Werk & Studie
alle pijlers
ouder van een leerling overleden, iemand tips?
woensdag 17 juni 2009 om 21:52
Helaas is er vandaag een ouder van een leerling uit mijn klas overleden.
Natuurlijk heb ik al het eea uitgezocht en gedaan maar misschien zijn er hier nog leerkrachten met nuttige tips over wat je in zulke situaties kunt doen of juist beter kunt laten. Al hoop ik eigenlijk dat niemand hier ervaring mee heeft, want dan zouden andere kinderen dit niet hoeven meemaken....
Natuurlijk heb ik al het eea uitgezocht en gedaan maar misschien zijn er hier nog leerkrachten met nuttige tips over wat je in zulke situaties kunt doen of juist beter kunt laten. Al hoop ik eigenlijk dat niemand hier ervaring mee heeft, want dan zouden andere kinderen dit niet hoeven meemaken....
woensdag 17 juni 2009 om 21:54
Wat is de leeftijd van de leerling?
In ieder geval bespreken en zelf vragen blijven stellen.
In ieder geval bespreken en zelf vragen blijven stellen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 17 juni 2009 om 22:04
De verhalen van Toon Tellegen kunnen helpen om er met de klas over te praten. Ik weet dat dat op een middelbare school goed kan, ookal lijken het in eerste instantie kinderachtige verhalen.
Er is een verhaal dat gaat over de vraag 'of wij ooit ophouden'. De mier vraagt dat aan de olifant ofzo. Tja.... je zou het moeten lezen, het is niet goed uit te leggen hier.
Ik weet van een docent op een middelbare school dat hij dit verhaal in een tweede klas gebruikt heeft en dat hij met de kinderen uit die klas naar de dienst in de kerk is geweest. Uiteraard moet je eerst weten of de familie daar prijs op stelt. Vanuit school werd er iig vrij voor gegeven.
Wat Simba zegt idd: check of school hier geen afspraken over heeft.
Er is een verhaal dat gaat over de vraag 'of wij ooit ophouden'. De mier vraagt dat aan de olifant ofzo. Tja.... je zou het moeten lezen, het is niet goed uit te leggen hier.
Ik weet van een docent op een middelbare school dat hij dit verhaal in een tweede klas gebruikt heeft en dat hij met de kinderen uit die klas naar de dienst in de kerk is geweest. Uiteraard moet je eerst weten of de familie daar prijs op stelt. Vanuit school werd er iig vrij voor gegeven.
Wat Simba zegt idd: check of school hier geen afspraken over heeft.
woensdag 17 juni 2009 om 22:09
We hebben er vanmiddag op school nog over gesproken, we wisten helaas dat het eraan zat te komen. Het draaiboek is er.
Maar dat is allemaal protocolwerk, ik ben eigenlijk op zoek naar praktische tips.
Morgen komen mijn leerlingen weer op school en dan is de situatie dus heel anders, en daar wil ik ze ruimte voor geven.
Maar dat is allemaal protocolwerk, ik ben eigenlijk op zoek naar praktische tips.
Morgen komen mijn leerlingen weer op school en dan is de situatie dus heel anders, en daar wil ik ze ruimte voor geven.
woensdag 17 juni 2009 om 22:09
Heb meegemaakt dat een zus van een leerling overleed. Heftig hoor! Ik ben thuis geweest, waar ze opgebaard lag, en uiteraard bij de begrafenis geweest. Ik heb een kaart speciaal voor hem gestuurd (naast de kaart voor de ouders). Verder heb ik regelmatig met hem gepraat. Ik heb gevraagd of hij dingen met me wilde delen, of hij op vaste momenten even een gesprekje wilde voeren en verder gewoonweg wat ik voor hem kon betekenen. Dat laatste was eigenlijk het beste: hij gaf bijvoorbeeld aan dat hij het heel lief vond dat zijn klasgenoten steeds aan hem vroegen hoe het met hem was, maar dat hij dan steeds van alles uit moest leggen. Dat heb ik met de klas besproken, en dat begrepen ze heel goed en ze hielden daar rekening mee. Op deze manier kon ik hem heel goed helpen op de manier waar hij het meest aan had.
