 'echte wereld' in elkaar zit dan op zo'n school. En daar zie ook pas echt hoe goed je bent. Ik heb zelf ervaringen met stagaires die op school 'gemiddeld' waren, maar die wij meteen een baan hebben aangeboden (heel ander werkveld dan jij, maar toch). Ik zou toch echt proberen die stage in ieder geval te gaan doen, wellicht krijg je daarvan weer zoveel plezier in het werk, dat je de opleiding ook wat leuker gaat zien. En zelfs als dat niet zo is, heb je schrijf- en werk ervaring, wat altijd goed is voor zowel je vaardigheden als cv.
Wat betreft je handicap, ik zou inderdaad op school gaan praten met de decaan oid. Hebben jullie niet een speciaal contactpersoon voor gehandicapte studenten? En daar dan duidelijke afspraken maken, over wat voor aanpassingen ze voor jou kunnen en willen maken, of je eventueel vervangende opdrachten zou kunnen doen of zoiets.
En misschien is het ook nog wel een idee om met de studentenpsycholoog te gaan praten. Je zegt zelf al dat je nogal wat hebt meegemaakt de laatste tijd (en zo klinkt het absoluut), en dat je daar van school uit niet altijd begrip voor hebt gekregen. Ik kan me voorstellen dat een hoop heftige gebeurtenissen plus onbegrip bij jou tot enorme frustratie leiden, wat niet echt motiverend werkt. Misschien kan zo iemand je helpen daar anders mee om te gaan. Een psycholoog is echt niet alleen voor mensen die 'gek' zijn of zo, het kan enorm helpen als je gewoon even in de knoop zit.
Wat betreft een andere studie, dat kan natuurlijk, maar ik zou niet zomaar iets anders gaan doen als schrijven is wat je echt wilt. Zoals iemand anders al zei: ook 'gewone' schrijvers hebben vaak een journalistieke achtergrond, het levert je sowieso ervaring op. Misschien moet je die school ook meer als doel zien om daar te komen waar jij wilt, dan als het ultieme op zich. Zeker als je al gehandicapt bent, moet je denk ik heel hard werken voor alles wat je bereikt (heb zelf geen ervaring). Dan lijkt me wel dat je iets moet doen waar echt je hart ligt, zodat je er ook vol voor kunt gaan.
Sorry voor het lange verhaal, vergeet in ieder geval niet nu vooral van je vakantie te genieten!
zaterdag 14 juli 2007 om 19:17
Hey Nausicaa,
Ik denk dat ik de stage ook wel ga doen. Zo ver ik weet hebben wij op school geen specifiek iemand over handicap en studie, dat moet ik dan ook met de decaan bespreken. Over een psycho heb ik ook al zitten nadenken inderdaad. Maar daar moet ik toch een beetje voor over een drempel. Niet omdat ik denk dat ik ' gek' ben, maar ik ben nogal zo van: ik moet het zelf op kunnen lossen. Toen ik 16 was heb ik al een tijdje bij een maatschappelijk werkster gelopen. Dat is toen niet echt goed bevallen, maar zoals al gezegd was ik toen 16 en nogal aan het puberen. Dat is dus niet echt goed te vergelijken met nu. Ik zal er in ieder geval nog eens over nadenken.
Ik denk dat ik de stage ook wel ga doen. Zo ver ik weet hebben wij op school geen specifiek iemand over handicap en studie, dat moet ik dan ook met de decaan bespreken. Over een psycho heb ik ook al zitten nadenken inderdaad. Maar daar moet ik toch een beetje voor over een drempel. Niet omdat ik denk dat ik ' gek' ben, maar ik ben nogal zo van: ik moet het zelf op kunnen lossen. Toen ik 16 was heb ik al een tijdje bij een maatschappelijk werkster gelopen. Dat is toen niet echt goed bevallen, maar zoals al gezegd was ik toen 16 en nogal aan het puberen. Dat is dus niet echt goed te vergelijken met nu. Ik zal er in ieder geval nog eens over nadenken.
zaterdag 14 juli 2007 om 19:56
He Miniwieny,
het lijkt of je alles al weer iets positiever ziet, gelukkig. Rust lekker uit in de vakantie, en geniet ervan. en voor daarna: veel plezier op je stage. Voor mij heeft dat een wereld geopend: na de eerste dag was ik in tranen en wilde ik nooit meer terug (ik ben een beetje een watje wat nieuwe dingen betreft....), na een week was ik voorgoed verkocht voor het werk, en wist ik precies wat ik wilde. Zeven jaar later bevalt het nog steeds :D.
