Zwanger
alle pijlers
Depressief
donderdag 18 september 2014 om 11:35
Zwanger en depressief. Ik had die combinatie niet verwacht en toch ben ik depressief.
Ik ben bijna 28 weken zwanger en dit kindje is ontzettend welkom. Ik hou ook heel veel van ons kindje en juist dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Ik voel me schuldig tegenover zowel mijn man als ons kindje. Ik herken mezelf niet meer. Kan nergens meer van genieten. Ben moe. Huilerig. Mijn man doet zijn best, maar weet niet hoe lang hij deze situatie nog trekt. En dat maakt mij ontzettend bang, onzeker en nog verdrietiger. Ik voel me alleen staan. Ik weet niet wanneer deze depressie wegtrekt en ik mis zijn steun. Hij zegt niet dat we het samen redden en dat het allemaal goed komt. In plaats daarvan zegt hij dat hij het ook niet weet en dat hij niet weet hoe lang hij dit nog trekt. Ik begrijp dat het voor hem ook heel moeilijk is, maar als hij geen vertrouwen er in heeft dat het goed komt, hoe moet ik dat dan hebben?
Nu komt bij mij de vraag op: Wat moet ik doen? Afwachten hoe het over een tijdje gaat? Hopen dat onze relatie standhoudt of kiezen voor een breuk?
Herkennen jullie iets? Hebben jullie zelf te maken gehad met een depressie tijdens de zwangerschap? Hoe verliep dat? Heeft de relatie stand gehouden?
Ik ben bijna 28 weken zwanger en dit kindje is ontzettend welkom. Ik hou ook heel veel van ons kindje en juist dat maakt het allemaal zo moeilijk.
Ik voel me schuldig tegenover zowel mijn man als ons kindje. Ik herken mezelf niet meer. Kan nergens meer van genieten. Ben moe. Huilerig. Mijn man doet zijn best, maar weet niet hoe lang hij deze situatie nog trekt. En dat maakt mij ontzettend bang, onzeker en nog verdrietiger. Ik voel me alleen staan. Ik weet niet wanneer deze depressie wegtrekt en ik mis zijn steun. Hij zegt niet dat we het samen redden en dat het allemaal goed komt. In plaats daarvan zegt hij dat hij het ook niet weet en dat hij niet weet hoe lang hij dit nog trekt. Ik begrijp dat het voor hem ook heel moeilijk is, maar als hij geen vertrouwen er in heeft dat het goed komt, hoe moet ik dat dan hebben?
Nu komt bij mij de vraag op: Wat moet ik doen? Afwachten hoe het over een tijdje gaat? Hopen dat onze relatie standhoudt of kiezen voor een breuk?
Herkennen jullie iets? Hebben jullie zelf te maken gehad met een depressie tijdens de zwangerschap? Hoe verliep dat? Heeft de relatie stand gehouden?
donderdag 18 september 2014 om 11:38
donderdag 18 september 2014 om 11:40
Eens met eekhoorn. Je bent nu met de verkeerde vraag bezig. Je bent depressief, waarschijnlijk door de hormonen, en dus kleurt je stemming alles. Dit gaat niet zomaar over. Zoek hulp voor jezelf en neem geen drastische beslissingen die je straks niet terug kunt draaien. Ga naar de huisarts. Sterkte!
donderdag 18 september 2014 om 11:41
Ik sluit me aan bij eekhoorn. Echt hulp zoeken hoor, dat is voor jou en jullie baby het beste. Jullie zijn nu allebei even het belangrijkste. Vraag je man om mee te gaan naar de dokter, zodat hij ook zijn kant van het verhaal kan vertellen.
Hoe lang is dit eigenlijk al gaande als jouw man zegt dat hij dit niet meer trekt?
donderdag 18 september 2014 om 11:46
In het eerste trimester ben ik enorm misselijk geweest, daarna ging het een aantal weken steeds beter en voelde ik me ook redelijk goed. Daarna even heel goed gevoeld en nu sinds een week of 6 voel ik me niet zo goed meer.
