Zwanger
alle pijlers
Binnen 3 dgn kiezen: Wel of geen vruchtwaterpunctie?
dinsdag 27 september 2011 om 09:19
Ik ben op dit moment 20 weken zwanger.
Bij 12 weken hebben de nekplooimeting laten doen i.c.m. bloedonderzoek. Uitslag: netplooi verdikt. Ik in de stress natuurlijk maar na onderzoek op internet bleek dat niet zo veel te zeggen en kon het nog alle kanten op. Toen besloten dat we de uitslag van het bloed niet wilde weten omdat ik mezelf helemaal gek aan het maken was. Bovendien kwam het in de famulie ook niet echt voor. Waarom heb je dan het onderzoek gedaan kun je zeggen? Tja... dat vraag ik me achteraf ook af.
Voor de zekerheid bij 18 en 20 weken een echo gehad maar ze twijfelen nog al. Lichamelijk ziet het er allemaal goed uit alleen is nog onduidelijk of de hersenen voldoende groeien, want dat gebeurd pas vanaf ongeveer deze tijd.
Nu ook de bloeduitslag erbij genomen van de 12 weken en daaruit blijkt gewoon een grote kans op een afwijking. HCGhormoon was 8x zo hoog dan normaal. Kans van 1/3 op chromosoomafwijking en 1/5 op andere afwijkingen. Erg grote kans dus.
Ik heb altijd gezegd geen vruchtwaterpunctie te willen gezien de risico's die het met zich meebrengt maar begin nu steeds meer te twijfelen. Ik weet het niet!!! Gezien de termijn van mijn zwangerschap moet ik deze week een keuze maken....
Bij 12 weken hebben de nekplooimeting laten doen i.c.m. bloedonderzoek. Uitslag: netplooi verdikt. Ik in de stress natuurlijk maar na onderzoek op internet bleek dat niet zo veel te zeggen en kon het nog alle kanten op. Toen besloten dat we de uitslag van het bloed niet wilde weten omdat ik mezelf helemaal gek aan het maken was. Bovendien kwam het in de famulie ook niet echt voor. Waarom heb je dan het onderzoek gedaan kun je zeggen? Tja... dat vraag ik me achteraf ook af.
Voor de zekerheid bij 18 en 20 weken een echo gehad maar ze twijfelen nog al. Lichamelijk ziet het er allemaal goed uit alleen is nog onduidelijk of de hersenen voldoende groeien, want dat gebeurd pas vanaf ongeveer deze tijd.
Nu ook de bloeduitslag erbij genomen van de 12 weken en daaruit blijkt gewoon een grote kans op een afwijking. HCGhormoon was 8x zo hoog dan normaal. Kans van 1/3 op chromosoomafwijking en 1/5 op andere afwijkingen. Erg grote kans dus.
Ik heb altijd gezegd geen vruchtwaterpunctie te willen gezien de risico's die het met zich meebrengt maar begin nu steeds meer te twijfelen. Ik weet het niet!!! Gezien de termijn van mijn zwangerschap moet ik deze week een keuze maken....
dinsdag 27 september 2011 om 10:52
Poe Jonneke, heftig allemaal. Vroeggeboorte? Gehandicapt kind? Of misschien gewoon gezond?
Ik denk dat je je besluit al genomen hebt. Heel veel sterkte de komende tijd en laat je nog even weten hoe het allemaal gaat?
Wat ik eigenlijk niet snap, lag die bloeduitslag ergens in een gesloten envelop? Of had de vk die? Had zij dan niet toch eerder aan de bel kunnen trekken als zij wel op de hoogte was van de bloeduitslag die zo sterk verhoogd was?
Ik denk dat je je besluit al genomen hebt. Heel veel sterkte de komende tijd en laat je nog even weten hoe het allemaal gaat?
