Zwanger
alle pijlers
ik voel niks voor mijn ongeboren kind😳
zondag 6 juli 2014 om 23:16
Dag dames,
Ik loop al een tijdje met dit in mijn hoofd, maar op de een of andere manier kan ik totaal niks voelen voor ons kindje. Ik weet niet of het komt doordat ik pas 3 maanden ben en erg beroerd ben, heb wel flink moeten huilen toen ik het hartje voor het eerst heb horen kloppen. Ik schaam me er echt heel erg voor, partner weet er dus ook niks van af. Ik ben bang dat ik misschien wel helemaal niks voor mijn kind ga voelen. Zijn er anderen hier die hetzelfde hebben meegemaakt?
Ik loop al een tijdje met dit in mijn hoofd, maar op de een of andere manier kan ik totaal niks voelen voor ons kindje. Ik weet niet of het komt doordat ik pas 3 maanden ben en erg beroerd ben, heb wel flink moeten huilen toen ik het hartje voor het eerst heb horen kloppen. Ik schaam me er echt heel erg voor, partner weet er dus ook niks van af. Ik ben bang dat ik misschien wel helemaal niks voor mijn kind ga voelen. Zijn er anderen hier die hetzelfde hebben meegemaakt?
maandag 7 juli 2014 om 05:24
Heel herkenbaar TO.
Ik was de eerste 3 maanden zo misselijk en moe, dat ik er helemaal klaar mee was, ik had geen zin meer om zwanger te zijn.
Dat is nu inmiddels al veranderd en kijk heel erg uit naar onze kleine spruit. Ik geniet nu ook met volle teugen van het bewegen in mijn buik.
Komt echt wel goed. Ook die gevoelens van angst en onzekerheid horen erbij.
Ik was de eerste 3 maanden zo misselijk en moe, dat ik er helemaal klaar mee was, ik had geen zin meer om zwanger te zijn.
Dat is nu inmiddels al veranderd en kijk heel erg uit naar onze kleine spruit. Ik geniet nu ook met volle teugen van het bewegen in mijn buik.
Komt echt wel goed. Ook die gevoelens van angst en onzekerheid horen erbij.
maandag 7 juli 2014 om 08:11
maandag 7 juli 2014 om 08:18
quote:Noerie schreef op 07 juli 2014 @ 08:09:
Herkenbaar. Gelukkig ben je 9 maanden zwanger, ga je het steeds meer en meer voelen en dan komt dat vanzelf. En na de geboorte zit het helemaal snor. Geen zorgen! Geef het de tijd. Je bent net zwanger!Dit zegt altijd iedereen. Mijn god, wat voelde ik me schuldig toen ik nog steeds niks voelde toen ze op me lag. De hele zwangerschap dacht ik, komt goed, zodra ze geboren is is dat gevoel er ineens. Dat zegt tenslotte iedereen. En toen...nog steeds niks. Ook na de geboorte kan het nog even duren voordat dat gevoel er is. Had iemand me dat maar verteld ipv dat het na de geboorte meteen goed zou zijn. Dan had ik me de eerste maanden niet zo schuldig gevoeld
Herkenbaar. Gelukkig ben je 9 maanden zwanger, ga je het steeds meer en meer voelen en dan komt dat vanzelf. En na de geboorte zit het helemaal snor. Geen zorgen! Geef het de tijd. Je bent net zwanger!Dit zegt altijd iedereen. Mijn god, wat voelde ik me schuldig toen ik nog steeds niks voelde toen ze op me lag. De hele zwangerschap dacht ik, komt goed, zodra ze geboren is is dat gevoel er ineens. Dat zegt tenslotte iedereen. En toen...nog steeds niks. Ook na de geboorte kan het nog even duren voordat dat gevoel er is. Had iemand me dat maar verteld ipv dat het na de geboorte meteen goed zou zijn. Dan had ik me de eerste maanden niet zo schuldig gevoeld
maandag 7 juli 2014 om 08:21
quote:Desperate_Housewive schreef op zondag 06 juli 2014 23:58 Heel herkenbaar. Dat verliefde, gelukkige gevoel had ik ook niet tijdens de zwangerschap. En ook niet meteen bij de geboorte. Bij mij heeft dat echt verliefde gevoel na de geboorte ruim een jaar op zich laten wachten helaas. Heb me daar heel schuldig over gevoeld ook, maar daar schiet je niks mee op. Niet doen dus, schuldig voelen het gevoel komt echt wel. Bij de een wat eerder dan bij de ander. En zelfs bij mij is het er gekomen! Dochter is nu 2,5 en ze is zo lief en leuk en geweldig!! Ben nu echt verliefd op d'rDat had ik ook! Niks roze wolk en smoorverliefd op mijn dochter. Ik zag jaar liggen en dacht; ok, een kind... Heb het destijds nooit tegen iemand gezegd. Zei dat ik dolgelukkig was, maar voelde helemaal niks. Tot ze een maand of drie was, ik bij haar wiegje stond en letterlijk kriebels in mijn buik kreeg, een compleet verliefd gevoel met hartkloppingen en al. Echt! Wist niet wat me overkwam! Vanaf dat moment werkelijk smoorverliefd op mijn kind.
