Zwanger
alle pijlers
Ik ben zwanger en ik ben in paniek!!
zondag 30 april 2023 om 18:49
Hi allemaal,
Even een situatieschets. Ik ben 36 en onverwachts zwanger.
We hebben het jaren geprobeerd maar het lukte niet. We zouden met IVF beginnen maar toen kwam ik erachter dat ik niet zó graag kinderen wilde en ik zag erg op tegen dat hele traject dus dat hebben we niet gedaan. Ik ben er toen vanuit gegaan dat het er bij ons gewoon niet inzat en dat vond ik eigenlijk ook oké, en we gingen ons leven en toekomst inrichten zonder kinderen.
En nu ben ik dus zwanger. Ik weet het sinds 4 dagen en ik ben sindsdien ook in totale paniek. Het kwam als een enorme schok omdat ik er vanuit ging dat het bij ons gewoon niet kon (ik mis ook een eierstok door een operatie dus het was sowieso veel moeilijker bij ons, en de leeftijd...).
Ik ben zo verschrikkelijk bang! Mijn doemgedachten:
Ga ik dit wel kunnen? Wil ik dit wel? Mijn rust en vrijheid opgeven?
En: ik ben snel overprikkeld en heb vaak alleen tijd nodig - straks heb ik 24/7 iemand om me heen en daar de verantwoordelijkheid voor. Terwijl ik slaaptekort heb. Dat kan toch niet, dan word ik zwaar ongelukkig en ga ik een hekel krijgen aan m'n eigen kind!
Ik voel me hier ook verschrikkelijk schuldig over, want hoeveel vrouwen zouden er niet staan te springen van blijdschap bij het zien van de positieve test? En daarnaast is mijn man ook dolgelukkig en ik voel me dan ook weer schuldig naar hem toe dat ik zo angstig en huilerig ben. Ik kan het er wel met hem over hebben gelukkig, maar hij ervaart dit allemaal totaal niet zoals ik dat doe.
Ik kon gister ook alleen maar huilen, maar ik huil sowieso al 2 weken heel veel om de meest debiele dingen (dus ook voor ik het wist) dus dat zal ook hormonaal zijn.
Ik moet wel zeggen dat er kleine momentjes van blijdschap/opwinding zijn (die helaas snel wegebben als ik mezelf weer die slapeloze nachten en doemgedachten voor de geest haal). Overigens ook goed om te vermelden dat mijn zus kortgeleden bevallen is en dat ik het hele proces van heel dichtbij heb meegemaakt, en ik zie haar dagelijks dus ik zie ook de extreme vermoeidheid en haar enorm veranderde leven. Zij heeft er geen moeite mee en is gelukkig met haar baby maar ik dacht wel vaak de afgelopen weken: gelukkig heb ik dat niet. Maar over 7 maanden dus wel.
Hebben jullie wat geruststellende woorden? Iemand die het herkent?
Edit 10/5:
Heel erg bedankt voor alle reacties. Ik voel me daardoor echt een stuk beter. Ik sta nog steeds niet te springen van geluk als ik eerlijk ben maar er zijn wel meer momentjes dat ik denk: komt wel goed. En ik accepteer het maar. En: heb insta verwijderd (die weet op één of andere manier dat ik zwanger ben dus ik zie alleen maar hyperblije zwangere vrouwen terwijl ik doodmoe en gedeprimeerd lig over te geven) en ik Google zo min mogelijk. Helpt ook al
Even een situatieschets. Ik ben 36 en onverwachts zwanger.
We hebben het jaren geprobeerd maar het lukte niet. We zouden met IVF beginnen maar toen kwam ik erachter dat ik niet zó graag kinderen wilde en ik zag erg op tegen dat hele traject dus dat hebben we niet gedaan. Ik ben er toen vanuit gegaan dat het er bij ons gewoon niet inzat en dat vond ik eigenlijk ook oké, en we gingen ons leven en toekomst inrichten zonder kinderen.
En nu ben ik dus zwanger. Ik weet het sinds 4 dagen en ik ben sindsdien ook in totale paniek. Het kwam als een enorme schok omdat ik er vanuit ging dat het bij ons gewoon niet kon (ik mis ook een eierstok door een operatie dus het was sowieso veel moeilijker bij ons, en de leeftijd...).
