Zwanger
alle pijlers
En hoe nu verder
dinsdag 3 september 2013 om 00:23
Ik heb pcos dat is al een aantal jaar terug vastgesteld. Maar toen nog geen kinderwens. Vorig jaar hadden we toch besloten om er voor te gaan en na een half jaar was ik spontaan zwanger. Wat een geluk want dat hadden we niet verwacht. Helaas anderhalve maand later ging het mis en was de eerste miskraam een feit.
Heel verdrietig natuurlijk maar trooste mij met het feit dat het nog veel erger kon. Maar omdat ik eigenlijk niet ongesteld werd ivm pcos en dus ook geen eisprong had zijn we begin dit jaar toch naar de gynaecoloog gegaan.
Alle onderzoeken gehad en toen bleek bij de echo dat er toch mogelijk een eisprong aan zat te komen. Verder werd idd toch opnieuw pcos vastgesteld.
4 weken later een nieuwe afspraak we zouden met clomid beginnen.
Ik was ongesteld geworden dus de week van de afspraak toch maar met ovulatietesten opzoek naar mijn eisprong. Na 4 knalpositieve ovulatietesten toch ook maar een zwangerschapstest gedaan en jahoor toch ook positief.
Volgende dag naar de gynaecoloog echo gehad en dat bevestigde de zwangerschap maar wel enorm pril. 3 a 4 weken maar volgens de eisprong moest het 6 weken zijn. Vreemd!
Twee weken later opnieuw echo, vruchtzakje was gegroeid maar nog geen hartslag. Twee weken later opnieuw echo gepland maar tussentijd door een enorme bloeding. Mijn broek doorweekt en tot op mijn sokken bloed. Nou dat is weer mis was mijn gedachte. Naar de gyn en een echo gekregen. Vruchtzakje zat er nog maar nog steeds geen hartslag. Nog maar weer een weekje aanzien hoe het gaat. Wederom nog zo'n bloeding gehad.
Opnieuw echo vruchtzakje weer gegroeid maar nog niks te zien verder.
Mijn baarmoederwand leek aan een kant heel dun. Dus er moest snel wat gebeuren. Dus diezelfde week nog een curettage.
Volgens de papieren was ik een dikke 8 weken zwanger volgens mijzelf 11 weken.
Na de curettage zijn we op vakantie gegaan en 5 weken later nacontrole en we zouden met clomid starten.
Vol goede moed gingen we heen. Maar ook dat liep weer wat anders.
Het vruchtzakje zat er nog. Een andere gyn er bij en zij vertelde dat het een aparte soort buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Eentje op de overgang van eileider en baarmoeder op een stuk waar veel doorbloeding is en weghalen met een operatie was geen optie veel te gevaarlijk. Ik zou namelijk kunnen doodbloeden. Oplossing was chemo en heeel veel controles.
Chemo injectie gehad. Niet direct veel last van gehad. Beetje misselijk. Maar een week later enorme buikpijn en verloor ik bloed.
Direct opgenomen en anderhalf uur later lag ik op de ok met het vermoeden dat mijn baarmoeder was gescheurd. Gelukkig viel dit mee en was het 'maar' mijn eierstok en kon het blijven bij een kijkoperatie ipv een complete buik operatie en kon ik mijn baarmoeder houden.
Ik weer naar huis alles leek in orde. Een dag later ben ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht ivm ernstige bloedingen en dit bleef maar doorgaan. Na een paar dagen wilden ze mij naar huis sturen omdat er niks veranderde. Ik ben niet gegaan omdat ik het totaal niet vertrouwde en ik nog steeds bloedingen had. Dat was maar goed ook want 's nachts ging het helemaal mis. Twee ernstige bloedingen achter elkaar waarna ik in shock belandde. Dat was wel de laatste bloeding en ik was daarna zo slap als een vaatdoekje met een hb van 4.
Daarna zo'n weer controles, vruchtzakje was nog steeds niet weg. Maar was wel veranderd.
Vanwege de chemo moest ik weer aan de pil en mocht ik absoluut niet zwanger worden. Eerst drie maanden rust. Dan weer controles of alles weg was.
Een maand later overleed mijn vader. Dus wederom veel verdriet.
Nu zijn die drie maanden om en hebben we twee weken geleden groen licht gekregen we mochten weer verder. Eerst 1x kijken wat mijn eigen cyclus deed ivm pcos en daarna eventueel met clomid.
