Werk & Studie
alle pijlers
psycholoog met zachte uitstraling...slechte combi?
vrijdag 26 september 2008 om 18:01
Ik werk als psychologe in de hulpverlening en ben eind twintig dus relatief jong. Daarnaast heb ik een zachte/zachtaardige uitstraling, dit is iets dat ik vaak te horen krijg van mensen in ieder geval. Op zich vind ik dat niet erg, maar de laatste tijd loop ik in mijn werk er zo nu en dan (en voor mijn gevoel te vaak) tegenaan dat mensen (bv werkgevers) zich afvragen of ik wel kan confronteren en of ik bepaalde clienten wel 'aankan' als die clienten dominant zijn. Soms lezen ze me ook gewoon de les. Volgens mij denken ze dan: 'je bent wel een schattig meisje, maar je bent niet stevig genoeg om mij/mijn werknemer daadwerkelijk te helpen'. Ik weet natuurlijk niet zeker of ze dat denken, maar ik vermoed het wel. En inwendig word ik er steeds woedend om! Ik voel me er zo door gekleineerd!
Mijn vraag is eigenlijk: hoe kan ik hier goed mee omgaan? Ik wil in dergelijke situaties graag stevig optreden, zonder dat ik defensief overkom. En andere vraag: denken jullie dat het handiger is als je als psycholoog heel stevig en dominant overkomt dan wanneer je meer rustig en zacht overkomt?
Mijn vraag is eigenlijk: hoe kan ik hier goed mee omgaan? Ik wil in dergelijke situaties graag stevig optreden, zonder dat ik defensief overkom. En andere vraag: denken jullie dat het handiger is als je als psycholoog heel stevig en dominant overkomt dan wanneer je meer rustig en zacht overkomt?
zaterdag 27 september 2008 om 13:26
@wuiles, ik realiseer me nu meer waarom ik zo heftig reageer op jouw reacties. Je stelt iets wat ik mezelf soms afvraag en wat me angstig maakt. Ja, ik ben iemand die nog veel te leren heeft op persoonlijk vlak. Ik heb mijn twijfels, onzekerheden en ik kan het heel moeilijk vinden mezelf te accepteren zoals ik ben. Daarom hakt kritiek er zo hard in. En dat kan ik anderen niet aanrekenen, want als ik zelf zelfverzekerder zou zijn zou ik er veel beter mee om kunnen gaan.
Ik weet alleen ook dat mijn hart ligt bij het werk dat ik doe. En mijn grootste angst is dat ik zou moeten constateren dat ik dit los moet laten, wegens gebrek aan persoonlijke stevigheid. Ik twijfel er niet aan dat ik iets aan anderen te bieden heb, ik weet bv dat ik warmte en betrokkenheid heb en dat ik heel goed kan analyseren. Maar ik twijfel dus soms wel of ik het werk niet los moet laten omdat ik zo gevoelig ben voor hoe anderen op me reageren. Dat ik daar zelf soms over twijfel, maakt dat ik me zo van slag laat brengen als ik denk te zien dat een ander daaraan twijfelt. Ik ben echt eerlijk als ik zeg dat mijn werkgevers en het gros van mijn clienten aangeven tevreden te zijn. Van werkgevers, collega's en vrienden krijg ik voornamelijk te horen dat ik mezelf onderschat. Maar ik heb het wel moeilijk met mezelf en dat is wellicht niet zo handig voor een psycholoog die anderen moet helpen in zichzelf te vertrouwen. Maar als ik het vak loslaat, ga ik het niet beter leren! En er bestaat volgens mij niet zoiets als alleen maar opleidingen doen, zonder ook in het vak te werken. Ik weet dus geen oplossing hiervoor.
En wat ik dus zoek zijn bemoedigende woorden van mensen om me heen. Uitspraken van vertrouwen. En dan open ik een topic in de hoop dat te krijgen. En natuurlijk krijg ik dan ook andere uitspraken te horen, die ik misschien liever helemaal niet horen wil. Je hebt gelijk als je zegt dat ik daar volwassen op moet reageren.
Ik weet alleen ook dat mijn hart ligt bij het werk dat ik doe. En mijn grootste angst is dat ik zou moeten constateren dat ik dit los moet laten, wegens gebrek aan persoonlijke stevigheid. Ik twijfel er niet aan dat ik iets aan anderen te bieden heb, ik weet bv dat ik warmte en betrokkenheid heb en dat ik heel goed kan analyseren. Maar ik twijfel dus soms wel of ik het werk niet los moet laten omdat ik zo gevoelig ben voor hoe anderen op me reageren. Dat ik daar zelf soms over twijfel, maakt dat ik me zo van slag laat brengen als ik denk te zien dat een ander daaraan twijfelt. Ik ben echt eerlijk als ik zeg dat mijn werkgevers en het gros van mijn clienten aangeven tevreden te zijn. Van werkgevers, collega's en vrienden krijg ik voornamelijk te horen dat ik mezelf onderschat. Maar ik heb het wel moeilijk met mezelf en dat is wellicht niet zo handig voor een psycholoog die anderen moet helpen in zichzelf te vertrouwen. Maar als ik het vak loslaat, ga ik het niet beter leren! En er bestaat volgens mij niet zoiets als alleen maar opleidingen doen, zonder ook in het vak te werken. Ik weet dus geen oplossing hiervoor.
En wat ik dus zoek zijn bemoedigende woorden van mensen om me heen. Uitspraken van vertrouwen. En dan open ik een topic in de hoop dat te krijgen. En natuurlijk krijg ik dan ook andere uitspraken te horen, die ik misschien liever helemaal niet horen wil. Je hebt gelijk als je zegt dat ik daar volwassen op moet reageren.
zaterdag 27 september 2008 om 14:11
Feverine, ik vind je zo eerlijk! Je denkt duidelijk goed na over het commentaar dat je krijgt en over waarom je reageert zoals je reageert. Maar misschien ligt daar ook wel een probleem. Zelf heb ik ervaren dat je als jonge psycholoog dingen 'stuk' kunt denken. Er komt ook nogal wat op je af als je nog niet zo lang bezig bent! "Wie ben ik? Wie ben ik als psych? Wat beteken ik nu eigenlijk voor m'n clienten? Kan ik dit wel?" Allemaal vragen die bij mij door m'n hoofd hebben gespookt. En ik denk dat iedere jonge psych dit zal herkennen.