Wat ik eigenlijk niet snap, lag die bloeduitslag ergens in een gesloten envelop? Of had de vk die? Had zij dan niet toch eerder aan de bel kunnen trekken als zij wel op de hoogte was van de bloeduitslag die zo sterk verhoogd was?
dinsdag 27 september 2011 om 11:00
Als het alleen gaat om het wegnemen van onzekerheid kan een vruchtwaterpunctie ook nog veel later in de zwangerschap, op het moment dat het kind al levensvatbaar zou zijn, mocht de vwp ervoor zorgen dat de bevalling op gang komt. De zwangerschap afbreken kan dan ook niet meer.
Bij een zo grote kans op afwijkingen als bij jou (de twee kansen zullen wel niet helemaal opgeteld kunnen worden, maar 1/3 + 1/5 is ongeveer 1/2!) zou ik wel kiezen voor een punctie, maar ik zou dat ook al direct gedaan hebben na de nekplooimeting. Jouw keuze kan dus heel anders zijn.
Bij een zo grote kans op afwijkingen als bij jou (de twee kansen zullen wel niet helemaal opgeteld kunnen worden, maar 1/3 + 1/5 is ongeveer 1/2!) zou ik wel kiezen voor een punctie, maar ik zou dat ook al direct gedaan hebben na de nekplooimeting. Jouw keuze kan dus heel anders zijn.
dinsdag 27 september 2011 om 11:01
Heel veel sterkte jonneke! Het is een moeilijke beslissing en daarom is t ook heel belangrijk wat je zou doen als je zou weten dat je kindje een afwijking zou hebben. Ik ben het met jesmitsos eens, dat je wilt dat je kind toch wel semi- zelfstandig door het leven kan. Ik heb ook voor mezelf in mn hoofd dat ik geen gehandicapt of een ernstig ziek kind op de wereld wil zetten. Want ik vind dat elk kind een fijn leven moet kunnen hebben zonder beperkingen en later zelfstandig kan zijn. Dat je het al met 20 weken kan weten, is toch aan de ene kant fijn en geruststellend en aan de andere kant vervelend maar dan weet je t wel en kan je niet meer verrast worden bij de geboorte. (en/of maatregelen nemen). En ook heel belangrijk, de uitslag neemt de ergste stress weg. Teveel stress is ook niet goed.
dinsdag 27 september 2011 om 11:41
Lieve Jonneke,
Vorig jaar hebben wij ook zo'n keuze moeten maken.
De nekplooimeting was goed, zelfs de 20 weken echo was goed.
Echter bij 24 weken heb ik nog een extra controle gehad en toen bleek het bij ons niet goed.
We hebben toen gesprekken gehad met de gynaecoloog en de kinderarts. We zouden 80% kans hebben op een zwaar gehandicapt kind. Ivm dreigende vroeggeboorte kregen wij ook de keuze. Of het kindje gelijk halen -> als je daarvoor kiest dan stellen de artsen alles in het werk om het kindje een goede kans te geven. Of wachten totdat het kindje overlijdt (in de buik)
Dit omdat wij de 24 weken al gepasseerd waren, en het kindje dus levensvatbaar is.
Wij hebben ervoor gekozen om de natuur zijn gang te laten gaan.
Een hele moeilijke keuze. Dit zijn niet de keuzes die je wilt maken. Maar we zijn van de ene kant toch blij dat we het wisten en een keuze hadden.
Als we toch besloten hadden om het geboren te laten worden dan konden we ons daar in ieder geval aan aanpassen.
Heel veel sterkte en succes met jullie keuze.
Vorig jaar hebben wij ook zo'n keuze moeten maken.
De nekplooimeting was goed, zelfs de 20 weken echo was goed.
Echter bij 24 weken heb ik nog een extra controle gehad en toen bleek het bij ons niet goed.
We hebben toen gesprekken gehad met de gynaecoloog en de kinderarts. We zouden 80% kans hebben op een zwaar gehandicapt kind. Ivm dreigende vroeggeboorte kregen wij ook de keuze. Of het kindje gelijk halen -> als je daarvoor kiest dan stellen de artsen alles in het werk om het kindje een goede kans te geven. Of wachten totdat het kindje overlijdt (in de buik)
Dit omdat wij de 24 weken al gepasseerd waren, en het kindje dus levensvatbaar is.
