Zwanger
alle pijlers
Abortus
woensdag 26 oktober 2011 om 15:30
Nee, geen origineel onderwerp, en ik zat ook te twijfelen op welke pijler ik het zou zetten maar deze leek me toch het meest van toepassing. Puur uit interesse vroeg ik me af hoeveel mensen hier ooit een abortus hebben laten plegen. En ook hoe dan de verdere situatie was. Als je geen relatie had met de bezwangeraar, heb je het hem dan verteld van de zwangerschap/abortus?
Vind je dat de vader recht heeft op inspraak of iig ervan moet weten?
En als je wil (ik weet dat er meerdere topics zijn waarin hij gegeven wordt): Wat vind je van abortus? Is er een verschil over daarin voor anderen of jezelf? (ikzelf bijv. ben niet tegen abortus maar zou hem zelf niet laten plegen)
(oh hee, waar is de pollfunctie gebleven? Bestaat die niet op Zwanger?)
Vind je dat de vader recht heeft op inspraak of iig ervan moet weten?
En als je wil (ik weet dat er meerdere topics zijn waarin hij gegeven wordt): Wat vind je van abortus? Is er een verschil over daarin voor anderen of jezelf? (ikzelf bijv. ben niet tegen abortus maar zou hem zelf niet laten plegen)
(oh hee, waar is de pollfunctie gebleven? Bestaat die niet op Zwanger?)
Im the root of all thats evil but you can call me cookie
woensdag 26 oktober 2011 om 16:35
quote:elninjoo schreef op 26 oktober 2011 @ 16:31:
al zou ik als bewust kindvrije er ook niet blij mee zijn als er ergens 'n nakomeling van mij zou rondlopen.
Als de man in kwestie mij 10 miljoen zou geven voor het uitdragen en bevallen, vooruit, dan zou ik het wel doen. Met wel 'n contract dat hij het kind daarna meeneemt en opvoed.Jouw principes zijn dus te koop?
al zou ik als bewust kindvrije er ook niet blij mee zijn als er ergens 'n nakomeling van mij zou rondlopen.
Als de man in kwestie mij 10 miljoen zou geven voor het uitdragen en bevallen, vooruit, dan zou ik het wel doen. Met wel 'n contract dat hij het kind daarna meeneemt en opvoed.Jouw principes zijn dus te koop?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 26 oktober 2011 om 16:42
Inmiddels ben ik bijna 34 weken zwanger van een kindje dat ongepland en in eerste instantie ook ongewenst was. Ik heb (en had toentertijd) geen relatie met de vader maar heb toch besloten dit met hem te overleggen en daarnaast toen los van hem besloten dit kindje te houden. Met de vader heb ik heel goed en fijn contact en we gaan dit kindje, dat nu zeer gewenst is, samen opvoeden.
Vanaf mijn 18de verjaardag zei ik altijd dat ik het kindje zou houden als ik per ongeluk zwanger zou raken, maar toen ik er achter kwam dat ik zwanger was is abortus wel een tijdje door mijn hoofd gegaan als zeer mogelijke optie. Ik wist alleen al vrij snel dat ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ik kan me voorstellen dat ik abortus had ondergaan als ik niet had geweten wie de vader was, ik geen kinderwens had gehad, mijn situatie nog beroerder was geweest, etc.
Het is naar mijn idee per 'geval' anders.
Vanaf mijn 18de verjaardag zei ik altijd dat ik het kindje zou houden als ik per ongeluk zwanger zou raken, maar toen ik er achter kwam dat ik zwanger was is abortus wel een tijdje door mijn hoofd gegaan als zeer mogelijke optie. Ik wist alleen al vrij snel dat ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ik kan me voorstellen dat ik abortus had ondergaan als ik niet had geweten wie de vader was, ik geen kinderwens had gehad, mijn situatie nog beroerder was geweest, etc.
Het is naar mijn idee per 'geval' anders.
woensdag 26 oktober 2011 om 16:45
Helene, je doet het nu voorkomen alsof er aan de lopende band abortussen worden uitgevoerd bij 23 weken. Dat is natuurlijk niet zo. De termijn van 24 weken bestaat, om vrouwen de mogelijkheid te geven na een slechte twintig weken echo te besluiten de zwangerschap af te breken. Die echo kan niet veel eerder, en daarna zijn vaak eerst aanvullende onderzoeken nodig. Met ook de bedenktijd er nog bij kom je heel snel in de buurt van de 24 weken, en dát is de reden voor die grens.
