Zwanger
alle pijlers
gestoord van alle dikke buiken
donderdag 25 april 2013 om 12:38
Daar zitten we weer, in de wachtkamer tussen alle dikke buiken. Ik had ook een dikke buik kunnen hebben nu, maar helaas. Het mocht niet zo zijn. En dan nu weer kijken of we mogen beginnen met prikken vandaag. Vorige keer konden we wel prikken, maar had de arts verkeerd ingeschat hoe snel de 2 eitjes zouden groeien. Dus ze waren al gesprongen voordat ik uberhaupt ovitrelle had kunnen spuiten. Ging dus weer eens niet door vorige keer. Voor niets geprikt. Ben benieuwd hoe het deze keer weer gaat. En dan al die dikke buiken hier. Verberg me maar liever even in mijn telefoon 
donderdag 25 april 2013 om 14:09
Ik voelde me juist extra vervelend toen ik in een aparte wachtruimte moest gaan zitten. Zaten man en ik heel knullig samen in zo'n lege ruimte terwijl we in de andere wachtkamer mensen hoorden praten, daar lagen ook tijdschriften e.d.
Ik gaf nog aan bij de verpleegster dat ik er echt geen probleem mee had (ik had een miskraam of BBZ en zat bij de spoedeisende gynaecologie afdeling), maar ze was onverbiddelijk, ik mocht die wachtkamer niet in.
Dus niet exact dezelfde situatie, geeft misschien wel aan hoe verschillend mensen met zwangere buiken in de wachtkamer ervaren.
Wil je wel sterkte toewensen, het is gewoon rot altijd als het niet vanzelf gaat. Succes vandaag.
Ik gaf nog aan bij de verpleegster dat ik er echt geen probleem mee had (ik had een miskraam of BBZ en zat bij de spoedeisende gynaecologie afdeling), maar ze was onverbiddelijk, ik mocht die wachtkamer niet in.
Dus niet exact dezelfde situatie, geeft misschien wel aan hoe verschillend mensen met zwangere buiken in de wachtkamer ervaren.
Wil je wel sterkte toewensen, het is gewoon rot altijd als het niet vanzelf gaat. Succes vandaag.
donderdag 25 april 2013 om 14:10
Ik vind het ook nogal bot om mensen met vruchtbaarheidsproblemen in dezelfde wachtkamer te zetten als vrouwen die al zwanger zijn. Ik hoop dat je snel weer in verwachting raakt, TO.
Zelf heb ik twee zwangerschappen gehad onder supervisie van een gynaecoloog in een academisch ziekenhuis. Ik heb daar in de wachtkamer meegemaakt dat er over mij (opzettelijk net iets te hard) gefluisterd werd door een stel dat daar klaarblijkelijk voor vruchtbaarheidsproblematiek was. De strekking was dat ik wel erg pontificaal met mijn hoogzwangere buik in de wachtkamer zat. Ik was negen maanden zwanger, dus had weinig keuze. Ik heb echt op mijn tong moeten bijten om ze niet toe te roepen dat ze hoogstwaarschijnlijk niet met mij hadden willen ruilen, gezien mijn voorgeschiedenis en de reden dat ik überhaupt bij een gynaecoloog liep. Kortom: je weet nooit wat een ander allemaal heeft meegemaakt. 't Is beter om op jezelf te focussen dan op een ander.
Zelf heb ik twee zwangerschappen gehad onder supervisie van een gynaecoloog in een academisch ziekenhuis. Ik heb daar in de wachtkamer meegemaakt dat er over mij (opzettelijk net iets te hard) gefluisterd werd door een stel dat daar klaarblijkelijk voor vruchtbaarheidsproblematiek was. De strekking was dat ik wel erg pontificaal met mijn hoogzwangere buik in de wachtkamer zat. Ik was negen maanden zwanger, dus had weinig keuze. Ik heb echt op mijn tong moeten bijten om ze niet toe te roepen dat ze hoogstwaarschijnlijk niet met mij hadden willen ruilen, gezien mijn voorgeschiedenis en de reden dat ik überhaupt bij een gynaecoloog liep. Kortom: je weet nooit wat een ander allemaal heeft meegemaakt. 't Is beter om op jezelf te focussen dan op een ander.
donderdag 25 april 2013 om 14:42
OT, ik werd zeer verdrietig van al die dikke buiken na mijn miskraam van bijna 6 maanden.
