Werk & Studie
alle pijlers
Twijfels aan de hbo-v?
woensdag 2 september 2020 om 19:25
Hey lieve dames,
Ik heb zojuist mijn eerste stagedag als tweedejaars hbo-v studente achter de rug. Ik loop stage op een pg-afdeling in een verpleeghuis (dus veel dementerenden). Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik kwam met tranen terug thuis. Ik ben best geschrokken over hoe de ervaringen die ik vandaag heb opgedaan zo niet bij mij passen. Ik merkte al tijdens de praktijklessen dat het praktijkgedeelte mij niet echt aanspraken. De theorie van de opleiding vind ik wel enorm leuk en interessant. Maar ik twijfel enorm aan mijn studiekeuze nu. En ik hoor jullie al denken, ''Meid je hebt er net 1 dag opzitten, deze eerste dag is echt niet representatief voor de rest van het beroep. Zet nog even door''. En daarin hebben jullie volkomen gelijk! Ik ben alleen best wel ontevreden over vandaag. Sowieso heb ik altijd geroepen dat ik niet in de ouderenzorg wil en al helemaal niet op de pg-afdeling (ik wil graag iets doen bij de GGD, JGZ of iets met kinderen of kraamzorg), echter ben ik door mijn opleiding wel hierin geplaatst. Ik vind het moeilijk om sociaal te zijn met de bewoners gezien zij erg onrustig zijn en ik geen gespreksstof kan vinden en ik vind de handelingen heel spannend om uit te voeren (ze zijn niet moeilijk, maar de dementie maakt het lastig) en ik word hierdoor heel onzeker. Er is nogal slecht gecommuniceerd en ik werd bij veel dingen al veel zelfstandig en verantwoordelijk gelaten. De afspraak was bijvoorbeeld dat ik, zeker de eerste dag, slechts zou kijken hoe alles gaat en dat ik kennis zou maken met de bewoners. Echter heb ik vandaag al meteen iemand moeten aankleden, helpen met wassen, moeten rondrijden in de rolstoel, helpen met eten en noem het op. Hier schrok ik een beetje van, gezien ik dit niet verwachtte en gezien de dingen anders afgesproken waren. Ik werd onzeker in de handelingen en maakte aardig wat foutjes doordat ik me nogal overrempeld voelde door alles. Het was best wel veel zo, voor de eerste stage dag.
Maar goed, om terug te komen op de topictitel: ik twijfel aan mijn studiekeuze. Ik twijfel of ik wel geschikt ben voor het werk en of ik dit de rest van mijn leven zo wil doen. En begrijp me niet verkeerd, ik ben écht niet bang voor hard en zwaar werk en ik heb al jaren de zorg in mijn hoofd als toekomstig beroep. Maar ik twijfel of dit wel voor mij de juiste keuze is. Misschien ligt het puur aan de situatie van vandaag. Misschien ligt het aan het type zorg en de zorgsector (pg-afdeling, ouderenzorg etc.). Misschien ligt het aan de verschillende verwachtingen. Maar ik zie zo erg op tegen dit komende halfjaar waarin de stage gaat plaatsvinden en kan wel janken als ik eraan denk dat ik dit nog een half jaar moet doen, al helemaal als ik me besef dat ik handelingen met een dementerend persoon zelfstandig en alleen moet doen...
Bedankt voor het lezen en bedankt dat ik even mijn verhaal kwijt kon!
