Zwanger
alle pijlers
Ik ben zwanger en ik ben in paniek!!
zondag 30 april 2023 om 18:49
Hi allemaal,
Even een situatieschets. Ik ben 36 en onverwachts zwanger.
We hebben het jaren geprobeerd maar het lukte niet. We zouden met IVF beginnen maar toen kwam ik erachter dat ik niet zó graag kinderen wilde en ik zag erg op tegen dat hele traject dus dat hebben we niet gedaan. Ik ben er toen vanuit gegaan dat het er bij ons gewoon niet inzat en dat vond ik eigenlijk ook oké, en we gingen ons leven en toekomst inrichten zonder kinderen.
En nu ben ik dus zwanger. Ik weet het sinds 4 dagen en ik ben sindsdien ook in totale paniek. Het kwam als een enorme schok omdat ik er vanuit ging dat het bij ons gewoon niet kon (ik mis ook een eierstok door een operatie dus het was sowieso veel moeilijker bij ons, en de leeftijd...).
Ik ben zo verschrikkelijk bang! Mijn doemgedachten:
Ga ik dit wel kunnen? Wil ik dit wel? Mijn rust en vrijheid opgeven?
En: ik ben snel overprikkeld en heb vaak alleen tijd nodig - straks heb ik 24/7 iemand om me heen en daar de verantwoordelijkheid voor. Terwijl ik slaaptekort heb. Dat kan toch niet, dan word ik zwaar ongelukkig en ga ik een hekel krijgen aan m'n eigen kind!
Ik voel me hier ook verschrikkelijk schuldig over, want hoeveel vrouwen zouden er niet staan te springen van blijdschap bij het zien van de positieve test? En daarnaast is mijn man ook dolgelukkig en ik voel me dan ook weer schuldig naar hem toe dat ik zo angstig en huilerig ben. Ik kan het er wel met hem over hebben gelukkig, maar hij ervaart dit allemaal totaal niet zoals ik dat doe.
Ik kon gister ook alleen maar huilen, maar ik huil sowieso al 2 weken heel veel om de meest debiele dingen (dus ook voor ik het wist) dus dat zal ook hormonaal zijn.
Ik moet wel zeggen dat er kleine momentjes van blijdschap/opwinding zijn (die helaas snel wegebben als ik mezelf weer die slapeloze nachten en doemgedachten voor de geest haal). Overigens ook goed om te vermelden dat mijn zus kortgeleden bevallen is en dat ik het hele proces van heel dichtbij heb meegemaakt, en ik zie haar dagelijks dus ik zie ook de extreme vermoeidheid en haar enorm veranderde leven. Zij heeft er geen moeite mee en is gelukkig met haar baby maar ik dacht wel vaak de afgelopen weken: gelukkig heb ik dat niet. Maar over 7 maanden dus wel.
Hebben jullie wat geruststellende woorden? Iemand die het herkent?
Edit 10/5:
Heel erg bedankt voor alle reacties. Ik voel me daardoor echt een stuk beter. Ik sta nog steeds niet te springen van geluk als ik eerlijk ben maar er zijn wel meer momentjes dat ik denk: komt wel goed. En ik accepteer het maar. En: heb insta verwijderd (die weet op één of andere manier dat ik zwanger ben dus ik zie alleen maar hyperblije zwangere vrouwen terwijl ik doodmoe en gedeprimeerd lig over te geven) en ik Google zo min mogelijk. Helpt ook al
Even een situatieschets. Ik ben 36 en onverwachts zwanger.
We hebben het jaren geprobeerd maar het lukte niet. We zouden met IVF beginnen maar toen kwam ik erachter dat ik niet zó graag kinderen wilde en ik zag erg op tegen dat hele traject dus dat hebben we niet gedaan. Ik ben er toen vanuit gegaan dat het er bij ons gewoon niet inzat en dat vond ik eigenlijk ook oké, en we gingen ons leven en toekomst inrichten zonder kinderen.
En nu ben ik dus zwanger. Ik weet het sinds 4 dagen en ik ben sindsdien ook in totale paniek. Het kwam als een enorme schok omdat ik er vanuit ging dat het bij ons gewoon niet kon (ik mis ook een eierstok door een operatie dus het was sowieso veel moeilijker bij ons, en de leeftijd...).