De overbuurvrouw was voor mijn miskraam bevallen is dik van zichzelf , na bijna een jaar proberen zwanger te worden zag ik de buurvrouw met een dikke buik en ik durfde niet meer naar buiten te kijken als ik haar zag, maar wat blijkt na ruim 3 jaar is dat ze gewoon dik is.
Je lijkt welvoelsprieten te hebben voor zwangeren je ziet ze overal en altijd vooral als je hard bezig bent zwanger te raken.
Ik had het toen niet makkelijk ook tijdens mijn zwangerschap van mijn nu vrolijk bijna peutermeisje.
De overbuurvrouw was voor mijn miskraam bevallen is dik van zichzelf , na bijna een jaar proberen zwanger te worden zag ik de buurvrouw met een dikke buik en ik durfde niet meer naar buiten te kijken als ik haar zag, maar wat blijkt na ruim 3 jaar is dat ze gewoon dik is.
Je lijkt welvoelsprieten te hebben voor zwangeren je ziet ze overal en altijd vooral als je hard bezig bent zwanger te raken.
Ik had het toen niet makkelijk ook tijdens mijn zwangerschap van mijn nu vrolijk bijna peutermeisje.
donderdag 25 april 2013 om 14:42
quote:MinkeM schreef op 25 april 2013 @ 14:10:
Ik vind het ook nogal bot om mensen met vruchtbaarheidsproblemen in dezelfde wachtkamer te zetten als vrouwen die al zwanger zijn. Ik hoop dat je snel weer in verwachting raakt, TO.
Maar hoe bot is het nog als in diezelfde wachtkamer ook een jonge vrouw met baarmoederhalskanker zit? Of een vrouw die net heeft gehoord dat haar kindje niet levensvatbaar is? Want ook die zitten in diezelfde wachtkamers.
Scheiden is helaas niet altijd simpel (anders kwam het natuurlijk meer voor), tenzij je in een gespecialiseerd (academisch) ziekenhuis bent.
Ik vind het ook nogal bot om mensen met vruchtbaarheidsproblemen in dezelfde wachtkamer te zetten als vrouwen die al zwanger zijn. Ik hoop dat je snel weer in verwachting raakt, TO.
Maar hoe bot is het nog als in diezelfde wachtkamer ook een jonge vrouw met baarmoederhalskanker zit? Of een vrouw die net heeft gehoord dat haar kindje niet levensvatbaar is? Want ook die zitten in diezelfde wachtkamers.
Scheiden is helaas niet altijd simpel (anders kwam het natuurlijk meer voor), tenzij je in een gespecialiseerd (academisch) ziekenhuis bent.
donderdag 25 april 2013 om 14:45
Ben ik weer. Dat hebben we ook weer gehad. de wachttijd in zo´n wachtkamer is inderdaad ook altijd zo lang.. Helpt ook niet mee.
Het is bij mij overigens geen jaloezie of afgunst en heb ook totaal geen behoefte om die zwangere vrouwen iets slechts toe te wensen of denken dat ze vast hele lelijke kinderen gaan krijgen (maar ik begrijp dat je me alleen wilde helpen lemonlover ). Maar het is gewoon confronterend. Het is niet alsof je om die buik heen kan. En ik vind het een prachtig gezicht, maar het is iets dat ik al zo lang wil dat ik mn verdriet gewoon even meer voel dan anders als ik een heel erg zwangere vrouw zie. En dat zijn er een heleboel in die wachtkamer. In de gang op weg ernaar toe al kwam ik er een paar tegen en dacht ik ´oh for fuck´s sake´. Sowieso, zo heel regelmatig naar het ziekenhuis gaan. Ik kwam er eerst zelden. En nu ben ik er kind aan huis en denk ik terug aan al die momenten die ik als een film nog steeds voor me zie. Dat we bij het afsprakenbureautje moesten regelen dat we als eerste of als laatste geholpen moesten worden op de dag van de curettage, want dan mocht mijn man op de verkoeverkamer bij mij zijn (want dan was het het rustigste). Het moment dat de gyn zei dat het niet goed was. Het moment dat we in alle vroegte op een leeg parkeerterrein aankwamen om in te checken voor de dagopname van de curettage. Gek wat je nu nog helemaal voor je ziet. En dan zit je daar weer.. weer een echo.. ja.. we kunnen weer door. Met recept naar de apotheek en vanavond weer prikken. Het hele riedeltje weer van voren af aan.
