op de stoel van de casemanager bij de sociale dienst

Ik zie hier regelmatig topics met vragen over uitkeringen, reintegratietrajecten en alles wat daarmee samenhangt.

Nu lijkt het me interessant en leuk, om eens te horen hoe jullie een casus uit de praktijk zouden oplossen.

Ik werk er dagelijks mee, en het is tevens een manier om eens toe te lichten hoe het er in de praktijk aan toe gaat op de afdeling sociale zaken.

Er is m.i. nog heel veel onduidelijkheid en onwetendheid waardoor er vaak negatieve verhalen de ronde doen.

Maar hoe gaat het nou eigenlijk in zijn werk; moet je inderdaad meteen aan de slag als je een uitkering hebt aangevraagd?

Op grond waarvan wordt er bepaald of je wel of niet aan het werk moet, en meer van dit soort vragen.



Casus; alleenstaande vrouw van 25, met twee kindjes van 2 en 5 jaar oud. Werkt een paar uur per week in de thuiszorg, maar het val haar allemaal heel zwaar om eea te combineren. Er is nog geen kinderopvang geregeld. De kinderen zijn van twee verschillende vaders die beiden niks met de kinderen te maken willen hebben. Moeder heeft sinds een jaar erge last van haar rug, en heeft na de huishoudschool niet meer op school gezeten. Eén van haar ex-mannen heeft haar en de kinderen geterroriseerd en daar heeft ze nu nog last van. Haar jeugd was erg problematisch en ze is van mening dat je geen kinderen krijgt, om ze vervolgens te dumpen in een kinderopvang.



Wie biedt?

Hallo allemaal,



allereerst, bosnimf, leuk dat je erbij komt. Ik heb voordat ik deze baan kreeg, hetzelfde werk gedaan als jij. Ik heb zelfs het vermoeden dat jij nu bij de organisatie werkt, waar ik vandaan kom, vanwege het feit dat jij het over trainer/coach hebt. Anderen noemen het vaak reintegratiecoach of consulent, maar bij ons was het idd echt t/c. Begint het met een H?

Dit is dan meteen het antwoord op de vraag, hoe ik bij de soos terecht ben gekomen. Wat ik een erg saillant detail vind;

bij ons zijn net TWEE clienten als casemanager aangenomen!

De rest betrof doorstroom en eentje kwam van buitenaf.

Er zijn net iets van 7 vacatures ingevuld, de nood was hoog.



Ik kan mij volledig vinden in je aanpak, bosnimf, dat is precies zoals ik het deed toen ik als tc werkte en hoe ik die lijn ook nu weer doorzet. En wat jij schrijft over bepaalde dingen niet kunnen handelen, dat is iets wat je wellicht in dit werkveld moet ervaren. Hoeveel forummers zijn van mening dat ze gewoon een schop onder de kont nodig hebben en gewoon moeten doen? Veel, ben ik bang.. loop maar eens een tijdje mee met de reintegratieconsulent en je weet dat bovenstaande te simplistisch is gedacht. Het komt mi dan ook voort uit onwetendheid. Wij werken nu eenmaal met een doelgroep die of geen kansen heeft gehad, of de verkeerde keuzes heeft gemaakt, of een combi van beide waarbij men nooit een voorbeeld heeft gehad, van hoe het wel moet. Dat het dan in bepaalde gevallen toch lukt om een baan te vinden en te behouden, is soms heel knap te noemen. Velen moeten echt hun hele leven opnieuw gaan inrichten.

Veel van ons hebben een jeugd gehad waarin de basisnormen en waarden (noem ze maar op, maar vaak werkte vader en was moeder thuis, of werkte parttime) helder waren. Je hebt een gedegen opleiding gedaan, je kon je diplom behalen omdat je thuis in alle rust en veiligheid kon studeren. Je zag dat dit zo bij vriendjes thuis ook de moraal was, de manier van leven zoals jij en je je ouders deden. Vrij normaal allemaal, zonder al te grote zorgen. Toen ging je voor het eerst werken, kreeg je een relatie (die studeert of werkt ook) en je hebt het leuk voor elkaar. Als je kinderen hebt en je gaat uit elkaar, dan los je dat zo god als mogelijk op want je bent immers volwassen en weldenkende personen.