Nu had ik uit mijzelf een eisprong en ook nog snel ook cd 12 al. Maar mijn bms was nog maar 4 a 5 mm. Het kon niet echt goed gemeten worden want er zat ook nog vocht tussen.
Er waren twee opties of mijn hormonen in de war of verklevingen. Hormonen zijn gecheckt en die waren goed. Dus verklevingen.
En nu is het wachten tot ik over drie weken een hysteroscopie krijg. Om te zien hoe ernstig het is. Ik moet 3 weken wachten omdat ik mogelijk nu zwanger zou kunnen zijn. (Tweede helft cyclus) en tijdens een menstruatie wordt het niet gedaan.
En nu ben ik wederom zo ontzettend verdrietig. De tegenslagen volgen elkaar maar op. Het lijkt wel of er niks meezit. We hebben geen idee wat ons allemaal weer te wachten staat. Is het nog mogelijk om ooit zwanger te worden? En hoelang duurt het nog voordat we weer verder kunnen.
En stel ik ben nu zwanger is dat dan niet gedoemd om weer mis te gaan.
Wat ik wil met dit verhaal. Ik wil het gewoon kwijt. Ik hoop dat er dames zijn met positieve verhalen. Die mij een beetje kunnen opbeuren. En misschien een beetje kunnen helpen inzien dat het misschien nog goed kan aflopen.
Ik heb momenteel totaal geen vertrouwen in mijn eigen lichaam of dat het nog goed komt en ik ooit ons eigen kindje in handen kan houden.
Momenteel kan ik even weinig meer incasseren. Je hebt meestal wel een buffer waarmee je slecht nieuws opvangt en kan verwerken. Die is bij mij totaal op.
Heel verdrietig natuurlijk maar trooste mij met het feit dat het nog veel erger kon. Maar omdat ik eigenlijk niet ongesteld werd ivm pcos en dus ook geen eisprong had zijn we begin dit jaar toch naar de gynaecoloog gegaan.
Alle onderzoeken gehad en toen bleek bij de echo dat er toch mogelijk een eisprong aan zat te komen. Verder werd idd toch opnieuw pcos vastgesteld.
4 weken later een nieuwe afspraak we zouden met clomid beginnen.
Ik was ongesteld geworden dus de week van de afspraak toch maar met ovulatietesten opzoek naar mijn eisprong. Na 4 knalpositieve ovulatietesten toch ook maar een zwangerschapstest gedaan en jahoor toch ook positief.
Volgende dag naar de gynaecoloog echo gehad en dat bevestigde de zwangerschap maar wel enorm pril. 3 a 4 weken maar volgens de eisprong moest het 6 weken zijn. Vreemd!
Twee weken later opnieuw echo, vruchtzakje was gegroeid maar nog geen hartslag. Twee weken later opnieuw echo gepland maar tussentijd door een enorme bloeding. Mijn broek doorweekt en tot op mijn sokken bloed. Nou dat is weer mis was mijn gedachte. Naar de gyn en een echo gekregen. Vruchtzakje zat er nog maar nog steeds geen hartslag. Nog maar weer een weekje aanzien hoe het gaat. Wederom nog zo'n bloeding gehad.
Opnieuw echo vruchtzakje weer gegroeid maar nog niks te zien verder.
Mijn baarmoederwand leek aan een kant heel dun. Dus er moest snel wat gebeuren. Dus diezelfde week nog een curettage.
Volgens de papieren was ik een dikke 8 weken zwanger volgens mijzelf 11 weken.
Na de curettage zijn we op vakantie gegaan en 5 weken later nacontrole en we zouden met clomid starten.
Vol goede moed gingen we heen. Maar ook dat liep weer wat anders.
Het vruchtzakje zat er nog. Een andere gyn er bij en zij vertelde dat het een aparte soort buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Eentje op de overgang van eileider en baarmoeder op een stuk waar veel doorbloeding is en weghalen met een operatie was geen optie veel te gevaarlijk. Ik zou namelijk kunnen doodbloeden. Oplossing was chemo en heeel veel controles.
Chemo injectie gehad. Niet direct veel last van gehad. Beetje misselijk. Maar een week later enorme buikpijn en verloor ik bloed.