Veel sterkte ermee, het zijn ingrijpende gebeurtenissen!
Veel sterkte ermee, het zijn ingrijpende gebeurtenissen!
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
woensdag 17 juni 2009 om 22:12
Op de dag dat het verteld werd in de groep heb ik een kort kringgesprek gevoerd en daarna de leerlingen de ruimte gegeven om te doen wat ze wilden. Sommigen maakten een tekening, anderen een brief, en weer anderen wilden het liefst spelen, wat ook mocht (ik sta in het basisonderwijs). OPvallend vond ik dat veel kinderen gewoon lijken door te gaan waar ze gebleven waren, maar dat in de loop van tijd steeds opmerkingen en vragen kwamen, wat dan weer aanleiding was om het er even (kort) over te hebben.
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
woensdag 17 juni 2009 om 22:18
om welke leeftijd gaat het. Ik werk in de verst.gehandicaptenzorg en daar maken we gebruik van het boek 'kun je uit de hemel vallen' (kun je downloaden op de Vilanswebwinkel). Rouw wordt beschreven per ontwikkelingsfase en volgens mij zit er ook een lijst in met per leeftijdscategorie welk materiaal (boeken, films, liedjes ed) je kunt gebruiken. Succes!
woensdag 17 juni 2009 om 22:20
Speel in op signalen die de leerlingen je geven. Geef toe aan hun behoeftes. Merk je dat het erg speelt, geef hen dan ruimte om erover te praten. Dat is belangrijker dan welke lesstof dan ook. Maar het kan ook heel goed voorkomen dat een school/leraren er teveel mee doen. Pik die signalen dan ook op. Bij ons overleed een keer een vader van een leerling heel plotseling. Totaal onverwacht, dat was afschuwelijk. Iedereen was er heel erg van geschrokken, leraren ook, die er dus prompt met de klas waar die leerling in zat over gingen praten. Begrijpelijk, maar toen ik de klas voor m'n neus kreeg, smeekten ze of ze alsjeblieft gewoon les konden krijgen. Ze snakten ernaar om er even NIET mee bezig te hoeven zijn.
Geef ze wat ze nodig hebben. Vaak zal dat neerkomen op: in de klas vrij snel weer over tot de orde van de dag. Zo heeft de leerling, en zijn klasgenoten, ook nog iets in zijn leven dat NIET totaal op zijn kop staat. Dat kan houvast geven, en afleiding.
Geef daarnaast natuurlijk aan dat ze je altijd kunnen aanspreken. En besef, wat Maaswater al schrijft, dat zoiets lang doorwerkt.
Op de site van de Stichting Achter de Regenboog staan nog de volgende tips:
"Wat kunt u als leerkracht reeds doen?
* U kunt een kind veiligheid bieden binnen het schoolritme.
* Zorgen dat het kind de vrijheid voelt om wel of niet te vertellen over wat hem/haar bezighoudt.
* Mee opletten hoe het kind zich voelt en of schoolwerk lijdt onder het rouwproces.
* Erkennen dat rouwen veel energie kost en daarmee andere dingen tijdelijk minder belangrijk maakt.
* Mee opletten dat het kind niet uitgesloten of gepest wordt vanwege het overlijden van een dierbare.
* De thema's dood en verlies op een laagdrempelige manier in de klas brengen, zodat alle leerlingen een begrip krijgen van wat verlies betekent.
Voor scholen en leerkrachten is de stichting bezig met het ontwikkelen van een “handreiking” voor rouw- en verliesverwerking met bijbehorende instrumenten en trainingen voor scholen, schoolleiders, leerkrachten en ondersteunend personeel in het basis en voortgezet onderwijs. De handreiking zal worden gekoppeld aan bestaande rouwprotocollen, zodat een gebundeld en overzichtelijk aanbod ontstaat."
