Zwanger
alle pijlers
De Prikbitches
maandag 10 oktober 2011 om 11:48
jeetje kk dat zijner veel, ben heel benieuwd hoe het je vergaan is, was je (deels) verdoofd, een roesje of wat dan ook? En bij welk ziekenhuis?
Mag ik even wat van me af schrijven?
Ik heb echt een kutzondag gehad..Zit met dikke ogen van het huilen op m'n werk, zie er echt niet uit. Gisteren wezen luncen met 3 vriendinnen waarvan 1 een jaar moeder en de ander hoogzwanger en de 3e vriend- en kinderloos. Ik heb dus geconstateerd dat ik helemaal niet meer zo geniet van dit soort vriendinnenuitjes. En daar baal ik zo enorm van. Het zal de periode van de maand wel zijn, de wachtweken, maar alles interesseert me gewoon niets meer lijkt het. Ik wil alleen maar bij m'n vriend zijn, en met hem dingen ondernemen. En dat vriendinnengezwets (sorry dat ik het even zo noem want ik realiseer me dat vriendinnen heel belangrijk zijn) doet me even niets meer. Men weet van ons probleem maar op de 1 of andere manier is het geen gespreksonderwerp, ik gooi het er zelf ook niet ' gezellig' in, ik zit er bij en kijk er naar, zo voele het. Dus op een bepaald moment ben ik naar huis gegaan en toen moest ik toch huilen! Dat we nu twee jaar verder zijn zonder resultaat, dat ik voel dat ik weer ongesteld ga worden, dat ik baal dat ik niet meer lijkt te genieten van dit soort vriendinnendingen, dat ik volgende maand niet zwanger ga worden omdat ik dan op vakantie ben met een vriendin, dat de maand er na spannend wordt, m'n vriend heeft een nieuwe baan en is dan veel weg, naar het buitenland. Bah bah bah. Ik voel (de) me gewoon zo intens verdrietig, echt huilen, snikken, snotteren....
En ik realiseer me dan ook hoe heftig het voor m'n vriend is, hij kan er zo weinig mee, probeert me te troosten maar eigenlijk lukt dat gewoon niet. Ik ben bang dat ik hem afstoot met m'n verdrietige stemmingen, dus daar baal ik dan ook weer van. En hij probeert met me te praten over hoe ik er positiever mee om kan gaan, want hij denkt dat mijn negatieve mindset invloed kan hebben op een zwangerschap. Maar dan denk ik...hoe dan?? Hoe kan ik positief blijven als elke maand weer geen zwangerschap heeft opgeleverd? Het is iets dat (dat schreef iemand hier geloof ik ook al eens) ik voelin elke vezel van m'n lijf, ik wilk zo graag een kindje, samen met m'n vriend, hoe in godsnaam moet ik dan positief met de teleurstelling omgaan?
Pffff moest even m'n hart luchten. Het is gewoon echt zwaar. Kan maar beter snel weer ongesteld worden en weer wat positiever, op naar een volgende ronde, wanneer die dan ook is..
Mag ik even wat van me af schrijven?
Ik heb echt een kutzondag gehad..Zit met dikke ogen van het huilen op m'n werk, zie er echt niet uit. Gisteren wezen luncen met 3 vriendinnen waarvan 1 een jaar moeder en de ander hoogzwanger en de 3e vriend- en kinderloos. Ik heb dus geconstateerd dat ik helemaal niet meer zo geniet van dit soort vriendinnenuitjes. En daar baal ik zo enorm van. Het zal de periode van de maand wel zijn, de wachtweken, maar alles interesseert me gewoon niets meer lijkt het. Ik wil alleen maar bij m'n vriend zijn, en met hem dingen ondernemen. En dat vriendinnengezwets (sorry dat ik het even zo noem want ik realiseer me dat vriendinnen heel belangrijk zijn) doet me even niets meer. Men weet van ons probleem maar op de 1 of andere manier is het geen gespreksonderwerp, ik gooi het er zelf ook niet ' gezellig' in, ik zit er bij en kijk er naar, zo voele het. Dus op een bepaald moment ben ik naar huis gegaan en toen moest ik toch huilen! Dat we nu twee jaar verder zijn zonder resultaat, dat ik voel dat ik weer ongesteld ga worden, dat ik baal dat ik niet meer lijkt te genieten van dit soort vriendinnendingen, dat ik volgende maand niet zwanger ga worden omdat ik dan op vakantie ben met een vriendin, dat de maand er na spannend wordt, m'n vriend heeft een nieuwe baan en is dan veel weg, naar het buitenland. Bah bah bah. Ik voel (de) me gewoon zo intens verdrietig, echt huilen, snikken, snotteren....