Direct opgenomen en anderhalf uur later lag ik op de ok met het vermoeden dat mijn baarmoeder was gescheurd. Gelukkig viel dit mee en was het 'maar' mijn eierstok en kon het blijven bij een kijkoperatie ipv een complete buik operatie en kon ik mijn baarmoeder houden.
Ik weer naar huis alles leek in orde. Een dag later ben ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht ivm ernstige bloedingen en dit bleef maar doorgaan. Na een paar dagen wilden ze mij naar huis sturen omdat er niks veranderde. Ik ben niet gegaan omdat ik het totaal niet vertrouwde en ik nog steeds bloedingen had. Dat was maar goed ook want 's nachts ging het helemaal mis. Twee ernstige bloedingen achter elkaar waarna ik in shock belandde. Dat was wel de laatste bloeding en ik was daarna zo slap als een vaatdoekje met een hb van 4.
Daarna zo'n weer controles, vruchtzakje was nog steeds niet weg. Maar was wel veranderd.
Vanwege de chemo moest ik weer aan de pil en mocht ik absoluut niet zwanger worden. Eerst drie maanden rust. Dan weer controles of alles weg was.
Een maand later overleed mijn vader. Dus wederom veel verdriet.
Nu zijn die drie maanden om en hebben we twee weken geleden groen licht gekregen we mochten weer verder. Eerst 1x kijken wat mijn eigen cyclus deed ivm pcos en daarna eventueel met clomid.
Nu had ik uit mijzelf een eisprong en ook nog snel ook cd 12 al. Maar mijn bms was nog maar 4 a 5 mm. Het kon niet echt goed gemeten worden want er zat ook nog vocht tussen.
Er waren twee opties of mijn hormonen in de war of verklevingen. Hormonen zijn gecheckt en die waren goed. Dus verklevingen.
En nu is het wachten tot ik over drie weken een hysteroscopie krijg. Om te zien hoe ernstig het is. Ik moet 3 weken wachten omdat ik mogelijk nu zwanger zou kunnen zijn. (Tweede helft cyclus) en tijdens een menstruatie wordt het niet gedaan.
En nu ben ik wederom zo ontzettend verdrietig. De tegenslagen volgen elkaar maar op. Het lijkt wel of er niks meezit. We hebben geen idee wat ons allemaal weer te wachten staat. Is het nog mogelijk om ooit zwanger te worden? En hoelang duurt het nog voordat we weer verder kunnen.
En stel ik ben nu zwanger is dat dan niet gedoemd om weer mis te gaan.
Wat ik wil met dit verhaal. Ik wil het gewoon kwijt. Ik hoop dat er dames zijn met positieve verhalen. Die mij een beetje kunnen opbeuren. En misschien een beetje kunnen helpen inzien dat het misschien nog goed kan aflopen.
Ik heb momenteel totaal geen vertrouwen in mijn eigen lichaam of dat het nog goed komt en ik ooit ons eigen kindje in handen kan houden.
Momenteel kan ik even weinig meer incasseren. Je hebt meestal wel een buffer waarmee je slecht nieuws opvangt en kan verwerken. Die is bij mij totaal op.
dinsdag 3 september 2013 om 00:36
dinsdag 3 september 2013 om 08:04
Lieve Biscuit, ik ken je verhaal al van het andere topic maar als je het zo in één tekst opschrijft is het toch weer heel heftig om te lezen. Helaas kan ik je niet meer geven dan een hele dikke knuffel Ik hoop dat het hier mensen zijn met positeve verhalen die je weer een beetje hoop kunnen geven. Sterkte
dinsdag 3 september 2013 om 08:41
Dikke !! Wat een verhaal zeg! Zoveel ellende allemaal achter elkaar. Helaas herkenbaar het gevoel dat het nooit meezit.
Ik duim heel erg voor je dat je geen last hebt van verklevingen. Maar als dat wel het geval is, dan is het in 95% van de gevallen te genezen! Ga dan aub naar het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp. Daar zijn ze gespecialiseerd in verklevingen (Ashermann) en als ze het ergens kunnen verhelpen dan is het daar. Ik ben daar ook behandeld, ook voor placentaresten en verklevingen. Ik wacht de eerste menstruatie nog af na de behandeling.
Veel sterkte!!
