abortus ja of nee

quote:yulmama schreef op 11 april 2013 @ 23:07:

Wat lief deze reacties al zo snel.

Ik ga erover denken.

Niemand behalve mijn vriend weet het

Ik durf het niet te vertellenJe bent 27 en je durft het niet te vertellen ?!

Er is altijd wel iets te bedenken waarom een kindje op een bepaald moment niet uit komt.

Jij bent nu ongepland zwanger en dat betekent dat je er ineens gedwongen over na moet denken en een keuze moet maken, je kan het niet langer voor je uit schuiven.

Maar zekerheden heb je nooit in het leven.

Mensen die nu alles prima voor elkaar lijken te hebben kunnen morgen zonder werk zitten. (ik weet het, heb het meegemaakt, beiden geen werk en 2 kleine kinderen)

Misschien moet je het eens van de andere kant bekijken.

Niet kijken naar waarom niet, maar kijk eens naar waarom wel?

Wat hebben jullie een kindje wel te bieden? Is het echt zo erg om eerder een kindje te krijgen dan dat jullie planning was?

Je moet nu wennen aan het idee, maar kan het je ook een blij gevoel geven dat er een kindje in je groeit en dat je dit kindje op de wereld gaat zetten?

Ik wens je veel wijsheid toe met het besluit dat je moet gaan nemen.

Hoe staat het er nu voor TO?

En wat Poldervoruw al zegt, in principe hebben jullie alles voor elkaar om voor een kind te kunnen zorgen, het komt alleen wat onverwacht.

Ik vraag me trouwens ook af waarom je het niet durft te vertellen en aan wie niet. Je bent 27, ruimschoots volwassen zeg.

quote:poldervrouw schreef op 15 april 2013 @ 08:42:

Op



Ik zee geen redenen.. Maar zoals ik al vaker heb gezegd, ik ben geen voorstander van abortus behalve in zwaarwegende omstandigheden .. En die zie ik hier nietWat zijn voor jou zwaarwegende omstandigheden?

Ach ik denk dat niemand je in deze kan adviseren. Het is jouw gevoel,jouw leven,jouw lichaam.

De ene ziet een " vruchtje" van een paar weken als een kind, de ander ziet het slechts als een " vruchtje" van een paar millimeter groot.

Het is maar net in hoeverre je een zwangerschap van een paar weken wilt en kunt relativeren.

Als ik een eitje eet, eet ik een eitje en niet iets wat een kuikentje had kunnen zijn. En nee daarmee wil ik niet zeggen dat ik een gekookt eitje vergelijk met een embryo / vruchtje.

Ik heb niet alle reacties gelezen, zoveel mensen, net zoveel meningen.

Je schrijft dat je weg laten halen zo moeilijk vind.

Dat vind ik wel al tekenend. En het feit dat je hier schrijft. (hardstikke goed natuurlijk) Je hebt dus heel erg veel moeite met die gedachte en erg grote twijfels. Vraag me dus af of weg laten halen voor jou de goede keuze is.



En of je over 3 jaar zonder aan dit kindje te denken een kindje kan nemen... Zelfs 15 jaar later kan je daar nog heel sterk aan moeten denken... Zo erg dat het je overvalt en een verwarrend stempel kan drukken op het begin van je zwangerschap.en je wellicht ook door een stuk onverwerkte rouw en acceptatie etc. moet gaan. Daarom zou het erg fijn zijn als je wel meteen goede psychologische begeleiding zoekt. Uitzoekt waar je hart en gevoel ligt en dingen goed verwerkt.Abortus kan ook bijzonder ingrijpend zijn veel meer dan velen tevoren kunnen bedenken. Maar dat wil niet zeggen dat ik tegen abortus ben, je situatie kan zo zijn dat je heel precies weet wat je wel of niet wilt en kan, of een situatie dat er weinig anders opzit. Dat zou het kiezen voor abortus wel juist gemakkelijker maken en een goede situatie lijkt me dat je eerder voor een kindje houden kiest... Kies je dan voor abortus is het later misschien wel extra moeilijk om de keuze te accepteren...



Ik hoor het ze nog zeggen "ze is zo rustig, ze hoeft geen rustgever X" ik stierf het onbewust af maar hield me groot, ook naar mezelf toe.

Ik heb er ZONDER dat ik het doorhad trauma's aan over gehouden. (Nou heb ik er wel hele erge dingen omheen meegemaakt.) Ik kreeg het pas jaren later door dat bepaalde heftige onbewuste reacties b.v. Heftige schrik en aversie reflexen in het alledaagse leven daardoor moesten komen...



Ik was 16 en werd toentertijd gedwongen door mijn ex, stond er zelf totaal niet achter het weg te laten halen, wilde het zo graag houden, had zelfs al een naam voor het kindje... Hij is steeds mee gegaan overal naar toe ik heb de hulpverleners tot op het laatste moment niet een keer alleen kunnen spreken hij was er tot op het laatst bij (grote fout dus van ze maar hij kwam natuurlijk juist betrokken over) en ik werd mishandeld , bedreigd, gechanteerd en gemanipuleerd door hem, en ben direct erna toen ik nog te zwak was om me zelfs maar enigzins te kunnen (proberen) verweren verkracht... Ontsteking opgelopen... denk als je zelf er achter staat dat het hopelijk heel anders uitpakt, maar dan nog zal het geen makkie zijn en kan het misschien grote onbewuste gevolgen hebben.



Mijn ex heeft hier weet ik nu na al die jaren enorm spijt van gehad, elke dag tot nu toe heeft hij net als ik aan mij en "ons eerste kindje" gedacht... Dus ook voor een man (zelfs voor een "slechte" man) kan het heel moeilijk zijn en niet ophouden bij de abortus.



