Zwanger
alle pijlers
Hyperemesis Gravidarum
maandag 5 november 2012 om 11:34
Hallo allemaal, ik ben morgen precies 10 weken zwanger van mijn eerste kindje en heb sinds ik zo'n 5,5 week was al last van extreme misselijkheid. Overgeven werd meer regel dan uitzondering en inmiddels kan ik niet meer werken, lig allen maar in bed of op de bank en is het elke dag een strijd om voldoende vocht en eten binnen te krijgen. En binnen te houden, dat ook.
Vorige week maandag ben ik opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen, aan het infuus gekomen en medicatie gehad, en langzaamaan ging het iets beter. De misselijkheid is nog heel de dag actief aanwezig, maar overgeven was beperkt tot een keer of 3-4 per dag. Dus mocht ik zaterdag naar huis. En hier lig ik dan. Ik kan dus helemaal niks, lig op bed of op de bank, en worstel met eten om iets binnen te krijgen. Op het moment dat ik overeind moet, om bijvoorbeeld naar de wc te gaan, komt de 'kotsneiging' alweer opzetten en als ik niet gauw genoeg weer plat lig, komt alles er weer uit. Douchen is een ramp, kan alleen in de avond omdat ik me dan iets beter voel. Maar het is ontzettend uitputtend.
Zijn er meer vrouwen op het forum die ook HG hebben of hebben gehad? Ik lees al veel mee op het forum van steunpunt hg, maat omdat ik hoofdzakelijk hier lees, was ik toch wel benieuwd...
Vorige week maandag ben ik opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen, aan het infuus gekomen en medicatie gehad, en langzaamaan ging het iets beter. De misselijkheid is nog heel de dag actief aanwezig, maar overgeven was beperkt tot een keer of 3-4 per dag. Dus mocht ik zaterdag naar huis. En hier lig ik dan. Ik kan dus helemaal niks, lig op bed of op de bank, en worstel met eten om iets binnen te krijgen. Op het moment dat ik overeind moet, om bijvoorbeeld naar de wc te gaan, komt de 'kotsneiging' alweer opzetten en als ik niet gauw genoeg weer plat lig, komt alles er weer uit. Douchen is een ramp, kan alleen in de avond omdat ik me dan iets beter voel. Maar het is ontzettend uitputtend.
Zijn er meer vrouwen op het forum die ook HG hebben of hebben gehad? Ik lees al veel mee op het forum van steunpunt hg, maat omdat ik hoofdzakelijk hier lees, was ik toch wel benieuwd...
maandag 5 november 2012 om 11:38
Wat klote voor je zeg!
Heb veel vrouwen met HG verpleegd toen ik nog op gyneacologie werkte. Donkere kamers, geen geluid, geen bezoek, dit werkte het beste.
Alles om je heen kan je prikkelen waardoor je weer misselijk wordt. Dus: internetten is eigenlijk ook geen goed idee!
Sterkte, ik hoop dat je je snel beter voelt!
Heb veel vrouwen met HG verpleegd toen ik nog op gyneacologie werkte. Donkere kamers, geen geluid, geen bezoek, dit werkte het beste.
Alles om je heen kan je prikkelen waardoor je weer misselijk wordt. Dus: internetten is eigenlijk ook geen goed idee!
Sterkte, ik hoop dat je je snel beter voelt!
maandag 5 november 2012 om 11:48
Meid, wat ontzettend rot voor je. Ik weet wat je doormaakt, ik heb namelijk zelf ook HG gehad, tot 1,5 week geleden, toen was ik 12 weken zwanger en is het (veel) minder geworden.
Het is echt een hel geweest en ik heb gedacht dat het nooit meer over zou gaan. Heb op een gegeven moment zelfs gedacht dat als ik dit van te voren had geweten, dat ik er dan nooit aan was begonnen. Ik kon ook niet werken, geen boodschappen meer doen, helemaal niets meer, alleen in bed liggen. Tanden poetsen, douchen, het was allemaal even verschrikkelijk. Ik ben ook opgenomen geweest en heb ook aan het infuus gelegen wegens uitdroging.
De gynaecoloog en de huisarts zeiden vanaf het begin dat het waarschijnlijk met 12 weken minder zou worden, het vervelende is alleen dat je die garantie niet hebt. Sommige vrouwen blijven 9 maanden lang misselijk.