Ook als psycholoog mag je mens zijn, je leert van je fouten en wordt daardoor beter in je beroep. Dat jij af en toe met jezelf in de clinch ligt, betekent niet dat je geen goede psych kunt zijn. Zolang je je eigen issues leert te parkeren als je aan het werk bent, is er niets aan de hand. Uiteindelijk is het belangrijk dat je een goede werkrelatie hebt met je clienten en aan de eisen van de opdrachtgevers voldoet. Als dat je lukt, krijg je vanzelf de credits!
En weet je...je weet in ieder geval waar jouw verbeterpunten liggen! Dat inzicht is zo belangrijk. Als dit werk je gelukkig maakt, blijf het dan lekker doen. Over 10 jaar lach je erom
Is leertherapie overigens niet een onderdeel van de VGCT? En werk je bij een bedrijf met 3 letters?
En Wuiles: De VGCT is een uitstekende opleiding en zal in de toekomst nog belangrijker worden. Daarnaast is het ook een goede opstap naar de GZ-opleiding (mocht iemand dat willen). Die GZ-opleiding is behoorlijk overrated, maar wordt nu eenmaal door verzekeraars gezien als proeve van bekwaamheid.
Ook als psycholoog mag je mens zijn, je leert van je fouten en wordt daardoor beter in je beroep. Dat jij af en toe met jezelf in de clinch ligt, betekent niet dat je geen goede psych kunt zijn. Zolang je je eigen issues leert te parkeren als je aan het werk bent, is er niets aan de hand. Uiteindelijk is het belangrijk dat je een goede werkrelatie hebt met je clienten en aan de eisen van de opdrachtgevers voldoet. Als dat je lukt, krijg je vanzelf de credits!
En weet je...je weet in ieder geval waar jouw verbeterpunten liggen! Dat inzicht is zo belangrijk. Als dit werk je gelukkig maakt, blijf het dan lekker doen. Over 10 jaar lach je erom
Is leertherapie overigens niet een onderdeel van de VGCT? En werk je bij een bedrijf met 3 letters?
En Wuiles: De VGCT is een uitstekende opleiding en zal in de toekomst nog belangrijker worden. Daarnaast is het ook een goede opstap naar de GZ-opleiding (mocht iemand dat willen). Die GZ-opleiding is behoorlijk overrated, maar wordt nu eenmaal door verzekeraars gezien als proeve van bekwaamheid.
zaterdag 27 september 2008 om 14:16
Laat je niet van de kaart afbrengen, Feverine. Ik lees uit je postings dat je hart hebt voor je vak, en het zou toch zonde zijn dat je op basis van wat sommige anderen denken er de brui aan zou geven. Ik kan wel begrijpen waarom het zoveel met je doet; het raakt je gewoon persoonlijk. En dat is heel moeilijk, omdat het ook een spiegel voor houdt. Heb je soms de angst dat je niet goed genoeg bent, dat je niet voldoet?
Bij mij is het een lang leerproces geweest (en nog steeds). Ik heb de negatieve gedachten die in mijn hoofd zaten moeten ombuigen naar positieve gedachten. Dus i.p.v. kan ik het wel - natuurlijk kan ik het! Toen ik met deze functie begon was ik al aardig op weg, maar juist door je functie word je ook weer op sommige feiten gedrukt. Laat gewoon zien wie je bent, wat je kunt en hoe kundig je bent, en dan profileer je je van zelf. En als een collega een vervelende opmerking maakt, bij jou een grens overschrijdt of jou met een opmerking weg zet of aan de kant schuift, dan kun je daar best op in gaan. Laat je tanden maar gewoon zien.
Wat betreft het omgaan met kritiek; ik heb dat als volgt aangepakt. In het geval ik kritiek krijg en ik voel dat ik van binnen helemaal warm word van negatieve emoties dan maan ik mezelf tot kalmte en bekijk ik de situatie zoals die werkelijk is: iemand geeft kritiek op iets dat ik gedaan heb. Dat is niet altijd even leuk - de één brengt het beter dan de ander - maar het doet niets af aan mijn (eigen)waarde en de persoon die ik ben. Ik kan er zelfs mijn voordeel mee doen, door de kritiek zo objectief mogelijk te proberen te bekijken (niet alle kritiek hoeft immers gefundeerd te zijn) en de volgende keer het anders aan te pakken. En zo probeer ik anders om te gaan met kritiek, wat de laatste jaren ook heeft geholpen.
Wat betreft jouw onzekerheid op sommige vlakken; ik denk dat dit juist in je voordeel kan helpen in je werk. Je zal het bij je clienten herkennen, het begrijpen en er begrip voor op kunnen brengen, waardoor jij wellicht beter een client zal kunnen bereiken.
zaterdag 27 september 2008 om 14:31
@HEMAlover: tnx, je reactie doet me erg goed . Ik werk niet bij een bedrijf van 3 letters. Realiseer me nu ineens ook dat ik een beetje moet opletten wat ik hier allemaal schrijf, zou liever niet 'herkend' worden. En ik herken helemaal wat je zegt, dat veel analyseren en daardoor 'stuk denken'. Im probeer de laatste tijd meer meditatieve dingen te doen om meer in balans te komen, want ik ben echt een groot hoofd op pootjes!
Leertherapie is idd een onderdeel van de VGCT. Jij bent ook psycholoog, als ik het goed begrijp? Mag ik je vragen in welk werkveld jij werkt?
Nogmaals bedankt, vind je reactie fijn.
@Branwen76: ook jij bedankt voor jouw fijne en uitgebreide reactie. Het is zeker zo dat ik soms zo bang kan zijn dat ik het niet goed genoeg doe, daarom is die spiegel confronterend. Ik snap goed dat ik daar wat mee moet, want er zijn ook andere mensen mee gemoeid. Ik probeer zo vaak tegen mezelf te zeggen dat ik het goed genoeg doe, maar tot nu toe blijft het meer een opvatting in mijn hoofd die mijn gevoel nog onvoldoende bereikt. Dat merk ik dan in die situaties waarin ik kritiek krijg of iemand gebrek aan vertrouwen uitspreekt. Soms denk ik veel zelfvertrouwen te hebben, maar ik baal er dan zo van dat dat helemaal inkrimpt in die situaties. Het basisvertrouwen in mezelf is dus nog te klein.
Wat je zegt over hoe je omgaat met kritiek helpt me wel. Ik realiseer me dat ik dat zojuist heb gedaan nav reactie van Wuiles. Eerst voelde ik me overspoeld door emoties en daarna keek ik meer van een afstand. En dan begrijp ik eigenlijk zelfs wat ze zegt, er zit ook gewoon iets in. Het is alleen aan mij of ik me dan laat ontmoedigen of dat ik doorga, kies voor mijn vak, en verder ga met leren!
