Werk & Studie
alle pijlers
Succesvolle carrièrevrouwen mét een (groot) gezin
vrijdag 20 oktober 2017 om 18:57
Hoi allemaal,
ik ben een stille lezer die sinds een paar weekjes een account heeft en dit wordt mijn eerste topic!
Ik ben een jonge, studerende meid van 22. Mijn hele leven al heb ik de wens om ooit moeder te worden, toen ik wat ouder werd bleek ik ook 'gemaakt' te zijn voor school, studeren en hoopte ik in de toekomst op een goede/succesvolle carrière. Inmiddels tweedejaars student in combinatie met een honourstraject (een extra traject waar ik voor heb mogen kiezen omdat ik een 7.5 + sta)
Hoe verder ik in mijn opleiding kom, hoe meer kantoorbezoeken en hoe meer ik van de praktijk mag proeven, hoe groter het verlangen wordt om later een succesvolle carrière te krijgen. Als ik zo blijf presteren weet ik dat er veel kansen op m'n pad zullen komen en daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor. Regelmatig heb ik ook het 'wat-zou-ik-graag-moeder-worden' gevoel, soms liever vandaag dan morgen. Maar ik weet natuurlijk dat dat niet verstandig is, aangezien het enige stabiele dat ik heb mijn relatie is.
Nu weet ik dat je je hele leven niet kan plannen. Sterker nog, ik ben me er heel erg van bewust dat er een kans bestaat dat ik helemaal geen kinderen kan krijgen, of dat ik er morgen niet eens meer ben. Maar een mens mag dromen! Ik heb altijd geroepen dat ik heel graag vier kinderen wil. Nou zal een deel van jullie vast denken; wacht maar tot de eerste er is dan krabbel je snel terug. En wie weet is dat ook zo, ik sluit het niet uit. Voor nu lijkt het me echt fantastisch, als het me natuurlijk gegeven is om überhaupt een kind te mogen krijgen.
Nu vroeg ik me af, of er vrouwen zijn die een succesvolle carrière hebben en daarbij een (groot?) gezin. Hoe combineren jullie dit met elkaar? Is jullie partner bijvoorbeeld vaker thuis, of is/zijn jullie kind(eren) vaak bij oppas/opvang? Hoe is jullie leven in die zin gelopen, na het studeren eerst een tijd 'carrière gemaakt' en toen besloten om te proberen de kinderwens in vervulling te laten gaan of anders?
Nogmaals; ik weet dat je het leven niet kan plannen! Ik ben alleen ontzettend benieuwd hoe jullie leven eruit zag/ziet omdat ik me soms afvraag of het überhaupt haalbaar is in combinatie!
Liefs, Happymind.
ik ben een stille lezer die sinds een paar weekjes een account heeft en dit wordt mijn eerste topic!
Ik ben een jonge, studerende meid van 22. Mijn hele leven al heb ik de wens om ooit moeder te worden, toen ik wat ouder werd bleek ik ook 'gemaakt' te zijn voor school, studeren en hoopte ik in de toekomst op een goede/succesvolle carrière. Inmiddels tweedejaars student in combinatie met een honourstraject (een extra traject waar ik voor heb mogen kiezen omdat ik een 7.5 + sta)
Hoe verder ik in mijn opleiding kom, hoe meer kantoorbezoeken en hoe meer ik van de praktijk mag proeven, hoe groter het verlangen wordt om later een succesvolle carrière te krijgen. Als ik zo blijf presteren weet ik dat er veel kansen op m'n pad zullen komen en daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor. Regelmatig heb ik ook het 'wat-zou-ik-graag-moeder-worden' gevoel, soms liever vandaag dan morgen. Maar ik weet natuurlijk dat dat niet verstandig is, aangezien het enige stabiele dat ik heb mijn relatie is.
Nu weet ik dat je je hele leven niet kan plannen. Sterker nog, ik ben me er heel erg van bewust dat er een kans bestaat dat ik helemaal geen kinderen kan krijgen, of dat ik er morgen niet eens meer ben. Maar een mens mag dromen! Ik heb altijd geroepen dat ik heel graag vier kinderen wil. Nou zal een deel van jullie vast denken; wacht maar tot de eerste er is dan krabbel je snel terug. En wie weet is dat ook zo, ik sluit het niet uit. Voor nu lijkt het me echt fantastisch, als het me natuurlijk gegeven is om überhaupt een kind te mogen krijgen.
