Werk & Studie
alle pijlers
op de stoel van de casemanager bij de sociale dienst
woensdag 18 juni 2008 om 11:20
Ik zie hier regelmatig topics met vragen over uitkeringen, reintegratietrajecten en alles wat daarmee samenhangt.
Nu lijkt het me interessant en leuk, om eens te horen hoe jullie een casus uit de praktijk zouden oplossen.
Ik werk er dagelijks mee, en het is tevens een manier om eens toe te lichten hoe het er in de praktijk aan toe gaat op de afdeling sociale zaken.
Er is m.i. nog heel veel onduidelijkheid en onwetendheid waardoor er vaak negatieve verhalen de ronde doen.
Maar hoe gaat het nou eigenlijk in zijn werk; moet je inderdaad meteen aan de slag als je een uitkering hebt aangevraagd?
Op grond waarvan wordt er bepaald of je wel of niet aan het werk moet, en meer van dit soort vragen.
Casus; alleenstaande vrouw van 25, met twee kindjes van 2 en 5 jaar oud. Werkt een paar uur per week in de thuiszorg, maar het val haar allemaal heel zwaar om eea te combineren. Er is nog geen kinderopvang geregeld. De kinderen zijn van twee verschillende vaders die beiden niks met de kinderen te maken willen hebben. Moeder heeft sinds een jaar erge last van haar rug, en heeft na de huishoudschool niet meer op school gezeten. Eén van haar ex-mannen heeft haar en de kinderen geterroriseerd en daar heeft ze nu nog last van. Haar jeugd was erg problematisch en ze is van mening dat je geen kinderen krijgt, om ze vervolgens te dumpen in een kinderopvang.
Wie biedt?
Nu lijkt het me interessant en leuk, om eens te horen hoe jullie een casus uit de praktijk zouden oplossen.
Ik werk er dagelijks mee, en het is tevens een manier om eens toe te lichten hoe het er in de praktijk aan toe gaat op de afdeling sociale zaken.
Er is m.i. nog heel veel onduidelijkheid en onwetendheid waardoor er vaak negatieve verhalen de ronde doen.
Maar hoe gaat het nou eigenlijk in zijn werk; moet je inderdaad meteen aan de slag als je een uitkering hebt aangevraagd?
Op grond waarvan wordt er bepaald of je wel of niet aan het werk moet, en meer van dit soort vragen.
Casus; alleenstaande vrouw van 25, met twee kindjes van 2 en 5 jaar oud. Werkt een paar uur per week in de thuiszorg, maar het val haar allemaal heel zwaar om eea te combineren. Er is nog geen kinderopvang geregeld. De kinderen zijn van twee verschillende vaders die beiden niks met de kinderen te maken willen hebben. Moeder heeft sinds een jaar erge last van haar rug, en heeft na de huishoudschool niet meer op school gezeten. Eén van haar ex-mannen heeft haar en de kinderen geterroriseerd en daar heeft ze nu nog last van. Haar jeugd was erg problematisch en ze is van mening dat je geen kinderen krijgt, om ze vervolgens te dumpen in een kinderopvang.
Wie biedt?
donderdag 19 juni 2008 om 23:31
Helleveeg, dan is het wellicht handig voortaan een smiley te gebruiken. Ik kan niet ruiken dat het een grapje is.
En niet om het een of ander maar op mij kom je ook niet de hele tijd gezellig over eigenlijk. Je bent erg fel t.o.v. uitkeringsgerechtigden terwijl de regels al dermate aangescherpt zijn waardoor de meeste mensen in een uitkering daar ook echt met reden in zitten. Je houdt totaal geen rekening met iemand zijn persoonlijke omstandigheden.
Jij en nog twee anderen, sorry, weet even de namen niet meer, gaan er al bij voorbaat vanuit dat mevrouw van de casus niks wil en dus maar een flinke trap onder de achterwerk moet hebben. Daar zal ze wel van opknappen.
Echt jammer dat mensen nog steeds denken dat uitkeringsgerechtigden een soort luie uitvreters zijn. Ik zag vandaag in de krant trouwens een berichtje dat mensen met een uitkering in 2009 qua koopkracht enorm achteruit gaan. Dat zal mensen die zo denken als ik eerder heb omschreven dan wel aanstaan.
En niet om het een of ander maar op mij kom je ook niet de hele tijd gezellig over eigenlijk. Je bent erg fel t.o.v. uitkeringsgerechtigden terwijl de regels al dermate aangescherpt zijn waardoor de meeste mensen in een uitkering daar ook echt met reden in zitten. Je houdt totaal geen rekening met iemand zijn persoonlijke omstandigheden.
Jij en nog twee anderen, sorry, weet even de namen niet meer, gaan er al bij voorbaat vanuit dat mevrouw van de casus niks wil en dus maar een flinke trap onder de achterwerk moet hebben. Daar zal ze wel van opknappen.