woensdag 26 oktober 2011 om 17:04
Ik vind ook eerlijk gezegd 'financien' of 'het komt niet uit' een beetje rare redenen. Natuurlijk doet iedereen wat hij wil maar ik ben dan meer een voorstander van emotionele redenen, je wil een kind of niet. En 'ik wil een kind maar nu niet' of 'ik heb er geen geld voor' vind ik dan niet erg sterke argumenten. Ok, als het slechts een klompje cellen is, dan zou het kunnen dat het emotioneel wat minder zwaar ligt, maar toch. Het is gebeurd en het is niet nix. Het is geen huisdier of een nieuwe jas die je al dan niet besluit aan te schaffen omdat het wel/niet uitkomt/het geld er al dan niet voor is
Im the root of all thats evil but you can call me cookie
woensdag 26 oktober 2011 om 17:06
Ik heb nooit een abortus gehad. Ik ben er ook niet tegen, in sommige gevallen is het misschien het beste. Als je zwanger wordt na misbruik, of op zeer jonge leeftijd of als er iets met het kindje is waardoor het leven voor dat kindje heel moeilijk zou zijn. Maar mijn moeder heeft wel een abortus gehad, op een leeftijd waarop zij niet dacht zwanger meer te kunnen worden.
Ze was bijna 50, in de overgang aan het gaan en toen bleek ze dus zwanger. Haar werd aangeraden een abortus te ondergaan, want zij kon het lichamelijk niet goed aan en men vreesde ook voor de gezondheid van het kindje (was in de jaren 60).
Ik weet dat mijn ouders veel verdriet over deze beslissing hebben gehad. Pas toen ik later zelf een kind verloor begreep ik hoe diep haar verdriet om dit kindje was. Het lijkt me dan ook iets wat enorm ingrijpt. Als vrouw weet je wanneer je uitgerekend zou zijn en elk jaar als het dan weer die datum is, is het een droevige dag.
Ze was bijna 50, in de overgang aan het gaan en toen bleek ze dus zwanger. Haar werd aangeraden een abortus te ondergaan, want zij kon het lichamelijk niet goed aan en men vreesde ook voor de gezondheid van het kindje (was in de jaren 60).
Ik weet dat mijn ouders veel verdriet over deze beslissing hebben gehad. Pas toen ik later zelf een kind verloor begreep ik hoe diep haar verdriet om dit kindje was. Het lijkt me dan ook iets wat enorm ingrijpt. Als vrouw weet je wanneer je uitgerekend zou zijn en elk jaar als het dan weer die datum is, is het een droevige dag.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
woensdag 26 oktober 2011 om 17:57
Ik ben absoluut voor abortus. Als een kindje niet gewenst is dan is het voor alle partijen beter om het niet te laten komen. Ik heb wel een abortus gehad. Ik was ongepland zwanger van mijn vierde kind (ondanks voorbehoedsmiddelen). Ik had bij de andere drie kids bekkeninstabiliteit. Dit werd bij elke zwangerschap erger. We wilden heel graag nog meer kinderen. Dit was ons ten zeerste afgeraden vanwege mijn gezondheid. Toen werd ik zwanger. Als ik de keuze opnieuw moest maken, zou ik het zo weer doen. Het was echter geen makkelijke beslissing en moeilijk om te ondergaan.
woensdag 26 oktober 2011 om 18:09
Ik heb een abortus ondergaan. Ja, ik had een partner. Per ongeluk zwanger geworden, en (ex) partner wilde het pertinent niet. Voor mij was toen de keus gemaakt voor abortus. Een ongewenst kind, door welke ouder dan ook, wil ik niet op de wereld zetten. Ik ben zelf ongewenst door vader, dus weet hoe het voelt.
@sweetfirefly, nee ik weet de uitgerekende datum niet. Heb ook de echo niet bekeken (dat wordt nml wel gevraagd). Het was absoluut geen makkelijke beslissing, maar heb er geen spijt van en wordt er ook niet verdrietig van.
@sweetfirefly, nee ik weet de uitgerekende datum niet. Heb ook de echo niet bekeken (dat wordt nml wel gevraagd). Het was absoluut geen makkelijke beslissing, maar heb er geen spijt van en wordt er ook niet verdrietig van.
woensdag 26 oktober 2011 om 18:10
Niet voor of tegen abortus. Het ligt aan de situatie. Je krijgt niet voor niets bedenktijd.
Ik heb 2 kinderen. Maar als ik zwanger zou raken (wat ik bijna onmogelijk schat door zorgvuldig gebruik van voorbehoedsmiddelen) zou het een abortus worden. Ik heb na mijn 2e een ernstige postnatale depressie gehad. 3 jaar ziek, pillen, opnames enz.
Hoewel wij de wens hadden om 3 kinderen te krijgen zal dit nooit gebeuren helaas. Het risico is tè groot.