Wat je zegt over dat mijn onzekerheid ook voordelen heeft helpt me ook. Het is idd ook waar, sommige clienten kan ik daardoor beter helpen want ik snap wat ze voelen. Ik merk er idd soms voordelen van. Alleen in andere situaties (zoals wanneer ik ook met de werkgever om de tafel zit) is het heel erg onhandig! En dan zou ik willen dat ik meer grip zou hebben op mijn gevoel. Kijk, ik reageer altijd rustig, maar ik denk dat ik zo open ben dat anderen kunnen zien wat er dan onder zit. Ik heb te weinig camouflage. En daar baal ik van. Wil een steviger masker zo lang ik mijn gevoel van zekerheid nog niet sterk genoeg heb gevormd. Soms zit het in hele kleine (voor mezelf en misschien anderen ook) zelfs onbewuste dingen wat je uitstraalt en hoe de ander dit oppakt. Dat vind ik er zo moeilijk aan, want ik let al op mijn stem, ademhaling, voorbereiding, beleefd zijn en vragen stellen, etc.
. Ik werk niet bij een bedrijf van 3 letters. Realiseer me nu ineens ook dat ik een beetje moet opletten wat ik hier allemaal schrijf, zou liever niet 'herkend' worden. En ik herken helemaal wat je zegt, dat veel analyseren en daardoor 'stuk denken'. Im probeer de laatste tijd meer meditatieve dingen te doen om meer in balans te komen, want ik ben echt een groot hoofd op pootjes!Leertherapie is idd een onderdeel van de VGCT. Jij bent ook psycholoog, als ik het goed begrijp? Mag ik je vragen in welk werkveld jij werkt?
Nogmaals bedankt, vind je reactie fijn.
@Branwen76: ook jij bedankt voor jouw fijne en uitgebreide reactie. Het is zeker zo dat ik soms zo bang kan zijn dat ik het niet goed genoeg doe, daarom is die spiegel confronterend. Ik snap goed dat ik daar wat mee moet, want er zijn ook andere mensen mee gemoeid. Ik probeer zo vaak tegen mezelf te zeggen dat ik het goed genoeg doe, maar tot nu toe blijft het meer een opvatting in mijn hoofd die mijn gevoel nog onvoldoende bereikt. Dat merk ik dan in die situaties waarin ik kritiek krijg of iemand gebrek aan vertrouwen uitspreekt. Soms denk ik veel zelfvertrouwen te hebben, maar ik baal er dan zo van dat dat helemaal inkrimpt in die situaties. Het basisvertrouwen in mezelf is dus nog te klein.
Wat je zegt over hoe je omgaat met kritiek helpt me wel. Ik realiseer me dat ik dat zojuist heb gedaan nav reactie van Wuiles. Eerst voelde ik me overspoeld door emoties en daarna keek ik meer van een afstand. En dan begrijp ik eigenlijk zelfs wat ze zegt, er zit ook gewoon iets in. Het is alleen aan mij of ik me dan laat ontmoedigen of dat ik doorga, kies voor mijn vak, en verder ga met leren!
Wat je zegt over dat mijn onzekerheid ook voordelen heeft helpt me ook. Het is idd ook waar, sommige clienten kan ik daardoor beter helpen want ik snap wat ze voelen. Ik merk er idd soms voordelen van. Alleen in andere situaties (zoals wanneer ik ook met de werkgever om de tafel zit) is het heel erg onhandig! En dan zou ik willen dat ik meer grip zou hebben op mijn gevoel. Kijk, ik reageer altijd rustig, maar ik denk dat ik zo open ben dat anderen kunnen zien wat er dan onder zit. Ik heb te weinig camouflage. En daar baal ik van. Wil een steviger masker zo lang ik mijn gevoel van zekerheid nog niet sterk genoeg heb gevormd. Soms zit het in hele kleine (voor mezelf en misschien anderen ook) zelfs onbewuste dingen wat je uitstraalt en hoe de ander dit oppakt. Dat vind ik er zo moeilijk aan, want ik let al op mijn stem, ademhaling, voorbereiding, beleefd zijn en vragen stellen, etc.
zaterdag 27 september 2008 om 14:46
Ik weet niet precies hoe ik die contacten met werkgevers moet voorstellen, maar is het een idee om met een aantal van je collega's mee te gaan als zij een gesprek hebben met een werkgever? Dan kun je zien hoe zij zich opstellen en hoe zij dingen aanpakken en daar zou je uit kunnen halen wat voor jou het beste werkt.
zaterdag 27 september 2008 om 15:11
Waarom stel je de zaken zo zwart-wit voor? Er zijn talloze manieren om zelf steviger en stabieler te worden zonder dat je daarbij je vak moet verlaten. En stel dat je dit vak wél zou verlaten om je elders verder te ontwikkelen. Dan kun je toch over een aantal jaren sterker en professioneler terugkeren in dit beroep? Voor alles is een tijd en een plaats. Mogelijk is je huidige functie te vroeg in je loopbaan voorbij gekomen. Dat maken wel meer mensen mee en kan op een goede manier opgelost worden. Als iemand die mensen helpt bij hun reïntegratie zou je dat als geen ander moeten weten.
zaterdag 27 september 2008 om 15:25
Hoewel ik het inhoudelijk met je eens ben tot nu toe, moet je oppassen niet te belerend te worden Wuil. Het gaat hier niet over haar inhoudelijke kennis.
Ik heb aan de al geposte suggesties niks toe te voegen, maar wel te benadrukken dat leertherapie je een groot eind op weg zou kunnen helpen TO.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zaterdag 27 september 2008 om 15:43
@Wuiles, bedankt voor je reactie. Het is waar, er zijn ook tussenwegen, en voor mezelf kan ik soms te zwart-wit denken daarin. Wat Verry Cherry benoemt ervaar ik trouwens wel zo: inhoudelijk zeg je rake dingen maar de manier waarop je zaken aan me brengt, komt op mij belerend over. En soms alsof je me een sneer wilt geven ('als iemand die mensen helpt bij reintegratie zou je dat als geen ander moeten weten') Ik vraag me af met welk doel je dat doet op die manier, misschien vat ik het namelijk verkeerd op. Wek ik irritatie bij je op met mijn manier van schrijven/mijn vragen?