Nu vroeg ik me af, of er vrouwen zijn die een succesvolle carrière hebben en daarbij een (groot?) gezin. Hoe combineren jullie dit met elkaar? Is jullie partner bijvoorbeeld vaker thuis, of is/zijn jullie kind(eren) vaak bij oppas/opvang? Hoe is jullie leven in die zin gelopen, na het studeren eerst een tijd 'carrière gemaakt' en toen besloten om te proberen de kinderwens in vervulling te laten gaan of anders?
Nogmaals; ik weet dat je het leven niet kan plannen! Ik ben alleen ontzettend benieuwd hoe jullie leven eruit zag/ziet omdat ik me soms afvraag of het überhaupt haalbaar is in combinatie!
Liefs, Happymind.
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:06
globetrotter80 schreef: ↑20-10-2017 21:41Ik bedoel thuiswerken in de zin van: thuis werken als de kids slapen of naar school zijn.
Dus s avonds na bedtijd, tijdens het slaapje van een baby, of tijdens schooltijden.
Dus NIET om oppas te spelen. Dat kan (en mag) uiteraard niet.
Thuiswerken in mijn betekenis van het woord levert in combi met gezin dus juist voordelen op: geen reistijd, flexibel, op momenten dat het uitkomt. En daarmee prima optie om werk en gezin (beter) te combineren.
Ja, dat is natuurlijk prima! Ik had ergens thuiswerken gelezen als advies maar dan met de andere betekenis.
Veritas vos liberabit
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:12
Echt absoluut niet om te oordelen, want deze vraag zou ik net zo goed aan een man kunnen stellen, maar wat is de meerwaarde van kinderen als je bijna nooit thuis bent?Orangetree schreef: ↑20-10-2017 19:54Hier 4 kinderen en na mijn studies gekozen voor een carierre, ook toen de kinderen kwamen. Mijn man is arts en werkt dus ook niet minder. Het was veel geregel, en wekelijks plannen, maar het is echt te doen. Wij kozen de eerste jaren voor een au-pair tot ze naar school gingen (continu rooster en een internationale school omdat we zelf niet uit Nederland komen). Nu studeren er drie en hebben we er nog een op het middelbaar. Echt een eigen leven hadden we niet meer maar dat maakte ons niet uit. Naast werk ging alle tijd naar de kinderen.
TO schrijft dat ze graag moeder wil worden. En het liefst van een groot gezin. Dan ga ik er vanuit dat je dit wil, omdat (kleine) kindjes je leuk lijkt, graag met ze speelt, knuffelt, voorleest, met ze naar de speeltuin gaat, graag voor ze wil zorgen, ze kunnen troosten, etc. Ik begrijp de wens van volwassenen niet helemaal als ze zo vaak weg zijn, dat de zorg vooral door anderen gedaan moet worden, ook al kunnen die anderen dat heel goed. Is het dan puur het gevoel van de voortplanting die maakt dat je aan kinderen begint?
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:14
Of andersom. Ik ben een carrière moeder. Ik heb eerst 15 jaar gas gegeven en nu heb ik m'n schapen op het droge. eind dertig m'n zoon gekregen. Mij bevalt het goed.zeeuwsmeisje1981 schreef: ↑20-10-2017 20:46Als je een leuke partner hebt die ook graag een gezin wil zou ik juist overwegen om zo snel mogelijk aan die kinderen te beginnen. Als je eerst een jaar of 4/5 in je carrière steekt en pas boven je 30e aan de kinderen begint dan moet je de tropenjaren thuis gaan combineren met een interessante periode op je werk.
Doe die tropenjaren maar zo jong mogelijk. Dan zijn de kinderen een beetje zelfstandig tegen de tijd dat het op je werk écht interessant begint te worden. Als dan om je heen de moeders van midden in de dertig gas terug beginnen te nemen om aan de luiers te gaan zitten die van jou al in de schoolbanken en kan je juist wat gas bij geven.
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:16
Koffiekop schreef: ↑20-10-2017 21:07Je kan best carriere maken en moeder zijn. Het hangt erg af van het vak dat je kiest en de prijs die je wil betalen.
Je kan prima huisarts zijn en dan part time werken. Of professor.
