Werk & Studie
alle pijlers
moeite met afronden studie
maandag 16 juni 2008 om 12:56
Ik zit er helemaal doorheen!Ben al bijna een jaar bezig met mijn laatste loodjes van de Pabo en krijg het maar niet af. Heb al mijn stages keurig gehaald maar bepaalde vakken zijn blijven liggen. En ik krijg er maar geen eind aan, en ook geen begin eigenlijk.
Zit er zelfs aan te denken om er maar helemaal mee te stoppen. Maar dan heb ik alleen mijn Havo en een propedeuse HBO, weet ook niet hoe ik dan eindig. Op dit moment vind ik niets meer leuk en heb ik constant een knoop in mijn maag. Ben heel erg bang dat ik mijn ouders weer teleurstel en durf het er niet met ze over te hebben.
Kan iemand me weer een beetje helpen?Wat te doen?Wat is het verstandigst?Hebben meer mensen dit?
Zit er zelfs aan te denken om er maar helemaal mee te stoppen. Maar dan heb ik alleen mijn Havo en een propedeuse HBO, weet ook niet hoe ik dan eindig. Op dit moment vind ik niets meer leuk en heb ik constant een knoop in mijn maag. Ben heel erg bang dat ik mijn ouders weer teleurstel en durf het er niet met ze over te hebben.
Kan iemand me weer een beetje helpen?Wat te doen?Wat is het verstandigst?Hebben meer mensen dit?
maandag 16 juni 2008 om 13:02
waarom niet? Vakken te moeilijk, lukt het je niet te organiseren, wat is het probleem?
Hangt er vanaf he. Als je iets gaat doen waar geen diploma voor nodig is, is er niks aan de hand. Zoek je een baan, dan zal je merken dat Havo+prop HBO niet heel veel indruk maakt op veel werkgevers.
Enig idee hoe dat komt?
Hoe oud ben je? Woon je nog thuis?
Geen idee. Ik denk dat je uiteindelijk jezelf zal moeten helpen.
Beginnen met helder krijgen wat het probleem/de blokkade is?
Gelukkig zijn. De rest is bijzaak.
Massa's. Helpt dat?
maandag 16 juni 2008 om 13:10
Maak dit bespreekbaar op je opleiding, dat is het beste advies wat ik je kan geven. Ik weet niet op welke hogeschool je zit? Op de UvA heb je het bureau studentenpsychologen, dit zijn psychologen speciaal voor studenten die met studie gerlateerde problemen zitten (dus niet psychologen, die nog student zijn 
Je kunt daar met je collegenummer een afspraak maken en vertellen waar je mee zit en waar je tegenaan loopt. Zij krijgen vaak met dit soort problemen te maken, dus zijn ervaren met oplossingen bieden. Je kunt dan bijvoorbeeld aangemeld worden bij een groep, met meer mensen met hetzelfde probleem als jij. Doordat je het bespreekbaar maakt met ervaren mensen, kun je met hun ook afspraken gaan maken over wat je nog moet doen. Als je wekelijks een ontmoeting hebt met een therapeut, al dan niet in groepsverband, kun je bespreken wat je die week hebt gedaan, waar je tegenaan bent gelopen etc. Zo heb je naast steun en hulp ook een beetje een stok achter de deur. Zoek eens uit of zoiets ook op jouw opleiding mogelijk is.
Je kunt daar met je collegenummer een afspraak maken en vertellen waar je mee zit en waar je tegenaan loopt. Zij krijgen vaak met dit soort problemen te maken, dus zijn ervaren met oplossingen bieden. Je kunt dan bijvoorbeeld aangemeld worden bij een groep, met meer mensen met hetzelfde probleem als jij. Doordat je het bespreekbaar maakt met ervaren mensen, kun je met hun ook afspraken gaan maken over wat je nog moet doen. Als je wekelijks een ontmoeting hebt met een therapeut, al dan niet in groepsverband, kun je bespreken wat je die week hebt gedaan, waar je tegenaan bent gelopen etc. Zo heb je naast steun en hulp ook een beetje een stok achter de deur. Zoek eens uit of zoiets ook op jouw opleiding mogelijk is.
maandag 16 juni 2008 om 13:17
Praat met een docent, je mentor of je studiebegeleider, wat er ook maar is bij jullie.
