Zwanger
alle pijlers
Bang voor de bevalling
maandag 17 februari 2014 om 14:06
En ik zou vooral aan het moment denken dat je het hebt geflikt, hoe je bevalling is gelopen. Stel je het gevoel voor dat je niet alleen "gewoon" bent bevallen maar ook een angst heb overwonnen. Dat trotse gevoel blijf ik in ieder geval mijn hele leven bij me dragen. Dat gevoel had ik nooit willen missen!
maandag 17 februari 2014 om 14:09
Ik ben ruim drie weken geleden bevallen. Wist ook niet wat ik kon verwachten en dat vond ik van tevoren ook eng. Denk dat dat voor iedereen in zekere mate geldt. Uiteindelijk ingeknipt en daar heb ik dus totaal niets van gevoeld. Was bang voor de persfase maar dat was uiteindelijk nog het minst vervelend van de hele bevalling.
Ik denk dat je het al heel goed doet door je angst te bespreken. En is het voor jou geen idee om te gaan voor een ruggeprik? En dat van tevoren al vast te leggen... Of neemt dat je angst niet weg?
Hoe dan ook, het is misschien een dooddoener maar angst voor de bevalling is best normaal en: je kunt het echt!
Ik denk dat je het al heel goed doet door je angst te bespreken. En is het voor jou geen idee om te gaan voor een ruggeprik? En dat van tevoren al vast te leggen... Of neemt dat je angst niet weg?
Hoe dan ook, het is misschien een dooddoener maar angst voor de bevalling is best normaal en: je kunt het echt!
maandag 17 februari 2014 om 14:11
Joh wat vervelend zeg.
Ik wist ook totaal niet wat ik kon verwachten bij de oudste... ik was toen 18 en niemand in mijn omgeving (behalve die oudjes
) die er iets over kon zeggen. Dat het pijn zou doen wist ik. Dus ik had mij er maar op ingesteld dat het erg pijn zou doen, dat ik er toch niks aan kon doen en dat het een bevalling van 48 uur zou worden.
Ja het deed pijn, maar wel elke keer maar een minuut. Dat was te doen. En in het begin deed het minder pijn dan later, vast een trucje van moeder natuur om je erop in te stellen Het laatste stukje was juist een opluchting, meepersen!
Maar aan de pijn valt iets te doen natuurlijk hè. Er is niemand die zegt dat je persé zonder pijnbestrijding moet bevallen.
Je kan de geboortetens gebruiken, dat is een apparaatje dat je op je rug plakt en elke keer als er een wee aankomt dan druk je op de knop en dan geeft ie een tegenprikkel.
je zou met lachgas kunnen bevallen, maar dan ben je wel aardig van de wereld.
en een ruggenprik is ook een optie.
Een verloskundige zal je proberen eraf te praten maar een vrouw die zo angstig is voor de pijn houdt haar eigen bevalling tegen. of dat zo goed is...
Ik heb zelf nooit pijnbestrijding gehad. Het viel mij echt alles mee. De eerste bevalling duurde zeven uur, waarvan 1 uur weeën ophouden omdat ik op de gyn moest wachten voor ik kon persen.
De bevalling daarna begon met gebroken vliezen en daarna een uurtje weeën. de derde duurde 3 uur, de 4 en 5e twee uur. Bij de laatste twee amper weeËn gehad.
Ik ben ervan overtuigd dat de natuur iedereen kan laten bevallen. Maar als je dat zelf niet bent, kijk dan of je pijnbestrijding kan krijgen. Dat is er niet voor niets
Succes en op een mooi, lief en gezond kindje!
Ik wist ook totaal niet wat ik kon verwachten bij de oudste... ik was toen 18 en niemand in mijn omgeving (behalve die oudjes
) die er iets over kon zeggen. Dat het pijn zou doen wist ik. Dus ik had mij er maar op ingesteld dat het erg pijn zou doen, dat ik er toch niks aan kon doen en dat het een bevalling van 48 uur zou worden. Ja het deed pijn, maar wel elke keer maar een minuut. Dat was te doen. En in het begin deed het minder pijn dan later, vast een trucje van moeder natuur om je erop in te stellen
Het laatste stukje was juist een opluchting, meepersen! Maar aan de pijn valt iets te doen natuurlijk hè. Er is niemand die zegt dat je persé zonder pijnbestrijding moet bevallen.
Je kan de geboortetens gebruiken, dat is een apparaatje dat je op je rug plakt en elke keer als er een wee aankomt dan druk je op de knop en dan geeft ie een tegenprikkel.
je zou met lachgas kunnen bevallen, maar dan ben je wel aardig van de wereld.
en een ruggenprik is ook een optie.
Een verloskundige zal je proberen eraf te praten maar een vrouw die zo angstig is voor de pijn houdt haar eigen bevalling tegen. of dat zo goed is...