Ik heb zojuist mijn eerste stagedag als tweedejaars hbo-v studente achter de rug. Ik loop stage op een pg-afdeling in een verpleeghuis (dus veel dementerenden). Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik kwam met tranen terug thuis. Ik ben best geschrokken over hoe de ervaringen die ik vandaag heb opgedaan zo niet bij mij passen. Ik merkte al tijdens de praktijklessen dat het praktijkgedeelte mij niet echt aanspraken. De theorie van de opleiding vind ik wel enorm leuk en interessant. Maar ik twijfel enorm aan mijn studiekeuze nu. En ik hoor jullie al denken, ''Meid je hebt er net 1 dag opzitten, deze eerste dag is echt niet representatief voor de rest van het beroep. Zet nog even door''. En daarin hebben jullie volkomen gelijk! Ik ben alleen best wel ontevreden over vandaag. Sowieso heb ik altijd geroepen dat ik niet in de ouderenzorg wil en al helemaal niet op de pg-afdeling (ik wil graag iets doen bij de GGD, JGZ of iets met kinderen of kraamzorg), echter ben ik door mijn opleiding wel hierin geplaatst. Ik vind het moeilijk om sociaal te zijn met de bewoners gezien zij erg onrustig zijn en ik geen gespreksstof kan vinden en ik vind de handelingen heel spannend om uit te voeren (ze zijn niet moeilijk, maar de dementie maakt het lastig) en ik word hierdoor heel onzeker. Er is nogal slecht gecommuniceerd en ik werd bij veel dingen al veel zelfstandig en verantwoordelijk gelaten. De afspraak was bijvoorbeeld dat ik, zeker de eerste dag, slechts zou kijken hoe alles gaat en dat ik kennis zou maken met de bewoners. Echter heb ik vandaag al meteen iemand moeten aankleden, helpen met wassen, moeten rondrijden in de rolstoel, helpen met eten en noem het op. Hier schrok ik een beetje van, gezien ik dit niet verwachtte en gezien de dingen anders afgesproken waren. Ik werd onzeker in de handelingen en maakte aardig wat foutjes doordat ik me nogal overrempeld voelde door alles. Het was best wel veel zo, voor de eerste stage dag.
Maar goed, om terug te komen op de topictitel: ik twijfel aan mijn studiekeuze. Ik twijfel of ik wel geschikt ben voor het werk en of ik dit de rest van mijn leven zo wil doen. En begrijp me niet verkeerd, ik ben écht niet bang voor hard en zwaar werk en ik heb al jaren de zorg in mijn hoofd als toekomstig beroep. Maar ik twijfel of dit wel voor mij de juiste keuze is. Misschien ligt het puur aan de situatie van vandaag. Misschien ligt het aan het type zorg en de zorgsector (pg-afdeling, ouderenzorg etc.). Misschien ligt het aan de verschillende verwachtingen. Maar ik zie zo erg op tegen dit komende halfjaar waarin de stage gaat plaatsvinden en kan wel janken als ik eraan denk dat ik dit nog een half jaar moet doen, al helemaal als ik me besef dat ik handelingen met een dementerend persoon zelfstandig en alleen moet doen...
Bedankt voor het lezen en bedankt dat ik even mijn verhaal kwijt kon!
donderdag 3 september 2020 om 20:04
Trouwens ik weet niet hoe oud je bent maar toen ik jonger was, was ik altijd helemaal op en vaak wel huilen na een eerste werkdag of stagedag. Je leeft er in spanning naartoe en dan valt het ook nog eens tegen, en al die eerste indrukken...dat mag ook even hè. Wordt vanzelf beter als je ouder en wijzer wordt 
donderdag 3 september 2020 om 20:17
Nee hoor, bij elke stage en baan daarna nog steeds af en toe een traan in de beginfase.Desayuno schreef: ↑03-09-2020 20:04Trouwens ik weet niet hoe oud je bent maar toen ik jonger was, was ik altijd helemaal op en vaak wel huilen na een eerste werkdag of stagedag. Je leeft er in spanning naartoe en dan valt het ook nog eens tegen, en al die eerste indrukken...dat mag ook even hè. Wordt vanzelf beter als je ouder en wijzer wordt
Nieuw werk of een nieuwe stage is zó spannend, kost zoveel energie, tranen geven ook ruimte. Verder ben ik heel gelukkig hoor, ook op het werk
- Fight for your right to party -
vrijdag 4 september 2020 om 08:40
Ik herken veel in je bericht to....