Ik heb 2 kinderen. Maar als ik zwanger zou raken (wat ik bijna onmogelijk schat door zorgvuldig gebruik van voorbehoedsmiddelen) zou het een abortus worden. Ik heb na mijn 2e een ernstige postnatale depressie gehad. 3 jaar ziek, pillen, opnames enz.
Hoewel wij de wens hadden om 3 kinderen te krijgen zal dit nooit gebeuren helaas. Het risico is tè groot.
woensdag 26 oktober 2011 om 18:23
Nooit gedacht dat ik een abortus zou latem plegen. Toch heb ik het gedaan.
Het was helaas zo dat ik de zwangerachap waarschijnlijk op mijn tandvlees zou kunnen voldragen. Maar mijn kind niet zelf op zou kunnen voeden en zelf er moeizaam bovenop zou komen. Wat voelde ik me ellendig en blij tegelijk dat ik de keuze heb kunnen maken.
Het was helaas zo dat ik de zwangerachap waarschijnlijk op mijn tandvlees zou kunnen voldragen. Maar mijn kind niet zelf op zou kunnen voeden en zelf er moeizaam bovenop zou komen. Wat voelde ik me ellendig en blij tegelijk dat ik de keuze heb kunnen maken.
woensdag 2 november 2011 om 21:22
quote:-nora- schreef op 26 oktober 2011 @ 15:30:
Nee, geen origineel onderwerp, en ik zat ook te twijfelen op welke pijler ik het zou zetten maar deze leek me toch het meest van toepassing. Puur uit interesse vroeg ik me af hoeveel mensen hier ooit een abortus hebben laten plegen. En ook hoe dan de verdere situatie was. Als je geen relatie had met de bezwangeraar, heb je het hem dan verteld van de zwangerschap/abortus?
Vind je dat de vader recht heeft op inspraak of iig ervan moet weten?
En als je wil (ik weet dat er meerdere topics zijn waarin hij gegeven wordt): Wat vind je van abortus? Is er een verschil over daarin voor anderen of jezelf? (ikzelf bijv. ben niet tegen abortus maar zou hem zelf niet laten plegen)
(oh hee, waar is de pollfunctie gebleven? Bestaat die niet op Zwanger?)
Nora, je voert 'interesse' aan, maar eigenlijk vind ik dat wat mager als motivatie, dus als je daar meer over kwijt wil.... ik ben erg geinteresseerd!
Ongewenste zwangerschap is voor veel vrouwen een overval, zeker sinds ac gemeengoed zijn. Je denkt beschermd te zijn - not dus. Daarbij zijn samenleving en cultuur minder moederminded dan een paar decennia geleden wat het allemaal niet altijd makkelijker maakt om een besluit te nemen.
De tijden zijn toch echt veranderd
Vrouwen (en mannen) kunnen steeds gemakkelijker over hun besluit over zwangerschapsafbreking (AP) praten zonder verketterd of bekeerd te worden. Een goed zaak.
Bijna een kwart eeuw lang heb ik wel besmuikt gedaan over het heftigste besluit dat ik ooit heb genomen. Dat bespaarde me de nodige vernietigende oordelen die ik toen nog niet kon pareren.
De ellendige weken van wachten tot er een test gedaan kon worden die eigenlijk alleen maar kon bevestigen wat mijn lijf uitschreeuwde, waren een verschrikking. De toverbol in mijn buik zette niet alleen mijn zelfbeeld op z'n kop, maar ook ons voorgenomen huwelijk. Wij stonden aanvankelijk lijnrecht tegenover elkaar, maar het is allemaal goed gekomen. Na lange tijd, want het ging om een uitermate paradoxale situatie.
De mogelijkheid tot een medisch verantwoord uitgevoerde abortus vind ik een must. Ik vind dat een kind absoluut welkom moet zijn. Kijk maar om je heen wat er gebeurt als een kind niet welkom is - ik zie daar veel leed, veel ondoordachtheid, veel hielenlichterij met ethiek. Niet okay. Bovendien is AP van alle culturen en van alle tijden. Er zijn altijd vrouwen geweest die hun zwangerschap en/of in de schoot gepropt kind niet wilden. Dan vind ik het humaner om hun 'nee' met zorg en toewijding te bejegenen en moeder en kind een lijdensweg te besparen.
Wat ik wel vind van AP is, dat het zou kunnen zijn dat er te veel voorbij gegaan wordt aan onderliggende problemen die tot een AP leiden (zal niet altijd het geval zijn, maar vaak genoeg wel).
De regeling zoals die nu is vind ik goed. Het gemorrel van de funda's eraan ergert me mateloos. Het geeft onrust en de betrokkenen weten wel beter waarmee ze geholpen zijn. Niet met stokende sgp-ers en soortgenoten.