Wat je misschien goed doet om te horen, is dat het met mij inmiddels veel beter gaat, en dat ik zelfs inmiddels volop kan genieten van mijn zwangerschap. Eten is af en toe nog steeds moeilijk, maar ik kan weer dingen doen en heb het gevoel dat ik mijn leven weer een beetje terug heb.
Veel sterkte gewenst, en echt, het gaat over!!!
Het is echt een hel geweest en ik heb gedacht dat het nooit meer over zou gaan. Heb op een gegeven moment zelfs gedacht dat als ik dit van te voren had geweten, dat ik er dan nooit aan was begonnen. Ik kon ook niet werken, geen boodschappen meer doen, helemaal niets meer, alleen in bed liggen. Tanden poetsen, douchen, het was allemaal even verschrikkelijk. Ik ben ook opgenomen geweest en heb ook aan het infuus gelegen wegens uitdroging.
De gynaecoloog en de huisarts zeiden vanaf het begin dat het waarschijnlijk met 12 weken minder zou worden, het vervelende is alleen dat je die garantie niet hebt. Sommige vrouwen blijven 9 maanden lang misselijk.
Wat je misschien goed doet om te horen, is dat het met mij inmiddels veel beter gaat, en dat ik zelfs inmiddels volop kan genieten van mijn zwangerschap. Eten is af en toe nog steeds moeilijk, maar ik kan weer dingen doen en heb het gevoel dat ik mijn leven weer een beetje terug heb.
Veel sterkte gewenst, en echt, het gaat over!!!
maandag 5 november 2012 om 11:50
Ik lig plat op mn rug in bed met mn telefoon. Dat gaat nog. Soms ben ik ook daar te moe voor, dus dan ff niks. Qua licht heb ik geen problemen. Maar dat van bezoek herken ik wel. Na het bezoek-uurtje was ik elke dag bekaf. Wat eten betreft zijn het echt de meest gekte dingen die er wel in blijven. Skittles zijn erg favoriet, terwijl ik die mierzoete krengen gewoonlijk niet aanraak. Brood is een drama. Vanmiddag soep proberen.
maandag 5 november 2012 om 11:58
O swirls, wat goed om te lezen. Tegen mij werd idd ook gezegd dat het na het eerste trimester beter gaat. Ik duim ervoor. Hou dit ook geen maanden meer vol denk ik. Zowel lichamelijk als psychisch niet. Ik heb mezelf af en toe zo schuldig gevoeld over bepaalde gedachten... Maar las op het steunpunt hg dat dat erbij hoort en dat bijna alle vrouwen met hg soms zo doemdenken. Ik wil graag douchen nu, maar zie er nu al tegenop om uit bed te gaan. Bij mij zijn geuren ook een trigger, en met 2 honden en 3 katten in huis, zijn ert wel eens wat onaangename geurtjes. Gelukkig zijn mijn schoonouders erg behulpzaam en komen die bijna elke dag de honden halen. Ik kan ze ook niet uitlaten nu, en mijn vriend moet wel gewoon naar zijn werk...
maandag 5 november 2012 om 12:10
Oh nee! Wat vervelend!! Hier ook twee keer gehad, wat een feest maar niet heus. Ik had tegen de misselijkheid seabands, acupunctuur en emesafene (hielp tegen misselijk zijn en hoefde maar drie à vier keer per dag over te geven). Dronk sportdrank om zo efficiënt mogelijk te drinken. De eerste keer hield het op met 26 weken en dit keer met 20. Bij mij werd het nog veel erger na het eerste trimester, niet om je bang te maken, maar de tweede keer scheelde het voor mij mentaal om te weten dat dat ook kon.. Heel veel sterkte, schroom niet om al je vrienden om hulp te vragen! Zwanger zijn is niet altijd leuk...
maandag 5 november 2012 om 13:15
Wel vanaf een week of zeven zwangerschap dagelijks meerdere keren overgeven tot het einde van de zwangerschap. ook gepaad gaande met misselijkheid maar na een braaksessie voelde ik me dan weer een paar uurtjes prima. Omdat ik overdag zo weinig binnen hield werd ik 's nachts vaak wakker va de honger. Als het me dan lukte om met mate te eten (en niet gelijk dat hele hongergevoel te willen stillen) bleef dat vaak wel binnen.
Tijdens alle zes de zwangerschappen dan ook niet tot nauwelijks aangekomen maar gelukkig zijn de kinderen in mijn buik niets te kort gekomen. Want ze kwamen gezond en wel ter wereld.