Geef ze wat ze nodig hebben. Vaak zal dat neerkomen op: in de klas vrij snel weer over tot de orde van de dag. Zo heeft de leerling, en zijn klasgenoten, ook nog iets in zijn leven dat NIET totaal op zijn kop staat. Dat kan houvast geven, en afleiding.
Geef daarnaast natuurlijk aan dat ze je altijd kunnen aanspreken. En besef, wat Maaswater al schrijft, dat zoiets lang doorwerkt.
Op de site van de Stichting Achter de Regenboog staan nog de volgende tips:
"Wat kunt u als leerkracht reeds doen?
* U kunt een kind veiligheid bieden binnen het schoolritme.
* Zorgen dat het kind de vrijheid voelt om wel of niet te vertellen over wat hem/haar bezighoudt.
* Mee opletten hoe het kind zich voelt en of schoolwerk lijdt onder het rouwproces.
* Erkennen dat rouwen veel energie kost en daarmee andere dingen tijdelijk minder belangrijk maakt.
* Mee opletten dat het kind niet uitgesloten of gepest wordt vanwege het overlijden van een dierbare.
* De thema's dood en verlies op een laagdrempelige manier in de klas brengen, zodat alle leerlingen een begrip krijgen van wat verlies betekent.
Voor scholen en leerkrachten is de stichting bezig met het ontwikkelen van een “handreiking” voor rouw- en verliesverwerking met bijbehorende instrumenten en trainingen voor scholen, schoolleiders, leerkrachten en ondersteunend personeel in het basis en voortgezet onderwijs. De handreiking zal worden gekoppeld aan bestaande rouwprotocollen, zodat een gebundeld en overzichtelijk aanbod ontstaat."
woensdag 17 juni 2009 om 22:22
woensdag 17 juni 2009 om 22:24
Fleurtje, wat voor school het is wil ik het liefste niet zeggen, dat zou redelijk gemakkelijk te traceren zijn. Het is een vrij specifieke vorm van onderwijs wat dat betreft. Gelukkig is het daardoor wel dat er wat meer 'handen' in de klas zijn die het gemakkelijker maken om aparte aandacht te geven of wat dan ook.
In de overdracht naar de volgende leerkracht is dit inderdaad een belangrijk punt, dat realiseer ik me terdege.
Ik denk dat ik jouw suggestie overneem Akakia, dat kinderen ruimte krijgen om er zelf iets mee te doen. Al zullen mijn kinderen daar ook moeite mee hebben ivm het ontbreken van structuur.
In de overdracht naar de volgende leerkracht is dit inderdaad een belangrijk punt, dat realiseer ik me terdege.
Ik denk dat ik jouw suggestie overneem Akakia, dat kinderen ruimte krijgen om er zelf iets mee te doen. Al zullen mijn kinderen daar ook moeite mee hebben ivm het ontbreken van structuur.
woensdag 17 juni 2009 om 22:29
Ik heb nog geen reacties gelezen maar wilde even vertellen hoe ze het op de school van mijn kinderen hebben aangepakt.
De leerkrachten van de meiden kwamen samen met het schoolhoofd thuis langs met een boek vol tekeningen en briefjes van alle kinderen van de school.
De meiden gingen dit natuurlijk meteen bekijken en dus hadden wij even tijd om te praten over hoe ik wilde dat zij het gingen aanpakken als de meiden weer naar school gingen.
Ik heb aangegeven dat mijn meiden er niet van houden om in de belangstelling te staan dus geen kringgesprek oid op de eerste dag.
De juffen hebben foto's van mijn man meegenomen en een tafeltje gemaakt in een hoekje van de klas.
Ook met foto's van hem toen ie mee was op schoolreisje stonden daarbij.
Toen de kinderen weer naar school gingen hebben de juffen er niet veel aandacht aan geschonken in d eklas maar wel vaak even apert met hun gepraat hoe t ging.