En om inhoudelijk te reageren, ik weet idd als geen ander in de reintegratie dat er tussenwegen bestaan en ik ben zeer genuanceerd naar clienten toe, maar voor mezelf vaak wat harder/meer zwart-wit. Hoor dat overigens meer mensen zeggen: 'Ik weet het zo goed voor anderen, maar als het op mezelf aankomt, dan voelt het zo anders!'...
@Branwen76: is wel een idee wat je daar oppert. Ik ga dat eens bespreken met collega's.
En om inhoudelijk te reageren, ik weet idd als geen ander in de reintegratie dat er tussenwegen bestaan en ik ben zeer genuanceerd naar clienten toe, maar voor mezelf vaak wat harder/meer zwart-wit. Hoor dat overigens meer mensen zeggen: 'Ik weet het zo goed voor anderen, maar als het op mezelf aankomt, dan voelt het zo anders!'...
@Branwen76: is wel een idee wat je daar oppert. Ik ga dat eens bespreken met collega's.
zaterdag 27 september 2008 om 15:51
Ik gebruik de woorden die ik heb gebruikt om je laten zien dat je de methodes die je bij je cliënten gebruikt ook op jezelf van toepassing kunt laten zijn. Door voor jezelf op een rijtje te zetten wat nu precies het probleem is, welke mogelijke oplossingen er zijn, wat de consequenties zijn van die mogelijk oplossingen en vervolgens een realistische keuze te maken voorkom je dat je blijft hangen in emoties. Blijven hangen in emoties en keuzes die niet effectief zijn leidt tot slachtoffergedrag en niet tot constructieve oplossingen. Dat moet je herkennen uit je eigen praktijk en dáár refereer ik aan.
zaterdag 27 september 2008 om 16:03
@wuiles, ok dan begrijp ik het. Je hebt trouwens helemaal gelijk met dat het geen zin heeft te blijven hangen in emoties en verkeerde keuzes. Moet zeggen dat jouw reacties me (uiteindelijk ) ook helpen weer even nuchter (los van emoties) te kijken naar waar ik nu tegenaan loop en wat ik eraan kan doen. Dus, ookal ervaar ik je soms als wat kattig/belerend (wellicht vanuit mijn onzekerheid) wil ik je daar wel voor bedanken.
) ook helpen weer even nuchter (los van emoties) te kijken naar waar ik nu tegenaan loop en wat ik eraan kan doen. Dus, ookal ervaar ik je soms als wat kattig/belerend (wellicht vanuit mijn onzekerheid) wil ik je daar wel voor bedanken.
zaterdag 27 september 2008 om 17:43
Hier mijn advies:Je bent psycholoog en goed in je vak (neem ik aan);dan zou ik als ik jou was mij niet zo druk maken om wat men van je denkt.
De tijd zal deze mensen leren dat je ze wel goed aankunt. En anders benadruk je maar dat je wel assertief en doortastend kunt zijn. Zo ben ik erg klein 1.56 en heb bij sollicitaties vaak gehad dat men twijfelde of ik het wel aankon, wel haar op de tanden had enz.
Terwijl ik qua karakter heel goed voor mijzelf en anderen op kan komen en assertiever ben dan menig langere/stevige mannen en vrouwen. Ik snap het wel: zij sturen een vrouwtje naar een klant of vergadering en daar moeten ze dan zaken mee doen. Werkgevers (in jou geval dus ook) kiezen vaak voor de veiligste weg omdat het zelf angsthazen zijn. Dit is puur gebaseerd op uiterlijke vooroordelen. Ik ken hele lange stevige mensen die de grootste watjes zijn die er rondlopen, die zouden van wat kleintjes nog wat kunnen leren.
Maar goed, als ik solliciteer laat ik al ergens in het gesprek zoiets vallen: "deze functie spreekt mij aan omdat je sterk in je schoenen moet staan en dat past bij mij bla, bla, bla"
Ik ben ze nu gewoon voor en wil niet afvallen omdat zij met het kleinelieveonschuldigemeisjes-idee in hun hoofd zitten.
Als jij vind dat je het aan kan, laat je dan niets wijsmaken door deze mensen! Het zijn niets anders dan vooroordelen. En jong: mss een rare vergelijking maar weet je hoeveel staatshoofden, koningen er pieken rond hun 30e?? Die leiden een land rond die leeftijd!
Ik weet dat er bij re-integratiebureaus lastige figuren tussen zitten (ik heb er zelf ook gezeten) maar daaronder zitten mensen met een goed hart met wie best te praten valt. Geef niet snel op.
In dit geval lijkt het mij ook niet overbodig om je baas te laten merken dat je veel clienten wel aankunt....een beetje opscheppen over wat je bereikt hebt deze week in je werk??
succes in ieder geval en ik vind het voor een psycholoog niet raar om hier mee te zitten. Jullie zijn ten slotte ook maar mensen die een bepaalde (interessante)studierichting hebben gekozen en geen buitenaardse wezens. Laat even weten hoe het over een tijdje gaat.
De tijd zal deze mensen leren dat je ze wel goed aankunt. En anders benadruk je maar dat je wel assertief en doortastend kunt zijn. Zo ben ik erg klein 1.56 en heb bij sollicitaties vaak gehad dat men twijfelde of ik het wel aankon, wel haar op de tanden had enz.
Terwijl ik qua karakter heel goed voor mijzelf en anderen op kan komen en assertiever ben dan menig langere/stevige mannen en vrouwen. Ik snap het wel: zij sturen een vrouwtje naar een klant of vergadering en daar moeten ze dan zaken mee doen. Werkgevers (in jou geval dus ook) kiezen vaak voor de veiligste weg omdat het zelf angsthazen zijn. Dit is puur gebaseerd op uiterlijke vooroordelen. Ik ken hele lange stevige mensen die de grootste watjes zijn die er rondlopen, die zouden van wat kleintjes nog wat kunnen leren.
Maar goed, als ik solliciteer laat ik al ergens in het gesprek zoiets vallen: "deze functie spreekt mij aan omdat je sterk in je schoenen moet staan en dat past bij mij bla, bla, bla"
Ik ben ze nu gewoon voor en wil niet afvallen omdat zij met het kleinelieveonschuldigemeisjes-idee in hun hoofd zitten.
Als jij vind dat je het aan kan, laat je dan niets wijsmaken door deze mensen! Het zijn niets anders dan vooroordelen. En jong: mss een rare vergelijking maar weet je hoeveel staatshoofden, koningen er pieken rond hun 30e?? Die leiden een land rond die leeftijd!
Ik weet dat er bij re-integratiebureaus lastige figuren tussen zitten (ik heb er zelf ook gezeten) maar daaronder zitten mensen met een goed hart met wie best te praten valt. Geef niet snel op.
