Zwanger
alle pijlers
De prikbitches
donderdag 15 november 2012 om 11:38
donderdag 15 november 2012 om 11:44
@Eva, je bent een kanjer
Was jaren hier op het forum stille meelezer en heb hier zo onzettend veel geleerd door o.a. jou waardoor ik me er uiteindelijk toch aan toe gezet heb de mm in te gaan terwijl ik er altijd vel tegen was.
Voor een leek maakte de topic van toen Kaetje de wereld van de spuiten en naalden toegankelijker omdat je een beeld kreeg hoe het er aan toe gaat met alle successen en teleurstellingen.
@edc, broedze
@Sawasdee, succes!
Was jaren hier op het forum stille meelezer en heb hier zo onzettend veel geleerd door o.a. jou waardoor ik me er uiteindelijk toch aan toe gezet heb de mm in te gaan terwijl ik er altijd vel tegen was.
Voor een leek maakte de topic van toen Kaetje de wereld van de spuiten en naalden toegankelijker omdat je een beeld kreeg hoe het er aan toe gaat met alle successen en teleurstellingen.
@edc, broedze
@Sawasdee, succes!
donderdag 15 november 2012 om 11:55
Nina, wat lief! Toch zijn de successen hier in de meerderheid en dat geeft ook hier wel eens een scheef beeld van de uiteindelijke resultaten van de MMM ben ik bang. Iedereen gaat er hoopvol in (en dat is ook goed!) maar nu we al zo veel jaren samen schrijven zijn er ook vrouwen die er met lege handen weer uit zijn gekomen. En als je diegenen dan niet alleen via het forum maar soms ook nog privé via hyves of zelfs in het echte leven kent dan is dat wel heftig. Vooral voor degenen die zelf 2, 3 of zelfs meer IVF pogingen achter de rug hebben of waarbij de leeftijd nadert dat het niet meer kan. Eerst waren de prikbitches de groep waar je niet bij wilde horen maar nu ontstaat er daaruit nog een aparte groep waar ook niemand bij wil horen. Ik heb zoveel bewondering voor die groep! Ik denk iedereen hier wel. Maar ze zijn wat onzichtbaarder omdat ze hier (bijna) niet meer schrijven. Uit de vroege tijden zijn er een aantal die gestopt zijn met behandelen en toen ook met schrijven omdat het te confronterend is. Wie weet is die vrouw in dat tvprogamma één van ons geweest of zijn er vrouwen die hier mee hebben geschreven en naar deze vrouw kijken en wilden dat ze er zo goed uit waren gekomen. Want wat ik begrijp van wat ik lees heeft deze mevrouw weer wat van haar leven gemaakt en kan ze nu verder gaan.
Niet alleen tegen jou zeg ik dit Nina hoor! Gewoon in het algemeen. Ik ben blij dat dit topic altijd zo toegankelijk was en dat het jou (en veel anderen) geholpen heeft.
Niet alleen tegen jou zeg ik dit Nina hoor! Gewoon in het algemeen. Ik ben blij dat dit topic altijd zo toegankelijk was en dat het jou (en veel anderen) geholpen heeft.
donderdag 15 november 2012 om 12:08
Kuuk ik begrijp dat je het helemaal niet kwetsend bedoelt. In je eerste reactie had je het over de vrouw zelf en niet over de programmamakers. Je mag er ook anders instaan en anders naar kijken.
Misschien spreekt ook mijn angst dat mensen mij maar zielig vinden met mijn hond in plaats van kind. Ik ben bang dat ze denken dat ik mijn hond behandel alsof het mijn kind is. Terwijl mijn hond echt mijn hond is en geen invulling van mijn onvervulde kinderwens.
Eva je bent een lieverd!
Misschien spreekt ook mijn angst dat mensen mij maar zielig vinden met mijn hond in plaats van kind. Ik ben bang dat ze denken dat ik mijn hond behandel alsof het mijn kind is. Terwijl mijn hond echt mijn hond is en geen invulling van mijn onvervulde kinderwens.
Eva je bent een lieverd!
donderdag 15 november 2012 om 13:10
Ik ben zo'n vrouw die iets van haar leven moet maken na het mislukken van haar kinderwens. Na 6 keer iui, 2 keer ivf, 2 keer icsi en 2 keer cryo tp en een vroege miskraam.
