Werk & Studie
alle pijlers
Vervelende collega’s
donderdag 30 april 2020 om 10:20
Wat een geweldig vervelende posts komen er voorbij!
Ik heb ooit bij een zorgverzekeraar gewerkt. Daar werkten we allemaal op een bepaalde zorgsoort, met als doel om op meerdere zorgsoorten ingezet te kunnen worden. Ze werkten daar met een urenverantwoording, dus je moest per kwartier bijhouden wat je deed. Aan het einde van de dag kan je dan (heel mooi) terugzien waar je tijd naartoe gaat.
Nadat ik een paar maanden op mijn eigen zorgsoort werkte, ging collega X. mij inleren op haar zorgsoort. Zij was toen de enige persoon die de taken van die zorgsoort verwerkte. Na een paar weken bleek dat ik haar werk in 1/2 van de tijd af kon ronden. Ik ben de urenverantwoording eens na gaan kijken en zag dat zij 24 uur per week wegschreef aan "ondersteuning aan". Ik heb nagevraagd wat dat dan inhield, maar dat kon ze niet concreet maken. Bleek dus dat die meid gewoon 24 uur per week uit haar neus zat te eten
Terwijl andere collega's elke week in de knel zaten omdat de werkdruk op hun zorgsoort zo hoog was.
Ik heb ooit bij een zorgverzekeraar gewerkt. Daar werkten we allemaal op een bepaalde zorgsoort, met als doel om op meerdere zorgsoorten ingezet te kunnen worden. Ze werkten daar met een urenverantwoording, dus je moest per kwartier bijhouden wat je deed. Aan het einde van de dag kan je dan (heel mooi) terugzien waar je tijd naartoe gaat.
Nadat ik een paar maanden op mijn eigen zorgsoort werkte, ging collega X. mij inleren op haar zorgsoort. Zij was toen de enige persoon die de taken van die zorgsoort verwerkte. Na een paar weken bleek dat ik haar werk in 1/2 van de tijd af kon ronden. Ik ben de urenverantwoording eens na gaan kijken en zag dat zij 24 uur per week wegschreef aan "ondersteuning aan". Ik heb nagevraagd wat dat dan inhield, maar dat kon ze niet concreet maken. Bleek dus dat die meid gewoon 24 uur per week uit haar neus zat te eten
Terwijl andere collega's elke week in de knel zaten omdat de werkdruk op hun zorgsoort zo hoog was.
donderdag 30 april 2020 om 10:25
Oh heerlijk, hier weet ik er ook nog wel een paar...
Ik was 16 en werkte op een terras. In een aardig grote stad, ik had een leuk figuur en goed uiterlijk en dat leverde best wel wat fooi op. Per dag zo´n 25 gulden van de baas betaald krijgen en 150 gulden fooi vangen. Natuurlijk begon dat op te vallen en werd na een maand of twee besloten dat we onze fooien in de fooienpot moesten doen zodat het eerlijk verdeeld kon worden. Waar ik overigens niks op tegen had. Wat minder leuk was, was dat één collega aan de drugs was en een andere aan de drank. Die haalden regelmatig wat uit die pot. Aan het einde van de maand was er voor mij nog 45 gulden over. Daarna waren mijn bijdragen hierin een stuk minder eerlijk.
En twee maanden geleden gestart met een nieuwe baan, samen met nog een dame van mijn leeftijd. Je hebt daar eerst twee weken fulltime training. Trainer en ik hadden binnen een uur al genoeg gezien van Collega. Maarja, zijn taak was het om ons op te leiden en mijn taak was het om ervoor te zorgen dat ik leerde wat ik moest leren, dus we hebben ons allebei ingehouden. De tandafdrukken staan nu nog in mijn tong. Uiteindelijk werd ze zo agressief en arrogant dat Trainer er klaar mee was en de leiginggevende ging inlichten. Die nam haar apart en vroeg hoe het werk haar beviel. Flipte ze compleet uit over Trainer, mij, andere collega´s. Let wel; ze was in die anderhalve week al vier keer te laat gekomen, had koffie geknoeid maar vond dat de schoonmakers dat wel konden opruimen, kon niet tegen drukte (op een klantenservice met 40 collega's, nou, succes ermee) en die training was maar onzin, ze wist het allemaal wel. En zij daar (ik dus) had bepaald dat we om 8 uur moesten beginnen, wat voor haar veel te vroeg was. Alsof ik, als nieuweling, ook maar iets te zeggen had over de starttijden. Gelukkig lopen er twee leidinggevenden met behoorlijk wat mensenkennis en geduld, je moet echt heel gekke dingen doen willen ze je ontslaan. Maar deze collega mocht haar boeltje pakken en gaan. En dat vonden ongeveer 40 andere collega's geen enkel probleem.
