Zwanger
alle pijlers
ik voel niks voor mijn ongeboren kind😳
zondag 6 juli 2014 om 23:16
Dag dames,
Ik loop al een tijdje met dit in mijn hoofd, maar op de een of andere manier kan ik totaal niks voelen voor ons kindje. Ik weet niet of het komt doordat ik pas 3 maanden ben en erg beroerd ben, heb wel flink moeten huilen toen ik het hartje voor het eerst heb horen kloppen. Ik schaam me er echt heel erg voor, partner weet er dus ook niks van af. Ik ben bang dat ik misschien wel helemaal niks voor mijn kind ga voelen. Zijn er anderen hier die hetzelfde hebben meegemaakt?
Ik loop al een tijdje met dit in mijn hoofd, maar op de een of andere manier kan ik totaal niks voelen voor ons kindje. Ik weet niet of het komt doordat ik pas 3 maanden ben en erg beroerd ben, heb wel flink moeten huilen toen ik het hartje voor het eerst heb horen kloppen. Ik schaam me er echt heel erg voor, partner weet er dus ook niks van af. Ik ben bang dat ik misschien wel helemaal niks voor mijn kind ga voelen. Zijn er anderen hier die hetzelfde hebben meegemaakt?
zondag 6 juli 2014 om 23:19
Joh, maak je geen zorgen. Je bent pas 3 maanden. Voor mij was het die periode echt super onwerkelijk. Omdat je zo weinig voelt (behalve beroerd) merk je toch ook weinig van dat embryootje?
Komt vanzelf. Pas je verwachtingen aan, verwacht geen roze wolk. Een roze wolk bestaat namelijk niet. Wel menselijke momenten van blijdschap, frustratie, of niets, en iedere emotie die een mens kent.
Komt vanzelf. Pas je verwachtingen aan, verwacht geen roze wolk. Een roze wolk bestaat namelijk niet. Wel menselijke momenten van blijdschap, frustratie, of niets, en iedere emotie die een mens kent.
zondag 6 juli 2014 om 23:21
zondag 6 juli 2014 om 23:21
zondag 6 juli 2014 om 23:23
zondag 6 juli 2014 om 23:25
Het is ook nog nauwelijks een kind, en je kent het hele kind nog niet. Dus dat moet groeien. Nu is die hele baby alleen nog maar een concept, geen echte persoon. Zelfs na de bevalling moest ik daar echt nog wel aan wennen en moest ik mijn kinderen leren kennen, en toen kwam dat gevoel vanzelf. Niet teveel zorgen maken, die hele roze wolk is vaak een tikje overdreven.
zondag 6 juli 2014 om 23:27
zondag 6 juli 2014 om 23:29
quote:Thordis schreef op zondag 06 juli 2014 23:25 Het is ook nog nauwelijks een kind, en je kent het hele kind nog niet. Dus dat moet groeien. Nu is die hele baby alleen nog maar een concept, geen echte persoon. Zelfs na de bevalling moest ik daar echt nog wel aan wennen en moest ik mijn kinderen leren kennen, en toen kwam dat gevoel vanzelf. Niet teveel zorgen maken, die hele roze wolk is vaak een tikje overdreven.Precies, bij mij duurde het na de bevalling ook zelfs nog wel een maand of twee-drie voor ik echt gehecht was aan mijn dochter. Maak je niet druk, dat is voor iedereen verschillend.
zondag 6 juli 2014 om 23:33
Ja, dit is voor mij heel herkenbaar. Bij alledrie mijn zwangerschappen heb ik mij zo gevoeld. ( en er nooit over durven praten) En door dit gevoel heb ik me bij mijn eerste heel slecht gevoeld. Zelfs toen ik de schopjes voelde voelde ik niks. Had daardoor een heel slecht gevoel over mezelf. Wat was ik voor een waardeloze moeder?!
Gelukkig veranderde dit op het moment van geboorte. Ik hield meteen zo ontzettend veel van hem! Een allesoverweldigend gevoel. Had zelfs moeite om de opa's en oma's hem even vast te laten houden. (Heb ik overigens niet aan ze laten merken..)
Bij de tweede en derde precies hetzelfde, al wist ik toen dat het goed zou komen, en had ik er meer vrede mee. En inderdaad, hetzelfde geluksgevoel en het houden van was er weer meteen.
Achteraf denk ik dat het vooral het onbekende was. Je weet niet wie er in je buik woont, het is ondanks dat het je eigen vlees en bloed is nog een onbekend persoontje, dat je echt moet leren kennen. Uiterlijk, karakter, en in ons geval ook het geslacht, ik had er geen idee van. Tegelijk was het in alle gevallen meteen na de geboorte zo eigen en van ons zelf, dat de band er meteen was!