Ik zal jullie zeggen dat dat verrot moeilijk is! Ik ben een van die oud gediende die hieronder beschreven wordt. Niemand kan zich een voorstelling maken hoe het is na de MMM en lege handen. Dat kan je pas als je er het er mee moet doen. Want je heb naast je pijn ook nog een leven. Een leven waar je op dat moment helemaal niet blij mee bent maar wel hebt. Maar in dat leven heb je je man/vrouw, ouders (en misschien ook niet eens meer), je schoonouders je broers, zussen, neefjes, vrienden. Je hond, je kat, je goudvis. Deze mensen en dieren zijn wel blij met jouw, wel blij met jouw leven. En het zijn deze mensen en dieren die er voor zorgen dat je door gaat.
uiteindelijk ga je nieuwe doelen stellen, nieuwe kansen aanpakken en zelfs de voordelen zien van het geen kinderen hebben. Dat neemt niet weg dat de wens naar een kindje nog steeds zo groot is maar je moet verder.
Zelfs nu, na 2 jaar vragen we ons nog steeds wel eens af waar doen we het allemaal nog voor. Ja voor elkaar maar de wens naar een gezin neemt niet af. De pijn wordt niet minder
Die wens is zo ontzettend groot en de teleurstelling is elke maand nog steeds zo heftig dat we een spiraaltje hebben laten zetten vorige week. Gewoon om rust te creeren, om zeker te weten dat je ongesteld wordt, niet meer hoeft te hopen dat je zwanger bent. Dat kun je je misschien niet voorstellen maar da komt omdat je nog zo met de behandelingen bezig bent, nog vol met hoop zit.
En weet je er zijn altijd mensen die de domme opmerkingen maken "neem een hond" "Je moet er niet zo veel mee bezig zijn" "ga lekker op vakantie" ! Ik kan je wel vertellen die laatste 2 werken echt niet! Maar hoe iemand dit ook tegen je zegt of hoe dat ik een tv programma of in geschreven tekst ook overkomt besteed er niet te veel energie aan. Die kun je wel beter gebruiken. Is het niet voor een nieuwe behandeling, dan is het wel om een teleurstelling te verwerken. Of om naar een kinderverjaardag te gaan of om met zwangere vriendinnen leuke dingen te gaan doen. Of om gewoon door te gaan met je leven.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje heeft kunnen relativeren/
Ik zal jullie zeggen dat dat verrot moeilijk is! Ik ben een van die oud gediende die hieronder beschreven wordt. Niemand kan zich een voorstelling maken hoe het is na de MMM en lege handen. Dat kan je pas als je er het er mee moet doen. Want je heb naast je pijn ook nog een leven. Een leven waar je op dat moment helemaal niet blij mee bent maar wel hebt. Maar in dat leven heb je je man/vrouw, ouders (en misschien ook niet eens meer), je schoonouders je broers, zussen, neefjes, vrienden. Je hond, je kat, je goudvis. Deze mensen en dieren zijn wel blij met jouw, wel blij met jouw leven. En het zijn deze mensen en dieren die er voor zorgen dat je door gaat.
uiteindelijk ga je nieuwe doelen stellen, nieuwe kansen aanpakken en zelfs de voordelen zien van het geen kinderen hebben. Dat neemt niet weg dat de wens naar een kindje nog steeds zo groot is maar je moet verder.
Zelfs nu, na 2 jaar vragen we ons nog steeds wel eens af waar doen we het allemaal nog voor. Ja voor elkaar maar de wens naar een gezin neemt niet af. De pijn wordt niet minder
Die wens is zo ontzettend groot en de teleurstelling is elke maand nog steeds zo heftig dat we een spiraaltje hebben laten zetten vorige week. Gewoon om rust te creeren, om zeker te weten dat je ongesteld wordt, niet meer hoeft te hopen dat je zwanger bent. Dat kun je je misschien niet voorstellen maar da komt omdat je nog zo met de behandelingen bezig bent, nog vol met hoop zit.