Ik was 16 en werkte op een terras. In een aardig grote stad, ik had een leuk figuur en goed uiterlijk en dat leverde best wel wat fooi op. Per dag zo´n 25 gulden van de baas betaald krijgen en 150 gulden fooi vangen. Natuurlijk begon dat op te vallen en werd na een maand of twee besloten dat we onze fooien in de fooienpot moesten doen zodat het eerlijk verdeeld kon worden. Waar ik overigens niks op tegen had. Wat minder leuk was, was dat één collega aan de drugs was en een andere aan de drank. Die haalden regelmatig wat uit die pot. Aan het einde van de maand was er voor mij nog 45 gulden over. Daarna waren mijn bijdragen hierin een stuk minder eerlijk.
En twee maanden geleden gestart met een nieuwe baan, samen met nog een dame van mijn leeftijd. Je hebt daar eerst twee weken fulltime training. Trainer en ik hadden binnen een uur al genoeg gezien van Collega. Maarja, zijn taak was het om ons op te leiden en mijn taak was het om ervoor te zorgen dat ik leerde wat ik moest leren, dus we hebben ons allebei ingehouden. De tandafdrukken staan nu nog in mijn tong. Uiteindelijk werd ze zo agressief en arrogant dat Trainer er klaar mee was en de leiginggevende ging inlichten. Die nam haar apart en vroeg hoe het werk haar beviel. Flipte ze compleet uit over Trainer, mij, andere collega´s. Let wel; ze was in die anderhalve week al vier keer te laat gekomen, had koffie geknoeid maar vond dat de schoonmakers dat wel konden opruimen, kon niet tegen drukte (op een klantenservice met 40 collega's, nou, succes ermee) en die training was maar onzin, ze wist het allemaal wel. En zij daar (ik dus) had bepaald dat we om 8 uur moesten beginnen, wat voor haar veel te vroeg was. Alsof ik, als nieuweling, ook maar iets te zeggen had over de starttijden. Gelukkig lopen er twee leidinggevenden met behoorlijk wat mensenkennis en geduld, je moet echt heel gekke dingen doen willen ze je ontslaan. Maar deze collega mocht haar boeltje pakken en gaan. En dat vonden ongeveer 40 andere collega's geen enkel probleem.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 30 april 2020 om 10:29
Ik zit nu in zo'n zelfde situatie als Lilalinda zat. Oude cultuur moet/ moest veranderen en er werd zelfs een duur extern bureau voor ingeschakeld door directeur.
Andere nieuwe collega en ik zijn nu op het matje geroepen door de directie met leidinggevende erbij... Wij moesten ons conformeren aan de oude cultuur... Dubbele agenda's/ verborgen agenda's het speelt hier allemaal.
Het is en was een echt wespennest met een zondebokcultuur. Ik ga er weg..Dit kost me meer energie dan ik ooit heb meegemaakt. Ik heb niet meer de illusie dat het gaat veranderen (aan het begin van het proces nog wel, naïef van mij).
Andere nieuwe collega en ik zijn nu op het matje geroepen door de directie met leidinggevende erbij... Wij moesten ons conformeren aan de oude cultuur... Dubbele agenda's/ verborgen agenda's het speelt hier allemaal.
Het is en was een echt wespennest met een zondebokcultuur. Ik ga er weg..Dit kost me meer energie dan ik ooit heb meegemaakt. Ik heb niet meer de illusie dat het gaat veranderen (aan het begin van het proces nog wel, naïef van mij).
donderdag 30 april 2020 om 10:59
Ik had ooit een collega die totaal niet tegen kritiek kon, helaas maakte ze nogal veel fouten dus die combinatie was nogal explosief. Om het minste of geringste kreeg ze enorme huilbuien, zo erg zelfs dat ze regelmatig gewoon haar spullen ter plekke liet vallen en gewoon naar huis ging. Gewoon om iets simpels als “Wil je even pagina 4 aanpassen in dit rapport?”
Viel totaal niet mee te werken, maar toch liep de mannelijke manager met haar weg. Het was ook totaal geen verrassing dat ze binnen een jaar na haar huwelijk weer ging scheiden omdat haar affaire met deze manager aan het licht was gekomen
Mannelijke collega’s die hun denkvermogen laten aantasten door hun libido zijn dus net zo irritant.
Viel totaal niet mee te werken, maar toch liep de mannelijke manager met haar weg. Het was ook totaal geen verrassing dat ze binnen een jaar na haar huwelijk weer ging scheiden omdat haar affaire met deze manager aan het licht was gekomen
Mannelijke collega’s die hun denkvermogen laten aantasten door hun libido zijn dus net zo irritant.