Het is een rotgevoel wat je nu hebt, maar het komt echt goed!
Gelukkig veranderde dit op het moment van geboorte. Ik hield meteen zo ontzettend veel van hem! Een allesoverweldigend gevoel. Had zelfs moeite om de opa's en oma's hem even vast te laten houden. (Heb ik overigens niet aan ze laten merken..)
Bij de tweede en derde precies hetzelfde, al wist ik toen dat het goed zou komen, en had ik er meer vrede mee. En inderdaad, hetzelfde geluksgevoel en het houden van was er weer meteen.
Achteraf denk ik dat het vooral het onbekende was. Je weet niet wie er in je buik woont, het is ondanks dat het je eigen vlees en bloed is nog een onbekend persoontje, dat je echt moet leren kennen. Uiterlijk, karakter, en in ons geval ook het geslacht, ik had er geen idee van. Tegelijk was het in alle gevallen meteen na de geboorte zo eigen en van ons zelf, dat de band er meteen was!
Het is een rotgevoel wat je nu hebt, maar het komt echt goed!
zondag 6 juli 2014 om 23:43
Dat van de verwachtingen herken ik. Al voel ik dan al wel al heel veel voor mijn ongeboren kleintje.
Maar de verwachtingen vooraf zijn niet uitgekomen.
Heb er lang over gedaan om zwanger te worden en blijven. Van te voren dacht ik: als ik maar eenmaal blijvend zwanger ben, dan is alles goed.
Nou mooi niet. Ik ben zielsblij, maar die roze wolk is een fabel.
En het: "nu genieten" zul je uit mijn mond nooit meer horen. Dat is so overrated.
Ik ben echt super dankbaar en heel blij met dat spartelende mensje, maar zwanger-zijn vind ik ondanks de vele mooie momenten echt af en toe een grote mindfuck.
Maar de verwachtingen vooraf zijn niet uitgekomen.
Heb er lang over gedaan om zwanger te worden en blijven. Van te voren dacht ik: als ik maar eenmaal blijvend zwanger ben, dan is alles goed.
Nou mooi niet. Ik ben zielsblij, maar die roze wolk is een fabel.
En het: "nu genieten" zul je uit mijn mond nooit meer horen. Dat is so overrated.
Ik ben echt super dankbaar en heel blij met dat spartelende mensje, maar zwanger-zijn vind ik ondanks de vele mooie momenten echt af en toe een grote mindfuck.
zondag 6 juli 2014 om 23:51
Maak je daar maar niet te druk om, rond 16 weken trekt je misselijkheid weg, krijg je meer energie en dan kun je gaan genieten
Geen zorgen, het merendeel heeft hier last van. Het gaat echt komen
Probeer kleine beetjes over de dag verspreid te eten, goed drinken. Af en toe lekker uithuilen, want ja.... de hormonen gieren ook door je lijf nu.... en dat werkt niet mee
Geen zorgen, het merendeel heeft hier last van. Het gaat echt komen
Probeer kleine beetjes over de dag verspreid te eten, goed drinken. Af en toe lekker uithuilen, want ja.... de hormonen gieren ook door je lijf nu.... en dat werkt niet mee
zondag 6 juli 2014 om 23:57
Ik ben me bij beide kinderen pas na de geboorte gaan hechten. Daarvoor vond ik het te abstract en een stemmetje in m'n achterhoofd zei ' eerst maar eens zien dat ze gezond en wel ter wereld komen'. Helaas in m'n omgeving een paar keer meegemaakt dat een kindje voor de geboorte kwam te overlijden. Bij mij was het dus ook een stukje zelfbescherming.
zondag 6 juli 2014 om 23:58
Heel herkenbaar. Dat verliefde, gelukkige gevoel had ik ook niet tijdens de zwangerschap. En ook niet meteen bij de geboorte. Bij mij heeft dat echt verliefde gevoel na de geboorte ruim een jaar op zich laten wachten helaas. Heb me daar heel schuldig over gevoeld ook, maar daar schiet je niks mee op. Niet doen dus, schuldig voelen het gevoel komt echt wel. Bij de een wat eerder dan bij de ander. En zelfs bij mij is het er gekomen! Dochter is nu 2,5 en ze is zo lief en leuk en geweldig!! Ben nu echt verliefd op d'r
zondag 6 juli 2014 om 23:59
Ik heb tijdens mijn zwangerschap nauwelijks gevoelens voor mijn kinderen gehad. Ik vond het allemaal enorm abstract en onvoorstelbaar, ondanks echo's en het voelen van het kind.