Wat betreft die psych: waarom moet je het zelf op kunnen lossen? Dat heb ik namelijk ook heel lang gedacht, want iedereen kon het tenslotte zelf. Inmiddels ben ik wel bij een psych, en heb ik enorm spijt dat ik dat niet eerder heb gedaan, dan was ik er veel sneller uitgekomen (en minder diep ingegaan....). Ik ben er vrij open over, en kom er achter dat al die mensen waarvan ik dacht dat ze het zelf wel konden, toch ook allerlei hulp (oa van psych) hadden gehad. Echt, hoeveel mensen niet ineens zeiden: oh ja, toen ik naar mijn psych ging.... Je kunt natuurlijk zelf blijven knokken, maar waarom niet wat hulp om het sneller te laten gaan? Dat je zelf ook hard kunt vechten heb je volgens mij al lang bewezen als je zover bent gekomen, dus daar kun je hoe dan ook trots op zijn. Hulp zoeken is geen teken van zwakte (maar dat weet je vast wel).
Goed, misschien stof tot nadenken? Je moet er natuurlijk wel zelf achter staan, anders helpt het waarschijnlijk niks (oh, en met de een klikt het ook beter dan met de ander, dus laat je niet afschrikken door die ene ervaring).
het lijkt of je alles al weer iets positiever ziet, gelukkig. Rust lekker uit in de vakantie, en geniet ervan. en voor daarna: veel plezier op je stage. Voor mij heeft dat een wereld geopend: na de eerste dag was ik in tranen en wilde ik nooit meer terug (ik ben een beetje een watje wat nieuwe dingen betreft....), na een week was ik voorgoed verkocht voor het werk, en wist ik precies wat ik wilde. Zeven jaar later bevalt het nog steeds :D.
Wat betreft die psych: waarom moet je het zelf op kunnen lossen? Dat heb ik namelijk ook heel lang gedacht, want iedereen kon het tenslotte zelf. Inmiddels ben ik wel bij een psych, en heb ik enorm spijt dat ik dat niet eerder heb gedaan, dan was ik er veel sneller uitgekomen (en minder diep ingegaan....). Ik ben er vrij open over, en kom er achter dat al die mensen waarvan ik dacht dat ze het zelf wel konden, toch ook allerlei hulp (oa van psych) hadden gehad. Echt, hoeveel mensen niet ineens zeiden: oh ja, toen ik naar mijn psych ging.... Je kunt natuurlijk zelf blijven knokken, maar waarom niet wat hulp om het sneller te laten gaan? Dat je zelf ook hard kunt vechten heb je volgens mij al lang bewezen als je zover bent gekomen, dus daar kun je hoe dan ook trots op zijn. Hulp zoeken is geen teken van zwakte (maar dat weet je vast wel).
Goed, misschien stof tot nadenken? Je moet er natuurlijk wel zelf achter staan, anders helpt het waarschijnlijk niks (oh, en met de een klikt het ook beter dan met de ander, dus laat je niet afschrikken door die ene ervaring).
zondag 15 juli 2007 om 09:45
zondag 15 juli 2007 om 10:31
Het mooie hieraan is dat ook als je naar een psych gaat, je het zelf zult moeten oplossen. De psych gaat het ook niet voor je doen, maar die begeleidt je in een proces waarbij je er zelf beter uit zou moeten komen en kan je af en toe ook een spiegel voorhouden of een luisterend objectief oor bieden.
Maar om vooruitgang te boeken, daar heb je jezelf uiteindelijk voor nodig.
zondag 15 juli 2007 om 15:55
Kiks, je hebt helemaal gelijk. Ik had beter kunnen zeggen: Waarom moet je het alleen oplossen. Een psych is geen wondermiddel die al je problemen laat verdwijnen (was dat maar waar ;)), maar ze kunnen je helpen om anders met dingen om te gaan. Uiteraard moet je dat uiteindelijk wel zelf doen, het is meer een zetje in de goede richting. Maar soms wel een zetje dat de dingen gewoon wat makkelijker laat gaan.
zondag 15 juli 2007 om 18:14
@MinniWieny:
Ik weet eigenlijk niet of het is toegestaan om je voor twee opleidingen in te schrijven en dan hier één van te kiezen. Ik weet wel dat het mogelijk is om meerdere opleidingen te volgen en dan één keer collegegeld te betalen. Ik heb je meer deze suggestie gedaan zodat je voor jezelf wat meer tijd hebt om over de beslissing na te denken en niet dat je het gevoel hebt dat je nu al wel wat zou moeten kiezen. Wellicht kun je ook bij een andere opleiding kijken voor wanneer je je ingeschreven moet hebben maar uit je postings blijkt dat je toch wel graag door wilt gaan met je scriptie.