Wij hebben ervoor gekozen om de natuur zijn gang te laten gaan.
Een hele moeilijke keuze. Dit zijn niet de keuzes die je wilt maken. Maar we zijn van de ene kant toch blij dat we het wisten en een keuze hadden.
Als we toch besloten hadden om het geboren te laten worden dan konden we ons daar in ieder geval aan aanpassen.
Heel veel sterkte en succes met jullie keuze.
dinsdag 27 september 2011 om 13:17
Tja ik zou persoonlijk altijd kiezen voor meer kennis dus voor de vwp gaan. Ongeacht wat ik zou doen met de uitslag. Want als je gewoon niks wilt weten, moet je eigenlijk helemaal geen riscio berekeningen laten maken en dus ook geen echo's laten verrichten.. Nu weet ik dat dit mosterd is..
Maar met de berichten die jij hebt gekregen zou ik zeker verder onderzoek laten doen.
Maar met de berichten die jij hebt gekregen zou ik zeker verder onderzoek laten doen.
dinsdag 27 september 2011 om 13:31
quote:4Hellokitty schreef op 27 september 2011 @ 10:44:
Wat een moeilijke keuze.. toen ik zwanger was van mijn eerste wilde ik ook koste wat het kost een kind op de wereld zetten. Wij wilde geen onderzoeken omdat wij het toch niet wilde afbreken. Bij de tweede dacht ik daar toch heel anders over. Dan zou ik t.o.v. het broertje al niet meer eerlijk vinden een zwaar gehandicapt(dan heb ik het niet over schisses of down) maar een ernstig gehandicapt kind op de wereld willen zetten.
Inmiddels zijn mijn kinderen al wat ouder en heb ik om mij heen gezien dat er kinderen worden geboren waarbij je je afvraagt of het leven dan nog zin heeft. Die dermate gehandicapt zijn wat overigens pas bij de geboorte geconstateerd wordt. Maar dan denk ik als je dat met 20 weken kunt afbreken kun je ook een hoop kinderleed besparen. Leven met een gehandicapt kind is niet eenvoudig, is heel zwaar ik denk dat dat vaak wordt onderschat.
Hier wil ik toch even op reageren, krijg namelijk een heel raar gevoel van dit berichtje: Mijn neefje is vijf jaar en zwaar gehandicapt ter wereld gekomen. Hij heeft het CMV virus en microcefalie ( te kleine hersenen dus niet genoeg ruimte om te ontwikkelen) Hij is nu 5 jaar oud en heeft het niveau van een 8 maanden oude baby, en zal dit niveau waarschijnlijk ook de rest van zijn leven houden.
Zijn broer ( 7 jaar) is gek op hem! Die twee hebben samen zo'n hechte band, ik heb het niet vaak zo hecht gezien tussen broertjes.
Dus wat betreft is hier geen sprake van "tegenover broer niet eerlijk".
De vraag of het leven zin heeft voor mijn neefje: daar kan ik volmondig JA op antwoorden. Ik heb een heel gelukkig neefje, die heel blij is en die alles wat om hem heen gebeurd reuze interessant vindt. Hij hoeft niks, maar mag alles. Er wordt van hem niks verwacht en alles wat ie laat zien wordt enthousiast op gereageerd. Hiermee wil ik dus zeggen dat in mijn optiek het leven voor mijn neefje helemaal niet erg is.
Tuurlijk staat je wereld op zijn kop als je een zwaar gehandicapt kindje krijgt. Maar van dat kindje hou je ook. Mijn zus zou hem absoluut niet willen missen! En ja het duurt een jaar voordat je over de schok heen bent en je verwachtingen voor de toekomst hebt bijgesteld en je hebt aangepast, maar dan accepteer je het heus wel. Een mens kan meer dan dat ie denkt.
Wat een moeilijke keuze.. toen ik zwanger was van mijn eerste wilde ik ook koste wat het kost een kind op de wereld zetten. Wij wilde geen onderzoeken omdat wij het toch niet wilde afbreken. Bij de tweede dacht ik daar toch heel anders over. Dan zou ik t.o.v. het broertje al niet meer eerlijk vinden een zwaar gehandicapt(dan heb ik het niet over schisses of down) maar een ernstig gehandicapt kind op de wereld willen zetten.