Echt jammer dat mensen nog steeds denken dat uitkeringsgerechtigden een soort luie uitvreters zijn. Ik zag vandaag in de krant trouwens een berichtje dat mensen met een uitkering in 2009 qua koopkracht enorm achteruit gaan. Dat zal mensen die zo denken als ik eerder heb omschreven dan wel aanstaan.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 20 juni 2008 om 08:55
Helleveeg, ik ben niet zo snel op mijn pik getrapt, maar ik vind dat jouw toon en de manier waarop je mij persoonlijk aanvalt niet zo vriendelijk, kan er niks meer van maken.
Tuurlijk heb jij recht op je mening en ik sta voor veel open, maar wel graag op een respectvolle manier. Jij zult mij nooit betrappen op het onrespectvol benaderen van een uitkeringsgerechtigde, ook al word ik vaak geconfronteerd met degenen die er een potje van maken. Ik zie net iets te vaak hoe zwaar het is om een uk te hebben. Het gaat nl niet alleen om die uitkering, maar ook om de achtergrond geschiedenis en de penibele situatie van die mensen waar ze soms al jaren in zitten. Dan is het echt niet een kwestie van aan het werk schoppen en klaar. Wij hebben ook nog een maatschappelijke functie, en zij hebben gewoon recht op goede hulp. Waarom niet die twee zaken combineren, zodat beide partijen uiteindelijk tevreden uit elkaar gaan, dat is mijn doel!
En inderdaad, ik zit thuis vanwege het feit dat ik prive een optater heb gehad en daardoor kon ik mij niet genoeg focussen op mijn werk. Doe veel gesprekken en dat lukte even niet meer. Kon amper de energie opbrengen dus motiveren of coachen kwam niet goed uit de verf. En daar moet ik het toch van hebben. Daarnaast bestaat het werk uit veel administratie, een maatregel opleggen is een flinke klus van een paar uur. En als je er dus een paar hebt die een maatregel moeten hebben, blijft de rest liggen. Door mijn lusteloosheid en gebrek aan concentratie lukte dat even niet meer. Is menselijk, toch?
Wil alleen niet denken waar sommigen nu mee weg komen tijdens mijn afwezigheid..in feite is het nu een soort vrijbrief voor sommigen dus ik kan opnieuw beginnen. Ik ben erg betrokken, mijn werk fascineert me en kan er de hele dag over praten, dus is het echt raar dat ik een topic open?
Tuurlijk heb jij recht op je mening en ik sta voor veel open, maar wel graag op een respectvolle manier. Jij zult mij nooit betrappen op het onrespectvol benaderen van een uitkeringsgerechtigde, ook al word ik vaak geconfronteerd met degenen die er een potje van maken. Ik zie net iets te vaak hoe zwaar het is om een uk te hebben. Het gaat nl niet alleen om die uitkering, maar ook om de achtergrond geschiedenis en de penibele situatie van die mensen waar ze soms al jaren in zitten. Dan is het echt niet een kwestie van aan het werk schoppen en klaar. Wij hebben ook nog een maatschappelijke functie, en zij hebben gewoon recht op goede hulp. Waarom niet die twee zaken combineren, zodat beide partijen uiteindelijk tevreden uit elkaar gaan, dat is mijn doel!
En inderdaad, ik zit thuis vanwege het feit dat ik prive een optater heb gehad en daardoor kon ik mij niet genoeg focussen op mijn werk. Doe veel gesprekken en dat lukte even niet meer. Kon amper de energie opbrengen dus motiveren of coachen kwam niet goed uit de verf. En daar moet ik het toch van hebben. Daarnaast bestaat het werk uit veel administratie, een maatregel opleggen is een flinke klus van een paar uur. En als je er dus een paar hebt die een maatregel moeten hebben, blijft de rest liggen. Door mijn lusteloosheid en gebrek aan concentratie lukte dat even niet meer. Is menselijk, toch?
Wil alleen niet denken waar sommigen nu mee weg komen tijdens mijn afwezigheid..in feite is het nu een soort vrijbrief voor sommigen dus ik kan opnieuw beginnen. Ik ben erg betrokken, mijn werk fascineert me en kan er de hele dag over praten, dus is het echt raar dat ik een topic open?