En ik realiseer me dan ook hoe heftig het voor m'n vriend is, hij kan er zo weinig mee, probeert me te troosten maar eigenlijk lukt dat gewoon niet. Ik ben bang dat ik hem afstoot met m'n verdrietige stemmingen, dus daar baal ik dan ook weer van. En hij probeert met me te praten over hoe ik er positiever mee om kan gaan, want hij denkt dat mijn negatieve mindset invloed kan hebben op een zwangerschap. Maar dan denk ik...hoe dan?? Hoe kan ik positief blijven als elke maand weer geen zwangerschap heeft opgeleverd? Het is iets dat (dat schreef iemand hier geloof ik ook al eens) ik voelin elke vezel van m'n lijf, ik wilk zo graag een kindje, samen met m'n vriend, hoe in godsnaam moet ik dan positief met de teleurstelling omgaan?
Pffff moest even m'n hart luchten. Het is gewoon echt zwaar. Kan maar beter snel weer ongesteld worden en weer wat positiever, op naar een volgende ronde, wanneer die dan ook is..
maandag 10 oktober 2011 om 12:40
quote:Eva82 schreef op 10 oktober 2011 @ 11:28:
Taartje wat voor pijnstilling heb jij gekregen dan?
Ik vind eigenlijk dat als je zoveel eiblaasjes hebt, je maximaal verdoofd moet worden.
Dat vind ik dus ook!
Bij zoveel is het eigenlijk niet te doen om wakker te zijn.
Ik had sedatie (Wikipedia zegt hierover: 'het verlagen van de staat van het bewustzijn van een patiënt met het doel een medische procedure of ingreep aangenamer te maken') en dan ben je flink verdoofd maar niet helemaal weg, niet alleen plaatselijk dus. Ik was opgenomen op de dagbehandeling en dan wordt de punctie op de operatiekamer gedaan omdat je wel gemonitoord (hartslag en dergelijke) moet worden. Is wat klinischer maar uiteindelijk vond ik het heel fijn.
Het is iets waar je zelf om moet vragen, dit gebeurt niet standaard. De vorige punctie bij de eerste IVF vond ik erg vervelend en pijnlijk (ter vergelijking, toen hadden ze maar 4 follikels!!!). Psychisch heeft het bij mij persoonlijk ook een nasleep gehad door mijn ziekenhuis ervaringen in het verleden dus dit wilde ik niet nog een keer.
Taartje wat voor pijnstilling heb jij gekregen dan?
Ik vind eigenlijk dat als je zoveel eiblaasjes hebt, je maximaal verdoofd moet worden.
Dat vind ik dus ook!
Bij zoveel is het eigenlijk niet te doen om wakker te zijn.
Ik had sedatie (Wikipedia zegt hierover: 'het verlagen van de staat van het bewustzijn van een patiënt met het doel een medische procedure of ingreep aangenamer te maken') en dan ben je flink verdoofd maar niet helemaal weg, niet alleen plaatselijk dus. Ik was opgenomen op de dagbehandeling en dan wordt de punctie op de operatiekamer gedaan omdat je wel gemonitoord (hartslag en dergelijke) moet worden. Is wat klinischer maar uiteindelijk vond ik het heel fijn.
Het is iets waar je zelf om moet vragen, dit gebeurt niet standaard. De vorige punctie bij de eerste IVF vond ik erg vervelend en pijnlijk (ter vergelijking, toen hadden ze maar 4 follikels!!!). Psychisch heeft het bij mij persoonlijk ook een nasleep gehad door mijn ziekenhuis ervaringen in het verleden dus dit wilde ik niet nog een keer.
maandag 10 oktober 2011 om 13:03
@Kk: ongelooflijk wat goed! Zoals al is gezegd; hopelijk hoef je ook nooit meer!
Spannend hoor, hoop dat je er niet al te lang last van blijft houden!!
Ik had wel een roesje maar ik heb het jammer genoeg toch wel heel erg goed gevoeld. Vond het wel pittig, ook al had ik er maar 6!
