Werk & Studie
alle pijlers
psycholoog met zachte uitstraling...slechte combi?
vrijdag 26 september 2008 om 18:01
Ik werk als psychologe in de hulpverlening en ben eind twintig dus relatief jong. Daarnaast heb ik een zachte/zachtaardige uitstraling, dit is iets dat ik vaak te horen krijg van mensen in ieder geval. Op zich vind ik dat niet erg, maar de laatste tijd loop ik in mijn werk er zo nu en dan (en voor mijn gevoel te vaak) tegenaan dat mensen (bv werkgevers) zich afvragen of ik wel kan confronteren en of ik bepaalde clienten wel 'aankan' als die clienten dominant zijn. Soms lezen ze me ook gewoon de les. Volgens mij denken ze dan: 'je bent wel een schattig meisje, maar je bent niet stevig genoeg om mij/mijn werknemer daadwerkelijk te helpen'. Ik weet natuurlijk niet zeker of ze dat denken, maar ik vermoed het wel. En inwendig word ik er steeds woedend om! Ik voel me er zo door gekleineerd!
Mijn vraag is eigenlijk: hoe kan ik hier goed mee omgaan? Ik wil in dergelijke situaties graag stevig optreden, zonder dat ik defensief overkom. En andere vraag: denken jullie dat het handiger is als je als psycholoog heel stevig en dominant overkomt dan wanneer je meer rustig en zacht overkomt?
Mijn vraag is eigenlijk: hoe kan ik hier goed mee omgaan? Ik wil in dergelijke situaties graag stevig optreden, zonder dat ik defensief overkom. En andere vraag: denken jullie dat het handiger is als je als psycholoog heel stevig en dominant overkomt dan wanneer je meer rustig en zacht overkomt?
vrijdag 26 september 2008 om 20:31
Dit gaat verder dan een willekeurig imagoprobleempje van iemand die zich op het werk te bescheiden opstelt. TO geeft zelf aan zeer gevoelig te zijn voor kritiek, onzeker over te komen en gefrustreerd te raken als men haar onderschat. Bovendien stelt zij dat zij minder vlug tot de kern kan komen dan haar ervaren collega's. Dat lijken mij voor een behandelend psycholoog belangrijke problemen die serieuze aandacht verdienen.:
Schijt aan je softe imago. Het gaat om wat je zegt. Een cliënt zei eens tegen mij; Jij kan met je engelenkoppie en je zachte G de meest gruwelijke dingen zeggen
vrijdag 26 september 2008 om 20:42
Precies, volkomen mee eens. Dus bij deze mijn bijdrage even vertaald, speciaal voor degenen die niet door een ogenschijnlijk luchtige opmerking heen kunnen prikken: "Mijn ervaring is dat, zodra je wat langer in het vak zit (sommige dingen hebben simpelweg ook gewoon tijd nodig) je merkt én ervaart gewoon goed te zijn in je vak, resultaten te behalen (behandeling is nu eenmaal een langdurig iets, het duurt even voor je vooruitgang ziet), en gaan je patienten ook (direct of indirect) aangeven of ze vinden dat de behandeling zin heeft en of je aanpak werkt. Op dat moment ga je dus voelen, merken, van hee! Wat ik doe heeft zin. En ga je dat ook uitstralen.
Zo, nu weer over op mijn normale gedrag
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
vrijdag 26 september 2008 om 20:45
Maar hoort dat niet tot het leerproces? Ik doe een intake of een aanvraag ook sneller en wellicht beter dan iemand die vrij nieuw in het vak is, maar dat moet je ook eerst leren en ervaren. Je doet de theoretische kennis op en eventueel stages, maar de rest zul je moeten perfectioneren in het vak zelf, zoals in elk beroep lijkt mij. Die chirurg zal zijn 100ste hartoperatie ook beter doen dan zijn eerste, maar je kunt het alleen leren door het te doen.
vrijdag 26 september 2008 om 20:49
Dat ben ik wel met je eens. Des te meer je het beheerst, des te beter je in staat bent om iemand te helpen - in welk dienstverlenend vak dan ook lijkt mij. Ben benieuwd hoe Feverine daar tegenaan kijkt.:
[...]
Precies, volkomen mee eens. Dus bij deze mijn bijdrage even vertaald, speciaal voor degenen die niet door een ogenschijnlijk luchtige opmerking heen kunnen prikken: "Mijn ervaring is dat, zodra je wat langer in het vak zit (sommige dingen hebben simpelweg ook gewoon tijd nodig) je merkt én ervaart gewoon goed te zijn in je vak, resultaten te behalen (behandeling is nu eenmaal een langdurig iets, het duurt even voor je vooruitgang ziet), en gaan je patienten ook (direct of indirect) aangeven of ze vinden dat de behandeling zin heeft en of je aanpak werkt. Op dat moment ga je dus voelen, merken, van hee! Wat ik doe heeft zin. En ga je dat ook uitstralen.