vrijdag 20 juni 2008 om 09:07
Wat ik vaak zie, is dat mensen gewoon niet weten hoe ze uit de misere moeten komen. Ze hebben al jaren een uitkering en op een gegeven moment berust je daarin, en heb je de kracht niet meer om stappen te ondernemen. Het is voor velen al heel moeilijk om de ziekenfondspremie te betalen, ook al betaalt de soos mee. De meesten hebben veel schulden, al dan niet door eigen toedoen. Het is ook een mentaliteitskwestie, en daar focus ik me op. Te beginnen bij het feit dat je de kinderen niet naar een opvang wilt doen. Ze zitten ook al lang vast in een dagpatroon. Ik hoor vaak ja maar als ik moet werken, wanneer moet ik dan de boodschappen doen, dan eten we pas om ...uur en liggen ze heel laat op bed. Het is vaak de angst om het bekende los te laten. En de angst dat als het werken niet lukt, ze helemaal alleen staan en dat voelt niet veilig (want de soos is toch een back-up, de uitkering wordt altijd gestort). Als je niet gewend bent om hele dagen te werken dan moet je je vertrouwde routines gaan omgooien. Voor iemand die nooit heeft gewerkt en altijd voor de kideren heeft gezorgd is dat vaak beangstigend. Dan worden de kinderen altijd als excuus gebruikt. Als ik dat excuus van tafel veeg, dat komen er de lichamelijke/psychische klachten die ik serieus neem, maar die soms nergens over gaan. Ook weer die angst. Totdat er niks meer over is om je achter te verschuilen en dan komt het aan op een stappenplan, want ineens hop 32 uur werken is soms echt teveel gevraagd. Het is een heel proces, en ik vind dat sommigen er echt geen idee van hebben hoe zoiets werkt.
Iedere casemanager/consulent kan je vertellen dat het echt zo niet werkt. Vergeet niet dat een meerderheid te kampen heeft met echt veel soorten problematiek en daar moeten wij nou eenmaal rekening mee houden. Niet voor niets dat veel psychologen in de reintegratie gaan, want je moet echt strategisch te werk gaan.
vrijdag 20 juni 2008 om 09:18
Sanmin en Helleveeg helemaal met jullie eens!
Mensen zouden eens naar hun eigen verantwoordelijkheid moeten kijken! Lekker makkelijk: de soiale dienst lost het wel op! Nee, je bent zelf zo onverantwoordelijk bezig geweest door heel jong 2 kinderen op de wereld te zetten van 2 verschillende mannen.
Dan verwacht je nu dat je thuis kunt blijven zitten met een uitkering? Hoezo geen kinderopvang `willen????`er valt niets te willen, inderdaad liever koekjes worden niet gebakken.
Kinderen zullen gewoon naar de kinderopvang moeten omdat deze mevrouw zelf voor brood op de plank moet zorgen!
En dat ze dan misschien ander werk zal moeten zoeken vanwege haar rug is een ander verhaal, maar daar is een CWI toch voor of een uitzendbureau of zelf solliciteren......
Ok als er echt iets ernstig aan de hand is waardoor iemand niet kan werken is het heel fijn dat er in dit land allerlei instanties zijn die je kunnen helpen, maar het gaat in sommige gevallen wel erg gemakkelijk. Iemand die gezond is moet zelf voor zijn inkomen zorgen en als je kinderen hebt is er de mogelijkheid van kinderopvang! Dit wordt zelfs nog deels vergoed ook!
Niet kunnen of niet willen werken!! Zit veel verschil in!
Ik kan me gruwelijk storen aan mensen met dit soort gedrag overal met het vingertje naar wijzen behalve naar zichzelf!!.
Jules: lijkt me wel een interessante baan!!
Mensen zouden eens naar hun eigen verantwoordelijkheid moeten kijken! Lekker makkelijk: de soiale dienst lost het wel op! Nee, je bent zelf zo onverantwoordelijk bezig geweest door heel jong 2 kinderen op de wereld te zetten van 2 verschillende mannen.
Dan verwacht je nu dat je thuis kunt blijven zitten met een uitkering? Hoezo geen kinderopvang `willen????`er valt niets te willen, inderdaad liever koekjes worden niet gebakken.
Kinderen zullen gewoon naar de kinderopvang moeten omdat deze mevrouw zelf voor brood op de plank moet zorgen!
En dat ze dan misschien ander werk zal moeten zoeken vanwege haar rug is een ander verhaal, maar daar is een CWI toch voor of een uitzendbureau of zelf solliciteren......
Ok als er echt iets ernstig aan de hand is waardoor iemand niet kan werken is het heel fijn dat er in dit land allerlei instanties zijn die je kunnen helpen, maar het gaat in sommige gevallen wel erg gemakkelijk. Iemand die gezond is moet zelf voor zijn inkomen zorgen en als je kinderen hebt is er de mogelijkheid van kinderopvang! Dit wordt zelfs nog deels vergoed ook!
Niet kunnen of niet willen werken!! Zit veel verschil in!
Ik kan me gruwelijk storen aan mensen met dit soort gedrag overal met het vingertje naar wijzen behalve naar zichzelf!!.