Ik ben zo verschrikkelijk bang! Mijn doemgedachten:
Ga ik dit wel kunnen? Wil ik dit wel? Mijn rust en vrijheid opgeven?
En: ik ben snel overprikkeld en heb vaak alleen tijd nodig - straks heb ik 24/7 iemand om me heen en daar de verantwoordelijkheid voor. Terwijl ik slaaptekort heb. Dat kan toch niet, dan word ik zwaar ongelukkig en ga ik een hekel krijgen aan m'n eigen kind!
Ik voel me hier ook verschrikkelijk schuldig over, want hoeveel vrouwen zouden er niet staan te springen van blijdschap bij het zien van de positieve test? En daarnaast is mijn man ook dolgelukkig en ik voel me dan ook weer schuldig naar hem toe dat ik zo angstig en huilerig ben. Ik kan het er wel met hem over hebben gelukkig, maar hij ervaart dit allemaal totaal niet zoals ik dat doe.
Ik kon gister ook alleen maar huilen, maar ik huil sowieso al 2 weken heel veel om de meest debiele dingen (dus ook voor ik het wist) dus dat zal ook hormonaal zijn.
Ik moet wel zeggen dat er kleine momentjes van blijdschap/opwinding zijn (die helaas snel wegebben als ik mezelf weer die slapeloze nachten en doemgedachten voor de geest haal). Overigens ook goed om te vermelden dat mijn zus kortgeleden bevallen is en dat ik het hele proces van heel dichtbij heb meegemaakt, en ik zie haar dagelijks dus ik zie ook de extreme vermoeidheid en haar enorm veranderde leven. Zij heeft er geen moeite mee en is gelukkig met haar baby maar ik dacht wel vaak de afgelopen weken: gelukkig heb ik dat niet. Maar over 7 maanden dus wel.
Hebben jullie wat geruststellende woorden? Iemand die het herkent?
Edit 10/5:
Heel erg bedankt voor alle reacties. Ik voel me daardoor echt een stuk beter. Ik sta nog steeds niet te springen van geluk als ik eerlijk ben maar er zijn wel meer momentjes dat ik denk: komt wel goed. En ik accepteer het maar. En: heb insta verwijderd (die weet op één of andere manier dat ik zwanger ben dus ik zie alleen maar hyperblije zwangere vrouwen terwijl ik doodmoe en gedeprimeerd lig over te geven) en ik Google zo min mogelijk. Helpt ook al
anoniem_651dd84248c9c wijzigde dit bericht op 10-05-2023 18:36
9.41% gewijzigd
maandag 1 mei 2023 om 08:38
Herkenbaar. Na heel veel miskramen zou ik die maand beginnen met de pil en bleek ik weer zwanger. In mijn hoofd zou het toch weer misgaan ook door weer wat bloedverlies maar na een paar weken een felicitatie van de verloskundige en een prachtige echo.
Daar kreeg ik echt een soort mini error van want we zouden ons richten op samen blijven en ik had eindelijk het traject losgelaten.
Uiteindelijk helemaal goedgekomen, die error duurde exact tot het tweede trimester en met het veilige gevoel begon ook het grote genieten.
Gefeliciteerd en een fijne zwangerschap gewenst
Daar kreeg ik echt een soort mini error van want we zouden ons richten op samen blijven en ik had eindelijk het traject losgelaten.
Uiteindelijk helemaal goedgekomen, die error duurde exact tot het tweede trimester en met het veilige gevoel begon ook het grote genieten.