Zo, nu weer over op mijn normale gedrag
vrijdag 26 september 2008 om 20:52
Dat is maar de vraag. TO heeft voor zover ik dat heb begrepen niet postdoctorale opleiding tot GZ-psycholoog afgerond. Desondanks behandelt zij cliënten. De meeste instellingen eisen van hun behandelend psychologen tenminste een afgeronde opleiding tot GZ-psycholoog en TO voldoet daar niet aan. In dat opzicht is zij vergelijkbaar met een basisarts die als chirurg aan de slag gaat zonder dat hij daartoe dus volledig is opgeleid.
vrijdag 26 september 2008 om 21:05
Als TO kundig genoeg is....en de rest gaat leren in het vak, heb ik daar geen problemen mee. Maar ik mis een stukje zelfreflectie en het vermogen om met kritiek om te gaan. Als zij zachtaardig overkomt dan kun je ( moet je zelfs) daar iets mee. Je kunt het gebruiken, ten goede.....dat zijn dingen die ik niet terug lees.
Terwijl je dit soort zaken juist door kunt geven aan cliënten.
Terwijl je dit soort zaken juist door kunt geven aan cliënten.
vrijdag 26 september 2008 om 21:07
vrijdag 26 september 2008 om 22:38
Het lijkt wel alsof je er vooral ook zelf last van hebt dat je zo zachtaardig over komt. Maar zoveel mensen, zoveel wensen. Sommige mensen hebben behoefte aan een pittige/confronterende hulpverlener en anderen voelen zich daar absoluut niet op hun gemak en hebben liever iemand die wat rustiger en zachtaardiger is. Het een is niet beter dan het ander en gelukkig zijn niet alle hulpverleners gelijk! En iedereen (ook hulpverleners) kunnen niet alles en leren door ervaring steeds meer bij. Als je je bewust bent van je minder sterke kanten, lijkt mij dat niet zo'n probleem.
Ik denk juist dat je vooral moet kijken wat jou sterke kanten zijn en hoe je die zo goed mogelijk in kunt inzetten in je werk. En sommige doelgroepen passen daar wat beter bij dan anderen... als je vooral werkt met mensen die gebaat zijn bij een wat stevigere aanpak (hoewel ik dat niet lees in je verhaal) is het misschien niet zo'n goede combi.
Succes!
Ik denk juist dat je vooral moet kijken wat jou sterke kanten zijn en hoe je die zo goed mogelijk in kunt inzetten in je werk. En sommige doelgroepen passen daar wat beter bij dan anderen... als je vooral werkt met mensen die gebaat zijn bij een wat stevigere aanpak (hoewel ik dat niet lees in je verhaal) is het misschien niet zo'n goede combi.
Succes!
vrijdag 26 september 2008 om 22:43
Ik heb ervaring met een jonge zachtaardige psych, en ik was er niet zo erg tevreden over.
Ik had een hele zware bevalling gehad, waarbij kind klemvast kwam te zitten terwijl haar hoofd al geboren was. Ze heeft hier een blijvende lichamelijke handicap aan overgehouden en ook zuurstof tekort gehad (hartje stopte ermee).
Mijn lijf in puin door het trekken, dus al met al best heftig.
Ik ben toen in de ziektewet geraakt door mijn ontwricht bekken. Ik ben een nuchter type en allang blij dat m'n dochter leefde, dus geen last van trauma's oid. Maar ik had wel heel erg last van nachtmerries. Badend in het zweet, huilend wakker worden, die bevalling beleefde ik mijn dromen steeds weer.
Dus de arbo vond het een goed idee om naar een psych te gaan, en toch over de bevalling te praten, om het een plek te geven.
Ik vond het best moeilijk want behalve 's nachts, had ik nergens last van. Maar goed, die nachten braken me ook beetje op, dus toch maar heen.
Ik hoorde van boven een fluister stem een naam noemen, ik gokte dat ze mij moest hebben. Ik zag een hele jonge griet, die zo'n slappe hand gaf en haar naam moest ik liplezen zo zacht praatte ze.
Maar goed, ik dacht misschien is ze wel heel lief.
Was ze ook wel, en vroeg me te vertellen wat ik nog wist van de bevalling (had nogal 'gaten' in mijn herinnering) Toen ik bij het hoofd klem gedeelte was, knip/tang/pomp/ 1 gyn met haar handen in mij, andere dokter op buik, en gyn. met voet op bed aan dochters hoofd trekken, terwijl het alarm van de hartbewaking van dochtertje afging, zag de psych zowat groen..
Nu vond ik het niet erg dat ze er naar van werd, kan ik me iets bij voorstellen als je zo jong bent en zelf geen ervaring hebt met bevallen.
Maar ik merkte in de volgende sessies dat ze het bevallingsverhaal ging ontwijken, en maar door ging hameren die dromen niet door andere dingen uit het verleden kwamen.. Mishandeling of incest.. Uhm nee, ik heb een heel gelukkige jeugd gehad ik droom echt van de bevalling, en waarschijnlijk omdat mijn kindje daardoor gehandicapt is geraakt. Ik durfde het er niet meer over te hebben omdat ik het sneu voor haar vond.
Beetje rare situatie dus, want dat was juist het probleem waar ik schijnbaar onbewust heel erg mee bezig was. Met die bevalling.