Ik ben zo verschrikkelijk bang! Mijn doemgedachten:
Ga ik dit wel kunnen? Wil ik dit wel? Mijn rust en vrijheid opgeven?
En: ik ben snel overprikkeld en heb vaak alleen tijd nodig - straks heb ik 24/7 iemand om me heen en daar de verantwoordelijkheid voor. Terwijl ik slaaptekort heb. Dat kan toch niet, dan word ik zwaar ongelukkig en ga ik een hekel krijgen aan m'n eigen kind!
Ik voel me hier ook verschrikkelijk schuldig over, want hoeveel vrouwen zouden er niet staan te springen van blijdschap bij het zien van de positieve test? En daarnaast is mijn man ook dolgelukkig en ik voel me dan ook weer schuldig naar hem toe dat ik zo angstig en huilerig ben. Ik kan het er wel met hem over hebben gelukkig, maar hij ervaart dit allemaal totaal niet zoals ik dat doe.
Ik kon gister ook alleen maar huilen, maar ik huil sowieso al 2 weken heel veel om de meest debiele dingen (dus ook voor ik het wist) dus dat zal ook hormonaal zijn.
Ik moet wel zeggen dat er kleine momentjes van blijdschap/opwinding zijn (die helaas snel wegebben als ik mezelf weer die slapeloze nachten en doemgedachten voor de geest haal). Overigens ook goed om te vermelden dat mijn zus kortgeleden bevallen is en dat ik het hele proces van heel dichtbij heb meegemaakt, en ik zie haar dagelijks dus ik zie ook de extreme vermoeidheid en haar enorm veranderde leven. Zij heeft er geen moeite mee en is gelukkig met haar baby maar ik dacht wel vaak de afgelopen weken: gelukkig heb ik dat niet. Maar over 7 maanden dus wel.
Hebben jullie wat geruststellende woorden? Iemand die het herkent?
Edit 10/5:
Heel erg bedankt voor alle reacties. Ik voel me daardoor echt een stuk beter. Ik sta nog steeds niet te springen van geluk als ik eerlijk ben maar er zijn wel meer momentjes dat ik denk: komt wel goed. En ik accepteer het maar. En: heb insta verwijderd (die weet op één of andere manier dat ik zwanger ben dus ik zie alleen maar hyperblije zwangere vrouwen terwijl ik doodmoe en gedeprimeerd lig over te geven) en ik Google zo min mogelijk. Helpt ook al
anoniem_651dd84248c9c wijzigde dit bericht op 10-05-2023 18:36
9.41% gewijzigd
zondag 30 april 2023 om 18:58
Ik heb geen ervaring of wat dan ook maar logisch dat je je kapot geschrokken bent en daardoor in paniek bent nu. Het is ook niet niks! Eerst wilde je heel graag en lukte het niet en nu had je je erbij gelegd dat een kind je wellicht niet gegeven is en dan gebeurd het alsnog.
Ik zou voor nu geen overhaaste beslissing nemen, laat het even rustig bezinken. Bespreek het met je man. Het komt vast goed, je staat er niet alleen voor, je man is er ook nog. Daarnaast zijn er vast ook mensen die bij willen springen als het echt even niet meer gaat.
Ik zou voor nu geen overhaaste beslissing nemen, laat het even rustig bezinken. Bespreek het met je man. Het komt vast goed, je staat er niet alleen voor, je man is er ook nog. Daarnaast zijn er vast ook mensen die bij willen springen als het echt even niet meer gaat.
zondag 30 april 2023 om 19:16
Hormonen zijn vreselijk! Als je jezelf in januari had verteld dat jullie de komende kerst met zn 3en zouden zijn, zou je waarschijnlijk een vreugdedans hebben gemaakt.
Ik vond zwanger zijn vreselijk. Prachtig, dat kleine hummeltje dat in je groeit, maar die hormonen zorgden ervoor dat ik alleen maar neerslachtig was, doemscenario's voor me zag en continu moest huilen. En dat duurde bij mij tot 1 jaar na de bevalling.
Maar ik heb nu 2 kinderen en zou niet zonder ze kunnen. Die slapeloze nachten overleef je (op het moment zelf is het ruk) en je krijgt er iets geweldigste voor terug.