maandag 7 juli 2014 om 08:25
quote:zas schreef op 07 juli 2014 @ 08:21:
[...]
Dat had ik ook! Niks roze wolk en smoorverliefd op mijn dochter. Ik zag jaar liggen en dacht; ok, een kind... Heb het destijds nooit tegen iemand gezegd. Zei dat ik dolgelukkig was, maar voelde helemaal niks. Tot ze een maand of drie was, ik bij haar wiegje stond en letterlijk kriebels in mijn buik kreeg, een compleet verliefd gevoel met hartkloppingen en al. Echt! Wist niet wat me overkwam! Vanaf dat moment werkelijk smoorverliefd ?? op mijn kind.Ik hoorde achteraf van mensen wel dat ze zagen dat ik niet echt gelukkig was in het begin. Zei wel dat ik heel blij was met haar, maar had gewoon geen gevoel. Ja, waar ben ik aan begonnen! bij mij duurde het dus nog veel langer voordat dat verliefde gevoel kwam. Eigenlijk pas echt toen dochter zelf ook meer haar liefde voor mij kon tonen. Kusjes geven, knuffelen, toen begon bij mij pas echt dat heerlijke gevoel te komen maar goed, het is dus wel goed gekomen!
[...]
Dat had ik ook! Niks roze wolk en smoorverliefd op mijn dochter. Ik zag jaar liggen en dacht; ok, een kind... Heb het destijds nooit tegen iemand gezegd. Zei dat ik dolgelukkig was, maar voelde helemaal niks. Tot ze een maand of drie was, ik bij haar wiegje stond en letterlijk kriebels in mijn buik kreeg, een compleet verliefd gevoel met hartkloppingen en al. Echt! Wist niet wat me overkwam! Vanaf dat moment werkelijk smoorverliefd ?? op mijn kind.Ik hoorde achteraf van mensen wel dat ze zagen dat ik niet echt gelukkig was in het begin. Zei wel dat ik heel blij was met haar, maar had gewoon geen gevoel. Ja, waar ben ik aan begonnen! bij mij duurde het dus nog veel langer voordat dat verliefde gevoel kwam. Eigenlijk pas echt toen dochter zelf ook meer haar liefde voor mij kon tonen. Kusjes geven, knuffelen, toen begon bij mij pas echt dat heerlijke gevoel te komen maar goed, het is dus wel goed gekomen!
maandag 7 juli 2014 om 08:40
quote:Desperate_Housewive schreef op 06 juli 2014 @ 23:58:
Heel herkenbaar. Dat verliefde, gelukkige gevoel had ik ook niet tijdens de zwangerschap. En ook niet meteen bij de geboorte. Bij mij heeft dat echt verliefde gevoel na de geboorte ruim een jaar op zich laten wachten helaas. Heb me daar heel schuldig over gevoeld ook, maar daar schiet je niks mee op. Niet doen dus, schuldig voelen het gevoel komt echt wel. Bij de een wat eerder dan bij de ander. En zelfs bij mij is het er gekomen! Dochter is nu 2,5 en ze is zo lief en leuk en geweldig!! Ben nu echt verliefd op d'r
Herkenbaar. Iedereen was iedereen zo blij na de geboorte van onze zoon, en ik kon alleen maar denken "wie neemt hem mee"?. Pas na een half jaar werd de moeder in mij geboren. Zoon is nu vijf en kan me geen leven meer zonder hem voorstellen.