En weet je er zijn altijd mensen die de domme opmerkingen maken "neem een hond" "Je moet er niet zo veel mee bezig zijn" "ga lekker op vakantie" ! Ik kan je wel vertellen die laatste 2 werken echt niet! Maar hoe iemand dit ook tegen je zegt of hoe dat ik een tv programma of in geschreven tekst ook overkomt besteed er niet te veel energie aan. Die kun je wel beter gebruiken. Is het niet voor een nieuwe behandeling, dan is het wel om een teleurstelling te verwerken. Of om naar een kinderverjaardag te gaan of om met zwangere vriendinnen leuke dingen te gaan doen. Of om gewoon door te gaan met je leven.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje heeft kunnen relativeren/
donderdag 15 november 2012 om 13:45
Merel, je verhaal doet niet relativeren, maar is heel erg aangrijpend. Komt hard bij mij binnen, door je verdriet, en je eerlijkheid. Je probeert je, terwijl je in de medische molen zit, te wapenen tegen teleurstellingen, maar je hebt zeker nog hoop op een goede afloop. En ik sta er pas net in, ik kan me de teleurstellingen en de lange weg die jullie hebben afgelegd niet eens voorstellen. Elke poging, elke maand, weer opnieuw. Wat moet dat zwaar zijn, en wat kan ik me de verschrikkelijke keuze voor een spiraaltje voorstellen. Want daarmee is elke, onnavolgbare en tegen beter weten in- hoop waarschijnljik echt weg.
Ik weet niet eens wat ik precies wil zeggen, maar meer dat je me ontzettend raakt met je verhaal. Verdriet gaat niet zomaar weg, als een bepaald traject eindigt. Zlefs hoop op een wonder niet. Ik hoop wel dat het verdriet dragelijker, en meer op de achtergrond, wordt. heel erg veel sterkte.
Ik weet niet eens wat ik precies wil zeggen, maar meer dat je me ontzettend raakt met je verhaal. Verdriet gaat niet zomaar weg, als een bepaald traject eindigt. Zlefs hoop op een wonder niet. Ik hoop wel dat het verdriet dragelijker, en meer op de achtergrond, wordt. heel erg veel sterkte.
donderdag 15 november 2012 om 13:55
Wow.. ben er stil van! Vanmorgen even de berichtjes van gisteren en vandaag gelezen op mijn telefoon, en sindsdien prikken de tranen achter mijn ogen..
En ik nu achter de laptop zit, en de nieuwe berichtjes heb bijgelezen, is die brok in mijn keel alleen maar groter.
En het komt vast ook door de hormonen van m'n zwangerschap (ooh.. ik heb nog niet eerder zoveel gehuild als afgelopen half jaar!!), ik laat de tranen stromen.
Tranen, omdat ik zó trots ben jullie te 'kennen', mee te leven.
Tranen omdat ik zo verdrietig ben om al het bekende en al het 'stille' verdriet.
Tranen om mijn eigen traject en pijn en verdriet.
Tranen van blijdschap dat ik zwanger ben, zó veel geluk.. ik ben er iedere dag nog zovan onder de indruk, dat ik dít mee mag maken.
Ook al is er de afgelopen tijd wat onegrip over en weer hier op het forum.. Ik lees vooral ook betrokkenheid, liefde, meeleven met elkaar, hoop en troost.
Kaetje heeft in de tabel niet voor niets gekozen voor de omschrijving 'superstoere meisjes', voor alle prikbitches die hier zijn (of zijn geweest). En stoer, dat zijn we!
Hele, hele dikke voor een ieder!
(En Merel.. als er hier op het forum een knopje 'respect' was bij een post, dan weet ik zeker dat jouw post in de loop van de dag wel tientallen (nee..wel 1000x) gerespecteerd zou worden!
)
Zooo.. en nu ga ik 'n Kleenex pakken, en mascara bijwerken..
En ik nu achter de laptop zit, en de nieuwe berichtjes heb bijgelezen, is die brok in mijn keel alleen maar groter.
En het komt vast ook door de hormonen van m'n zwangerschap (ooh.. ik heb nog niet eerder zoveel gehuild als afgelopen half jaar!!), ik laat de tranen stromen.
Tranen, omdat ik zó trots ben jullie te 'kennen', mee te leven.
Tranen omdat ik zo verdrietig ben om al het bekende en al het 'stille' verdriet.
Tranen om mijn eigen traject en pijn en verdriet.