Je kan niet bij een multinational in een commerciele topbaan werken en beschikbaar zijn voor je kinderen. Dat weet ik want die situaties ken ik. Tenzij je bereidt bent de prijs te betalen; je kinderen 4-5 dagen naar de opvang en ‘s avonds als ze in bed liggen (nadat je ze een half uur hebt kunnen zien) nog gaan werken. Dat is wat de vrouwen doen die ik ken met een topcarriere in het bedrijfsleven. De kinderen zijn als eerste op de opvangen worden als laatste opgehaald. En ze hebben laat kinderen gekregen, sowieso na hun 30e. Je moet eerst wat opbouwen voordat je verminderd beschikbaar kan zijn door zwangerschap en zieke kinderen (hoewel die in mijn voorbeelden gewoon met een paracetamolletje naar de opvang moesten).
Het enige voorbeeld dat ik ken waarbij het ook nog leuk is voor de kinderen is waar de man parttime werkt en de primaire verzorger van de kids is. Maar wil je dat?
Dit is echt precies wat ik wilde schrijven. En vergeet ook niet dat er in commerciele functies bij multinationals meestal ook veel gereisd wordt. Geen goede combi met kinderen, tenzij je superflexibele achtervang hebt.
De mensen die ik ken met échte carrieres hebben idd fulltime nanny's, au-pairs of een partner die thuis is.
Ik zou proberen te knallen en genieten van je carriere als je jong bent, als je het eenmaal op de rit hebt kun je altijd nog kijken wat je doet. Als je eenmaal ergens iets hebt opgebouwd krijg je meestal ook meer mogelijkheden in de zin van langer verlof, minder uren etc,
Mijn eigen man heeft ook een vrij hoge functie in het bedrijfsleven, en recent een stapje teruggedaan - omdat hij de kinderen amper zag en ons hele leven om zijn agenda draaide. Zelf heb ik daardoor ook een paar jaar niet gewerkt, omdat het niet te combineren was (ook verhuizingen naar buitenland enz). Hoe leuk hij zijn baan ook vond, het is een hele hoge prijs die je betaalt voor tijd die nooit meer terug komt. Tot nu toe zijn we allemaal erg gelukkig met zijn keuze om minder verantwoordelijkheden te hebben.
En ja ik ben ook hoogopgeleid. had een goede baan, met carrierekansen. Enorm van genoten toen ik jong en ongebonden was, maar heb het ook geen seconde gemist toen ik eenmaal besloten had ermee te stoppen tbv ons gezin.
nootboek wijzigde dit bericht op 20-10-2017 22:30
4.61% gewijzigd
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:25
@nootbook, in jouw geval ga ik er zelfs nog maar even vanuit dat jij en je man samen kinderen wilden. Of misschien vooral jij nog iets meer dan hij en dat hij het leuk vond, zolang het hem in het opbouwen van zijn carriere niet in de weg had gestaan? Dus als jij er niet was geweest om de zorgen uit handen te nemen, was jouw man dan uberhaupt aan kinderen begonnen? Zou jouw man genoegen hebben genomen met een carriere van max. 40 uur per week, waarbij hij dus ook de zorgen voor de kinderen had moeten delen (dus: vrije dag opnemen als de kinderen ziek zijn, vrije uren opnemen voor het ritje naar tandarts, kapper, etc. Na school en BSO nog doorrijden naar de winkel voor boodschappen en met een huilende peuter tegen zijn been geklemd het avondeten in elkaar draaien?)
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:40
diyer ik begrijp je vraagstelling niet zo goed geloof ik.
Man en ik wilden samen kinderen ja. En samen een oplossing vinden om als gezin te functioneren. We hadden wat hem betreft ook nog een paar jaar kunnen wachten of een nanny kunnen inhuren, maar dat wilde ik niet.
Toen hij zich realiseeerde dat zijn carriere het gezinsleven in de weg stond (niet andersom dus) heeft ie een stap teruggedaan. En nu kan ik ook weer werken en is alles meer in balans. Dus ja, hij verkiest vandaag de dag zijn gezin boven carriere. Iets wat hij als 25-jarige waarschijnlijk nooit had durven denken.
Man en ik wilden samen kinderen ja. En samen een oplossing vinden om als gezin te functioneren. We hadden wat hem betreft ook nog een paar jaar kunnen wachten of een nanny kunnen inhuren, maar dat wilde ik niet.