Weet je, die confrontatie met zwangere vrouwen is ook een stukje verwerking van het verdriet wat er toch zit. Vorige keer ook, hoorde ik dat iemand de fertiliteitsarts bedankte en haar een fles wijn ofzo gaf. Vervolgens zat ik bij haar te huilen. Want ik wil haar ook zo graag bedanken, want dan betekent het dat we een gezond kindje hebben gekregen.
Het is bij mij overigens geen jaloezie of afgunst en heb ook totaal geen behoefte om die zwangere vrouwen iets slechts toe te wensen of denken dat ze vast hele lelijke kinderen gaan krijgen (maar ik begrijp dat je me alleen wilde helpen lemonlover ). Maar het is gewoon confronterend. Het is niet alsof je om die buik heen kan. En ik vind het een prachtig gezicht, maar het is iets dat ik al zo lang wil dat ik mn verdriet gewoon even meer voel dan anders als ik een heel erg zwangere vrouw zie. En dat zijn er een heleboel in die wachtkamer. In de gang op weg ernaar toe al kwam ik er een paar tegen en dacht ik ´oh for fuck´s sake´. Sowieso, zo heel regelmatig naar het ziekenhuis gaan. Ik kwam er eerst zelden. En nu ben ik er kind aan huis en denk ik terug aan al die momenten die ik als een film nog steeds voor me zie. Dat we bij het afsprakenbureautje moesten regelen dat we als eerste of als laatste geholpen moesten worden op de dag van de curettage, want dan mocht mijn man op de verkoeverkamer bij mij zijn (want dan was het het rustigste). Het moment dat de gyn zei dat het niet goed was. Het moment dat we in alle vroegte op een leeg parkeerterrein aankwamen om in te checken voor de dagopname van de curettage. Gek wat je nu nog helemaal voor je ziet. En dan zit je daar weer.. weer een echo.. ja.. we kunnen weer door. Met recept naar de apotheek en vanavond weer prikken. Het hele riedeltje weer van voren af aan.
Weet je, die confrontatie met zwangere vrouwen is ook een stukje verwerking van het verdriet wat er toch zit. Vorige keer ook, hoorde ik dat iemand de fertiliteitsarts bedankte en haar een fles wijn ofzo gaf. Vervolgens zat ik bij haar te huilen. Want ik wil haar ook zo graag bedanken, want dan betekent het dat we een gezond kindje hebben gekregen.
donderdag 25 april 2013 om 14:48
Wat schrijf je dat mooi Phoebe. Ik kan me je gevoel levendig voorstellen. Ook al is het bij mij zes en vijf jaar geleden van de curettages, toch kan ik die 'films' nog zo afspelen in mijn hoofd. Dat zijn echt de naardere dingen in je leven.
Ik hoop dat je snel de fertiliteitsarts mag bedanken omdat het bij jullie gelukt is.
Ik hoop dat je snel de fertiliteitsarts mag bedanken omdat het bij jullie gelukt is.
donderdag 25 april 2013 om 14:48
Ik moest eergisteren naar de gynaecoloog voor de nacontrole na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Niet fijn nee, al die zwangere buiken. Niet omdat ik het ze misgun, maar omdat het me zo intens pijnlijk confronteert met het feit dat het ons misschien niet meer gaat lukken. Iedere zwangere is op dit moment een messteek. Niet van jaloezie, maar van intens verdriet.
donderdag 25 april 2013 om 14:50
quote:MinkeM schreef op 25 april 2013 @ 14:10:
Zelf heb ik twee zwangerschappen gehad onder supervisie van een gynaecoloog in een academisch ziekenhuis. Ik heb daar in de wachtkamer meegemaakt dat er over mij (opzettelijk net iets te hard) gefluisterd werd door een stel dat daar klaarblijkelijk voor vruchtbaarheidsproblematiek was. De strekking was dat ik wel erg pontificaal met mijn hoogzwangere buik in de wachtkamer zat. Dit vind ik echt heel raar zeg en bijna lachwekkend als het niet zo triest zou zijn. Daar straalt de jaloezie echt van af.