Ik heb zelf nooit pijnbestrijding gehad. Het viel mij echt alles mee. De eerste bevalling duurde zeven uur, waarvan 1 uur weeën ophouden omdat ik op de gyn moest wachten voor ik kon persen.
De bevalling daarna begon met gebroken vliezen en daarna een uurtje weeën. de derde duurde 3 uur, de 4 en 5e twee uur. Bij de laatste twee amper weeËn gehad.
Ik ben ervan overtuigd dat de natuur iedereen kan laten bevallen. Maar als je dat zelf niet bent, kijk dan of je pijnbestrijding kan krijgen. Dat is er niet voor niets
Succes en op een mooi, lief en gezond kindje!
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 17 februari 2014 om 14:13
Zou het je helpen om de controle over je bevalling terug te nemen? Probeer het eens: schrijf een bevalplan, bedenk hoe jíj het wil hebben en wat jíj wil dat er gebeurt in verschillende situaties.
Ik ben zwanger van de tweede. De eerste keer heb ik door een onhandige inschatting van de verloskundige een totaal ruptuur opgelopen - overigens ter geruststelling: ik heb er niets van gevoeld, ik heb er daarna geen pijn van gehad en alles is perfect genezen zonder restschade.
Om een tweede ruptuur te voorkomen neem ik deze keer zelf de controle over mijn bevalling. Ik bepaal het verloop, ik bepaal in welke houding ik beval, ik bepaal welke handelingen er worden verricht en persaanwijzingen zijn uit den boze. Uiteraard is er ruimte voor overleg, maar dat is het dan ook: overleg. Er gebeurt niets zonder mijn uitdrukkelijke toestemming, in tegenstelling tot de vorige keer
Dat besluit en de realisatie dat ìk deze bevalling doe, niet een verloskundige, hebben me heel veel rust en vertrouwen gegeven. En dat is ontzettend belangrijk: dat ik het vertrouwen heb dat het goed gaat. Want als een bevallende vrouw dat vertrouwen heeft, gaat het veel vaker gewoon goed. Mij geeft het hebben van controle dat vertrouwen. Zoek uit wat jou dat vertrouwen kan geven en regel dat. Als het een ziekenhuis is met de garantie op een ruggenprik: regel dat. Als het een bad is in je woonkamer: regel dat. Als het een geplande keizersnee is: regel dat. Dat maakt je bevalling een stuk makkelijker en dus beter. Je kunt het!
Ik ben zwanger van de tweede. De eerste keer heb ik door een onhandige inschatting van de verloskundige een totaal ruptuur opgelopen - overigens ter geruststelling: ik heb er niets van gevoeld, ik heb er daarna geen pijn van gehad en alles is perfect genezen zonder restschade.
Om een tweede ruptuur te voorkomen neem ik deze keer zelf de controle over mijn bevalling. Ik bepaal het verloop, ik bepaal in welke houding ik beval, ik bepaal welke handelingen er worden verricht en persaanwijzingen zijn uit den boze. Uiteraard is er ruimte voor overleg, maar dat is het dan ook: overleg. Er gebeurt niets zonder mijn uitdrukkelijke toestemming, in tegenstelling tot de vorige keer
Dat besluit en de realisatie dat ìk deze bevalling doe, niet een verloskundige, hebben me heel veel rust en vertrouwen gegeven. En dat is ontzettend belangrijk: dat ik het vertrouwen heb dat het goed gaat. Want als een bevallende vrouw dat vertrouwen heeft, gaat het veel vaker gewoon goed. Mij geeft het hebben van controle dat vertrouwen. Zoek uit wat jou dat vertrouwen kan geven en regel dat. Als het een ziekenhuis is met de garantie op een ruggenprik: regel dat. Als het een bad is in je woonkamer: regel dat. Als het een geplande keizersnee is: regel dat. Dat maakt je bevalling een stuk makkelijker en dus beter. Je kunt het!
maandag 17 februari 2014 om 14:19
Eens met Pantax!
Schrijf een geboorteplan en praat er met je vrienden met je verloskundige(n) over. Mijn bevalling ging als je het goed bekijkt van voor naar achter helemaal "verkeerd", als in: totaal niet volgens plan. Toch heb ik wel de hele bevalling de controle en de regie kunnen houden, en ik vond het dus al met al eigenlijk wel een leuke ervaring.
Als je bang bent voor pijn: vraag gewoon een ruggenprik. Je hoeft niet met pijn te bevallen (en ook met ruggenprik kan je nog steeds de regie houden hoor, je wordt er geen weerloze schilpad-op-d'r-rug van zoals wel eens beweerd wordt)
Misschien heb je wat aan dit topic over geboorteplannen.