Toen hij zich realiseeerde dat zijn carriere het gezinsleven in de weg stond (niet andersom dus) heeft ie een stap teruggedaan. En nu kan ik ook weer werken en is alles meer in balans. Dus ja, hij verkiest vandaag de dag zijn gezin boven carriere. Iets wat hij als 25-jarige waarschijnlijk nooit had durven denken.
vrijdag 20 oktober 2017 om 22:59
Ben er vrij zeker van dat ik en m'n vriend samen blijven haha. M'n vriend is dan ook bijna 27 en we hebben 5 jaar een relatie. Maar anyway, snap je punt. Was ook absoluut niet van plan om nu al kinderen te krijgen want ik studeer nog, maar denk dat ze bedoelt om direct na mn studie eerst te gaan voor kinderen en daarna pas voor carrière.
vrijdag 20 oktober 2017 om 23:03
Dat is voor mij echt geen optie. Ik woon net op kamers, heb een vriend die in een andere stad studeert. We hebben dan wel 5 jaar een relatie, een half jaar samen gereisd, en genoeg meegemaakt maar; ik wil eerst zelf nog groeien, ontdekken etc voor ik aan kinderen begin en andersom gun ik dat hem ook. Daarnaast zou ik niet weten waar ik het van moet betalen en wil ik geen zesjesstudent worden (kan me voorstellen dat er gevallen zijn dat je ook een 8-jesstudent blijft met een kind, maar wil het niet riskeren)
anoniem_356205 wijzigde dit bericht op 20-10-2017 23:13
5.84% gewijzigd
vrijdag 20 oktober 2017 om 23:05
Yes, logische keuze! Maar daar zit dus dat ik het liefst graag een groot gezin wil (groot als in, als ik zou mogen kiezen 4)HasseSimonsdochter schreef: ↑20-10-2017 22:14Of andersom. Ik ben een carrière moeder. Ik heb eerst 15 jaar gas gegeven en nu heb ik m'n schapen op het droge. eind dertig m'n zoon gekregen. Mij bevalt het goed.
Daarnaast heb ik nu al regelmatig klapperende eierstokken dus dat hou ik niet nog 15 jaar vol, haha.
vrijdag 20 oktober 2017 om 23:08
nootboek schreef: ↑20-10-2017 22:16Dit is echt precies wat ik wilde schrijven. En vergeet ook niet dat er in commerciele functies bij multinationals meestal ook veel gereisd wordt. Geen goede combi met kinderen, tenzij je superflexibele achtervang hebt.
De mensen die ik ken met échte carrieres hebben idd fulltime nanny's, au-pairs of een partner die thuis is.
Ik zou proberen te knallen en genieten van je carriere als je jong bent, als je het eenmaal op de rit hebt kun je altijd nog kijken wat je doet. Als je eenmaal ergens iets hebt opgebouwd krijg je meestal ook meer mogelijkheden in de zin van langer verlof, minder uren etc,
Mijn eigen man heeft ook een vrij hoge functie in het bedrijfsleven, en recent een stapje teruggedaan - omdat hij de kinderen amper zag en ons hele leven om zijn agenda draaide. Zelf heb ik daardoor ook een paar jaar niet gewerkt, omdat het niet te combineren was (ook verhuizingen naar buitenland enz). Hoe leuk hij zijn baan ook vond, het is een hele hoge prijs die je betaalt voor tijd die nooit meer terug komt. Tot nu toe zijn we allemaal erg gelukkig met zijn keuze om minder verantwoordelijkheden te hebben.
En ja ik ben ook hoogopgeleid. had een goede baan, met carrierekansen. Enorm van genoten toen ik jong en ongebonden was, maar heb het ook geen seconde gemist toen ik eenmaal besloten had ermee te stoppen tbv ons gezin.
Mooi geschreven, dat is waarschijnlijk iets wat ik zelf zal moeten ondervinden. Ik heb inderdaad een kinderwens omdat ik gék ben op kinderen, en niet om ze een uurtje per dag even te kunnen zien. Er zal vast ergens een compromis te vinden zijn en ik zal gaandeweg wel meemaken wat het leven me gaat brengen. Ik ben heel erg benieuwd
vrijdag 20 oktober 2017 om 23:13
Nogmaals thanks allemaal voor de berichten, heb er veel aan. Het kan dus absoluut, maar de vraag is meer of je het wil. De kinderwens die ik heb is dus omdat ik dol ben op kinderen, en niet omdat ik als vrouw vind dat ik mezelf maar moet voortplanten o.i.d.
Er zal vast een weg te vinden zijn dat ik het werk kan doen wat ik leuk vind, een goede en succesvolle baan heb maar genoeg tijd voor m'n kinderen heb. Zal zelf wel ontdekken waar dat balanspunt ongeveer zit.