Jules: lijkt me wel een interessante baan!!
vrijdag 20 juni 2008 om 09:40
Julus, hoe kom je erbij dat ik zeg (of denk) dat jij uitkeringsgerechtigden niet respectvol behandelt? Wil je me geen woorden in de mond leggen die ik niet gezegd heb (of zelfs niet gedacht heb).
Ik heb jou nergens iets persoonlijks verweten. Ik, en blijkbaar ook anderen met mij, vinden het systeem van uitkeringen etc. niet streng genoeg. Jij werkt in dat gebied en houdt je aan de (in mijn ogen nogal rekbare regels). Ik ben blij dat ik jouw werk niet hoef te doen. Ik zou knettergek worden van mensen die zich zo in de slachtofferrol blijven wentelen. Echt. En een ander zou mijn werk weer niet willen doen.
Ik kan het ze niet verwijten, het is het systeem dat het mogelijk maakt en er zijn altijd mensen die tot de bodem gaan om maar niet te hoeven werken.
En geloof me, ik weet ook hoe het is om alleen te zijn met een kleintje.
Sorry Shala, bij deze:![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Hopelijk snap je ook dat ik niet meer weet van een ander (Julus in dit geval) dan wat ze hier post?
Julus, nogmaals succes met je herstel.
Ik heb jou nergens iets persoonlijks verweten. Ik, en blijkbaar ook anderen met mij, vinden het systeem van uitkeringen etc. niet streng genoeg. Jij werkt in dat gebied en houdt je aan de (in mijn ogen nogal rekbare regels). Ik ben blij dat ik jouw werk niet hoef te doen. Ik zou knettergek worden van mensen die zich zo in de slachtofferrol blijven wentelen. Echt. En een ander zou mijn werk weer niet willen doen.
Ik kan het ze niet verwijten, het is het systeem dat het mogelijk maakt en er zijn altijd mensen die tot de bodem gaan om maar niet te hoeven werken.
En geloof me, ik weet ook hoe het is om alleen te zijn met een kleintje.
Sorry Shala, bij deze:
Hopelijk snap je ook dat ik niet meer weet van een ander (Julus in dit geval) dan wat ze hier post? Julus, nogmaals succes met je herstel.
vrijdag 20 juni 2008 om 09:43
Westlife, het is idd zeer interessant, zoveel mensen zoveel verhalen. Het komt erg aan op gesprekstechnieken en de inzet van de juiste instrumenten, waarbij je dus zoveel mogelijk maatwerk moet leveren. Ook veel contact met derden, veel overleg over je client. En dat vind ik er leuk aan. Daarnaast word je geacht mee te denken over verbetering van de werkprocessen en de inhoud van diverse in te zetten producten cq organisaties met wie we werken. En het intercollegiale overleg is ook interessant, maar je ziet dat we ieder onze eigen manier van aanpak hebben met clienten. Je hebt de zakelijke casemanager die wat rechtlijniger is en wat sneller een maatregel zal toepassen (ik geef toe dat ook sommige consulenten wel erg rigide zijn in het toepassen van de wet), en casemanagers die wat meer op de sociale kant zitten ipv het zakelijke ( dus uitstroom koste wat het kost).
Gulden middenweg is uiteraard het beste maar ik vind het belangrijk dat ik me ook goed moet voelen bij mijn aanpak.
Onze doelstelling is uitstroom realiseren, maar de manier waarop is geheel aan jezelf.
Zo kan het zijn dat je buurvrouw wel die opleiding mag volgen en jij niet...dan had je dus allebei een andere casemanager.
Die vrijheid heb je, mits goed beargumenteerd. Te kort door de bocht komt ook voor, en te soft ook, maar we worden echt wel teruggefloten.
Voor de duidelijkheid; ik vind ook dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheden heeft, en ja, tuurlijk ben je niet slim bezig als je schulden maakt of telkens zwanger raakt etc.
Dat verlies ik niet uit het oog, maar vergeet niet dat we hier vaak te aken hebben met de zelfkant van de maatschappij. Gaat vaak generaties terug; oma en moeder waren jong moeder en hadden een uitkering, dan de dochter vaak ook. Dat is een sociologisch gegeven. Bepaalde doelgroepen vergen veel meer inzet/tijd dan alleen maar het aan het werk schoppen.
Ik zal niet snel zonder werk komen te zitten, haha. Er is ook veel vraag naar, op dit moment maar het moet echt bij je passen, anders hou je het niet vol. Sommigen staren zich blind op het leuke salaris maar dat moet je echt wel verdienen. De hele dag koffie drinken is er niet bij.
Gulden middenweg is uiteraard het beste maar ik vind het belangrijk dat ik me ook goed moet voelen bij mijn aanpak.
Onze doelstelling is uitstroom realiseren, maar de manier waarop is geheel aan jezelf.