Inmiddels zijn mijn kinderen al wat ouder en heb ik om mij heen gezien dat er kinderen worden geboren waarbij je je afvraagt of het leven dan nog zin heeft. Die dermate gehandicapt zijn wat overigens pas bij de geboorte geconstateerd wordt. Maar dan denk ik als je dat met 20 weken kunt afbreken kun je ook een hoop kinderleed besparen. Leven met een gehandicapt kind is niet eenvoudig, is heel zwaar ik denk dat dat vaak wordt onderschat.
Hier wil ik toch even op reageren, krijg namelijk een heel raar gevoel van dit berichtje: Mijn neefje is vijf jaar en zwaar gehandicapt ter wereld gekomen. Hij heeft het CMV virus en microcefalie ( te kleine hersenen dus niet genoeg ruimte om te ontwikkelen) Hij is nu 5 jaar oud en heeft het niveau van een 8 maanden oude baby, en zal dit niveau waarschijnlijk ook de rest van zijn leven houden.
Zijn broer ( 7 jaar) is gek op hem! Die twee hebben samen zo'n hechte band, ik heb het niet vaak zo hecht gezien tussen broertjes.
Dus wat betreft is hier geen sprake van "tegenover broer niet eerlijk".
De vraag of het leven zin heeft voor mijn neefje: daar kan ik volmondig JA op antwoorden. Ik heb een heel gelukkig neefje, die heel blij is en die alles wat om hem heen gebeurd reuze interessant vindt. Hij hoeft niks, maar mag alles. Er wordt van hem niks verwacht en alles wat ie laat zien wordt enthousiast op gereageerd. Hiermee wil ik dus zeggen dat in mijn optiek het leven voor mijn neefje helemaal niet erg is.
Tuurlijk staat je wereld op zijn kop als je een zwaar gehandicapt kindje krijgt. Maar van dat kindje hou je ook. Mijn zus zou hem absoluut niet willen missen! En ja het duurt een jaar voordat je over de schok heen bent en je verwachtingen voor de toekomst hebt bijgesteld en je hebt aangepast, maar dan accepteer je het heus wel. Een mens kan meer dan dat ie denkt.
dinsdag 27 september 2011 om 13:37
@Cathoilily. En dat geloof ik direct als je dat allemaal zegt (behalve over de zin van het leven voor je neefje maar goed.. die discussie ga ik maar niet voeren).
Maar je neefje is nu vijf. Als hij dit niveau behoudt en hij wordt 50 jaar oud.. of 70... dat is ff een ander verhaal. En de meeste ouders die hun hele leven die zorgen dragen denk ik ook. Net zoals zijn broer tzt zal gaan puberen en de aandacht voor zijn broertje toch echt de boventoon voert.
Een mens lijkt meer te kunnen dan hij denkt, maar het kan ook smerig tegen vallen naarmate de situatie langer duurt.
Maar je neefje is nu vijf. Als hij dit niveau behoudt en hij wordt 50 jaar oud.. of 70... dat is ff een ander verhaal. En de meeste ouders die hun hele leven die zorgen dragen denk ik ook. Net zoals zijn broer tzt zal gaan puberen en de aandacht voor zijn broertje toch echt de boventoon voert.
Een mens lijkt meer te kunnen dan hij denkt, maar het kan ook smerig tegen vallen naarmate de situatie langer duurt.
dinsdag 27 september 2011 om 13:45
Enigme: Tuurlijk wordt het lastiger als ie ouder wordt. Toen hij nog een baby was zag je niks, toen ie wat ouder werd, was het gewoon een verlegen jongetje als ie een snoepje van een winkelmedewerkster niet zelf aanpakte. Nu is het meer zichtbaar, en ja het zal moeilijker worden naar mate hij ouder wordt, maar ze hebben wel de tijd om daar op te anticiperen. Ze hebben nu al bv de nodige aanpassingen gedaan in het huis om hem bv te tillen als ie straks niet meer te tillen is.