Bij zo'n beetje alle clienten die wij begeleiden, is bovenstaande niet van toepassing. Alles wat mis kon gaan, ging mis. Ze missen een degelijke of veilige basis, weten niet beter, hebben simpelweg niet de middelen om het anders te doen.

Ze moeten eerst van iemand anders horen hoe dat moet!

Dan begin je als eerste met vertrouwen kweken, en ervoor zorgen dat de angsten/belemmeringen nog duidelijker worden en daar moet dan aan gewerkt worden. Pas DAARNA kun je het eens over arbeid in alle vormen gaan hebben. En dat is iets, wat ook bij de grote jongens niet altijd doorkomt.

Iemand werkt niet; moet aan het werk, simpel zat..

Hoi,



nee ik ben niet als client ingestroomd. Kom uit de reintegratie, heb een opleiding personeel en arbeid gedaan. Ik kon tijdelijk als casemanager aan de slag bij de soos, omdat ze een vervanger nodig hadden. Later ben ik via een detacheringsbureau weer neergezet op de plek waar ik nu nog steeds zit, en sinds 1 april heb ik een dienstverband bij de gemeente.

Ik werk in Zuid-Holland, in een stad waar een paar grote achterstandswijken zitten en tevens een woonwagenpark (het zijn eigenlijk woonboten, maar ter verduidelijking van de doelgroep even als woonwagenbewoners aangeduid).



Wat knap dat je je eigen bureau hebt opgezet; ik weet dat er enorm veel trainer/coaches die gok willen wagen, en ik heb er ook over nagedacht. Ik heb genoeg expertise en mijn sterke kant is training geven en coachen/motiveren. Daarnaast was ik ook goed in acquisitie, dus het zou nog best wat worden, haha. Maar ik zou niet weten hoe je zo'n stap maakt en eigenlijk durf ik het ook niet.

Het lijkt me zo enorm lastig om opdrachtgevers te vinden, in den beginne. Je had natuurlijk je contacten toen je begon, maar je moet je toch eerst bewijzen. Waar werken jullie?

En wat voor soort opdrachtgevers hebben jullie?



Ja die politiek, moe word ik ervan. Ze denken telkens het wondermiddel uitgevonden te hebben en dan moet dat direct worden ingevoerd. Vervolgens blijkt dat niet afdoende resultaat te leveren en dan komt er weer iets anders. Het is nooit iets nieuws maar er wordt gewoon een vorig wondermiddel uit de kast getrokken en daar moeten wij van de uitvoering telkens in mee. Erger nog, dat moet je dan aan je clienten uitleggen.

Die snappen het ook niet meer.



Ik vond het werk in de reintegratie leuk, leerzaam, pittig maar ook ondergewaardeerd, qua salaris. Je verdient een boel geld voor je baas maar ziet zelf weinig terug van al je inspanningen.

Ik vond het ook erg bijzonder dat ik opeens van opdrachtnemer naar opdrachtgever ging. En dat ik clienten niet meer zelf ging begeleiden maar alleen maar de opdracht hoefde te geven en waar nodig, bij te sturen (lees pittig gesprek met client of maatregel opleggen, maar ook reintegratiecoach aan jasje trekken). Dat was echt even wennen.

Het is een verantwoordelijke functie en er is idd zo heel veel geld mee gemoeid. In feite run je je eigen toko, want je hebt zoveel clienten die allemaal in traject moeten. Ik hoef er eerlijk gezegd niet op te letten, maar vind het wel normaal dat je alleen zinvolle producten inzet. Bij een standaard traject horen standaard prijzen en die zijn niet mals. Kan vaak goedkoper, door kritisch te zijn. Zelfde geldt voor opleidingen, even shoppen en je bent goedkoper uit, het gaat hier wel om belastinggeld.



Wat je zegt over clienten die aangenomen worden als reintegratiecoach of casemanager; ik vind het ook niet per definitie een goede zet. Tuurlijk, het zijn ervaringsdeskundigen, maar dan nog heb je sowieso de juiste opleiding nodig (harde eis hbo) om te te mogen coachen, en het liefst expertise in bijv hulpverleningsland. Of werkervaring in een maatschappelijke functie, zolang het maar met de sociale context heeft te maken. Bovendie zul j het met me eens zijn, dat we vaak wel psychologen lijken. Het draait om gesprekstechnieken en mensenkennis; vooral vanwege het feit dat er nogal veel psychische of psychiatrische problematiek bij clienten kan horen.Elke client moet je op een andere manier benaderen, je kunt niet telkens hetzelfde verhaaltje afdraaien. Ben soms weleens benieuwd hoe collegas dat doen..maar heb nooit echt gesprekken bijgewoond. Krijgen wel trainingen, mbt gesprekstechnieken enz.