Just when the caterpillar thought the world was over, it became a butterfly
donderdag 30 april 2020 om 11:03
Oh men, ik ken ook zo iemand. Niet via het werk maar via vrijwilligerswerk (is ook werk). Ik zat in het bestuur van een vereniging en moest af en toe vergaderen over het gebruik van gezamelijke ruimtes. 4 vrijwilligers van de verschillende verenigingen en de gemeente. Waarvan er dus eentje over alles maar door bleef zagen over werkelijk alles.Poppy_del_Rio schreef: ↑29-04-2020 17:31Ik heb een collega gehad die op alle slakken zout legde! Door hem liepen onze vergaderingen altijd uit, ik werd er he-le-maal gek van. Notulen van de vorige vergadering punt voor punt langslopen, elke kromme formulering bediscussiëren, rode pen erbij in de aanslag
Heel vriendelijke man verder maar ik kon er gewoon niet tegen.
Een voorbeeld, leden zetten vaak hun fietsen voor de branddeur. Dat is niet veilig en daar moet dus wat aan gedaan worden. Gemeente kwam met tig opties die ze wel wilden uitvoeren maar diegene bleef maar zeuren dat mensen gewoon niet hun fiets daar moeten stallen. Tot er een keertje iemand van de andere vrijwiligers uit z'n slof schoot dat ze nu een keuze moest maken of anders kon ophoepelen.
Je was echt je hele vrije avond kwijt om naar dat soort geneuzel te luisteren, ik ben blij dat ik dat niet meer hoef te doen.
donderdag 30 april 2020 om 11:11
Run Paperlantern, run...paperlantern schreef: ↑30-04-2020 10:29Ik zit nu in zo'n zelfde situatie als Lilalinda zat. Oude cultuur moet/ moest veranderen en er werd zelfs een duur extern bureau voor ingeschakeld door directeur.
Andere nieuwe collega en ik zijn nu op het matje geroepen door de directie met leidinggevende erbij... Wij moesten ons conformeren aan de oude cultuur... Dubbele agenda's/ verborgen agenda's het speelt hier allemaal.
Het is en was een echt wespennest met een zondebokcultuur. Ik ga er weg..Dit kost me meer energie dan ik ooit heb meegemaakt. Ik heb niet meer de illusie dat het gaat veranderen (aan het begin van het proces nog wel, naïef van mij).
Wat een nachtmerrie.
donderdag 30 april 2020 om 11:16
Ik heb één collega die iedereen links laat liggen, ook wel een beetje sneu. Maar ze overschreeuwt iedereen. Zelfs bij een bedrijfsuitje kletste ze dwars door de uitleg van de professional heen. Het vervelende is dat ze soms best wel iets nuttigs zegt, maar omdat ze bij de meeste collega's op standje negeer staat, luistert daar ook niemand naar.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
donderdag 30 april 2020 om 11:17
In mijn eerste baan zat ik in een kantoortje met alleen 1 oudere man die letterlijk zijn pensioen zat af te wachten en de hele dag niets tegen me zei. Behalve elke ochtend als ik binnenkwam een neutrale constatering van iets wat ik aan had.
"Hee, rode trui"
"Ah, een vlecht"
"Spijkerbroek vandaag? "
"Goh, een rok."
Vreemde man, verder wel vriendelijk en niet slecht bedoeld maar ik werd er wel ongemakkelijk van.
Mijn man doet dit 8 jaar later nog steeds wel eens om me te pesten
"Hee, rode trui"
"Ah, een vlecht"
"Spijkerbroek vandaag? "
"Goh, een rok."
Vreemde man, verder wel vriendelijk en niet slecht bedoeld maar ik werd er wel ongemakkelijk van.
Mijn man doet dit 8 jaar later nog steeds wel eens om me te pesten
donderdag 30 april 2020 om 11:30
Als stagiaire had ik collega's in de zorg waarvan ik mijn twijfels had of zij wel zo integer waren met de cliënten. Ze waren ook niet altijd even aardig of leuk tegen mij, maar dit gedrag raakte mij toch het meest.
Bijvoorbeeld gemeen roddelen over cliënten met elkaar op kantoor, dat ging echt te ver. Vaak liep ik dan weg. Dingen die werden gezegd: ''Zag je wat ze aan had? Echt afschuwelijk.'' Of ''Die man is gek dat hij bij haar is. Dan kan je niet goed bij je hoofd zijn wil je met haar getrouwd zijn.''
In een verzorgingshuis waar ik stage liep roddelden de medewerkers over elkaar op de groep ouderen, ouderen werden soms hardhandig geholpen. Dat vond ik echt afschuwelijk werken, blij dat ik daar niet meer naartoe hoef.