Mijn man en ik hebben hiervoor ook problemen gehad en dit is zeg maar gestapeld. Ik dacht dat het vorige minder een rol speelde, maar dat is dus blijkbaar niet zo.
Mijn man en ik hebben hiervoor ook problemen gehad en dit is zeg maar gestapeld. Ik dacht dat het vorige minder een rol speelde, maar dat is dus blijkbaar niet zo.
donderdag 18 september 2014 om 12:02
In het verleden heb ik eenmaal een depressie gehad. Ik ben van mezelf wel instabiel, maar niet zoals nu. Het is nu te heftig om te zeggen dat het een dipje is.
Ik heb vanmorgen de huisarts gebeld en word vanmiddag teruggebeld.
Op dit moment voelt alles zo zwaar en donker aan. Ik voel me schuldig tegenover het prachtige mensje dat in mij groeit, tegenover mijn man die heel veel voor ons doet en toch ben ik ook boos op hem. Boos omdat hij me niet zegt dat we het samen redden. of tenminste dat zegt hij niet met zoveel woorden. Hij zegt wel dat hij de relatie niet gaat beeindigen. Dat als we uit elkaar gaan, ik degene ben die die stap zet en dat hij zichzelf nog steeds over pak hem beet 10, 15, 20 jaar samen met mij ziet.
Maar toch... Het voelt allemaal aan alsof hij langzaam vertrekt.
Ik heb vanmorgen de huisarts gebeld en word vanmiddag teruggebeld.
Op dit moment voelt alles zo zwaar en donker aan. Ik voel me schuldig tegenover het prachtige mensje dat in mij groeit, tegenover mijn man die heel veel voor ons doet en toch ben ik ook boos op hem. Boos omdat hij me niet zegt dat we het samen redden. of tenminste dat zegt hij niet met zoveel woorden. Hij zegt wel dat hij de relatie niet gaat beeindigen. Dat als we uit elkaar gaan, ik degene ben die die stap zet en dat hij zichzelf nog steeds over pak hem beet 10, 15, 20 jaar samen met mij ziet.
Maar toch... Het voelt allemaal aan alsof hij langzaam vertrekt.
donderdag 18 september 2014 om 13:52
"Mijn man en ik hebben hiervoor ook problemen gehad en dit is zeg maar gestapeld. Ik dacht dat het vorige minder een rol speelde, maar dat is dus blijkbaar niet zo."
"Ik ben van mezelf wel instabiel, maar niet zoals nu. Het is nu te heftig om te zeggen dat het een dipje is."
Sorry hoor maar waarom besluit je dan in Godsnaam een kind in deze wereld te brengen??
"Ik ben van mezelf wel instabiel, maar niet zoals nu. Het is nu te heftig om te zeggen dat het een dipje is."
Sorry hoor maar waarom besluit je dan in Godsnaam een kind in deze wereld te brengen??
donderdag 18 september 2014 om 14:06
quote:Anthonius schreef op 18 september 2014 @ 13:52:
"Mijn man en ik hebben hiervoor ook problemen gehad en dit is zeg maar gestapeld. Ik dacht dat het vorige minder een rol speelde, maar dat is dus blijkbaar niet zo."
"Ik ben van mezelf wel instabiel, maar niet zoals nu. Het is nu te heftig om te zeggen dat het een dipje is."
Sorry hoor maar waarom besluit je dan in Godsnaam een kind in deze wereld te brengen??
Zo zeg, dat is een zinnige en nuttige reactie..
Een depressie zorgt ervoor dat je de dingen niet helder ziet. Daardoor lijken de kleinste problemen enorm.
Toen ze besloten dat ze een kind wilden, was TO natuurlijk nog niet zwanger. En dus ook niet depressief.
"Mijn man en ik hebben hiervoor ook problemen gehad en dit is zeg maar gestapeld. Ik dacht dat het vorige minder een rol speelde, maar dat is dus blijkbaar niet zo."