Na 5 sessies haar de kans te hebben gegeven, heb ik opgezegd. De dromen gingen met de tijd vanzelf weg, heel soms nog maar last van, maar nee zij was duidelijk niet de juiste persoon. Te jong, te soft en te onervaren.
Ik had een hele zware bevalling gehad, waarbij kind klemvast kwam te zitten terwijl haar hoofd al geboren was. Ze heeft hier een blijvende lichamelijke handicap aan overgehouden en ook zuurstof tekort gehad (hartje stopte ermee).
Mijn lijf in puin door het trekken, dus al met al best heftig.
Ik ben toen in de ziektewet geraakt door mijn ontwricht bekken. Ik ben een nuchter type en allang blij dat m'n dochter leefde, dus geen last van trauma's oid. Maar ik had wel heel erg last van nachtmerries. Badend in het zweet, huilend wakker worden, die bevalling beleefde ik mijn dromen steeds weer.
Dus de arbo vond het een goed idee om naar een psych te gaan, en toch over de bevalling te praten, om het een plek te geven.
Ik vond het best moeilijk want behalve 's nachts, had ik nergens last van. Maar goed, die nachten braken me ook beetje op, dus toch maar heen.
Ik hoorde van boven een fluister stem een naam noemen, ik gokte dat ze mij moest hebben. Ik zag een hele jonge griet, die zo'n slappe hand gaf en haar naam moest ik liplezen zo zacht praatte ze.
Maar goed, ik dacht misschien is ze wel heel lief.
Was ze ook wel, en vroeg me te vertellen wat ik nog wist van de bevalling (had nogal 'gaten' in mijn herinnering) Toen ik bij het hoofd klem gedeelte was, knip/tang/pomp/ 1 gyn met haar handen in mij, andere dokter op buik, en gyn. met voet op bed aan dochters hoofd trekken, terwijl het alarm van de hartbewaking van dochtertje afging, zag de psych zowat groen..
Nu vond ik het niet erg dat ze er naar van werd, kan ik me iets bij voorstellen als je zo jong bent en zelf geen ervaring hebt met bevallen.
Maar ik merkte in de volgende sessies dat ze het bevallingsverhaal ging ontwijken, en maar door ging hameren die dromen niet door andere dingen uit het verleden kwamen.. Mishandeling of incest.. Uhm nee, ik heb een heel gelukkige jeugd gehad ik droom echt van de bevalling, en waarschijnlijk omdat mijn kindje daardoor gehandicapt is geraakt. Ik durfde het er niet meer over te hebben omdat ik het sneu voor haar vond.
Beetje rare situatie dus, want dat was juist het probleem waar ik schijnbaar onbewust heel erg mee bezig was. Met die bevalling.
Na 5 sessies haar de kans te hebben gegeven, heb ik opgezegd. De dromen gingen met de tijd vanzelf weg, heel soms nog maar last van, maar nee zij was duidelijk niet de juiste persoon. Te jong, te soft en te onervaren.
vrijdag 26 september 2008 om 22:52
Hallo allemaal,
Ik ben zelf ook psycholoog en midden twintig, dus herken je situatie in die zin wel. Wat ik persoonlijk als een tekortkoming in de opleiding heb ervaren, is juist je attitude als therapeut ontwikkelen. Ik vraag me overigens wel af of je je dat helemaal eigen kan maken, zelfverzekerdheid en stressbestendigheid zijn toch wel basisvaardigheden die je moet bezitten.
Wat ik je zeker zou willen aanraden, is supervisie, maar dat is erg prijzig. Persoonlijk heb ik er ook veel aan gehad om gewoon als groepswerker te starten, zodat je went aan het omgaan met patienten/clienten. Een post doc opleiding geeft je ook wat meer bagage, waardoor je je wat zekerder voelt over wat je doet.
Ik las ook ergens iets over de GZ-opleiding. Het klopt inderdaad dat instellingen dat veel vragen, maar het zegt uiteraard niets over de kwaliteit van een psycholoog. Zeker niet als je je bedenkt dat zeker de helft van de GZ-psychologen het papiertje hebben gekregen, vanwege hun werkervaring en zonder een uur onderwijs te volgen.
Ik ben zelf ook psycholoog en midden twintig, dus herken je situatie in die zin wel. Wat ik persoonlijk als een tekortkoming in de opleiding heb ervaren, is juist je attitude als therapeut ontwikkelen. Ik vraag me overigens wel af of je je dat helemaal eigen kan maken, zelfverzekerdheid en stressbestendigheid zijn toch wel basisvaardigheden die je moet bezitten.
Wat ik je zeker zou willen aanraden, is supervisie, maar dat is erg prijzig. Persoonlijk heb ik er ook veel aan gehad om gewoon als groepswerker te starten, zodat je went aan het omgaan met patienten/clienten. Een post doc opleiding geeft je ook wat meer bagage, waardoor je je wat zekerder voelt over wat je doet.