Bijvoorbeeld gemeen roddelen over cliënten met elkaar op kantoor, dat ging echt te ver. Vaak liep ik dan weg. Dingen die werden gezegd: ''Zag je wat ze aan had? Echt afschuwelijk.'' Of ''Die man is gek dat hij bij haar is. Dan kan je niet goed bij je hoofd zijn wil je met haar getrouwd zijn.''
In een verzorgingshuis waar ik stage liep roddelden de medewerkers over elkaar op de groep ouderen, ouderen werden soms hardhandig geholpen. Dat vond ik echt afschuwelijk werken, blij dat ik daar niet meer naartoe hoef.
Wie wat wil die moet wat.
donderdag 30 april 2020 om 11:31
Togechick schreef: ↑30-04-2020 11:17In mijn eerste baan zat ik in een kantoortje met alleen 1 oudere man die letterlijk zijn pensioen zat af te wachten en de hele dag niets tegen me zei. Behalve elke ochtend als ik binnenkwam een neutrale constatering van iets wat ik aan had.
"Hee, rode trui"
"Ah, een vlecht"
"Spijkerbroek vandaag? "
"Goh, een rok."
Vreemde man, verder wel vriendelijk en niet slecht bedoeld maar ik werd er wel ongemakkelijk van.
Mijn man doet dit 8 jaar later nog steeds wel eens om me te pesten
Geweldig
donderdag 30 april 2020 om 12:54
Tijdens mijn mislukte stages zaten er ook een paar bitchy's. Nu was ik gewoon niet geschikt voor dat beroep. Mijn collega's begrepen me niet. Alleen de manier waarop ze uitten dat had toch wel anders gekund.
Twee stages in een tandartspraktijk. De 1e stage was goed gegaan in een solopraktijk. Maar de laatste 2 waren groepspraktijken. Elke tandarts wilde het weer op zijn/haar manier en ik kreeg dat niet voor elkaar.
De ene stage was bij mijn eigen tandarts. Leuk, dacht ik. Want die assistentes waren zo vriendelijk. Ten minste, zo deden ze naar de patiënten. Maar ze bleken heel achterbaks te zijn. Tegen mij zeiden ze dat het goed ging na 5 weken. Tot mijn grote verbazing moest ik de Maandag daarna op school bij de stagebegeleidster op het matje komen. Ze was kwaad. Het ging niet goed op mijn stage. Maar dat durfden mijn collega's niet tegen me te zeggen. "Want ze vinden je zo'n lief klein meisje". Dus ging zij dat even doen. Ik werd compleet de grond ingeboord. Ze zei: "Jij bent zó langzaam, zó stil en zó onhandig. Ze worden moe van jou. Jouw klasgenoten lukt het wel. Jij bent echt een buitenbeentje."
Dan denk je mensen waar je al járen in de praktijk komt redelijk te kennen.
De laatste stage was ook een dergelijke praktijk. Een assistente begeleidde mij. Haar gezicht stond mij al niet aan. Dominante ogen en een pinnig kapsel. Het was mijn enige herkansing. Al heel snel liep ik tegen dezelfde problemen aan. Deze assistente commandeerde alleen maar, alsof ik haar hond was. Elke week durfde ik minder te doen, ze keek steeds op mijn vingers en daardoor maakte ik steeds meer fouten. Die stage heb ik niet afgemaakt.
Twee stages in een tandartspraktijk. De 1e stage was goed gegaan in een solopraktijk. Maar de laatste 2 waren groepspraktijken. Elke tandarts wilde het weer op zijn/haar manier en ik kreeg dat niet voor elkaar.
De ene stage was bij mijn eigen tandarts. Leuk, dacht ik. Want die assistentes waren zo vriendelijk. Ten minste, zo deden ze naar de patiënten. Maar ze bleken heel achterbaks te zijn. Tegen mij zeiden ze dat het goed ging na 5 weken. Tot mijn grote verbazing moest ik de Maandag daarna op school bij de stagebegeleidster op het matje komen. Ze was kwaad. Het ging niet goed op mijn stage. Maar dat durfden mijn collega's niet tegen me te zeggen. "Want ze vinden je zo'n lief klein meisje". Dus ging zij dat even doen. Ik werd compleet de grond ingeboord. Ze zei: "Jij bent zó langzaam, zó stil en zó onhandig. Ze worden moe van jou. Jouw klasgenoten lukt het wel. Jij bent echt een buitenbeentje."
Dan denk je mensen waar je al járen in de praktijk komt redelijk te kennen.