Ik vond zwanger zijn vreselijk. Prachtig, dat kleine hummeltje dat in je groeit, maar die hormonen zorgden ervoor dat ik alleen maar neerslachtig was, doemscenario's voor me zag en continu moest huilen. En dat duurde bij mij tot 1 jaar na de bevalling.
Maar ik heb nu 2 kinderen en zou niet zonder ze kunnen. Die slapeloze nachten overleef je (op het moment zelf is het ruk) en je krijgt er iets geweldigste voor terug.
zondag 30 april 2023 om 19:24
Dank jelenthe_ schreef: ↑30-04-2023 19:16Hormonen zijn vreselijk! Als je jezelf in januari had verteld dat jullie de komende kerst met zn 3en zouden zijn, zou je waarschijnlijk een vreugdedans hebben gemaakt.
Ik vond zwanger zijn vreselijk. Prachtig, dat kleine hummeltje dat in je groeit, maar die hormonen zorgden ervoor dat ik alleen maar neerslachtig was, doemscenario's voor me zag en continu moest huilen. En dat duurde bij mij tot 1 jaar na de bevalling.
Maar ik heb nu 2 kinderen en zou niet zonder ze kunnen. Die slapeloze nachten overleef je (op het moment zelf is het ruk) en je krijgt er iets geweldigste voor terug.
heel fijn deze herkenning!
zondag 30 april 2023 om 19:27
Zoals al eerder gezegd: laat het even bezinken.
Maar ook: het moet niet he. Dus als je het echt niet wilt, schroom ook niet om een abortuspil te halen. Dat klinkt misschien heel bot, maar het is nou ook weer niet zo dat de wereld een tekort aan mensen heeft. Dus jezelf opzadelen met een ongewenst kind is zowel voor jou, als voor het kind onwenselijk.
Dat gezegd hebbende. Ik was in het begin van mijn eerste, gewenste, zwangerschap ook een paar weken in paniek. Hoewel de wens heel groot was, voelde het ineens zo definitief, zo groot, zo verantwoordelijk. Maar dat ebde weer weg en ondertussen ben ik al jaaaaaaren moeder. En ook zeker geen spijt.
Maar ook: het moet niet he. Dus als je het echt niet wilt, schroom ook niet om een abortuspil te halen. Dat klinkt misschien heel bot, maar het is nou ook weer niet zo dat de wereld een tekort aan mensen heeft. Dus jezelf opzadelen met een ongewenst kind is zowel voor jou, als voor het kind onwenselijk.
Dat gezegd hebbende. Ik was in het begin van mijn eerste, gewenste, zwangerschap ook een paar weken in paniek. Hoewel de wens heel groot was, voelde het ineens zo definitief, zo groot, zo verantwoordelijk. Maar dat ebde weer weg en ondertussen ben ik al jaaaaaaren moeder. En ook zeker geen spijt.
zondag 30 april 2023 om 19:29
Ik denk dat heel veel vrouwen, of een zwangerschap nou enorm gewenst is of niet, een gevoel van paniek ervaren vroeg of laat in de zwangerschap en sommigen misschien wel pas als de baby geboren is. Het is ook gewoon heel heftig en je hormonen spelen een rol in de heftigheid van je emoties.
Praat er vooral over met je man of een vriendin of je moeder of zus ofzo, iemand die je vertrouwt. Je gevoelens zijn helemaal niet raar.
Wat betreft de angst die je beschrijft, besef dat het inderdaad heel ingrijpend is, maar dat het krijgen van een kind niet hoeft te betekenen dat je een verschrikkelijk slaaptekort zult krijgen en nooit meer tijd voor jezelf hebt. Het hangt nogal af van je kind en ook van je vangnet. Je weet van jezelf waar het voor jou moeilijk kan worden, je hebt een man die er voor je is waarmee je de zorg kunt delen en je kunt altijd oppas inschakelen als dat nodig zou zijn.
Praat er vooral over met je man of een vriendin of je moeder of zus ofzo, iemand die je vertrouwt. Je gevoelens zijn helemaal niet raar.