Zelfs na de geboorte duurde het nog best een poosje voordat ik echt het gevoel had dat ik van mijn kind hield en de roze wolk kwam bij mij pas rond hun eerste verjaardag.
Zelfs na de geboorte duurde het nog best een poosje voordat ik echt het gevoel had dat ik van mijn kind hield en de roze wolk kwam bij mij pas rond hun eerste verjaardag.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 7 juli 2014 om 00:10
Ik had bij de echos de hele tijd het idee dat iemand een filmpje van een een of andere zwangere vrouw opgezet had, en dat schoppen vond ik echt helemaal niks.
In de serene rust van de ruggenprik tijdens de bevalling heb ik geloof ik voor het eerst beseft dat ik echt een kind kreeg, en het voelt nog steeds niet alsof ze "uit mij geboren" of iets anders poëtisch is. Erg surrealistisch allemaal, zo'n kind krijgen. Als een kabouter haar bij de deur was komen afgeven was het net zo logisch geweest.
Maar nu het een echte baby is die echt bij mij hoort is het allemaal logisch, compleet en echt heel leuk (nog steeds wennen soms, oh is ze er tijdens de vakantie ook? Slik..).
Geen zorgen, niet schuldig om voelen, komt goed
In de serene rust van de ruggenprik tijdens de bevalling heb ik geloof ik voor het eerst beseft dat ik echt een kind kreeg, en het voelt nog steeds niet alsof ze "uit mij geboren" of iets anders poëtisch is. Erg surrealistisch allemaal, zo'n kind krijgen. Als een kabouter haar bij de deur was komen afgeven was het net zo logisch geweest.
Maar nu het een echte baby is die echt bij mij hoort is het allemaal logisch, compleet en echt heel leuk (nog steeds wennen soms, oh is ze er tijdens de vakantie ook? Slik..).
Geen zorgen, niet schuldig om voelen, komt goed
maandag 7 juli 2014 om 00:15
De eerste drie maand voelde ik me psychisch en lichamelijk zo slecht, dat soms de gedachte "Ik wou dat ik een miskraam kreeg" door mijn hoofd spookte. Ik voelde me zo schuldig wanneer ik dat dacht!!! Toen ik me beter begon te voelen verdwenen die gedachtes wel. Maar echt liefde voelde ik ook niet. Pas een paar maanden naar zijn geboorte begon ik echt liefde voor hem te voelen. Ik heb me daar vaak ook heel schuldig over gevoelt en me een slechte moeder gevoelt. Ik vroeg me de hele tijd af waarom ik niet voelde waar iedereen het over gehad. Gelukkig is het goed gekomen en ik voel heel veel voor mijn zoontje. En dat gaat bij jou ook wel goed komen!
maandag 7 juli 2014 om 00:16
Had ik bij mijn eerste zwangerschap ook. Dat wezentje in mijn buik voelde gewoon als een parasiet die al mijn energie opslokte. (Ik vond het geweldig dat ik een kindje kreeg, maar had liever gehad dat ik gewoon ei in een incubator had kunnen leggen, ipv dat het 24/7 in mij zat.)
Was over zodra hij op mijn buik lag, en inmiddels zijn we stapeldol op elkaar en hebben we een prima band.
(Ben nu trouwens hoogzwanger van de 2e en vind het dit keer wel heel leuk en gezellig, dat gespartel in mijn buik...)
Dus vooral niet te druk maken over wat je wel en niet voelt. Komt allemaal goed.
Was over zodra hij op mijn buik lag, en inmiddels zijn we stapeldol op elkaar en hebben we een prima band.
(Ben nu trouwens hoogzwanger van de 2e en vind het dit keer wel heel leuk en gezellig, dat gespartel in mijn buik...)
Dus vooral niet te druk maken over wat je wel en niet voelt. Komt allemaal goed.
beetje handige huisvrouw slaat een stel drukknopen in het kruis
maandag 7 juli 2014 om 00:23
Wat zou je moeten voelen dan?
Joh, je hebt zelfs gehuild toen je het hartje hoorde, dat heb ik echt niet gedaan.
De eerste 3 maanden was ik alleen maar heelerg moe en misselijk, dus mijn grootste gevoel/ gedacht was: nou, zwanger zijn is helemaal niet leuk en ik kan het ook nog eens met niemand delen.
Joh, je hebt zelfs gehuild toen je het hartje hoorde, dat heb ik echt niet gedaan.
De eerste 3 maanden was ik alleen maar heelerg moe en misselijk, dus mijn grootste gevoel/ gedacht was: nou, zwanger zijn is helemaal niet leuk en ik kan het ook nog eens met niemand delen.