De laatste stage was ook een dergelijke praktijk. Een assistente begeleidde mij. Haar gezicht stond mij al niet aan. Dominante ogen en een pinnig kapsel. Het was mijn enige herkansing. Al heel snel liep ik tegen dezelfde problemen aan. Deze assistente commandeerde alleen maar, alsof ik haar hond was. Elke week durfde ik minder te doen, ze keek steeds op mijn vingers en daardoor maakte ik steeds meer fouten. Die stage heb ik niet afgemaakt.
donderdag 30 april 2020 om 13:11
Misschien had ik gisteren wel in een bericht van een van mijn collega’s kunnen staan. Zij is aangenomen om te zorgen dat onze brieven en rapporten juridisch helemaal zijn dichtgetimmerd. Het is een aardige vrouw, erg serieus in haar werk, maar soms legt ze wel erg veel zout op onze slakjes en trapt ze open deuren in. Ik kreeg dus gisteren op een brief van 1,5 kantje zes opmerkingen. Vier waren nog wel relevant, maar twee waren van het niveau zout en open deuren bij elkaar. Als we op kantoor waren geweest was ik even een vriendelijk praatje gaan maken, maar nu heb ik (met nog 10 minuten werktijd te gaan) mijn primaire reactie in een mail gegooid, niet onaardig, wel direct. Vanmorgen dus maar even gebeld om het alsnog te bespreken, ze had het niet al te negatief opgevat.
Ik merk wel dat waar ik vroeger zelf een hekel aan had (‘meisje, ik deed dit werk al toen jij nog op je driewieler zat’), vanzelf bij je opborrelt als er jonge enthousiaste medewerkers komen die graag dingen willen verbeteren. Daar probeer ik dus alert op te zijn.
Ik merk wel dat waar ik vroeger zelf een hekel aan had (‘meisje, ik deed dit werk al toen jij nog op je driewieler zat’), vanzelf bij je opborrelt als er jonge enthousiaste medewerkers komen die graag dingen willen verbeteren. Daar probeer ik dus alert op te zijn.
donderdag 30 april 2020 om 13:15
In mijn eerste echte baan, moest ik iemand aansturen die toch wel 35 jaar ouder was dan ik. Zij kwam via een "Melkert-baan"-traject en werkte er een jaartje. Maar was nooit echt ingewerkt en had alles zo'n beetje zelf aangeleerd.MinkeDeWit schreef: ↑30-04-2020 13:11
Ik merk wel dat waar ik vroeger zelf een hekel aan had (‘meisje, ik deed dit werk al toen jij nog op je driewieler zat’), vanzelf bij je opborrelt als er jonge enthousiaste medewerkers komen die graag dingen willen verbeteren. Daar probeer ik dus alert op te zijn.
Ik kwam net van school en had de waarheid in pacht.
Ik vond haar zeer ouderwets en stug. Haar gevleugelde uitdrukking was:"zo doen wij dat hier niet". Ook als het ging over dingen die handiger konden in Word.
En ik denk, dat zij van mij ook heel veel vond
donderdag 30 april 2020 om 16:47
Togechick schreef: ↑30-04-2020 11:17In mijn eerste baan zat ik in een kantoortje met alleen 1 oudere man die letterlijk zijn pensioen zat af te wachten en de hele dag niets tegen me zei. Behalve elke ochtend als ik binnenkwam een neutrale constatering van iets wat ik aan had.
"Hee, rode trui"
"Ah, een vlecht"
"Spijkerbroek vandaag? "
"Goh, een rok."
Vreemde man, verder wel vriendelijk en niet slecht bedoeld maar ik werd er wel ongemakkelijk van.
Mijn man doet dit 8 jaar later nog steeds wel eens om me te pesten
donderdag 30 april 2020 om 16:47
Togechick schreef: ↑30-04-2020 11:17In mijn eerste baan zat ik in een kantoortje met alleen 1 oudere man die letterlijk zijn pensioen zat af te wachten en de hele dag niets tegen me zei. Behalve elke ochtend als ik binnenkwam een neutrale constatering van iets wat ik aan had.
"Hee, rode trui"
"Ah, een vlecht"
"Spijkerbroek vandaag? "
"Goh, een rok."
Vreemde man, verder wel vriendelijk en niet slecht bedoeld maar ik werd er wel ongemakkelijk van.
Mijn man doet dit 8 jaar later nog steeds wel eens om me te pesten
donderdag 30 april 2020 om 18:01
Ik heb het idee dat jaren 90/begin deze eeuw er echt veel rare mensen overal werkten.
Als tiener werkte ik veel in de kinderopvang en 1 collega was zo ingewikkeld dat haar eigen collega's het hadden opgegeven en ze alleen nog maar met inval werkte.
Die ook allemaal na een tijdje aangaven het echt niet meer vol te houden.