Wat betreft de angst die je beschrijft, besef dat het inderdaad heel ingrijpend is, maar dat het krijgen van een kind niet hoeft te betekenen dat je een verschrikkelijk slaaptekort zult krijgen en nooit meer tijd voor jezelf hebt. Het hangt nogal af van je kind en ook van je vangnet. Je weet van jezelf waar het voor jou moeilijk kan worden, je hebt een man die er voor je is waarmee je de zorg kunt delen en je kunt altijd oppas inschakelen als dat nodig zou zijn.
zondag 30 april 2023 om 19:36
Ach lieve TO, wat een gekke verrassing! Maar… Gefeliciteerd 
De zorgen die je uit zijn niet onterecht. Maar dat zijn dingen die in de praktijk meestal wel z’n weg vinden. Het gegeven dat jullie het jaren hebben geprobeerd zegt mij genoeg: de wens was er en jullie hebben doorgezet om m waar te maken. Hoewel het nu anders loopt dan gedacht is het moment toch daar: jullie wens komt uit
De zorgen die je uit zijn niet onterecht. Maar dat zijn dingen die in de praktijk meestal wel z’n weg vinden. Het gegeven dat jullie het jaren hebben geprobeerd zegt mij genoeg: de wens was er en jullie hebben doorgezet om m waar te maken. Hoewel het nu anders loopt dan gedacht is het moment toch daar: jullie wens komt uit
zondag 30 april 2023 om 19:45
Het lijkt of ik mijn eigen verhaal lees!
Ik begrijp je, voel je niet rot erover meid... mijn kleine is inmiddels zes en ik ben toch blij dat ik een kind heb, je leert er veel van/door.
Ik ben hoogsensitief, snel overprikkeld en das niet makkelijk met een kind, maar wel te doen als je dat kunt organiseren (tijd voor jezelf).
Het kan een pittig ritje worden, maar wel een waar je je persoonlijkheid ook weer mee kunt verrijken.
Het is super abstract waarschijnlijk, maar hoop dat je er wat aan hebt.
Iedere keuze is prima.
Wens jou heel veel sterkte, liefs
Ik begrijp je, voel je niet rot erover meid... mijn kleine is inmiddels zes en ik ben toch blij dat ik een kind heb, je leert er veel van/door.
Ik ben hoogsensitief, snel overprikkeld en das niet makkelijk met een kind, maar wel te doen als je dat kunt organiseren (tijd voor jezelf).
Het kan een pittig ritje worden, maar wel een waar je je persoonlijkheid ook weer mee kunt verrijken.
Het is super abstract waarschijnlijk, maar hoop dat je er wat aan hebt.
Iedere keuze is prima.
Wens jou heel veel sterkte, liefs
zondag 30 april 2023 om 19:47
Herkenbaar hoor. Ik werd op mijn 37ste toch nog zeer onverwacht zwanger en heb dagen huilend van paniek doorgebracht. Met precies dezelfde vragen die jij hebt. Ik was inmiddels gewend geraakt aan het idee nooit een kind te krijgen en wij waren daar heel ok mee.
Mijn man zei op een gegeven moment dat ik het maar moest laten weghalen. Ik schrok me dood! Dat wilde ik niet. En toen heb ik het een beetje genegeerd. Ook lang gewacht met vertellen.
Wij hebben 1 kind. Een puber nu, een heerlijke en zelfstandige knul. Ik ben ook snel overprikkeld maar met 1 kind is dat goed te doen. Hij ging vaak logeren bij opa en oma en dan kon ik opladen. Hij vond het er geweldig en komt nog steeds vaak en graag bij opa.
Succes. Je kunt het prima. En die 7 maanden heb je nog om te wennen.
Mijn man zei op een gegeven moment dat ik het maar moest laten weghalen. Ik schrok me dood! Dat wilde ik niet. En toen heb ik het een beetje genegeerd. Ook lang gewacht met vertellen.
Wij hebben 1 kind. Een puber nu, een heerlijke en zelfstandige knul. Ik ben ook snel overprikkeld maar met 1 kind is dat goed te doen. Hij ging vaak logeren bij opa en oma en dan kon ik opladen. Hij vond het er geweldig en komt nog steeds vaak en graag bij opa.
Succes. Je kunt het prima. En die 7 maanden heb je nog om te wennen.
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
zondag 30 april 2023 om 19:48
Wat fijn om te horen!! Ik ben ook hoogsensitief, waarschijnlijk daardoor ook meer angsten. Echt goed om te horen dat je geniet van je kindHelloSunshine schreef: ↑30-04-2023 19:45Het lijkt of ik mijn eigen verhaal lees!