Toen ik zwanger was, was iedereen er meer mee bezig dan ikzelf.
Heel herkenbaar. Dat verliefde, gelukkige gevoel had ik ook niet tijdens de zwangerschap. En ook niet meteen bij de geboorte. Bij mij heeft dat echt verliefde gevoel na de geboorte ruim een jaar op zich laten wachten helaas. Heb me daar heel schuldig over gevoeld ook, maar daar schiet je niks mee op. Niet doen dus, schuldig voelen het gevoel komt echt wel. Bij de een wat eerder dan bij de ander. En zelfs bij mij is het er gekomen! Dochter is nu 2,5 en ze is zo lief en leuk en geweldig!! Ben nu echt verliefd op d'r
Herkenbaar. Iedereen was iedereen zo blij na de geboorte van onze zoon, en ik kon alleen maar denken "wie neemt hem mee"?. Pas na een half jaar werd de moeder in mij geboren. Zoon is nu vijf en kan me geen leven meer zonder hem voorstellen.
Toen ik zwanger was, was iedereen er meer mee bezig dan ikzelf.
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 7 juli 2014 om 08:41
quote:tanteslankie schreef op 07 juli 2014 @ 08:40:
[...]
Herkenbaar. Iedereen was iedereen zo blij na de geboorte van onze zoon, en ik kon alleen maar denken "wie neemt hem mee"?. Pas na een half jaar werd de moeder in mij geboren. Zoon is nu vijf en kan me geen leven meer zonder hem voorstellen.
Toen ik zwanger was, was iedereen er meer mee bezig dan ikzelf.ohh, dit herken ik zo.
[...]
Herkenbaar. Iedereen was iedereen zo blij na de geboorte van onze zoon, en ik kon alleen maar denken "wie neemt hem mee"?. Pas na een half jaar werd de moeder in mij geboren. Zoon is nu vijf en kan me geen leven meer zonder hem voorstellen.
Toen ik zwanger was, was iedereen er meer mee bezig dan ikzelf.ohh, dit herken ik zo.
maandag 7 juli 2014 om 08:46
Dat is toch volkomen normaal?
Bij mij duurde het na de bevalling zelfs een paar weken voordat ik echt liefde ging voelen. Eerlijk gezegd vond ik dat volkomen normaal, want ik moest haar toch eerst een beetje leren kennen? Je kunt toch niet verliefd zijn op een wezentje dat je nog helemaal niet kent? Ik niet tenminste.
De zwangerschap zelf was voor mij al helemáál een abstract gebeuren. Eerst maar eens zien of er echt een kind uit me zou komen.
Wel had ik vanaf de eerste minuut (na de bevalling) een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wilde elk moment van de dag het allerbeste voor haar en verloor haar de eerste weken geen momentje uit het oog.
Maar de liefde, die moest groeien.
Bij mij duurde het na de bevalling zelfs een paar weken voordat ik echt liefde ging voelen. Eerlijk gezegd vond ik dat volkomen normaal, want ik moest haar toch eerst een beetje leren kennen? Je kunt toch niet verliefd zijn op een wezentje dat je nog helemaal niet kent? Ik niet tenminste.
De zwangerschap zelf was voor mij al helemáál een abstract gebeuren. Eerst maar eens zien of er echt een kind uit me zou komen.
Wel had ik vanaf de eerste minuut (na de bevalling) een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wilde elk moment van de dag het allerbeste voor haar en verloor haar de eerste weken geen momentje uit het oog.