Ik las ook ergens iets over de GZ-opleiding. Het klopt inderdaad dat instellingen dat veel vragen, maar het zegt uiteraard niets over de kwaliteit van een psycholoog. Zeker niet als je je bedenkt dat zeker de helft van de GZ-psychologen het papiertje hebben gekregen, vanwege hun werkervaring en zonder een uur onderwijs te volgen.
vrijdag 26 september 2008 om 23:23
@claire123: ik zal nu niet in de vedediging schieten maar vragen waarom je denkt dat ik een stukje zelfreflectie mis. Ik denk dat ik het deels snap, in de zin dat ik aangeef, hier op het forum, dat ik me zo boos kan voelen als ik kritiek krijg (dus een gebrek aan vermogen met kritiek om te gaan herken ik zeker! Hoewel ik wel durf te zeggen dat ik beleefg reageer in mijn werk als ik kritiek krijg en ook echt probeer te bedenken wat ik eraan kan doen en te vragen wat de ander bedoelt, maar daarnaast heb ik er gewoon zo'n sterke emotie bij en dat zal wel door te weinig zelfvertrouwen komen). Het feit dat ik daarmee zit en dat ik ook zie dat die reactie niet goed is, zie ik zelf als zelfreflectie. Ik probeer ook te snappen waarom ik dat wel eens terughoor en mijn verklaring is dan bv dat zachtaardigheid verward zou kunnen worden met onzekerheid. Daarnaast beken en erken ik dat ik soms onzeker over kan komen en me ook zo voel.
@wuiles: ik werk wel in de hulpverlening, maar in de reintegratie. Is combinatie van arbeid en gezondheid. In dat werkveld werken veel psychologen die geen GZ-opleiding hebben gedaan. De GZ-opleiding wordt veel gevraagd, maar er zijn lang niet genoeg GZ-psychologen om aan de vraag te voldoen. Bovendien wordt er in psychologenland vaak getwijfeld over de kwaliteit van deze opleiding (zie reactie smartie82 idd) en worden andere opleidingen als bv cognitieve gedragstherapie (waar ik mee bezig ben) ook als kwalitatief goed gezien. Ik ben dus volop bezig me inhoudelijk en ook persoonlijk te ontwikkelen, maar heb wel moeite met het ontvangen van kritiek en met het snel oordelen van anderen (als ik dat idee krijg). Ik begrijp niet zo goed waarom je zegt dat het een groot probleem is als ik erken dat het mogelijk kan zijn dat meer ervaren collega's bij sommige clienten wellicht sneller tot de kern komen. Ik zeg dat om te laten zien dat ik, door mezelf de kans te geven te leren in het werk (dat is de enige mogelijkheid te leren als je in dit vak iets wilt namelijk), geen grote schade aan richt maar hooguit bij sommigen minder snel effect bereik. Ik benadruk: bij SOMMIGEN. Ik krijg van zat clienten goede kritieken en van mijn baas goede beoordelingen, er zijn alleen een aantal dingen waar ik persoonlijk tegenaan loop en die ik me van binnen aan kan trekken.
In jouw reactie voel ik vooral oordeel, geen begrip. En ik erken dat dat bij mij kan liggen, voordat ik beticht word van gebrek aan zelfreflectie.
@Branwen76: bedankt voor je reactie en begrip en ook relativerende woorden. En ik ben het zeker met je eens dat hoe meer ervaring je hebt, hoe beter je kan begeleiden/helpen. Misschien kan het ook een valkuil zijn soms, in de zin dat je vanuit je ervaringen te snel kan gaan invullen wat er aan de hand is en daar best wel eens naast kan zitten.
Ik werk 3 jaar in de begeleiding (deels coaching, deels behandelen van angst- en depressieve klachten).
@Mette Mare: ik snap dat je niet tevreden bent over haar dienstverlening. Het is niet goed als de psysch dingen gaat vermijden die wel nodig zijn voor jouw herstel! Als ik bij mezelf bemerk dat ik dingen doe of niet doe ten nadele van de client, dan bespreek ik dit met collega's en leidinggevende en probeer ik daarvan te leren.
@adamas: dat is ook zo, ik heb er zelf last van omdat ik niet zo gezien wil worden! Maar je hebt helemaal gelijk..fijn dat je een positieve kant benoemt van zachtaardigheid, zo kan ik er ook naar kijken! Dat vind ik bij mezelf soms moeilijk om te doen! En je hebt ook helemaal gelijk dat het belangrijk is te zien dat voor iedereen iets anders geldt en dat ik wellicht voor sommige clienten die een hele stevige aanpak vragen minder geschikt ben.
@ika35: je hebt gelijk. Ik ga dit ook zeker bespreken tijdens supervisie. Ik voelde me vandaag naar aanleiding van een opmerking van een werkgever rot en heb dit gepost omdat ik eens wilde toetsen hoe daar hier over gedacht word. Ik vind altijd veel wijsheid op het forum.
Maar tegelijk vind ik dat er soms zo hard geoordeeld wordt en daar reageer ik defensief op, terwijl ik zelf hier een verhaal post en dus weet dat ik dat kan verwachten en dat ik er ook iets uit kan halen/leren. Misschien zoek ik wel gewoon begrip en erkenning maar vraag ik dat niet letterlijk en ga ik dan lopen schoppen tegen meer confronterende reacties. Die raken me juist zo omdat ik zelf er ook vaak zo over kan denken.