Mijn eerste stage, inmiddels 25 jaar geleden, was in de gehandicaptenzorg. Ik verheugde me er enorm op. In een andere provincie, het verblijf was intern.
Ik vond het verschrikkelijk. De begeleiding was slecht. Heeft me zien worstelen, maar niet ingegrepen tot ik in de 7de week volledig brak . Het was mijn eerste stage in het derde jaar van de hbo-v. 19 jaar was ik. Mijn werkbegeleider was er zelden.
Ik wilde het graag goed doen, niet opgeven, niet zeuren etc.
Heel veel van geleerd, vooral over mezelf.
Tweede stage was op kinderchirurgie in een academisch ziekenhuis, zwaar maar erg leuk!.
Derde stage chirurgie volwassenen in een streekziekenhuis. De cultuur op deze afdeling sprak me totaal niet aan, maar wist toen wel, dat ik mezelf in de toekomst in een klein ziekenhuis zag werken.
En zo geschiedde...
Maw: ik snap je, ik voel met je mee, maar geef nog niet op... neem de tijd om te wennen, bewaak je grenzen. Eet goed en zorg voor voldoende slaap en ontspanning...
Praat met klasgenoten over hun ervaringen, ik denk dat er veel meer zullen zijn die zich hetzelfde voelen
Mijn eerste stage, inmiddels 25 jaar geleden, was in de gehandicaptenzorg. Ik verheugde me er enorm op. In een andere provincie, het verblijf was intern.
Ik vond het verschrikkelijk. De begeleiding was slecht. Heeft me zien worstelen, maar niet ingegrepen tot ik in de 7de week volledig brak . Het was mijn eerste stage in het derde jaar van de hbo-v. 19 jaar was ik. Mijn werkbegeleider was er zelden.
Ik wilde het graag goed doen, niet opgeven, niet zeuren etc.
Heel veel van geleerd, vooral over mezelf.
Tweede stage was op kinderchirurgie in een academisch ziekenhuis, zwaar maar erg leuk!.
Derde stage chirurgie volwassenen in een streekziekenhuis. De cultuur op deze afdeling sprak me totaal niet aan, maar wist toen wel, dat ik mezelf in de toekomst in een klein ziekenhuis zag werken.
En zo geschiedde...
Maw: ik snap je, ik voel met je mee, maar geef nog niet op... neem de tijd om te wennen, bewaak je grenzen. Eet goed en zorg voor voldoende slaap en ontspanning...
Praat met klasgenoten over hun ervaringen, ik denk dat er veel meer zullen zijn die zich hetzelfde voelen
vrijdag 4 september 2020 om 09:29
Ik heb geen ervaring met jouw opleiding of met de zorg maar ik wil je dit meegeven: ik denk dat je na zo’n eerste dag bekaf bent. Als je moe bent, twijfel je aan alles en ben je veel somberder over je capaciteiten dan als je uitgerust bent. Ik zou dan ook zeker niet proberen iets over je opleiding te besluiten aan het eind van een lange werkdag.
woensdag 9 september 2020 om 09:04
Hey dames, wegens drukte ben ik even afwezig geweest. Moest ook even alles laten bezinken. Woensdag was dus echt een prutdag. Chaotisch, veel onrust, ik liep me met een verpleegkundige die niet mijn werkgebegeleider was en het was dus zeer duidelijk dat ze me aan het testen waren wat mijn grenzen waren. Donderdag en vrijdag gingen een stuk beter, deze dagen verliepen aardig rustig en er was relatief weinig onrust. Ik deed dingen die binnen mijn grenzen vielen bij laagcomplexe bewoners en dat ging goed volgens mij. Ik kreeg best wel goede feedback: ze vinden dat ik actief mee doe en dat ik mij van mijn beste kant laat zien. Dus dat is positief.