Eem van haar grote issues was eten.
De werktijden waren net in die tijd verruimd van 14.00 tot 19.00 ipv 18.00.
Dit was totaal niet naar de zin van die collega want haar hele stofwisseling was van slag, nu at ze pas om 20.00.
Daarvoor ging het nog net maar 19 uur eten was al erg laat, bijna tegen de mensenrechten vond ze.
Hoe vaak ze daar wel niet over zat te mekkeren, de kinderen liepen ook gewoon weg als ze weer begon 'oh mieke is nog boos over hoe laat we worden opgehaald'
Haar eerste oplossing: vanaf 17. 00 was ze voornamelijk bezig met eten, of warm eten voor zichzelf opwarmen en dat opeten en de bakjes afwassen of de kinderen af laten wassen, of ze liet kinderen patat halen en at dat dan op de groep op.
Werken ofzo kon natuurlijk niet.
Dit mocht uiteraard niet meer, huilen en overstuur was ze wekenlang, want er kwam ook echt iemand controleren, en als inval kreeg je ook expliciet de opdracht mee naar een collega te lopen als ze weer warm ging eten.
Dit was natuurlijk enorm kwetsend en vernederend voor haar en ook daar weer tijdenlang over klagen.
Nog een heel drama want toen wilde ze kookactiviteiten met de kinderen doen, of pannekoeken bakken of eieren bakken en dat gezellig met de kinderen eten.
Ook niet de bedoeling.
Ze mocht wel gewoon boterhammen, fruit en crackers pakken wat ze ook ruim deed.
Ik denk serieus dat zij de helft van het eten, bedoeld voor de kinderen, daar opat.
Maar omdat zij dus zo'n trek had werd ze ondanks al dat brood en die crackers dus heel chaggerijnig vanaf 16.30.
En ja, daar kon ze niks aan doen want de stichting had zulke stomme werktijden.
Als tiener werkte ik veel in de kinderopvang en 1 collega was zo ingewikkeld dat haar eigen collega's het hadden opgegeven en ze alleen nog maar met inval werkte.
Die ook allemaal na een tijdje aangaven het echt niet meer vol te houden.
Eem van haar grote issues was eten.
De werktijden waren net in die tijd verruimd van 14.00 tot 19.00 ipv 18.00.
Dit was totaal niet naar de zin van die collega want haar hele stofwisseling was van slag, nu at ze pas om 20.00.
Daarvoor ging het nog net maar 19 uur eten was al erg laat, bijna tegen de mensenrechten vond ze.
Hoe vaak ze daar wel niet over zat te mekkeren, de kinderen liepen ook gewoon weg als ze weer begon 'oh mieke is nog boos over hoe laat we worden opgehaald'
Haar eerste oplossing: vanaf 17. 00 was ze voornamelijk bezig met eten, of warm eten voor zichzelf opwarmen en dat opeten en de bakjes afwassen of de kinderen af laten wassen, of ze liet kinderen patat halen en at dat dan op de groep op.
Werken ofzo kon natuurlijk niet.
Dit mocht uiteraard niet meer, huilen en overstuur was ze wekenlang, want er kwam ook echt iemand controleren, en als inval kreeg je ook expliciet de opdracht mee naar een collega te lopen als ze weer warm ging eten.
Dit was natuurlijk enorm kwetsend en vernederend voor haar en ook daar weer tijdenlang over klagen.
Nog een heel drama want toen wilde ze kookactiviteiten met de kinderen doen, of pannekoeken bakken of eieren bakken en dat gezellig met de kinderen eten.
Ook niet de bedoeling.
Ze mocht wel gewoon boterhammen, fruit en crackers pakken wat ze ook ruim deed.
Ik denk serieus dat zij de helft van het eten, bedoeld voor de kinderen, daar opat.
Maar omdat zij dus zo'n trek had werd ze ondanks al dat brood en die crackers dus heel chaggerijnig vanaf 16.30.
En ja, daar kon ze niks aan doen want de stichting had zulke stomme werktijden.
donderdag 30 april 2020 om 18:09
Het-groepje schreef: ↑30-04-2020 18:01Ik heb het idee dat jaren 90/begin deze eeuw er echt veel rare mensen overal werkten.
Als tiener werkte ik veel in de kinderopvang en 1 collega was zo ingewikkeld dat haar eigen collega's het hadden opgegeven en ze alleen nog maar met inval werkte.
Die ook allemaal na een tijdje aangaven het echt niet meer vol te houden.
Eem van haar grote issues was eten.
De werktijden waren net in die tijd verruimd van 14.00 tot 19.00 ipv 18.00.
