Werk & Studie
alle pijlers
Stage niet kunnen volhouden
dinsdag 28 januari 2020 om 22:03
Zoals de titel al zegt ik kan mijn stage niet volhouden. Ik moet 40 uur per week onbetaald stage lopen. Ik heb sochtends een reistijd van 40 minuten wat betekend dat ik om zeveb uur sochtends vertrek. Smiddags heb ik te maken met een weg afsluiting en structureel file waardoor mijn reistijd oploopt tot een uur soms anderhalf uur.
Ik ben nu 1 week en twee dagen verder en helemaal gesloopt. Ik lig sinds vorige week avonds om acht uur op bed, en slaap dan met 1 of twee onderbrekingen door tot twintig over zes.
Afgelopen weekend heb ik twee keer 14 uur geslapen en ik heb nu het gevoel dat ik alweer behoefte heb aan weekend. En nu lig ik wakker met een mental breakdown, ik blijf maar janken en kan aan niks anders denken dan mijn stage vroegtijdig af te breken en volgend jaar op een leukere plek dichterbij huis te zoeken die wel bereikbaar is met het openbaar vervoer. Ik betaal mij echt scheel aan benzine kosten.
Oja, een poosje geleden liep ik tegen burn-out klachten aan. En van mijn weinige sociale leven en hobby's is niks meer over.
Ik hoop dat iemand mij nog moet kan inpraten totdat ik morgen met mijn docent kan bellen.
Ik ben nu 1 week en twee dagen verder en helemaal gesloopt. Ik lig sinds vorige week avonds om acht uur op bed, en slaap dan met 1 of twee onderbrekingen door tot twintig over zes.
Afgelopen weekend heb ik twee keer 14 uur geslapen en ik heb nu het gevoel dat ik alweer behoefte heb aan weekend. En nu lig ik wakker met een mental breakdown, ik blijf maar janken en kan aan niks anders denken dan mijn stage vroegtijdig af te breken en volgend jaar op een leukere plek dichterbij huis te zoeken die wel bereikbaar is met het openbaar vervoer. Ik betaal mij echt scheel aan benzine kosten.
Oja, een poosje geleden liep ik tegen burn-out klachten aan. En van mijn weinige sociale leven en hobby's is niks meer over.
Ik hoop dat iemand mij nog moet kan inpraten totdat ik morgen met mijn docent kan bellen.
woensdag 29 januari 2020 om 22:24
Jij?pejeka schreef: ↑29-01-2020 22:21Laat me je dan even een geheim verklappen: 40% van de relaties eindigt tegenwoordig in een scheiding, dus het lijkt me dat er bijzonder veel jongeren zijn tegenwoordig die het niet leuke feit van scheidende ouders hebben moeten meemaken. En iedereen heeft wel "iets" waardoor hij niet perfect gezond of in orde is, van blaasontstekingen tot hartruisjes tot hamertenen aan toe. Dus als je zo gaat redeneren, zou ongeveer de helft van de jongeren met een dekentje op de bank moeten gaan liggen om de emoties te verwerken en bij te komen. De vraag is dan alleen: wie gaat er dan nog wél werken als het merendeel van de jongeren met dat dekentje op de bank ligt bij te komen?
woensdag 29 januari 2020 om 22:27
Jij en ik tot ons 75ste, inclusief rollator en luierverschoonservice van de baas.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
woensdag 29 januari 2020 om 22:31
Waarom benoem je nou juist niet je autisme? Juist bij het benoemen van die diagnose gingen er bij mij alarmbellen af m.b.t de problemen waar je nu tegenaan loopt.anoniem_pje_x schreef: ↑29-01-2020 22:13Ik heb ergens in de beginpaginas toegelicht dat ik uit een nare periode kom met scheidende ouders, burn-out klachten heb gehad. Dat ik een vitamine b12 tekort heb waarvoor ik maandelijks een injectie krijg de laatste twee jaar. En dat ik afwijkende schildklier waarden heb waarvoor ik geen behandeling krijg, maar wel controles.