Ik duim heel erg voor je dat je geen last hebt van verklevingen. Maar als dat wel het geval is, dan is het in 95% van de gevallen te genezen! Ga dan aub naar het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp. Daar zijn ze gespecialiseerd in verklevingen (Ashermann) en als ze het ergens kunnen verhelpen dan is het daar. Ik ben daar ook behandeld, ook voor placentaresten en verklevingen. Ik wacht de eerste menstruatie nog af na de behandeling.
Veel sterkte!!
dinsdag 3 september 2013 om 09:00
ach meisje...sterkte samen met je man. Heb er verder niets over te zeggen omdat ik er niets over weet. Erg veel narigheid op een rij...zo kan het dus ook... "we nemen een kind" heb ik altijd al een rare uitdrukking gevonden, nu weet ik ook weer waarom...
Ik wens je nu vooral veel geluk!!
Knuffel van eendvogel
Ik wens je nu vooral veel geluk!!
Knuffel van eendvogel
dinsdag 3 september 2013 om 09:27
Lieve Biscuit, jouw verhaal is zo heftig. En je moet nu inmiddels wel zoveel pech hebben gehad dat die gifbeker wel eens een keertje leeg mag zijn hoor. Ik hoop enorm dat de hsg laat zien dat er toch geen verklevingen zijn of dat als ze er zijn, ze direct verwijderd kunnen worden.
Ik kan me goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt. Ik ben een (tweede) kindje nu eigenlijk al een beetje aan het opgeven en dat na een veel minder heftig verhaal dan dat van jou. Maar dat gaat dan wel over een tweede kindje, ik ben immers al moeder. Ik hoop voor jou dat je kracht kan halen uit de wens om moeder te worden en dat je door durft te blijven gaan om deze wens in vervulling te laten gaan. Ik geloof er in dat het gaat lukken.
En ik hoop natuurlijk dat je nu geen (grote) tegenslagen meer te verwerken krijgt, maar mocht dit toch zo zijn, dan hoop ik dat je er met ons over wilt blijven praten op het topic, zodat we je je (als is het maar een klein beetje) kunnen steunen.
Zet 'm op lieve Biscuit!!
Ik kan me goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt. Ik ben een (tweede) kindje nu eigenlijk al een beetje aan het opgeven en dat na een veel minder heftig verhaal dan dat van jou. Maar dat gaat dan wel over een tweede kindje, ik ben immers al moeder. Ik hoop voor jou dat je kracht kan halen uit de wens om moeder te worden en dat je door durft te blijven gaan om deze wens in vervulling te laten gaan. Ik geloof er in dat het gaat lukken.
En ik hoop natuurlijk dat je nu geen (grote) tegenslagen meer te verwerken krijgt, maar mocht dit toch zo zijn, dan hoop ik dat je er met ons over wilt blijven praten op het topic, zodat we je je (als is het maar een klein beetje) kunnen steunen.
Zet 'm op lieve Biscuit!!
dinsdag 3 september 2013 om 09:42
Wat een heftig verhaal, als ik zo iets lees dan denk ik wel eens.
Nou het is nu wel genoeg hoor! Ze hebben hun portie ellende nu wel gehad.
Ik hoop dat er binnen kort een stijgende lijn voor jullie komt.
Tot dan, heel veel sterkte!
Als je ergens mee zit wij zijn hier altijd.
Nou het is nu wel genoeg hoor! Ze hebben hun portie ellende nu wel gehad.
Ik hoop dat er binnen kort een stijgende lijn voor jullie komt.
Tot dan, heel veel sterkte!
Als je ergens mee zit wij zijn hier altijd.
Er wordt hier meer gezogen dan in de gemiddelde pornofilm.
dinsdag 3 september 2013 om 11:29
@tulpblaadje hoe ernstig waren je verklevingen? En hoe snel kon je terecht in spaarnwoude? En hoe lang duurde de behandeling?
@rest dank voor de steunbetuigingen.
Morgen een telefonische afspraak met de gyn om nog wat vragen te beantwoorden.
Op de echo werden twee vochtholtes gezien en daartussen het bms tegen elkaar aan.
Verder word ik nog wel ongesteld( ontrekkingsbloeding van de pil). Ik hoop dat dat laatste een goed teken is.
@rest dank voor de steunbetuigingen.
Morgen een telefonische afspraak met de gyn om nog wat vragen te beantwoorden.