Wel merk ik dat mijn werkbegeleider heel goed aanvoelt wat ik wil/kan en mij daarin goed begeleidt. De andere verpleegkundigen en verzorgenden met wie ik soms mee moet lopen (doordat mijn werkbegeleider afwezig is bijvoorbeeld) doen dit een stuk minder en geven mij echt opdrachten (''Ga dit doen, doe dit, loop maar even hier heen''), ondanks dat ik aangeef dat ik dat spannend vind of dat ik niet weet hoe een bepaald iets moet (zo kreeg ik de vraag iets op te halen ergens, maar ik had geen idee wat en waar). Ook werd mij de opdracht gegeven om bij een nieuwe, hele onrustige bewoner (denk aan: schreeuwen, schelden, groepen, mok hete thee tegen de muur aangooien et cetera) te gaan zitten om haar te kalmeren. Het kwam zeer duidelijk over dat de verzorgende die mij die opdracht gaf er zelf niet zo'n zin in had en zelf ook niets wist hoe en wat en het mij dus maar liet oplossen. Ik heb dit alles ook gecommuniceerd naar hen en de werkbegeleider toe, de werkbegeleider steunde me maar de rest leek het niet echt mee te krijgen helaas. Mocht het weer gebeuren, dan geef ik dat wel aan.
Nog steeds heb ik wel ergens mijn twijfels. En zoals velen hier al zeiden: ja, ik weet het, ik heb het maar te nemen zoals het is en het is doorbikkelen. Ik heb ook op geen enkel moment gezegd dat ik met de stage wil stoppen of dat ik geen zin heb in het werk. Beiden zijn niet van toepassing, ik werk hard en wat ik doe doe ik zo goed als ik kan. Zomaar stoppen doe ik sowieso niet. Maar de twijfel is wel heel groot. Ik ben van plan om sowieso dit schooljaar af te maken en aan te kijken en daarna eventueel te beslissen of ik dit wel echt wil of niet.
Wel merk ik dat mijn werkbegeleider heel goed aanvoelt wat ik wil/kan en mij daarin goed begeleidt. De andere verpleegkundigen en verzorgenden met wie ik soms mee moet lopen (doordat mijn werkbegeleider afwezig is bijvoorbeeld) doen dit een stuk minder en geven mij echt opdrachten (''Ga dit doen, doe dit, loop maar even hier heen''), ondanks dat ik aangeef dat ik dat spannend vind of dat ik niet weet hoe een bepaald iets moet (zo kreeg ik de vraag iets op te halen ergens, maar ik had geen idee wat en waar). Ook werd mij de opdracht gegeven om bij een nieuwe, hele onrustige bewoner (denk aan: schreeuwen, schelden, groepen, mok hete thee tegen de muur aangooien et cetera) te gaan zitten om haar te kalmeren. Het kwam zeer duidelijk over dat de verzorgende die mij die opdracht gaf er zelf niet zo'n zin in had en zelf ook niets wist hoe en wat en het mij dus maar liet oplossen. Ik heb dit alles ook gecommuniceerd naar hen en de werkbegeleider toe, de werkbegeleider steunde me maar de rest leek het niet echt mee te krijgen helaas. Mocht het weer gebeuren, dan geef ik dat wel aan.
Nog steeds heb ik wel ergens mijn twijfels. En zoals velen hier al zeiden: ja, ik weet het, ik heb het maar te nemen zoals het is en het is doorbikkelen. Ik heb ook op geen enkel moment gezegd dat ik met de stage wil stoppen of dat ik geen zin heb in het werk. Beiden zijn niet van toepassing, ik werk hard en wat ik doe doe ik zo goed als ik kan. Zomaar stoppen doe ik sowieso niet. Maar de twijfel is wel heel groot. Ik ben van plan om sowieso dit schooljaar af te maken en aan te kijken en daarna eventueel te beslissen of ik dit wel echt wil of niet.