Zelf heb ik twee zwangerschappen gehad onder supervisie van een gynaecoloog in een academisch ziekenhuis. Ik heb daar in de wachtkamer meegemaakt dat er over mij (opzettelijk net iets te hard) gefluisterd werd door een stel dat daar klaarblijkelijk voor vruchtbaarheidsproblematiek was. De strekking was dat ik wel erg pontificaal met mijn hoogzwangere buik in de wachtkamer zat. Dit vind ik echt heel raar zeg en bijna lachwekkend als het niet zo triest zou zijn. Daar straalt de jaloezie echt van af.
donderdag 25 april 2013 om 15:02
quote:GiuliettaCapuletti schreef op 25 april 2013 @ 14:48:
Wat schrijf je dat mooi Phoebe. Ik kan me je gevoel levendig voorstellen. Ook al is het bij mij zes en vijf jaar geleden van de curettages, toch kan ik die 'films' nog zo afspelen in mijn hoofd. Dat zijn echt de naardere dingen in je leven.
Ik hoop dat je snel de fertiliteitsarts mag bedanken omdat het bij jullie gelukt is.
Ja we hebben ons toen heel kranig gehouden en we zijn er goed doorheen gekomen. Maar als ik dan nu terugdenk aan die momenten dan voel ik echt hoe wreed het allemaal was.
Dank je Giulietta
Wat schrijf je dat mooi Phoebe. Ik kan me je gevoel levendig voorstellen. Ook al is het bij mij zes en vijf jaar geleden van de curettages, toch kan ik die 'films' nog zo afspelen in mijn hoofd. Dat zijn echt de naardere dingen in je leven.
Ik hoop dat je snel de fertiliteitsarts mag bedanken omdat het bij jullie gelukt is.
Ja we hebben ons toen heel kranig gehouden en we zijn er goed doorheen gekomen. Maar als ik dan nu terugdenk aan die momenten dan voel ik echt hoe wreed het allemaal was.
Dank je Giulietta
donderdag 25 april 2013 om 15:03
quote:Pantax schreef op 25 april 2013 @ 14:48:
Ik moest eergisteren naar de gynaecoloog voor de nacontrole na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Niet fijn nee, al die zwangere buiken. Niet omdat ik het ze misgun, maar omdat het me zo intens pijnlijk confronteert met het feit dat het ons misschien niet meer gaat lukken. Iedere zwangere is op dit moment een messteek. Niet van jaloezie, maar van intens verdriet.
Ik moest eergisteren naar de gynaecoloog voor de nacontrole na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Niet fijn nee, al die zwangere buiken. Niet omdat ik het ze misgun, maar omdat het me zo intens pijnlijk confronteert met het feit dat het ons misschien niet meer gaat lukken. Iedere zwangere is op dit moment een messteek. Niet van jaloezie, maar van intens verdriet.
donderdag 25 april 2013 om 15:04
quote:lemonlover schreef op 25 april 2013 @ 13:37:
louisavuitton nee hoor ik misgun het niemand. maar soms in de wachtkamer (waar je ook altijd nog minimaal 45 min uitloop heb) was het voor mij wel een manier om zonder huilen de tijd uit te zitten. bovendien doe ik er niemand echt kwaad mee. naar mijn mening zijn pasgeboren babies gewoon zowieso niet mooi. gelukkig ben je zo geprogrammeerd dat je dat van je eigen kind wel vind.
ik heb ook weleens gehoord van een vrouw waarbij het haar hielp om in stilte op een zwangere vrouw te schelden. heeft naar mijn idee niets te maken met misgunnen... maar meer een overlevingsstrategie omdat je het zelf ook zo graag wil. Buiten dat denk ik dat iedereen, ook mensen die in 1klap zwanger raken, weleens een kindje zien lopen met zijn/haar ouders waarvan je denkt ach... die heeft helaas niet de beste eigenschappen geërfd.
hoe dan ook, ik hoop van ons eigen kind toch echt dat hij/zij mijn neus niet krijgt. en liever niet de ogen van vriend want de ene staat wat lager dan de andere. ben gek op mijn petekindje maar ze is scheel en heeft hele erge flaporen... objectief gezien ook niet echt een knap kind dus. kan natuurlijk altijd bijtrekken... maar heeft naar mijn idee echt niets te maken met misgunnen oid. Heb er ook totaal geen bezwaar tegen als mensen op die manier naar mij kijken om er zelf weer even tegen te kunnen.dat van dat schelden in gedachte vind ik persoonlijk behoorlijk ziek. Sowieso, die tunnelvisie, bah.