Op de echo werden twee vochtholtes gezien en daartussen het bms tegen elkaar aan.
Verder word ik nog wel ongesteld( ontrekkingsbloeding van de pil). Ik hoop dat dat laatste een goed teken is.
dinsdag 3 september 2013 om 11:51
Mijn verkleving was niet ernstig. Ik ben nl niet gecuretteerd, maar er is een manuele placentaverwijdering toegepast tijdens de bevalling (de placenta wilde niet geheel loskomen). Maar omdat ik pijn bleef houden en mijn cyclus niet op gang kwam, heb ik aan de bel getrokken. Er bleek een lichte verkleving die ze hebben weggeknipt. Ik ben direct naar het Spaarne Ziekenhuis gegaan, de wachttijd is 3 weken omdat veel vrouwen daarnaartoe worden doorverwezen. Daar zit nou eenmaal dé specialist van Nederland. De behandeling duurde iets van 20 minuten en viel mij reuze mee. Doorverwijzing had ik gewoon via mijn huisarts geregeld.
Bij mij viel het mee, maar ik ken iemand die ernstige Asherman had na een curettage en 9 behandelingen heeft gehad. Inmiddels zwanger van de 2e mbv ICSI. Dus geef de hoop niet op!
Oh ik ben voor de behandeling wel 1 keer gewoon ongesteld geworden, zodanig dat ik twijfelde de afspraak af te zeggen. Het zag er normaal uit. Gelukkig niet gedaan en gewoon gegaan! Dus ongesteld worden zegt helaas niets. Op mijn echo was er ook vocht te zien.
Bij mij viel het mee, maar ik ken iemand die ernstige Asherman had na een curettage en 9 behandelingen heeft gehad. Inmiddels zwanger van de 2e mbv ICSI. Dus geef de hoop niet op!
Oh ik ben voor de behandeling wel 1 keer gewoon ongesteld geworden, zodanig dat ik twijfelde de afspraak af te zeggen. Het zag er normaal uit. Gelukkig niet gedaan en gewoon gegaan! Dus ongesteld worden zegt helaas niets. Op mijn echo was er ook vocht te zien.
dinsdag 3 september 2013 om 12:11
Hoi biscuit,
Ook ik heb nà een curettage verklevingen overgehouden. Het waren veel kleine verklevingen die rond de opening van de eileiders zaten in de baarmoeder die het zwanger worden verhinderen.We kwamen daar achter tijdens een hysteroscopie mijn gynaecoloog heeft ze toen losgeknipt heb toen 10 weken een zware pil moeten slikken (mycrogenon50) en rustig aan gedaan daarna een controle Hsg waaruit bleek dat alles goed was genezen. Gelijk gestopt met de pil en nu ben ik 10+3 weken zwanger. Nu hangt het er natuurlijk vanaf hoe ernstig de verklevingen zijn wat voor behandeling e krijgt maar mocht je grote verklevingen hebben zou ik je ook aanraden naar het spaarne te gaan daar zit de specialist op dit gebied en heeft al vele goede resultaten geboekt met zijn behandelingen.
Ook ik heb nà een curettage verklevingen overgehouden. Het waren veel kleine verklevingen die rond de opening van de eileiders zaten in de baarmoeder die het zwanger worden verhinderen.We kwamen daar achter tijdens een hysteroscopie mijn gynaecoloog heeft ze toen losgeknipt heb toen 10 weken een zware pil moeten slikken (mycrogenon50) en rustig aan gedaan daarna een controle Hsg waaruit bleek dat alles goed was genezen. Gelijk gestopt met de pil en nu ben ik 10+3 weken zwanger. Nu hangt het er natuurlijk vanaf hoe ernstig de verklevingen zijn wat voor behandeling e krijgt maar mocht je grote verklevingen hebben zou ik je ook aanraden naar het spaarne te gaan daar zit de specialist op dit gebied en heeft al vele goede resultaten geboekt met zijn behandelingen.
dinsdag 3 september 2013 om 12:40
@tulpblaadje een wachttijd van 3 weken valt mij mee. Ik moet nu ook 3 weken wachten ivm mijn cyclus en een mogelijke zwangerschap. Ik had verwacht dat je voor het spaarne veel langer moest wachten omdat daar veel dames naar toe gestuurd worden. Eerder in de richting van een paar maanden.
Heb jij ook iets van hormonen en of spiraaltje oid gekregen?
