Werk & Studie
alle pijlers
moeite met afronden studie
maandag 16 juni 2008 om 12:56
Ik zit er helemaal doorheen!Ben al bijna een jaar bezig met mijn laatste loodjes van de Pabo en krijg het maar niet af. Heb al mijn stages keurig gehaald maar bepaalde vakken zijn blijven liggen. En ik krijg er maar geen eind aan, en ook geen begin eigenlijk.
Zit er zelfs aan te denken om er maar helemaal mee te stoppen. Maar dan heb ik alleen mijn Havo en een propedeuse HBO, weet ook niet hoe ik dan eindig. Op dit moment vind ik niets meer leuk en heb ik constant een knoop in mijn maag. Ben heel erg bang dat ik mijn ouders weer teleurstel en durf het er niet met ze over te hebben.
Kan iemand me weer een beetje helpen?Wat te doen?Wat is het verstandigst?Hebben meer mensen dit?
Zit er zelfs aan te denken om er maar helemaal mee te stoppen. Maar dan heb ik alleen mijn Havo en een propedeuse HBO, weet ook niet hoe ik dan eindig. Op dit moment vind ik niets meer leuk en heb ik constant een knoop in mijn maag. Ben heel erg bang dat ik mijn ouders weer teleurstel en durf het er niet met ze over te hebben.
Kan iemand me weer een beetje helpen?Wat te doen?Wat is het verstandigst?Hebben meer mensen dit?
dinsdag 24 juni 2008 om 18:22
ik vind het moeilijk om advies te geven aan anderen, omdat ik er ook nog niet ben!Maar maak gewoon een begin zet je over die drempel heen!Echt het valt mee, al zijn er absoluut de confrontaties die je zo moeilijk vind. Ik heb weer mijn start en het voelt als een laatste kans. En het voelt ook goed!Ik ga er gewoon voor kan nog steeds tegen dingen op zien en af en toe stel ik ze nog wel eens een dagje uit, door eerst de wat "makkelijkere" dingen te doen. Maar ik doe ze wel. Als ik ze niet doe of weer uitstel krijg ik het nooit af en zal ik nooit mijn diploma krijgen.
Heb net een gesprek met mijn moeder erover gehad en haar uitgelegd hoe ik me de afgelopen tijd voelde. En ze begreep me. Ze probeert me te helpen. Ze vind het wel jammer dat ik niet eerder actie ondernomen heb. Maar gelukkig was het een fijn gesprek zonder botsingen. Maar normaal praten. Ook dit valt me mee. Ik had dat ook al zo groot gemaakt in mijn hoofd. Dat ik ze zo enorm teleurstel, maar wederom is ze begripvol. Nu hopen dat mijn pa hetzelfde heeft...
Heb net een gesprek met mijn moeder erover gehad en haar uitgelegd hoe ik me de afgelopen tijd voelde. En ze begreep me. Ze probeert me te helpen. Ze vind het wel jammer dat ik niet eerder actie ondernomen heb. Maar gelukkig was het een fijn gesprek zonder botsingen. Maar normaal praten. Ook dit valt me mee. Ik had dat ook al zo groot gemaakt in mijn hoofd. Dat ik ze zo enorm teleurstel, maar wederom is ze begripvol. Nu hopen dat mijn pa hetzelfde heeft...
dinsdag 24 juni 2008 om 18:32
Wat jammer dat je moeder niet een beetje begripvol reageert. Mijn gedachte daarbij is: Je bent volwassen. Je doet misschien een half jaar langer dan gepland over deze studie. Serieus, who cares?
Het enige wat ik me kan voorstellen dat een rol speelt is dat je nog thuiswoont en je moeder vind dat het tijd wordt dat je zelfstandiger wordt, een stap die wellicht niet wordt genomen omdat je nog bezig bent met je opleiding. Maar stel dat dat het geval is, dan moet ze daarover beginnen en niet haar gevoelens projecteren op zoiets als een beetje studievertraging (behalve als je natuurlijk nog 2 jaar bezig bent, maar het lijkt mij dat als jij al je stages al hebt gelopen dat het een kwestie van maanden is, niet jaren).
Het enige wat ik me kan voorstellen dat een rol speelt is dat je nog thuiswoont en je moeder vind dat het tijd wordt dat je zelfstandiger wordt, een stap die wellicht niet wordt genomen omdat je nog bezig bent met je opleiding. Maar stel dat dat het geval is, dan moet ze daarover beginnen en niet haar gevoelens projecteren op zoiets als een beetje studievertraging (behalve als je natuurlijk nog 2 jaar bezig bent, maar het lijkt mij dat als jij al je stages al hebt gelopen dat het een kwestie van maanden is, niet jaren).
donderdag 26 juni 2008 om 14:23