donderdag 10 september 2020 om 15:01
Succes TO
Probeer Wel met de andere collega’s ook een klik te vinden zodat je niet van de goodwill van een werkbegeleider afhankelijk ben
Verder zijn er eerder in dit topic goede tips te vinden (speel een rol, doe je voor als hun) klinkt vermoeiend maar het maakt je stage makkelijker
Ik hoop dat je uiteindelijk plezier vind in het werk en niet afhaakt
Probeer Wel met de andere collega’s ook een klik te vinden zodat je niet van de goodwill van een werkbegeleider afhankelijk ben
Verder zijn er eerder in dit topic goede tips te vinden (speel een rol, doe je voor als hun) klinkt vermoeiend maar het maakt je stage makkelijker
Ik hoop dat je uiteindelijk plezier vind in het werk en niet afhaakt
donderdag 10 september 2020 om 15:15
Ik herken het als VIG-er in opleiding wel hoor TO. Ik ben nét begonnen op een nieuwe locatie voor mijn nieuwe leerjaar en stond mijn eerste dag meteen bij wildvreemde pg cliënten aan het bed. "Spullen liggen in de kast, je red het wel he?" Euhhhh. 
Tuurlijk red je het, veel handelingen zijn logisch/hetzelfde maar heeft diegene wondzorg? Katheter? Inco ja of nee en hoe? Wordt vroeg gewekt ok slaapt liever uit? Tillift? Zelfstandig en alleen wat aansturing nodig? Afgezien van dementie nog iets anders waar ik rekening mee moet houden?
Je komt er wel achter, maar man man man wat een energie kost dit aldoor, en voor de bewoners is het lang niet altijd leuk.
Probeerde laatst om iemand te ondersteunen die om dreigde te vallen, die bleek een frozen shoulder te hebben en schreeuwde moord en brand, wist ik veel. Had diegene nog nooit gezien
Oh, en binnen no-time sta je alleen op de groep. Daar moest ik als eerste jaars toen echt wel even van slikken. Zou echt anders moeten vind ik.
Tuurlijk red je het, veel handelingen zijn logisch/hetzelfde maar heeft diegene wondzorg? Katheter? Inco ja of nee en hoe? Wordt vroeg gewekt ok slaapt liever uit? Tillift? Zelfstandig en alleen wat aansturing nodig? Afgezien van dementie nog iets anders waar ik rekening mee moet houden?
Je komt er wel achter, maar man man man wat een energie kost dit aldoor, en voor de bewoners is het lang niet altijd leuk.
Probeerde laatst om iemand te ondersteunen die om dreigde te vallen, die bleek een frozen shoulder te hebben en schreeuwde moord en brand, wist ik veel. Had diegene nog nooit gezien
Oh, en binnen no-time sta je alleen op de groep. Daar moest ik als eerste jaars toen echt wel even van slikken. Zou echt anders moeten vind ik.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
donderdag 10 september 2020 om 15:28
Heel sterk TS. Ik vind het eigenlijk wel vreemd, dat je een stage moet doen in een vakgebied wat je totaal niet ligt en waar je ook nooit zou willen werken. Maar blijkbaar gaat dat zo in de zorg. Want er is natuurlijk wel een schreeuwend tekort op dit soort afdelingen en dan is het een stuk makkelijk om daar studenten te plaatsen.
Mijn partner (nu kinderverpleegkundige, nivo vergelijkbaar HBO V) heeft overigens ook een keer een rotstages gehad. Waarbij ze nota bene zakte op op een discipline die haar eigenlijk helemaal niet lag. Uiteindelijk stage gedaan in een andere discipline en dat ging toen prima.
Je begeleider zal er natuurlijk wel rekening mee moeten houden dat deze richting jou niet echt ligt. Probeer het maar professioneel te houden. Veel succes. En geeft niet op, want je komt vast wel op een pad dat je beter ligt.