Zeg dat je graag een plan samen wilt maken, dat je het moeilijk vindt om tot concrete acties te komen en vraag of je bij wijze van stok achter de deur met hem kunt afspreken dat je vanaf nu elke twee weken even langskomt om de voortgang te bespreken, al is het maar 5 minuten.
Echt, het is een doodgewoon probleem, het komt ont-zet-tend veel voor (ik ben HBO-docent en kan dit echt uit ervaring vertellen), en docenten hebben ook graag dat jij snel afstudeert want dat is ook beter voor de school.
Stop in elk geval NIET met je studie. Het is doodzonde om te stoppen als je al zover bent, en je hebt geen ene bal aan een onafgemaakte opleiding.
Zeg dat je graag een plan samen wilt maken, dat je het moeilijk vindt om tot concrete acties te komen en vraag of je bij wijze van stok achter de deur met hem kunt afspreken dat je vanaf nu elke twee weken even langskomt om de voortgang te bespreken, al is het maar 5 minuten.
Echt, het is een doodgewoon probleem, het komt ont-zet-tend veel voor (ik ben HBO-docent en kan dit echt uit ervaring vertellen), en docenten hebben ook graag dat jij snel afstudeert want dat is ook beter voor de school.
Stop in elk geval NIET met je studie. Het is doodzonde om te stoppen als je al zover bent, en je hebt geen ene bal aan een onafgemaakte opleiding.
maandag 16 juni 2008 om 13:20
Dat is overigens ook gewoon een economisch feit. de financiering van HBO's is zo ingericht dat het voor een opleiding het meeste geld oplevert/minste kost, als je ofwel na het eerste jaar uitvalt, ofwel zo snel mogelijk MET diploma de opleiding verlaat. Je kan er dus op rekenen dat je behoorlijke steun krijgt, niet alleen omdat de mensen van je opleiding je gewoon graag zien slagen (dat is voor de individuele HBO-docenten, begeleiders, etc. waarschijnlijk het hoofdmotief) maar ook omdat de organisatie daar beter van wordt.
maandag 16 juni 2008 om 13:20
Het lukt niet omdat ik er enorm voor wegloop, en dat doe ik weer omdat ik een drempel over moet. DIe ik voor mezelf heel hoog heb gemaakt. Ik schaam me ervoor dat ik nog vakken moet halen van 2 jaar terug. Het niveau is het probleem niet.
Ik denk er gewoon de hele dag aan. Word er zelf gek van. Het is gewoon iets wat zwaar op mijn schouders drukt.
Ik ben nu 24. Heb eerst studie Journalistiek gedaan maar daar ben ik al mee gestopt. Toen pabo en nu lijkt het maar weer niet te lukken.
Me gelukkig voelen is lang geleden. Doe me bijna altijd anders voor. Zorgen dat ik alle gesprekken op andere onderwerpen houd zodat het niet over mijn studie gaat. Dodelijk vermoeiend. Voel me het fijnst s avonds in bed als het donker is. Hopen dat het lang duurt voordat het ochtend is. Dat kan toch niet normaal zijn!
Ik ben echt niet iemand die klaagt of wat dan ook. Maar kom er gewoon even niet uit. En ik denk dat ik er gewoon over moet praten maar dat lukt me niet. Ben bang dat ik iedereen om me heen teleurstel
Ik denk er gewoon de hele dag aan. Word er zelf gek van. Het is gewoon iets wat zwaar op mijn schouders drukt.
Ik ben nu 24. Heb eerst studie Journalistiek gedaan maar daar ben ik al mee gestopt. Toen pabo en nu lijkt het maar weer niet te lukken.