"Ik ben van mezelf wel instabiel, maar niet zoals nu. Het is nu te heftig om te zeggen dat het een dipje is."
Sorry hoor maar waarom besluit je dan in Godsnaam een kind in deze wereld te brengen??
Zo zeg, dat is een zinnige en nuttige reactie..
Een depressie zorgt ervoor dat je de dingen niet helder ziet. Daardoor lijken de kleinste problemen enorm.
Toen ze besloten dat ze een kind wilden, was TO natuurlijk nog niet zwanger. En dus ook niet depressief.
donderdag 18 september 2014 om 14:13
Het is erg zwart-wit zoals het er staat.
We hebben problemen gehad en het ging heel veel maanden juist weer erg goed! Alleen nu ik depressief ben, komen er ook dingen naar boven die refereren naar die tijd. En ondanks dat er maanden over heen gegaan zijn, zit het nog diep. Dat is wat ik bedoel met stapelen.
Wat betreft instabiel. Ik ben van mezelf wat heen en weer maar niet een ernstig geval ofzo. Normaliter functioneer ik prima. Geen medicatie nodig. Geen therapie. Alleen wat sneller geëmotioneerd zeg maar.
We hebben problemen gehad en het ging heel veel maanden juist weer erg goed! Alleen nu ik depressief ben, komen er ook dingen naar boven die refereren naar die tijd. En ondanks dat er maanden over heen gegaan zijn, zit het nog diep. Dat is wat ik bedoel met stapelen.
Wat betreft instabiel. Ik ben van mezelf wat heen en weer maar niet een ernstig geval ofzo. Normaliter functioneer ik prima. Geen medicatie nodig. Geen therapie. Alleen wat sneller geëmotioneerd zeg maar.
donderdag 18 september 2014 om 15:36
Hoi x-tra, ik heb speciaal even een computer opgezocht om te kunnen reageren op jou topic (op m'n telefoon gaat dat niet lekker). Ik ben 6 jaar geleden depressief geweest en heb sindsdien lange tijd een hele lage dosis antidepressivum geslikt. Uiteindelijk heb ik dit afgebouwd. Eind 2013 raakte ik zwanger. Na een prima start van de zwangerschap werd ik somber, huilerig, kreeg paniekaanvallen (hartkloppingen, pijn op de borst). Met 22 weken ben ik gestopt met werken. Wat een tegenvaller! Zonder de druk van mijn werk ging het redelijk en heb ik mijn zwangerschap 'uitgezeten'. De laatste maand was vreselijk; ik kon alleen maar huilen. Herken volledig het schuldgevoel waarover jij schrijft naar je kindje toe en naar je vriend. 'Ik ben nu zwanger van een geweldige man, dat wilde ik zo graag en nu zit ik hier dag in dag uit te brullen....'. Kort voor de uitgerekende datum ben ik uiteindelijk bij een psychiater terecht gekomen en hebben we een plan gemaakt voor na de bevalling. Mijn zoontje is 8 weken geleden geboren. Ik heb hem eerst zelf gevoed maar na een week rommelen (ik had niet genoeg voeding) daarmee gestopt. Vanaf dat moment werd ik weer langzaamaan mezelf. Nu voel ik me weer prima, heb energie en heb zelfs weer zin om straks te gaan werken.
Achteraf kan ik pas goed plaatsen wat er is gebeurd; onder invloed van hormonen ben ik depressief geraakt.na het stoppen met de bv kon mijn lichaam zich weer herstellen en knapte ik weer op. Schokkend hoe groot de impact van hormonen is! Voor mijn man is het ook erg prettig dat ik weer opknap/opgeknapt ben. Het is voor hem ook zwaar geweest.