Ik vind je echt super stoer!
@ks; ik zit echt met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Vind het zo erg voor jou. Ik kan het mij zo goed voorstellen, hoe je je voelt.
Life sucks!
Dit werpt zo'n schaduw over je leven, over al het plezier wat je kan hebben; het trekt hopelijk geen wissel wat je relatie betreft. Althans niet echt heel erg. Ik begrijp dat je zegt dat het voor jou moeilijk is om een negatieve mindset om te buiten in een positieve. Dat kan je de eerste maanden nog wel doen maar dan wordt het wel erg zwaar. Eigenlijk zou je in ieder geval iemand moeten hebben bij wie je lekker uit kan huilen, kan praten, etc. zodat je je vriend niet al te veel hoeft te belasten. Snap je wat ik bedoel?
Het is en blijft gewoon killing, iedere maand weer hoop, spanning gevolgd door een enorme teleurstelling. En het gaat ook om nogal wat! Het gaat niet om het winnen van een prijsje bij de Staatsloterij ofzo. Dit heeft enorme invloed op de rest van je leven. Het wel of niet krijgen van een kind. En ik blijf erbij: waarom is het goddomme zo oneerlijk verdeeld in de wereld?
Vanochtend zag ik ook weer iemand lopen met een hele rits kinderen; misschien wel meer dan gepland. Ik snap dat er misschien mensen zijn die dat van mij ook denken: waarom gaat zij voor een vierde en hebben wij er nog geen een?
Ik vind dat ook super frusterend en als er iets zou zijn wat ik zou kunnen doen, ben ik de eerste die dat dan zou doen. Ik vind het werkelijk onuitstaanbaar dat mensen die zo graag willen, zo veel liefde en warmte te geven hebben, er zo veel moeite voor moeten doen. En dat is nog niet eens zo erg als als die dag dan maar komt, dat alle moeite beloond wordt!
Ik snap dus heel goed dat het af en toe even niet meer te dragen is, en dat je soms gewoon niet meer weet waar je nog kracht vandaan moet halen, en het geloof en hoop.....
Ik ben vanochtend naar het ziekenhuis geweest om voor de laatste keer bloed te geven. Het wordt getest om de fsh en amh waarde te bepalen en nog iets maar dat weet ik niet meer. Eind van de week krijg ik dan te horen of we verder mogen in het ivf traject. Ik ben super chagrijnig, ben ook ongelooflijk ongesteld en daardoor ben ik ongelooflijk moe. Maar ik heb er niet zo veel vertrouwen in. Ben erg bang voor het telefoontje met de mededeling dat het team er geen fiducie in heeft. Greysman houdt maar vol dat ik toch bewezen heb zwanger te kunnen raken, dat we gezond zijn, dat toch ook de eerste poging meteen raak was, anderhalf jaar geleden etc.etc.etc.
Pfff....Ik word hier al helemaal niet goed van; dat wachten op de uitslag. Gelukkig heb ik heel veel afleiding deze week dus de dagen zullen heus wel voorbij vliegen maar dan toch.....
Spannend hoor, hoop dat je er niet al te lang last van blijft houden!!
Ik had wel een roesje maar ik heb het jammer genoeg toch wel heel erg goed gevoeld. Vond het wel pittig, ook al had ik er maar 6!
Ik vind je echt super stoer!
@ks; ik zit echt met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Vind het zo erg voor jou. Ik kan het mij zo goed voorstellen, hoe je je voelt.
Life sucks!
Dit werpt zo'n schaduw over je leven, over al het plezier wat je kan hebben; het trekt hopelijk geen wissel wat je relatie betreft. Althans niet echt heel erg. Ik begrijp dat je zegt dat het voor jou moeilijk is om een negatieve mindset om te buiten in een positieve. Dat kan je de eerste maanden nog wel doen maar dan wordt het wel erg zwaar. Eigenlijk zou je in ieder geval iemand moeten hebben bij wie je lekker uit kan huilen, kan praten, etc. zodat je je vriend niet al te veel hoeft te belasten. Snap je wat ik bedoel?
Het is en blijft gewoon killing, iedere maand weer hoop, spanning gevolgd door een enorme teleurstelling. En het gaat ook om nogal wat! Het gaat niet om het winnen van een prijsje bij de Staatsloterij ofzo. Dit heeft enorme invloed op de rest van je leven. Het wel of niet krijgen van een kind. En ik blijf erbij: waarom is het goddomme zo oneerlijk verdeeld in de wereld?
