wanneer (gedeeltelijk) arbeidsongeschikt?

quote:thoughts_ schreef op 28 juli 2009 @ 18:29:

[...]





Ik weet dat mijn eetstoornis geen vorm is om mijn hoofd boven water te houden, die zorgt er juist voor dat ik mn hoofd net boven water kan houden, daarom wil ik er ook echt iets aan doen. Maar niet tenkoste van alles, wil niet alles kwijtraken om beter te worden.en met alles kwijtraken bedoel je dan werk, huis ed?

Met dát kwijtraken zul je ook idd niet beter worden. Therapie is mooi, maar idd niet ten koste van alles.

Nu moet je dus gaan bedenken hoe en wat. Daarom is die tip over maatschappelijk werk een hele goeie.

krijg je huurtoeslag?

Beter worden is natuurlijk wel een prioriteit.

Maar het is verstandig dat je probeert de praktische zaken op orde te krijgen voordat je aan de slag gaat.



Wat voor behandeling had je in gedachten?

Lieve schat,ik ben het treffende voorbeeld hoe het met je gaat als je te laat alles op alles zet om er vanaf te komen.



20 jaar inmiddels en het heeft mijn ontwikkeling totaal vergald.

Geen studie,geen blijvend werk..totaal geen werk meer...

Nu heb ik nog wat meer stoornissen,maar ik ben totaal afhankelijk.

Ja ik teer op geld van de maatschappij ( bij deze allemaal bedankt ).

Ik ben afhankelijk van mijn vriend,als hij morgen zijn koffers pakt heb ik niets. Zou niet weten hoe ik mijzelf zou kunnen onderhouden of mijn kinderen.

Ik voel mij totaal mislukt,en de ziekte die ik zo koesterde,dat gewicht wat niet mocht toenemen......ja ik heb niet veel gewicht,net als ik verder niet veel middelen heb.



En ik geef nog steeds niet op...maar mijn lijf heeft dat voor de helft al wel gedaan.



Ik hoop echt..(hoewel ik beter weet) dat je dat gaat inzien,je verdient je leven terug als je dit zou kunnen overwinnen.



7 jaar geen behandeling?

Het wordt echt tijd!!!

Hoe dan ook.

Wijze woorden, iry. Ben het ook helemaal eens met dat het tijd wordt (in mijn ogen ben je al heel erg laat TO) Maar dat past ook wel bij een eetstoornis dat je het niet serieus neemt.



Trouwens nog wel een tip van mij, laat je niet blind sturen door wat ze zeggen in die adviesgesprekken. Oriënteer zelf wat er aan behandeling is, en wat jou geschikt lijkt (eerlijk zijn, niet het makkelijkste kiezen, vermijdingsalarm!) bespreek dat ook.



(Wanneer het niet opschiet (aanmelding, intake, brieven, onderzoeken), ga er achteraan bellen, vragen, zelf regelen.

Zulke instanties zijn traag als stroop, soms slordig. Assertief zijn helpt.)

En jou ook thoughts...te beginnen met je eetstoornis niet je leven over te laten nemen(en ik weet het meid,dat leest als te makkelijke woorden,ik ben ook nog steeds aan het vechten)





Verder heel erg eens met de post van IrisH.

je moet vooral zelf overal achter aan,en op onderzoek uit!!

Pinksterbloempje, ik vind je een leuke forummer maar je vergelijking astma-depressie+ eetstoornis vind ik wel heel erg 'dapper' van je. Fleurtje had het ook bewust over kanker he, geen astma.



Ik ben nu herstellende van een longontsteking. 2 Jaar terug had ik acute bronchitis in twee longen, een zware longontsteking in een long die niet meer functioneerde en pleuritis. Ik neem aan dat je het ermee eens bent dat dat iets erger is dan astma. Vergelijk het daar desnoods mee.



TO is ziek, geestelijk gezien. En lichamelijk waarschijnlijk ook, want als je braakt en bijna geen vitaminen binnenkrijgt, de hele dag niets eet en een laag BMI hebt dan krijg je ook hartritmestoornissen en allerhande problemen in maag en darmen (been there). Depressie is een geestelijke kanker. Al met al: TO zit niet bepaald in een luxepositie.