Maar de liefde, die moest groeien.
maandag 7 juli 2014 om 08:57
quote:Java schreef op 07 juli 2014 @ 08:46:
Dat is toch volkomen normaal?
Bij mij duurde het na de bevalling zelfs een paar weken voordat ik echt liefde ging voelen. Eerlijk gezegd vond ik dat volkomen normaal, want ik moest haar toch eerst een beetje leren kennen? Je kunt toch niet verliefd zijn op een wezentje dat je nog helemaal niet kent? Ik niet tenminste.
De zwangerschap zelf was voor mij al helemáál een abstract gebeuren. Eerst maar eens zien of er echt een kind uit me zou komen.
Wel had ik vanaf de eerste minuut (na de bevalling) een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wilde elk moment van de dag het allerbeste voor haar en verloor haar de eerste weken geen momentje uit het oog.
Maar de liefde, die moest groeien.
Bij mij duurde het nog wat langer maar de rest van wat je schrijft herken ik. Ik vond mijn dochter lief en schattig en voelde me enorm verantwoordelijk. Zorgde dus ook goed voor haar. Maar echte liefde of een band voelde ik nog niet. Dat is wel helemaal vanzelf gekomen.
En de eerste tijd dacht ik ook regelmatig 'wie neemt haar weer mee' en 'hier zit ik dus mijn hele leven aan vast'. Allemaal helemaal weggetrokken, die gevoelens. Dus TO, ik wil je niet bang maken maar realiseer dat dit normaal is en dat echt niet iedereen (denk zelfs de meesten niet) op een roze wolk zit vanaf de positieve zwangerschapstest.
Dat is toch volkomen normaal?
Bij mij duurde het na de bevalling zelfs een paar weken voordat ik echt liefde ging voelen. Eerlijk gezegd vond ik dat volkomen normaal, want ik moest haar toch eerst een beetje leren kennen? Je kunt toch niet verliefd zijn op een wezentje dat je nog helemaal niet kent? Ik niet tenminste.
De zwangerschap zelf was voor mij al helemáál een abstract gebeuren. Eerst maar eens zien of er echt een kind uit me zou komen.
Wel had ik vanaf de eerste minuut (na de bevalling) een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wilde elk moment van de dag het allerbeste voor haar en verloor haar de eerste weken geen momentje uit het oog.
Maar de liefde, die moest groeien.
Bij mij duurde het nog wat langer maar de rest van wat je schrijft herken ik. Ik vond mijn dochter lief en schattig en voelde me enorm verantwoordelijk. Zorgde dus ook goed voor haar. Maar echte liefde of een band voelde ik nog niet. Dat is wel helemaal vanzelf gekomen.
En de eerste tijd dacht ik ook regelmatig 'wie neemt haar weer mee' en 'hier zit ik dus mijn hele leven aan vast'. Allemaal helemaal weggetrokken, die gevoelens. Dus TO, ik wil je niet bang maken maar realiseer dat dit normaal is en dat echt niet iedereen (denk zelfs de meesten niet) op een roze wolk zit vanaf de positieve zwangerschapstest.
maandag 7 juli 2014 om 09:00
Hier ook erg beroerd geweest en medicatie geslikt. In die tijden heb ik ook wel eens gedacht: Laat het maar over zijn dan voel ik me niet meer kotsberoerd zodra ik mijn ogen open doe.
Inmiddels 17 weken zwanger, voel me goed en ben heel blij met de zwangerschap!
Kijk niet naar anderen: de een is direct verkocht, bij de ander duurt het een paar maanden na de geboorte. Voel je niet verplicht iets te voelen. Gevoelens komen wanneer het zo is.
En voor nu, sterkte met de misselijkheid.
Inmiddels 17 weken zwanger, voel me goed en ben heel blij met de zwangerschap!
Kijk niet naar anderen: de een is direct verkocht, bij de ander duurt het een paar maanden na de geboorte. Voel je niet verplicht iets te voelen. Gevoelens komen wanneer het zo is.