@wuiles: ik werk wel in de hulpverlening, maar in de reintegratie. Is combinatie van arbeid en gezondheid. In dat werkveld werken veel psychologen die geen GZ-opleiding hebben gedaan. De GZ-opleiding wordt veel gevraagd, maar er zijn lang niet genoeg GZ-psychologen om aan de vraag te voldoen. Bovendien wordt er in psychologenland vaak getwijfeld over de kwaliteit van deze opleiding (zie reactie smartie82 idd) en worden andere opleidingen als bv cognitieve gedragstherapie (waar ik mee bezig ben) ook als kwalitatief goed gezien. Ik ben dus volop bezig me inhoudelijk en ook persoonlijk te ontwikkelen, maar heb wel moeite met het ontvangen van kritiek en met het snel oordelen van anderen (als ik dat idee krijg). Ik begrijp niet zo goed waarom je zegt dat het een groot probleem is als ik erken dat het mogelijk kan zijn dat meer ervaren collega's bij sommige clienten wellicht sneller tot de kern komen. Ik zeg dat om te laten zien dat ik, door mezelf de kans te geven te leren in het werk (dat is de enige mogelijkheid te leren als je in dit vak iets wilt namelijk), geen grote schade aan richt maar hooguit bij sommigen minder snel effect bereik. Ik benadruk: bij SOMMIGEN. Ik krijg van zat clienten goede kritieken en van mijn baas goede beoordelingen, er zijn alleen een aantal dingen waar ik persoonlijk tegenaan loop en die ik me van binnen aan kan trekken.
In jouw reactie voel ik vooral oordeel, geen begrip. En ik erken dat dat bij mij kan liggen, voordat ik beticht word van gebrek aan zelfreflectie.
@Branwen76: bedankt voor je reactie en begrip en ook relativerende woorden. En ik ben het zeker met je eens dat hoe meer ervaring je hebt, hoe beter je kan begeleiden/helpen. Misschien kan het ook een valkuil zijn soms, in de zin dat je vanuit je ervaringen te snel kan gaan invullen wat er aan de hand is en daar best wel eens naast kan zitten.
Ik werk 3 jaar in de begeleiding (deels coaching, deels behandelen van angst- en depressieve klachten).
@Mette Mare: ik snap dat je niet tevreden bent over haar dienstverlening. Het is niet goed als de psysch dingen gaat vermijden die wel nodig zijn voor jouw herstel! Als ik bij mezelf bemerk dat ik dingen doe of niet doe ten nadele van de client, dan bespreek ik dit met collega's en leidinggevende en probeer ik daarvan te leren.
@adamas: dat is ook zo, ik heb er zelf last van omdat ik niet zo gezien wil worden! Maar je hebt helemaal gelijk..fijn dat je een positieve kant benoemt van zachtaardigheid, zo kan ik er ook naar kijken! Dat vind ik bij mezelf soms moeilijk om te doen! En je hebt ook helemaal gelijk dat het belangrijk is te zien dat voor iedereen iets anders geldt en dat ik wellicht voor sommige clienten die een hele stevige aanpak vragen minder geschikt ben.
@ika35: je hebt gelijk. Ik ga dit ook zeker bespreken tijdens supervisie. Ik voelde me vandaag naar aanleiding van een opmerking van een werkgever rot en heb dit gepost omdat ik eens wilde toetsen hoe daar hier over gedacht word. Ik vind altijd veel wijsheid op het forum.
Maar tegelijk vind ik dat er soms zo hard geoordeeld wordt en daar reageer ik defensief op, terwijl ik zelf hier een verhaal post en dus weet dat ik dat kan verwachten en dat ik er ook iets uit kan halen/leren. Misschien zoek ik wel gewoon begrip en erkenning maar vraag ik dat niet letterlijk en ga ik dan lopen schoppen tegen meer confronterende reacties. Die raken me juist zo omdat ik zelf er ook vaak zo over kan denken.
vrijdag 26 september 2008 om 23:37
Ha feverine, wat lastig dat je onzeker voelt over je uitstraling!
Ik vraag me af of het misschien met de 'tak' van psychologie waar je in zit te maken kan hebben. Ik lees dat je werkt in de reintegratie en daar heb je (zacht uitgedrukt) lang niet altijd te maken met clienten die willen werken. Om tot een succesvolle reintegratie te komen, zul je je client dus moeten kunnen motiveren/overtuigen/aanpakken en daarbij komt je uitstraling je wellicht niet ten goede.
Bij afspraken met werkgevers/instanties kun je misschien iets aan je kleding, haar of make-up aanpassen? Er netter, ouder of strenger uitzien kan helpen. Mensen gaan nu eenmaal vaak af op de eerste indruk, maar dat hoef ik jou niet te vertellen. Verder helpt een stevige hand, oogcontact en een duidelijke stem ook. Dat geldt natuurlijk ook in je clientcontact. Wat mij vaak helpt, is mijn idee benoemen naar de client. Vraag het maar gewoon! "Ik heb het idee dat u mij als jong/onervaren/niet competent ervaart, klopt dat?" Door die vraag te stellen toon je al lef en het biedt een opening om de posities duidelijk te maken.
Verder is dit een goed onderwerp voor supervisie. Succes!