Dat tafeltje mocht blijven staan zolang de meiden dat zelf wilden.
De oudste wilde het na een week al weg hebben want ze kon zich erdoor niet concentreren op haar werk maar bij de jongste heeft het nog een tijd gestaan.
Ik weet niet of je er wat aan hebt maar de kinderen vonden het zo wel fijn.
Sterkte iig, het is moeilijk om mee om te gaan.
Ook voor de andere kinderen in de klas is het lastig, die weten vaak ook niet hoe ze erop moeten reageren en bij hele kleintjes komen er nog wel eens "rare" opmerkingen en vragen.
De leerkrachten van de meiden kwamen samen met het schoolhoofd thuis langs met een boek vol tekeningen en briefjes van alle kinderen van de school.
De meiden gingen dit natuurlijk meteen bekijken en dus hadden wij even tijd om te praten over hoe ik wilde dat zij het gingen aanpakken als de meiden weer naar school gingen.
Ik heb aangegeven dat mijn meiden er niet van houden om in de belangstelling te staan dus geen kringgesprek oid op de eerste dag.
De juffen hebben foto's van mijn man meegenomen en een tafeltje gemaakt in een hoekje van de klas.
Ook met foto's van hem toen ie mee was op schoolreisje stonden daarbij.
Toen de kinderen weer naar school gingen hebben de juffen er niet veel aandacht aan geschonken in d eklas maar wel vaak even apert met hun gepraat hoe t ging.
Dat tafeltje mocht blijven staan zolang de meiden dat zelf wilden.
De oudste wilde het na een week al weg hebben want ze kon zich erdoor niet concentreren op haar werk maar bij de jongste heeft het nog een tijd gestaan.
Ik weet niet of je er wat aan hebt maar de kinderen vonden het zo wel fijn.
Sterkte iig, het is moeilijk om mee om te gaan.
Ook voor de andere kinderen in de klas is het lastig, die weten vaak ook niet hoe ze erop moeten reageren en bij hele kleintjes komen er nog wel eens "rare" opmerkingen en vragen.
woensdag 17 juni 2009 om 22:39
Dank je wel Mamalief, voor je reactie. En gecondoleerd nog met het overlijden van je man. Ik waardeer het heel erg dat je jullie eigen ervaringen hier post.
Mijn leerling komt morgen 'gewoon' naar school, uit eigen beweging. Een gesprek over wat en hoe heeft dus nog niet plaats gevonden. Maar ik kan haar wel eerst apart spreken, ga ik vanuit.
Nu is het bedtijd. Ben erg blij met jullie reacties maar ik ken mezelf, als ik nu te lang doorga is inslapen moeilijk. En ik vermoed dat ik morgen mijn energie hard nodig ga hebben.
Bedankt alvast allemaal.
Mijn leerling komt morgen 'gewoon' naar school, uit eigen beweging. Een gesprek over wat en hoe heeft dus nog niet plaats gevonden. Maar ik kan haar wel eerst apart spreken, ga ik vanuit.
Nu is het bedtijd. Ben erg blij met jullie reacties maar ik ken mezelf, als ik nu te lang doorga is inslapen moeilijk. En ik vermoed dat ik morgen mijn energie hard nodig ga hebben.
Bedankt alvast allemaal.
woensdag 17 juni 2009 om 22:39
Jeetje, wat een naar bericht.
Ik heb dit vorig jaar zelf gehad. Deze leerling was op dat moment 6 jaar.
Ik heb dit uiteraard met de kinderen besproken en ik heb de kinderen allemaal twee van- papier- gemaakte- ballonnen gegeven. Zij konden daar opschrijven wat zij dachten en hoe ze zich voelden. De ene voor de ouder en de ander voor het klasgenootje.
Deze ballonen heb ik op een groot blad geplakt en ingelijst. De een hebben wij aan de familie gegeven, de andere aan de leerling.
Heel veel sterkte.
Ik heb dit vorig jaar zelf gehad. Deze leerling was op dat moment 6 jaar.