louisavuitton nee hoor ik misgun het niemand. maar soms in de wachtkamer (waar je ook altijd nog minimaal 45 min uitloop heb) was het voor mij wel een manier om zonder huilen de tijd uit te zitten. bovendien doe ik er niemand echt kwaad mee. naar mijn mening zijn pasgeboren babies gewoon zowieso niet mooi. gelukkig ben je zo geprogrammeerd dat je dat van je eigen kind wel vind.
ik heb ook weleens gehoord van een vrouw waarbij het haar hielp om in stilte op een zwangere vrouw te schelden. heeft naar mijn idee niets te maken met misgunnen... maar meer een overlevingsstrategie omdat je het zelf ook zo graag wil. Buiten dat denk ik dat iedereen, ook mensen die in 1klap zwanger raken, weleens een kindje zien lopen met zijn/haar ouders waarvan je denkt ach... die heeft helaas niet de beste eigenschappen geërfd.
hoe dan ook, ik hoop van ons eigen kind toch echt dat hij/zij mijn neus niet krijgt. en liever niet de ogen van vriend want de ene staat wat lager dan de andere. ben gek op mijn petekindje maar ze is scheel en heeft hele erge flaporen... objectief gezien ook niet echt een knap kind dus. kan natuurlijk altijd bijtrekken... maar heeft naar mijn idee echt niets te maken met misgunnen oid. Heb er ook totaal geen bezwaar tegen als mensen op die manier naar mij kijken om er zelf weer even tegen te kunnen.dat van dat schelden in gedachte vind ik persoonlijk behoorlijk ziek. Sowieso, die tunnelvisie, bah.
donderdag 25 april 2013 om 15:19
quote:_Hertje_ schreef op 25 april 2013 @ 15:04:
[...]
dat van dat schelden in gedachte vind ik persoonlijk behoorlijk ziek. Sowieso, die tunnelvisie, bah.
Echt Hertje? Vind je het bah? Ziek? Tunnelvisie? Enig empatisch vermogen is aan jouw deur voorbij gegaan he? Je kan je dus helemaal niet voorstellen dat mensen wel eens wat 'akeligs' denken? Jij denkt nooit iets akeligs over een ander? Steek eens hand in eigen boezem zou ik zeggen.
Ik kan me het namelijk heel goed voorstellen dat je in jezelf wel eens wat minder lieve dingen denkt over een ander. Dat doet volgens mij iedereen wel. En dat heeft niks met respect te maken maar gewoon met je eigen gevoel op dat moment.
Phoebe, ik hoop voor je dat alles goed gaat deze ronde.
[...]
dat van dat schelden in gedachte vind ik persoonlijk behoorlijk ziek. Sowieso, die tunnelvisie, bah.
Echt Hertje? Vind je het bah? Ziek? Tunnelvisie? Enig empatisch vermogen is aan jouw deur voorbij gegaan he? Je kan je dus helemaal niet voorstellen dat mensen wel eens wat 'akeligs' denken? Jij denkt nooit iets akeligs over een ander? Steek eens hand in eigen boezem zou ik zeggen.
Ik kan me het namelijk heel goed voorstellen dat je in jezelf wel eens wat minder lieve dingen denkt over een ander. Dat doet volgens mij iedereen wel. En dat heeft niks met respect te maken maar gewoon met je eigen gevoel op dat moment.