Vanochtend zag ik ook weer iemand lopen met een hele rits kinderen; misschien wel meer dan gepland. Ik snap dat er misschien mensen zijn die dat van mij ook denken: waarom gaat zij voor een vierde en hebben wij er nog geen een?
Ik vind dat ook super frusterend en als er iets zou zijn wat ik zou kunnen doen, ben ik de eerste die dat dan zou doen. Ik vind het werkelijk onuitstaanbaar dat mensen die zo graag willen, zo veel liefde en warmte te geven hebben, er zo veel moeite voor moeten doen. En dat is nog niet eens zo erg als als die dag dan maar komt, dat alle moeite beloond wordt!
Ik snap dus heel goed dat het af en toe even niet meer te dragen is, en dat je soms gewoon niet meer weet waar je nog kracht vandaan moet halen, en het geloof en hoop.....
Ik ben vanochtend naar het ziekenhuis geweest om voor de laatste keer bloed te geven. Het wordt getest om de fsh en amh waarde te bepalen en nog iets maar dat weet ik niet meer. Eind van de week krijg ik dan te horen of we verder mogen in het ivf traject. Ik ben super chagrijnig, ben ook ongelooflijk ongesteld en daardoor ben ik ongelooflijk moe. Maar ik heb er niet zo veel vertrouwen in. Ben erg bang voor het telefoontje met de mededeling dat het team er geen fiducie in heeft. Greysman houdt maar vol dat ik toch bewezen heb zwanger te kunnen raken, dat we gezond zijn, dat toch ook de eerste poging meteen raak was, anderhalf jaar geleden etc.etc.etc.
Pfff....Ik word hier al helemaal niet goed van; dat wachten op de uitslag. Gelukkig heb ik heel veel afleiding deze week dus de dagen zullen heus wel voorbij vliegen maar dan toch.....
maandag 10 oktober 2011 om 13:11
@Pop: op de ampullen staat toch een streepje. Daar breek je hem dan toch?
Dat was bij mij althans zo....vond het in het begin ook wel een beetje gedoe. Dat zelf rommelen..Was zo bang dat ik iets niet goed zou doen.
Ik heb later nog van een verpleegkundige een plastic dingetje gekregen die ik over zo'n ampul kon schuiven en dan kon ik hem makkelijker breken.
Maar goed; of dat nou makkelijk gaat of niet, tis even een gedoe. Je went er allemaal snel aan, vond ik. Het is zo snel geintegreerd in je dagelijkse ritme eigenlijk. Ik had er enorm tegen gezien en het idee dat ik het nog zelf in orde moest maken, maakte me helemaal pissed. En dan ook nog zelf spuiten. Nou, het was echt too much for me. Toen ik het hoorde. Maar ja, wat moet dat moet en het is mij allemaal zo ontzettend mee gevallen! Ik jaste zo makkelijk zo'n spuit erin maar ik nam er wel even de tijd voor om te focussen en ik had een wieg staan in mijn slaapkamer waar ik altijd naar keek en ik sprak dan als een soort mantra de woorden uit 'dit is voor Beertje'....ik was nog niet eens zwanger maar we hadden wel al een naam. Die begon voor een meisje en voor een jongetje met een B. Maar een vriendin van mij begon het kindje Beertje te noemen. Nou, het is met recht een beer want hij is inmiddels 8 maanden, 79 cm en 10 kilo! Mijn andere kids waren een stuk lichter maar ook kleiner/korter.....
Dat was bij mij althans zo....vond het in het begin ook wel een beetje gedoe. Dat zelf rommelen..Was zo bang dat ik iets niet goed zou doen.
Ik heb later nog van een verpleegkundige een plastic dingetje gekregen die ik over zo'n ampul kon schuiven en dan kon ik hem makkelijker breken.