In dit geval lijkt het mij ook niet overbodig om je baas te laten merken dat je veel clienten wel aankunt....een beetje opscheppen over wat je bereikt hebt deze week in je werk??
succes in ieder geval en ik vind het voor een psycholoog niet raar om hier mee te zitten. Jullie zijn ten slotte ook maar mensen die een bepaalde (interessante)studierichting hebben gekozen en geen buitenaardse wezens. Laat even weten hoe het over een tijdje gaat.
zaterdag 27 september 2008 om 21:02
Fijn dat je wat aan m'n reactie hebt! Ik werk inmiddels niet meer als psycholoog, maar ben een andere kant opgegaan. Ik zag het niet zitten om de GZ-opleiding te doen en heb veel vrijheid nodig als behandelaar. Dat past niet zo bij het protocollair behandelen wat je als junior/beginner toch meestal moet doen!:
@HEMAlover: tnx, je reactie doet me erg goed
maandag 29 september 2008 om 18:55
@bellaperez: tnx voor je uitgebreide reactie! Ben blij met wat je schrijft: je begrip en je aansporing er meer vanuit kracht mee om te gaan! Als ik weer eens naar een gesprek moet met een werkgever en me zorgen maak over hoe ik over zal komen/of ik wel 'op waarde geschat' zal worden, dan lees ik jouw tekst nog even door. Voelt sterk om zo te denken!
@HEMAlover: ben erg benieuwd welke kant je dan nu op bent gegaan maar begrijp het als je dat wegens herkenbaarheid/privacy niet wilt zeggen op het forum.
@HEMAlover: ben erg benieuwd welke kant je dan nu op bent gegaan maar begrijp het als je dat wegens herkenbaarheid/privacy niet wilt zeggen op het forum.
dinsdag 30 september 2008 om 11:53
Hoe kun je anderen helpen als je zelf niet in staat ben je problemen op te lossen? Zoals je het zelf beschrijft, heb je moeite met leidinggevenden en collega's te communiceren. Ga in gesprek: Waarom denken ze dat je te zacht bent? Waar is dat op gebaseerd. Vraag ze om voorbeelden. Geef dan zelf voorbeelden om het tegendeel te bewijzen.
Als psycholoog moet je dit toch weten en aankunnen? Hoe help je clienten als ze in dezelfde situatie zitten? Hoe kun jij ze overtuigen? Wanneer clienten moeilijk doen, vraag je waarom ze moeite hebben met een jong persoon. Leg uit waarom het niet uitmaakt of je oud of jong ben. Ga voor volledige openheid.
Met deze ingehouden frustraties schiet je niets op.
Iedereen heeft issues, artsen worden ook wel eens ziek , het ligt er aan hoe je er mee omgaat. Ik denk dat je vooral aan het belang van de cliënten moet denken, het gaat om zieke mensen die een goede behandeling verdienen. Aan jou de verantwoordelijkheid of je geschikt bent voor deze functie.
Ik kan niet beoordelen hoe je te werk gaat. Als je alleen zachtaardig bent dan is dat juist mooi meegenomen: cliënten voelen zich snel op hun gemak, durven zich kwetsbaar op te stellen en openen zich.
Als psycholoog moet je dit toch weten en aankunnen? Hoe help je clienten als ze in dezelfde situatie zitten? Hoe kun jij ze overtuigen? Wanneer clienten moeilijk doen, vraag je waarom ze moeite hebben met een jong persoon. Leg uit waarom het niet uitmaakt of je oud of jong ben. Ga voor volledige openheid.
Met deze ingehouden frustraties schiet je niets op.
Iedereen heeft issues, artsen worden ook wel eens ziek , het ligt er aan hoe je er mee omgaat. Ik denk dat je vooral aan het belang van de cliënten moet denken, het gaat om zieke mensen die een goede behandeling verdienen. Aan jou de verantwoordelijkheid of je geschikt bent voor deze functie.
Ik kan niet beoordelen hoe je te werk gaat. Als je alleen zachtaardig bent dan is dat juist mooi meegenomen: cliënten voelen zich snel op hun gemak, durven zich kwetsbaar op te stellen en openen zich.
woensdag 1 oktober 2008 om 10:21
Feverine, ik ben blij dat je iets aan mijn reactie hebt.
Nu je er toch bent (en psycholoog!) heb ik nog een vraag. Kijk maar of je er iets mee wil/kan. Ik lijd aan claustrofobie en wil graag de achterliggende oorzaken hiervan weten. Weet jij nog goede literatuur/webinfo hierover. Ik kom niet verder dan wikipedia enz. waarin wordt beschreven wat het is...ik wil echt de diepere oorzaken weten. Ik heb als kind niets meegemaakt in die richting, denk niet dat dat het is. Ook wil ik liever geen persoonlijk contact met een psycholoog over dit onderwerp....willen een therapie om het probleem op te lossen, dit hoeft voor mij niet EN is moeilijk bij claustrofobie denk ik. Ik ben gewoon geinteresseerd wat het psychologisch is.
Naar mijn mening is het verbonden met angst voor de dood. ik kan het niet goed omschrijven maar ik denk dat er hier een relatie zit, misschien wel omdat hele nauwe ruimtes je aan een grafkist doen denken (mss ver gezocht) weet jij hier mss iets meer van? Ook de meer reeelere angst om ergens opgesloten te zitten en er niet meer uit te kunnen en zonder water en zuurstof komen te zitten.
De plekken waar claustrofobie bij mij toeslaat is in liften, en in lange tunnels waar je met een voertuig b.v. trein in stil komt te staan..
Nu je er toch bent (en psycholoog!) heb ik nog een vraag. Kijk maar of je er iets mee wil/kan. Ik lijd aan claustrofobie en wil graag de achterliggende oorzaken hiervan weten. Weet jij nog goede literatuur/webinfo hierover. Ik kom niet verder dan wikipedia enz. waarin wordt beschreven wat het is...ik wil echt de diepere oorzaken weten. Ik heb als kind niets meegemaakt in die richting, denk niet dat dat het is. Ook wil ik liever geen persoonlijk contact met een psycholoog over dit onderwerp....willen een therapie om het probleem op te lossen, dit hoeft voor mij niet EN is moeilijk bij claustrofobie denk ik. Ik ben gewoon geinteresseerd wat het psychologisch is.