Maar hier het verschil dus dat ik buiten de braaksessies normaal kon functioneren en dus ook gewoon kon werken. Moest alleen met regelmaat even een tijdje vluchten totdat de braaksessie weer over was. En ondanks dat de frequentie van braken de gehele zwangerschap doorging was het alleen de eerste 3 maanden dat ik gigantisch veel afviel. Hoop dat het bij jou ook snel dragelijker wordt. Of nog liever natuurljk helemaal verdwijnt.
Tijdens alle zes de zwangerschappen dan ook niet tot nauwelijks aangekomen maar gelukkig zijn de kinderen in mijn buik niets te kort gekomen. Want ze kwamen gezond en wel ter wereld.
Maar hier het verschil dus dat ik buiten de braaksessies normaal kon functioneren en dus ook gewoon kon werken. Moest alleen met regelmaat even een tijdje vluchten totdat de braaksessie weer over was. En ondanks dat de frequentie van braken de gehele zwangerschap doorging was het alleen de eerste 3 maanden dat ik gigantisch veel afviel. Hoop dat het bij jou ook snel dragelijker wordt. Of nog liever natuurljk helemaal verdwijnt.
maandag 5 november 2012 om 13:16
Oei susanna, dat klinkt dan weer weinig hoopgevend...
In het ziekenhuis werd ik elke dag gecontroleerd op ketonen in de urine, maar dat was elke dag goed. Dus uitgedroogd was ik niet. Ook ging het daar steeds wat beter, maar sinds ik thuis ben (zaterdagmiddag) merk ik toch weer dat het achteruit gaat en het braken weer heviger. Ook kon ik in het ziekenhuis nog wel een beetje eten, hier gaat alles al kokhalzend naar binnen.
Ik heb nog maar 5 weken echt 'last', maar ben er nu al goed zat van. Het vooruitzicht om me de rest van de 9 maanden zo te voelen, doet me dan ook lichtelijk richting een depressie schieten. Vooralsnog kan ik niets anders dan afwachten...
In het ziekenhuis werd ik elke dag gecontroleerd op ketonen in de urine, maar dat was elke dag goed. Dus uitgedroogd was ik niet. Ook ging het daar steeds wat beter, maar sinds ik thuis ben (zaterdagmiddag) merk ik toch weer dat het achteruit gaat en het braken weer heviger. Ook kon ik in het ziekenhuis nog wel een beetje eten, hier gaat alles al kokhalzend naar binnen.
Ik heb nog maar 5 weken echt 'last', maar ben er nu al goed zat van. Het vooruitzicht om me de rest van de 9 maanden zo te voelen, doet me dan ook lichtelijk richting een depressie schieten. Vooralsnog kan ik niets anders dan afwachten...
maandag 5 november 2012 om 13:16
Ik zit er voor de tweede keer middenin. Heb me de afgelopen weken wel een aantal keren afgevraagd waarom ik er in hemelsnaam weer aan begonnen was. (en stiekem gedacht dat het makkelijker zou zijn als ik maar gewoon een miskraam zou krijgen, want met 1 kind waren we ook al heel gelukkig...) Met een week of 18 nam de misselijkheid af, en nu sinds een week neemt het weer toe. Ik ben nu bijna 25 weken, en ben weer de hele dag misselijk en geef ook weer regelmatig over. Ik verwacht eigenlijk niet dat het nog veel minder gaat worden tot aan de bevalling, dat was bij mijn eerste zwangerschap namelijk ook niet zo. Toen heb ik - letterlijk - overgegeven tot en met de laatste wee. En daarna was de misselijkheid weg! Daar hoop ik nu dus ook maar op.
Ik doe ook nog maar weinig, werk weinig, we hebben sinds een paar weken een huishoudster. Vermoeidheid is een enorme trigger voor mij, dus rust, rust en nog meer rust. Ik verveel me dood, maar ja, ik weet waar ik het voor doe. Nog maar 15 weken ( + of - een week of twee )
Oh, wat bij mij wel heeft geholpen is accupunctuur. Ik ben daar normaal niet zo van, maar het maakte voor mij echt het verschil tussen helemaal niks binnenhouden en net genoeg binnen houden. Van Emesafene (en Primperan) werd ik heel erg naar, seabands deden helemaal niks bij me. En precies dát eten waar ik op dat moment zin in heb, precies op het moment dat ik er zin in heb, en niet later of vroeger. Dan is de kans het grootst dat het er in blijft.