Mocht je nog geinteresseerd zijn in studeren of stagelopen in het buitenland dan kun je meer info vinden op www.heagnet . org (zonder spaties). Tijdens mijn uitwisseling was er ook een slechtziend Duits meisje dat daar ook op uitwisseling was en een studiegenoot is ondanks haar slechtziendheid naar het buitenland op uitwisseling én stage geweest. Ze heeft wel veel moeilijkheden gehad op school, juist ook omdat het voor mijn school ook voor het eerst was dat ze een leerling met beperkingen hadden.
Over hetgeen wat je vertelde over het vervoer; wat een gedoe! Ik vind het echt heel vervelend dat het zo moet gaan, weet ff niet hoe ik het anders moet zeggen.
Groetjes Kikkerjet
Ik weet eigenlijk niet of het is toegestaan om je voor twee opleidingen in te schrijven en dan hier één van te kiezen. Ik weet wel dat het mogelijk is om meerdere opleidingen te volgen en dan één keer collegegeld te betalen. Ik heb je meer deze suggestie gedaan zodat je voor jezelf wat meer tijd hebt om over de beslissing na te denken en niet dat je het gevoel hebt dat je nu al wel wat zou moeten kiezen. Wellicht kun je ook bij een andere opleiding kijken voor wanneer je je ingeschreven moet hebben maar uit je postings blijkt dat je toch wel graag door wilt gaan met je scriptie.
Mocht je nog geinteresseerd zijn in studeren of stagelopen in het buitenland dan kun je meer info vinden op www.heagnet . org (zonder spaties). Tijdens mijn uitwisseling was er ook een slechtziend Duits meisje dat daar ook op uitwisseling was en een studiegenoot is ondanks haar slechtziendheid naar het buitenland op uitwisseling én stage geweest. Ze heeft wel veel moeilijkheden gehad op school, juist ook omdat het voor mijn school ook voor het eerst was dat ze een leerling met beperkingen hadden.
Over hetgeen wat je vertelde over het vervoer; wat een gedoe! Ik vind het echt heel vervelend dat het zo moet gaan, weet ff niet hoe ik het anders moet zeggen.
Groetjes Kikkerjet
maandag 16 juli 2007 om 10:59
Heb zelf ook journalistiek gedaan (vond het een flutopleiding by the way) en jaren gewerkt op de redactie van een grote landelijke krant.
Je kan ook gewoon bureauredacteur of eindredacteur worden,
Die mensen zijn altijd binnen en doen vanachter hun bureau de research of herschrijven ANP berichten en dat soort dingen.
Eindredactie is ook wel een taak met veel verantwoordelijkheid.
Je hoeft dus niet per se als een razende reporter de straat op te rennen.
Je kan ook gewoon bureauredacteur of eindredacteur worden,
Die mensen zijn altijd binnen en doen vanachter hun bureau de research of herschrijven ANP berichten en dat soort dingen.
Eindredactie is ook wel een taak met veel verantwoordelijkheid.
Je hoeft dus niet per se als een razende reporter de straat op te rennen.
dinsdag 17 juli 2007 om 11:49
Beste M.,
Volgens mij spelen er zoveel ergernissen en gevoelens dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Hopelijk vind je meer richting na het lezen van al onze posts.
Wat betreft de teleurstelling in de opleidingsstructuur, het advies van de decaan en het niveau van het onderwijs, klinkt dit heel herkenbaar. Ik ben zelf bijna 10 jaar geleden afgestudeerd en toen was het niet veel anders. Weinig opwekkend, maar waar. Daarnaast zal het je verrassen hoeveel bedrijven (en overheidsinstanties) met dezelfde problemen kampen: het ontbreken van beleid, nutteloze regels en bazen die de weg niet weten. Het enige advies is probeer ervan te leren. Misschien kun je je aansluiten bij de Onderwijsfractie (o.i.d: het orgaan dat studentenbelangen vertegenwoordigt) om een positieve bijdrage te leveren?