Me gelukkig voelen is lang geleden. Doe me bijna altijd anders voor. Zorgen dat ik alle gesprekken op andere onderwerpen houd zodat het niet over mijn studie gaat. Dodelijk vermoeiend. Voel me het fijnst s avonds in bed als het donker is. Hopen dat het lang duurt voordat het ochtend is. Dat kan toch niet normaal zijn!
Ik ben echt niet iemand die klaagt of wat dan ook. Maar kom er gewoon even niet uit. En ik denk dat ik er gewoon over moet praten maar dat lukt me niet. Ben bang dat ik iedereen om me heen teleurstel
maandag 16 juni 2008 om 13:33
Hoi Shoeby.
Het lijkt of ik mijn eigen verhaal lees.
Er zijn bijna alleen maar overeenkomsten, ik ben alleen bezig met mijn LO nederlands.
Ik kan je 1 wijze raad geven. Zoek VANDAAG hulp. Als je dat doet (bijv. bij de decaan, bij een coach, bij een psych, wat dan ook) beloof ik je dat je over een paar weken een voldaan gevoel hebt en weer een beetje trots kunt zijn op jezelf.
Als je er verder over door wilt praten mag je mijn e-mail vragen aan de angels. Ik heb niet veel zin om mijn hele verhaal op het viva forum te zetten namelijk, ivm herkenbaarheid.(en ik denk dat ik je misschien via de mail wel kan helpen)
Ik ben, na acht jaar studie, bijna klaar... eindelijk. Ik gun jou hetzelfde!
Het lijkt of ik mijn eigen verhaal lees.
Er zijn bijna alleen maar overeenkomsten, ik ben alleen bezig met mijn LO nederlands.
Ik kan je 1 wijze raad geven. Zoek VANDAAG hulp. Als je dat doet (bijv. bij de decaan, bij een coach, bij een psych, wat dan ook) beloof ik je dat je over een paar weken een voldaan gevoel hebt en weer een beetje trots kunt zijn op jezelf.
Als je er verder over door wilt praten mag je mijn e-mail vragen aan de angels. Ik heb niet veel zin om mijn hele verhaal op het viva forum te zetten namelijk, ivm herkenbaarheid.(en ik denk dat ik je misschien via de mail wel kan helpen)
Ik ben, na acht jaar studie, bijna klaar... eindelijk. Ik gun jou hetzelfde!
maandag 16 juni 2008 om 13:45
ik hoop dat je wat kunt met alle tips hier, en praat er over met mensen die op je school werken, die staan wat verder van je af en heb je wellicht minder last van schaamte. Ik denk dat je zo over de drempel bent als je met iemand op school praat, dat iemand dan niet verbaasd reageert maar duidelijk vaker met studenten te maken heeft gehad, die met hetzelfde probleem zitten als jij. En de eerste stap om erover te praten heb je al genomen, je vertelt er hier over! De mensen die je kunt teleurstellen zijn je ouders denk ik? Dan is dit iets wat je niet met hen bespreekt, niet alles hoeven je ouders te weten. Tegen de tijd dat je alles op de rails hebt en je ouders informeren naar de stand van zaken, kun je oprecht en eerlijk zeggen: ik ben lekker druk bezig!
Houd je ons op de hoogte hier, als je zin hebt? Ik heb a.s. woensdag na heel lang uitstellen een gesprek met mijn academic advisor, beetje hetzelfde schuitje dus. Als ik het kan, kan jij ook die stap nemen
maandag 16 juni 2008 om 15:33
Niet stoppen, zoek hulp (is niet erg!). Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten. Was tweedejaars, kon het ff niet meer aan, wist niet meer hoe te beginnen aan bepaalde dingen, schoof het opzij, prop in keel en klemmende gevoel op borst werd steeds erger. Schaamtegevoel naar ouders en vriend werd ook groter. Ben abrupt gestopt.
Wat heb ik een spijt gehad zeg! Nu een jaar later (veel nagedacht) weet ik ongeveer wat mijn valkuilen zijn, en ga ik mijn studie misschien weer oppakken.