Phoebe, ik hoop voor je dat alles goed gaat deze ronde.
donderdag 25 april 2013 om 15:19
Wat een ontzettend verknipte reactie. Dat is toch een soort van kinnesinne hoe je het ook ompraat. Ik ben op een ongewone manier zwanger geworden (verkracht) en was alleen, vriend wilde er niets mee te maken hebben omdat we niet wisten of het van hem was of van de verkrachter. Ik probeerde al 7 jaar zwanger te worden dus abortus zat er voor mij niet in, veel te bang dat ik helemaal niet meer zwanger zou worden en ontzettende spijt zou krijgen. Door de omstandigheden ben ik zeer intensief gecontroleerd en zat frequent bij de gyn. Ik heb heus wel eens wat afgunstig gekeken naar stellen die samen konden delen of het nu mislukt of gelukt was, ik zat daar maar alleen met onzekere gevoelens of mijn liefde voor de ongeboren baby niet ineens om zou slaan als hij toch niet van mijn ex zou blijken te zijn. Dan zit je daar wel met een dikke buik maar misschien nog wel ongelukkiger dan jij. Behalve een gevoel van "had ik ook maar" een soort van jaloers zijn heb ik nooit maar dan ook nooit afgunst gevoelt en zeker niet naar gedacht over al die stellen die samen waren met een vast omlijnt idee/doel. Echt ronduit belachelijk dat je nare dingen denkt over een ander om jezelf beter te voelen. Dat is geen overlevingsdrang of instinct dat is rauwe afgunst en géén fijne eigenschap.
donderdag 25 april 2013 om 15:31
Je kunt het ook als hoopvol zien, die dikke buiken. Een heel aantal van de vrouwen met die buiken zal dezelfde behandelingen hebben doorstaan als jijzelf nu. Het kan dus een geweldig resultaat opleveren! Als je geen enkele dikke buik om je heen zou zien, dan zou dat wel te denken geven.
Hoe dan ook, ik wens je veel succes!
Overigens: het schrijnendste voorbeeld hiervan vond ik toch wel van Emmy, die met uitgezaaide borstkanker een paar jaar geleden in Over mijn lijk zat. Inmiddels is ze overleden. Maar zij had haar eierstokken laten verwijderen om het ziekteproces te vertragen. Hormoongevoelige tumor. Vlak na de operatie vroeg een verpleegster haar: 'En, is het een jongetje of een meisje?' Kijk dát vind ik nou echt erg.
Hoe dan ook, ik wens je veel succes!
Overigens: het schrijnendste voorbeeld hiervan vond ik toch wel van Emmy, die met uitgezaaide borstkanker een paar jaar geleden in Over mijn lijk zat. Inmiddels is ze overleden. Maar zij had haar eierstokken laten verwijderen om het ziekteproces te vertragen. Hormoongevoelige tumor. Vlak na de operatie vroeg een verpleegster haar: 'En, is het een jongetje of een meisje?' Kijk dát vind ik nou echt erg.
donderdag 25 april 2013 om 15:55
Wat een engeltjes hier allemaal, nooit iets slechts denken over een ander! Jullie denken om te beginnen al (hardop ook nog) slecht over Lemonlover, terwijl zij zo dapper is om haar gevoelens hier te delen. En natuurlijk ben je jaloers als je zelf zó graag iets wilt en je ziet dat een ander het wel heeft. Dat is niet slecht, dat is ménselijk.
donderdag 25 april 2013 om 16:10
Ik begrijp het wel de confrontatie en die gevoelens van jaloezie in de wachtkamer. Ik vind dat Beeldig een hele mooie reactie heeft geschreven hierover. Bij mijn eerste duurde het acht maanden voordat ik zwanger was en toen keek ik ook al met enige afgunst naar alle zwangere buiken en moeders met kleine kinderen.
Nu zit ik als hoogzwangere van de derde - zonder complicaties - ook regelmatig in zo'n gedeelde wachtkamer bij de gyn. En van mijn kant vind ik dat soms ook ongemakkelijk. Zo werd er de laatste tijd al twee keer een bed met een zeer bezorgd kijkende zwangere vrouw de wachtkamer ingereden om naar de echo-kamer te gaan zodra die vrij was. Dan voel ik me plaatsvervangend verdrietig en bezorgd worden. Wat maakt die vrouw mee? Leeft het kind in haar buik nog wel? Heeft het nare afwijkingen? En als ik dan zie dat ze mijn enorme buik ziet dan vind ik het helemaal naar. En soms loopt de gyn wel een uur uit en dan 'weet' ik dat hij met een spoedgeval bezig is, waarvan ik de ernst natuurlijk niet ken, maar waar ik van alles over bedenk. En dan zijn er inderdaad nog de (oudere) vrouwen die waarschijnlijk met heel andere gynaecologische problemen komen.