Mijn gevoel is gewoon dat je sommige dingen moet nemen zoals ze komen tegen de tijd dat je ervoor komt te staan. Mijn zus en vriend "groeien"ook met hem mee. En ja het is zwaar dat zal ik niet ontkennen, maar ze krijgen er ook heel veel liefde voor terug.
Mijn gevoel is gewoon dat je sommige dingen moet nemen zoals ze komen tegen de tijd dat je ervoor komt te staan. Mijn zus en vriend "groeien"ook met hem mee. En ja het is zwaar dat zal ik niet ontkennen, maar ze krijgen er ook heel veel liefde voor terug.
dinsdag 27 september 2011 om 13:48
@Enigme. Over de zin van het leven kan je hele boeken vullen.... ook voor jou en mijzelf. Maar ik ben het wel met je eens dat de situatie in de kinderjaren absoluut heel anders is dan wanneer zo'n jongetje volwassen is en waarschijnlijk in instellingen moet gaan wonen. Daar zou ik als ouder wel voor vrezen.
dinsdag 27 september 2011 om 13:52
quote:cathoilily schreef op 27 september 2011 @ 13:31:
[...]
Hier wil ik toch even op reageren, krijg namelijk een heel raar gevoel van dit berichtje: Mijn neefje is vijf jaar en zwaar gehandicapt ter wereld gekomen. Hij heeft het CMV virus en microcefalie ( te kleine hersenen dus niet genoeg ruimte om te ontwikkelen) Hij is nu 5 jaar oud en heeft het niveau van een 8 maanden oude baby, en zal dit niveau waarschijnlijk ook de rest van zijn leven houden.
Zijn broer ( 7 jaar) is gek op hem! Die twee hebben samen zo'n hechte band, ik heb het niet vaak zo hecht gezien tussen broertjes.
Dus wat betreft is hier geen sprake van "tegenover broer niet eerlijk".
De vraag of het leven zin heeft voor mijn neefje: daar kan ik volmondig JA op antwoorden. Ik heb een heel gelukkig neefje, die heel blij is en die alles wat om hem heen gebeurd reuze interessant vindt. Hij hoeft niks, maar mag alles. Er wordt van hem niks verwacht en alles wat ie laat zien wordt enthousiast op gereageerd. Hiermee wil ik dus zeggen dat in mijn optiek het leven voor mijn neefje helemaal niet erg is.
Tuurlijk staat je wereld op zijn kop als je een zwaar gehandicapt kindje krijgt. Maar van dat kindje hou je ook. Mijn zus zou hem absoluut niet willen missen! En ja het duurt een jaar voordat je over de schok heen bent en je verwachtingen voor de toekomst hebt bijgesteld en je hebt aangepast, maar dan accepteer je het heus wel. Een mens kan meer dan dat ie denkt.Een heel gelukkig neefje lijkt mij overdreven. Vraag is wat de zin van het leven is voor je neefje. Ik zou zo niet willen leven.
[...]
Hier wil ik toch even op reageren, krijg namelijk een heel raar gevoel van dit berichtje: Mijn neefje is vijf jaar en zwaar gehandicapt ter wereld gekomen. Hij heeft het CMV virus en microcefalie ( te kleine hersenen dus niet genoeg ruimte om te ontwikkelen) Hij is nu 5 jaar oud en heeft het niveau van een 8 maanden oude baby, en zal dit niveau waarschijnlijk ook de rest van zijn leven houden.
Zijn broer ( 7 jaar) is gek op hem! Die twee hebben samen zo'n hechte band, ik heb het niet vaak zo hecht gezien tussen broertjes.
Dus wat betreft is hier geen sprake van "tegenover broer niet eerlijk".
De vraag of het leven zin heeft voor mijn neefje: daar kan ik volmondig JA op antwoorden. Ik heb een heel gelukkig neefje, die heel blij is en die alles wat om hem heen gebeurd reuze interessant vindt. Hij hoeft niks, maar mag alles. Er wordt van hem niks verwacht en alles wat ie laat zien wordt enthousiast op gereageerd. Hiermee wil ik dus zeggen dat in mijn optiek het leven voor mijn neefje helemaal niet erg is.