De keuze is, vind ik, ten diepste aan de moeder - met die connotatie dat ik vind dat een kind verzorgd en opgevoed moet worden door in principe beide ouders, en niet door pleeginstanties, overheden e.d. (denk even aan de discussie of zwakzinnigen die zelf hulpbehoevend zijn en blijven, kinderen moeten kunnen krijgen).
Ik ben voor screening op ernstig misvormde en amper levensvatbare kinderen. De lijst van ellende (en de hemelhoge kosten) die sommige ziekten en afwijkingen opleveren moet je niet willen. Het hart moet kunnen spreken, maar daarom hoeven we het verstand niet buiten te sluiten.
Nee, geen origineel onderwerp, en ik zat ook te twijfelen op welke pijler ik het zou zetten maar deze leek me toch het meest van toepassing. Puur uit interesse vroeg ik me af hoeveel mensen hier ooit een abortus hebben laten plegen. En ook hoe dan de verdere situatie was. Als je geen relatie had met de bezwangeraar, heb je het hem dan verteld van de zwangerschap/abortus?
Vind je dat de vader recht heeft op inspraak of iig ervan moet weten?
En als je wil (ik weet dat er meerdere topics zijn waarin hij gegeven wordt): Wat vind je van abortus? Is er een verschil over daarin voor anderen of jezelf? (ikzelf bijv. ben niet tegen abortus maar zou hem zelf niet laten plegen)
(oh hee, waar is de pollfunctie gebleven? Bestaat die niet op Zwanger?)
Nora, je voert 'interesse' aan, maar eigenlijk vind ik dat wat mager als motivatie, dus als je daar meer over kwijt wil.... ik ben erg geinteresseerd!
Ongewenste zwangerschap is voor veel vrouwen een overval, zeker sinds ac gemeengoed zijn. Je denkt beschermd te zijn - not dus. Daarbij zijn samenleving en cultuur minder moederminded dan een paar decennia geleden wat het allemaal niet altijd makkelijker maakt om een besluit te nemen.
De tijden zijn toch echt veranderd
Vrouwen (en mannen) kunnen steeds gemakkelijker over hun besluit over zwangerschapsafbreking (AP) praten zonder verketterd of bekeerd te worden. Een goed zaak.
Bijna een kwart eeuw lang heb ik wel besmuikt gedaan over het heftigste besluit dat ik ooit heb genomen. Dat bespaarde me de nodige vernietigende oordelen die ik toen nog niet kon pareren.
De ellendige weken van wachten tot er een test gedaan kon worden die eigenlijk alleen maar kon bevestigen wat mijn lijf uitschreeuwde, waren een verschrikking. De toverbol in mijn buik zette niet alleen mijn zelfbeeld op z'n kop, maar ook ons voorgenomen huwelijk. Wij stonden aanvankelijk lijnrecht tegenover elkaar, maar het is allemaal goed gekomen. Na lange tijd, want het ging om een uitermate paradoxale situatie.
De mogelijkheid tot een medisch verantwoord uitgevoerde abortus vind ik een must. Ik vind dat een kind absoluut welkom moet zijn. Kijk maar om je heen wat er gebeurt als een kind niet welkom is - ik zie daar veel leed, veel ondoordachtheid, veel hielenlichterij met ethiek. Niet okay. Bovendien is AP van alle culturen en van alle tijden. Er zijn altijd vrouwen geweest die hun zwangerschap en/of in de schoot gepropt kind niet wilden. Dan vind ik het humaner om hun 'nee' met zorg en toewijding te bejegenen en moeder en kind een lijdensweg te besparen.
Wat ik wel vind van AP is, dat het zou kunnen zijn dat er te veel voorbij gegaan wordt aan onderliggende problemen die tot een AP leiden (zal niet altijd het geval zijn, maar vaak genoeg wel).
De regeling zoals die nu is vind ik goed. Het gemorrel van de funda's eraan ergert me mateloos. Het geeft onrust en de betrokkenen weten wel beter waarmee ze geholpen zijn. Niet met stokende sgp-ers en soortgenoten.
De keuze is, vind ik, ten diepste aan de moeder - met die connotatie dat ik vind dat een kind verzorgd en opgevoed moet worden door in principe beide ouders, en niet door pleeginstanties, overheden e.d. (denk even aan de discussie of zwakzinnigen die zelf hulpbehoevend zijn en blijven, kinderen moeten kunnen krijgen).
Ik ben voor screening op ernstig misvormde en amper levensvatbare kinderen. De lijst van ellende (en de hemelhoge kosten) die sommige ziekten en afwijkingen opleveren moet je niet willen. Het hart moet kunnen spreken, maar daarom hoeven we het verstand niet buiten te sluiten.