woensdag 29 januari 2020 om 22:35
Maar laten we even eerlijk zijn. In de tijd van mijn ouders (die waren geen babyboomers, allebei geboren voor de oorlog) moesten jongeren vaak al met 16 gaan werken, dan hadden ze de MULO afgesloten of de ambachtsschool en dan aan de slag. En om vooruit te komen, naar de avondschool, vaak jaren lang. En ook destijds al genoeg jongeren die geen gezellig thuis hadden, omdat de ouders geen perfecte match waren, of omdat er geldgebrek was, of om nog weer andere redenen. Maar het motto was toen: schouders eronder en ervoor werken. Nou wil ik heus niet beweren dat dat destijds in alle gevallen de perfecte oplossing was, maar ik heb daarnaast wel eens het idee dat jongeren van tegenwoordig de handdoek veel sneller in de ring werpen en er wel eens iets te vaak een idee is dat ze het niet aankunnen. Doorzettingsvermogen is echt wel minder geworden.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 29 januari 2020 om 22:38
Vergeten toe te voegen, ik zal het aanpassen. Mijn autismebegeleidster heeft aangegeven dat ze het wel herkenbaar vind en deels passend bij het beeld van autisme en dat in combinatie met alles eromheen.
Ik ben absoluut niet van plan om met een dekentje op de bank en een zak chips open te trekken en maar niks doen.
Mijn autisme komt heel goed van pas in mijn vak gebied en ik heb echt de eigenschappen als nauwkeurig en structuur nodig om succesvol aan het werk te kunnen. Daarnaast vond ik mijn vorige stages erg leuk en bestaat er misschien een kans dat ik terug kan naar mijn oude stageadres.
woensdag 29 januari 2020 om 22:44
Ik ben het echt zo met je eens de hele tijd SolomioSolomio schreef: ↑29-01-2020 21:36Nou, gefeliciteerd.
En wat heb je nu geleerd? Dat jij heel veel aankunt, wees daar blij mee.
Of je hebt vooral geleerd om al je grenzen stelselmatig te negeren en dan is het wachten tot je omvalt.
Je hebt iig niet geleerd dat iedereen anders is en dat wat jij aankunt niet de norm is. En dat is nou juist zo'n belangrijke les.
Here am I in my little bubble
woensdag 29 januari 2020 om 22:52
Je kunt het hardgrondig met iemand oneens zijn. Dat moet kunnen op een discussieforum, en sterker nog, het is de bedoeling van een forum om meningen tegenover elkaar te stellen. Maar jouw uitlating is beneden alle peil, en zeker de benaming die je aan anderen geeft. Staffen doe ik uit principe niet aan, maar én het is te ordinair voor woorden, en het is (nogmaals) beneden alle peil.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 29 januari 2020 om 22:58
woensdag 29 januari 2020 om 23:01
Als je het laatste woord verandert, kan je post(waar ik het overigens geheel mee eens ben) blijven staan. Anders vrees ik dat er consequenties aan zitten...VivaYfke schreef: ↑29-01-2020 22:58Sommige mensen krijgen reacties genoeg waaronder dat ze eens moeten LEZEN.
Als er dan nog opmerkingen komen die ik niet vind kunnen en die zeer denigrerend naar de to zijn word ik echt boos.
Ik heb nog nooit een opmerking als hier boven geschreven en ik hoop het ook nooit meer te doen.
woensdag 29 januari 2020 om 23:17
woensdag 29 januari 2020 om 23:19
Ze schrijft niet dat ze ook echt een burn-out heeft gehad.AllyMcBeal schreef: ↑29-01-2020 13:03Misschien even goed lezen en dan blijkt dat ze pas geleden een burn-out had en al lange tijd vitamine tekort.
woensdag 29 januari 2020 om 23:21
woensdag 29 januari 2020 om 23:26
@ TO: ik denk dat je goed gehandeld hebt. Nu even een pas op de plaats maken, zodat je weer ruimte krijgt om helder na te denken over de vervolgstappen. Jammer dat minder uren stage lopen geen optie lijkt te zijn.