Ik begrijp je, voel je niet rot erover meid... mijn kleine is inmiddels zes en ik ben toch blij dat ik een kind heb, je leert er veel van/door.
Ik ben hoogsensitief, snel overprikkeld en das niet makkelijk met een kind, maar wel te doen als je dat kunt organiseren (tijd voor jezelf).
Het kan een pittig ritje worden, maar wel een waar je je persoonlijkheid ook weer mee kunt verrijken.
Het is super abstract waarschijnlijk, maar hoop dat je er wat aan hebt.
Iedere keuze is prima.
Wens jou heel veel sterkte, liefs
zondag 30 april 2023 om 19:49
Ah dat is een grote verrassing zeg!
Het begin van mijn zwangerschap was ook niet ideaal. (Niet ik maar de vader in paniek) Ik heb veel gesprekken gehad met mijn verloskundige.
Ook met bloedverlies met 9 weken heeft ze me fijn gerust gesteld. Echt heel fijn.
En je hoeft t niet alleen te doen. De vader is er ook.
Ik vond vooral baby'tje erg fijn. Geen stress, rustmomenten want slaapjes, geen gehaast want dat werkt averechts. Dat verschilt zo per persoon.
Ja ik weet dat t ook anders kan maar ik had een rustige baby / pientere dreumes die ik graag borstvoeding gaf. Ook goeie rede om op drukkere momenten je even af te zonderen.
Het begin van mijn zwangerschap was ook niet ideaal. (Niet ik maar de vader in paniek) Ik heb veel gesprekken gehad met mijn verloskundige.
Ook met bloedverlies met 9 weken heeft ze me fijn gerust gesteld. Echt heel fijn.
En je hoeft t niet alleen te doen. De vader is er ook.
Ik vond vooral baby'tje erg fijn. Geen stress, rustmomenten want slaapjes, geen gehaast want dat werkt averechts. Dat verschilt zo per persoon.
Ja ik weet dat t ook anders kan maar ik had een rustige baby / pientere dreumes die ik graag borstvoeding gaf. Ook goeie rede om op drukkere momenten je even af te zonderen.
apatura wijzigde dit bericht op 30-04-2023 19:51
2.46% gewijzigd
Been there, done that, got the T-shirt.
zondag 30 april 2023 om 19:51
Tanteslankie20 schreef: ↑30-04-2023 19:47Herkenbaar hoor. Ik werd op mijn 37ste toch nog zeer onverwacht zwanger en heb dagen huilend van paniek doorgebracht. Met precies dezelfde vragen die jij hebt. Ik was inmiddels gewend geraakt aan het idee nooit een kind te krijgen en wij waren daar heel ok mee.
Mijn man zei op een gegeven moment dat ik het maar moest laten weghalen. Ik schrok me dood! Dat wilde ik niet. En toen heb ik het een beetje genegeerd. Ook lang gewacht met vertellen.
Wij hebben 1 kind. Een puber nu, een heerlijke en zelfstandige knul. Ik ben ook snel overprikkeld maar met 1 kind is dat goed te doen. Hij ging vaak logeren bij opa en oma en dan kon ik opladen. Hij vond het er geweldig en komt nog steeds vaak en graag bij opa.
Succes. Je kunt het prima. En die 7 maanden heb je nog om te wennen.
Ook jij heel erg bedankt voor je verhaal, dit is exact hoe ik het voel. Heel geruststellend
zondag 30 april 2023 om 19:52
zondag 30 april 2023 om 19:53
Je past je ook wel weer aan hoor... je organiseert het zoals het kan. En soms na 200x "mamaaaaa" word je wel eens gek. Maar een mens is ook flexibel. Zorg heel goed voor jezelf. Net als de druk weg valt in een vliegtuig, eerst jouw zuurstof masker, dan die van een ander. Als mama zich goed voelt, gedijt het kind ook vaak goed. Maar.... af en toe is het ook gewoon heftig, lieg ik niet ommissholland88 schreef: ↑30-04-2023 19:48Wat fijn om te horen!! Ik ben ook hoogsensitief, waarschijnlijk daardoor ook meer angsten. Echt goed om te horen dat je geniet van je kind
zondag 30 april 2023 om 19:53
Ik ben toen ook hier op het forum gekomen, exact om dezelfde redenen en vond toen ook veel herkenning en geruststelling. Zo fijn was dat! Ik ben nooit meer weggegaan 
Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker. A. Einstein
zondag 30 april 2023 om 19:53
Herkenbaar TO! Maar dan ivm een onverwachte zwangerschap van de tweede terwijl mijn eerste nog jong is.