In ieder geval kunnen m'n vriend en ik er goed over communiceren, hij is bijna 27 (laat begonnen met een nieuwe studie) en ik bijna 23 dus het zijn toch dingen waar je het een beetje over hebt. Vooral omdat ik soms bang ben dat ik gewoon niet genoeg tijd heb gekregen in het leven om alles te doen wat ik wil (als het aan mij ligt zit er sowieso 48 uur in een dag ipv 24)
Onze relatie is ontzettend stabiel en goed en we gunnen elkaar de wereld en laten elkaar vrij in keuzes, dus ik ben absoluut bereid om een stapje terug te doen als dat nodig is en ik weet zeker dat hij daar hetzelfde over denkt.
Komt vast helemaal goed
Er zal vast een weg te vinden zijn dat ik het werk kan doen wat ik leuk vind, een goede en succesvolle baan heb maar genoeg tijd voor m'n kinderen heb. Zal zelf wel ontdekken waar dat balanspunt ongeveer zit.
In ieder geval kunnen m'n vriend en ik er goed over communiceren, hij is bijna 27 (laat begonnen met een nieuwe studie) en ik bijna 23 dus het zijn toch dingen waar je het een beetje over hebt. Vooral omdat ik soms bang ben dat ik gewoon niet genoeg tijd heb gekregen in het leven om alles te doen wat ik wil (als het aan mij ligt zit er sowieso 48 uur in een dag ipv 24)
Onze relatie is ontzettend stabiel en goed en we gunnen elkaar de wereld en laten elkaar vrij in keuzes, dus ik ben absoluut bereid om een stapje terug te doen als dat nodig is en ik weet zeker dat hij daar hetzelfde over denkt.
Komt vast helemaal goed
vrijdag 20 oktober 2017 om 23:20
Ik heb dezelfde ervaring. Ik kreeg mijn kinderen (door omstandigheden; dus niet persé vanwege carriere) halverwege de dertig. De druk was toen van de ketel af en ik kan nu makkelijker zeggen: kind is ziek, ik blijf thuis. Ik mis dus ook geen schooluitvoering of 10 minutengesprek.HasseSimonsdochter schreef: ↑20-10-2017 22:14Of andersom. Ik ben een carrière moeder. Ik heb eerst 15 jaar gas gegeven en nu heb ik m'n schapen op het droge. eind dertig m'n zoon gekregen. Mij bevalt het goed.
Ik moet wel zeggen dat ik een heel ander soort carriere heb dan wat TO voor ogen heeft, en ik erg flexibel ben.
Maar TO, 4 kinderen en mogelijk beide ouders met een carriere? Poeh.
Wij hebben bewust "maar" 2 kinderen. Om meerdere redenen, maar één daarvan is dat je gewoonweg niet alles kan hebben. Want elk kind verdient genoeg aandacht.
vrijdag 20 oktober 2017 om 23:50
Uit mijn naaste omgeving:
twee werkende ouders, beide 40+ uur maar wel verdeeld over vier dagen. Gezin met vier kinderen. Elke ouder een dag thuis met de kinderen. En drie dagen een vaste oppas aan huis à tien uur per dag. Die draait het gezin door inclusief huishoudelijke taken als koken, stofzuigen, strijk. Wekelijks ook een schoonmaakster voor de grotere taken als dweilen en badkamer.
Voordeel: ouders beiden carrière. Werken zoals ze willen en een groot huis met ruimte voor alle kinderen. Kinderen zijn in thuissituatie en hebben vrijheid van vriendjes mee naar huis.
Nadeel: de jonge kinderen zijn doordeweeks zoveel bij de oppas dat ze sterk aan oppas zijn gehecht. Dat moet je wel willen, dat je kind van jouw arm naar een andere vrouw wil. En op je werkdagen is er altijd iemand anders in je huis.
twee werkende ouders, beide 40+ uur maar wel verdeeld over vier dagen. Gezin met vier kinderen. Elke ouder een dag thuis met de kinderen. En drie dagen een vaste oppas aan huis à tien uur per dag. Die draait het gezin door inclusief huishoudelijke taken als koken, stofzuigen, strijk. Wekelijks ook een schoonmaakster voor de grotere taken als dweilen en badkamer.
Voordeel: ouders beiden carrière. Werken zoals ze willen en een groot huis met ruimte voor alle kinderen. Kinderen zijn in thuissituatie en hebben vrijheid van vriendjes mee naar huis.