Ik herken jouw situatie voor een deel. Ik heb een paar jaar geleden een opleiding gedaan, in deeltijd (ben 30+) en helemaal op eigen kosten en ik was erg gemotiveerd, maar ik liep ook helemaal vast op de stage qua energie. En dan had ik veel minder uur stage dan jij en was het op 5 minuten lopen van mijn huis. In overleg heb ik het aantal uur toen na 3 maanden buffelen en mezelf keihard tegenkomen gehalveerd en heb ik er langer over gedaan. Dat kon daar gelukkig.
Ik vond aanvankelijk ook dat ik het maar gewoon moest kunnen, omdat 'iedereen het kan', maar eigenlijk is dat de grootst mogelijke onzin, want iedereen heeft een andere belastbaarheid. Ik werk nu parttime en dat bevalt goed. Zou ik fulltime gaan werken (wat ik al gedaan heb) dan ga ik binnen de kortste keren weer over mijn grenzen en daar heeft niemand wat aan.
Mijn advies: denk aan jezelf TO, want een ander doet het niet. Ondanks het onbegrip van andere mensen.
Ik herken jouw situatie voor een deel. Ik heb een paar jaar geleden een opleiding gedaan, in deeltijd (ben 30+) en helemaal op eigen kosten en ik was erg gemotiveerd, maar ik liep ook helemaal vast op de stage qua energie. En dan had ik veel minder uur stage dan jij en was het op 5 minuten lopen van mijn huis. In overleg heb ik het aantal uur toen na 3 maanden buffelen en mezelf keihard tegenkomen gehalveerd en heb ik er langer over gedaan. Dat kon daar gelukkig.
Ik vond aanvankelijk ook dat ik het maar gewoon moest kunnen, omdat 'iedereen het kan', maar eigenlijk is dat de grootst mogelijke onzin, want iedereen heeft een andere belastbaarheid. Ik werk nu parttime en dat bevalt goed. Zou ik fulltime gaan werken (wat ik al gedaan heb) dan ga ik binnen de kortste keren weer over mijn grenzen en daar heeft niemand wat aan.
Mijn advies: denk aan jezelf TO, want een ander doet het niet. Ondanks het onbegrip van andere mensen.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 29 januari 2020 om 23:29
Dat is gewoon mogelijk hoor. Alleenstaand hier, werk 32 uur, kan mezelf prima redden. Zou mezelf ook kunnen redden als ik 24 uur zou werken. Fulltime werken is geen heilige graal.
En daarbij (als we het even over de situatie van TO hebben): als je echt niet meer dan een x aantal uur per week aankunt, niet omdat je niet wilt maar omdat dat gewoon niet lukt, is het dan echt zo erg om als maatschappij ook die mensen te helpen? Alsof die mensen erom gevraagd hebben om maar beperkt belastbaar te zijn.
Here am I in my little bubble
woensdag 29 januari 2020 om 23:33
Ik kan vanuit mijn positie niet oordelen over de psyche van TO, maar het valt mij wel op dat er tegenwoordig wel heel veel jonge mensen zijn die blijkbaar beperkt belastbaar zijn. Dat is toch echt een heel verschil met een aantal jaren geleden, toen fulltime werken nadat je je diploma op zak had gewoon de norm was en niemand daar over zeurde. Geen idee waar het mee te maken heeft, maar opvallend is het wel.RainyDays schreef: ↑29-01-2020 23:29Dat is gewoon mogelijk hoor. Alleenstaand hier, werk 32 uur, kan mezelf prima redden. Zou mezelf ook kunnen redden als ik 24 uur zou werken. Fulltime werken is geen heilige graal.