@miranda dank voor je verhaal.
Hoe ben je die 10 weken doorgekomen? Wij zijn eigenlijk dit hele jaar al aan het wachten tot we een poging kunnen doen. Dus ben het wachten zo ontzettend zat. We hadden net weer groen licht gekregen.
Ben wel blij te horen dat het goed kan gaan.
Heb jij ook iets van hormonen en of spiraaltje oid gekregen?
@miranda dank voor je verhaal.
Hoe ben je die 10 weken doorgekomen? Wij zijn eigenlijk dit hele jaar al aan het wachten tot we een poging kunnen doen. Dus ben het wachten zo ontzettend zat. We hadden net weer groen licht gekregen.
Ben wel blij te horen dat het goed kan gaan.
dinsdag 3 september 2013 om 12:53
Na mijn curettage heeft het zeker 7 maanden geduurd met zeer onregelmatige cyclus voordat ik aan de bel trok ik dacht dat mijn lichaam gewoon nog wat tijd nodig had maar ergens in mijn onderbewuste voelde ik dat er iets niet klopte huisarts wilde me eerst niet doorverwijzen en me nog een half jaar laten wachten wat ik niet accepteerde dus uiteindelijk toch weer een doorverwijzing gynaecoloog nam me gelijk serieus en ik werkt ingepland voor een hysteroscopie waaruit dus bleek dat ik verklevingen had ik was zo blij dat mijn gevoel gelijk had dat ik die 10 weken niet zo erg meer vond. Na al die maanden van onzekerheid konden die 10 weken er ook nog wel bij maar oh wat was ik blij dat alles goed genezen was en nu gelijk na stoppen met de pil weer zwanger. Houd in je hoofd dat er nu eindelijk wat gebeurt om de oorzaak te ontdekken en op te lossen zodat er geen belemmering meer is om zwanger te worden dat heeft mij geholpen.
dinsdag 3 september 2013 om 14:19
Ik heb geen hormonen of spiraaltje nodig gehad. Hoef ook niet meer terug te komen voor controle in principe. Dit komt vooral omdat ik er heel vroeg bij was, de verkleving was nog erg vers zeg maar. Mijn gevoel zei me dat er iets niet goed was en ik heb daarom niet gewacht. Ik heb ook al eens een curettage gehad, dus wist van de gevaren.
Net als bij Miranda wilde mijn huisarts mij ook laten wachten, eventueel menstruatie opwekken met hormoonkuurtje. Maar dat heb ik geweigerd, voelde gewoon dat het niet daaraan lag.
Wanneer heb je je afspraak? Of ga je meteen naar het Spaarne? Dat scheelt wel tijd denk ik, kan meteen de juiste dokter de onderzoeken doen en kan dat wat wachttijd schelen als je alsnog doorverwezen moet worden.
@Miranda: gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat mooi einde na die ellendige Asherman.
Net als bij Miranda wilde mijn huisarts mij ook laten wachten, eventueel menstruatie opwekken met hormoonkuurtje. Maar dat heb ik geweigerd, voelde gewoon dat het niet daaraan lag.
Wanneer heb je je afspraak? Of ga je meteen naar het Spaarne? Dat scheelt wel tijd denk ik, kan meteen de juiste dokter de onderzoeken doen en kan dat wat wachttijd schelen als je alsnog doorverwezen moet worden.
@Miranda: gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat mooi einde na die ellendige Asherman.
dinsdag 3 september 2013 om 14:27
dinsdag 3 september 2013 om 23:09
@miranda je zag het als een oplossing dus. Ik vind het nog steeds moeilijk omdat ik het als zoveelste probleem zie. Ik geloof ook wel als je een diagnose hebt van hoe erg het is. Je er weer makkelijker tegen aan kunt. Ik hang nu nog in niemansland. Ik kan zwanger zijn en kan verklevingen hebben maar geen idee hoe ernstig en wat er nog meer achter weg komt. Ik kan heel slecht tegen die onzekerheid.
Ga je helemaal niet meer naar de verloskundige?
Gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap. Wat een mooie afsluiter. Ik hoop dat ik zo mag volgen.
@tulpenblaadje hoe snel was je erbij? Ik ben nu een dikke 5 maand verder na de curettage. Maar heb dus ook nog echt hele dikke bloedstolsel gehad en dat is zo'n 3 maand geleden.