Nogmaals; niet stoppen, je bent bijna bij de finish!
Wat heb ik een spijt gehad zeg! Nu een jaar later (veel nagedacht) weet ik ongeveer wat mijn valkuilen zijn, en ga ik mijn studie misschien weer oppakken.
Nogmaals; niet stoppen, je bent bijna bij de finish!
maandag 16 juni 2008 om 16:18
Je maakt zelf het probleem veel groter dan het is. Ik heb studenten aan mijn bureau die vakken van 4, 5 jaar geleden nog moeten halen. Niet af en toe, maar regelmatig. En dan zeg ik één keer lachend "joh, wat oenig dat je niet wat eerder kwam" en dan lossen we het op. We hebben hier 8ejaars rondlopen. Alleen dit jaar al hebben we een lijstje van meer dan 60 mensen die in een vergelijkbare situatie zitten als jij.
Die worden allemaal geholpen hoor. Wij hebben er rechtstreeks financieel belang bij dat die mensen afstuderen dus er komt altijd een oplossing.
Jij denkt dat het een levensgroot probleem is en dat iedereen je er vreselijk op aan zal kijken. Welnee. Dit is dagelijkse kost voor docenten.
maandag 16 juni 2008 om 17:17
Ik denk dat Ellen2 groot gelijk heeft. Er is geen reden om je te schamen voor vakken van 2 jaar geleden, er zijn nog veel 'ergere' gevallen. Ik ken ook mensen die al 8e jaars zijn en nog tweedejaarsvakken moeten doen. Nou en? En je school is er inderdaad zeer bij gebaat als jij je diploma haalt, dus die zullen je echt wel willen helpen.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je je ouders echt teleur zult stellen door te zeggen dat je even wat hulp nodig hebt, maar dat is jouw beslissing. Je kunt het ze ook nog even niet vertellen, maar gewoon elders hulp zoeken, zodat je binnenkort weer oprecht over je studie kunt vertellen.
Ik denk dat je eigenlijk juist trots op jezelf moet zijn dat je je stages al afgerond hebt. Ik heb een paar vriendinnen die PABO gedaan hebben, en ik vind die stages best pittig, je staat toch voor hele klassen kinderen. Ik heb daar echt bewondering voor hoor!
Vraag vooral hulp (decaan, studentenadviseur, studentenpsycholoog of hoe het bij jullie ook maar heet). Misschien zit het probleem niet zozeer in het afstuderen, maar meer in dat je niet weet wat je daarna wilt gaan doen? Wil je ook echt voor de klas, of zie je daar juist tegenop? Je kunt ook best andere dingen doen met je diploma hoor, laat je daar niet door tegenhouden. Het feit dat je een diploma hebt, helpt je straks al een heel eind vooruit. Ik werk in een ziekenhuis, en een oud-stagair van ons is nu hypotheek-adviseur. Ook niet iets wat in het standaard-lijstje beroepen van haar opleiding stond, maar het kan wel!
Succes, je kunt het echt!
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je je ouders echt teleur zult stellen door te zeggen dat je even wat hulp nodig hebt, maar dat is jouw beslissing. Je kunt het ze ook nog even niet vertellen, maar gewoon elders hulp zoeken, zodat je binnenkort weer oprecht over je studie kunt vertellen.
Ik denk dat je eigenlijk juist trots op jezelf moet zijn dat je je stages al afgerond hebt. Ik heb een paar vriendinnen die PABO gedaan hebben, en ik vind die stages best pittig, je staat toch voor hele klassen kinderen. Ik heb daar echt bewondering voor hoor!