Ik kan er ook uren over praten, mijn werk, dit onderwerp.

Vooral het psychologische aspect intrigeert mij hierin.

Of ik nu ziek thuiszit of niet, het blijft me boeien, goed teken toch? Ben enorm betrokken bij mijn clienten.

roque schreef op 26 juni 2008 @ 11:33:

Wat een interessant topic!



Julus, begrijp ik goed dat jullie nog veel uitbesteden? Zelf doe ik de rechtmatigheid, maar heb samen met een collega doelmatigheid dezelfde caseload. We hebben dus regelmatig overleg en ik krijg veel mee van de reïntegratie. Bij ons in de gemeente is ervoor gekozen zo min mogelijk bureaus van buitenaf aan te trekken. Tuurlijk gebeurt het wel, voor deelonderwerpen. Maar als gemeente doen we actief aan werkgeversbenadering, we hebben contacten met een aantal psychologen / psychotherapeuten waar we naar door verwijzen, en ook het reïntegratietraject wordt echt in handen gehouden van een casemanager. WEl hebben we door een bureau het bestand helemaal door laten lichten om te zien of we VV over het hoofd hebben gezien (het zal je nog verbazen hoeveel mensen, die al 20 jaar in de uitkering zitten, alsnog een Wajong krijgen!) en belastbaarheidsonderzoeken laten doen van ons "zittende bestand". Ik werk wel bij een kleine gemeente (ongeveer 350 uitkeringsgerechtigden), dus denk dat dat veel uitmaakt



Bij ons is er trouwens relatief weinig ziekteverzuim (ik krik de boel goed op, maar dat is puur medisch en niet psychisch aan werk gerelateerd). Ik heb het idee dat dat mede komt door duidelijke afspraken, een niet al te grote caseload (bij fulltime ongeveer 120 klanten) en duidelijke interviie-overleggen en afspraken hoe om te gaan met bepaalde situaties.



In bovenstaande casus denk ik dat ik persoonlijk eerst het een en ander duidelijk in beeld zou willen hebben. Waarom wil mevrouw geen kinderopvang? Waar is ze bang voor? Wat denkt ze dat het haar kan opleveren? En welke tappen heeft ze ondernomen om uit haar benarde situatie te komen? Welke stappen is ze bereid te zetten? WEderom, wat denkt ze dat haar het een en ander opleverd? Wat denkt ze dat thuis zitten haar oplevert? IK zou haar nooit en te nimmer met rust laten tot haar kinderen naar school gaan. Dan zijn we twee jaar verder en er is bewezen dat hoe langer je in de uitkering zit, hoe moeilijk het is om een geslaagd traject op te zetten. Maar het is ook niet gezegd dat nu meteen aan het werk schoppen de beste methode is. Er zal duidelijk gekeken moeten worden waar er op in gezet kan worden. Heeft mevrouw schulden? Moet er eerst een traject deze kant op gezet worden? Is mevrouw nog terecht bang voor haar ex? Is hierover meer bekend bij de wijkagent? WElke kant denkt mevrouw zelf op te willen qua werk? En hoe denkt ze dat te gaan bereiken?



Een klant heeft het niet volledig voor het zeggen, maar is uiteindelijk wel de persoon die het moet doen. Zals Bosnimpf zegt: er naast gaan staan en vertrouwen winnen heklpt een stuk beter dan te schreeuwen dat ze niets te willen heeft en maar aan het werk moet, anders dreigen er maatregelen en gaan we korten op de uitkering.



Verder wil ik nog even zeggen dat ik zowel klantmanager als inkomensconsulent beide geen beroepen vind die je moet scharen onder "meest verschrikkelijke beroepen". Het zijn beroepen waarbij je natúúrlijk ook met mindere kanten te maken krijt, waarbij agressie een rol speelt / kan spelen en waarbij je bedonderd wordt. Maar het zijn beide ook dienstverlenende beroepen, waarbij je mensen die écht in de penarie zitten kunt helpen, waarbij je een rol kunt spelen in weer een goed dagritme te krijgen en bij veel klanten die gaan werken en die er eerst teenop zagen, zie je dat ze er uiteindelijk (ook mentaal) beter van geworden zijn.