Ik ga nu eerst die hysteroscopie doen in mijn eigen ziekenhuis. Als het blijkt dat het ernstiger is dan wat ze direct kunnen oplossen gaan we denk ik wel naar het spaarne. Maar ik heb wel vertrouwen in mijn gyn. Want zij kwam er eigenlijk direct zelf mee. Ze pakt ook wel door. Vanwege mijn voorgeschiedenis zit ik nu bij het hoofd van de afdeling van een academisch ziekenhuis dus dat geeft ook wel een goed gevoel.
Ga je helemaal niet meer naar de verloskundige?
Gefeliciteerd trouwens met je zwangerschap. Wat een mooie afsluiter. Ik hoop dat ik zo mag volgen.
@tulpenblaadje hoe snel was je erbij? Ik ben nu een dikke 5 maand verder na de curettage. Maar heb dus ook nog echt hele dikke bloedstolsel gehad en dat is zo'n 3 maand geleden.
Ik ga nu eerst die hysteroscopie doen in mijn eigen ziekenhuis. Als het blijkt dat het ernstiger is dan wat ze direct kunnen oplossen gaan we denk ik wel naar het spaarne. Maar ik heb wel vertrouwen in mijn gyn. Want zij kwam er eigenlijk direct zelf mee. Ze pakt ook wel door. Vanwege mijn voorgeschiedenis zit ik nu bij het hoofd van de afdeling van een academisch ziekenhuis dus dat geeft ook wel een goed gevoel.
woensdag 4 september 2013 om 08:01
Biscuit mijn verhaal is iets anders dan die van jouw, maar ik kan me heel goed voorstellen hoe je voelt. Hier zijn we na 3 jaar 22 weken zwanger naar verschillende miskramen(gelukkig geen currettages). Bij ons bleek na een jaar dat mijn vriend slechter zaad had en ook dat mijn schildklier waardes niet goed was. De klachten die bij een hoge schildklierwaardes liep ik al een meer dan een jaar bij de huisarts. Wat bleek ik had meer kans op een miskraam en aangeboren afwijkingen met deze waardes.
Toen mijn schildklier waarde op orde waren mochten we beginnen met iui. Ik kan je zeggen dat ik in 1,5 jaar tijd heb ik meerder miskramen gehad en mijn schildklier waardes bleven maar niet stabiel. Vooral dit laatste maakte me gek, want mij was gezegd dat schildklier problemen zo zijn opgelost. Uit eindelijk ben ik bij een professor gekomen die begin van het jaar mijn waardes stabiel kreeg.
Tijdens de eerst 3 maanden vond ik alles eng ook omdat ik nog een bloeding kreeg. Wij hebben wel 3 echo's gehad om ons wat zekerheid te geven. Met 18 weken bleek mijn schildklier waardes weer niet goed te zijn, maar gelukkig konden deze waarde op dit moment geen kwaad. Ik kan nu pas zeggen na een goede 20 weken echo dat ik erin ga geloven dat wij einde of begin van het jaar ouders worden.
Heel veel succes. Als jouw gynaecoloog goed voelt blijf dan gewoon daar want het helpt als je bij iemand loopt die jouw geschiedenis weet. Tenminste zo was het bij ons. Je kunt natuurlijk voor een speciale procedure ergens anders heen gaan, maar doe vooral dingen die goed voelen.
Toen mijn schildklier waarde op orde waren mochten we beginnen met iui. Ik kan je zeggen dat ik in 1,5 jaar tijd heb ik meerder miskramen gehad en mijn schildklier waardes bleven maar niet stabiel. Vooral dit laatste maakte me gek, want mij was gezegd dat schildklier problemen zo zijn opgelost. Uit eindelijk ben ik bij een professor gekomen die begin van het jaar mijn waardes stabiel kreeg.
Tijdens de eerst 3 maanden vond ik alles eng ook omdat ik nog een bloeding kreeg. Wij hebben wel 3 echo's gehad om ons wat zekerheid te geven. Met 18 weken bleek mijn schildklier waardes weer niet goed te zijn, maar gelukkig konden deze waarde op dit moment geen kwaad. Ik kan nu pas zeggen na een goede 20 weken echo dat ik erin ga geloven dat wij einde of begin van het jaar ouders worden.