Vraag vooral hulp (decaan, studentenadviseur, studentenpsycholoog of hoe het bij jullie ook maar heet). Misschien zit het probleem niet zozeer in het afstuderen, maar meer in dat je niet weet wat je daarna wilt gaan doen? Wil je ook echt voor de klas, of zie je daar juist tegenop? Je kunt ook best andere dingen doen met je diploma hoor, laat je daar niet door tegenhouden. Het feit dat je een diploma hebt, helpt je straks al een heel eind vooruit. Ik werk in een ziekenhuis, en een oud-stagair van ons is nu hypotheek-adviseur. Ook niet iets wat in het standaard-lijstje beroepen van haar opleiding stond, maar het kan wel!
Succes, je kunt het echt!
maandag 16 juni 2008 om 17:18
Allemaal alvast heel erg bedankt. Al is mijn probleem natuurlijk niet opgelost maar dit voelt wel even fijn. Beetje herkenning en dat ik niet de enige ben. Zo voel ik me namelijk wel. En ik zal degene moeten zijn die de eerste stap zet. Morgen ga ik naar mijn begeleider en ga ik met hem praten en een actieplan maken. Dat zat al langer in mijn hoofd, maar ook die stap stelde ik steeds maar uit. En dan daarna maar een moeilijk gesprek met mijn ouders. Ben zo bang dat ik ze weer teleurstel omdat ik dan weer mijn "deadline" moet verschuiven.
maandag 16 juni 2008 om 17:21
Inderdaad niet stoppen dat zou zonde zijn. Als ik jou was zou ik me aankomend studiejaar inschrijven voor die vakken, kan dat? Het gebeurt toch aan de lopende band dat studenten vakken van voorgaande jaren nog moet halen, daar zullen ze niet raar van opkijken.
En aan de bel trekken bij je opleiding, ze zijn er om je te helpen (bv de studieadviseur).
En aan de bel trekken bij je opleiding, ze zijn er om je te helpen (bv de studieadviseur).
maandag 16 juni 2008 om 17:22
ja dat klopt helemaal nausicaa!Ik wil eigenlijk niet voor de klas, tenminste zo denk ik er nu over. Maar dat kan ook komen doordat de hele studie nu als een rommeltje voelt. Maar ik denk niet dat helemaal mijn ding is. Maar wat ik dan wel echt wil weet ik ook nog niet. Maar ik weet dat ik eigenlijk wel een HBO diploma nodig zal zijn. En dan nog rustig kan kijken wat ik wil.
maandag 16 juni 2008 om 20:13
Precies! Als je dat papiertje eenmaal hebt, kun je nog heel veel kanten op. In het onderwijs, maar dan zonder voor de klas te staan, of iets heel anders. Het zou echt zonde zijn om er nu mee te stoppen, je bent al zo dichtbij. En terwijl je de resterende vakken afmaakt, kun je rustig bedenken wat je zou willen gaan doen, en hoe je daar kunt komen.
Goed om te horen dat je iets gaat ondernemen, zodra je dat gesprek hebt gehad, ben je al weer een stap dichterbij. Geef jezelf die credit dan ook, dat je weer een stapje verder bent. En als je eenmaal een plan hebt, zal dat gesprek met je ouders ook makkelijker gaan. Je hebt onderkent dat het zo niet gaat, je hebt actie ondernomen om daar iets aan te doen, en als het goed is heb je dan een plan. Dat klinkt een stuk minder negatief toch?
Succes
!
Goed om te horen dat je iets gaat ondernemen, zodra je dat gesprek hebt gehad, ben je al weer een stap dichterbij. Geef jezelf die credit dan ook, dat je weer een stapje verder bent. En als je eenmaal een plan hebt, zal dat gesprek met je ouders ook makkelijker gaan. Je hebt onderkent dat het zo niet gaat, je hebt actie ondernomen om daar iets aan te doen, en als het goed is heb je dan een plan. Dat klinkt een stuk minder negatief toch?
Succes
!
maandag 16 juni 2008 om 22:18
Om hoeveel vakken gaat het nog?
En ik denk dat je ouders veel meer teleurgesteld zullen zijn als je nu zou stoppen dan wanneer je er open voor uit komt dat je nog wat vakken moet afronden van een paar jaar geleden.
