PhD naast je baan. Ervaring gevraagd!

Ik ken een aantal mensen die dit wel gedaan hebben. Hangt heel erg af wat je wilt doen voor je PhD. Meestal 1 dag in de week, soms wel wat meer. En ze hebben of doen er altijd wel veel langer over.

Leuk, ik zou het wel doen wanneer je de kans krijgt.

Ik ken wel een aantal advocaten die in 4-5 jaar hun phd naast hun werk hebben voltooid. Of nou ja, ze waren fulltime advocaat, maar gingen tijdens hun phd 4 dagen werken en op kantoor gingen ze tijdelijk in een soort paralegal-achtige functie (dat is dus flink wat stappen terug), en er werd vanuit kantoor veel gefaciliteerd, omdat men het belangrijk vond promovendi te hebben. Vanzelfsprekend lag hun phd ook volledig in het verlengde in het werkveld. En ze publiceerden ook veel artikelen vanuit hun functie op kantoor.

Maar zelfs binnen kantoor was er een groot verschil in haalbaarheid tussen de praktijkgroepen. Op bestuursrecht werd hier veel meer rekening mee gehouden dan bij bijvoorbeeld M&A, en dat zag je ook wel aan het aantal dat het binnen afzienbare tijd redde. Een aantal is er echt 10 jaar mee bezig geweest. Allemaal wel stuk voor stuk keiharde werkers.

In de advocatuur is een phd voor bepaalde rechts gebieden absoluut onderscheidend en een pré.

(Gelieve niet quoten, wegens herkenbaarheid)

Ik ben in 2016 gepromoveerd en heb het naast een baan gedaan. Ik werkte 36 uur en besteedde zo’n 24 uur per week aan mijn promotie (3 avonden en 2 volle dagen). Ik heb het in precies 6 jaar afgerond, maar heb ook gezien dat ik eerder de uitzondering dan de regel was.

Het had in mijn geval overigens geen enkel raakvlak met m’n werk, ik vond het gewoon heel erg leuk om te doen. De eerste 5 jaar waren heerlijk, het laatste jaar vond ik afschuwelijk. Ik ben goed in onderzoek doen en dan een stevige eerste versie op papier zetten, maar ik word minder blij van bijschaven, voetnoten nalopen, etc.

Wat bij mij heeft geholpen:
1) geen artikelen maar een stevig boekwerk, zodat ik niet afhankelijk was van journals, peer reviews, publicatiedata, etc.
2) een onderwerp dat ik echt heel erg leuk vond en dat me tot op het einde heeft geboeid. want reken maar dat je er een hoop voor moet opgeven.
3) zelfkennis: ik weet dat ik een ijzeren discipline heb en daarnaast ook erg gestructureerd kan werken. bovendien had ik al ervaring met onderzoek doen en schrijven, waardoor ik met weinig moeite mijn onderzoek leesbaar op papier kreeg.
4) goede begeleiding zoeken. mijn promotor had nooit tijd voor me (en heeft de helft van het proefschrift uberhaupt nooit gelezen), maar ik had wel een stevige copromotor en ben op zeker moment meelezers en adviseurs gaan zoeken die me wel verder brachten. daar heb ik echt geluk mee gehad, want er zijn een paar welwillende mensen geweest die echt tijd in me hebben gestoken.
4) een omgeving die je steunt. gelukkig was mijn partner bereid bij te springen voor wat betreft gezinstaken als ik weer eens op zolder zat te werken. ik denk niet dat hij helemaal goed door had waar hij ooit “ja” tegen zei, maar het kon ook allemaal doordat ik op hem kon rekenen.
5) een periode van langere tijd vrij. ik heb twee keer een maand verlof opgenomen omdat ik echt een hyperfocus nodig had. het is niet dat je van tevoren kan beslissen dat je bijvoorbeeld in die maand een briljant hoofdstuk gaat opleveren. soms komt het gewoon niet of mis je net die laatste denkslag. en daarvoor moet je soms echt een tijd nadenken. of dan zit je de hele avond op drie alinea’s te zwoegen en dan komt dé ingeving pas als je je tanden staat te poetsen.

Al met al waren het een hele zware jaren en ik zou het ook zeker niet iedereen aanraden. Ik heb veel mensen om me heen zien vastlopen, ook mensen die het fulltime deden. Maar ik had het zelf niet willen missen. En hoewel het nooit mijn reden was om eraan te beginnen, heb ik er echt een wereldbaan aan over gehouden (niet in de academie, maar wel onderzoek dat dicht aanschurkt tegen het onderwerp waarop ik met zoveel plezier ben gepromoveerd).

Ha TO, ik ben benieuwd wat je besloten hebt. Ben je er uiteindelijk voor gegaan?