Zwanger
alle pijlers
Gezocht; meiden om ervaringen mee te delen!
zaterdag 22 december 2012 om 23:40
Hallo allemaal,
Sommige kennen mij misschien al de meeste denk ik nog niet, ik ben meestal vooral erg van het mee lezen.
Ik zal even beginnen met mijn eigen verhaal in grote lijnen...
Afgelopen Juli heb ik na 9 weken een miskraam gehad van ons eerste kindje, dat kindje wat ik al zo lang wilde...
Heb er enorm verdriet van gehad en nog steeds doet het zeer.
Het was wel "om het maar zo te zeggen" een mooie miskraam, vrijdag begon de bloeding, zaterdag was ik al m'n zwangerschaps symptomen kwijt en maandag kwam het vruchtje er in z'n geheel uit.
Dit was schokkend maar ook fijn aangezien we er zo goed afscheid van konden nemen.
We hebben het in een sterren doosje begraven in de tuin en er hangt een grote vlinder boven, zo kunnen we er nog regelmatig naar kijken en is het toch nog een beetje bij ons...
Nu een half jaar later zijn we nog steeds aan het proberen om zwanger te worden maar dit is nog niet gelukt.
We proberen niet al te veel de nadruk erop te leggen en vooral veel te genieten van elkaar.
We hebben veel energie gestopt in het verbouwen van het huis en zo een goede manier gevonden om onze energie goed te gebruiken in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten.
Het is echt een paleisje geworden en mocht ik weer zwanger raken is in ieder geval alles al klaar, een heerlijk idee!
En wat wil ik nu eigenlijk met dit verhaal?
Eigenlijk is het heel simpel, ik merk dat ik toch wel behoefte heb om erover te praten...
Niet alleen over de nare dingen maar ook over de leuke dingen van het opnieuw proberen en alles wat daarbij komt kijken.
Natuurlijk zijn er al een hoop topics hierover geopend maar ik zie eerlijk gezegd door de bomen het bos niet meer, dus ik hoop dat er mensen zijn die hier ook graag over willen praten en dit met mij willen delen...
In ieder geval alvast bedankt daarvoor! X
Sommige kennen mij misschien al de meeste denk ik nog niet, ik ben meestal vooral erg van het mee lezen.
Ik zal even beginnen met mijn eigen verhaal in grote lijnen...
Afgelopen Juli heb ik na 9 weken een miskraam gehad van ons eerste kindje, dat kindje wat ik al zo lang wilde...
Heb er enorm verdriet van gehad en nog steeds doet het zeer.
Het was wel "om het maar zo te zeggen" een mooie miskraam, vrijdag begon de bloeding, zaterdag was ik al m'n zwangerschaps symptomen kwijt en maandag kwam het vruchtje er in z'n geheel uit.
Dit was schokkend maar ook fijn aangezien we er zo goed afscheid van konden nemen.
We hebben het in een sterren doosje begraven in de tuin en er hangt een grote vlinder boven, zo kunnen we er nog regelmatig naar kijken en is het toch nog een beetje bij ons...
Nu een half jaar later zijn we nog steeds aan het proberen om zwanger te worden maar dit is nog niet gelukt.
We proberen niet al te veel de nadruk erop te leggen en vooral veel te genieten van elkaar.
We hebben veel energie gestopt in het verbouwen van het huis en zo een goede manier gevonden om onze energie goed te gebruiken in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten.
Het is echt een paleisje geworden en mocht ik weer zwanger raken is in ieder geval alles al klaar, een heerlijk idee!
En wat wil ik nu eigenlijk met dit verhaal?
Eigenlijk is het heel simpel, ik merk dat ik toch wel behoefte heb om erover te praten...
Niet alleen over de nare dingen maar ook over de leuke dingen van het opnieuw proberen en alles wat daarbij komt kijken.