Naar mijn mening is het verbonden met angst voor de dood. ik kan het niet goed omschrijven maar ik denk dat er hier een relatie zit, misschien wel omdat hele nauwe ruimtes je aan een grafkist doen denken (mss ver gezocht) weet jij hier mss iets meer van? Ook de meer reeelere angst om ergens opgesloten te zitten en er niet meer uit te kunnen en zonder water en zuurstof komen te zitten.
De plekken waar claustrofobie bij mij toeslaat is in liften, en in lange tunnels waar je met een voertuig b.v. trein in stil komt te staan..
zaterdag 4 oktober 2008 om 19:41
Hoi Bellaperez,
Wat ik in mijn studie geleerd heb over claustrofobie is dat je er verschillende verklaringen voor kunt vinden, het is maar net vanuit welk perspectief je kijkt. Bv: het psychodynamische perpectief (grondlegger: Freud) zegt dat fobieen voortkomen uit afweermechanismen voor onderliggende angst. Het komt erop neer dat je je dieperliggende angst dan projecteert op neutrale situaties (als de lift en tunnels), omdat je daar beter mee om kunt gaan dan te dealen met die angst die eraan ten grondslag ligt. Het kan dus zijn dat je als kind niks in die richting hebt meegemaakt, maar dat er wel een bepaalde angst was die je liever niet onder ogen kwam. Angst voor de dood kan er ook mee te maken hebben. Heb je daar veel mee te maken gehad als kind? Zelfs als dat niet zo is, kun je als kind veel na gaan denken over de dood en daar bang van worden (is zelfs normale fase). Ieder mens ontwikkelt afweermechanismen om met bepaalde emoties (verdriet, angst) om te gaan.
Volgens gedragstherapeuten (dus vanuit het gedragsperspectief) kan er klassieke conditionering zijn opgetreden. Dat wil zeggen dat er sprake is van associaties bij prikkels. Bv: je associeert een situatie van in een kleine ruimte zijn met iets anders dat de daadwerkelijke angstreactie heeft opgeroepen. Daarna roept de kleine ruimte an sich, wat in principe een neutrale prikkel is, dezelfde angstreactie op zonder dat de oorspronkelijke bron van angst aanwezig is.
Deze dingen heb ik uit mijn toenmalig studieboek gehaald: 'fundamentals of abnormal psychology' van Ronald J. Comer.
Uit het kenniscentrum voor psychologie haal ik het volgende:
'Verstikking en angst voor beperking
Iemand die claustrofobisch is, is niet bang voor gesloten ruimten op zich, maar voor wat er zou kunnen gebeuren in zo’n gesloten ruimte (Rachman & Taylor, 1993). Een subjectief gevoel van gevangen zitten of verstrikt zijn, is kenmerkend voor een groot aantal claustrofobici. Het idee niet weg te kunnen of het beperkt zijn in je beweging kan leiden tot angst of paniek. Dit kan versterkt worden door of leiden tot lichamelijke reacties, zoals
zweten, trillen, hartkloppingen, duizeligheid, ademnood en hyperventilatie. Dit kan weer de angst voor verstikking oproepen. Eén van de meest voorkomende manifestaties van claustrofobie is een weigering om in een gesloten lift te stappen. Andere algemene objecten van claustrofobie zijn toiletten, tunnels, vliegtuigen, pashokjes, kelders en bepaalde medische
testapparaten en –procedures, zoals magnetic resonance imaging (MRI) en computed tomography (CT) scan (Wiederhold & Wiederhold, 2005). In deze omstandigheden kan claustrofobie verstorend zijn en iemand ongeschikt maken voor bepaalde beroepen.'
Angst voor de dood kan een achterliggende oorzaak zijn, maar het kan ook zijn dat je te maken hebt gehad met situaties waarin je in figuurlijke zin het gevoel had opgesloten te zijn of niet weg te kunnen.
Een andere verklaring is dat het ervaren van paniek een manier is om spanningen te reguleren-ook dan komt het er weer op neer dat de paniekklachten zelf niet de klachten zijn waar het om draait, maar dat er andere stressoren zijn en dat je de opgelopen spanning uit via de paniekklachten. Bij de een komt deze spanning tot uiting in depressieve klachten, bij de ander in lichamelijke klachten (pijn in nek, hoofdpijn, etc) en weer bij een ander in paniekklachten. Je kan het in ieder geval vanuit dit perspectief zien als een uitlaatklep voor spanningen. Dus hoe rot het ook is paniek te ervaren, je pot/kropt de spanningen in ieder geval niet op!
Een boek dat je zou kunnen lezen is: 'Van Fobie naar Vrijheid’ geschreven door Pieter Frijters.
Wist je trouwens dat je ook via internet behandelingen kunt vinden voor claustrofobie? Op die manier hoef je niet naar een psycholoog! PsyQ is er bv mee bezig. Ik mail je de link even door:
http://www.psyq.nl/Progra...n-fobie/Virtuele-therapie
Succes in ieder geval en als je nog wat wilt zeggen of vragen lees ik het wel!
Groetjes, Feverine
Wat ik in mijn studie geleerd heb over claustrofobie is dat je er verschillende verklaringen voor kunt vinden, het is maar net vanuit welk perspectief je kijkt. Bv: het psychodynamische perpectief (grondlegger: Freud) zegt dat fobieen voortkomen uit afweermechanismen voor onderliggende angst. Het komt erop neer dat je je dieperliggende angst dan projecteert op neutrale situaties (als de lift en tunnels), omdat je daar beter mee om kunt gaan dan te dealen met die angst die eraan ten grondslag ligt. Het kan dus zijn dat je als kind niks in die richting hebt meegemaakt, maar dat er wel een bepaalde angst was die je liever niet onder ogen kwam. Angst voor de dood kan er ook mee te maken hebben. Heb je daar veel mee te maken gehad als kind? Zelfs als dat niet zo is, kun je als kind veel na gaan denken over de dood en daar bang van worden (is zelfs normale fase). Ieder mens ontwikkelt afweermechanismen om met bepaalde emoties (verdriet, angst) om te gaan.
Volgens gedragstherapeuten (dus vanuit het gedragsperspectief) kan er klassieke conditionering zijn opgetreden. Dat wil zeggen dat er sprake is van associaties bij prikkels. Bv: je associeert een situatie van in een kleine ruimte zijn met iets anders dat de daadwerkelijke angstreactie heeft opgeroepen. Daarna roept de kleine ruimte an sich, wat in principe een neutrale prikkel is, dezelfde angstreactie op zonder dat de oorspronkelijke bron van angst aanwezig is.
Deze dingen heb ik uit mijn toenmalig studieboek gehaald: 'fundamentals of abnormal psychology' van Ronald J. Comer.