TO heeft zoals ik het lees ook niemand om op terug te vallen, zoals een man (Iry). Ze komt me erg jong over en ze is zelfstandig (en wie wil dat niet op die leeftijd). Ze wil haar problemen aanpakken, maar zit dan met een probleem: er is intensieve behandeling nodig en dat kan gewoonweg niet met een 40-urige werkweek. Zeker niet als dat ook nog 's minimumloon is. Ik kon ook niet werken met een longontsteking (ik zit ook al twee weken thuis en ben gelukkig nu aan betere hand, maar mijn stage is in de soep gelopen hierdoor). Da's dan fysiek, maar ik heb zelf liever een longontsteking. TO heeft ook geen opleiding, waardoor ze is veroordeeld tot 'lager' werk, zoals productiewerk enzo. Vergt veel inspanning en brengt weinig op. Als ze net kan rondkomen heeft ze geen enkele luxe. Als mijn belastingcenten naar TO gaan vind ik dat helemaal niet erg, want ik bespeur wel vechtlust.



Ik weet niets van procedures, maar met een professional praten die hier alles van weet lijkt me een goeie stap. Desnoods via het forum (er loopt hier tenslotte vanalles rond met de nodige expertise).



Sterkte Thoughts.

Mooie post Dieg.



En idd,ik heb een geweldige vriend waar ik op terug val..zonder dat ben je echt volledig op jezelf aangewezen,en dat is zwaar.



Gelukkig heeft to geen kids(beetje belabberd uitgedrukt),en kan ze wel de volledige verantwoordelijkheid voor zichzelf nemen....

En ik hoop echt thougth dat je dat gaan doen,ondanks dat je eetstoornis heel opstandig gaat worden.



Ik betaal dan we zelf amper belasting,maar de gelden van vriend doneer ik ook graag aan je .



Nee dat is gekheid,je hebt recht op sociaal vangnet,waar je zelf net zo hard aan meebetaalt.



Mocht je wat ervaring en advies willen,open een topic en ik probeer met je mee te denken wat misschien voor jou een geschikte behandeling kan zijn.

Maar jij beslist ten alle tijden,ook wat er dadelijk uit je adviesgesprek komt!!

Iry, je bent een schatje

Zo hee, wat een verhaal. De hele discussie is wat omgebogen na de eerste posts, maar dat geeft natuurlijk niet. Waar het om gaat, Thoughts, is dat jij aangeeft het niet meer te redden. Heel logisch trouwens, gezien je situatie. Je hebt gewoon veel minder energie dan de gemiddelde collega, maar moet wél die 40 uren vol zien te krijgen.



Een paar dingen: je kunt je altijd (gedeeltelijk) ziekmelden, en volgens mij (maar vraag dat even na, mijn eigen 1e ziekmelding is al een tijdje geleden!) heb je óók als uitzendkracht recht op de volledige ZW-periode van (tegenwoordig) 2 jaar. Dat betekent in feite dat je twee jaar hebt om -mét begeleiding- te zoeken naar hoe jij het beste kunt blijven werken. Misschien met minder uren, misschien met andere werkzaamheden, misschien met wat meer scholing zodat je met minder uren evenveel verdient. Denk er wél aan dat je bij een ziekmelding er ALTIJD financiëel op achteruit zult gaan. Je hoeft echter NIET bang te zijn onder het sociaal minimum terecht te komen, want in dat geval heb je recht op aanvulling vanuit de WWB (Bijstand). Dat geldt dan weer niet als je teveel eigen vermogen hebt etc., maar gezien het feit dat je nog bezig bent met het aflossen van je studieschuld, ga ik er vanuit dat je eigen vermogen minimaal zal zijn. Eenmaal in de WWB (ook gedeeltelijk) moet je aan bepaalde eisen voldoen, maar de kans is groot dat je in jouw situatie vrijgesteld zult worden van de sollicitatieplicht. Ik weet dat verschillende gemeentes hier ook verschillend mee omgaan, maar men kijkt over het algemeen wat realistischer naar je beperkingen dan bij bijv. een UWV. Bij het UWV kan iemand in een rolstoel die ook maar één arm kan gebruiken bijv. prima goedgekeurd worden voor receptionist/telefonist, terwijl een WWB een beetje kijkt op een manier van "hoe zinnig is het om deze persoon te laten solliciteren?" Zeker als je straks met een behandeling start, acht ik de kans redelijk aanwezig dat als je op dat moment al dan niet gedeeltelijk onder de WWB zou vallen, je die vrijstelling krijgt.