Gefeliciteerd en een fijne zwangerschap gewenst
maandag 8 mei 2023 om 10:30
Oh wat ben ik blij met dit topic. Ik ben nu 6 weken zwanger en weet soms even echt niet meer waarom we dit ook alweer wilden. Zie ineens alleen maar vervelende kinderen en zeer vermoeide ouders om me heen. En beren op de weg met hoe we dit toch allemaal moeten doen met werk enz (mijn vriend is de helft van het jaar weg voor zijn werk, dus een groot deel van de opvoeding moet ik alleen doen). Maar blij te horen dat dat normaal is
woensdag 10 mei 2023 om 16:50
Nou, dat is ook wat overdreven. Ik ben nooit in paniek geweest. Niet voor de zwangerschap, niet tijdens en niet erna. Mijn zoon is inmiddels 1,5 jaar oud en toen hij nog maar 6 maanden oud was begon ik gewoon te proberen voor een 2e, zonder paniek. En ik wist inmiddels heel goed wat het leven met een baby inhieldflorence13 schreef: ↑30-04-2023 20:26tegen mij is ooit gezegd na een operatie dat natuurlijk zwanger worden waarschijnlijk niet meer mogelijk was. "Niet meer mogelijk" is inmiddels 4 jaar oud.
kind was overigens wel heel erg gewenst. Iedereen is in paniek, het is gewoon life changing en als je niet in paniek bent, heb je het gewoon niet begrepen.
Het komt goed echt waar, gewoon blij zijn en ook even schakelen en jezelf de tijd geven om te schakelen, dus effe ademen, over 3 weken zit je je hier geen zorgen meer over te maken, dan heb je stress over de kleur van de draagdoek.
Maar @TO: wat kan ik zeggen….. het is in ieder geval zo dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is en dat het dus niet vreemd is als je het niet allemaal kan overzien. Het is allemaal ook onbekend. Daar kun je dus best negatieve gevoelens bij hebben. Als jij graag een kind wil, heb dan vertrouwen in je eigen kunnen en dan komt het goed. Als je twijfelt of je het kind wil hebben we een ander gesprek. Dus dat lijkt me de eerste hamvraag
woensdag 10 mei 2023 om 16:55
Paniek na de positieve test, zeker als die onverwacht is, is echt normaal. Lastig, maar normaal, zeker in jouw situatie.
Het komt echt goed. Ja het is zwaar, maar ook mega mooi en fijn om mee te maken.
Leg jezelf niet op dat je blij MOET zijn. Niet nu en niet als het kind er is. Het hoeft echt niet constant fantastisch te zijn, geef jezelf maar de ruimte voor je gevoelens.
Het komt echt goed. Ja het is zwaar, maar ook mega mooi en fijn om mee te maken.
Leg jezelf niet op dat je blij MOET zijn. Niet nu en niet als het kind er is. Het hoeft echt niet constant fantastisch te zijn, geef jezelf maar de ruimte voor je gevoelens.
Het is zoals het is
woensdag 10 mei 2023 om 16:58
Hoe voel je je nu?
Ik wil wel even zeggen, voor anderen die nu hetzelfde denken als jij, dat het niet klopt dat je vermindert vruchtbaar bent als je één eierstok hebt. Dat was namelijk mijn angst toen dat bij mij gebeurde en mijn gyneacoloog stelde mij gerust door te zeggen dat als er één eierstok verwijderd is, de andere eierstok het overneemt. En dat je dus net zoveel kans hebt op een kind als anders.
Ik wil wel even zeggen, voor anderen die nu hetzelfde denken als jij, dat het niet klopt dat je vermindert vruchtbaar bent als je één eierstok hebt. Dat was namelijk mijn angst toen dat bij mij gebeurde en mijn gyneacoloog stelde mij gerust door te zeggen dat als er één eierstok verwijderd is, de andere eierstok het overneemt. En dat je dus net zoveel kans hebt op een kind als anders.
woensdag 10 mei 2023 om 18:31
Dit 100%!!! Ben ook 6 weken!! Als je me een bericht wil sturen kan dat, ik smacht naar herkenningVamke schreef: ↑08-05-2023 10:30Oh wat ben ik blij met dit topic. Ik ben nu 6 weken zwanger en weet soms even echt niet meer waarom we dit ook alweer wilden. Zie ineens alleen maar vervelende kinderen en zeer vermoeide ouders om me heen. En beren op de weg met hoe we dit toch allemaal moeten doen met werk enz (mijn vriend is de helft van het jaar weg voor zijn werk, dus een groot deel van de opvoeding moet ik alleen doen). Maar blij te horen dat dat normaal is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