Natuurlijk zijn er al een hoop topics hierover geopend maar ik zie eerlijk gezegd door de bomen het bos niet meer, dus ik hoop dat er mensen zijn die hier ook graag over willen praten en dit met mij willen delen...
In ieder geval alvast bedankt daarvoor! X
zondag 23 december 2012 om 00:20
Dikke knuffel van mij!
Moeilijk lijkt me dat, als je een half jaar aan het proberen bent en er toch niet teveel mee bezig willen zijn. Ik snap dat helemaal, maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Wat hebben jullie dat afscheid overigens mooi gedaan zeg!
Ik begrijp dat je voor je eerste zwangerschap ook al langer bezig was met proberen?
Moeilijk lijkt me dat, als je een half jaar aan het proberen bent en er toch niet teveel mee bezig willen zijn. Ik snap dat helemaal, maar dat maakt het er niet makkelijker op.
Wat hebben jullie dat afscheid overigens mooi gedaan zeg!
Ik begrijp dat je voor je eerste zwangerschap ook al langer bezig was met proberen?
Occam's razor
zondag 23 december 2012 om 00:49
Ik bleek indertijd al 9 weken zwanger toen ik er achter kwam dat er weer een geboorte zou komen. Was een tweeling, de ene is overleden de andere nog net gered. Eclampsie in de 27e week. Heerlijk kind. Dubbel gevoel elke keer als ik dat kind aankijk, de wetenschap dat die ene er ook bij hoort maar definitief weg is. Jaren daarvoor ook zwanger geweest, 5 fijne maar ook heftige jaren met m'n eerstgeborene beleefd en toen sloeg kanker fataal toe. Ben dus moeder van 3, waarvan er nog 1 op aarde rondloopt. Dagelijks de realisatie dat je dankbaar & blij mag zijn voor degenen die er wel zijn ipv blijven rouwen & terugkijken om degenen die weg zijn. Verdriet is zoo uitputtend naar mijn ervaring.
zondag 23 december 2012 om 10:59
Hier geen persoonlijke ervaring, wel van zus.
Ook haar eerste zwangerschap een MK met 10 weken, daarna heeft het weer 2.5 jaar geduurd...
Maar het resultaat ligt nu heerlijk in zijn bedje!!
En toch spontaan zwanger geworden.
Hoe lang zijn jullie nu bezig?
En aangezien je huisje nu klaar is, geeft het misschien zo veel rust dat het snel gebeurt!
Succes!
@ELENA78,wat een verdrietig verhaal!
Wat heb je een hoop meegemaakt, maar wat klink je sterk.
Knuffel!
Ook haar eerste zwangerschap een MK met 10 weken, daarna heeft het weer 2.5 jaar geduurd...
Maar het resultaat ligt nu heerlijk in zijn bedje!!
En toch spontaan zwanger geworden.
Hoe lang zijn jullie nu bezig?
En aangezien je huisje nu klaar is, geeft het misschien zo veel rust dat het snel gebeurt!
Succes!
@ELENA78,wat een verdrietig verhaal!
Wat heb je een hoop meegemaakt, maar wat klink je sterk.
Knuffel!
zondag 23 december 2012 om 23:17
Elena, wat een vreselijk verhaal!
Wat kan het leven toch hard zijn, je klinkt idd wel heel sterk...
Je doet het heel goed om dankbaar te zijn voor degene die er nog wel zijn, dikke knuffel!
Wij zijn voor deze zwangerschap 7 maanden bezig geweest met proberen, toen twee maanden zwanger en nu weer 6 maanden aan het proberen... Alles bij elkaar zo'n 15 maanden dus.
Ik ben nu 31 dus hoop wel dat het niet al te lang meer gaat duren...
Het is wel fijn om te lezen dat veel stellen na jaren proberen toch nog een geweldig geschenk hebben gekregen, dat geeft mij hoop!
Wat kan het leven toch hard zijn, je klinkt idd wel heel sterk...
