Werk & Studie
alle pijlers
Re-integreren na kanker, wat als het niet lukt?
zondag 26 juli 2020 om 20:10
Eind januari ben ik gediagnosticeerd met blaaskanker en begin maart geopereerd. Gelukkig heeft de uroloog de hele tumor kunnen verwijderen en heb ik daarnaast een blaasspoeling gehad met chemo. Wel de komende 10 jaar regelmatig controles en helaas best een grote kans dat het weer terugkomt.
Ik ben dus sinds eind januari ziek gemeld en 6 weken na de operatie begonnen met re-integreren (vanuit huis, ik heb een administratieve functie). Inmiddels werk ik 4 dagen van 4 uur en zit daarmee echt aan mijn max. Vanaf vorige week had ik alweer een uur per dag moeten opbouwen maar ik red het niet. Ik ben nog steeds ontzettend moe en hou na een halve dag werken eigenlijk amper energie over om te koken, goed voor mezelf te zorgen en mijn huishouden te doen. Ook psychisch is de diagnose kanker me heel zwaar gevallen (ik sta inmiddels op de wachtlijst voor hulp).
Ik werkte 32 uur. Een paar maanden voordat ik ziek werd, heb ik één dag per week onbetaald verlof opgenomen omdat ik graag wat minder wilde werken en wilde kijken of dit financieel mogelijk was. Door mijn ziekte heb ik helaas het 'plan' ooit 24 uur te kunnen werken los moeten laten omdat, mocht de kanker terugkomen en ik zou arbeidsongeschikt raken, ik financieel niet rond ga komen van een uitkering over 24 uur. Ik sta weer op papier voor 32 uur dus, inclusief anderhalf uur per dag reistijd (op de fiets) mocht ik weer op locatie gaan werken.
Het opbouwen gaat moeizaam en valt me zwaar. De bedrijfsarts en mijn leidinggevende zetten me redelijk onder druk om verder op te bouwen en ik raak ervan in paniek. Er zijn namelijk dagen dat ik zo moe ben dat ik amper mijn ene been voor mijn andere kan zetten en ik slaap vreselijk slecht, wat natuurlijk de situatie ook niet beter maakt. Me concentreren op mijn werk lukt me tot nu toe best goed (ik vind mijn werk erg leuk) maar na die 4 uur is de koek echt op en ben ik 'knock out'.
Het feit dat ik in de nabije toekomst weer 32 uur op locatie zou moeten werken (of eigenlijk om sowieso 32 uur te moeten werken, ook al is dat 2 dagen vanuit huis en 2 dagen op locatie) geven me een lamgeslagen gevoel omdat ik echt geen idee heb hoe.... Ik vraag me dus af, hoe gaat het in zijn werk als ik het niet red meer of sneller op te bouwen? Ik lees op de site van het UWV over een WIA-uitkering aanvragen na 104 weken ziekte (gelukkig is dat nog niet zover) en percentages maar ik vind het ingewikkelde materie waarvan ik hoopte er nooit mee te maken te zullen krijgen.
Het blijft maar malen in mijn hoofd. Als het me niet lukt, zou ik dan uiteindelijk deels afgekeurd worden? Hoe gaat dit precies in zijn werk? En is het dan nog wel mogelijk bij mijn huidige werkgever te blijven werken (ik werk daar al 27 jaar) maar dan voor minder uren met een aanvullende uitkering? Laat ik voorop stellen dat afgekeurd worden het laatste wat ik wil, maar ik zie momenteel echt niet voor me waar ik de kracht vandaan moet halen om terug te gaan naar mijn volledige dienstverband. Dat de toekomst zo onzeker is maakt me verdrietig, geeft me een unheimisch gevoel en staat het werken aan mijn herstel in de weg omdat het zóveel energie kost.
Wat moet ik in hemelsnaam doen, mijn leven staat volledig op z'n kop en ik ben radeloos
Is er iemand die advies voor me heeft? Moet ik eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts dat het me niet lukt sneller op te bouwen? Wat zijn de gevolgen etc.? Sorry voor het lange verhaal.