Nadeel: de jonge kinderen zijn doordeweeks zoveel bij de oppas dat ze sterk aan oppas zijn gehecht. Dat moet je wel willen, dat je kind van jouw arm naar een andere vrouw wil. En op je werkdagen is er altijd iemand anders in je huis.
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 21 oktober 2017 om 00:33
Ja, mijn ervaring is dat het zeker kan ( mij werd overigens vooraf regelmatig verteld dat het niet mogelijk zou zijn). Wij hebben twee kinderen en beiden een mooie carrière. Mijn partner heeft een eigen bedrijf een ik een redelijk hoge functie in loondienst (ben nog aan het doorgroeien). Wij vinden de combinatie prima te doen en hebben alles 50/50 verdeeld, werk/huishouden/ zorg voor de kinderen.
Onze kinderen gaan na school naar de BSO nu (eerder KDV). We hebben verder geen structurele hulp van opa of oma oid, dat is in ons geval niet nodig. Wij ervaren ( op een enkele keer na) geen stress, maar we kunnen onze werktijden gelukkig redelijk flexibel zelf indelen. Ik ben voor mijn werk ook regelmatig in het buitenland.
Wanneer we vrij zijn hebben we alle aandacht/ tijd voor de kinderen, daarnaast zien we onze vrienden regelmatig, bijv. s' avonds. Dat is (tijdelijk) wel iets minder dan voorheen.
Persoonlijk hoor ik vaak de mening ( vrn in Nederland overigens) dat beiden een carrière hebben en kinderen niet te combineren zou zijn. Wij (en een aantal andere gezinnen die ik ken) ervaren dat echt anders. Wij vinden het prima te doen en met onze kinderen gaat het heel erg goed.
lk persoonlijk zou het alleen maar toejuichen wanneer meer vrouwen, naast het moeder zijn, een carrière ambiëren/ opbouwen. Hopelijk zullen er in de toekomst veel meer vrouwen aan de top komen en zal de zorg tussen partners veel evenwichtiger verdeeld worden. Naar mijn mening is op dit moment de onevenwichtige verdeling van de zorg- en huishoudelijke taken tussen partners nog een grote belemmering voor vrouwen om echt carrière te kunnen maken ( maatschappelijke druk, zorg en huishouden wordt nog vaak gezien als taak van de vrouw).
Onze kinderen gaan na school naar de BSO nu (eerder KDV). We hebben verder geen structurele hulp van opa of oma oid, dat is in ons geval niet nodig. Wij ervaren ( op een enkele keer na) geen stress, maar we kunnen onze werktijden gelukkig redelijk flexibel zelf indelen. Ik ben voor mijn werk ook regelmatig in het buitenland.
Wanneer we vrij zijn hebben we alle aandacht/ tijd voor de kinderen, daarnaast zien we onze vrienden regelmatig, bijv. s' avonds. Dat is (tijdelijk) wel iets minder dan voorheen.
Persoonlijk hoor ik vaak de mening ( vrn in Nederland overigens) dat beiden een carrière hebben en kinderen niet te combineren zou zijn. Wij (en een aantal andere gezinnen die ik ken) ervaren dat echt anders. Wij vinden het prima te doen en met onze kinderen gaat het heel erg goed.
lk persoonlijk zou het alleen maar toejuichen wanneer meer vrouwen, naast het moeder zijn, een carrière ambiëren/ opbouwen. Hopelijk zullen er in de toekomst veel meer vrouwen aan de top komen en zal de zorg tussen partners veel evenwichtiger verdeeld worden. Naar mijn mening is op dit moment de onevenwichtige verdeling van de zorg- en huishoudelijke taken tussen partners nog een grote belemmering voor vrouwen om echt carrière te kunnen maken ( maatschappelijke druk, zorg en huishouden wordt nog vaak gezien als taak van de vrouw).
zaterdag 21 oktober 2017 om 00:34
Wat is een carrière?
Ik werk fulltime, mijn man ook.
We hebben 3 kinderen en verwachten nu de 4de.
Toch vind ik niet dat ik echt een succesvolle carrière heb.Ik heb een carrière maar ik heb zeker niet de top bereikt. Als ik geen kinderen had gehad dan had ik meer uren aan werk kunnen besteden maar ook dan is het maar de vraag of ik de top zou bereiken.
Ik weet ook niet eens of ik die top wel wil bereiken.
Maar goed een fulltime baan met een beetje overwerken vind ik prima te combineren met een gezin.