Schrijf een geboorteplan en praat er met je vrienden met je verloskundige(n) over. Mijn bevalling ging als je het goed bekijkt van voor naar achter helemaal "verkeerd", als in: totaal niet volgens plan. Toch heb ik wel de hele bevalling de controle en de regie kunnen houden, en ik vond het dus al met al eigenlijk wel een leuke ervaring.
Als je bang bent voor pijn: vraag gewoon een ruggenprik. Je hoeft niet met pijn te bevallen (en ook met ruggenprik kan je nog steeds de regie houden hoor, je wordt er geen weerloze schilpad-op-d'r-rug van zoals wel eens beweerd wordt)
Misschien heb je wat aan dit topic over geboorteplannen.
maandag 17 februari 2014 om 14:23
Soophanoniem: ik denk dat je weinig anders kunt doen dan accepteren dat je nu eenmaal heel erg bang bent.
Ik was ook bang voor de bevalling, En vond het gewoon ruk. Toen mijn kind eenmaal geboren was, waren alle paniek- en angstklachten meteen weg. Vloeiden als het ware mijn lichaam uit.
Bevallen is niet leuk, het doet pijn. Bij de een meer dan bij de ander. Je raakt de controle kwijt, maar hoe dan ook, het kind moet eruit, en het kind komt eruit. En vantevoren weet je echt niet wat voor bevalling je gaat krijgen. Je mag echt wel bang zijn hoor. Probeer dat te accepteren.
Wat paniek betreft: ik ben tijdens mijn bevalling door uitputting, was een lange bevalling, in paniek geraakt. Dat is de enige keer in mijn leven dat ik een kalmeringspil heb geslikt. Uiteindelijk bleek mijn kind te groot voor mijn bekken (ik ben normaal gebouwd, dus bouw zegt niets) en werd het een spoedkeizersnede. Hoe dan ook: men weet echt wel wat te doen en hoe te handelen. Ook als je het zelf allemaal niet meer weet.
Ik heb tijdens de bevalling veel gehad aan de klinisch verloskundige. Je wordt er doorheen gesleept op momenten dat je het zelf niet meer ziet zitten. Mocht het al zo ver komen. Als je niet op jezelf vertrouwt, weten anderen echt wel wat te doen. Vertrouw daar dan op. Met al je angsten en onzekerheden.
Ik was ook bang voor de bevalling, En vond het gewoon ruk. Toen mijn kind eenmaal geboren was, waren alle paniek- en angstklachten meteen weg. Vloeiden als het ware mijn lichaam uit.
Bevallen is niet leuk, het doet pijn. Bij de een meer dan bij de ander. Je raakt de controle kwijt, maar hoe dan ook, het kind moet eruit, en het kind komt eruit. En vantevoren weet je echt niet wat voor bevalling je gaat krijgen. Je mag echt wel bang zijn hoor. Probeer dat te accepteren.
Wat paniek betreft: ik ben tijdens mijn bevalling door uitputting, was een lange bevalling, in paniek geraakt. Dat is de enige keer in mijn leven dat ik een kalmeringspil heb geslikt. Uiteindelijk bleek mijn kind te groot voor mijn bekken (ik ben normaal gebouwd, dus bouw zegt niets) en werd het een spoedkeizersnede. Hoe dan ook: men weet echt wel wat te doen en hoe te handelen. Ook als je het zelf allemaal niet meer weet.
Ik heb tijdens de bevalling veel gehad aan de klinisch verloskundige. Je wordt er doorheen gesleept op momenten dat je het zelf niet meer ziet zitten. Mocht het al zo ver komen. Als je niet op jezelf vertrouwt, weten anderen echt wel wat te doen. Vertrouw daar dan op. Met al je angsten en onzekerheden.
maandag 17 februari 2014 om 14:39
Wat vervelend dat je er zo tegenop ziet! De cursus hypnobirthing kan dan inderdaad een goede manier zijn om te ontspannen. Ik heb verschillende vrouwen daardoor zien veranderen in gestresst en angstig naar rustig en vol vertrouwen.
Daarnaast voor jezelf een duidelijk plan maken, waarbij je focust op het positieve. Het is absoluut niet zo dat verloskundigen tegen een ruggenprik zijn, ze zijn door de medische risico's die er aan verbonden zijn alleen wat terughoudender maar er zeker niet tegen (meeste vrouwen hebben geen/weinig besef van de risico's). Juist zij weten als geen ander dat stress, angst en spanning de bevalling bemoeilijkt. Zorg dat je je op je gemak voelt bij je verloskundige (bespreek je pijnstillingswens) en vertrouw op je vriend (was mooi om dat te lezen, dat hij jou zo goed kan geruststellen).
Heel veel succes!