Ik heb dit uiteraard met de kinderen besproken en ik heb de kinderen allemaal twee van- papier- gemaakte- ballonnen gegeven. Zij konden daar opschrijven wat zij dachten en hoe ze zich voelden. De ene voor de ouder en de ander voor het klasgenootje.
Deze ballonen heb ik op een groot blad geplakt en ingelijst. De een hebben wij aan de familie gegeven, de andere aan de leerling.
Heel veel sterkte.
woensdag 17 juni 2009 om 22:40
quote:fussie schreef op 17 juni 2009 @ 22:24:
Fleurtje, wat voor school het is wil ik het liefste niet zeggen, dat zou redelijk gemakkelijk te traceren zijn. Het is een vrij specifieke vorm van onderwijs wat dat betreft. Gelukkig is het daardoor wel dat er wat meer 'handen' in de klas zijn die het gemakkelijker maken om aparte aandacht te geven of wat dan ook.
In de overdracht naar de volgende leerkracht is dit inderdaad een belangrijk punt, dat realiseer ik me terdege.
Ik denk dat ik jouw suggestie overneem Akakia, dat kinderen ruimte krijgen om er zelf iets mee te doen. Al zullen mijn kinderen daar ook moeite mee hebben ivm het ontbreken van structuur.Het ging me ook niet om de school, maar om de leeftijd, Fussie. Is je trouwens al een paar keer gevraagd. Me dunkt dat leeftijd niet zo heel traceerbaar is.
Fleurtje, wat voor school het is wil ik het liefste niet zeggen, dat zou redelijk gemakkelijk te traceren zijn. Het is een vrij specifieke vorm van onderwijs wat dat betreft. Gelukkig is het daardoor wel dat er wat meer 'handen' in de klas zijn die het gemakkelijker maken om aparte aandacht te geven of wat dan ook.
In de overdracht naar de volgende leerkracht is dit inderdaad een belangrijk punt, dat realiseer ik me terdege.
Ik denk dat ik jouw suggestie overneem Akakia, dat kinderen ruimte krijgen om er zelf iets mee te doen. Al zullen mijn kinderen daar ook moeite mee hebben ivm het ontbreken van structuur.Het ging me ook niet om de school, maar om de leeftijd, Fussie. Is je trouwens al een paar keer gevraagd. Me dunkt dat leeftijd niet zo heel traceerbaar is.
woensdag 17 juni 2009 om 22:48
Fus wat snel nog zeg. Jeetje.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik kreeg van alle klasgenootjes van mijn dochter een brief. Er stonden dan wel dingen in over ons meiske, maar die brieven heb ik nog steeds.
Misschien alle leerlingen een brief laten schrijven aan hun klasgenootje. Met hoe zij het ervaren. Je kunt zelf controleren of het goed is en of er niet te heftige dingen in staan. Jou leerlingen kunnen het van zich af schrijven en diegene waar ze voor bedoeld zijn kan er een hoop steun aan hebben.
Ik heb toen de klas wel heel erg betrokken bij alles en het is natuurlijk heel anders als er een klasgenoot overlijd dan een ouder. Maar toch...
Sterkte. Zal best moeilijk worden.
Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik kreeg van alle klasgenootjes van mijn dochter een brief. Er stonden dan wel dingen in over ons meiske, maar die brieven heb ik nog steeds.
Misschien alle leerlingen een brief laten schrijven aan hun klasgenootje. Met hoe zij het ervaren. Je kunt zelf controleren of het goed is en of er niet te heftige dingen in staan. Jou leerlingen kunnen het van zich af schrijven en diegene waar ze voor bedoeld zijn kan er een hoop steun aan hebben.
Ik heb toen de klas wel heel erg betrokken bij alles en het is natuurlijk heel anders als er een klasgenoot overlijd dan een ouder. Maar toch...
Sterkte. Zal best moeilijk worden.
woensdag 17 juni 2009 om 22:56
Ik kan alleen spreken over mijn midddelbare school periode, daar is het gebeurd.