Ik vraag me af of het misschien met de 'tak' van psychologie waar je in zit te maken kan hebben. Ik lees dat je werkt in de reintegratie en daar heb je (zacht uitgedrukt) lang niet altijd te maken met clienten die willen werken. Om tot een succesvolle reintegratie te komen, zul je je client dus moeten kunnen motiveren/overtuigen/aanpakken en daarbij komt je uitstraling je wellicht niet ten goede.
Bij afspraken met werkgevers/instanties kun je misschien iets aan je kleding, haar of make-up aanpassen? Er netter, ouder of strenger uitzien kan helpen. Mensen gaan nu eenmaal vaak af op de eerste indruk, maar dat hoef ik jou niet te vertellen. Verder helpt een stevige hand, oogcontact en een duidelijke stem ook. Dat geldt natuurlijk ook in je clientcontact. Wat mij vaak helpt, is mijn idee benoemen naar de client. Vraag het maar gewoon! "Ik heb het idee dat u mij als jong/onervaren/niet competent ervaart, klopt dat?" Door die vraag te stellen toon je al lef en het biedt een opening om de posities duidelijk te maken.
Verder is dit een goed onderwerp voor supervisie. Succes!
zaterdag 27 september 2008 om 08:08
Bij mijn ervaring was de eerste indruk ook heel belangrijk. De fluisterstem, de zachte handdruk..
Dat benadrukte eigenlijk alleen maar mijn idee van jong en onzeker.
Al was ze 'steviger' overgekomen, had ik ook makkelijker mijn verhaal kunnen doen.
Dus eens met HEMA-lover, goed om eens te kijken hoe je iemand een handdruk geeft, hoe je qua stem overkomt.
Maar ook qua kledingkeuze eens kritisch kijken. Draag je bv altijd een paardenstaartje met een berentrui (wel extreem voorbeeld hoor), dan voel je je misschien wat zekerder met opgestoken haar, en een mooi pak. En kom je ook wat zakelijker en minder jong over.
Dat benadrukte eigenlijk alleen maar mijn idee van jong en onzeker.
Al was ze 'steviger' overgekomen, had ik ook makkelijker mijn verhaal kunnen doen.
Dus eens met HEMA-lover, goed om eens te kijken hoe je iemand een handdruk geeft, hoe je qua stem overkomt.
Maar ook qua kledingkeuze eens kritisch kijken. Draag je bv altijd een paardenstaartje met een berentrui (wel extreem voorbeeld hoor), dan voel je je misschien wat zekerder met opgestoken haar, en een mooi pak. En kom je ook wat zakelijker en minder jong over.
zaterdag 27 september 2008 om 08:30
Feverine, fijn dat je een uitgebreide reactie geeft. Ik herken het helemaal; ik vind/vond het ook moeilijk om kritiek te ontvangen. Het voelde voor mij als een persoonlijke aanval, terwijl dat uiteraard niet zo is. En ik trek/trok het me ook altijd heel erg persoonlijk aan. Ik heb echt moeten leren omgaan met kritiek, en dat gaat nog steeds telkens een beetje beter. Net als jij reageer(de) ik aan de oppervlakte naar de ander toe heel kalm en niet defensief, maar van binnen brandde ik helemaal en voelde ik er me heel rot onder. In mijn laatste evaluatie van mijn kwaliteitscoach gaf deze o.a. dat ik opensta voor kritiek. Zij weet niet dat kritiek een groot punt voor mij is, dus voor mij was het extra fijn om dat te lezen.
Ik denk zelf overigens dat je wat al dan niet aan je uiterlijk kunt veranderen, maar dat je houding nog het meeste vertelt. Veel heeft met grenzen aangeven te maken, zeker als jij ook clienten behandeld waarbij de reintegratie een dwingend karakter heeft.
Ik denk zelf overigens dat je wat al dan niet aan je uiterlijk kunt veranderen, maar dat je houding nog het meeste vertelt. Veel heeft met grenzen aangeven te maken, zeker als jij ook clienten behandeld waarbij de reintegratie een dwingend karakter heeft.
zaterdag 27 september 2008 om 11:34
@Wuiles, nog even iets: ik schrijf dat de psychologie-opleiding maar 1 stage vraagt (en een onderzoek) en dat ik die heb gedaan en dan zeg jij: 'dat is wel een heel simpele voorstelling van zaken?'. Ik word daar echt boos om! heb jij zelf soms ook psychologie gestudeerd of geef je een oordeel over dat ik iets verkeerd voorstel terwijl je zelf niet precies weet hoe het zit? Het is echt zo dat bij de basisopleiding psychologie 1 stage moet worden vervuld en 1 onderzoek. Het is meer een wetenschappelijke opleiding dan dat je goed leert met mensen om te gaan. Dat vind ik persoonlijk helemaal geen goede zaak, maar het is wel de praktijk. En als mensen dus willen werken aan hun persoon en ze willen begeleiden, maar ze kunnen niet instromen in de GZ-opleiding (waar je echt niet zomaar inkomt want er zijn nauwelijks plaatsen en ze zijn reteduur), dan moeten ze echt zelf creatief zijn in hoe en wat. Het wordt door veel werkgevers niet verplicht gesteld! Ik krijg door jouw reacties de indruk dat jij denkt dat ik niet bereid ben aan zelfontwikkeling te doen en me zomaar in een vak stort terwijl dat onverantwoord is en zo is het helemaal niet!