Daarnaast voor jezelf een duidelijk plan maken, waarbij je focust op het positieve. Het is absoluut niet zo dat verloskundigen tegen een ruggenprik zijn, ze zijn door de medische risico's die er aan verbonden zijn alleen wat terughoudender maar er zeker niet tegen (meeste vrouwen hebben geen/weinig besef van de risico's). Juist zij weten als geen ander dat stress, angst en spanning de bevalling bemoeilijkt. Zorg dat je je op je gemak voelt bij je verloskundige (bespreek je pijnstillingswens) en vertrouw op je vriend (was mooi om dat te lezen, dat hij jou zo goed kan geruststellen).
Heel veel succes!
maandag 17 februari 2014 om 14:44
Mag ik daar een kleine 'maar' tegenover zetten? Verloskundigen willen graag de thuisbevallingen blijven begeleiden, maar ze zitten op de ondergrens qua percentage waarbij het nog mag. Daarom stimuleren ze vrouwen vooral te kiezen voor thuisbevalling zonder pijnbestrijding. Wat ik op zich wel kan begrijpen, maar echt sympathiek is het niet dat ze daardoor soms nogal gemakkelijk de angsten weg proberen te wuiven en vrouwen over te halen te kiezen voor bevallen zonder pijnbestrijding.
Daarom moet je er gewoon goed over nadenken. Eventueel een consult bij de gynaecoloog aanvragen om de voor- en nadelen te bespreken. Dan ben je goed voorbereid.
(Werktechnisch weet ik hier het een en ander van, vandaar mijn opmerking.)
Daarom moet je er gewoon goed over nadenken. Eventueel een consult bij de gynaecoloog aanvragen om de voor- en nadelen te bespreken. Dan ben je goed voorbereid.
(Werktechnisch weet ik hier het een en ander van, vandaar mijn opmerking.)
maandag 17 februari 2014 om 14:45
Opschrijven wat er in het ergste geval kan gebeuren? Waar ben je precies bang voor? Voor de pijn of ervoor dat er iets ernstigs met jou of je kind gebeurt?
Je hoeft er trouwens helemaal niet naar uit te kijken. Het is gewoon k*t. Vond ik wel op het moment zelf. Dan wil je gewoon dat het achter de rug is en dat mag best.
Als je duidelijkheid hebt erover wat je angst is dan kun je daar gericht wat aan doen. Van tevoren de opties van pijnstilling bespreken bijvoorbeeld. Of als het de angst voor ernstige complicties is, eens opzoeken hoe vaak dat nu in de praktijk gebeurd en ook informatie erover zoeken hoe complicaties tot op bepaalde hoogte voorkomen kunnen worden.
Je hoeft er trouwens helemaal niet naar uit te kijken. Het is gewoon k*t. Vond ik wel op het moment zelf. Dan wil je gewoon dat het achter de rug is en dat mag best.
Als je duidelijkheid hebt erover wat je angst is dan kun je daar gericht wat aan doen. Van tevoren de opties van pijnstilling bespreken bijvoorbeeld. Of als het de angst voor ernstige complicties is, eens opzoeken hoe vaak dat nu in de praktijk gebeurd en ook informatie erover zoeken hoe complicaties tot op bepaalde hoogte voorkomen kunnen worden.
maandag 17 februari 2014 om 14:49
Eens met Sebastasse(enz). Ik heb tijdens mijn bevalling voor pijnbestrijding gekozen, vooral omdat ik compleet uitgeput was, en mijn verloskundige stak haar teleurstelling niet onder stoelen of banken (omdat ze me moest overdragen aan het ziekenhuis). Dus als je dat als serieuze optie van tevoren wil bespreken kun je misschien het beste een doorverwijzing vragen. Ik zou dat misschien bij een volgende zwangerschap ook doen.
maandag 17 februari 2014 om 15:00
'Tuurlijk mag dat, het is een forum! Mag ik dan ook de verloskundigen verdedigen die soms wat te leiden hebben van hun collega's?
Ik zal niet ontkennen dat er geen verloskundigen zijn die moeilijk/teleurgesteld zijn als vrouwen pijnstilling willen (met name de oudere generatie), maar gelukkig zijn er zeer veel van mijn collega's die er positief tegenover staan. Natuurlijk is het een feit dat je ook niet anders kan dan de wensen voor de cliënt inwilligen , en ik ben zelf ook wel eens teleurgesteld geweest (maar dat NOOIT laten merken), maar het merendeel doet er gelukkig niet moeilijk over. Mocht ik merken dat een collega daar moeilijk over deed dan zal ik dat ook meteen terugkoppelen, iets waarvan ik uit ervaring weet dat het me niet in dank afgenomen wordt.
Edit: waarom ik er ook op reageerde: ik spreek zo vaak moeders die opgelucht zijn dat er niet moeilijk gedaan werd over pijnstilling, want die hadden dan gehoord dat verloskundigen er moeilijk over deden. Gehoord van anderen, dus niet ervaren en dat zijn vervelende dingen als zwangeren zich daar al druk over moeten maken, want dan is het basisvertrouwen in goede zorg bij voorbaat al weg. Vooral ook omdat een verloskundige niet meer betaald krijgt als ze een bevalling afmaakt of niet, juist om dit soort zaken te voorkomen. En nu zal ik ophouden het topic met zakelijke dingen te vervuilen!