Het is niet anders; soms word je geconfronteerd met het geluk van anderen en soms met het leed van anderen. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
Nu zit ik als hoogzwangere van de derde - zonder complicaties - ook regelmatig in zo'n gedeelde wachtkamer bij de gyn. En van mijn kant vind ik dat soms ook ongemakkelijk. Zo werd er de laatste tijd al twee keer een bed met een zeer bezorgd kijkende zwangere vrouw de wachtkamer ingereden om naar de echo-kamer te gaan zodra die vrij was. Dan voel ik me plaatsvervangend verdrietig en bezorgd worden. Wat maakt die vrouw mee? Leeft het kind in haar buik nog wel? Heeft het nare afwijkingen? En als ik dan zie dat ze mijn enorme buik ziet dan vind ik het helemaal naar. En soms loopt de gyn wel een uur uit en dan 'weet' ik dat hij met een spoedgeval bezig is, waarvan ik de ernst natuurlijk niet ken, maar waar ik van alles over bedenk. En dan zijn er inderdaad nog de (oudere) vrouwen die waarschijnlijk met heel andere gynaecologische problemen komen.
Het is niet anders; soms word je geconfronteerd met het geluk van anderen en soms met het leed van anderen. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.
donderdag 25 april 2013 om 16:26
donderdag 25 april 2013 om 16:26
donderdag 25 april 2013 om 16:33
Wat teepje zegt.... Ik ben er zo eentje met een 'beginnende' dikke buik. En ik zit trots met m'n lief in de wachtkamer bij de gyn.
Helaas ken ik ook de andere kant... 2x te horen gekregen dat het vruchtje niet goed was. 2x de gang naar de OK voor een curretage. Na de eerste keer niet meer spontaan zwanger geraakt. Dus de hele medische molen mee mogen maken. Van de eerste IVF zwanger, maar na aanvankelijk een goede echo met ruim 6 weken toch na 9 weken slecht nieuws... Verslagen was ik. Ik heb drie weken alleen maar kunnen huilen.
Sommige mensen vonden het moeilijk om mij te vertellen dat ze zwanger waren. Daar had ik dan weer moeite mee. Dat het bij mij maar niet wilde lukken, wil toch niet zeggen dat ik het een ander niet gun? Met dat soort gevoelens heb ik echt nooit in de wachtkamer gezeten...
En nu, na de derde IVF, heb ik het geluk om inmiddels ruim 22 weken zwanger te zijn. Ik probeer er van te genieten, hoewel dat moeilijk is, de angst overvalt me nog regelmatig. Toch ben ik trots, trots op het leventje dat in mijn buik groeit! Het is niet zo dat ik er mee te koop loop, maar verbergen kan ik het toch niet. Dus sorry, iig namens mij, als je me tegen komt en ik heb net een goede controle gehad... Want dan ben ik een blije dikke buik. Die het ieder ander net zo erg gunt als zichzelf overigens!
Helaas ken ik ook de andere kant... 2x te horen gekregen dat het vruchtje niet goed was. 2x de gang naar de OK voor een curretage. Na de eerste keer niet meer spontaan zwanger geraakt. Dus de hele medische molen mee mogen maken. Van de eerste IVF zwanger, maar na aanvankelijk een goede echo met ruim 6 weken toch na 9 weken slecht nieuws... Verslagen was ik. Ik heb drie weken alleen maar kunnen huilen.
Sommige mensen vonden het moeilijk om mij te vertellen dat ze zwanger waren. Daar had ik dan weer moeite mee. Dat het bij mij maar niet wilde lukken, wil toch niet zeggen dat ik het een ander niet gun? Met dat soort gevoelens heb ik echt nooit in de wachtkamer gezeten...
En nu, na de derde IVF, heb ik het geluk om inmiddels ruim 22 weken zwanger te zijn. Ik probeer er van te genieten, hoewel dat moeilijk is, de angst overvalt me nog regelmatig. Toch ben ik trots, trots op het leventje dat in mijn buik groeit! Het is niet zo dat ik er mee te koop loop, maar verbergen kan ik het toch niet. Dus sorry, iig namens mij, als je me tegen komt en ik heb net een goede controle gehad... Want dan ben ik een blije dikke buik. Die het ieder ander net zo erg gunt als zichzelf overigens!
donderdag 25 april 2013 om 16:38