Ik ben dus sinds eind januari ziek gemeld en 6 weken na de operatie begonnen met re-integreren (vanuit huis, ik heb een administratieve functie). Inmiddels werk ik 4 dagen van 4 uur en zit daarmee echt aan mijn max. Vanaf vorige week had ik alweer een uur per dag moeten opbouwen maar ik red het niet. Ik ben nog steeds ontzettend moe en hou na een halve dag werken eigenlijk amper energie over om te koken, goed voor mezelf te zorgen en mijn huishouden te doen. Ook psychisch is de diagnose kanker me heel zwaar gevallen (ik sta inmiddels op de wachtlijst voor hulp).
Ik werkte 32 uur. Een paar maanden voordat ik ziek werd, heb ik één dag per week onbetaald verlof opgenomen omdat ik graag wat minder wilde werken en wilde kijken of dit financieel mogelijk was. Door mijn ziekte heb ik helaas het 'plan' ooit 24 uur te kunnen werken los moeten laten omdat, mocht de kanker terugkomen en ik zou arbeidsongeschikt raken, ik financieel niet rond ga komen van een uitkering over 24 uur. Ik sta weer op papier voor 32 uur dus, inclusief anderhalf uur per dag reistijd (op de fiets) mocht ik weer op locatie gaan werken.
Het opbouwen gaat moeizaam en valt me zwaar. De bedrijfsarts en mijn leidinggevende zetten me redelijk onder druk om verder op te bouwen en ik raak ervan in paniek. Er zijn namelijk dagen dat ik zo moe ben dat ik amper mijn ene been voor mijn andere kan zetten en ik slaap vreselijk slecht, wat natuurlijk de situatie ook niet beter maakt. Me concentreren op mijn werk lukt me tot nu toe best goed (ik vind mijn werk erg leuk) maar na die 4 uur is de koek echt op en ben ik 'knock out'.
Het feit dat ik in de nabije toekomst weer 32 uur op locatie zou moeten werken (of eigenlijk om sowieso 32 uur te moeten werken, ook al is dat 2 dagen vanuit huis en 2 dagen op locatie) geven me een lamgeslagen gevoel omdat ik echt geen idee heb hoe.... Ik vraag me dus af, hoe gaat het in zijn werk als ik het niet red meer of sneller op te bouwen? Ik lees op de site van het UWV over een WIA-uitkering aanvragen na 104 weken ziekte (gelukkig is dat nog niet zover) en percentages maar ik vind het ingewikkelde materie waarvan ik hoopte er nooit mee te maken te zullen krijgen.
Het blijft maar malen in mijn hoofd. Als het me niet lukt, zou ik dan uiteindelijk deels afgekeurd worden? Hoe gaat dit precies in zijn werk? En is het dan nog wel mogelijk bij mijn huidige werkgever te blijven werken (ik werk daar al 27 jaar) maar dan voor minder uren met een aanvullende uitkering? Laat ik voorop stellen dat afgekeurd worden het laatste wat ik wil, maar ik zie momenteel echt niet voor me waar ik de kracht vandaan moet halen om terug te gaan naar mijn volledige dienstverband. Dat de toekomst zo onzeker is maakt me verdrietig, geeft me een unheimisch gevoel en staat het werken aan mijn herstel in de weg omdat het zóveel energie kost.
Wat moet ik in hemelsnaam doen, mijn leven staat volledig op z'n kop en ik ben radeloos
Is er iemand die advies voor me heeft? Moet ik eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts dat het me niet lukt sneller op te bouwen? Wat zijn de gevolgen etc.? Sorry voor het lange verhaal.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 20:42
Onderschat narcose ook niet, dat kan een heel lange nasleep hebben. Geopereerd staat niet gelijk aan genezen zijn en hop, weer aan de bak.
Geen tips behalve je grens aan blijven geven m.b.t. je werk. Je doet wat haalbaar is, alles daarboven staat je genezingsproces in de weg, ook privé.