Ik zal niet ontkennen dat er geen verloskundigen zijn die moeilijk/teleurgesteld zijn als vrouwen pijnstilling willen (met name de oudere generatie), maar gelukkig zijn er zeer veel van mijn collega's die er positief tegenover staan. Natuurlijk is het een feit dat je ook niet anders kan dan de wensen voor de cliënt inwilligen , en ik ben zelf ook wel eens teleurgesteld geweest (maar dat NOOIT laten merken), maar het merendeel doet er gelukkig niet moeilijk over. Mocht ik merken dat een collega daar moeilijk over deed dan zal ik dat ook meteen terugkoppelen, iets waarvan ik uit ervaring weet dat het me niet in dank afgenomen wordt.
Edit: waarom ik er ook op reageerde: ik spreek zo vaak moeders die opgelucht zijn dat er niet moeilijk gedaan werd over pijnstilling, want die hadden dan gehoord dat verloskundigen er moeilijk over deden. Gehoord van anderen, dus niet ervaren en dat zijn vervelende dingen als zwangeren zich daar al druk over moeten maken, want dan is het basisvertrouwen in goede zorg bij voorbaat al weg. Vooral ook omdat een verloskundige niet meer betaald krijgt als ze een bevalling afmaakt of niet, juist om dit soort zaken te voorkomen. En nu zal ik ophouden het topic met zakelijke dingen te vervuilen!
maandag 17 februari 2014 om 15:03
quote:livetti schreef op 17 februari 2014 @ 14:06:
En ik zou vooral aan het moment denken dat je het hebt geflikt, hoe je bevalling is gelopen. Stel je het gevoel voor dat je niet alleen "gewoon" bent bevallen maar ook een angst heb overwonnen. Dat trotse gevoel blijf ik in ieder geval mijn hele leven bij me dragen. Dat gevoel had ik nooit willen missen!
TO, ook als bevallen op de 'gewone' manier niet zou lukken, mag je trots zijn! Je brengt een nieuw mensje ter wereld.
Zou wel met verloskundige pijnbestrijding overleggen. Mocht je te angstig worden, is het echt geen schande om daarvoor te kiezen. Dat ze duidelijk weet dat je niet nog hele discussie wilt of omgepraat wenst te worden. Of echt teleurstelling laat blijken (@Nucky, heel raar en onprofessioneel trouwens) .
Mocht je de indruk hebben dat ze niet pro- pijnbestrijding is, laten doorverwijzen.
En ik zou vooral aan het moment denken dat je het hebt geflikt, hoe je bevalling is gelopen. Stel je het gevoel voor dat je niet alleen "gewoon" bent bevallen maar ook een angst heb overwonnen. Dat trotse gevoel blijf ik in ieder geval mijn hele leven bij me dragen. Dat gevoel had ik nooit willen missen!
TO, ook als bevallen op de 'gewone' manier niet zou lukken, mag je trots zijn! Je brengt een nieuw mensje ter wereld.
Zou wel met verloskundige pijnbestrijding overleggen. Mocht je te angstig worden, is het echt geen schande om daarvoor te kiezen. Dat ze duidelijk weet dat je niet nog hele discussie wilt of omgepraat wenst te worden. Of echt teleurstelling laat blijken (@Nucky, heel raar en onprofessioneel trouwens) .
Mocht je de indruk hebben dat ze niet pro- pijnbestrijding is, laten doorverwijzen.
maandag 17 februari 2014 om 15:07
quote:n87 schreef op 17 februari 2014 @ 15:00:
'Tuurlijk mag dat, het is een forum! Mag ik dan ook de verloskundigen verdedigen die soms wat te leiden hebben van hun collega's?
Ik zal niet ontkennen dat er geen verloskundigen zijn die moeilijk/teleurgesteld zijn als vrouwen pijnstilling willen (met name de oudere generatie), maar gelukkig zijn er zeer veel van mijn collega's die er positief tegenover staan. Natuurlijk is het een feit dat je ook niet anders kan dan de wensen voor de cliënt inwilligen , en ik ben zelf ook wel eens teleurgesteld geweest (maar dat NOOIT laten merken), maar het merendeel doet er gelukkig niet moeilijk
over. Mocht ik merken dat een collega daar moeilijk over deed dan zal ik dat ook meteen terugkoppelen, iets waarvan ik uit ervaring
weet dat het me niet in dank afgenomen wordt.Mag ik vragen waarom je teleurgesteld was toen een vrouw om pijnstilling vroeg? Oprechte vraag, begrijp ik namelijk echt niet.
'Tuurlijk mag dat, het is een forum! Mag ik dan ook de verloskundigen verdedigen die soms wat te leiden hebben van hun collega's?
