Zwanger
alle pijlers
Ervaring met zofran bij HG?
zondag 11 november 2012 om 21:29
Nu ik voor de tweede keer in het ziekenhuis ben opgenomen vanwege mijn extreme zwangerschapsmisselijkheid, heb ik eindelijk iets gekregen wat lijkt te werken. Ik mocht via mijn infuus eenmalig Zofran hebben. En tadaa, nog dezelfde middag was de misselijkheid weg. Ook die avond en zelfs de volgende dag bleef het weg! Gisteren weer drama, kotsen-kotsen-kotsen. De gynaecoloog heeft toen zofran voorgeschreven 'indien nodig' en ik krijg ook omeprazol om mn maag rustig te houden.
Het lijkt nu goed te gaan, ik heb weer wat eetlust en ik hou mn eten en drinken binnen. Alleen merk ik dat de artsen nogal terughoudend zijn met het geven van zofran, terwijl ik op engelstalige medische sites zie dat het in het buitenland makkelijker wordt gegeven aan zwangere vrouwen.
Is er hier iemand die ook hyperemesis gravidarum heeft gehad en aan de zofran is geweest? Hoe werkte dat bij jou? hoe vaak en hoe veel mocht je daarvan?
Het lijkt nu goed te gaan, ik heb weer wat eetlust en ik hou mn eten en drinken binnen. Alleen merk ik dat de artsen nogal terughoudend zijn met het geven van zofran, terwijl ik op engelstalige medische sites zie dat het in het buitenland makkelijker wordt gegeven aan zwangere vrouwen.
Is er hier iemand die ook hyperemesis gravidarum heeft gehad en aan de zofran is geweest? Hoe werkte dat bij jou? hoe vaak en hoe veel mocht je daarvan?
zondag 11 november 2012 om 22:02
Bij mijn eerste zwangerschap kreeg ik niets. Laatst was ik weer zwanger en kreeg ik meteen primperan. Helaas kreeg ik een miskraam, dus verder ben ik niet gekomen.
Het is helaas in NL niet bij iedereen bekend dat Zofran gebruikt mag worden. Misschien vind je op onderstaande sites informatie die je mee kunt nemen naar een arts?
Steunpunt HG
HER (Amerikaanse site)
Als je nog meer vragen hebt stel ze gerust. Verder wil ik je heel veel sterkte, troost en kracht wensen. Ik weet hoe ontzettend zwaar het is.
Het is helaas in NL niet bij iedereen bekend dat Zofran gebruikt mag worden. Misschien vind je op onderstaande sites informatie die je mee kunt nemen naar een arts?
Steunpunt HG
HER (Amerikaanse site)
Als je nog meer vragen hebt stel ze gerust. Verder wil ik je heel veel sterkte, troost en kracht wensen. Ik weet hoe ontzettend zwaar het is.
maandag 12 november 2012 om 08:38
Ze zeggen-de artsen-dat er nog te weinig bekend is over de invloed op het ongeboren kind. Maar onder andere op de site van steunpunt HG heb ik gelezen dat het in het buitenland wel gewoon wordt voorgeschreven. Het is tot nu toe ook het enige wat helpt, emesafene en primperan deden niets bij mij... Dus ik heb nu zelf zoiets van: die misselijkheid en het non-stop kotsen ben ik meer dan zat, ik ben kilo's afgevallen en neigde zelfs richting depressie doordat ik me zo ellendig voelde, dus GEEF ME DAT SPUL! Anders durf ik haast te stellen dat ik de zwangerschap niet door kom...
maandag 12 november 2012 om 08:45
maandag 12 november 2012 om 17:54
Kleinepien en Teepje:
Ik weet precies waar jullie doorheen gaan en het is gewoon een hel. Ik heb het 6 jaar geleden zonder medicatie gedaan en dat heeft heel wat sporen achter gelaten. Hebben jullie wel partners die jullie steunen?
Verder wil ik jullie tips geven, maar je kunt alles terugvinden op de sites die ik al noemde. Wat ik wel wil zeggen is dit: trek je van niemand iets aan! Er zijn nog een heleboel artsen/verpleegsters/familie/vrienden/kennissen die het niet willen/kunnen begrijpen, maar jullie moeten er doorheen. HG is een lichamelijke ziekte die vreselijk veel vraagt van een vrouw. Doe dus waar jij je het beste bij voelt.
Voor mij was dat in een stille/donkere/geurvrije kamer liggen. Meer kon ik niet /m week 22. Daarna ging het bij mij gelukkig beter.
Ik weet precies waar jullie doorheen gaan en het is gewoon een hel. Ik heb het 6 jaar geleden zonder medicatie gedaan en dat heeft heel wat sporen achter gelaten. Hebben jullie wel partners die jullie steunen?
Verder wil ik jullie tips geven, maar je kunt alles terugvinden op de sites die ik al noemde. Wat ik wel wil zeggen is dit: trek je van niemand iets aan! Er zijn nog een heleboel artsen/verpleegsters/familie/vrienden/kennissen die het niet willen/kunnen begrijpen, maar jullie moeten er doorheen. HG is een lichamelijke ziekte die vreselijk veel vraagt van een vrouw. Doe dus waar jij je het beste bij voelt.