Mijn partner (nu kinderverpleegkundige, nivo vergelijkbaar HBO V) heeft overigens ook een keer een rotstages gehad. Waarbij ze nota bene zakte op op een discipline die haar eigenlijk helemaal niet lag. Uiteindelijk stage gedaan in een andere discipline en dat ging toen prima.
Je begeleider zal er natuurlijk wel rekening mee moeten houden dat deze richting jou niet echt ligt. Probeer het maar professioneel te houden. Veel succes. En geeft niet op, want je komt vast wel op een pad dat je beter ligt.
donderdag 10 september 2020 om 19:04
Het is stuitend dat een groep onopgeleiden geplaatst worden bij een groep onmondige patienten, want een PG patient die klaagt niet. Die weet vaak niet beter en is morgen alweer vergeten wat er vandaag fout is gegaan. Overigens niet naar de stagiairs gericht, want die moeten ook maar gewoon doen wat ze vanuit hun opleiding en stage adres als opdracht krijgen. Maar dat er iets scheef zit, is wel duidelijk. Want het zijn ook bijna altijd 1e jaars of hooguit 2e jaars die zo'n stage krijgen. Lekker meteen in het diepe gooien en ga maar oefenen op die (onmondige) ouwelui.
En ik zal ongetwijfeld hiermee mensen voor het hoofd stoten, maar de groep zorgdragers voor deze doelgroep is eigenlijk te 'zwak'. Mijn ervaring binnen de (psycho)geriatrie waarbij vooral personeel van nivo 2 en 3 de meest voorkomende werkzaamheden doen en voor wat uitzonderingen een nivo 4 vpk ingezet wordt, is het vooral veel klagen (naar boven en alles wat ooit "boven" gaat worden, dus ook HBO-V), maar zelden écht met een vuist op tafel slaan.
Ik heb heel wat PG afdelingen gezien (wel vooral in de dorpjes waar een mentaliteit van ons kent ons hangt) en no way dat daar ook maar iemand werk weigert. Wat ze wél heel goed kunnen is klagen en neerkijken op anderen die niet hetzelfde doen als zij, nl. altijd maar van elkaar verwachten dat je elkaar moet opvangen.
Dus als collega moet je vooral collegiaal zijn en komen werken als het management weer eens personeelstekort heeft. Wat is het toch gek he dat iedereen die iets meer mogelijkheden heeft (hbo-v bijvoorbeeld) heel hard wegrent van dat soort zorg.
Inmiddels heeft levenservaring mij geleerd dat het niet is voorbehouden aan de zorg alleen. Overal waar veel nivo 2 en nivo 3 mensen werken, worden deze eigenlijk behoorlijk onder druk gezet door leidinggevenden. Wat ontzettend frustrerend moet zijn. Wat ook veel wantrouwen geeft naar ieder andere nieuwkomer. Maar wat het werken daarmee dus ook meteen ontzettend vervelend maakt voor die nieuwkomer (vaak leerling of stagiair). Zeker als je niet in het wereldje past dat ze kennen.
Ik ben een mondige HBO-er en heb daar veel moeite mee gehad. In academische ziekenhuizen het minst, hoewel ook daar de hierarchie duidelijk is. Maar zorg in het algemeen is wel een wereldje waar zakelijkheid niet altijd gewaardeerd wordt en jezelf flink hard inzetten voor werk wat je eigenlijk nog niet echt onder de knie hebt wel regelmatig verwacht wordt. Echt niet overal. Er zijn genoeg stageplekken die wel heel strict volgens protocollen werken. Maar je zult het zeker nog vaker tegen gaan komen.
Het is echt de kunst om je tijdens je opleiding een beetje 'aan te passen' aan de heersende moraal en voor jezelf maar te bedenken dat je dit met een doel doet die verder ligt dan de afdeling waar je op dat moment toe veroordeeld bent.
anoniem_354676 wijzigde dit bericht op 10-09-2020 19:33
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
6.28% gewijzigd