Heel veel succes. Als jouw gynaecoloog goed voelt blijf dan gewoon daar want het helpt als je bij iemand loopt die jouw geschiedenis weet. Tenminste zo was het bij ons. Je kunt natuurlijk voor een speciale procedure ergens anders heen gaan, maar doe vooral dingen die goed voelen.
woensdag 4 september 2013 om 08:29
Ik ben geholpen 3 maanden na de bevalling. Bij 2 maanden naar huisarts voor verwijzing en dan een afspraak voor 3 weken later, waar ze eerst een echo gingen maken en bespreken met ons. Een week later was de behandeling.
Ik heb het niet bij mijn eigen gyn laten doen, omdat ik geen geduld had Het is vooral belangrijk dat de juiste specialist je behandelt, als er sprake is van Asherman.
Heel veel sterkte!! Hoop dat we snel zwanger zijn!
Ik heb het niet bij mijn eigen gyn laten doen, omdat ik geen geduld had Het is vooral belangrijk dat de juiste specialist je behandelt, als er sprake is van Asherman.
Heel veel sterkte!! Hoop dat we snel zwanger zijn!
woensdag 4 september 2013 om 23:42
@hier vandaag gesprek gehad met de gyn. Ik blijf echt zeker weten bij haar. Dus niet meer naar een arts assistent. Dat is wel fijn.
Alleen ze vertelde dat ze toch misschien wel twijfelt of ik wel verklevingen heb. Mogelijk is het zo dat mijn bms stelselmatig te dun is. En dat dan misschien het probleem is.
Ik weet nu niet meer waar ik op moet hopen/waar ik beter mee af ben. Want een te dun bms is ook niet goed te behandelen.
Verklevingen weet je niet hoe ernstig het is en wat er dus aan gedaan kan worden. En als ik nu zwanger zou zijn ben ik heel erg bang dat het gewoon weer wachten is tot het mis gaat omdat er eventuele verklevingen zijn en mijn bms zo dun is. Niet echt optimaal dus.
Ik geloof echt dat ik niet meer kan genieten van een zwangerschap ik ben nu al als de dood dat er weer iets mis gaat.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb dus nog steeds geen idee waar ik aan toe ben en word er een beetje moedeloos van.
@leoni gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik herken het wel dat je die angst steeds hebt. Volgens mij geloof je het pas als je je kindje echt in handen hebt.
Het is ook steeds die onzekerheid en vooral ook zelf totaal niks te kunnen doen. Ik zou zo graag iets doen.
@tulpblaadje dat is wel mooi snel.
Eigenlijk had ik aankomende week wel terecht gekunt planning technisch maar omdat ik mijn tweede helft van de cyclus zit en er kans is op een zwangerschap werd het dus nog 2 weken verder geschoven.
Dankje voor je medeleven. En idd hoop dat wel snel zwanger zijn.
Alleen ze vertelde dat ze toch misschien wel twijfelt of ik wel verklevingen heb. Mogelijk is het zo dat mijn bms stelselmatig te dun is. En dat dan misschien het probleem is.
Ik weet nu niet meer waar ik op moet hopen/waar ik beter mee af ben. Want een te dun bms is ook niet goed te behandelen.
Verklevingen weet je niet hoe ernstig het is en wat er dus aan gedaan kan worden. En als ik nu zwanger zou zijn ben ik heel erg bang dat het gewoon weer wachten is tot het mis gaat omdat er eventuele verklevingen zijn en mijn bms zo dun is. Niet echt optimaal dus.
Ik geloof echt dat ik niet meer kan genieten van een zwangerschap ik ben nu al als de dood dat er weer iets mis gaat.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb dus nog steeds geen idee waar ik aan toe ben en word er een beetje moedeloos van.
@leoni gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik herken het wel dat je die angst steeds hebt. Volgens mij geloof je het pas als je je kindje echt in handen hebt.
Het is ook steeds die onzekerheid en vooral ook zelf totaal niks te kunnen doen. Ik zou zo graag iets doen.
@tulpblaadje dat is wel mooi snel.
Eigenlijk had ik aankomende week wel terecht gekunt planning technisch maar omdat ik mijn tweede helft van de cyclus zit en er kans is op een zwangerschap werd het dus nog 2 weken verder geschoven.
Dankje voor je medeleven. En idd hoop dat wel snel zwanger zijn.