Tranen van blijdschap dat ik zwanger ben, zó veel geluk.. ik ben er iedere dag nog zovan onder de indruk, dat ik dít mee mag maken.
Ook al is er de afgelopen tijd wat onegrip over en weer hier op het forum.. Ik lees vooral ook betrokkenheid, liefde, meeleven met elkaar, hoop en troost.
Kaetje heeft in de tabel niet voor niets gekozen voor de omschrijving 'superstoere meisjes', voor alle prikbitches die hier zijn (of zijn geweest). En stoer, dat zijn we!
Hele, hele dikke voor een ieder!
(En Merel.. als er hier op het forum een knopje 'respect' was bij een post, dan weet ik zeker dat jouw post in de loop van de dag wel tientallen (nee..wel 1000x) gerespecteerd zou worden!
)
Zooo.. en nu ga ik 'n Kleenex pakken, en mascara bijwerken..
donderdag 15 november 2012 om 13:56
Merel, jij was één van de personen aan wie ik dacht en vaker moet denken (hoewel je mij niet zult kennen) en je post komt nu ook keihard bij mij binnen. Ik zit met waterige ogen achter mijn pc en ik weet gewoon niks te zeggen, terwijl ik en iedereen het zo graag voor elkaar en voor jezelf zou willen "verzachten".
Aanvulling: zoals Pop al zegt, groot respect voor jou(w post).
Kaetje, ik weet niet of er zo'n scheef beeld bestaat op/door dit topic, ik vind dat het juist de (soms heel harde) werkelijkheid goed weergeeft. Bij sommigen heeft de behandeling snel effect, bij sommigen zijn er ontzettend veel pogingen voor nodig en sommigen blijven voor altijd met lege handen. En juist die onzekerheid en angst, maar soms ook de verschrikkelijke blijdschap, is wat hier vaak zo goed en treffend wordt beschreven en waar ik me aan vast kan houden.
Aanvulling: zoals Pop al zegt, groot respect voor jou(w post).
Kaetje, ik weet niet of er zo'n scheef beeld bestaat op/door dit topic, ik vind dat het juist de (soms heel harde) werkelijkheid goed weergeeft. Bij sommigen heeft de behandeling snel effect, bij sommigen zijn er ontzettend veel pogingen voor nodig en sommigen blijven voor altijd met lege handen. En juist die onzekerheid en angst, maar soms ook de verschrikkelijke blijdschap, is wat hier vaak zo goed en treffend wordt beschreven en waar ik me aan vast kan houden.
donderdag 15 november 2012 om 14:13
voor Merel. Je hebt het prachtig verwoord!
Jemie, ik denk dat een stukje in de tabel met vrouwen die uitbehandeld zijn een realistischer beeld zou geven. Het zijn er meer dan je denkt. De lijst met zwangeren wordt langer en langer (gelukkig maar!) maar helaas wordt die onzichtbare lijst van vrouwen die met lege handen achter blijven ook langer en langer....
De term stoere meisjes heeft iemand anders bedacht. Weet het niet zeker maar ik dacht Yamuna.
Jemie, ik denk dat een stukje in de tabel met vrouwen die uitbehandeld zijn een realistischer beeld zou geven. Het zijn er meer dan je denkt. De lijst met zwangeren wordt langer en langer (gelukkig maar!) maar helaas wordt die onzichtbare lijst van vrouwen die met lege handen achter blijven ook langer en langer....
De term stoere meisjes heeft iemand anders bedacht. Weet het niet zeker maar ik dacht Yamuna.
donderdag 15 november 2012 om 14:30
donderdag 15 november 2012 om 14:34
Merel, je maakt me niet bang, of niet banger dan ik al was, dat het bij ons nooit lukt.Het is een reele mogelijkheid, waaraan ik nu nog niet al te veel denk, maar soms bewust wel, om te bedenken wat we dan zouden voelen en doen. Ik probeer positief te blijven, maar ben aan de andere kant allergisch voor goed bedoelde opmerkingen van familie of vrienden 'die zo'n goed gevoel erbij hebben' of 'zeker weten dat het ons vast gaat lukken'. Helaas is dat geen zekerheid en zullen we dit stap voor stap, met de bijbehorende angsten en onzekerheden moeten doen.