Onbewust blijf je leeftijden vergelijken hij of zij is nu zo oud en net zo oud als die en die... en denk je nu zou hij of zij er zo uit hebben gezien... Ook onbewust ik kon een filmster en actrice niet zien, begreep niet waarom) Hij of zij zou dat karakter hebben... Dat was dan mijn enigste troost haha, mijn ex was gruwelijk moeilijk... Dus wat dat betreft was ik dankbaar dat ik alles achter mij kon laten (kuch) en ook niet meer aan hem verbonden was (dacht ik...).



Ik wil absoluut niet prediken, ik respecteer ieders keuze, maar je vraagt om ervaringen en dit zijn oppervlakkig mijn ervaringen. Ik hoop niet dat ik je tezeer afschrik, besef dat mijn situatie deels uitzonderlijk was,

ik hoop vooral dat je de moed vind om naar een psychologe te gaan en niet een die ik na jaren en jaren mijn geheim met niemand durven delen trof en mijn verdriet en angsten en trauma's afdeed met een keiharde geëmancipeerde onverschillige houding, zonder het te kunnen verwerken met haar wat juist mijn bedoeling was. Voel je je dus niet goed bij een hulpverlener zoek meteen door, je hebt nu haast. Het gaat toch om een leven, een kind en het gaat ook om jouw leven. Het gaat om jouw leven jouw gevoel. En ja dat van je vriend. Al houd hij zich terzijde. Dat is goed bedoeld maar werkt niet zo eenvoudig. Praten ! Dubben ! Door gevoelens heen !



Bij de Fiom zijn ze vanuit hun geloofs achtergrond misschien teveel gericht op behoud van het kindje en bij b.v. Rutger stichting, kliniek en de vrij gevestigde psychologe die ik trof juist weer vooral gericht op emancipatie. Misschien heeft hier wel iemand goede tips waar je heel prettig en begripvol middenweg terecht kan en ze echt diepgaand met je meedenken waar jouw eigen gevoel uiteindelijk het meeste ligt ?



Lukt goede begeleiding vinden niet, of durf je dat niet aan (probeer dat wel!) blijf gerust hier wikken en wegen, al zijn reacties soms hard soms al te bot en confronterend, je ontdekt dan misschien wel wat je aanspreekt of juist tegen je hart en gevoel indruist.



Heeel veel sterkte en hele dikke knuffel, wat je ook besluit !

Jemig meis, wat erg voor je! Heel veel sterkte met alles en zorg dat je lieve mensen om je heen hebt.

Heeeel veel sterkte!! Wat vreselijk voor je.

Wat vreselijk zeg!



Toen ik de eerste paar zinnen las, vond ik het fijn dat je een besluit had genomen en je het zonnig in zag. En toen las ik de rest...



Ik wil je heel veel sterkte wensen. Logisch dat je zo overstuur bent! Miskraam, ontrouw van je vriend. Leef echt met je mee.



Kan je anders je vriendin bellen om te praten?

Je bent helemaal geen sukkel, je ex is een sukkel. Wat een loser! Draag dit inderdaad niet alleen, want je hebt het nodig om je verhaal kwijt te kunnen.

2,5 jaar geleden is mij hetzelfde overkomen. Ik was toen 27 jaar, net een half jaar een relatie en al sinds mijn jongste jaren een enorme kinderwens. Door de pil heen zwanger geraakt en 2 weken lang getwijfeld. Vriend wilde het niet, ik wilde het wel. Maar ik wilde het vooral wel omdat ik het altijd al gewild had. Het moment was niet juist en mijn relatie nog lang niet stabiel genoeg. Toch besloten om het weg te laten halen. Knop omgezet en niet te bewust mee bezig geweest. Een half jaar lang gevoel uitgeschakeld, maar toen kreeg ik het toch op mijn bordje. Vriend en ik konden er samen niet mee omgaan (met mijn weggestopte verdriet) en zijn bij een psycholoog geweest die ons fantastisch geholpen heeft. Ik ben ook veel gaan schrijven aan ons 'vlindertje' die er niet meer was en dat hielp ook. Vooral ook tijd voor mezelf om het te verwerken en te vergeven. Voelde me vreselijk schuldig namelijk. Heb het een mooi plekje in mijn hart gegeven en mijn vriend en ik zijn samen sterker dan we ooit hadden gedacht. Het is achteraf een hele goede beslissing geweest, omdat we er nog niet klaar voor waren en ik het allerliefste wild at we er beiden zo ontzettend klaar voor zijn en er helemaal naar uitkijken samen.

December, ruim 2 jaar later waren we er wel helemaal klaar voor en besloten we te stoppen met de Nuvaring (geeeeen pil meer voor mij!). Na een maand gelijk zwanger ene helemaal in de wolken! Natuurlijk ook het andere ‘vlindertje’ in ons hoofd, maar op een veel lichtere manier dan ooit. We hebben nu alles gedaan wat we nog met z’n tweetjes wilden doen en we kijken uit naar de komst van onze dochter eind september.

Voor mij is de keus voor het weg laten halen dus de beste geweest en ookal was het heel zwaar, we zijn er ontzettend wijs en sterk uitgekomen. Alles komt goed ☺

Sterkte!

Mobiel forummen.. Niet handig..



Excuus to.. Sterkte

Jeetje, lees het topc even helemaal voor je nog een reactie geeft.



Heel veel sterkte To

ook mijn excuus, kon het niet teruglezen! Sterkte TO!