Ik zal niet ontkennen dat er geen verloskundigen zijn die moeilijk/teleurgesteld zijn als vrouwen pijnstilling willen (met name de oudere generatie), maar gelukkig zijn er zeer veel van mijn collega's die er positief tegenover staan. Natuurlijk is het een feit dat je ook niet anders kan dan de wensen voor de cliënt inwilligen , en ik ben zelf ook wel eens teleurgesteld geweest (maar dat NOOIT laten merken), maar het merendeel doet er gelukkig niet moeilijk
over. Mocht ik merken dat een collega daar moeilijk over deed dan zal ik dat ook meteen terugkoppelen, iets waarvan ik uit ervaring
weet dat het me niet in dank afgenomen wordt.Mag ik vragen waarom je teleurgesteld was toen een vrouw om pijnstilling vroeg? Oprechte vraag, begrijp ik namelijk echt niet.
maandag 17 februari 2014 om 15:20
quote:Leergierig schreef op 17 februari 2014 @ 15:07:
[...]
Mag ik vragen waarom je teleurgesteld was toen een vrouw om pijnstilling vroeg? Oprechte vraag, begrijp ik namelijk echt niet.
Misschien is teleurgesteld niet het goede woord, eerder dat ik het jammer vond.
De reden is dat de barende mij zelf vertelde dat het niet de pijn nu was, maar de angst voor de pijn die misschien komen ging. Ze had op dat moment 7-8 cm, kon het prima handelen (belde met de tekst 'misschien is het wel begonnen' en was ontzettend verrast dat ze al zo ver was). Alleen ging op dat moment haar schoonmoeder vertellen dat het bij haar "vanaf 8 cm een hel was geweest"). Dus ik snapte het volkomen dat ze daar bang van werd en stond ook volledig achter haar keuze. Alleen is er dan wel de teleurstelling dat ze niet thuis kon bevallen (dit was toen ik nog eerstelijns werkte), iets wat zij zelf heel graag wilde. In het kraambed hebben we het besproken en toen vond zij het achteraf zooo jammer, tranen met tuiten, ook op nacontrole nog. Dat was vooral waarom ik het zo jammer vond, omdat het haar grote wens was thuis te bevallen en hierdoor ging het niet. En natuurlijk omdat ik me achteraf afgevraagd heb of ik op de goede manier met haar wens ben omgegaan.
Inmiddels werk ik klinisch en doe ik nog maar weinig bevallingen zonder pijnstilling, dat heeft een reden en dat is ook prima. Sterker nog, als ik kijk naar mijn eigen pijngrens dan is de kans vrij groot dat ik ook voor pijnstilling zou kiezen.
[...]
Mag ik vragen waarom je teleurgesteld was toen een vrouw om pijnstilling vroeg? Oprechte vraag, begrijp ik namelijk echt niet.
Misschien is teleurgesteld niet het goede woord, eerder dat ik het jammer vond.
De reden is dat de barende mij zelf vertelde dat het niet de pijn nu was, maar de angst voor de pijn die misschien komen ging. Ze had op dat moment 7-8 cm, kon het prima handelen (belde met de tekst 'misschien is het wel begonnen' en was ontzettend verrast dat ze al zo ver was). Alleen ging op dat moment haar schoonmoeder vertellen dat het bij haar "vanaf 8 cm een hel was geweest"). Dus ik snapte het volkomen dat ze daar bang van werd en stond ook volledig achter haar keuze. Alleen is er dan wel de teleurstelling dat ze niet thuis kon bevallen (dit was toen ik nog eerstelijns werkte), iets wat zij zelf heel graag wilde. In het kraambed hebben we het besproken en toen vond zij het achteraf zooo jammer, tranen met tuiten, ook op nacontrole nog. Dat was vooral waarom ik het zo jammer vond, omdat het haar grote wens was thuis te bevallen en hierdoor ging het niet. En natuurlijk omdat ik me achteraf afgevraagd heb of ik op de goede manier met haar wens ben omgegaan.
Inmiddels werk ik klinisch en doe ik nog maar weinig bevallingen zonder pijnstilling, dat heeft een reden en dat is ook prima. Sterker nog, als ik kijk naar mijn eigen pijngrens dan is de kans vrij groot dat ik ook voor pijnstilling zou kiezen.
maandag 17 februari 2014 om 15:22
maandag 17 februari 2014 om 15:33
Ik was doodsbenauwd voor de ruggeprik overigens. Dat je dan doodstil moet zitten omdat je anders verlamd raakt, dat was wat ik ervan wist. Dus toen ik een spoedkeizersnee kreeg riep ik heel hard: ik wil een algehele narcose!!! Echt, ik wilde niet in een rolstoel belanden. Zo bang was is.