Tuurlijk staat je wereld op zijn kop als je een zwaar gehandicapt kindje krijgt. Maar van dat kindje hou je ook. Mijn zus zou hem absoluut niet willen missen! En ja het duurt een jaar voordat je over de schok heen bent en je verwachtingen voor de toekomst hebt bijgesteld en je hebt aangepast, maar dan accepteer je het heus wel. Een mens kan meer dan dat ie denkt.Een heel gelukkig neefje lijkt mij overdreven. Vraag is wat de zin van het leven is voor je neefje. Ik zou zo niet willen leven.
dinsdag 27 september 2011 om 14:28
quote:hgjb schreef op 27 september 2011 @ 13:52:
[...]
Een heel gelukkig neefje lijkt mij overdreven. Vraag is wat de zin van het leven is voor je neefje. Ik zou zo niet willen leven.
Je kunt het ook zo zien: Hij hoeft niks, mag alles, er wordt goed voor hem gezorgd, er staat altijd iemand voor hem klaar, als hij ouder wordt hoeft ie niet mee te hollen in deze maatschappij, en bovendien hoeft ie er ook nog eens heel weinig voor te doen om een ander gelukkig te maken. Een glimlach van hem, daar kan mijn zus al heel erg blij van worden!
Los hiervan: volgens mij kunnen we door blijven discussieren over de zin van het leven voor ernstig gehandicapte kindjes maar ik zie gewoon wat ik zie, en wou deze kant ook eens belichten.
[...]
Een heel gelukkig neefje lijkt mij overdreven. Vraag is wat de zin van het leven is voor je neefje. Ik zou zo niet willen leven.
Je kunt het ook zo zien: Hij hoeft niks, mag alles, er wordt goed voor hem gezorgd, er staat altijd iemand voor hem klaar, als hij ouder wordt hoeft ie niet mee te hollen in deze maatschappij, en bovendien hoeft ie er ook nog eens heel weinig voor te doen om een ander gelukkig te maken. Een glimlach van hem, daar kan mijn zus al heel erg blij van worden!
Los hiervan: volgens mij kunnen we door blijven discussieren over de zin van het leven voor ernstig gehandicapte kindjes maar ik zie gewoon wat ik zie, en wou deze kant ook eens belichten.
dinsdag 27 september 2011 om 14:55
quote:Miffy schreef op 27 september 2011 @ 14:29:
Cathoilily, de ouders van je neefje hebben ook niet het eeuwige leven. Reële kans dus dat de verantwoordelijkheid voor je neefje op termijn bij zijn broer terecht komt. Die broer heeft daar nooit een keuze in gehad.
Nee, dat is niet helemaal waar, zijn ouders hebben dat ook al uitgedacht, hij zal dan in een zorgboerderij gaan wonen. Die ze al ruim van te voren zullen hebben uitgezocht. Ja, zijn broer zal dan wel zijn financiele dingen moeten regelen etc, maar zou jij dat niet ook doen voor je broer of zus in deze situatie?
Het is waar dat hij ( broer) er geen keuze in heeft gehad, maar hij is ook zo opgegroeid snap je wat ik bedoel? Ik denk dat hij het met liefde zal gaan doen. Hij weet wel dat andere ouders niet zo'n kindje hebben, en zegt ook wel eens hardop dat ie wou dat zijn broertje ook "gewoon"was, maar zegt daarna altijd weer dat broertje lief is zoals ie is en dat dat goed is.
Nogmaals, ik wou eens laten zien hoe het ook kan gaan, het leven met een gehandicapt kind.
Cathoilily, de ouders van je neefje hebben ook niet het eeuwige leven. Reële kans dus dat de verantwoordelijkheid voor je neefje op termijn bij zijn broer terecht komt. Die broer heeft daar nooit een keuze in gehad.