Door er ook open voor uit te komen creeer je wat meer stokken achter de deur om het af te ronden. Zorg dat mensen je aanmoedigen in je omgeving en dat ze ook in de gaten houden dat je het doet.
Het is een kwestie van gewoon doen. En dat klinkt heel simpel en voor een deel is het dat ook wel maar als je tegen een drempel aan zit te hikken moet je toch eerst even over die drempel heen voordat het simpel is. Probeer een sprong over die drempel van je te maken, praat met andere mensen erover zodat het open is en je het niet meer verborgen kunt houden. Dan wordt het ook een stuk minder erg dan hoe je er nu tegen aan kijkt.
Als je je diploma over een tijdje mag afhalen, dan ben je gewoon reuze trots! Nog heel eventjes! Succes!
En ik denk dat je ouders veel meer teleurgesteld zullen zijn als je nu zou stoppen dan wanneer je er open voor uit komt dat je nog wat vakken moet afronden van een paar jaar geleden.
Door er ook open voor uit te komen creeer je wat meer stokken achter de deur om het af te ronden. Zorg dat mensen je aanmoedigen in je omgeving en dat ze ook in de gaten houden dat je het doet.
Het is een kwestie van gewoon doen. En dat klinkt heel simpel en voor een deel is het dat ook wel maar als je tegen een drempel aan zit te hikken moet je toch eerst even over die drempel heen voordat het simpel is. Probeer een sprong over die drempel van je te maken, praat met andere mensen erover zodat het open is en je het niet meer verborgen kunt houden. Dan wordt het ook een stuk minder erg dan hoe je er nu tegen aan kijkt.
Als je je diploma over een tijdje mag afhalen, dan ben je gewoon reuze trots! Nog heel eventjes! Succes!
maandag 23 juni 2008 om 16:27
Hallo,
Nu een week verder en gelukkig alweer wat vorderingen gemaakt!Ik zit er weer in, ben al meerdere malen in het hol van de leeuw geweest (lerarenkamer) en heb veel vakken weer aan het lopen. Voel me ook al anders dan een week terug. Alleen al het actief ermee bezig zijn helpt!Ik tref helaas nog wel leraren die niet echt mee willen werken en juist omdat ik er zo lang over doe me extra moet bewijzen. Maar tref gelukkig ook leraren die me erdoor heen willen slepen. Heb nog een (lange) weg te gaan. Maar ik ga er voor!AL besluipt me soms nog wel het gevoel dat ik het niet ga redden, weet niet waar dat vandaan komt. Onzekerheid misschien?!Ik doe mijn best!
Nu een week verder en gelukkig alweer wat vorderingen gemaakt!Ik zit er weer in, ben al meerdere malen in het hol van de leeuw geweest (lerarenkamer) en heb veel vakken weer aan het lopen. Voel me ook al anders dan een week terug. Alleen al het actief ermee bezig zijn helpt!Ik tref helaas nog wel leraren die niet echt mee willen werken en juist omdat ik er zo lang over doe me extra moet bewijzen. Maar tref gelukkig ook leraren die me erdoor heen willen slepen. Heb nog een (lange) weg te gaan. Maar ik ga er voor!AL besluipt me soms nog wel het gevoel dat ik het niet ga redden, weet niet waar dat vandaan komt. Onzekerheid misschien?!Ik doe mijn best!
maandag 23 juni 2008 om 20:13
Het is alsof ik naar mezelf aan het luisteren was toen ik je verhaal net las.
Ik heb net een behoorlijke confrontatie met mijn man gehad (ik ben 23) omdat hij niet meer weet wat hij met mij en mijn studie aan moet. Ikzelf eigenlijk ook niet meer, k schoof continu maar die deadline vooruit, continu idd gesprekken op een ander onderwerp zetten zodat ik er vooral niet over hoefde te praten. Ik heb het idee dat ik iedereen om me heen teleurstel (en mijzelf nog het meest) want wat wil ik nou, die scriptie eindelijk is doorzetten ?? of gewoon me kop in het zand steken alsof er niks aan de hand is en zo nog langer doorgaan. dat kan eigenlijk niet meer, daarom heb ik net met bibberende handen naar een leraar op mijn school, via de mail, een soort hulpkreet geroepen. maar nou het nog echt doorzetten....ik ben zo bang dat k mezelf, en daarmee iedereen om me heen, zo erg teleurstel...........................