Zo kan het zijn dat je buurvrouw wel die opleiding mag volgen en jij niet...dan had je dus allebei een andere casemanager.
Die vrijheid heb je, mits goed beargumenteerd. Te kort door de bocht komt ook voor, en te soft ook, maar we worden echt wel teruggefloten.
Voor de duidelijkheid; ik vind ook dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheden heeft, en ja, tuurlijk ben je niet slim bezig als je schulden maakt of telkens zwanger raakt etc.
Dat verlies ik niet uit het oog, maar vergeet niet dat we hier vaak te aken hebben met de zelfkant van de maatschappij. Gaat vaak generaties terug; oma en moeder waren jong moeder en hadden een uitkering, dan de dochter vaak ook. Dat is een sociologisch gegeven. Bepaalde doelgroepen vergen veel meer inzet/tijd dan alleen maar het aan het werk schoppen.
Ik zal niet snel zonder werk komen te zitten, haha. Er is ook veel vraag naar, op dit moment maar het moet echt bij je passen, anders hou je het niet vol. Sommigen staren zich blind op het leuke salaris maar dat moet je echt wel verdienen. De hele dag koffie drinken is er niet bij.
vrijdag 20 juni 2008 om 09:48
Het is de manier waarop jij het hier neerzet. Verder zeg ik niet dat jij mij iets hebt verweten, maar je hebt wel degelijk opmerkingen gemaakt die compleet irrelevant waren aan de inhoud van dit onderwerp. Want het feit dat ik thuiszit heeft niks te maken met de vraag of ik mijn werk aankan. Verder heb je al een aantal keren neergezet dat ik in jouw ogen de regels toepas naar eigen goeddunken. Dat zie je verkeerd en dan ben je niet op de hoogte van de inhoud van de WWB. Ik probeer juist toe te lichten (doel van dit topic) hoe wij ons werk doen en hoe bepaalde beslissingen tot stand komen, en op grond waarvan. Ik weet nl ook heel goed dat veel mensen dat beeld van ons hebben; ze doen maar waar ze zin in hebben en vaak voelt men zich benadeeld. Maar geloof mij maar; ik voer de wet uit zoals die is bedoeld en heb niet eens de mogelijkheid om mijn eigen regels of wet te verzinnen.:
Julus, hoe kom je erbij dat ik zeg (of denk) dat jij uitkeringsgerechtigden niet respectvol behandelt? Wil je me geen woorden in de mond leggen die ik niet gezegd heb (of zelfs niet gedacht heb).
Ik heb jou nergens iets persoonlijks verweten. Ik, en blijkbaar ook anderen met mij, vinden het systeem van uitkeringen etc. niet streng genoeg. Jij werkt in dat gebied en houdt je aan de (in mijn ogen nogal rekbare regels). Ik ben blij dat ik jouw werk niet hoef te doen. Ik zou knettergek worden van mensen die zich zo in de slachtofferrol blijven wentelen. Echt. En een ander zou mijn werk weer niet willen doen.
Ik kan het ze niet verwijten, het is het systeem dat het mogelijk maakt en er zijn altijd mensen die tot de bodem gaan om maar niet te hoeven werken.
En geloof me, ik weet ook hoe het is om alleen te zijn met een kleintje.
Sorry Shala, bij deze:
Julus, nogmaals succes met je herstel.
vrijdag 20 juni 2008 om 17:17
vrijdag 20 juni 2008 om 18:44
Zie jij veel positieve effecten van die voorzichtige benadering? Ik zou nl. denken dat die het patroon juist in stand houdt. Maar ik werk niet in de Sociale Dienst, ken alleen iemand die er heeft gewerkt en die bevestigt mijn beeld. Heb jij (anders dan zij) wel veel clienten die op die manier succesvol aan een baan zijn geholpen die ze ook voor langere tijd hebben gehouden?
Overigens vond zij het loon helemaal niet zo bijzonder veel. Ik geloof dat ze 1700 netto binnenhaalde voor vier dagen. In haar huidige baan verdient ze meer.
vrijdag 20 juni 2008 om 21:44
Ik heb inderdaad ook collega's die juist niet kiezen voor die voorzichtige benadering, zij vinden mij waarschijnlijk te makkelijk. Ik vind hen te zakelijk. Maar dat maakt niet uit, zolang je maar voor uitstroom zorgt. En ja, mijn uitstroompercentage ligt vrij hoog, en clienten geven mij vaak te kennen dat zij blij met me zijn. Dus ergens zal ik dan toch iets goed doen. Maar let wel, dat betekent dus niet dat ik niet zakelijk/streng kan zijn! Ik probeer de juiste balans te zoeken en dat lukt me aardig. Ik zeg het ook gewoon; als je met me loopt te kloten, dan heb je een probleem. Voor de rest probeer ik blanco te starten met een client en vertrouwen te winnen.