Maar goed; of dat nou makkelijk gaat of niet, tis even een gedoe. Je went er allemaal snel aan, vond ik. Het is zo snel geintegreerd in je dagelijkse ritme eigenlijk. Ik had er enorm tegen gezien en het idee dat ik het nog zelf in orde moest maken, maakte me helemaal pissed. En dan ook nog zelf spuiten. Nou, het was echt too much for me. Toen ik het hoorde. Maar ja, wat moet dat moet en het is mij allemaal zo ontzettend mee gevallen! Ik jaste zo makkelijk zo'n spuit erin maar ik nam er wel even de tijd voor om te focussen en ik had een wieg staan in mijn slaapkamer waar ik altijd naar keek en ik sprak dan als een soort mantra de woorden uit 'dit is voor Beertje'....ik was nog niet eens zwanger maar we hadden wel al een naam. Die begon voor een meisje en voor een jongetje met een B. Maar een vriendin van mij begon het kindje Beertje te noemen. Nou, het is met recht een beer want hij is inmiddels 8 maanden, 79 cm en 10 kilo! Mijn andere kids waren een stuk lichter maar ook kleiner/korter.....
maandag 10 oktober 2011 om 13:20
Ben er weer 
42 follikels, en er zijn 21 eitjes uitgekomen dus nu allemaal worden bevrucht
Woensdag worden we erover gebeld, donderdag als het goed is de terugplaatsing.
Helaas bij de punctie wat complicaties, waardoor ik 2 infusen kreeg (elke hand 1), een katheter ingestopt kreeg (au!) en de verdoving was uitgewerkt (nog meer au!)
Manlief was er gelukkig bij en ik heb zijn hand nogal blauw geknepen
Na de behandeling werd ik in een keer heel erg wit en stond op punt van flauwvallen en overgeven, maar het ging gelukkig goed!!!!!!
Daarna naar zon soort uitslaapkamer, heeel erg last van m'n buik, kwam er op een gegeven moment ook nog een andere vrouw bij die ook een punctie had gedaan maar niks heeft gevoeld grrr
Maar ik moest het heel erg rustig aan doen en mag deze week niet werken.
M'n man is heeel erg lief voor mij
42 follikels, en er zijn 21 eitjes uitgekomen dus nu allemaal worden bevrucht
Woensdag worden we erover gebeld, donderdag als het goed is de terugplaatsing.
Helaas bij de punctie wat complicaties, waardoor ik 2 infusen kreeg (elke hand 1), een katheter ingestopt kreeg (au!) en de verdoving was uitgewerkt (nog meer au!)
Manlief was er gelukkig bij en ik heb zijn hand nogal blauw geknepen
Na de behandeling werd ik in een keer heel erg wit en stond op punt van flauwvallen en overgeven, maar het ging gelukkig goed!!!!!!
Daarna naar zon soort uitslaapkamer, heeel erg last van m'n buik, kwam er op een gegeven moment ook nog een andere vrouw bij die ook een punctie had gedaan maar niks heeft gevoeld grrr
Maar ik moest het heel erg rustig aan doen en mag deze week niet werken.
M'n man is heeel erg lief voor mij
maandag 10 oktober 2011 om 13:22
Wow kk! 42! Respect voor jou! En nu lekker bijkomen en sterkte vandaag.
Sookie wat fijn dat er nu een escape iui wordt gedaan.
Ks Dikke knuffel voor jou.
Grey's ook voor jou een knuffel. Hopelijk krijg je snel goed nieuws en mag je nog een poging wagen.
Ik moest vanochtend ook weer voor de eerste fm, nu 14mm dus woensdag weer.
Sookie wat fijn dat er nu een escape iui wordt gedaan.
Ks Dikke knuffel voor jou.
Grey's ook voor jou een knuffel. Hopelijk krijg je snel goed nieuws en mag je nog een poging wagen.
Ik moest vanochtend ook weer voor de eerste fm, nu 14mm dus woensdag weer.
maandag 10 oktober 2011 om 13:35
Even snel op mn werk ingelogd..
KK... wow... ben er stil van! Dat had je nooit van jezelf verwacht denk ik, dat jij zo'n bikkel bent! Heel stoer!!
Sookie, wie weet is dit juist jullie moment! Even balen, maar er is nu ook een kans. Die gaan jullie grijpen!
En een knuffel voor KS en Greys, en iedereen die 'm nodig heeft.
Tot laterssss
KK... wow... ben er stil van! Dat had je nooit van jezelf verwacht denk ik, dat jij zo'n bikkel bent! Heel stoer!!
Sookie, wie weet is dit juist jullie moment! Even balen, maar er is nu ook een kans. Die gaan jullie grijpen!
En een knuffel voor KS en Greys, en iedereen die 'm nodig heeft.
Tot laterssss