Ik doe ook nog maar weinig, werk weinig, we hebben sinds een paar weken een huishoudster. Vermoeidheid is een enorme trigger voor mij, dus rust, rust en nog meer rust. Ik verveel me dood, maar ja, ik weet waar ik het voor doe. Nog maar 15 weken ( + of - een week of twee )
Oh, wat bij mij wel heeft geholpen is accupunctuur. Ik ben daar normaal niet zo van, maar het maakte voor mij echt het verschil tussen helemaal niks binnenhouden en net genoeg binnen houden. Van Emesafene (en Primperan) werd ik heel erg naar, seabands deden helemaal niks bij me. En precies dát eten waar ik op dat moment zin in heb, precies op het moment dat ik er zin in heb, en niet later of vroeger. Dan is de kans het grootst dat het er in blijft.
maandag 5 november 2012 om 13:40
Madieken, die acupunctuur wil ik ook wel proberen eigenlijk... Moet maar eens even googlen waar ik dan terechtkan. Die seabands heb ik ook om, tevergeefs. Primperan en emesafene beide gehad, sta nu weer op zetpillen van emesafene, maar snap niet waarom, helpen geen drol.
Ook homeopatische korrels, nux vomica, hielpen hier 1 dag en daarna niet meer...
Wat jij zegt over je stiekeme gedachte, dat heb ik ook al eens gedacht hoor. Maar ik weet dat ik diep van binnen heel graag een kindje wil, en ik ben niet bereid om hier nog een keer doorheen te moeten. Dus ik duim maar dat met deze alles in 1x goed gaat. Dan laten we het mooi bij 1 kind. Nooit weer.
Ook homeopatische korrels, nux vomica, hielpen hier 1 dag en daarna niet meer...
Wat jij zegt over je stiekeme gedachte, dat heb ik ook al eens gedacht hoor. Maar ik weet dat ik diep van binnen heel graag een kindje wil, en ik ben niet bereid om hier nog een keer doorheen te moeten. Dus ik duim maar dat met deze alles in 1x goed gaat. Dan laten we het mooi bij 1 kind. Nooit weer.
maandag 5 november 2012 om 14:56
Wat een herkenning hier. Zoals ik er nu over denk houden wij het ook bij 1 kind.
Qua medicatie hielp Emesafene bij mij ook niet, maar Primperan wel (niet dat het daarmee over was, maar ik had het idee dat het wel wat minder werd). Later heb ik van de gyn nog pyridoxine erbij gekregen (dat is vitamine B6) en vanaf toen ging het beter, maar toen was ik ook al 12 weken dus weet niet of het daardoor kwam.
Opgenomen zijn in het ziekenhuis vond ik trouwens heerlijk, dat gevoel van vocht dat je aderen in stroomt en verzorgd worden en weer helemaal opknappen. Had zo nog een week vrijwillig willen blijven maar dat was geloof ik niet helemaal de bedoeling
.
Qua medicatie hielp Emesafene bij mij ook niet, maar Primperan wel (niet dat het daarmee over was, maar ik had het idee dat het wel wat minder werd). Later heb ik van de gyn nog pyridoxine erbij gekregen (dat is vitamine B6) en vanaf toen ging het beter, maar toen was ik ook al 12 weken dus weet niet of het daardoor kwam.
Opgenomen zijn in het ziekenhuis vond ik trouwens heerlijk, dat gevoel van vocht dat je aderen in stroomt en verzorgd worden en weer helemaal opknappen. Had zo nog een week vrijwillig willen blijven maar dat was geloof ik niet helemaal de bedoeling
.
maandag 5 november 2012 om 14:58
Een kennis van me heeft het trouwens ook gehad, nog veel erger en langer dan mij, en zij kreeg ook psychologische hulp, wat naar mijn mening zeker geen overbodige luxe is bij deze ziekte. Ik heb me ook heel wat dagen behoorlijk depressief en uit het veld geslagen gevoeld. Ik dacht echt dat het nooit meer over zou gaan allemaal en ben nog iedere dag blij (en verbaasd) dat ik me beter voel.
maandag 5 november 2012 om 15:15
Ik had overigens het idee dat de seabands ook niks deden. Tot ik ze afdeed haha, heb ze daarna pas na 18 weken ofzo eens een paar uur afgedaan om te kijken hoe het ging zonder in mijn eerste zwangerschap had ik ook puppp, en dat heeft de herinnering aan HG vervaagd. En toen wilden we toch graag een tweede. Toen ik rook dat ik zwanger was dacht ik wel bij mezelf "shit, daar gaan we weer". Dit is dan ook definitief de laatste.