En ja, ik ben zeer tevreden met mijn salaris maar zoiets is natuurlijk erg persoonlijk; wat zij weinig vindt, kan ik veel vinden en v.v. Ben wel benieuwd wat zij nu doet voor werk? Want ik blijf dit niet mijn hele leven doen, dat weet ik ook al.
En ja, ik ben zeer tevreden met mijn salaris maar zoiets is natuurlijk erg persoonlijk; wat zij weinig vindt, kan ik veel vinden en v.v. Ben wel benieuwd wat zij nu doet voor werk? Want ik blijf dit niet mijn hele leven doen, dat weet ik ook al.
vrijdag 20 juni 2008 om 22:49
Julus, ik denk dat jij nog de lastigste klus hebt van alle 'soorten' bijstandsconsulenten die er zijn. Ik behandel zelf aanvragen levensonderhoud (en soms een bijzondere bijstand), en doe zo goed als geen reintegratie en daar ben ik eigenlijk erg blij mee. Het lijkt mij enorm moeilijk om mensen te moeten motiveren. Ik heb regelmatig clienten die vinden dat ze overal maar gewoon recht op hebben, zonder er iets voor te doen. Bij niet solliciteren, of verwijtbare werkloosheid, leg ik een maatregel op, en dan is mijn gedeelte met de client klaar. Ik draag hem dan over aan de klantmanager, die voor de reintegratie zorgt. Meestal loopt de aanvraag ook gelijk met een Work First traject. Maar wat betreft reintegratie, voor sommige mensen zou ik echt geen geduld op kunnen brengen.
zaterdag 21 juni 2008 om 13:24
:
Sorry Shala, bij deze:
Natuurlijk, dat begrijp ik wel maar je sprong er meteen zo bovenop en kraakte meteen daarmee ook haar topic af. Dat was gewoon niet nodig en een beetje jammer.
Overigens heb ik op dit moment geen internet en net nu ff in de bieb dus als ik een poosje niet reageer, dan weet je waar het aan ligt. Vindt het namelijk wel een interessant onderwerp. Vooral ook omdat ik zelf nog een uitkering heb. Ik werk er wel naast, vrijwilligerswerk en ben bij de GGD geweest. Zij gaf me vrijstelling in elk geval tot december en het advies om te proberen mijn dagdelen wat uit te breiden. Daar werk ik nu aan.
Ik herken het een en ander in de gegeven casus en ik vind het jammer dat jullie zo streng zijn. Het lijkt een beetje op het ene uiterste zetten tegenover het andere omdat jullie denken dat het zo toegaat bij Sociale Zaken. Terwijl in de meeste gevallen echt wel de mensen die gezond zijn eruit gepikt worden en die vervolgens ook verplicht moeten solliciteren en bewijs moeten laten zien. Het is heus niet 'zomaar' pappen en nathouden. Daarom vind ik een kijkje in de casemanager keuken juist een heel goed en interessant topic. En natuurlijk zitten er aan de vaste regels ook een soort rekbaarheid. Als er helemaal geen ruimte meer is voor uitzondering o.i.d. dan krijg je koude casemanagers die geen begrip kunnen opbrengen en met een scheef oog kijken naar elke uitkeringsgerechtigde die binnen komt wandelen. En helaas zullen die er ook zeker zijn dus ben ik ergens blij met een casemanager als Julus. Zonder dat soort mensen er ook nog tussen wordt het wel heel klinisch allemaal.
Jullie beeld van de uitkering en wat erbij hoort is echt te negatief gekleurd.
Julus, zodra ik weer vanuit huis online kan zijn, ga ik weer op de casus verder in, als het topic dan nog loopt.
Groetjes.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 22 juni 2008 om 11:48
Ik denk persoonlijk dat deze benadering het beste is. Ik vind dat de insteek toch moet zijn dat je ervan uitgaat dat de meeste mensen terecht in de bijstand zitten en best willen maar door belemmeringen op velerlei front niet kunnen of maar half kunnen. Met een keiharde benadering doe je dit soort mensen echt tekort. Dat er daardoor een paar door de mazen vallen, zie ik dan liever dan dat het gros hard wordt aangepakt.
Uiteraard is het vrijwilligerswerk een opstap. Uiteindelijk is het wel de bedoeling dat je doorstroomt naar betaald werk, als dat mogelijk is. Als je bijvoorbeeld niet meer kunt dan een dagdeel per week val je bijna automatisch in vrijwilligerswerk. Dan doe je in elk geval nog werkervaring op die je wellicht later, als je toegewerkt hebt naar meer kunnen, weer in kunt zetten.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 22 juni 2008 om 12:01
Dat vermoeden heb ik ook, Julus. Dat veel mensen niet precies weten hoe het werkt en waar een casemanager en uitkeringsgerechtigden allemaal tegenaan lopen.