@HEMAlover: dank je voor je reactie! Ik vind dat trouwens wel een hele goeie tip die je geeft: de ander de vraag stellen of ie twijfelt aan mijn competentie! Moet ik vervolgens wel daar rustig en zelfverzekerd op reageren, moeilijk..want het raakt me echt als mensen zeggen dat ze daaraan twijfelen. Het voelt zo onterecht dat ik er dus boos om kan worden van binnen (zonder dat te uiten) en tegelijk maakt het me toch onzeker (of maak ik mezelf er onzeker mee). Ik ervaar het trouwens niet vaak met clienten, die nemen me doorgaans wel serieus en zijn doorgaans ook echt open over wat er speelt (want ik denk wel dat mensen zich gemakkelijk veilig bij mij voelen). Ik maak het wel mee bij werkgevers. Niet continu, maar heb het nu een paar keer gehad dat ik voel dat ze twijfelen of ik wel genoeg in huis heb (zelfs als ik me gewoon echt zelfverzekerd voel op dat moment-dat vind ik juist zo erg! Soms voel ik me echt onzeker en dan begrijp ik het ook als mensen daarop reageren. Maar als het zelfs soms gebeurt als ik me gewoon rustig en goed voel, dan snap ik het niet meer zo goed!). Ik ga het eens proberen, met die vraag stellen! En idd, vaker in pak, misschien bril op en haar opgestoken idd.
@Mette Mare: ja, ik snap het wel wat je benoemt. Ik let bij mezelf ook op mijn stem. Ik praat niet zacht, maar als ik onzeker ben merk ik dat mijn stem hoger word. Stevige handdruk doe ik wel aan. Maar zijn idd belangrijke dingen om op te letten.
@Branwen76: fijn dat je zegt dat je het herkent! Voel me nu even minder een raar wezen...Hoe help jij jezelf beter om te gaan met kritiek? Rot voelt dat he, dat van binnen koken maar wel beleefd reageren...Ik wil zo graag leren hoe ik wel meer kan uiten wat ik voel, zonder defensief over te komen en daar heb ik nog niet echt een modus voor gevonden! Hoe doe jij dat?
Een vriendin zei me dat ik meer vragen moet stellen, dat vind ik ook wel een heel goed advies. De vraag die HEMA lover voorstelt, echt benoemen dat je denkt dat de ander twijfelt aan je competentie, vind ik heel sterk! Maar alleen als het vanuit kracht wordt gevraagd en niet vanuit onzekerheid..soms wil mijn gevoel daar niet in meegaan en dat vind ik zo lastig!
Grappig, ik zie hier 2 soorten reacties. Sommige mensen zeggen dat je als psycholoog ook mens bent en je dingen/gevoeligheden mag hebben. Als ik daar vanuit ga denk ik, ik ga gewoon door met wat ik doe en probeer me steviger te gaan voelen tav kritiek.
Anderen zeggen dat je zelf heel stevig moet zijn wil je anderen genoeg te bieden hebben. Bij die reacties kan ik me soms afvragen of ik stevig genoeg ben, aangezien kritiek er zo inhakt. En dan kan ik heel rigoureus gaan denken dat ik maar een totaal andere baan moet zoeken of zo, terwijl dit werk wel is waar mijn hart ligt..
@HEMAlover: dank je voor je reactie! Ik vind dat trouwens wel een hele goeie tip die je geeft: de ander de vraag stellen of ie twijfelt aan mijn competentie! Moet ik vervolgens wel daar rustig en zelfverzekerd op reageren, moeilijk..want het raakt me echt als mensen zeggen dat ze daaraan twijfelen. Het voelt zo onterecht dat ik er dus boos om kan worden van binnen (zonder dat te uiten) en tegelijk maakt het me toch onzeker (of maak ik mezelf er onzeker mee). Ik ervaar het trouwens niet vaak met clienten, die nemen me doorgaans wel serieus en zijn doorgaans ook echt open over wat er speelt (want ik denk wel dat mensen zich gemakkelijk veilig bij mij voelen). Ik maak het wel mee bij werkgevers. Niet continu, maar heb het nu een paar keer gehad dat ik voel dat ze twijfelen of ik wel genoeg in huis heb (zelfs als ik me gewoon echt zelfverzekerd voel op dat moment-dat vind ik juist zo erg! Soms voel ik me echt onzeker en dan begrijp ik het ook als mensen daarop reageren. Maar als het zelfs soms gebeurt als ik me gewoon rustig en goed voel, dan snap ik het niet meer zo goed!). Ik ga het eens proberen, met die vraag stellen! En idd, vaker in pak, misschien bril op en haar opgestoken idd.
@Mette Mare: ja, ik snap het wel wat je benoemt. Ik let bij mezelf ook op mijn stem. Ik praat niet zacht, maar als ik onzeker ben merk ik dat mijn stem hoger word. Stevige handdruk doe ik wel aan. Maar zijn idd belangrijke dingen om op te letten.