Je doet het heel goed om dankbaar te zijn voor degene die er nog wel zijn, dikke knuffel!
Wij zijn voor deze zwangerschap 7 maanden bezig geweest met proberen, toen twee maanden zwanger en nu weer 6 maanden aan het proberen... Alles bij elkaar zo'n 15 maanden dus.
Ik ben nu 31 dus hoop wel dat het niet al te lang meer gaat duren...
Het is wel fijn om te lezen dat veel stellen na jaren proberen toch nog een geweldig geschenk hebben gekregen, dat geeft mij hoop!
donderdag 27 december 2012 om 12:32
zondag 30 december 2012 om 23:01
quote:happymomtobe schreef op 27 december 2012 @ 12:22:
Weinig ervaringen zo te lezen...Ze zijn er wel, de ervaringen, ze zijn alleen zo moeilijk om op dit forum te plaatsen. Als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk merk ik dat ik in staccato zinnen ga schrijven wanneer ik het er over heb. De sensatie dat de 'hechtingen' bijna weer worden opengereten en alle emoties uit die periode er van begin tot eind weer uit watervallen. Ik ben niet sterk, ik houdt mezelf sterk.
Weinig ervaringen zo te lezen...Ze zijn er wel, de ervaringen, ze zijn alleen zo moeilijk om op dit forum te plaatsen. Als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk merk ik dat ik in staccato zinnen ga schrijven wanneer ik het er over heb. De sensatie dat de 'hechtingen' bijna weer worden opengereten en alle emoties uit die periode er van begin tot eind weer uit watervallen. Ik ben niet sterk, ik houdt mezelf sterk.
woensdag 6 maart 2013 om 13:23
Inmiddels weer drie maanden verder en nog steeds niet zwanger...
Bij de vorige zwangerschap duurde het 7 maanden en nu weer zo ongeveer, en ik merk dat ik onbewust al dan niet bewust het idee heb dat het dan nu ook weer zal gebeuren... Raar
Twee weken geleden was de uitgerekende datum van de eerste en heb het ook serieus moeilijk gehad met die dag.
Sinds dien ben ik er ook weer meer mee bezig.
Wat duurt het lang! Ik mis dat zwangerschaps gevoel zo en wil zo graag een kleintje!
We worden ook alleen maar ouder...
Ik weet het, begin aardig wanhopig te klinken maar na 15 maanden ben ik nog net zo ver en ik begrijp echt niet dat het een keer gelukt is, 9 weken is blijven zitten en dat was het dan...
Ik voel alles wat gebeurt als een teken nu dat ik weer zwanger ben.
M'n eisprong was vorige week, en sinds dien natuurlijk weer allerlei verschijnseltjes (in m'n hoofd)
Twee dagen na m'n eisprong vloog m'n weerstand omlaag en tot op de dag van vandaag erg grieperig, m'n temperatuur wordt met de dag hoger, krampjes in m'n buik, zere borsten en pukkels op m'n hoofd...
Deze maand is het wel heel erg, de natuur probeert me gek te maken.
Ik hoop dat ik volgende week eindelijk weer eens een positieve test in handen mag krijgen want alleen dan zal het nog lukken om voor m'n 32e moeder te worden.
Sorry, ik moest gewoon weer even van me af schrijven...
Bij de vorige zwangerschap duurde het 7 maanden en nu weer zo ongeveer, en ik merk dat ik onbewust al dan niet bewust het idee heb dat het dan nu ook weer zal gebeuren... Raar
Twee weken geleden was de uitgerekende datum van de eerste en heb het ook serieus moeilijk gehad met die dag.
Sinds dien ben ik er ook weer meer mee bezig.
Wat duurt het lang! Ik mis dat zwangerschaps gevoel zo en wil zo graag een kleintje!
We worden ook alleen maar ouder...
Ik weet het, begin aardig wanhopig te klinken maar na 15 maanden ben ik nog net zo ver en ik begrijp echt niet dat het een keer gelukt is, 9 weken is blijven zitten en dat was het dan...