Uit het kenniscentrum voor psychologie haal ik het volgende:
'Verstikking en angst voor beperking
Iemand die claustrofobisch is, is niet bang voor gesloten ruimten op zich, maar voor wat er zou kunnen gebeuren in zo’n gesloten ruimte (Rachman & Taylor, 1993). Een subjectief gevoel van gevangen zitten of verstrikt zijn, is kenmerkend voor een groot aantal claustrofobici. Het idee niet weg te kunnen of het beperkt zijn in je beweging kan leiden tot angst of paniek. Dit kan versterkt worden door of leiden tot lichamelijke reacties, zoals
zweten, trillen, hartkloppingen, duizeligheid, ademnood en hyperventilatie. Dit kan weer de angst voor verstikking oproepen. Eén van de meest voorkomende manifestaties van claustrofobie is een weigering om in een gesloten lift te stappen. Andere algemene objecten van claustrofobie zijn toiletten, tunnels, vliegtuigen, pashokjes, kelders en bepaalde medische
testapparaten en –procedures, zoals magnetic resonance imaging (MRI) en computed tomography (CT) scan (Wiederhold & Wiederhold, 2005). In deze omstandigheden kan claustrofobie verstorend zijn en iemand ongeschikt maken voor bepaalde beroepen.'
Angst voor de dood kan een achterliggende oorzaak zijn, maar het kan ook zijn dat je te maken hebt gehad met situaties waarin je in figuurlijke zin het gevoel had opgesloten te zijn of niet weg te kunnen.
Een andere verklaring is dat het ervaren van paniek een manier is om spanningen te reguleren-ook dan komt het er weer op neer dat de paniekklachten zelf niet de klachten zijn waar het om draait, maar dat er andere stressoren zijn en dat je de opgelopen spanning uit via de paniekklachten. Bij de een komt deze spanning tot uiting in depressieve klachten, bij de ander in lichamelijke klachten (pijn in nek, hoofdpijn, etc) en weer bij een ander in paniekklachten. Je kan het in ieder geval vanuit dit perspectief zien als een uitlaatklep voor spanningen. Dus hoe rot het ook is paniek te ervaren, je pot/kropt de spanningen in ieder geval niet op!
Een boek dat je zou kunnen lezen is: 'Van Fobie naar Vrijheid’ geschreven door Pieter Frijters.
Wist je trouwens dat je ook via internet behandelingen kunt vinden voor claustrofobie? Op die manier hoef je niet naar een psycholoog! PsyQ is er bv mee bezig. Ik mail je de link even door:
http://www.psyq.nl/Progra...n-fobie/Virtuele-therapie
Succes in ieder geval en als je nog wat wilt zeggen of vragen lees ik het wel!
Groetjes, Feverine
zaterdag 4 oktober 2008 om 19:44
@emra: ook jij bedankt voor je reactie. Ik kan er wel wat mee! En ik denk dat ik idd zachtaardig ben en zo terugdenkend heb ik daar zeker ook vaak voordeel bij, want mensen openen zich snel bij mij. Daarnaast erken ik dat ik te gevoelig ben voor kritiek, soms te onzeker ben en dat ik daar iets mee moet. Mede dankzij de reacties hier ben ik me er bewuster van geworden dat ik daar mee verder moet en heb ik inmiddels ook bedacht hoe ik daar nog meer aan wil werken (naast de dingen die ik al doe).
@HEMAlover: ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dat werkt, met prive-berichten. Het schijnt dat je elkaar tot vriend kunt maken. Ik ga kijken of ik dat met jou kan doen.
@HEMAlover: ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe dat werkt, met prive-berichten. Het schijnt dat je elkaar tot vriend kunt maken. Ik ga kijken of ik dat met jou kan doen.
maandag 6 oktober 2008 om 02:13
Hoi Feverine,
Ik loop zelf al een tijdje bij een psycholoog (vanwege uit balans zijn) en kan je misschien wel vertellen wat ik fijn vind. Helaas heb ik niet de moeite genomen om alle berichten door te lezen, dus geheel adequaat is mijn antwoord niet denk ik.
Maar goed, zachtaardigheid ervaar ik als een fijne eigenschap bij een psycholoog. Zoals je hiervoor zei, zijn mensen hierdoor opener en dat ervaar ik ook zo (alhoewel iedereen verschillend is, geldt dit punt wel voor het merendeel denk ik). Juist door de openheid van de client zou jij een beter beeld kunnen vormen over de problematiek van de desbetreffende en zou daar een gepastere oplossing uit moeten komen. Maar, naast zachtaardigheid (essentieel dus) is zakelijkheid ook van belang. Blijf to the point, laat je niet afdwalen door een client, kap af in sommige gevallen en wees oplossingsgericht. Wees duidelijk en hard als dat nodig is.
Nu lees ik dat je gevoelig bent voor kritiek en onzeker bent en dat brengt twijfel met zich mee. Mij lijkt de vraag: Waar komt die onzekerheid vandaan? Hoe komt het dat je gevoelig bent voor kritiek? Waarom ben je niet zeker van je zaak? Lees net eventjes terug en zie dat je hier wat aan wilt doen. Zelf denk ik dat als je hier dieper op in gaat, je als psycholoog meer in balans komt.
En ergens las ik iets over een masker opzetten, tja, eerlijk gezegd is dat iets wat je nou juist niet moet doen. Alhoewel, het ligt er maar ook aan hoe jij dat interpreteert met wat je verstaat onder een masker opzetten. Want, wat gaat er aan je veranderen als je een masker op zou zetten?
Ben je eigenlijk een twijfelaar? Of ben je dat op sommige punten wel of op sommige punten niet? Of geloof je dat verschillende (tegenstrijdige) benaderingen juist kunnen zijn? Of ben je in staat om uit elk punt (bijv. iets wat klant nog wal slaat) wel iets uit te kunnen halen om dat zo te vormen dat het punt eigenlijk wel een kant en een wal slaat?
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het belangrijkste van alles het resultaat is. Ik scrollde ff terug en las dat je zonder twijfel kan zeggen dat je omgeving tevreden is en daaruit concludeer ik dat je een goed resultaat boekt bij clienten. Maar aan de andere kant uiten sommige clienten (of zijn het andere mensen die kritiek uiten?) wel hun kritiek bij je. Ergens zit wel een discrepantie. Ben je te perfectionistisch? Of....ja sorry...ik merk ook dat ik eigenlijk alle berichten had moeten lezen.