Geen tips behalve je grens aan blijven geven m.b.t. je werk. Je doet wat haalbaar is, alles daarboven staat je genezingsproces in de weg, ook privé.
wij slapen nooit.
zondag 26 juli 2020 om 20:42
Ik snap het hoor Jolijn. Ik heb verhalen van beide kanten gehoord. Als er iets anders aan de hand zou zijn, denk ik dat het vooral de psychische kant is want met mijn bloed is niets mis. Daarom ga ik ook terug naar de huisarts, wil die sowieso gesproken hebben voordat ik contact met de bedrijfsarts opneem.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 20:43
Accepteren dat het nog niet zo gaat als je wilt is niet makkelijk, maar wel belangrijk. Als je lijf je in de steek laat is dat geen gebrek aan wilskracht. De strategie van gewoon doorgaan werkt niet (meer). Zoek de hulp die je nodig hebt om te leren hoe je hier nu het beste mee om kan gaan. Kijk niet te ver vooruit. Je kunt dingen maar niet zoveel en zo snel.
zondag 26 juli 2020 om 20:43
Zal ik morgen als ik wat helderder ben ook bekijken, thanks!
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 20:44
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 20:53
zondag 26 juli 2020 om 20:55
Begrijp ik dan goed dat ik (ben nu een half jaar ziek, buiten het re-integreren om natuurlijk) ik nog anderhalf jaar de tijd heb voordat er zaken in gang gezet worden die ik niet meer tegen kan houden als ik niet hersteld ben?Kamiere schreef: ↑26-07-2020 20:33Eerlijk zijn tegen de bedrijfsarts en als je het niet eens bent met zijn conclusies kun je een second opinion aanvragen op kosten van de werkgever.
Als jij aan het einde van de 2 jaar ziekte (einde wachttijd) wel jouw eigen werk kan doen, maar niet het volledig aantal uren dan is de kans groot dat je contracturen worden aangepast en je een aanvullende wga uitkering krijgt voor de uren waarvoor je afgekeurd bent.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 20:55
Langdurige vermoeidheid is een bekend gevolg van kankerbehandelingen, dus vreemd dat de bedrijfsarts zoveel druk zet. En het is ook psychisch niet niks, kanker krijgen, ook dat kan voor stress zorgen. Zeker die sluimerende kans dat het ooit terug kan komen geeft stress, onderschat dat niet.
Revalideren, of hulp met re-integreren zou denk ik geen kwaad kunnen. Winnock is ook een organisatie die zich daarmee bezig houdt en waarschijnlijk zijn er meer.
Misschien toch ook nog eens je onco-verpleegkundige contacten om te kijken of zij je nog verder kan helpen?
En zou een scooter of elektrische fiets niet iets zijn als fietsen nog te vermoeiend is? (Al is conditietraining vreemd genoeg ook weer goed bij vermoeidheid.)
Sterkte!
Revalideren, of hulp met re-integreren zou denk ik geen kwaad kunnen. Winnock is ook een organisatie die zich daarmee bezig houdt en waarschijnlijk zijn er meer.
Misschien toch ook nog eens je onco-verpleegkundige contacten om te kijken of zij je nog verder kan helpen?
En zou een scooter of elektrische fiets niet iets zijn als fietsen nog te vermoeiend is? (Al is conditietraining vreemd genoeg ook weer goed bij vermoeidheid.)
Sterkte!
zondag 26 juli 2020 om 21:05
Re-turn is ook een goede maar dat moet de werkgever accorderen ivm vergoeding. Overigens kan je op ipso.nl inloophuizen vinden.
Nog een goede website is oncokompas.nl
zondag 26 juli 2020 om 21:10
LPB, dat de kans zo groot is dat het weer terugkomt en ik wéér geopereerd moet worden geeft me inderdaad veel stress
Ik leefde zo naar de operatie toe, het kreng moest eruit en daarna zou ik weer vrolijk verder gaan met mijn leven. Dacht ik. Daarna kwam de klap over wat me was overkomen pas eigenlijk echt en nu volop in de psychische verwerking.
Ik heb gelukkig al een e-bike maar zelfs daarmee lukt het me maar amper op grotere afstanden.