@Branwen76: fijn dat je zegt dat je het herkent! Voel me nu even minder een raar wezen...Hoe help jij jezelf beter om te gaan met kritiek? Rot voelt dat he, dat van binnen koken maar wel beleefd reageren...Ik wil zo graag leren hoe ik wel meer kan uiten wat ik voel, zonder defensief over te komen en daar heb ik nog niet echt een modus voor gevonden! Hoe doe jij dat?
Een vriendin zei me dat ik meer vragen moet stellen, dat vind ik ook wel een heel goed advies. De vraag die HEMA lover voorstelt, echt benoemen dat je denkt dat de ander twijfelt aan je competentie, vind ik heel sterk! Maar alleen als het vanuit kracht wordt gevraagd en niet vanuit onzekerheid..soms wil mijn gevoel daar niet in meegaan en dat vind ik zo lastig!
Grappig, ik zie hier 2 soorten reacties. Sommige mensen zeggen dat je als psycholoog ook mens bent en je dingen/gevoeligheden mag hebben. Als ik daar vanuit ga denk ik, ik ga gewoon door met wat ik doe en probeer me steviger te gaan voelen tav kritiek.
Anderen zeggen dat je zelf heel stevig moet zijn wil je anderen genoeg te bieden hebben. Bij die reacties kan ik me soms afvragen of ik stevig genoeg ben, aangezien kritiek er zo inhakt. En dan kan ik heel rigoureus gaan denken dat ik maar een totaal andere baan moet zoeken of zo, terwijl dit werk wel is waar mijn hart ligt..
zaterdag 27 september 2008 om 12:12
De eerste vraag is natuurlijk waarom jij heel boos wordt als ik op een forum iets opschrijf waar jij het niet mee eens bent. Dat we het oneens zijn is toch nog geen reden om emotioneel te worden? En ja, ik weet dat het niet eenvoudig is om in de GZ-opleiding te kunnen instromen. Je hebt dan een werkervaringsplaats nodig en een opleidingsplaats. Zowel de opleiding als de werkgever stellen zeer hoge eisen aan de kennis en vaardigheden én er zijn te weinig opleidingsplaatsen. Ik weet dus heel goed hoe het werkt. Ik weet ook heel goed welke andere opleidingsmogelijkheden er zijn. Daarom vind ik dat jij je er gemakkelijk vanaf maakt door te stellen dat dat je alles hebt gedaan wat mogelijk is. Er ligt namelijk een wereld open aan opleidingen en trainingen. Wat maakt het uit dat die opleidingen niet verplicht worden gestel door werkgevers. Je moet zelf zorgen dat je capabel bent en blijft. Gezien je nogal emotionele reacties bij dit topic en bij de topics die je zelf hebt geopend twijfel ik inderdaad of je persoonlijke en professionale vaardigheden voldoende zijn om andere mensen op het juiste pad te helpen. Om die laatste opmerking kun je natuurlijk ook weer heel boos worden. Je zou ook kunnen proberen de zaken in een realistischer perspectief te zien: we discussiëren op een forum over een probleem dat jij hebt voorgelegd en zijn het niet met elkaar eens. Klaar.
zaterdag 27 september 2008 om 13:10
@wuiles: waar ik boos om word is dat jij je oordeel al klaar hebt zonder dat je me vragen stelt. Waar baseer jij op dat ik me niet verder aan het ontwikkelen ben? Ik doe namelijk verschillende opleidingen naast mijn werk (waaronder cognitieve gedragstherapie) en ik heb ook nog begeleiding gezocht om om te gaan met mijn gevoeligheid voor kritiek. En waar staat trouwens dat ik zeg dat ik er alles aan gedaan heb? Daarnaast stel je dat ik een simpele voorstelling van zaken geef als ik een objectief feit benoem; namelijk dat de basis-psychologie opleiding 1 stage vergt. Het gaat bij deze opmerkingen niet om een meningsverschil, ik noem een feit en jij oordeelt vervolgens dat ik het te simpel stel.
Ik maak uit jouw reacties op dat je vindt dat ik het mezelf maar gemakkelijk maak, terwijl ik me suf pieker omdat ik zo kritisch naar mezelf kijk ik mijn optiek. En jij hebt je oordeel al klaar dat ik het mezelf maar gemakkelijk maak. Aangezien ik niet begrijp waar je dat op baseert, voelt dat heel onterecht. Kun je je daar iets bij voorstellen dat dat een emotionele reactie oproept, of geeft dat in jouw ogen alleen maar blijk van emotionele labiliteit? Dit is geen verwijtende vraag, dit vraag ik me serieus af..
Ik maak uit jouw reacties op dat je vindt dat ik het mezelf maar gemakkelijk maak, terwijl ik me suf pieker omdat ik zo kritisch naar mezelf kijk ik mijn optiek. En jij hebt je oordeel al klaar dat ik het mezelf maar gemakkelijk maak. Aangezien ik niet begrijp waar je dat op baseert, voelt dat heel onterecht. Kun je je daar iets bij voorstellen dat dat een emotionele reactie oproept, of geeft dat in jouw ogen alleen maar blijk van emotionele labiliteit? Dit is geen verwijtende vraag, dit vraag ik me serieus af..