En voor nu, sterkte met de misselijkheid.
maandag 7 juli 2014 om 09:01
Ik heb na de bevalling wat vriendinnen gebeld en was echt boos! Ik heb ze gevraagd waarom ze me niet gewaarschuwd hadden voor dit gevoel. Iedereen zei alleen maar: geniet ervan, het is zo mooi en een wonder, wat fijn dat het allemaal goed is gekomen etc etc. Niemand zei dat je je ook alleen en verdrietig kunt voelen. Dat het gevoel pas veel later kan komen. En na een vragenrondje bleek dat zij dat gevoel ook wel hadden gevoeld. Ik voelde me zo eenzaam. Mijn man was alleen maar blij dat we het overleefd hadden en na weken ziekenhuis opname weer thuis waren. Mijn ouders blij met hun eerste kleinkind. En ik? Ik had spijt. Voelde me verward en alleen. Het heeft heel wat tranen en gesprekken gekost voordat ik vrede had met de situatie. Als ik er nu op terugkijk voel ik me schuldig en verdrietig. Als ik die tijd eens over mocht doen dan zou ik me meer voorbereiden en veel meer genieten. Ik kan me weinig van het eerste jaar herinneren. Was alleen maar aan het overleven. En onze zoon was zo'n heerlijke en rustige baby. Ik kan wel janken als ik er aan terug denk. Ik zou er veel voor over hebben om terug te gaan naar dat eerste jaar. Gelukkig gaat het nu al een tijd heel goed. Maar ik heb niets met roze wolken en zal zeker niet alleen zeggen "geniet ervan joh" als er net een baby geboren is. Ik bied mijn hulp en oren aan. Ik ben er als je wil praten. Ik herken je gevoel en nee, je bent niet gek. Had iemand daar maar tegen mij gezegd.....
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 7 juli 2014 om 09:03
Komt goed hoor. Voor mij voelde de eerste tijd heel onwerkelijk. Ja, ik was zwanger, en ja ik had een echo gezien, maar verder voelde ik ook nog niet zoveel. Ik begon pas gevoelens te krijgen toen ik de eerste trapjes voelde. Toen werd het gewoon echter om de een of andere reden.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 7 juli 2014 om 09:07
Ik ben nu 11 weken zwanger en voel me ook de meeste tijd zwaar beroerd. Niks leuks aan dus.
Ook had ik van mezelf wel verwacht dat ik moest huilen bij de eerste echo beelden, maar nee dat niet. Wel vond ik het super leuk om te zien en ook de echo's erna was ik helemaal blij toen ik ons kind zo zag spartelen. Maar om te zeggen dat ik er al ontzettend veel liefde voor voel, dat ook niet. Het is gewoon nog te onwerkelijk denk ik. Ik kijk er nu vooral naar uit dat ik me beter ga voelen en dat ik de baby ga voelen bewegen.
Ook had ik van mezelf wel verwacht dat ik moest huilen bij de eerste echo beelden, maar nee dat niet. Wel vond ik het super leuk om te zien en ook de echo's erna was ik helemaal blij toen ik ons kind zo zag spartelen. Maar om te zeggen dat ik er al ontzettend veel liefde voor voel, dat ook niet. Het is gewoon nog te onwerkelijk denk ik. Ik kijk er nu vooral naar uit dat ik me beter ga voelen en dat ik de baby ga voelen bewegen.