De anesthesist was een hele lieve, fijne man en heeft me erdoorheen gesleept. Nou ja, wat ik ervan voelde, want dat was werkelijk helemaal niets! En ik ontspande ook dadelijk: oooh was dit het? tjonge, dat ik me daar zo druk over heb gemaakt!
De anesthesist was een hele lieve, fijne man en heeft me erdoorheen gesleept. Nou ja, wat ik ervan voelde, want dat was werkelijk helemaal niets! En ik ontspande ook dadelijk: oooh was dit het? tjonge, dat ik me daar zo druk over heb gemaakt!
maandag 17 februari 2014 om 15:49
Hoe komt het dat je zo bang bent? Pijn lijden hoeft niet meer is ook mens onterend en voor je man of vriend is dat ook geen pretje een vrouw die daar gilt van de pijn. Maar misschien is de pijn te dragen als het niet gaat vraag je om een pethedine prik. Het haalt de scherpe kantjes er vanaf en het maakt je wat slaperig maar als er een wee komt voel je die wel maar dan ben je er zo door heen.
Bespreek dit wel van te voren als je dat mocht willen.
En als bevallen echt een hel zou zijn dan zou er geen kind meer geboren worden. Vele vrouwen gingen je voor ook jij kunt het.
En die puf cursus vond ik vooral lachen,ik had leren puffen op altijd is kortjakje ziek. Komen ze me met een andere puf tekst in het ziekenhuis.
Bespreek dit wel van te voren als je dat mocht willen.
En als bevallen echt een hel zou zijn dan zou er geen kind meer geboren worden. Vele vrouwen gingen je voor ook jij kunt het.
En die puf cursus vond ik vooral lachen,ik had leren puffen op altijd is kortjakje ziek. Komen ze me met een andere puf tekst in het ziekenhuis.
woensdag 19 februari 2014 om 22:46
@soophanoniem: ik heb niet alle reacties gelezen, maar herken je verhaal. Ik ben nu 30wkn en word ook steeds angstiger. Kon in het begin nog m'n kop in het zand steken, maar nu het steeds dichterbij komt, realiseer ik me steeds meer dat het onvermijdelijk is. En dat benauwd me enorm. Bij mij heeft ook nog weinig geholpen: inlezen, pufcursus, bevalplan. Het neemt m'n angst niet weg. Als je iets vindt wat voor jou helpt, hoor ik het graag!!
donderdag 20 februari 2014 om 02:41
Je wilt graag controle en dat kan niet. Dat is moeilijk. Wat wel kan is alle scenario's van bevallen voorbereiden en goed nadenken over wat er allemaal kan gebeuren zodat je niet geheel overdonderd wordt op het moment dat er een vacuümpomp tevoorschijn gehaald wordt maar dat je weet wat het is, wat het doet en al rekening gehouden hebt met de mogelijkheid dat dit ging gebeuren.
Stel een geboorteplan op waarin je alle mogelijke scenario's bespreekt en bespreek dat plan goed met je vriend zodat jullie op een lijn zitten en hij het woord voor je kan doen.
Bedenk je daarbij dat we in Nederland een heel laag percentage hebben van bevallingen die baby of moeder niet overleven. Al het andere komt echt wel goed na een tijdje!
Hoe je je na je bevalking gaat voelen weet niemand en ik zou me daar nu ook nog niet te druk om maken. Dat zie je dan wel! Gezien hoe je zwangerschap gaat zou ik het wel in de gaten houden en tijdig aan de bel trekken bij tekenen van een postnatale depressie.
En als laatste was er hier een tijd geleden een topic vol positieve bevallingsverhalen. Misschien weet iemand nog hoe dat heette? Is misschien fijn voor je om te lezen want zo kan een bevalling ook zijn!
Stel een geboorteplan op waarin je alle mogelijke scenario's bespreekt en bespreek dat plan goed met je vriend zodat jullie op een lijn zitten en hij het woord voor je kan doen.
Bedenk je daarbij dat we in Nederland een heel laag percentage hebben van bevallingen die baby of moeder niet overleven. Al het andere komt echt wel goed na een tijdje!
Hoe je je na je bevalking gaat voelen weet niemand en ik zou me daar nu ook nog niet te druk om maken. Dat zie je dan wel! Gezien hoe je zwangerschap gaat zou ik het wel in de gaten houden en tijdig aan de bel trekken bij tekenen van een postnatale depressie.
En als laatste was er hier een tijd geleden een topic vol positieve bevallingsverhalen. Misschien weet iemand nog hoe dat heette? Is misschien fijn voor je om te lezen want zo kan een bevalling ook zijn!
donderdag 20 februari 2014 om 06:30
Soophanoniem: als ik je reactie goed lees ben je vooral heel bang omdat je niet weet hoe het zal gaan. Je bent waarschijnlijk van jezelf uit een behoorlijke perfectIonist die alles tot in de puntjes van te voren regelt en voorbereid, en die controle ben je nu kwijt.