Ik sta nog onder controle van de psychiater, iig nog het komende half jaar. Achteraf ben ik te laat bij hem terecht gekomen. Volgens hem is het echt niet nodig om tijdens een zwangerschap zo depressief te zijn. Tegenwoordig is, onder goede begeleiding en op goede gronden, medicatie mogelijk. Ik ben (voor mijn zoontje) blij dat ik de zwangerschap heb uitgedragen zonder medicatie te gebruiken, maar zou het nooit zo een tweede keer doen.
Dit is mijn verhaal. Wat ik wil zeggen (voorgangers zeggen het met minder woorden); zoek hulp, vraag om begeleiding (en dan niet 1x per maand een gesprekje bij de huisarts!). Neem je vriend (af en toe) mee, zodat hij hoort van een professional wat er met je aan de hand is.
Wat ik ook wil zeggen: het gaat over! Dit is niet zoals jij bent; dit ben jij onder invloed van hormonen.
En als laatste: ben je op de hoogte van het bestaan van de POPpoli's? http://www.poppoli.nl/pop-poli/
Achteraf kan ik pas goed plaatsen wat er is gebeurd; onder invloed van hormonen ben ik depressief geraakt.na het stoppen met de bv kon mijn lichaam zich weer herstellen en knapte ik weer op. Schokkend hoe groot de impact van hormonen is! Voor mijn man is het ook erg prettig dat ik weer opknap/opgeknapt ben. Het is voor hem ook zwaar geweest.
Ik sta nog onder controle van de psychiater, iig nog het komende half jaar. Achteraf ben ik te laat bij hem terecht gekomen. Volgens hem is het echt niet nodig om tijdens een zwangerschap zo depressief te zijn. Tegenwoordig is, onder goede begeleiding en op goede gronden, medicatie mogelijk. Ik ben (voor mijn zoontje) blij dat ik de zwangerschap heb uitgedragen zonder medicatie te gebruiken, maar zou het nooit zo een tweede keer doen.
Dit is mijn verhaal. Wat ik wil zeggen (voorgangers zeggen het met minder woorden); zoek hulp, vraag om begeleiding (en dan niet 1x per maand een gesprekje bij de huisarts!). Neem je vriend (af en toe) mee, zodat hij hoort van een professional wat er met je aan de hand is.
Wat ik ook wil zeggen: het gaat over! Dit is niet zoals jij bent; dit ben jij onder invloed van hormonen.
En als laatste: ben je op de hoogte van het bestaan van de POPpoli's? http://www.poppoli.nl/pop-poli/
donderdag 18 september 2014 om 16:50
Allereerst nog gefeliciteerd met jullie zoontje!
Ik ben benieuwd wat de huisarts morgen gaat voorstellen. Eerlijk gezegd zie ik ad niet zitten tijdens de zwangerschap. Bovendien duurt het een aantal weken voordat het werkt en ik heb de stille hoop dat de depressie verdwijnt na de bevalling. Er wordt in ieder geval op veel sites genoemd dat die kans redelijk groot is.
Ja, schuldgevoelens.... Ik heb echt een fantastische man waar ik heel erg gek op ben en ik ben heel blij dat ik met hem een kindje krijg en toch is er constant dat vreemde gevoel. Niet blij zijn, snel geïrriteerd, moe, niet kunnen slapen e.d.
Fijn om te lezen dat het bij jou de goede kant op gaat! Dat geeft moed.
Ik ben benieuwd wat de huisarts morgen gaat voorstellen. Eerlijk gezegd zie ik ad niet zitten tijdens de zwangerschap. Bovendien duurt het een aantal weken voordat het werkt en ik heb de stille hoop dat de depressie verdwijnt na de bevalling. Er wordt in ieder geval op veel sites genoemd dat die kans redelijk groot is.
Ja, schuldgevoelens.... Ik heb echt een fantastische man waar ik heel erg gek op ben en ik ben heel blij dat ik met hem een kindje krijg en toch is er constant dat vreemde gevoel. Niet blij zijn, snel geïrriteerd, moe, niet kunnen slapen e.d.
Fijn om te lezen dat het bij jou de goede kant op gaat! Dat geeft moed.