Ook de workfirst trajecten scheiden al veel kaf van het koren. De wet is wel degelijk strenger en strenger geworden.



En verder: Julus, ik "betrapte" je nog op iets wat niet waar is. Sinds de invoering van de WWB is stufi geen uitsluitingsgrond meer. Iemand met stufi kan wel degelijk een beroep doen op WWB. Stufi wordt voor levensonderhoud alleen als toereikend en passend gezien, waardoor er geen recht meer bestaat op een uitkering voor levensonderhoud. Maar dit is een minor detail



Verder: sterkte meissie . Ik hoop dat je er snel bovenop komt.

Hoi Roque,



zijn elkaar al vaker tegengekomen geloof ik?

Ik zie dat jij ook graag over je werk praat, haha.

Ben het met je eens wat je zegt over "meest verschrikkelijk beroep". Dat zou het kunnen zijn als je niet op de juiste plek zit, dan kun je er volgens mij diep ongelukkig van worden. Maar net als jij wil ik graag wat betekenen voor de klant en beschouw ik het als ambtenaar en als mens als mijn taak, om iemand in een moeilijke situatie te helpen. Vanuit zowel jouw als mijn functie hebben we mogelijkheden voor maar daarvoor moet je wel mee willen denken en bereid zijn om actie te ondernemen. En als consulent en casemanager goed samenwerken kan er echt veel gedaan worden voor een klant. Bij ons (middelgrote gemeente) werkt dat niet altijd even soepel. Niet iedereen overlegt even makkelijk met een ander en niet iedereen is bereid om net dat stapje bij te zetten om tot oplossingen te komen.

De ene casemanager is wat zakelijker in zijn benadering dan de andere, maar te ver doorslaan in het hulp verlenen is ook niet goed. Sommigen worden daar op aangesproken; we zijn geen hulpverleners maar moeten wel de sociale kaart kennen zodat we mensen de juiste weg kunnen wijzen. Het is toch een andere tak van sport en de bedoeling is dat je je clienten laat uitstromen.



Wij besteden veel uit inderdaad, maar ik hb ook clienten die ik zelf begeleid. Dat mag ik dan weer niet al te uitgebreid doen, maar af en toe een gesprek of een belletje om de stand van zaken te bespreken hoort daar wel bij. Of een tip geven over een vacature. Meedenken over een opleiding en sommigen vinden het prettig dat ze mij als backup hebben.



Je stelt goede vragen mbt de casus, vind ik. Dat laat meteen zien dat er wel zeker oog is voor de sociale kant, en hoe wij (de meesten van ons zullen het zo benaderen) zo'n casus oplossen. Dat aan het werk schoppen is uiteindelijk aan de orde, maar wel met beleid. Het valt mij op dat veel mensen van mening zijn dat die mevrouw niks te willen heeft mbt kinderopvang.

Ik ben het daarmee eens, maar het gaat erom hoe je ervoor zorgt dat die mevrouw er ZELF ook van overtuigd raakt dat kinderopvang goed is en dat het ook voordelen oplevert. Die overtuiging missen de meeste alleenstaande moeders die ik spreek. Ze erin pushen werkt niet, helaas. Ze ervan overtuigen middels goede argumenten werkt wel, maar kost idd meer tijd. Dus langer in de uitkering.

Maar het levert je uiteindelijk duurzame uitstroom op, anders zie je ze gewoon na twee maanden weer terug. En daar kiezen de gemeenten toch niet voor, alhoewel het leuk doet in de cijfertjes.



In dit voorbeeld is het ook belangrijk om contact te hebben met derden, dit gebeurt regelmatig. Vluchtelingenwerk, jeugdzorg, de hele mikmak. Dat is ook onderdeel van het werk. Informatie verzamelen bij elkaar en elkaar op de hoogte houden. Vaak heeft zo iemand al een dossier bij bijv het riagg of bij de leerplichtambtenaar of maatschappelijk werk en door onderling contact werk je toe naar een werkbare oplossing. Er zijn vaak zoveel partijen bij betrokken, omdat er zoveel verschillende problematiek speelt. En als iemand onder psychiatrische behandeling valt, kun je hoogstens naar de stand van zaken vragen en overleggen wat wijsheid is, maar van werken is dan geen sprake. Je bent dan bezig met het voortraject. Dit zijn de mensen die dan twee jaar later een paar uur werken, waarvan gezegd wordt dat ze gewoon aan het werk moeten zoals iedereen.