The most exciting, challenging and significant relationship is the one with yourself. And if you can find someone to love the you you love that’s fabulous
maandag 7 juli 2014 om 09:07
quote:tanteslankie schreef op 07 juli 2014 @ 09:01:
Ik heb na de bevalling wat vriendinnen gebeld en was echt boos! Ik heb ze gevraagd waarom ze me niet gewaarschuwd hadden voor dit gevoel. Iedereen zei alleen maar: geniet ervan, het is zo mooi en een wonder, wat fijn dat het allemaal goed is gekomen etc etc. Niemand zei dat je je ook alleen en verdrietig kunt voelen. Dat het gevoel pas veel later kan komen. En na een vragenrondje bleek dat zij dat gevoel ook wel hadden gevoeld. Ik voelde me zo eenzaam. Mijn man was alleen maar blij dat we het overleefd hadden en na weken ziekenhuis opname weer thuis waren. Mijn ouders blij met hun eerste kleinkind. En ik? Ik had spijt. Voelde me verward en alleen. Het heeft heel wat tranen en gesprekken gekost voordat ik vrede had met de situatie. Als ik er nu op terugkijk voel ik me schuldig en verdrietig. Als ik die tijd eens over mocht doen dan zou ik me meer voorbereiden en veel meer genieten. Ik kan me weinig van het eerste jaar herinneren. Was alleen maar aan het overleven. En onze zoon was zo'n heerlijke en rustige baby. Ik kan wel janken als ik er aan terug denk. Ik zou er veel voor over hebben om terug te gaan naar dat eerste jaar. Gelukkig gaat het nu al een tijd heel goed. Maar ik heb niets met roze wolken en zal zeker niet alleen zeggen "geniet ervan joh" als er net een baby geboren is. Ik bied mijn hulp en oren aan. Ik ben er als je wil praten. Ik herken je gevoel en nee, je bent niet gek. Had iemand daar maar tegen mij gezegd.....Dit is ook heel herkenbaar. Ik zou dat eerste jaar ook zo graag nog over doen. Meer genieten van toen ze zo klein was ipv alleen maar "overleven" en doen wat nodig was. Me minder druk maken om voedingen, slaapjes, huilen, er veel losser mee om gaan. Was zo zenuwachtig continu en vroeg me af of ik het wel goed deed enzo. Nu zou ik daar veel relaxter mee om gaan, maar ja. Dat is achteraf en met de kennis die ik nu heb
Ik heb na de bevalling wat vriendinnen gebeld en was echt boos! Ik heb ze gevraagd waarom ze me niet gewaarschuwd hadden voor dit gevoel. Iedereen zei alleen maar: geniet ervan, het is zo mooi en een wonder, wat fijn dat het allemaal goed is gekomen etc etc. Niemand zei dat je je ook alleen en verdrietig kunt voelen. Dat het gevoel pas veel later kan komen. En na een vragenrondje bleek dat zij dat gevoel ook wel hadden gevoeld. Ik voelde me zo eenzaam. Mijn man was alleen maar blij dat we het overleefd hadden en na weken ziekenhuis opname weer thuis waren. Mijn ouders blij met hun eerste kleinkind. En ik? Ik had spijt. Voelde me verward en alleen. Het heeft heel wat tranen en gesprekken gekost voordat ik vrede had met de situatie. Als ik er nu op terugkijk voel ik me schuldig en verdrietig. Als ik die tijd eens over mocht doen dan zou ik me meer voorbereiden en veel meer genieten. Ik kan me weinig van het eerste jaar herinneren. Was alleen maar aan het overleven. En onze zoon was zo'n heerlijke en rustige baby. Ik kan wel janken als ik er aan terug denk. Ik zou er veel voor over hebben om terug te gaan naar dat eerste jaar. Gelukkig gaat het nu al een tijd heel goed. Maar ik heb niets met roze wolken en zal zeker niet alleen zeggen "geniet ervan joh" als er net een baby geboren is. Ik bied mijn hulp en oren aan. Ik ben er als je wil praten. Ik herken je gevoel en nee, je bent niet gek. Had iemand daar maar tegen mij gezegd.....Dit is ook heel herkenbaar. Ik zou dat eerste jaar ook zo graag nog over doen. Meer genieten van toen ze zo klein was ipv alleen maar "overleven" en doen wat nodig was. Me minder druk maken om voedingen, slaapjes, huilen, er veel losser mee om gaan. Was zo zenuwachtig continu en vroeg me af of ik het wel goed deed enzo. Nu zou ik daar veel relaxter mee om gaan, maar ja. Dat is achteraf en met de kennis die ik nu heb
maandag 7 juli 2014 om 09:11
Oh herkenbaar hoor.
Zelfs toen ik gewassen en al terug op de verloskamer zat en ik mijn dochter in mijn armen had. 'En nu, wat moet ik er nu mee?'