Een paar weken geleden was ik naar een werkoverleg op locatie, om half 9 de deur uit en om half 2 was ik weer terug. Heb de rest van de middag geslapen, zo moe was ik
Ik leefde zo naar de operatie toe, het kreng moest eruit en daarna zou ik weer vrolijk verder gaan met mijn leven. Dacht ik. Daarna kwam de klap over wat me was overkomen pas eigenlijk echt en nu volop in de psychische verwerking.
Ik heb gelukkig al een e-bike maar zelfs daarmee lukt het me maar amper op grotere afstanden.
Een paar weken geleden was ik naar een werkoverleg op locatie, om half 9 de deur uit en om half 2 was ik weer terug. Heb de rest van de middag geslapen, zo moe was ik
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 21:12
zondag 26 juli 2020 om 21:17
Je kan via de bedrijfsarts ook bij een revalidatie terecht. Ik weet niet waar je woont maar zo ben ik bij De Gezonde Zaak terecht gekomen (voor een hersenaandoening met symptomen vergelijkbaar met een hersentumor). Voordeel is dat je meteen psychologische hulp erbij krijgt. Ik kon daar heel snel na aanmelding terecht. Bij mij is echt onderzocht wat mijn belastbaarheid is en de conclusie was dat ik eigenlijk ook voortdurend mijn eigen grenzen overschrijd. Leren omgaan met nieuwe grenzen, conditieopbouw en ook leren hoe het zit met stress en pijn in je lichaam en wat daar de invloed van is op je energiebalans.
Mocht het wel zo zijn dat je niet meer het aantal uren kan werken en daarnaast ook nog kwaliteit van leven overhoudt dan komt idd UWV om de hoek kijken. Eerst na 1 jaar, want na 1 jaar ziekte krijg je voorlopige keuring. En dan krijg je na ongeveer 6-8 maanden weer met uwv te maken (voor de 104 weken om zijn moet namelijk het hele keuringsproces zijn afgerond). Ze kijken naar wat je nog wel kan. Daar komt dan een bepaalde puntentelling uit dat bepaalt of je deels afgekeurd wordt. Maar zover is het nog niet. Kijk het per dag aan.
Geef jezelf de tijd te herstellen, het is nog maar zo kort geleden. Geef zeker aan dat die vier uur nu nog teveel is en dat je eerst weer in uren terug wil omdat je het zo niet trekt. De bedrijfsarts werkt in dit geval voor het bedrijf dus heeft andere belangen dan jij. Voor jezelf opkomen is dus nu even heel belangrijk. Laat je werkgever maar zeuren, die staat niet in jouw schoenen. Als je dit lastig vindt om aan te geven neem dan iemand mee naar het gesprek.
Sterkte
Mocht het wel zo zijn dat je niet meer het aantal uren kan werken en daarnaast ook nog kwaliteit van leven overhoudt dan komt idd UWV om de hoek kijken. Eerst na 1 jaar, want na 1 jaar ziekte krijg je voorlopige keuring. En dan krijg je na ongeveer 6-8 maanden weer met uwv te maken (voor de 104 weken om zijn moet namelijk het hele keuringsproces zijn afgerond). Ze kijken naar wat je nog wel kan. Daar komt dan een bepaalde puntentelling uit dat bepaalt of je deels afgekeurd wordt. Maar zover is het nog niet. Kijk het per dag aan.
Geef jezelf de tijd te herstellen, het is nog maar zo kort geleden. Geef zeker aan dat die vier uur nu nog teveel is en dat je eerst weer in uren terug wil omdat je het zo niet trekt. De bedrijfsarts werkt in dit geval voor het bedrijf dus heeft andere belangen dan jij. Voor jezelf opkomen is dus nu even heel belangrijk. Laat je werkgever maar zeuren, die staat niet in jouw schoenen. Als je dit lastig vindt om aan te geven neem dan iemand mee naar het gesprek.
Sterkte
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 26 juli 2020 om 21:29
SuzyQ, wat fijn dat je daar zo'n baat bij hebt (gehad?). Ik zal met de bedrijfsarts overleggen of hij me kan doorverwijzen naar zoiets.