maandag 5 november 2012 om 15:16
Ook hier herkenning! Ik heb tot week 17 ongeveer dagelijks meerdere malen overgegeven en daarna was het zo goed als weg, af en toe nog een keertje als ik iets vies rook ofzo. Twee weken in het ziekenhuis gelegen, met ernstige uitdrogingsverschijnselen en ik kreeg emesafene en primperan. De tweede werkte wel beter dan de emesafene, ik werd er alleen heel moe van. Dagen met 20 uur slaap waren geen uitzondering. Daar ben ik dus op gegeven moment maar mee gestopt. Wat hier boven ook al is gezegd, in het ziekenhuis opgenomen zijn vond ik ook heerlijk, vooral dat het gevoel van móeten eten weg was. Eenmaal thuis moet je er toch zelf weer voor zorgen dat je voldoende voedingsstoffen binnen krijgt en dat is heel lastig! Zoek vooral hulp, mijn man heeft in die periode alles gedaan, ik hoefde alleen maar in bed te liggen en af en toe mezelf overeind hijsen om te gaan douchen (of overgeven). En probeer vooral het einddoel in zicht te houden. Ik had de echo foto altijd naast me staan, dan weet je waarvoor je het doet.
En ik moet zeggen, bij mij is het net als met de bevalling (die niet bepaald een pretje was) je vergeet straks zo hoe erg het was! Als ik naar mijn meisje kijk dan weet ik dat ze het allemaal waard is geweest! En het begint alweer te kriebelen voor een tweede, al durf ik nu niet meer zo goed nu dit topic de herinneringen weer naar boven hebben gehaald..
Succes, je kan het! Leef bij de dag en het gaat sowieso een keer voorbij! En vooral heel veel sterkte..
En ik moet zeggen, bij mij is het net als met de bevalling (die niet bepaald een pretje was) je vergeet straks zo hoe erg het was! Als ik naar mijn meisje kijk dan weet ik dat ze het allemaal waard is geweest! En het begint alweer te kriebelen voor een tweede, al durf ik nu niet meer zo goed nu dit topic de herinneringen weer naar boven hebben gehaald..
Succes, je kan het! Leef bij de dag en het gaat sowieso een keer voorbij! En vooral heel veel sterkte..
maandag 5 november 2012 om 15:22
Swirls, jij beschrijft echt exact wat ik voel! Ook over die ziekenhuisopname. Ik was liever daar dan thuis. Ook vanwege de rust, thuis ga je toch dingen doen. En wat jij zegt, ik zou zo vrijwillig nog een week blijven, echt waar. Vond het zelfs jammer dat ik weg mocht... Het infuus gaf een gevoel van veiligheid. Plus het feit dat je daar goed verzorgd wordt. Overgegeven? Een druk op de knop en je bakje wordt weggehaald. Eten wordt je voorgezet, en je kunt optimaal rusten.
Ik moet zeggen dat ik sinds een uur of twee ineens een opleving heb! Had zo'n zin in soep, dus mn moeder heeft groentesoep gemaakt. Ik heb een kom leeg, en ben nu een uur later bezig met mn tweede. Heerlijk! Hopelijk blijft het er in...
Ik moet zeggen dat ik sinds een uur of twee ineens een opleving heb! Had zo'n zin in soep, dus mn moeder heeft groentesoep gemaakt. Ik heb een kom leeg, en ben nu een uur later bezig met mn tweede. Heerlijk! Hopelijk blijft het er in...
maandag 5 november 2012 om 15:26
maandag 5 november 2012 om 15:46
quote:kleinepien schreef op 05 november 2012 @ 15:37:
Ik wou op zich best een groot gezin, maar als die drang blijft, denk ik dat we dat op andere manieren gaan invullen.adoptie of plezier oid... Dit wordt mn eerste en tevens laatste zwangerschap. zei zij heel overtuigd... Haha, dat zei ik ook na de eerste... Inmiddels weet ik wel vrij zeker dat dit toch écht de laatste keer is geweest. Twee keer zo ziek is toch echt wel genoeg.
Ik wou op zich best een groot gezin, maar als die drang blijft, denk ik dat we dat op andere manieren gaan invullen.adoptie of plezier oid... Dit wordt mn eerste en tevens laatste zwangerschap. zei zij heel overtuigd... Haha, dat zei ik ook na de eerste... Inmiddels weet ik wel vrij zeker dat dit toch écht de laatste keer is geweest. Twee keer zo ziek is toch echt wel genoeg.