Ik heb juist heel erg veel respect voor de wijze waarop je met je verdriet omgaat. De reacties na mij verwoorden het misschien beter. ik weet niet hoe je smileys kan plaatsen, maar ook ik, als voor jou onbekende, stuur je een dikke knuffel.
Ik heb juist heel erg veel respect voor de wijze waarop je met je verdriet omgaat. De reacties na mij verwoorden het misschien beter. ik weet niet hoe je smileys kan plaatsen, maar ook ik, als voor jou onbekende, stuur je een dikke knuffel.
donderdag 15 november 2012 om 15:09
Kaetje, dan bedoelen wij toch hetzelfde (ik dacht dat jij bedoelde dat het een scheef beeld was doordat hier vooral mensen schrijven die nog volop in de medische molen zitten en dat mensen bij wie het wel lukt steeds minder schrijven). De lijst zal inderdaad een stuk langer zijn in werkelijkheid, ik heb begrepen dat ongeveer de helft van de behandelingen uiteindelijk slagen en de helft dus niet. Dat is veel meer dan wat je hier leest.
Het is en blijft onzichtbaar verdriet, vooral voor "buitenstaanders". En hoewel ik eerlijkheidshalve moet bekennen dat ik regelmatig naar het lijstje kijk van bitches die wel zwanger zijn geraakt en kinderen hebben gekregen en liever de andere verhalen uit de weg ga - zo heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik lid werd van Freya -, kan ik niet om het verdriet heen van anderen en dat van mezelf en vind ik het ook ontzettend knap hoe Merel dat hier beschrijft. Daarom een dikke dikke
(Merel, we hebben nooit echt tegelijkertijd meegeschreven, maar ben al wel wat jaartjes volger geweest, dus je kunt mij ook niet echt kennen hoor;-)).
Dan even iets heeeel anders. Ik mag morgen naar Gent voor een hysteroscopie! Lijkt me wel wonderlijk om je baarmoeder van binnen te zien, zie er ook niet echt tegenop (hoop natuurlijk wel dat er niks bijzonders te zien is...). Wie hebben er hier ervaring mee?
Het is en blijft onzichtbaar verdriet, vooral voor "buitenstaanders". En hoewel ik eerlijkheidshalve moet bekennen dat ik regelmatig naar het lijstje kijk van bitches die wel zwanger zijn geraakt en kinderen hebben gekregen en liever de andere verhalen uit de weg ga - zo heeft het wel een tijdje geduurd voordat ik lid werd van Freya -, kan ik niet om het verdriet heen van anderen en dat van mezelf en vind ik het ook ontzettend knap hoe Merel dat hier beschrijft. Daarom een dikke dikke
(Merel, we hebben nooit echt tegelijkertijd meegeschreven, maar ben al wel wat jaartjes volger geweest, dus je kunt mij ook niet echt kennen hoor;-)).
Dan even iets heeeel anders. Ik mag morgen naar Gent voor een hysteroscopie! Lijkt me wel wonderlijk om je baarmoeder van binnen te zien, zie er ook niet echt tegenop (hoop natuurlijk wel dat er niks bijzonders te zien is...). Wie hebben er hier ervaring mee?
donderdag 15 november 2012 om 15:20
Oei, Jemie, helaas heb ik daar ervaring mee (zo schrijf ik nooit mee, zo heb ik ineens heel wat te melden
Ik kreeg een hysteroscopie omdat ik ook nog met een ander wetenschappelijk onderzoek mee deed. Daarbij deden ze bij de ene groep allemaal voorafgaand aan Poging 1 een hysteroscopie, om eventuele 'oneffenheden' en/of ontstekingen in de baarmoeder voorafgaand alvast aan te pakken,en bij de andere groep werd dat niet gedaan.
Ik viel in de groep waarbij het wel werd gedaan, dus vrijwillig en ik vond het heel erg pijnlijk. Wel kort, maar ik viel een paar keer bijna flauw. Sorry, niet echt een fijn verhaal. Ik heb er daarna weinig last van gehad, het waren gewoon 10-15 zeer pijnlijke minuten.