Ik heb net een behoorlijke confrontatie met mijn man gehad (ik ben 23) omdat hij niet meer weet wat hij met mij en mijn studie aan moet. Ikzelf eigenlijk ook niet meer, k schoof continu maar die deadline vooruit, continu idd gesprekken op een ander onderwerp zetten zodat ik er vooral niet over hoefde te praten. Ik heb het idee dat ik iedereen om me heen teleurstel (en mijzelf nog het meest) want wat wil ik nou, die scriptie eindelijk is doorzetten ?? of gewoon me kop in het zand steken alsof er niks aan de hand is en zo nog langer doorgaan. dat kan eigenlijk niet meer, daarom heb ik net met bibberende handen naar een leraar op mijn school, via de mail, een soort hulpkreet geroepen. maar nou het nog echt doorzetten....ik ben zo bang dat k mezelf, en daarmee iedereen om me heen, zo erg teleurstel...........................
maandag 23 juni 2008 om 22:10
Shoeby, fijn dat je weer opgestart bent! Heel erg goed!
Nu nog even die nutteloze waardeloze gevoelens aan de kant zetten en alleen nog maar vooruit kijken.
Maak je niet druk over wat docenten van je vinden, je hoeft niet bij ze op verjaardagsvisite, het gaat erom dat je je punten haalt.
Ga ervoor!
Margje, als je verhaal op dat van Shoeby lijkt: lees het topic even door en ga ervoor. Ik heb ook zo'n man die af en toe weer eens een balletje opgooide en wanhopig werd van mijn struisvogelpolitiek.Ga aan de slag, het werkt!
Nu nog even die nutteloze waardeloze gevoelens aan de kant zetten en alleen nog maar vooruit kijken.
Maak je niet druk over wat docenten van je vinden, je hoeft niet bij ze op verjaardagsvisite, het gaat erom dat je je punten haalt.
Ga ervoor!
Margje, als je verhaal op dat van Shoeby lijkt: lees het topic even door en ga ervoor. Ik heb ook zo'n man die af en toe weer eens een balletje opgooide en wanhopig werd van mijn struisvogelpolitiek.Ga aan de slag, het werkt!
dinsdag 24 juni 2008 om 12:43
He, fijn dat je nog even laat weten hoe het gaat, en dat het heel erg de goede kant op gaat natuurlijk! Er blijven altijd mensen die gewoon geen zin hebben om mee te werken, dat is zelfs zo als je alles volgens planning doorloopt. Met sommigen loopt het contact nou eenmaal minder, of ze hebben zelf even een dip (het zijn net mensen 
). Maar dat geeft ook niet, als er maar een aantal mensen wel achter je staat, komt het uiteindelijk helemaal goed. Wat zal jij trots op jezelf zijn als je uiteindelijk dat papiertje hebt (en terecht!).
). Maar dat geeft ook niet, als er maar een aantal mensen wel achter je staat, komt het uiteindelijk helemaal goed. Wat zal jij trots op jezelf zijn als je uiteindelijk dat papiertje hebt (en terecht!).
dinsdag 24 juni 2008 om 12:53
Wat herkenbaar!
Ik zou op dit moment bezig moeten zijn met het schrijven van mijn masterthesis. Ik kan mezelf niet aan het werk zetten. De motivatie en de discipline ontbreken volledig. Om een begin te maken wordt met de dag moeilijker. Ook ik ben blij als ik op bed kan gaan. Het liefst lekker vroeg, dat ik lekker kan slapen en ik niet met de studie bezig hoef te zijn. Helaas betekent dat dat ik 's ochtends weer vroeg wakker ben en direct die studie weer in mijn hoofd zit. Maar er dan mee beginnen...