Wat betreft de stufi; ik weet niet beter of iemand die fulltime gaat studeren, volledig uitstroomt. Voor zover ik weet kan dat niet naast elkaar lopen, of er moet sprake zijn van aanvulling, of klopt dat echt niet?



Oh ja, ook bij ons is er een projectgroep bezig mbt wajong. Er zijn er al 20 positief bevonden en dus uitgestroomd.

En de 55-plussers is ook een nieuw project, speciaal een cm voor aangenomen. Wij hebben ook een jongerenloket, dat is een cm die zich met jongeren bezighoudt.

Bedankt voor je medeleven, ik zit nu ook in een reintegratietraject, haha. Hoe bizar, zit ik aan de andere kant.

Ben twee weken thuis en er komt een plan, dus zal snel weer beginnen. Ben een beetje te betrokken en dat werkt dan in mijn nadeel. Check wel thuis mijn mail en beantwoord die, want wil wel vinger in de pap houden.

Dooliedot, zie mijn posting van hierboven.

Je hebt gelijk, maar in de praktijk werkt het niet zo simpel. Die mevrouw zou in no time weer uitvallen.

Als die knop eenmaal om is en ze aan het werk gaat, dan is ze er op een gegeven moment blij mee dat ze de stap heeft gezet, maar helaas hebben sommigen echt een lichte dwang nodig om zover te komen.

Emmeke, dat is precies wat wij proberen te doen; ze ervan bewust maken dat ze de mogelijkheden hebben om uit hun penibele situatie te komen. Daarvoor wordt zo'n traject ingezet. Ze komen dan regelmatig op coachingsgesprek bij hun begeleider van het reintegratieburo en moeten daarnaast bij mij komen als ze zich daaraan onttrekken of als het niet lekker loopt. Of als ze een klacht hebben over de begeleiding. Het is dan aan mij om te zorgen dat zo'n traject weer lekker gaat lopen. Wij kunnen ook soorten coaching inkopen; van normaal tot intensief, want sommige clienten hebben het nodig om elke week gezien te worden en met anderen volstaat een afspraak om de 2 weken. Als ze voldoende eigen initiatief hebben en verder weinig problematiek dan werkt dat prima. Die coaching heeft nog een functie; er kan dan worden bezien of er wijzigingen in de situatie zijn (iemand die te kennen geeft dat ze wil gaan samenwonen, verhuizen, zwanger is etc) en controle op eventuele bezigheden buitenshuis...

dat krijgen wij dan meteen door en dan is het aan mij om actie te ondernemen.

Vergeet niet dat je ook de nodige bagage in huis moet hebbne om je aan een slechte jeugd te ontworstelen. Dat lijkt voor velen vanzelfsprekend, ik ken ook genoeg mensen die het is gelukt maar dat zijn wel de pientere en daadkrachtige mensen die daarnaast het geluk hebben dat ze met dezelfde soort mensen omgaan. We hebben allemaal mensen om ons heen nodig die ons kunnen insprireren, of tot de orde roepen,of ons de ogen openen. Een paar goede adviezen kunnen heel wat doen. En daarvoor zijn wij allemaal. Als dat op de rit is en het loopt, dan is het aan het werk schoppen eigenlijk het laatste staartje.

En natuurlijk heb ik ook clienten die echt heel graag willen en ook initiatief nemen maar dat is een uitzondering. En ook die mensen hebben hulp nodig, want vanaf een uitkeringspositie aan het werk komen is best lastig. Een baan vinden is nu goed te doen maar aan het werk blijven is moeilijker. Vandaar ook dat er nazorg bestaat. Want velen weten niet hoe het reilt en zeilt in een werksituatie. Kennen hun rechten en plichten niet. Of ze kennen de etiquette op de werkvloer niet want nooit meegemaakt. Het is normaal dat je op tijd komt, dat je belt als je ziek bent etc. Maar dat is allemaal niet zo vanzelfsprekend als je eigenlijk nooit gewerkt hebt, zo blijkt.



Kortom, het is behoorlijk complex en het is niet voor niets zo dat er veel geinvesteerd wordt in die trajecten. Wij hebben daar de tijd niet voor en een bureau heeft wel de juiste instrumenten.