Dit was totaal niet naar de zin van die collega want haar hele stofwisseling was van slag, nu at ze pas om 20.00.
Daarvoor ging het nog net maar 19 uur eten was al erg laat, bijna tegen de mensenrechten vond ze.
Hoe vaak ze daar wel niet over zat te mekkeren, de kinderen liepen ook gewoon weg als ze weer begon 'oh mieke is nog boos over hoe laat we worden opgehaald'
Haar eerste oplossing: vanaf 17. 00 was ze voornamelijk bezig met eten, of warm eten voor zichzelf opwarmen en dat opeten en de bakjes afwassen of de kinderen af laten wassen, of ze liet kinderen patat halen en at dat dan op de groep op.
Werken ofzo kon natuurlijk niet.
Dit mocht uiteraard niet meer, huilen en overstuur was ze wekenlang, want er kwam ook echt iemand controleren, en als inval kreeg je ook expliciet de opdracht mee naar een collega te lopen als ze weer warm ging eten.
Dit was natuurlijk enorm kwetsend en vernederend voor haar en ook daar weer tijdenlang over klagen.
Nog een heel drama want toen wilde ze kookactiviteiten met de kinderen doen, of pannekoeken bakken of eieren bakken en dat gezellig met de kinderen eten.
Ook niet de bedoeling.
Ze mocht wel gewoon boterhammen, fruit en crackers pakken wat ze ook ruim deed.
Ik denk serieus dat zij de helft van het eten, bedoeld voor de kinderen, daar opat.
Maar omdat zij dus zo'n trek had werd ze ondanks al dat brood en die crackers dus heel chaggerijnig vanaf 16.30.
En ja, daar kon ze niks aan doen want de stichting had zulke stomme werktijden.
Tja, er zijn redenen waarom ik niet in de kinderopvang werk. De werktijd is er één van.
donderdag 30 april 2020 om 18:38
Ja dat is ook wel zo, ik heb meegemaakt dat het werd ingevoerd en dat was echt voor sommige mensen heel dramatisch.
Ook voor kinderen van leidsters bijvoorbeeld.
Maar helemaal anno nu vind ik het echt bizar dat een medewerker gewoon denkt te kunnen eten, kinderen patat laat halen en dat voor hun neus opeten, en dan later maar gewoon van het werk eten uit verongelijkheid.
Ik zie de gemiddelde medewerker in de retail zich dit niet veroorloven bijvoorbeeld
donderdag 30 april 2020 om 19:42
pfffff
Ik heb echt geen idee waar ik moet beginnen....
Bij mijzelf misschien
Ik heb de rare eigenschap dat ik heel veel negatieve patronen van mensen en dus collega's in een klap herken. Zet mij een paar dagen ergens op de werkvloer en ik weet precies;
- wie er altijd te laat komt
- wie zo vaak mogelijk probeert om fouten op een ander af te schuiven
- wie er standaard op de wc zit tijdens piekmomenten
- wie er compleet flipt bij elke kleine verandering
- wie er zoveel mogelijk medische afspraken onder werktijd inplant als parttimer.
- wie er alleen maar staat te kletsen in plaats van werken en alleen maar doet
alsof die druk is.
Nog een maand of 2 verder en ik weet ook nog eens welke personen er vaak ziek zijn op de momenten dat het hun het beste uitkomt (vooral op maandag) en wie er altijd de eerste keus heeft met vakantie aanvragen.
Soms kan ik ziekmeldingen al maanden vooruit voorspellen. Op het moment dat iemand een bepaalde dag vrij wil maar niet krijgt bijvoorbeeld.
Gelukkig heb ik nu een leidinggevende die er korte metten mee maakt zodra ze het opmerkt en is het al een stuk minder geworden. En aan mij natuurlijk om niet zo op anderen te letten en ook de positieve kanten van collega's te zien. Die zijn er gelukkig ook.
Wel leuk om de irritaties van anderen even te lezen trouwens. Gelukkig ben ik niet de enige die zich lekker kan ergeren
Ik heb echt geen idee waar ik moet beginnen....
Bij mijzelf misschien
Ik heb de rare eigenschap dat ik heel veel negatieve patronen van mensen en dus collega's in een klap herken. Zet mij een paar dagen ergens op de werkvloer en ik weet precies;
- wie er altijd te laat komt
- wie zo vaak mogelijk probeert om fouten op een ander af te schuiven
- wie er standaard op de wc zit tijdens piekmomenten
- wie er compleet flipt bij elke kleine verandering
- wie er zoveel mogelijk medische afspraken onder werktijd inplant als parttimer.
- wie er alleen maar staat te kletsen in plaats van werken en alleen maar doet
alsof die druk is.