Verder ben ik nu in de dertig en al 2 keer van carriere veranderd. En in oorsprong had ik voor het beroep dat ik nu uitoefen deze studie niet nodig. Wel heb ik voor dit beroep een (universitaire) diploma nodig. Wat ik probeer te zeggen is dat het best moeilijk is om te weten wat je wilt op zo'n jonge leeftijd. Ik vind het niet zo raar als je twijfelt aan je keuzes.
Maar werkgevers waarderen een diploma zeker. Het feit dat je een (HBO) diploma hebt geeft hen een bepaalde zekerheid aangaande je leervermogen en je praktische instelling. Werkervaring kan vaak het gebrek aan diploma opvangen maar pas wanneer je meer dan tien jaar werkervaring hebt. Ook wordt het maken van een carriereswitch moeilijker zonder diploma.
De opmerkingen van de andere posters zijn ook legitiem. Het stereotiepe beeld van razende reporter is een beetje achterhaald. Journalistiek kan op verschillende manieren bedreven worden. Door het lopen van je stage die je werkervaring, leer je mensen (netwerk) kennen en kun je je schrijfvaardigheden verdiepen.
Je zegt dat je schrijfster wilt worden en bent al bezig met je eerste werk. Heel goed! Ga vooral door en zoek een uitgever/tijdschrift. Onthou wel dat er maar zeer weinig schrijvers van de inkomsten van hun werk kunnen rondkomen. De meesten krijgen ter aanvulling van hun inkomen een werkbeurs van het Fonds voor de Letteren. Deze beurs is afhankelijk van de kwaliteit van je werk. Of jouw werk goed genoeg geweest bepaalt de toelage van het jaar erop. Al met al geen financiele vetpot dus. Veel schrijvers verdienen geld erbij met lezingen, boekenbeurzen en jawel: artikelen schrijven in diverse media! ( Over diploma's gesproken: de meeste schrijvers die ik hebben Nederlands gestudeerd.)
Ten aanzien van de praktische problemen van het komen op lokatie: zijn er geen medestudenten die je een lift kunnen geven. Zij moeten tenslotte toch ook naar de lokatie? Of misschien is er een bereid om samen met jou per OV naar de lokatie te gaan?
Mijn advies: eerst de stage doorlopen! Wie weet of je passie voor het vak weer opbloeit.
Mocht je daarna nog steeds het gevoel hebben de verkeerde studie te hebben gedaan kun je alsnog kiezen: de studie afmaken omwille van diploma of een andere studie gaan doen. Misschien kan een beroepskeuzetest (bij een gerenomeerd instituut, niet eentje van het internet) je helpen een beroep te kiezen. Zo'n dag is wel prijzig (500 euro) maar zeker de moeite waard. In mijn geval kreeg ik drie concrete beroepen. Drie carriereswitchen verder val ik er nog steeds op terug als ik mijn richting zoek.
Succes,
Max
Volgens mij spelen er zoveel ergernissen en gevoelens dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Hopelijk vind je meer richting na het lezen van al onze posts.
Wat betreft de teleurstelling in de opleidingsstructuur, het advies van de decaan en het niveau van het onderwijs, klinkt dit heel herkenbaar. Ik ben zelf bijna 10 jaar geleden afgestudeerd en toen was het niet veel anders. Weinig opwekkend, maar waar. Daarnaast zal het je verrassen hoeveel bedrijven (en overheidsinstanties) met dezelfde problemen kampen: het ontbreken van beleid, nutteloze regels en bazen die de weg niet weten. Het enige advies is probeer ervan te leren. Misschien kun je je aansluiten bij de Onderwijsfractie (o.i.d: het orgaan dat studentenbelangen vertegenwoordigt) om een positieve bijdrage te leveren?
Verder ben ik nu in de dertig en al 2 keer van carriere veranderd. En in oorsprong had ik voor het beroep dat ik nu uitoefen deze studie niet nodig. Wel heb ik voor dit beroep een (universitaire) diploma nodig. Wat ik probeer te zeggen is dat het best moeilijk is om te weten wat je wilt op zo'n jonge leeftijd. Ik vind het niet zo raar als je twijfelt aan je keuzes.
Maar werkgevers waarderen een diploma zeker. Het feit dat je een (HBO) diploma hebt geeft hen een bepaalde zekerheid aangaande je leervermogen en je praktische instelling. Werkervaring kan vaak het gebrek aan diploma opvangen maar pas wanneer je meer dan tien jaar werkervaring hebt. Ook wordt het maken van een carriereswitch moeilijker zonder diploma.