Ik werk fulltime, mijn man ook.
We hebben 3 kinderen en verwachten nu de 4de.
Toch vind ik niet dat ik echt een succesvolle carrière heb.Ik heb een carrière maar ik heb zeker niet de top bereikt. Als ik geen kinderen had gehad dan had ik meer uren aan werk kunnen besteden maar ook dan is het maar de vraag of ik de top zou bereiken.
Ik weet ook niet eens of ik die top wel wil bereiken.
Maar goed een fulltime baan met een beetje overwerken vind ik prima te combineren met een gezin.
zaterdag 21 oktober 2017 om 00:45
Alles kan. Een goede vriendin van mij heeft een dikke carriere, werkt veel, en verdient tonnen per jaar. Haar man werkt ook fulltime, en de kinderen hebben een gastouder overdag.
Zelf ben ik parttime gaan werken en heb ik mijn carriere op een laag pitje gezet toen er kinderen kwamen. Dat wilde ik toen zo.
Ik denk dat het in het begin het lastigst is, als je nog aan de weg timmert en nog niet zoveel verdient, en dan al veel moet betalen aan kinderopvang, schoonmaakhulp, etc. Je houdt namelijk niet zoveel tijd over als je 60-80 uur per week werkt. Het hangt natuurlijk ook nog af van in welke sector je werkt, en of je veel moet reizen, etc. Maar je bent pas 22 dus als ik jou was zou ik er de komende 5 jaar nog helemaal niet aan beginnen. Eerst je studie maar eens afmaken en een eerste baan scoren zou ik zeggen.
Zelf ben ik parttime gaan werken en heb ik mijn carriere op een laag pitje gezet toen er kinderen kwamen. Dat wilde ik toen zo.
Ik denk dat het in het begin het lastigst is, als je nog aan de weg timmert en nog niet zoveel verdient, en dan al veel moet betalen aan kinderopvang, schoonmaakhulp, etc. Je houdt namelijk niet zoveel tijd over als je 60-80 uur per week werkt. Het hangt natuurlijk ook nog af van in welke sector je werkt, en of je veel moet reizen, etc. Maar je bent pas 22 dus als ik jou was zou ik er de komende 5 jaar nog helemaal niet aan beginnen. Eerst je studie maar eens afmaken en een eerste baan scoren zou ik zeggen.
zaterdag 21 oktober 2017 om 07:28
Haha snap ik! Het hangt ook van je vakgebied af. Ik heb echt jarenlang moeten investeren in mezelf door te bikkelen (lees werkweken van 60-80 uur) om te bereiken wat ik nu heb. In het begin verdiende ik niet zoveel. Dat had nooit gekund met een kind. Maar nu heb ik wel een goede positie, gespekte bankrekening en een prachtig huis. En door mijn goede positie kan ik ook minder werken als ik met mijn zoon iets leuks wil doen. Ik zie alleen voordelen. Maar als je in een vakgebied werkt waar je ook "andersom" carrière kan maken, ligt het weer heel anders.
Een ander punt is je partner. ik zou niet meer willen zijn met de man die ik toen had.
zaterdag 21 oktober 2017 om 07:33
Dit laatste.. ik heb bewust maar 1 kind Wel hebben we nog het oudste kind van mijn man die er vaak is. Maar ik heb precies vanwege wat jij hier schrijft echt duidelijk de wens om maar 1 kind te krijgen. Ik wil hem buiten mijn drukke baan om zvm aandacht geven, ik ga dat niet magerder maken door nog een kind te nemen.IJskoffie schreef: ↑20-10-2017 23:20Ik heb dezelfde ervaring. Ik kreeg mijn kinderen (door omstandigheden; dus niet persé vanwege carriere) halverwege de dertig. De druk was toen van de ketel af en ik kan nu makkelijker zeggen: kind is ziek, ik blijf thuis. Ik mis dus ook geen schooluitvoering of 10 minutengesprek.
Ik moet wel zeggen dat ik een heel ander soort carriere heb dan wat TO voor ogen heeft, en ik erg flexibel ben.
Maar TO, 4 kinderen en mogelijk beide ouders met een carriere? Poeh.
