IVF/ICSI moeders en traject een plekje geven

Ik had precies hetzelfde en heb contact gezocht met 'lotgenoten' en met een coach/ervaringsdeskundige. Daar heb ik een aantal gesprekken mee gehad en ze gaf me ook de tip het traject symbolisch af te sluiten. Bijvoorbeeld door een boompje te planten of een sieraad te maken.
Het is ook een soort trauma natuurlijk en de aandacht voor psychosociale (na)zorg komt nu pas op. Vereniging Freya besteedt er bijvoorbeeld veel aandacht aan nu, ook aan ouderschap na een traject. Ik zou het ziekenhuis bellen om te vragen of zij goede contacten hebben of contact opnemen met Freya.

Hoi,

even een account aangemaakt voor dit topic. Ja, ik herken dit helemaal!
Inmiddels ben ik 17 weken zwanger na IVF. Een paar dagen na de positieve test fietste ik langs het ziekenhuis en dacht 'ik kom hier nooit weer'. Al zou het een miskraam worden of zouden we nog voor een tweede gaan, ik wil nooit meer naar die afdeling.
Op zich heb ik het traject zelf niet bewust als heel zwaar ervaren (behalve de punctie ), maar je zit erin en je gaat maar door, verstand op nul. Pas toen het dus voor mij klaar was (met de eerste positieve test in m'n hele leven!), voelde ik wat het al die tijd met me gedaan had. Af en toe lees ik nog stukjes terug die ik toen geschreven heb of herinner ik me copingdingen die me er doorheen sleepten, en dan voel ik het verdriet en de angst dat er nooit een kindje zou komen.
Ik ben nog steeds aan het omschakelen; voel me nog steeds deels op terrein van de 'ongewenst kinderlozen' staan en nog nauwelijks een aanstaande moeder (ondanks dat het kindje mooi groeit en alles goed lijkt te gaan).
Mijn arts zei bij ons afsluitende gesprek 'je bent nu een gewone zwangere', dat deed me heel veel. Ik ben later nog een keer op een middag naar de afdeling gegaan om oude medicatie in te leveren. Stond bij de balie achter een stel dat net zou beginnen met het traject en het voelde een beetje als een brugklasser die nog even op de oude basisschool komt kijken. De nieuwe lichting stond alweer voor de deur en wij horen hier niet meer. Na afloop rustig een cappucino gedronken in het restaurant en stil gestaan bij mijn verdriet en ook dankbaar voor nu.
Voor jou een dikke voor de verwerking. Ik hoop dat dit lezen je ook helpt, je bent niet de enige.

Ik vond het ook een vrij traumatische ervaring en heb er 5 jaar later soms nog steeds last van. Wel steeds minder, tijd helpt wel. Maar het is denk ik wel iets wat je altijd bij je blijft dragen. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om het symbolisch af te sluiten. Misschien ook omdat we in het begin de optie voor een tweede nog open hebben gehouden. Maar inmiddels is het goed zo.

Ik had tijdens het traject ook al vrij veel contact met lotgenoten en met sommigen heb ik nog steeds contact.

Ik ben een paar jaar verder en het gevoel zakt in de loop van de tijd.
Ik ben nog een tijd lid van Freya gebleven en voelde toen dat het klaar was en ook dat opgezegd.

Maar bij het ziekenhuis waar ik toen zat was ook een sociaal werker bij de afdeling fertiliteit die je kon spreken. Misschien zou dat fijn voor je zijn?

Ik dacht dat ik het verwerkt had en volledig had afgesloten toen we een beslissing hadden genomen over de overgebleven cryo’s.

Tot ik voor mijn chronische ziekte medicijnen moest gaan spuiten. Toen kreeg ik echt herbelevingen/dromen over de eerdere spuiten/punctie/zware zwangerschap en gecompliceerde bevalling. En onze ICSI-dochter is inmiddels 10 jaar. Blijkbaar heb ik toch niet alles verwerkt. Inmiddels ben ik weer gestopt met die medicijnen en leef ik weer in de veronderstelling dat ik het ICSI traject verwerkt heb

Ik heb ook nog “last” van het traject. Zo heb ik geen spiraal laten plaatsen of ga ik naar een bekkenbodemspecialist voor mijn urine verlies, want ik wil dat gewroet tussen mijn benen gewoon echt echt niet meer.

Ik heb overigens 3 kinderen mogen krijgen waarbij de oudste dmv ICSI geboren is en van die andere 2 ben ik spontaan zwanger geraakt.

Herkenbaar TO! Als hier in mijn omgeving een zwangerschapsaankondiging is, is het eerste wat ik voel dat zelfde gevoel toen we nog volop in het ICSI traject zaten. De schrik en het gevoel van eenzaamheid. Elke keer weer realiseer ik me daarna al snel dat we twee mooie kinderen hebben mogen krijgen en dat dat gevoel helemaal niet meer klopt. Maar ik blijf het bizar vinden dat ik het dan altijd weer een beetje herbeleef. Wat heb ik me eenzaam en verloren soms gevoeld in die tijd, niet weten of het ooit zou goed komen. Het is iets wat je echt vormt.

Ik werk op een fertiliteitspoli..

Bij ons komt het regelmatig voor dat een vrouw (soms ook met partner) nog even langskomt.. na succesvolle (maar loodzware) trajecten.. en ook als het uiteindelijk niet zo heeft mogen zijn.. ik vind dat altijd heel waardevol (ook als zorgverlener).

Als jij die behoefte hebt.. gewoon een afspraak maken

Herkenbaar hoor. Mijn ICSI dochter uit onze laatste TP, van een niet zo succesvolle ronde, is inmiddels 5 en wij gaan niet meer het traject in (uiteindelijk waren er 8 embryos nodig voor een succesvolle zwangerschap). Ik heb het er nog wel lang daarna moeilijk mee gehad. Als mensen vroegen of wij voor een tweede gingen, toen de dochter van mijn man zwanger was van haar tweede en de hoop uitsprak dat het een zoon zou worden, etc. Inmiddels is de wond grotendeels wel geheeld, en ik voel mij compleet gelukkig met onze gezinssamenstelling, en tegelijkertijd weet ik nog precies hoe ik mij toen voelde en krijg ik heel af en toe nog steeds een “pang” bij een zwangerschapsaankondiging. Het niet kunnen krijgen van kinderen (en de vroege miskramen) stond lang centraal in mijn leven en ik weet nog goed hoe uitzichtloos het soms leek. Die herinnering heeft mij gevormd als mens, moeder en partner.

Overigens ben ik destijds met “het eindresultaat naar de kliniek geweest om ze te bedanken. En ik heb zelfs onze vaste gynaecoloog opgezocht (die inmiddels naar een andere kliniek was gedaan als medical director) met ons meisje en een bos bloemen. Voelde goed. Ik zag wel vaker vrouwen/stellen met de baby binnenkomen. Zonder mijn arts (en mijn man) had ik de laatste embryo (waaruit onze dochter is ontstaan) misschien niet eens teruggeplaatst en eerder naar donor materiaal gegrepen.