Assertiviteit is niet mijn sterkste kant, dus iemand naar het gesprek meenemen is wel een goed idee. Al heb ik tot nu toe, vanwege Corona, helaas alleen telefonisch contact kunnen hebben met de bedrijfsarts, daar baal ik ook zo van. Het is toch heel anders als je zo'n man live te spreken krijgt, dan zou hij ook met eigen ogen kunnen zien dat ik eruit zie als een uitgewrongen dweil.
In ieder geval heel erg bedankt voor je uitleg, zo wordt het wat duidelijker allemaal. Jij ook veel sterkte.
Assertiviteit is niet mijn sterkste kant, dus iemand naar het gesprek meenemen is wel een goed idee. Al heb ik tot nu toe, vanwege Corona, helaas alleen telefonisch contact kunnen hebben met de bedrijfsarts, daar baal ik ook zo van. Het is toch heel anders als je zo'n man live te spreken krijgt, dan zou hij ook met eigen ogen kunnen zien dat ik eruit zie als een uitgewrongen dweil.
In ieder geval heel erg bedankt voor je uitleg, zo wordt het wat duidelijker allemaal. Jij ook veel sterkte.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 21:37
zondag 26 juli 2020 om 21:45
Als jij alle taken van je functie doet, maar enkel minder uren werkt, klopt dat inderdaad. Bij re-integratie is het eerste doel altijd: eigen werk bij eigen werkgever. Kan dat niet, dan wordt er gekeken naar ander werk bij de eigen werkgever.Calamitycat schreef: ↑26-07-2020 20:55Begrijp ik dan goed dat ik (ben nu een half jaar ziek, buiten het re-integreren om natuurlijk) ik nog anderhalf jaar de tijd heb voordat er zaken in gang gezet worden die ik niet meer tegen kan houden als ik niet hersteld ben?
Stel dat jij volledig ziek zou zijn, dan wordt er na 1 jaar ziekte een tweede spoor traject ingezet, gericht op werk buiten je huidige organisatie.
zondag 26 juli 2020 om 21:48
Keuring na 1 jaar krijg je alleen als je ziek uit dienst bent gegaan en onder de ziektewet valt. Als je gewoon in dienst bent krijg je na 1 jaar de eerstejaarsevaluatie, zeker geen voorlopige keuring.suzyqfive schreef: ↑26-07-2020 21:17
Mocht het wel zo zijn dat je niet meer het aantal uren kan werken en daarnaast ook nog kwaliteit van leven overhoudt dan komt idd UWV om de hoek kijken. Eerst na 1 jaar, want na 1 jaar ziekte krijg je voorlopige keuring. En dan krijg je na ongeveer 6-8 maanden weer met uwv te maken (voor de 104 weken om zijn moet namelijk het hele keuringsproces zijn afgerond). Ze kijken naar wat je nog wel kan. Daar komt dan een bepaalde puntentelling uit dat bepaalt of je deels afgekeurd wordt. Maar zover is het nog niet. Kijk het per dag aan.
zondag 26 juli 2020 om 22:02
Duidelijk verhaal Kamiere, dank je wel. Stel dat ik niet opknap, ook niet na hulp/op langere termijn etc. dan wil ik echt zó graag mijn eigen werk blijven doen dus ben blij te lezen dat dat in ieder geval mogelijk is. Ik ben goed in mijn werk (gelukkig weet mijn leidinggevende dat ook), doe nu al alle taken die ik voorheen ook deed en haal er energie uit (over het algemeen dan, nu iets minder natuurlijk vanwege de ernstige vermoeidheid).
Minnimouse, bedankt
Isolde, helemaal waar. In tijd van ziekte leer je je vrienden kennen.... ik moest een tijdje geleden terug voor de eerste controle en was zó vreselijk bang dat er weer iets gevonden zou worden. Zegt een vriendin die ik al meer dan 20 jaar ken (om me een hart onder de riem te steken natuurlijk, maar kwam nogal knullig over) 'niet bang zijn'. Tsja.... zoveel liever wilde ik dat ze gezegd had, ik begrijp het helemaal dat je doodsbang bent, we duimen voor een zo gunstig mogelijk uitslag. Of iets dergelijks.... ik voelde me zo niet begrepen
Lastige dingen zijn dat.