Ik moest ook eerst thee met suiker drinken in een andere kamer, voor ik naar huis mocht. Ik had vantevoren Aleve geslikt, omdat daar naproxen in zit, maar ik zou je even goed laten informeren of ze je misschien wat sterkers kunnen geven. Maar misschien heeft baarmoeder een hogere pijngrens, dat kan ook
Bij mij werd er niets gevonden. Ze vertelden in mijn ziekenhuis dat ze eventuele kleine vergroeiingen/vleesbomen of andere kleine zaken wel gelijk aanpakken, en dan zou het dus langer kunnen duren.
Ik kreeg een hysteroscopie omdat ik ook nog met een ander wetenschappelijk onderzoek mee deed. Daarbij deden ze bij de ene groep allemaal voorafgaand aan Poging 1 een hysteroscopie, om eventuele 'oneffenheden' en/of ontstekingen in de baarmoeder voorafgaand alvast aan te pakken,en bij de andere groep werd dat niet gedaan.
Ik viel in de groep waarbij het wel werd gedaan, dus vrijwillig en ik vond het heel erg pijnlijk. Wel kort, maar ik viel een paar keer bijna flauw. Sorry, niet echt een fijn verhaal. Ik heb er daarna weinig last van gehad, het waren gewoon 10-15 zeer pijnlijke minuten.
Ik moest ook eerst thee met suiker drinken in een andere kamer, voor ik naar huis mocht. Ik had vantevoren Aleve geslikt, omdat daar naproxen in zit, maar ik zou je even goed laten informeren of ze je misschien wat sterkers kunnen geven. Maar misschien heeft baarmoeder een hogere pijngrens, dat kan ook
Bij mij werd er niets gevonden. Ze vertelden in mijn ziekenhuis dat ze eventuele kleine vergroeiingen/vleesbomen of andere kleine zaken wel gelijk aanpakken, en dan zou het dus langer kunnen duren.
donderdag 15 november 2012 om 15:34
Jemie, ik ben geen prikbitch, maar heb veel ervaring met hysterescopieen (vanwege asherman, verklevingen in de baarmoeder). Ik moet helaas ook zeggen dat het een naar gevoel is. Van tevoren naproxen slikken idd, verder is er zover ik weet weinig aan de pijn te doen. Stel dat er iets weggehaald moet worden, kan je voor een licht roesje kiezen. Of als het een kleine ingreep is doen ze het zonder. Tenminste, zo ging het in mijn zkh.
Sterkte.
Sterkte.
donderdag 15 november 2012 om 15:55
Merel, heel veel respect voor jou inderdaad! Wat verwoord je het allemaal mooi. Ik krijg er ook tranen in mijn ogen van. Al sta ik nu - heel luxe! - aan de andere kant, de pijn en het verdriet die/dat je beschrijft kan ik me goed voorstellen. Ik vind het wel fijn om weer eens van je gehoord te hebben hoe het nu gaat, door de post van Eva liep ik vandaag sowieso aan je te denken.
donderdag 15 november 2012 om 16:02
Ook ik zit hier te brullen om jouw aangrijpende post Merel. En ook ik denk nog regelmatig aan jou en je verhaal. Wat een onmogelijke beslissing heb jij moeten nemen. Ik wil je een hele dikke knuffel sturen en mijn respect tonen.
En dat respect heb ik ook voor jou Eva. Ik sluit me aan bij wat andere schrijfsters over jou hebben gepost. Moet er ook een potje om janken dat ik jou blijkbaar het gevoel heb gegeven dat ik vrouwen, die op welke manier dan ook omgaan met ongewenste kinderloosheid, veroordeel. Doel je op mijn post van gistermiddag waarin ik de woorden 'belachelijk verhaal' gebruik? Mag je me best quoten hoor als dat iets opheldert. Lullig geformuleerd geef ik toe. Het ging mij puur en alleen om de opmerking van Kuuk, dat mensen dan gaan zeggen: 'Dan neem je toch een hond'. Niets meer en niets minder. En dan baal ik ervan dat het zoveel overhoop haalt hier bij jou en anderen. Dacht dat ik duidelijk had uitgelegd hoe ik het bedoelde, maar dan lijkt het het alleen nog maar erger te maken. Dat bedoelde ik met 'aan de haal gaan'. Misschien ook ongelukig geformuleerd. Het laat mij niet los zoals je merkt, want ik kan het niet verkroppen dat we elkaar blijkbaar niet begrijpen en ik het gevoel blijf hebben dat ik onterecht een 'veeg uit de pan' krijg.