Wat het ook soms ook lastig maakt is dan sommige clienten ander gedrag laten zien bij de verschillende partijen. Bij de begeleider zijn ze meer zichzelf, zeker als een traject al een tijdje loopt dan is het vertrouwen gewonnen en wordt er heel veel besproken. Als ze bij mij komen dan is het eerder sociaal wenselijk gedrag. Het gaat er dan toch om dat die uitkering niet in het gedrag komt. Dat hebben wij snel in de gaten.



Ik ben trouwens zelf iemand die ondanks een slechte jeugd zich eraan heeft ontworsteld. Ik heb genoeg vervelende dingen gezien en meegemaakt en mijn sociale omgeving bestond ook uit mensen in de uitkering die echt niet gingen werken. Ik weet hoe het is om op te groeien in een omgeving waar weinig geld was, waar het onveilig was en waar je niet werd gestimuleerd. Ik kan me dus prima inleven in mijn clienten en weet hoe moeilijk het is om vanuit niets, naar iets te komen en dat is een lange weg. Maar ze zullen het zelf moeten doen, net zoals ik ook een lange adem nodig had om tot hier te komen. En dat vergt wilskracht, daadkracht en veel vallen en opstaan. Het komt niet vanzelf aanwaaien. En ik krijg dat soms ook terug van clienten; ja maar jij hebt een leuke baan en verdient goed.

Dan vertel ik wat over mijn eigen situatie en daarmee hoop ik ze te inspireren. Het mooie is dat ze van ons die kans krijgen, maar die moeten ze wel pakken en dat vertel ik ze ook. Ik heb mijn eigen studies moeten betalen, zij hoeven dat niet. Ik leg graag de nadruk op het feit dat de gemeente juist kansen creeert en dat we er niet zijn om de boeman te spelen, maar er zijn wel plichten verbonden aan een uitkering. Een dure opleiding betekent ook afmaken. Dat betekent ook dat als iemand dat niet ziet zitten wij ook niet investeren. Zonder motivatie ga je iemand geen opleiding geven, en wij zijn ervoor om te bepalen of iemand die investering waard is.

Roque, ik werk dus in een redelijke grote gemeente en bij hebben dus geen integrale functies. Op iedere kamer zitten consulenten en casemanagers om die lijntjes korter te maken. Maar het gebeurt toch dat er verzuimd wordt om te overleggen.

Nu met het werkatelier (=workfirst na aanvraag uitkering) worden er door de consuleten en de cwi adviseurs afspraken ingepland in de agenda voor de casemanager. Het gebeurt dat iemand al eerder in beeld was of uit het zittende bestand komt en dus al een casemanager heeft. Dan zou je denken dat er overlegd wordt met de huidige cm over de stand van zaken, maar dat gaat weleens mis. Zit je daar en kan je client weer zijn verhaal doen, schiet niet op natuurlijk.

Daarnaast vindt blijkbaar niet iedereen het nodig om te overleggen. We zitten verspreid in verschillende teams en je moet er dus heen lopen voor overleg. Jullie manier van werken klinkt goed, maar dat kan waarschijnlijk wat makkelijker.



NLP ken ik van naam, en lijkt me idd interessant. Bij ons worden de trainingen gewoon bepaald en je moet dan meedoen. Dus geen keuzevrijheid. Ik heb het coachen in de praktijk geleerd en het gaat me van nature goed af.

Net als jij vraag ik me af hoelang ik dit wil blijven doen. Het is boeiend werk maar een neverending story.

Ik zou meer richting het coachen, motiveren, aansturen willen. Een echte peoplemanager worden, dat schijnt echt bij me te passen. En dat trekt me enorm. Mensen zodanig motiveren dat ze tot nog betere resultaten komen. Ik weet dat het lastig is om er zomaar tussen te komen, maar je moet ergens beginnen. Leidinggeven moet je kunnen en willen en met de nodige bijscholing geloof ik wel dat ik er geschikt voor ben, maar ik moet de kans krijgen. Dus wie weet..

en jij helemaal geen ideeen nog?



Ex-collega is wijkbeheerder geworden. Of wmo-consulent. Misschien is de reintegratie iets voor jou, je bent er behoorlijk in thuis zo te lezen. Dan kun je echt diep met een client en hoef je je niet bezit te houden met de rechtmatigheid, of vind je dat juist het leukste?