Voor mij was dat in een stille/donkere/geurvrije kamer liggen. Meer kon ik niet /m week 22. Daarna ging het bij mij gelukkig beter.
maandag 12 november 2012 om 17:57
Wat ik nog vergeet: als je niet tevreden bent over de behandeling van je arts/ziekenhuis kun je altijd zoeken naar een arts die wel Zofran voor wil schrijven. Ik heb ook wel eens gelezen dat een vrouw haar gyn liet bellen met een Amerikaanse gyn. Volgens mij op de site van HER. Ik zal nog eens zoeken of ik het nog kan vinden.
maandag 12 november 2012 om 18:08
Ik heb al een gynaecoloog gevonden (niet mn eigen) die het gelukkig wel wil voorschrijven. Ik mag van haar indien nodig zofran. Ik ben nu met haar in gesprek over een mogelijke onderhoudsdosering. Om niet af te wachten óf ik misselijk word, maar om het gewoon te voorkomen. Das nog even afwachten... Maar ik krijg het dus wel.
Verder is het idd een wereld van onbegrip waar je in terecht komt. Mijn partner en naaste familie snappen wat er aan de hand is, maar mijn baas denkt volgens mij nog steeds dat ik me aanstel. Jammer dan. Daar kan ik me nu echt niet druk over maken; jan mn energie wel beter gebruiken.
En wat jij zegt yvonne, het is echt een ziekte, niet iets wat tussen de oren zit oid. Al moet ik zeggen dat het me op psychisch vlak ook wel een klap gegeven heeft. Gedachten als: was dat kind er maar uit... of ' als ik een miskraam krijg is het tenminste over'. Waarna ik me verschrikkelijk schuldig voelde, want dat wil je natuurlijk echt niet! Maar zo kunnen je gedachten zinken als je zo beroerd bent... Gelukkig gaat het nu de goede kant op, kan ik beginnen met genieten.
Verder is het idd een wereld van onbegrip waar je in terecht komt. Mijn partner en naaste familie snappen wat er aan de hand is, maar mijn baas denkt volgens mij nog steeds dat ik me aanstel. Jammer dan. Daar kan ik me nu echt niet druk over maken; jan mn energie wel beter gebruiken.
En wat jij zegt yvonne, het is echt een ziekte, niet iets wat tussen de oren zit oid. Al moet ik zeggen dat het me op psychisch vlak ook wel een klap gegeven heeft. Gedachten als: was dat kind er maar uit... of ' als ik een miskraam krijg is het tenminste over'. Waarna ik me verschrikkelijk schuldig voelde, want dat wil je natuurlijk echt niet! Maar zo kunnen je gedachten zinken als je zo beroerd bent... Gelukkig gaat het nu de goede kant op, kan ik beginnen met genieten.
dinsdag 13 november 2012 om 09:39
dinsdag 13 november 2012 om 09:43
@Kleinepien: Ik heb dat ook meegemaakt met mijn baas, of eigenlijk vooral met de arbo. Die belde mij en vroegen of ik echt niet kon werken met sondevoeding
Verder is het natuurlijk zo dat je er psychisch een enorme klap van krijgt, maar het begint lichamelijk. Ik heb veel verhalen gelezen van vrouwen die als labiel of gek werden neergezet. Ja natuurlijk word je labiel als je niets meer kunt eten en drinken, alleen nog kunt liggen en kotsen. Ik werd er ook angstig van. Zou mijn baby het wel overleven? Zou ik het wel overleven? Wanneer stopt die misselijkheid? Etc...
Het heeft me jaren gekost om er een beetje overheen te komen. Psychisch is dat redelijk gelukt. Lichamelijk word ik nooit meer de oude.
Verder is het natuurlijk zo dat je er psychisch een enorme klap van krijgt, maar het begint lichamelijk. Ik heb veel verhalen gelezen van vrouwen die als labiel of gek werden neergezet. Ja natuurlijk word je labiel als je niets meer kunt eten en drinken, alleen nog kunt liggen en kotsen. Ik werd er ook angstig van. Zou mijn baby het wel overleven? Zou ik het wel overleven? Wanneer stopt die misselijkheid? Etc...
Het heeft me jaren gekost om er een beetje overheen te komen. Psychisch is dat redelijk gelukt. Lichamelijk word ik nooit meer de oude.
woensdag 14 november 2012 om 19:34
Bedankt voor je lieve berichtje yvonne, het is zo'n genot om de herkenning in je post terug te lezen. Ik heb gelukkig veel begrip in mijn omgeving, zowel van mijn familie als van mijn werk. En dan nog voel ik me er zo rot over! Ik heb schijnbaar nog erg geluk want ik lijk van het ergste nu wel af. Ik slik nog wel 2 keer per dag primperan maar hiermee kan ik nu redelijk wat eten binnen houden. Ik ben nog wel fulltime ziek thuis. Ik hoop dat het vanaf nu weer een stijgende lijn mag zijn.
Kleinepien: die gedachtes heb ik ook gehad, dat het over moest zijn, hoe dan ook. Zo vreselijk!
Ik vind het wel fijn om via dit topic een beetje contact te houden, maar voor nu veel sterkte!
Kleinepien: die gedachtes heb ik ook gehad, dat het over moest zijn, hoe dan ook. Zo vreselijk!
Ik vind het wel fijn om via dit topic een beetje contact te houden, maar voor nu veel sterkte!