En daarbij (als we het even over de situatie van TO hebben): als je echt niet meer dan een x aantal uur per week aankunt, niet omdat je niet wilt maar omdat dat gewoon niet lukt, is het dan echt zo erg om als maatschappij ook die mensen te helpen? Alsof die mensen erom gevraagd hebben om maar beperkt belastbaar te zijn.
woensdag 29 januari 2020 om 23:46
Tja, maakt het uit? Ik zou ook niet meer dan 32 kunnen/willen werken. Ik ben mezelf, met mijn eigen behoeften. Het feit dat ik niet meer dan 32 uur kan/wil werken, heb ik niet eerst afgewogen tegen het feit dat 'iedereen' dit vroeger wel deed/kon.Fizz schreef: ↑29-01-2020 23:33Ik kan vanuit mijn positie niet oordelen over de psyche van TO, maar het valt mij wel op dat er tegenwoordig wel heel veel jonge mensen zijn die blijkbaar beperkt belastbaar zijn. Dat is toch echt een heel verschil met een aantal jaren geleden, toen fulltime werken nadat je je diploma op zak had gewoon de norm was en niemand daar over zeurde. Geen idee waar het mee te maken heeft, maar opvallend is het wel.
Wat maakt fulltime zo heilig? Puur alleen het feit dat 'iedereen dit vroeger deed'? Tijden veranderen, gewoonten veranderen. Wat is er mis met 32 uur of misschien zelfs 24 uur? Als iemand kan leven van 32 of 24 uur werken en iemand is daarbij een stuk gelukkiger en voelt zich niet overbelast, waarom zou diegene dan in godsnaam fulltime moeten gaan werken? Omdat zoveel anderen dat ook kunnen? Omdat men dat vroeger ook allemaal deed?
En ja, sommige mensen hebben dan aanvullende inkomsten nodig die door de maatschappij betaald worden. Want niet iedereen heeft hbo denk-/ en werkniveau waarmee je met 32 of 24 uur werken genoeg verdient om jezelf te onderhouden.
Here am I in my little bubble
woensdag 29 januari 2020 om 23:58
Waar hebben we het in essentie nu over. Een TO die door fysieke en mentale klachten haar stage niet kan opbrengen?
Of een TO die haar stage gewoon niet leuk vindt en hiervoor allerlei mogelijke klachten aanhaalt om voor zichzelf te rechtvaardigen dat het volledig buiten eigen macht ligt. En er met een gerust hart mee kan stoppen.
Burn-out klachten hebben is niet hetzelfde als het daadwerkelijk hebben van een burn out he.
Vermoeidheid is ook een burn out klacht maar wil niet zeggen dat je dan burn out bent.
Het vitamine probleem wordt ondervangen door injecties en de schildklier problemen zijn kennelijk dusdanig beperkt dat enkel controle volstaat.
Autisme is er in zoveel gradaties, daar valt in dit geval niets over te zeggen. Maar voor de rest.... ik lees niks schokkends.
Dat je het allemaal vervelend, verdrietig en akelig vindt dat geloof ik zeker. Maar moet je dan gelijk alle moed laten varen?
Ik had het idee al eerder maar ik krijg sterk de indruk dat je uitwegen zoekt om maar niet onder ogen te willen zien/toe te geven waar het wezenlijk aan schort.
Of een TO die haar stage gewoon niet leuk vindt en hiervoor allerlei mogelijke klachten aanhaalt om voor zichzelf te rechtvaardigen dat het volledig buiten eigen macht ligt. En er met een gerust hart mee kan stoppen.
Burn-out klachten hebben is niet hetzelfde als het daadwerkelijk hebben van een burn out he.
Vermoeidheid is ook een burn out klacht maar wil niet zeggen dat je dan burn out bent.
Het vitamine probleem wordt ondervangen door injecties en de schildklier problemen zijn kennelijk dusdanig beperkt dat enkel controle volstaat.
Autisme is er in zoveel gradaties, daar valt in dit geval niets over te zeggen. Maar voor de rest.... ik lees niks schokkends.
Dat je het allemaal vervelend, verdrietig en akelig vindt dat geloof ik zeker. Maar moet je dan gelijk alle moed laten varen?
Ik had het idee al eerder maar ik krijg sterk de indruk dat je uitwegen zoekt om maar niet onder ogen te willen zien/toe te geven waar het wezenlijk aan schort.
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