Ik merk dat ik echt SOG (oftewel Studie Ontwijkend Gedrag) vertoon: hond uitlaten, huishouden doen, sporten, tijdschriften lezen, surfen op internet en eten. Vooral dat laatste uit zich in geobsedeerd bezig zijn met eetmomenten: "Als ik nu twee uur bezig ga, mag ik dan weer wat eten." Vaak probeer ik dat het iets gezonds is, maar het is natuurlijk niet gezond dat ik zo bezig ben met eetmomenten.
Ik probeer nu te accepteren dat het niet wil allemaal. Het een plaatsje geven, maar ja dat is juist zo moeilijk. Dan word ik weer boos op mezelf en voel ik me schuldig. Dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik kan toch wel zelfstandig werken?
Ik heb vanochtend een afspraak gemaakt bij een psycholoog. Over twee weken kan ik terecht. Zo kan het gewoon niet langer... Nu mijn begeleiders nog mailen. Dat vind ik honderd keer enger. Bang voor hun reactie.
Het 'troost' me wel om te lezen dat ik niet de enige ben.
Ik zou op dit moment bezig moeten zijn met het schrijven van mijn masterthesis. Ik kan mezelf niet aan het werk zetten. De motivatie en de discipline ontbreken volledig. Om een begin te maken wordt met de dag moeilijker. Ook ik ben blij als ik op bed kan gaan. Het liefst lekker vroeg, dat ik lekker kan slapen en ik niet met de studie bezig hoef te zijn. Helaas betekent dat dat ik 's ochtends weer vroeg wakker ben en direct die studie weer in mijn hoofd zit. Maar er dan mee beginnen...
Ik merk dat ik echt SOG (oftewel Studie Ontwijkend Gedrag) vertoon: hond uitlaten, huishouden doen, sporten, tijdschriften lezen, surfen op internet en eten. Vooral dat laatste uit zich in geobsedeerd bezig zijn met eetmomenten: "Als ik nu twee uur bezig ga, mag ik dan weer wat eten." Vaak probeer ik dat het iets gezonds is, maar het is natuurlijk niet gezond dat ik zo bezig ben met eetmomenten.
Ik probeer nu te accepteren dat het niet wil allemaal. Het een plaatsje geven, maar ja dat is juist zo moeilijk. Dan word ik weer boos op mezelf en voel ik me schuldig. Dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik kan toch wel zelfstandig werken?
Ik heb vanochtend een afspraak gemaakt bij een psycholoog. Over twee weken kan ik terecht. Zo kan het gewoon niet langer... Nu mijn begeleiders nog mailen. Dat vind ik honderd keer enger. Bang voor hun reactie.
Het 'troost' me wel om te lezen dat ik niet de enige ben.
dinsdag 24 juni 2008 om 17:29
ja daar heb ik zelf ook aan zitten denken, om de stap naar de psycholoog te maken. Het lijkt me erg fijn!Op dit moment is die behoefte wat minder omdat ik eindelijk een soort start heb.
Het ergste voor mij blijft mijn ouders. Heb net door laten schemeren dat ik na de vakantie nog ff door moet en mijn moeder was erg erg teleurgesteld. Voor mijn gevoel kan ik dat gesprek nog niet aan. Vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik niet eerder ben begonnen. Dus ben maar "gevlucht"maar ben bang dat ik vanavond toch dat gesprek aan moet gaan. 3 passen vooruit 4 achteruit. Zo voel ik me nu.
Het ergste voor mij blijft mijn ouders. Heb net door laten schemeren dat ik na de vakantie nog ff door moet en mijn moeder was erg erg teleurgesteld. Voor mijn gevoel kan ik dat gesprek nog niet aan. Vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik niet eerder ben begonnen. Dus ben maar "gevlucht"maar ben bang dat ik vanavond toch dat gesprek aan moet gaan. 3 passen vooruit 4 achteruit. Zo voel ik me nu.