Nog een maand of 2 verder en ik weet ook nog eens welke personen er vaak ziek zijn op de momenten dat het hun het beste uitkomt (vooral op maandag) en wie er altijd de eerste keus heeft met vakantie aanvragen.
Soms kan ik ziekmeldingen al maanden vooruit voorspellen. Op het moment dat iemand een bepaalde dag vrij wil maar niet krijgt bijvoorbeeld.
Gelukkig heb ik nu een leidinggevende die er korte metten mee maakt zodra ze het opmerkt en is het al een stuk minder geworden. En aan mij natuurlijk om niet zo op anderen te letten en ook de positieve kanten van collega's te zien. Die zijn er gelukkig ook.
Wel leuk om de irritaties van anderen even te lezen trouwens. Gelukkig ben ik niet de enige die zich lekker kan ergeren
vrijdag 1 mei 2020 om 08:13
Wou herkenbaar ik werk nu 3,5 in een praktijk met 2 vastgeroeste bitches die mij vanaf dag 1 al teisteren 1 daar van is het lievelingetje van de tandarts ze maken mij graag belachelijk kraken mijn studie af doe nu een hbo omscholing (zelf hebben ze alleen de middelbareschool afgemaakt) zou niet uit moeten maken maargoed het afkraken is ook niet nodig, fouten kunnen ze mij niet pakken want de werkgever is tevreden. Ik ben er ziek van geworden dit was dag in dag uit en al zo vaak een gesprek aangegaan niets veranderd, ik ben na 3 mnd weer gestart deze week en weer het zelfde gevoel, ik zir nu in mijn 3e jaar van mijn studie en als de branch weer open mag ga ik solliciteren naar een job wat bij mijn studie aansluit en weg uit de tandartsen wereld,. Het is idd echt niet mijn omgeving 3 praktijken gewerkt.hondenmens schreef: ↑30-04-2020 12:54Tijdens mijn mislukte stages zaten er ook een paar bitchy's. Nu was ik gewoon niet geschikt voor dat beroep. Mijn collega's begrepen me niet. Alleen de manier waarop ze uitten dat had toch wel anders gekund.
Twee stages in een tandartspraktijk. De 1e stage was goed gegaan in een solopraktijk. Maar de laatste 2 waren groepspraktijken. Elke tandarts wilde het weer op zijn/haar manier en ik kreeg dat niet voor elkaar.
De ene stage was bij mijn eigen tandarts. Leuk, dacht ik. Want die assistentes waren zo vriendelijk. Ten minste, zo deden ze naar de patiënten. Maar ze bleken heel achterbaks te zijn. Tegen mij zeiden ze dat het goed ging na 5 weken. Tot mijn grote verbazing moest ik de Maandag daarna op school bij de stagebegeleidster op het matje komen. Ze was kwaad. Het ging niet goed op mijn stage. Maar dat durfden mijn collega's niet tegen me te zeggen. "Want ze vinden je zo'n lief klein meisje". Dus ging zij dat even doen. Ik werd compleet de grond ingeboord. Ze zei: "Jij bent zó langzaam, zó stil en zó onhandig. Ze worden moe van jou. Jouw klasgenoten lukt het wel. Jij bent echt een buitenbeentje."
Dan denk je mensen waar je al járen in de praktijk komt redelijk te kennen.
De laatste stage was ook een dergelijke praktijk. Een assistente begeleidde mij. Haar gezicht stond mij al niet aan. Dominante ogen en een pinnig kapsel. Het was mijn enige herkansing. Al heel snel liep ik tegen dezelfde problemen aan. Deze assistente commandeerde alleen maar, alsof ik haar hond was. Elke week durfde ik minder te doen, ze keek steeds op mijn vingers en daardoor maakte ik steeds meer fouten. Die stage heb ik niet afgemaakt.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:58
Haha ik heb ooit een keer een collega gehad die mij van die rotklusjes gaf. Totdat hij iets te hard tegen mij zei: Ga het plafond maar schoonmaken net op het moment dat onze leidinggevende binnenkwam. En die zei tegen mijn collega, ja ga jíj het plafond maar schoonmaken. Daarna heeft tie nooit meer vervelend gedaan 
vrijdag 1 mei 2020 om 11:56
Ik ben jurist en ik zit in een bestuurlijke vrijwilligersfunctie. Ik heb daar een collega die elk onderwerp naar zich toe trekt en zelfs juridische kwesties beter meent te weten. Ik erger mij kapot. Laatst ook op de mail gezet, dat ik zo niet met hem wil samenwerken. Niets op gehoord. Bij vrijwilligerswerk wil ik ook een beetje gevoel hebben dat ik gewaardeerd wordt en anders hoeft het voor mij niet.