Zag het de eerste weken gewoon echt niet zitten; twee kleintjes die nog niks/weinig zelf kunnen, luiers verschonen aan de lopende band, bergen met was, slaapjes en vooral geen slaap voor mij enz enz.
Maar… Het jaar met mijn zoontje is voorbij gevlogen en ja, er waren slapeloze nachten maar daar hebben we óók veel van geleerd en nu hebben we een fijn en goed ritme voor hem (dankzij eenmalige hulp, beste besteding ooit!) en slaapt hij hele nachten door.
Daarnaast heb ik mezelf gezegd dat ik echt me-time nodig heb dus dat calculeer ik in, in overleg met partner natuurlijk. Ook als zoontje ‘s middags slaapt is het 2 uur Netflix en chillen voor mij (of buiten boek lezen of waar ik zin in heb) en zo laad ik ook even op.
Ik zou m’n kind voor geen goud willen missen. Het is wel een flinke verandering in je leven, dat wel.
Hoe is de hulp/steun in je omgeving? Ouders en/of schoonouders die je zouden willen of kunnen helpen? Wij hebben dat gelukkig wel en zoontje logeert daar geregeld (soms 1x per maand soms 2x per week). Het is heerlijk en hij geniet enorm.
Kijk naar hoe je het zo fijn mogelijk kunt maken samen én houd voor ogen wat jij nodig hebt. Het komt goed
Zag het de eerste weken gewoon echt niet zitten; twee kleintjes die nog niks/weinig zelf kunnen, luiers verschonen aan de lopende band, bergen met was, slaapjes en vooral geen slaap voor mij enz enz.
Maar… Het jaar met mijn zoontje is voorbij gevlogen en ja, er waren slapeloze nachten maar daar hebben we óók veel van geleerd en nu hebben we een fijn en goed ritme voor hem (dankzij eenmalige hulp, beste besteding ooit!) en slaapt hij hele nachten door.
Daarnaast heb ik mezelf gezegd dat ik echt me-time nodig heb dus dat calculeer ik in, in overleg met partner natuurlijk. Ook als zoontje ‘s middags slaapt is het 2 uur Netflix en chillen voor mij (of buiten boek lezen of waar ik zin in heb) en zo laad ik ook even op.
Ik zou m’n kind voor geen goud willen missen. Het is wel een flinke verandering in je leven, dat wel.
Hoe is de hulp/steun in je omgeving? Ouders en/of schoonouders die je zouden willen of kunnen helpen? Wij hebben dat gelukkig wel en zoontje logeert daar geregeld (soms 1x per maand soms 2x per week). Het is heerlijk en hij geniet enorm.
Kijk naar hoe je het zo fijn mogelijk kunt maken samen én houd voor ogen wat jij nodig hebt. Het komt goed
zondag 30 april 2023 om 20:07
Ik denk dat iedere vrouw bij het zien van een positieve test (ja, ook ik in januari) even schrikt en denk oh f*ck.. Nu is het ineens echt.
Wat iedereen hier al zegt, laat het bezinken, praat erover en wellicht in jouw situatie ook goed om even alvast met een verloskundige te praten over je gevoelens en verleden. Zij zijn per slot van rekening de ervaringsdeskundige en je zal vast de enige niet zijn die dit ervaart.
Succes met alles en toch ook gefeliciteerd met dit onverwachte cadeau!
Wat iedereen hier al zegt, laat het bezinken, praat erover en wellicht in jouw situatie ook goed om even alvast met een verloskundige te praten over je gevoelens en verleden. Zij zijn per slot van rekening de ervaringsdeskundige en je zal vast de enige niet zijn die dit ervaart.
Succes met alles en toch ook gefeliciteerd met dit onverwachte cadeau!