Dan even verder op dat ZW-traject: ik zei al, in feite heb je dan twee jaar de tijd om een betere oplossing te vinden. Want een gedeeltelijke afkeuring, tja, dat doen ze tegenwoordig niet snel meer. Ik ken zelfs iemand met een reuma-achtige aandoening én terminale kanker die doodleuk volledig is goedgekeurd. Dat zeg ik niet om jouw problemen te bagatelliseren want ik vind het echt heel verdrietig voor jou dat je zó hard je best moet doen om je hoofd boven water te houden (en ook vooral dat het lijkt alsof je daar verrekte weinig steun en begeleiding in krijgt, maar da's een andere discussie) maar realistisch gezien is het heel moeilijk om met vooral psychische klachten en een energiebeperking (want dat is misschien tav je werk nog het grootste probleem) in de WIA te komen. En volgens mij is dat ook helemaal niet wat je wilt: volgens mij wil jij gewoon werk vinden dat én vol te houden is én waarvan je rond kunt komen, en kán het zijn dat tijdelijk minder uren maken in je huidige werk (in combinatie met een specialistische behandeling) in jouw situatie een middel is om dat uiteindelijke doel te bereiken.



Nu wil ik natuurlijk niet zeggen dat je je dán maar gedeeltelijk ziek moet melden, dat is volledig aan jou. Ik wil maar aangeven dat er wel mogelijkheden zijn, en wilde vooral ook even kwijt dat je imo niet bang hoeft te zijn om ónder het sociaal minimum te komen. Maar misschien kun je met je werkgever al tot oplossingen komen die een tijdelijke verlichting van je werkzaamheden kunnen geven, of besluit je om eerst af te wachten wat er op gebied van behandeling opgestart kan worden, om dan in overleg met je behandelaars alsnog te besluiten. Hoe dan ook wens ik je toe dat je snel op z'n minst een béétje licht zult gaan zien aan het einde van de tunnel, zodat het in ieder geval wat dragelijker gaat worden allemaal. Veel succes met je zoektoch verder.

Heb even alles bijgelezen, wat een discussie, wat een informatie!



Ik herken sommige dingen heel erg: dingen niet kwijt willen raken bijvoorbeeld. Dat was een grote angst van mij: wilde mijn studie niet kwijt, en boven alles mijn studentenkamer niet kwijt (want dat was mijn vrijheid).

Toen kwam er een moment dat ik die dingen wel kwijt raakte, studie, baan, kamer... En een tijd lang fulltime therapie kreeg.



Je weet achteraf niet - als je pad A bewandeld hebt - hoe alles zou zijn gegaan als je over pad B was gelopen. Pad A heeft me goede dingen gebracht, maar ook slechte.

Van pad B weet ik dat niet, ik kan de tijd niet terugdraaien.

(sorry dit is misschien wat wazig)



Je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. Maar je kunt niet doorgaan zoals het nu gaat, dat is duidelijk.



Voordat ik nog waziger word even iets heel practisch: was je nog achter de draagkrachtmeting van UWV aan geweest? Volgens mij hebben ze dan je inkomensgegevens van 2008 nodig en bepalen ze aan de hand daarvan wat je maandelijks moet betalen in 2009. (Als je in 2009 in de ziektwet komt weet ik niet hoe t dan werkt... maar voor nu is dat ook nog niet aan de orde)

IBG is niet de snelste instantie, vandaar dat ik je aanraad er op tijd achteraan te gaan.



Maatschappelijk werker(/ster) is voor dit soort dingen ideaal. Als je een goede treft. Weet veel over regels / procedures / instanties, allemaal van die dingen waar je zelf heel veel tijd nodig hebt om uit te zoeken.



Veel sterkte met alles.