De godsdienstleraar vertelde dat Maarten er niet was (niet zijn echte naam), omdat zijn vader overleden was.
Hij gaf een korte toelichting over de begraafplechtigheid, het hoe en waarom, en ik weet niet of hij dit gevraagd heeft, maar we besloten een beetje aardig voor Maarten te zijn.
Deze man heeft later zich op school nog wel eens obstinaat gedragen, maar later kreeg hij een belangrijke baan in het ziekenhuis.
Dus...zijn het middelbare schoolleerlingen, dan zal het waarschijnlijk zo gaan,
De godsdienstleraar vertelde dat Maarten er niet was (niet zijn echte naam), omdat zijn vader overleden was.
Hij gaf een korte toelichting over de begraafplechtigheid, het hoe en waarom, en ik weet niet of hij dit gevraagd heeft, maar we besloten een beetje aardig voor Maarten te zijn.
Deze man heeft later zich op school nog wel eens obstinaat gedragen, maar later kreeg hij een belangrijke baan in het ziekenhuis.
Dus...zijn het middelbare schoolleerlingen, dan zal het waarschijnlijk zo gaan,
woensdag 17 juni 2009 om 23:14
Ik heb niet echt nuttige tip maar kan je wel mijn ervaring vertellen.
Nadat ik het in de groep (8/9 jarigen) verteld had en er aardig wat tranen gevloeid waren heb ik samen met de kinderen besproken wat zij wilden. Meeste kinderen gaven aan iets te willen maken als troost en gingen daarna in groepjes aan het werk. In die groepjes werd er in eerste instantie veel over gesproken en kon ik, door steeds bij zo' n groepje te gaan zitten, al de nodige vragen beantwoorden en mijn kinderen "peilen". Na een poosje kwamen er ook weer andere onderwerpen aan bod.
Toen het kind waarvan de ouder was overleden weer op school kwam zijn we, om hem niet zo centraal te stellen, de dag begonnen met een vrije inloop waarbij het iedereen vrij stond te praten dan wel te werken/spelen. Kinderen kwamen bij hem met hun zelf geknutselde cadeautjes en van daaruit ontstond als vanzelf het gesprek. (Heel bijzonder om te zien hoe goed kinderen in staat zijn om er voor elkaar te zijn. Deze groep was altijd al hecht maar hierdoor werd dit nog eens extra benadrukt.) Vervolgens toch maar weer zoveel mogelijk over gegaan tot de orde van de dag om dezelfde redenen die Leraar beschrijft en vanaf dat moment regelmatig gepolst om te bepalen of en hoe erover gepraat of gewerkt moest worden.
Omdat dit een kind was dat erg hield van zingen hebben de kinderen in de loop van de week nog een afscheidslied voor hem geschreven wat ze samen gezongen hebben, iets wat door iedereen als heel prettig is ervaren.
Nadat ik het in de groep (8/9 jarigen) verteld had en er aardig wat tranen gevloeid waren heb ik samen met de kinderen besproken wat zij wilden. Meeste kinderen gaven aan iets te willen maken als troost en gingen daarna in groepjes aan het werk. In die groepjes werd er in eerste instantie veel over gesproken en kon ik, door steeds bij zo' n groepje te gaan zitten, al de nodige vragen beantwoorden en mijn kinderen "peilen". Na een poosje kwamen er ook weer andere onderwerpen aan bod.
Toen het kind waarvan de ouder was overleden weer op school kwam zijn we, om hem niet zo centraal te stellen, de dag begonnen met een vrije inloop waarbij het iedereen vrij stond te praten dan wel te werken/spelen. Kinderen kwamen bij hem met hun zelf geknutselde cadeautjes en van daaruit ontstond als vanzelf het gesprek. (Heel bijzonder om te zien hoe goed kinderen in staat zijn om er voor elkaar te zijn. Deze groep was altijd al hecht maar hierdoor werd dit nog eens extra benadrukt.) Vervolgens toch maar weer zoveel mogelijk over gegaan tot de orde van de dag om dezelfde redenen die Leraar beschrijft en vanaf dat moment regelmatig gepolst om te bepalen of en hoe erover gepraat of gewerkt moest worden.