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
zondag 30 april 2023 om 20:25
Ik ook. En mijn kind ook. Lekkere combi hoormissholland88 schreef: ↑30-04-2023 19:48Wat fijn om te horen!! Ik ben ook hoogsensitief, waarschijnlijk daardoor ook meer angsten. Echt goed om te horen dat je geniet van je kind
het is daardoor ook (extra) intens allemaal.Een van de eerste gedachten die ik had bij het zien van een positieve test was: "fuck, nu wordt alles anders en ik kan nooit meer terug"
Ook bij kinderen van een ander dacht ik: "wil ik dit wel voor mezelf? Je bent helemaal kapot, dit zie ik niet zitten hoor. Ik heb er echt geen zin in" (dit was toen ik 6 maanden zwanger was
)Maar je doet dit met zn 2en he! Als ik het even niet meer zie zitten, pakt mijn vriend het op en andersom. Soms ben je gewoon even leeg en dan gaat de ander even fietsen met de kinderen.
En soms is het fucking zwaar, dan zuigen ze je helemaal leeg en wil je ze achter het behang plakken of dan zie je het niet meer zitten door al die slapeloosheid. En toch, als je je kind daarna ziet genieten van een kleinigheidje, dan ben je zelf ook heel gelukkig (en als hoogsensitief persoon ben je éxtra gelukkig, dan knap je soms bijna uit elkaar, want ook die gevoelens komen extra intens binnen)
zondag 30 april 2023 om 20:26
tegen mij is ooit gezegd na een operatie dat natuurlijk zwanger worden waarschijnlijk niet meer mogelijk was. "Niet meer mogelijk" is inmiddels 4 jaar oud.
kind was overigens wel heel erg gewenst. Iedereen is in paniek, het is gewoon life changing en als je niet in paniek bent, heb je het gewoon niet begrepen.
Het komt goed echt waar, gewoon blij zijn en ook even schakelen en jezelf de tijd geven om te schakelen, dus effe ademen, over 3 weken zit je je hier geen zorgen meer over te maken, dan heb je stress over de kleur van de draagdoek.
kind was overigens wel heel erg gewenst. Iedereen is in paniek, het is gewoon life changing en als je niet in paniek bent, heb je het gewoon niet begrepen.
Het komt goed echt waar, gewoon blij zijn en ook even schakelen en jezelf de tijd geven om te schakelen, dus effe ademen, over 3 weken zit je je hier geen zorgen meer over te maken, dan heb je stress over de kleur van de draagdoek.
zondag 30 april 2023 om 21:03
Hai TO, heel begrijpelijk en logisch! En de eerste tijd met een jonge baby is ook heftig, zowel in positieve als in negatieve zin. Het mooie is alleen: je kunt het, bij de meeste vrouwen past je brein automatisch aan aan de situatie. Ik had een baby die alleen maar wilde drinken, maar kon toch functioneren op 3 uur slaap per nacht, heel bijzonder hoe dat werkt! Je kunt het je nu nog niet voorstellen, maar je kunt het 
En dan zorgt je brein er ook nog eens voor dat je je ontzettend veel van je kind houdt. Dat helpt ook 
Er zijn ook vrouwen met een depressie, dat wil ik niet uitvlakken, maar hiermee kan ik hopelijk een beetje geruststellen.
Ik zou ook goed praten met je partner, want een kind krijgen doe je samen! Dus ook praten over je behoefte om tijd alleen door te kunnen brengen. Over de zorgen die je hebt. Toen mijn oudste 3 mnd was voelde ik me ineens ontzettend opgesloten, een nieuw mensje was helemaal afhankelijk van mij, AAAARGH! Dat soort gevoelens zijn ook normaal, horen erbij. Je partner kan je dan helpen, door de zorg over te nemen en jou de kans te geven even echt op jezelf te zijn.
En dan zorgt je brein er ook nog eens voor dat je je ontzettend veel van je kind houdt. Dat helpt ook Er zijn ook vrouwen met een depressie, dat wil ik niet uitvlakken, maar hiermee kan ik hopelijk een beetje geruststellen. Ik zou ook goed praten met je partner, want een kind krijgen doe je samen! Dus ook praten over je behoefte om tijd alleen door te kunnen brengen. Over de zorgen die je hebt. Toen mijn oudste 3 mnd was voelde ik me ineens ontzettend opgesloten, een nieuw mensje was helemaal afhankelijk van mij, AAAARGH! Dat soort gevoelens zijn ook normaal, horen erbij. Je partner kan je dan helpen, door de zorg over te nemen en jou de kans te geven even echt op jezelf te zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