Is allemaal goed gekomen
En met de tweeling was het helemaal wennen, ook helemaal goed gekomen!
Als je trouwens veel neerslachtige gevoelens erbij krijgt, nu of na de geboorte, even aan de bel trekken bij je huisarts. Pre- of postnatale depressie kan goed worden verholpen.
Zelfs toen ik gewassen en al terug op de verloskamer zat en ik mijn dochter in mijn armen had. 'En nu, wat moet ik er nu mee?'
Is allemaal goed gekomen
En met de tweeling was het helemaal wennen, ook helemaal goed gekomen!
Als je trouwens veel neerslachtige gevoelens erbij krijgt, nu of na de geboorte, even aan de bel trekken bij je huisarts. Pre- of postnatale depressie kan goed worden verholpen.
"Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt"
maandag 7 juli 2014 om 09:17
quote:Desperate_Housewive schreef op 07 juli 2014 @ 09:07:
[...]
Dit is ook heel herkenbaar. Ik zou dat eerste jaar ook zo graag nog over doen. Meer genieten van toen ze zo klein was ipv alleen maar "overleven" en doen wat nodig was. Me minder druk maken om voedingen, slaapjes, huilen, er veel losser mee om gaan. Was zo zenuwachtig continu en vroeg me af of ik het wel goed deed enzo. Nu zou ik daar veel relaxter mee om gaan, maar ja. Dat is achteraf en met de kennis die ik nu heb Heel herkenbaar dh en tante slankie, het is een van de redenen dat we het hier bij 1 kind laten. Als ik terug denk aan die neerslachtige, eenzame (schuld)gevoelens dan krijg ik nog een knoop in mijn maag.
[...]
Dit is ook heel herkenbaar. Ik zou dat eerste jaar ook zo graag nog over doen. Meer genieten van toen ze zo klein was ipv alleen maar "overleven" en doen wat nodig was. Me minder druk maken om voedingen, slaapjes, huilen, er veel losser mee om gaan. Was zo zenuwachtig continu en vroeg me af of ik het wel goed deed enzo. Nu zou ik daar veel relaxter mee om gaan, maar ja. Dat is achteraf en met de kennis die ik nu heb Heel herkenbaar dh en tante slankie, het is een van de redenen dat we het hier bij 1 kind laten. Als ik terug denk aan die neerslachtige, eenzame (schuld)gevoelens dan krijg ik nog een knoop in mijn maag.
maandag 7 juli 2014 om 09:25
quote:lisaviva schreef op 07 juli 2014 @ 09:17:
[...]
Heel herkenbaar dh en tante slankie, het is een van de redenen dat we het hier bij 1 kind laten. Als ik terug denk aan die neerslachtige, eenzame (schuld)gevoelens dan krijg ik nog een knoop in mijn maag.Hier ook 1 kind en niet meer. Ben wel erg blij met onze zoon! En nu zijn we een echt gezin met z'n drietjes.
[...]
Heel herkenbaar dh en tante slankie, het is een van de redenen dat we het hier bij 1 kind laten. Als ik terug denk aan die neerslachtige, eenzame (schuld)gevoelens dan krijg ik nog een knoop in mijn maag.Hier ook 1 kind en niet meer. Ben wel erg blij met onze zoon! En nu zijn we een echt gezin met z'n drietjes.
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 7 juli 2014 om 09:27
maandag 7 juli 2014 om 09:28
quote:rednose schreef op 07 juli 2014 @ 09:27:
Je voelt niks voor je kindje?
Je maakt je nu al zorgen of je wel genoeg voor je kindje voelt!
De roze wolk is een illusie, er zijn wel veel roze momenten, waarvan het hartje horen kloppen er een is.Ook daar had ik geen gevoel bij...net zoals de echo's enzo.
Je voelt niks voor je kindje?
Je maakt je nu al zorgen of je wel genoeg voor je kindje voelt!
De roze wolk is een illusie, er zijn wel veel roze momenten, waarvan het hartje horen kloppen er een is.Ook daar had ik geen gevoel bij...net zoals de echo's enzo.