Nee, dat is niet helemaal waar, zijn ouders hebben dat ook al uitgedacht, hij zal dan in een zorgboerderij gaan wonen. Die ze al ruim van te voren zullen hebben uitgezocht. Ja, zijn broer zal dan wel zijn financiele dingen moeten regelen etc, maar zou jij dat niet ook doen voor je broer of zus in deze situatie?
Het is waar dat hij ( broer) er geen keuze in heeft gehad, maar hij is ook zo opgegroeid snap je wat ik bedoel? Ik denk dat hij het met liefde zal gaan doen. Hij weet wel dat andere ouders niet zo'n kindje hebben, en zegt ook wel eens hardop dat ie wou dat zijn broertje ook "gewoon"was, maar zegt daarna altijd weer dat broertje lief is zoals ie is en dat dat goed is.
Nogmaals, ik wou eens laten zien hoe het ook kan gaan, het leven met een gehandicapt kind.
dinsdag 27 september 2011 om 14:57
dinsdag 27 september 2011 om 15:15
quote:Nina28 schreef op 27 september 2011 @ 14:27:
Sterkte allereerst.
Ik zou zeer zeker kiezen voor een vruchtwaterpunctie, de kans dat het daardoor misgaat bedraagd zo weinig. Iets van 5% heb ik me laten vertellen.
De onzekerheid zou me helemaal gek maken! Maar goed, dat ben ik dan.Nou niet alleen jij hoor... ik dus ook! Denk idd dat ik onbewust al mijn keuze heb gemaakt om het wel te gaan doen. Over een uur is de verloskundige hier. Hopelijk kan zij mij dat laatste kleine stukje over de streep trekken waar ik nu nog niet helemaal over uit ben. Maar dat is denk ik meer angst dan echt het gevoel dat ik het niet moet doen.
Sterkte allereerst.
Ik zou zeer zeker kiezen voor een vruchtwaterpunctie, de kans dat het daardoor misgaat bedraagd zo weinig. Iets van 5% heb ik me laten vertellen.
De onzekerheid zou me helemaal gek maken! Maar goed, dat ben ik dan.Nou niet alleen jij hoor... ik dus ook! Denk idd dat ik onbewust al mijn keuze heb gemaakt om het wel te gaan doen. Over een uur is de verloskundige hier. Hopelijk kan zij mij dat laatste kleine stukje over de streep trekken waar ik nu nog niet helemaal over uit ben. Maar dat is denk ik meer angst dan echt het gevoel dat ik het niet moet doen.
donderdag 29 september 2011 om 13:57
Gesprek gehad met vk. Had eigenlijk al mijn keuze gemaakt merkte ik maar de definitieve stap zetten is dan toch wel anders. Ze kon alles voor mij wel even goed op een rijtje zetten wat erg prettig was.
Vandaag de vwp gehad. Erg spannend allemaal maar is me toch wel een beetje mee gevallen. Nu 3 spannende weken waarin het afwachten is....
Dank je wel voor alle lieve reacties. Ze hebben me enorm geholpen bij het maken van mijn keuze.
Vandaag de vwp gehad. Erg spannend allemaal maar is me toch wel een beetje mee gevallen. Nu 3 spannende weken waarin het afwachten is....
Dank je wel voor alle lieve reacties. Ze hebben me enorm geholpen bij het maken van mijn keuze.
zaterdag 1 oktober 2011 om 21:48
quote:miss_marvellous schreef op 27 september 2011 @ 14:57:
ik ben het wel eens met enigme en lisa. Wanneer je neefje volwassen is, dan is de situatie veranderd en wie weet vindt je neefje het helemaal niet leuk dat hij die dingen niet kan die zn broer wel kan.En wat miffy zegt. natuurlijk houden ze van hem, maar zn broer heeft er niet voor gekozen.Zijn ouders hebben er ook niet voor gekozen!
ik ben het wel eens met enigme en lisa. Wanneer je neefje volwassen is, dan is de situatie veranderd en wie weet vindt je neefje het helemaal niet leuk dat hij die dingen niet kan die zn broer wel kan.En wat miffy zegt. natuurlijk houden ze van hem, maar zn broer heeft er niet voor gekozen.Zijn ouders hebben er ook niet voor gekozen!
