Ziek gemeld.

Ik heb mij vandaag ziek gemeld. Ik heb het nodige meegemaakt de afgelopen jaren. Kort gezegd; Geen makkelijk leven gehad. Twee stuk gelopen huwelijken, beide mannen met losse handjes. Laatste was een narcist. Vier jaar geleden gescheiden, in de overlevingsstand gestaan…alles moest geregeld. Huis, scheiding, financieen, werk etc etc. Ik ben eigelijk gewoon doorgestuiterd.Gevoelens weggestopt of geblokkeerd. Vorig jaar december is er wat in mij geknapt. Ik hoorde het nummer van Meau, dag heb jij gedaan. Dat was echt een enorme trigger. Gejankt heb ik!!! En vanaf toen ging het bergafwaarts. Net of mijn emoties er toen pas uit mochten. Alles op de rit, werk, huisje, kids waar het beter mee ging en toen knapte ik.

Ik kon mijzelf nog steeds redelijk die denkbeeldige schop onder mijn komt verkopen. Ging gewoon naar het werk, deed nog steeds alles. Maar van binnen ging ik kapot. Uiteindelijk bij de huisarts terecht gekomen. Hulp vd praktijkondersteuner. Was niet voldoende, nu bij een psycholoog. Diagnose; depressie door trauma. Krijg nu de juiste hulp. Maar door de therapie komt alles omhoog. Ik voel mij echt vreselijk. (Misschien ook door wat er recent is gebeurd met mijn ex en zorgen om dochter, zie andere topic)

Ik heb mij helaas ziek moeten melden. Vanuit mijn leidinggevende is er weinig begrip. Waarom niet eerder aan de bel getrokken? Waarom hebben we nooit wat gemerkt? Zo ineens, bestaat niet. Heb uitgelegd dat ik al zolang worstel, dat ik op ben. (Heb ook nog tinnitus, wat verergert bij stress, waardoor ik heel slecht slaap) Ik moet maar gaan kijken naar wat ik wel kan. doen op het werk. Ben boos en verdrietig….hier was ik juist zo bang voor. Stel ik mij kwetsbaar op en krijg ik alsnog de kous op mijn kop. Ik word nu doorgestuurd naar de bedrijfsarts.

Verdorie had nog beter een gebroken arm kunnen hebben, dan geloven ze mij misschien wel want dat is zichtbaar. Voel mij zo rot nu.

Van de week belde een collega, heel fijn gesprek gehad. Zij vertelde ook dat het team mijn ziek melding snapt en dat ik de tijd moet nemen voor herstel. Vond ik fijn om te horen.

Vandaag een hele slechte dag. Emoties zitten mij hoog. Voel mij alleen, terwijl mijn dochter wel om mij heen scharrelt. Ik besef dat ik doordat ik de weekenden werk (om het weekend werk ik) ik eigelijk weinig tot geen sociale contacten meer over heb.

Zo maar film kijken met mijn dochter. Kaarsjes aan, wat hapjes op tafel.

Doreia* schreef: ↑

09-12-2022 16:18

Laat de emoties maar evne komen.
Ze mogen er gewoon zijn.
Ze zijn te lang achter in de kast verstopt geweest. Weggedrukt op zolder achter in de hoek.
Nu is er tijd en ruimte.

Vanavond, als dochter slaapt, zou je eens gewoon kunnen gaan zitten en alles over je heen laten komen zonder je hoofd erbij te betrekken die daar ongetwijfeld weer van alles van vind.

Je bent in elk geval virtueel niet alleen. Ik kom gewoon rustig naast je zitten.

Lekker ademhalen. Meer hoef je nu niet te doen.

Dank je wel, lief van je