De opmerkingen van de andere posters zijn ook legitiem. Het stereotiepe beeld van razende reporter is een beetje achterhaald. Journalistiek kan op verschillende manieren bedreven worden. Door het lopen van je stage die je werkervaring, leer je mensen (netwerk) kennen en kun je je schrijfvaardigheden verdiepen.
Je zegt dat je schrijfster wilt worden en bent al bezig met je eerste werk. Heel goed! Ga vooral door en zoek een uitgever/tijdschrift. Onthou wel dat er maar zeer weinig schrijvers van de inkomsten van hun werk kunnen rondkomen. De meesten krijgen ter aanvulling van hun inkomen een werkbeurs van het Fonds voor de Letteren. Deze beurs is afhankelijk van de kwaliteit van je werk. Of jouw werk goed genoeg geweest bepaalt de toelage van het jaar erop. Al met al geen financiele vetpot dus. Veel schrijvers verdienen geld erbij met lezingen, boekenbeurzen en jawel: artikelen schrijven in diverse media! ( Over diploma's gesproken: de meeste schrijvers die ik hebben Nederlands gestudeerd.)
Ten aanzien van de praktische problemen van het komen op lokatie: zijn er geen medestudenten die je een lift kunnen geven. Zij moeten tenslotte toch ook naar de lokatie? Of misschien is er een bereid om samen met jou per OV naar de lokatie te gaan?
Mijn advies: eerst de stage doorlopen! Wie weet of je passie voor het vak weer opbloeit.
Mocht je daarna nog steeds het gevoel hebben de verkeerde studie te hebben gedaan kun je alsnog kiezen: de studie afmaken omwille van diploma of een andere studie gaan doen. Misschien kan een beroepskeuzetest (bij een gerenomeerd instituut, niet eentje van het internet) je helpen een beroep te kiezen. Zo'n dag is wel prijzig (500 euro) maar zeker de moeite waard. In mijn geval kreeg ik drie concrete beroepen. Drie carriereswitchen verder val ik er nog steeds op terug als ik mijn richting zoek.
Succes,
Max
dinsdag 17 juli 2007 om 18:03
@Kiks en Nauriscaa:
Ik weet dat een psych geen wondermiddel is, dat verwacht ik ook niet. Tot nu toe ben ik niet naar ( de studenten) psych gegaan omdat dat praktisch gezien ook niet zo makkelijk was. Die psych komt nooit op onze school dus ik moet dan met de taxi naar een ander gebouw. Niet erg op zich maar ik dacht altijd: " Zo lang dat me nog tegenhoud heb ik het vast ook niet zo hard nodig."
Verder is wat jullie schrijven over een psych waar. Je moet het zelf doen, maar dat wist ik van mijn ervaringen met de maatschappelijk werkster ook al. :) Ik denk er in ieder geval over na, maar de studenten psych kan ik ook pas na de vakantie spreken. En de stage is ook full time. Ik weet wel dat je voor dat soort dingen altijd tijd moet maken maar ik ga in mijn eerste stage week toch ook niet zeggen: "Jongels, vanmiddag ben ik er niet, want dan moet ik naar de psych!"
Toch wil ik hiermee ook niet zeggen dat ik het zeker niet doe, ik ben er niet op tegen. En ik weet ook dat je soms gewoon moet accepteren dat je hulp nodig hebt.
Ik weet dat een psych geen wondermiddel is, dat verwacht ik ook niet. Tot nu toe ben ik niet naar ( de studenten) psych gegaan omdat dat praktisch gezien ook niet zo makkelijk was. Die psych komt nooit op onze school dus ik moet dan met de taxi naar een ander gebouw. Niet erg op zich maar ik dacht altijd: " Zo lang dat me nog tegenhoud heb ik het vast ook niet zo hard nodig."
Verder is wat jullie schrijven over een psych waar. Je moet het zelf doen, maar dat wist ik van mijn ervaringen met de maatschappelijk werkster ook al. :) Ik denk er in ieder geval over na, maar de studenten psych kan ik ook pas na de vakantie spreken. En de stage is ook full time. Ik weet wel dat je voor dat soort dingen altijd tijd moet maken maar ik ga in mijn eerste stage week toch ook niet zeggen: "Jongels, vanmiddag ben ik er niet, want dan moet ik naar de psych!"
Toch wil ik hiermee ook niet zeggen dat ik het zeker niet doe, ik ben er niet op tegen. En ik weet ook dat je soms gewoon moet accepteren dat je hulp nodig hebt.