Wij hebben bewust "maar" 2 kinderen. Om meerdere redenen, maar één daarvan is dat je gewoonweg niet alles kan hebben. Want elk kind verdient genoeg aandacht.
zaterdag 21 oktober 2017 om 07:56
Ik vind het een lastige: mijn vader had een goede baan en zijn werk was ook wel zijn hobby. Hij was er altijd voor ons, maar ik had het absoluut leuker gevonden als hij vaker thuis was geweest. Ik neem hem niets kwalijk en mijn moeder was ook thuis (dat had ook bijna niet anders gekund met een man, die zoveel in het buitenland zat). Wat ik wel erg jammer vind, is dat hij zijn pensioen niet heeft mogen halen. Ik had dat hem en mijn moeder zo gegund.
Voor mezelf wel altijd besloten dat ik het anders wilde. Als ik had gekozen voor een topcarrièrre, die waren er hier geen kinderen gekomen. Ik denk dat je in zo'n geval keuzes moet maken en ook de realiteit onder ogen moet zien, i.e. dat een werkweek van 60 uur of meer niet goed combineert met een gezin (dit geldt zowel voor vrouwen als mannen, ik maak daar geen onderscheid in).
Voor mezelf wel altijd besloten dat ik het anders wilde. Als ik had gekozen voor een topcarrièrre, die waren er hier geen kinderen gekomen. Ik denk dat je in zo'n geval keuzes moet maken en ook de realiteit onder ogen moet zien, i.e. dat een werkweek van 60 uur of meer niet goed combineert met een gezin (dit geldt zowel voor vrouwen als mannen, ik maak daar geen onderscheid in).
zaterdag 21 oktober 2017 om 09:11
Omdat het gewoon allebei kan. Mijn ouders werkten ook allebei. Dat is in onze cultuur doodnormaal. In mijn geval was ik niet degene met een enorme kinderwens, maar toen er eenmaal eentje was vond ik het wel heel erg leuk. Ookal werk ik meer dan fulltime, ik kan mijn tijden zelf flexibel inregelen. Daarnaast gaat elke minuut naar de kinderen. Ik kan me niet eens herinneren dat een van mijn ouders ooit gespeeld heeft met ons. Toch waren het in mijn ogen de allerliefste en beste ouders. Toendie van ons klein waren ging bij ons dus elke vrije minuut en elk weekend naar de kinderen. Inmiddels studeren ze bijna allemaal buitenshuis. Maar vroeger werd er geen sportwedstrijd oid overgeslagen. Mijn man was ook de coach van de jongens op hockey etc etc. Als je het aan mijn kinderen vraagt hebben die het idee dat we er werkelijk altijd waren. Wat dus echt niet zo was. Overigens op de internationale school zijn er continuroosters aangesloten op sporten, hobbyen, huiswerk op school ed. Dus hun vriendjes en vriendinnetjes waren daar ook allemaal.diyer schreef: ↑20-10-2017 22:12Echt absoluut niet om te oordelen, want deze vraag zou ik net zo goed aan een man kunnen stellen, maar wat is de meerwaarde van kinderen als je bijna nooit thuis bent?
TO schrijft dat ze graag moeder wil worden. En het liefst van een groot gezin. Dan ga ik er vanuit dat je dit wil, omdat (kleine) kindjes je leuk lijkt, graag met ze speelt, knuffelt, voorleest, met ze naar de speeltuin gaat, graag voor ze wil zorgen, ze kunnen troosten, etc. Ik begrijp de wens van volwassenen niet helemaal als ze zo vaak weg zijn, dat de zorg vooral door anderen gedaan moet worden, ook al kunnen die anderen dat heel goed. Is het dan puur het gevoel van de voortplanting die maakt dat je aan kinderen begint?
Daarnaast hebben we lange vakanties met de kinderen (rondreis azie of zuid amerika ed) van een maand. Nu zijn we beiden geen sociale dieren dus hoefden we niet enorm in te leveren op een sociaal leven wat jezelf nog eens hebt. Niet werken betekende automatisch ‘bij de kinderen’.
zaterdag 21 oktober 2017 om 09:20
Ik zou beginnen met 1
. Misschien zeg je dan al wel dat dat genoeg is.
zaterdag 21 oktober 2017 om 09:21
Of een werkgever vinden die 12 uurs opvang binnen het bedrijf zelf heeft voor alle werknemers. Nog mooier is als jij die werkgever zelf bentTornacense schreef: ↑20-10-2017 19:28In plaats van de au pair kan je ook gaan voor een degelijk kinderdagverblijf / gastouder en een paar (! - niet één dus) babysits.
En een baas zoeken waar flexibel werken en thuiswerk een deel van de week mogelijk is.