Ik voel alles wat gebeurt als een teken nu dat ik weer zwanger ben.
M'n eisprong was vorige week, en sinds dien natuurlijk weer allerlei verschijnseltjes (in m'n hoofd)
Twee dagen na m'n eisprong vloog m'n weerstand omlaag en tot op de dag van vandaag erg grieperig, m'n temperatuur wordt met de dag hoger, krampjes in m'n buik, zere borsten en pukkels op m'n hoofd...
Deze maand is het wel heel erg, de natuur probeert me gek te maken.
Ik hoop dat ik volgende week eindelijk weer eens een positieve test in handen mag krijgen want alleen dan zal het nog lukken om voor m'n 32e moeder te worden.
Sorry, ik moest gewoon weer even van me af schrijven...
maandag 11 maart 2013 om 12:33
Hai happymomtobe,
Ik ben nieuw hier en wil graag even reageren... Vandaag ben ik weer ongesteld geworden en in het zoeken naar ervaringen vond ik jouw verhaal hier.
Ik ben 30, mijn man is 38. Wij zijn inmiddels bijna een jaar bezig en hebben in november bij ongeveer 10 weken een miskraam gehad. Heel verdrietig.
Wat ik ontzettend herken is dat je zegt: Ik mis dat zwangerschaps gevoel zo en wil zo graag een kleintje! Ik was toen ik zwanger was, zo ongelooflijk blij. Dat gevoel overheerste alles en was zo groots. Ik was daar echt van onder de indruk. De eerste weken deed het ook echt pijn om dat gevoel te missen. Ik voelde me letterlijk leeg en werd echt boos van al die goedbedoelde dooddoeners: 'Jullie kunnen in ieder geval zwanger worden' en 'mooi iets toch wel van de natuur dat het zelf beslist of het kindje goed is'. En al die mensen die 'zo maar' even informeren of ik geen kinderwens heb?! Ja, die hebben we, maar ja, die wens gaat niet bij iedereen zo maar vanzelf in vervulling. Sorry, ik merk dat ik best veel boosheid in me heb en dat even van me af schrijven is blijkbaar fijn.
Ik hoop ontzettend met je mee dat jullie eind volgende week een positieve test hebben. Wij proberen er ondertussen niet te veel mee bezig te zijn, maar dat vind ik wel steeds lastiger..
Lfs!
Ik ben nieuw hier en wil graag even reageren... Vandaag ben ik weer ongesteld geworden en in het zoeken naar ervaringen vond ik jouw verhaal hier.
Ik ben 30, mijn man is 38. Wij zijn inmiddels bijna een jaar bezig en hebben in november bij ongeveer 10 weken een miskraam gehad. Heel verdrietig.
Wat ik ontzettend herken is dat je zegt: Ik mis dat zwangerschaps gevoel zo en wil zo graag een kleintje! Ik was toen ik zwanger was, zo ongelooflijk blij. Dat gevoel overheerste alles en was zo groots. Ik was daar echt van onder de indruk. De eerste weken deed het ook echt pijn om dat gevoel te missen. Ik voelde me letterlijk leeg en werd echt boos van al die goedbedoelde dooddoeners: 'Jullie kunnen in ieder geval zwanger worden' en 'mooi iets toch wel van de natuur dat het zelf beslist of het kindje goed is'. En al die mensen die 'zo maar' even informeren of ik geen kinderwens heb?! Ja, die hebben we, maar ja, die wens gaat niet bij iedereen zo maar vanzelf in vervulling. Sorry, ik merk dat ik best veel boosheid in me heb en dat even van me af schrijven is blijkbaar fijn.
Ik hoop ontzettend met je mee dat jullie eind volgende week een positieve test hebben. Wij proberen er ondertussen niet te veel mee bezig te zijn, maar dat vind ik wel steeds lastiger..
Lfs!