Dat gevoel ken ik wel, maar dat heb ik eigenlijk ook bij het hele concept "het krijgen van een kind" de rest van mijn leven zal een stuk minder gestructureerd zijn dan tot nu toe en ik zal regelmatig van mijn van te voren gemaakte planning moeten improviseren......
Ikzelf ben tien jaar ernstig ziek geweest en heb toen geleerd dat ik dat wel kan handelen, ook al vind ik het frustrerend dat ik geen controle heb, ik overleef het wel.
Als ik jou reacties lees, hoe erg het je nu beheerst dan lijkt het er bijna op dat je tegen een pre-natale depressie aanhangt.
Praat er alsjeblieft over, met je verloskundig, je huisarts of zo, want daar kunnen ze je bij helpen. Als je zo beheerst wordtd oor negatieve gedachten en angsten dat sloopt je! Het vreet energie en levensvreugde, en dat hoeft niet, het is ook niet zo dat jij dan zwak bent of ''mislukt" je bent gewoon het slachtoffer van je hormonen, en helaas kunnen die deze truc met je uithalen.
Geef duidelijk aan bij de hulpverlener dat het je hele dag beheerst, dat je niet meer kunt genieten en nergens anders aan kunt denken.
Verder is het slim ik zelf te bepalen hoe het straks gaat, dus maak bewust de keuze; ga ik thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving, of wil ik waarschijnlijk pijnbestrijding en kies ik voor het ziekenhuis, en ook hoe het tijdens het moment zelf gaat daar kun je nu een plan voor schrijven hoe jij wilt dat het gebeurd.
Heel veel sterkte met het zoeken van hulp!
En natuurlijk straks met de bevalling, maar eerlijk gezegd lees ik uit je reacties dat het nu op dit moment gewoon te zwaar voor je is!
Dat gevoel ken ik wel, maar dat heb ik eigenlijk ook bij het hele concept "het krijgen van een kind" de rest van mijn leven zal een stuk minder gestructureerd zijn dan tot nu toe en ik zal regelmatig van mijn van te voren gemaakte planning moeten improviseren......
Ikzelf ben tien jaar ernstig ziek geweest en heb toen geleerd dat ik dat wel kan handelen, ook al vind ik het frustrerend dat ik geen controle heb, ik overleef het wel.
Als ik jou reacties lees, hoe erg het je nu beheerst dan lijkt het er bijna op dat je tegen een pre-natale depressie aanhangt.
Praat er alsjeblieft over, met je verloskundig, je huisarts of zo, want daar kunnen ze je bij helpen. Als je zo beheerst wordtd oor negatieve gedachten en angsten dat sloopt je! Het vreet energie en levensvreugde, en dat hoeft niet, het is ook niet zo dat jij dan zwak bent of ''mislukt" je bent gewoon het slachtoffer van je hormonen, en helaas kunnen die deze truc met je uithalen.
Geef duidelijk aan bij de hulpverlener dat het je hele dag beheerst, dat je niet meer kunt genieten en nergens anders aan kunt denken.
Verder is het slim ik zelf te bepalen hoe het straks gaat, dus maak bewust de keuze; ga ik thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving, of wil ik waarschijnlijk pijnbestrijding en kies ik voor het ziekenhuis, en ook hoe het tijdens het moment zelf gaat daar kun je nu een plan voor schrijven hoe jij wilt dat het gebeurd.
Heel veel sterkte met het zoeken van hulp!
En natuurlijk straks met de bevalling, maar eerlijk gezegd lees ik uit je reacties dat het nu op dit moment gewoon te zwaar voor je is!
donderdag 20 februari 2014 om 07:20
Ik heb zelfs gegoogled of ik er echt niet onderuit kon komen. Zowel bevallen als keizersnede leken mij een hel. Doordat ik een tweeling kreeg had ik ook nog de kans dat het beide zou worden. Ik heb er ook een topic over geopend toen. Ik was woest dat ik moest bevallen en mijn man niet. Hij kreeg dat moois net zo goed als ik en hoefde geen klap te doen.
Wat mij heeft geholpen is om mezelf elke keer weer te vertellen dat een bevalling ook weer voorbij gaat. Er komt een moment en dan is het kindje er uit. Mocht ik er een trauma van oplopen dan was er nog altijd therapie.
Ik was ook een beetje van mijn padje af door de hormonen.
Deze periode gaat voorbij. Je komt hier weer bovenop.
Wat mij heeft geholpen is om mezelf elke keer weer te vertellen dat een bevalling ook weer voorbij gaat. Er komt een moment en dan is het kindje er uit. Mocht ik er een trauma van oplopen dan was er nog altijd therapie.
Ik was ook een beetje van mijn padje af door de hormonen.
Deze periode gaat voorbij. Je komt hier weer bovenop.