Maar goed, om in ieder geval terug te komen op zachtaardigheid, dat lijkt mij een essentiele vaardigheid waarover elke psycholoog zou moeten beschikken. Je fijn voelen bij een psycholoog is de eerste behoefte die je wilt als client bij een psycholoog, dat hij/zij je daarnaast ook helpt is de tweede behoefte. Ik geloof zelf niet dat een psycholoog (hoe goed hij of zij ook is) je kan helpen als je je niet fijn voelt bij haar/zij.
Ik loop zelf al een tijdje bij een psycholoog (vanwege uit balans zijn) en kan je misschien wel vertellen wat ik fijn vind. Helaas heb ik niet de moeite genomen om alle berichten door te lezen, dus geheel adequaat is mijn antwoord niet denk ik.
Maar goed, zachtaardigheid ervaar ik als een fijne eigenschap bij een psycholoog. Zoals je hiervoor zei, zijn mensen hierdoor opener en dat ervaar ik ook zo (alhoewel iedereen verschillend is, geldt dit punt wel voor het merendeel denk ik). Juist door de openheid van de client zou jij een beter beeld kunnen vormen over de problematiek van de desbetreffende en zou daar een gepastere oplossing uit moeten komen. Maar, naast zachtaardigheid (essentieel dus) is zakelijkheid ook van belang. Blijf to the point, laat je niet afdwalen door een client, kap af in sommige gevallen en wees oplossingsgericht. Wees duidelijk en hard als dat nodig is.
Nu lees ik dat je gevoelig bent voor kritiek en onzeker bent en dat brengt twijfel met zich mee. Mij lijkt de vraag: Waar komt die onzekerheid vandaan? Hoe komt het dat je gevoelig bent voor kritiek? Waarom ben je niet zeker van je zaak? Lees net eventjes terug en zie dat je hier wat aan wilt doen. Zelf denk ik dat als je hier dieper op in gaat, je als psycholoog meer in balans komt.
En ergens las ik iets over een masker opzetten, tja, eerlijk gezegd is dat iets wat je nou juist niet moet doen. Alhoewel, het ligt er maar ook aan hoe jij dat interpreteert met wat je verstaat onder een masker opzetten. Want, wat gaat er aan je veranderen als je een masker op zou zetten?
Ben je eigenlijk een twijfelaar? Of ben je dat op sommige punten wel of op sommige punten niet? Of geloof je dat verschillende (tegenstrijdige) benaderingen juist kunnen zijn? Of ben je in staat om uit elk punt (bijv. iets wat klant nog wal slaat) wel iets uit te kunnen halen om dat zo te vormen dat het punt eigenlijk wel een kant en een wal slaat?
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het belangrijkste van alles het resultaat is. Ik scrollde ff terug en las dat je zonder twijfel kan zeggen dat je omgeving tevreden is en daaruit concludeer ik dat je een goed resultaat boekt bij clienten. Maar aan de andere kant uiten sommige clienten (of zijn het andere mensen die kritiek uiten?) wel hun kritiek bij je. Ergens zit wel een discrepantie. Ben je te perfectionistisch? Of....ja sorry...ik merk ook dat ik eigenlijk alle berichten had moeten lezen.
Maar goed, om in ieder geval terug te komen op zachtaardigheid, dat lijkt mij een essentiele vaardigheid waarover elke psycholoog zou moeten beschikken. Je fijn voelen bij een psycholoog is de eerste behoefte die je wilt als client bij een psycholoog, dat hij/zij je daarnaast ook helpt is de tweede behoefte. Ik geloof zelf niet dat een psycholoog (hoe goed hij of zij ook is) je kan helpen als je je niet fijn voelt bij haar/zij.
maandag 6 oktober 2008 om 02:36
Oh ja, trouwens ken je geen psycholoog of psychiater waar je erg tegen op kijkt en die zijn vak goed verstaat? Misschien zou je een paar uurtjes per week kunnen meelopen met diegene en na de tijd (dus na het gesprek met die client) met die psycholoog dieper ingaan op het gesprek. Waarom deed je dit toen, of hoe zou jij reageren als de client dit zei...etc!
Ervaren hoe je collega's het doen, geeft een beter beeld over jezelf en geeft je misschien ook wel nieuwe gezichtspunten.
Ervaren hoe je collega's het doen, geeft een beter beeld over jezelf en geeft je misschien ook wel nieuwe gezichtspunten.
maandag 6 oktober 2008 om 02:47
Dat je een zachte uitstraling hebt zegt toch niets over je kwaliteiten als psycholoog...kom op zeg...ik vind het bijna net zoiets als dat een hoer met grote tieten een betere hoer zou zijn ... nonsense!
En trouwens waarom zou een psych. met een harde dominante uitstraling beter mensen kunnen helpen met hun problemen...pff...wat een flauwekul....
Hoe je bent als mens en wat je doet met je eigenschappen daar gaat het om. Uitstraling is wat je er zelf van maakt. Je kan mss denken dat je zachtaardig overkomt maar wie bepaald dat in vredesnaam? Jij bepaalt!
En trouwens waarom zou een psych. met een harde dominante uitstraling beter mensen kunnen helpen met hun problemen...pff...wat een flauwekul....
Hoe je bent als mens en wat je doet met je eigenschappen daar gaat het om. Uitstraling is wat je er zelf van maakt. Je kan mss denken dat je zachtaardig overkomt maar wie bepaald dat in vredesnaam? Jij bepaalt!
dinsdag 7 oktober 2008 om 18:27
Interessante discussie, als ik solliciteer naar een functie als hulpverlener dan komt dit ook vaak naar voren. Ze vinden mij te zachtaardig overkomen, ik zou er doodongelukkig worden etc. Maar ondertussen heb ik wel mijn HBO diploma. Ik heb er eigenlijk aan toegegeven en mijn laatste baan was in de administratie. Eigenlijk zonde dat wij zachtaardige mensen ons zo veel aantrekken van anderen. Zachtaardig zijn heeft ook voordelen. Mensen voelen zich eerder op hun gemak bij je. Ik denk dat je, je eigen doelgroep moet zoeken die zich wel op hun gemak voelen bij een zachtaardig persoon. Misschien zit je bij dat reintegratie gebeuren wel helemaal niet op je plek? Ik denk trouwens wel dat stressbestendigheid en zelfvertrouwen inderdaad eigenschappen zijn die je wel of niet hebt. Volgens mij is daar niet zo veel aan te doen. Als je niet zo stressbestendig bent en weinig zelfvertrouwen hebt dan lijkt het mij moeilijk om hulpverlener te zijn maar niet onmogelijk natuurlijk.