Daarentegen heb je wel gelijk dat angst om verschillende redenen wel meespeelt bij uitkeringsgerechtigden. Bijvoorbeeld: Gaat het me wel lukken om 32 uur in de week te werken, het huishouden, kinderen, administratie, boodschappen, afspraken e.d. te combineren. Het is zwaar en vaak hebben uitkeringsgerechtigden een soort handicap en dan is het voor hen dubbel zo zwaar om zo'n leven vol te houden. Daar ben ik zelf ook tegenaan gelopen. Langzaamaan brand je op tot het echt niet meer gaat.
En daarna is de weg lang hoor om het weer recht te breien dus als het mogelijk is moet dat van beide partijen voorkomen zien te worden door andere opties en mogelijkheden te onderzoeken en te benutten.
Een casemanager kan dat doen door compassie te tonen en inzicht in iemand zijn persoonlijke omstandigheden en kunnen maar ook het doorprikken van angsten die heel eenvoudig opgelost kunnen worden maar die een uitkeringsgerechtigde op de een of andere manier zelf even niet ziet.
En een uitkeringsgerechtigde moet o.a. eerlijk zijn en openheid van zaken geven. Dat gaat ten koste van je privacy maar over die trots moet je heenstappen want die lever je voor een groot deel wel in dan, die privacy. Dat hoort erbij. Dat is de consequentie als je jezelf niet kunt bedruipen.
Daarentegen heb je wel gelijk dat angst om verschillende redenen wel meespeelt bij uitkeringsgerechtigden. Bijvoorbeeld: Gaat het me wel lukken om 32 uur in de week te werken, het huishouden, kinderen, administratie, boodschappen, afspraken e.d. te combineren. Het is zwaar en vaak hebben uitkeringsgerechtigden een soort handicap en dan is het voor hen dubbel zo zwaar om zo'n leven vol te houden. Daar ben ik zelf ook tegenaan gelopen. Langzaamaan brand je op tot het echt niet meer gaat.
En daarna is de weg lang hoor om het weer recht te breien dus als het mogelijk is moet dat van beide partijen voorkomen zien te worden door andere opties en mogelijkheden te onderzoeken en te benutten.
Een casemanager kan dat doen door compassie te tonen en inzicht in iemand zijn persoonlijke omstandigheden en kunnen maar ook het doorprikken van angsten die heel eenvoudig opgelost kunnen worden maar die een uitkeringsgerechtigde op de een of andere manier zelf even niet ziet.
En een uitkeringsgerechtigde moet o.a. eerlijk zijn en openheid van zaken geven. Dat gaat ten koste van je privacy maar over die trots moet je heenstappen want die lever je voor een groot deel wel in dan, die privacy. Dat hoort erbij. Dat is de consequentie als je jezelf niet kunt bedruipen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 22 juni 2008 om 12:03
Mee eens.
Ik denk ook dat het sommige mensen te makkelijk wordt gemaakt, die hoeven niet eens meer voor zichzelf te denken, want een ander lost het toch wel op als ze weer eens in de ellende zitten. Zo leren ze niks natuurlijk. Het lullige is dat deze mensen de staat enorm veel geld kosten, geld dat m.i. veel beter gebruikt kan worden, voor mensen die lichamelijk echt iets mankeren, waardoor ze niet of nauwelijks kunnen werken of ouderen die in een verpleegtehuis zitten.
Cum non tum age
zondag 22 juni 2008 om 12:07
Ik vind de politieke voorkeur van iemand buiten deze discussie staan. Al zul je vermoedelijk wel gelijk hebben en dat bepaalde partijen nooit nader tot elkaar zullen komen, zal ook zo zijn.
Het gaat mij om die keiharde en koude benadering en argumenten die op bepaalde fronten aantoonbaar niet waar zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 22 juni 2008 om 12:10
Dit is zo'n argument wat volgens mij niet klopt. Ik zeg volgens mij omdat ik geen cijfers heb of informatie waarmee ik kan aantonen dat het niet klopt. Heb er nog niet op gezocht namelijk.
Ik denk dat de regels ondertussen zo aangescherpt zijn dat er steeds minder mensen de boel kunnen flessen en zelfs als ze het wel doen, de pakkans is echt oneindig groter geworden. De Sociale recherche zit er echt wel bovenop hoor. Laatst is er nog een stel gepakt dat stiekem samenwoonde waarvan de vrouw een uitkering had. Las ik in de krant en ik lees zulke berichten wel vaker.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 22 juni 2008 om 12:10
Interessant topic! 