Voor de buitenwereld is de tumor verwijderd en kan ik door met mijn leven maar het tegendeel is waar want de verwerking van alles is gewoon loodzwaar. En daarbij nog het zwaard van damocles boven mijn hoofd dat het misschien wel terugkomt...
Ik ga nu naar bed want ben misselijk van vermoeidheid. Ben blij dat ik dit topic geopend heb en zoveel tips en harten onder de riem heb gekregen. Kan ik voor mijn gevoel weer stapjes zetten en dat is fijn.
Minnimouse, bedankt
Isolde, helemaal waar. In tijd van ziekte leer je je vrienden kennen.... ik moest een tijdje geleden terug voor de eerste controle en was zó vreselijk bang dat er weer iets gevonden zou worden. Zegt een vriendin die ik al meer dan 20 jaar ken (om me een hart onder de riem te steken natuurlijk, maar kwam nogal knullig over) 'niet bang zijn'. Tsja.... zoveel liever wilde ik dat ze gezegd had, ik begrijp het helemaal dat je doodsbang bent, we duimen voor een zo gunstig mogelijk uitslag. Of iets dergelijks.... ik voelde me zo niet begrepen
Lastige dingen zijn dat.Voor de buitenwereld is de tumor verwijderd en kan ik door met mijn leven maar het tegendeel is waar want de verwerking van alles is gewoon loodzwaar. En daarbij nog het zwaard van damocles boven mijn hoofd dat het misschien wel terugkomt...
Ik ga nu naar bed want ben misselijk van vermoeidheid. Ben blij dat ik dit topic geopend heb en zoveel tips en harten onder de riem heb gekregen. Kan ik voor mijn gevoel weer stapjes zetten en dat is fijn.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
zondag 26 juli 2020 om 22:20
Mocht je blaaskanker terugkomen is dat waarschijnlijk minder erg dan je misschien zou denken. Het zal door de controles nu veel eerder opgemerkt worden en waarschijnlijk blijft het dan bij de blaas spoelen met cytostatica en eventueel de blaaswand schoon schrapen. Ik snap dat je er over inzit maar mits je netjes naar de controles gaat is het probleem meestal wel te overzien volgens mij. Heeft de oncoloog het daar niet met je over gehad? Rook(te) je trouwens?
maandag 27 juli 2020 om 11:02
Dit heeft de uroloog wel uitgelegd inderdaad maar mocht het terugkomen dan zie ik gewoon ontzettend op tegen weer een operatie en de napijn bij het plassen een paar dagen na het verwijderen van de katheter. Dat deed zó verschrikkelijk veel pijnAntoon69 schreef: ↑26-07-2020 22:20Mocht je blaaskanker terugkomen is dat waarschijnlijk minder erg dan je misschien zou denken. Het zal door de controles nu veel eerder opgemerkt worden en waarschijnlijk blijft het dan bij de blaas spoelen met cytostatica en eventueel de blaaswand schoon schrapen. Ik snap dat je er over inzit maar mits je netjes naar de controles gaat is het probleem meestal wel te overzien volgens mij. Heeft de oncoloog het daar niet met je over gehad? Rook(te) je trouwens?
Ik ga zeker netjes naar controles dus dat zit wel goed. Het idee dat er gewoon iets kwaadaardigs in je kan groeien zonder dat je het door hebt, dat maakt me zo bang, Uroloog heeft me wel op het hart gedrukt dat ik niet bang hoef te zijn voor uitzaaiingen op andere plekken, dat schijnt bij dit soort kanker niet voor te komen en ik was er op tijd bij.
Ja, ik rookte maar ben gestopt. En ondanks dat ik weet dat het moet valt ook dat me psychisch heel zwaar.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
maandag 27 juli 2020 om 11:02
Dank je welBrooklyn30 schreef: ↑26-07-2020 22:27Ik heb niet heel veel toe te voegen en sluit mij aan bij eigenlijk al mijn voorgangers, maar wilde je een hart onder de riem steken
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