Omdat dit een kind was dat erg hield van zingen hebben de kinderen in de loop van de week nog een afscheidslied voor hem geschreven wat ze samen gezongen hebben, iets wat door iedereen als heel prettig is ervaren.
woensdag 17 juni 2009 om 23:23
Heftig zeg!
Belangrijk is een open communicatie. Naar de klasgenoten van de leerling, en ook de overige docenten. Die moeten er echt van weten, zodat ze niet per ongeluk nog even kunnen vragen hoe het thuis is, met de ouders etc.
Praat erover met de klasgenoten, zonder de leerling zelf. Vertel wat er is gebeurd, (overleg dit wel met de leerling) en laat ze vooral komen. Daarmee baan je een weg voor de leerling: hij of zij hoeft het verhaal niet zelf als eerste te vertellen. Maak je niet druk: laat een gewone les vervallen. Praat hierover.
Tenslotte naar de leerling: laat hem weten dat je naast het protocol ook hem bijstaat in de afwikkeling van school. Dat inleverdata en dat soort dingen nu even niet belangrijk zijn, dat je daar wel uit komt.
Ik werk in het HBO en een student van mij vertelde dat zijn moeder met kanker was gediagnosticeerd. Het gaat nu gelukkig weer goed met haar. Maar ik heb hem verteld: praat met de decaan, want je hebt 'recht' op studievertraging. Dat is een formeel en administratief ding wat moet gebeuren maar waar ik buiten sta, ik kan daar niets aan veranderen, de decaan wel. Verder heb ik hem gezegd: ik communiceer het naar het team. En tenslotte: als je weg moet (hij heeft rijbewijs, rijdt zijn moeder naar ziekenhuis enzo), tijdens lessen of tentamens, geef het aan. Wij vinden een alternatief. Waar mogelijk, willen wij als school jou ruimte bieden en ruimte geven.
Juist als de communicatie open houdt, en de 'zorgen' omtrent school wegneemt, help je zo iemand ontzettend op weg.
Belangrijk is een open communicatie. Naar de klasgenoten van de leerling, en ook de overige docenten. Die moeten er echt van weten, zodat ze niet per ongeluk nog even kunnen vragen hoe het thuis is, met de ouders etc.
Praat erover met de klasgenoten, zonder de leerling zelf. Vertel wat er is gebeurd, (overleg dit wel met de leerling) en laat ze vooral komen. Daarmee baan je een weg voor de leerling: hij of zij hoeft het verhaal niet zelf als eerste te vertellen. Maak je niet druk: laat een gewone les vervallen. Praat hierover.
Tenslotte naar de leerling: laat hem weten dat je naast het protocol ook hem bijstaat in de afwikkeling van school. Dat inleverdata en dat soort dingen nu even niet belangrijk zijn, dat je daar wel uit komt.
Ik werk in het HBO en een student van mij vertelde dat zijn moeder met kanker was gediagnosticeerd. Het gaat nu gelukkig weer goed met haar. Maar ik heb hem verteld: praat met de decaan, want je hebt 'recht' op studievertraging. Dat is een formeel en administratief ding wat moet gebeuren maar waar ik buiten sta, ik kan daar niets aan veranderen, de decaan wel. Verder heb ik hem gezegd: ik communiceer het naar het team. En tenslotte: als je weg moet (hij heeft rijbewijs, rijdt zijn moeder naar ziekenhuis enzo), tijdens lessen of tentamens, geef het aan. Wij vinden een alternatief. Waar mogelijk, willen wij als school jou ruimte bieden en ruimte geven.
Juist als de communicatie open houdt, en de 'zorgen' omtrent school wegneemt, help je zo iemand ontzettend op weg.