Ik werk zelf als trainer/coach bij een klein bureau dat onder andere voorschakeltrajecten doet voor verschillende gemeentes. De aanpak kenmerkt zich door een hele persoonlijke en betrokken aanpak. Zoals hier al eerder is genoemd, maatwerk is het sleutelwoord.
Mensen zoals bijvoorbeeld in de casus beschreven moet je niet duwen of trekken, maar er naast gaat staan. Figuurlijk een arm er om heen en het startpunt is altijd de belevingswereld van de client. Waar sta je nu? Waar wil je heen? Wat heb je nodig? Vanuit een (realistische) resultaatgerichtheid focus, juist het proces in duiken, waar de focus naar uistroom altijd op de achtergrond aanwezig blijft.
Ik geloof ook in één contactpersoon die zowel de psychologische hulp geeft, praktische zaken regelt, een (beschermde) werkplek regelt en nazorg verleent. Heel intensieve begeleiding dus waarin heldere afspraken worden gemaakt. Dat deze dame rust wil, geen kinderopvang kan/wil regelen komt voort uit angst. Op dat gebied weer veiligheid creeren lijkt me een eerst stap...
pfff ik kan hier 10 pagina's overschrijven, maar aangezien dit mijn eerste post is op het vivaforum ga ik het hier even bij laten!
Ik werk zelf als trainer/coach bij een klein bureau dat onder andere voorschakeltrajecten doet voor verschillende gemeentes. De aanpak kenmerkt zich door een hele persoonlijke en betrokken aanpak. Zoals hier al eerder is genoemd, maatwerk is het sleutelwoord.
Mensen zoals bijvoorbeeld in de casus beschreven moet je niet duwen of trekken, maar er naast gaat staan. Figuurlijk een arm er om heen en het startpunt is altijd de belevingswereld van de client. Waar sta je nu? Waar wil je heen? Wat heb je nodig? Vanuit een (realistische) resultaatgerichtheid focus, juist het proces in duiken, waar de focus naar uistroom altijd op de achtergrond aanwezig blijft.
Ik geloof ook in één contactpersoon die zowel de psychologische hulp geeft, praktische zaken regelt, een (beschermde) werkplek regelt en nazorg verleent. Heel intensieve begeleiding dus waarin heldere afspraken worden gemaakt. Dat deze dame rust wil, geen kinderopvang kan/wil regelen komt voort uit angst. Op dat gebied weer veiligheid creeren lijkt me een eerst stap...
pfff ik kan hier 10 pagina's overschrijven, maar aangezien dit mijn eerste post is op het vivaforum ga ik het hier even bij laten!
zondag 22 juni 2008 om 12:41
Dat reintegratiestuk lijkt me wel weer een interessant stuk van jouw werk, Julus.
Ik kan me wel wat voorstellen bij wat je schrijft over angst om weer aan de slag te gaan hoe je dan alles met elkaar combineert zoals kinderopvang, boodschappen e.d. En niet onterecht, want heel veel werkenden worstelen toch ook continu met die balans tussen werk en prive?
Ik kan me wel wat voorstellen bij wat je schrijft over angst om weer aan de slag te gaan hoe je dan alles met elkaar combineert zoals kinderopvang, boodschappen e.d. En niet onterecht, want heel veel werkenden worstelen toch ook continu met die balans tussen werk en prive?
zondag 22 juni 2008 om 12:45
Ik las net in de krant dat alle mensen die voor zichzelf beginnen en vervolgens het niet redden als zelfstandig ondernemer, iedere Nederlander 225 euro per jaar kosten.
Daar kan een uitkeringsgerechtigde toch niet tegenop?
Dus iedereen aan het werk is ook niet heilig. Hoe en wat maakt veel uit (bijvoorbeeld of het blijvend is).
Daar kan een uitkeringsgerechtigde toch niet tegenop?
Dus iedereen aan het werk is ook niet heilig. Hoe en wat maakt veel uit (bijvoorbeeld of het blijvend is).
zondag 22 juni 2008 om 12:50
zondag 22 juni 2008 om 12:54
Ik denk dat we als maatschappij gewoon moeten accepteren dat er altijd een groep mensen is die het niet zelfstandig redt en dat de begeleiding en zorg geld kost. En neem van mij aan dat als je slim bent je met geen van deze mensen wilt ruilen ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Niet ieder mens is even slim, gezond of krachtig om moeilijke situaties te handelen. Daarover oordelen heeft geen enkele zin, beter stoppen we als maatschappij energie in het op zijn minst hanteerbaar maken van de problemen die er zijn.
Niet ieder mens is even slim, gezond of krachtig om moeilijke situaties te handelen. Daarover oordelen heeft geen enkele zin, beter stoppen we als maatschappij energie in het op zijn minst hanteerbaar maken van de problemen die er zijn.