Ik wens jou en ieder ander met een diepgekoesterde kinderwens echt het aller allerbeste. Daarom blijf ik hier ook meelezen en meeleven.
Ook mijn excuses naar anderen hier die ik onbedoeld heb gekwetst met mijn posts. En nu laat ik het los...
En dat respect heb ik ook voor jou Eva. Ik sluit me aan bij wat andere schrijfsters over jou hebben gepost. Moet er ook een potje om janken dat ik jou blijkbaar het gevoel heb gegeven dat ik vrouwen, die op welke manier dan ook omgaan met ongewenste kinderloosheid, veroordeel. Doel je op mijn post van gistermiddag waarin ik de woorden 'belachelijk verhaal' gebruik? Mag je me best quoten hoor als dat iets opheldert. Lullig geformuleerd geef ik toe. Het ging mij puur en alleen om de opmerking van Kuuk, dat mensen dan gaan zeggen: 'Dan neem je toch een hond'. Niets meer en niets minder. En dan baal ik ervan dat het zoveel overhoop haalt hier bij jou en anderen. Dacht dat ik duidelijk had uitgelegd hoe ik het bedoelde, maar dan lijkt het het alleen nog maar erger te maken. Dat bedoelde ik met 'aan de haal gaan'. Misschien ook ongelukig geformuleerd. Het laat mij niet los zoals je merkt, want ik kan het niet verkroppen dat we elkaar blijkbaar niet begrijpen en ik het gevoel blijf hebben dat ik onterecht een 'veeg uit de pan' krijg.
Ik wens jou en ieder ander met een diepgekoesterde kinderwens echt het aller allerbeste. Daarom blijf ik hier ook meelezen en meeleven.
Ook mijn excuses naar anderen hier die ik onbedoeld heb gekwetst met mijn posts. En nu laat ik het los...
donderdag 15 november 2012 om 16:18
Jemie, we bedoelen hetzelfde inderdaad. Ik denk dat je van dit topic, als buitenstaander, het idee krijgt dat eigenlijk iedereen wel zwanger raakt. Zeker als je naar de tabel kijkt. Er zijn ook een aantal oude schrijfsters "verdwenen" die ook uit de tabel wilden. Zo lijkt het alsof iedereen óf nog in de MMM zit óf zwanger is óf een kind heeft gekregen en dat is niet zo.
donderdag 15 november 2012 om 16:22
Het is een "zwaar" dagje vandaag hier op het topic, maar zoals ik al schreef : het is zo vaak onzichtbaar verdriet en hier wordt het toch wat zichtbaarder gemaakt. Ik hoop dat een ieder zich hier getroost en gesteund voelt.
Zelf ben ik (in het dagelijks leven en mijn werk) wel gewend aan stevige discussies en het is eerlijk gezegd voor mij ook de reden om hier mee te lezen en te schrijven en niet op een ander forum (waar het er vaak wat "liever" maar daardoor soms ook oppervlakkig aan toe gaat). Ik hoop dus dat iedereen blijft schrijven wat zij kwijt wil en dat er niet een soort rem op komt uit angst om anderen voor het hoofd te stoten. Want uiteindelijk wordt hier volgens mij niks geschreven met de bedoeling om anderen te kwetsen, integendeel.
Bedankt voor de reacties op de hysteroscopie-vraag! Ik had al zo'n vermoeden dat het toch iets meer kan tegenvallen dan wat je in de foldertjes leest
Zelf ben ik (in het dagelijks leven en mijn werk) wel gewend aan stevige discussies en het is eerlijk gezegd voor mij ook de reden om hier mee te lezen en te schrijven en niet op een ander forum (waar het er vaak wat "liever" maar daardoor soms ook oppervlakkig aan toe gaat). Ik hoop dus dat iedereen blijft schrijven wat zij kwijt wil en dat er niet een soort rem op komt uit angst om anderen voor het hoofd te stoten. Want uiteindelijk wordt hier volgens mij niks geschreven met de bedoeling om anderen te kwetsen, integendeel.
Bedankt voor de reacties op de hysteroscopie-vraag! Ik had al zo'n vermoeden dat het toch iets meer kan tegenvallen dan wat je in de foldertjes leest