Zwanger
alle pijlers
Lang verdriet na miskraam
zondag 20 april 2014 om 22:46
Afgelopen augustus kreeg ik 1 dag voor mijn trouwdag een miskraam. Ik was op dat moment 12 weken zwanger. Uiteindelijk bleek dit bij de echo niet helemaal te kloppen. Ik had een 'missed abortion'. Het hartje was al met 8 weken gestopt met kloppen (twee dagen nadat we een goede echo hadden gehad..). Het was volgens de gynaecoloog al heel bijzonder dat het alsnog vanzelf doorzette.
Op 11 februari 2014 had ik uitgerekend geweest. Ik had de hoop om alweer zwanger te zijn tegen die tijd maar helaas mocht dit niet zo zijn. Het is nu april en ik merk dat ik er nog steeds erg veel moeite mee heb dat ik deze miskraam mee heb gemaakt.
In de tussentijd zijn veel vriendinnen, zusjes en schoonzusjes bevallen of zwanger. Ondanks dat ik het ze allemaal van harte gun, doet het mij ontzettend veel pijn om te zien dat het bij hen wel allemaal goed gaat. Daarbij moet ik ook omgaan met alle vrolijke berichten van iedereen. Met vriendinnen kan ik hier niet meer over praten. De troostende woorden of adviezen kan ik dromen. Al bedoeld iedereen het goed.
Ik heb (nog steeds) de behoefte om mijn verhaal te doen incl. al het verdriet en frustraties rondom alle nieuwbakken mama's en zwangeren en de frustratie dat ik zelf nog niet zwanger ben. (ook een mooie pick-me-upper die ik vaak hoor; "Je moet het loslaten, pas dan wordt je zwanger." Diegene die mij verteld hoe ik dit moet doen krijgt van mij een beloning! )
Het lijkt, nu ik dit stukje terug lees, alsof ik echt zwaar gefrustreerd ben en met niets anders bezig kan zijn. Dit is niet waar hoor. Ik heb mijn werk, mijn hobby's en ga ook gewoon op kraamvisite of pas een dagje op de baby van een vriendin.
Ik ben vooral heel benieuwd of er hier vrouwen zijn die dit ook hebben meegemaakt en die zich in mijn verhaal herkennen.
N.B. ik heb dit bericht een beetje aangepast omdat het eerste bericht wel erg gefrustreerd was. Sorry, is mijn eerste keer op een forum.... )
Op 11 februari 2014 had ik uitgerekend geweest. Ik had de hoop om alweer zwanger te zijn tegen die tijd maar helaas mocht dit niet zo zijn. Het is nu april en ik merk dat ik er nog steeds erg veel moeite mee heb dat ik deze miskraam mee heb gemaakt.
In de tussentijd zijn veel vriendinnen, zusjes en schoonzusjes bevallen of zwanger. Ondanks dat ik het ze allemaal van harte gun, doet het mij ontzettend veel pijn om te zien dat het bij hen wel allemaal goed gaat. Daarbij moet ik ook omgaan met alle vrolijke berichten van iedereen. Met vriendinnen kan ik hier niet meer over praten. De troostende woorden of adviezen kan ik dromen. Al bedoeld iedereen het goed.
Ik heb (nog steeds) de behoefte om mijn verhaal te doen incl. al het verdriet en frustraties rondom alle nieuwbakken mama's en zwangeren en de frustratie dat ik zelf nog niet zwanger ben. (ook een mooie pick-me-upper die ik vaak hoor; "Je moet het loslaten, pas dan wordt je zwanger." Diegene die mij verteld hoe ik dit moet doen krijgt van mij een beloning! )
Het lijkt, nu ik dit stukje terug lees, alsof ik echt zwaar gefrustreerd ben en met niets anders bezig kan zijn. Dit is niet waar hoor. Ik heb mijn werk, mijn hobby's en ga ook gewoon op kraamvisite of pas een dagje op de baby van een vriendin.
Ik ben vooral heel benieuwd of er hier vrouwen zijn die dit ook hebben meegemaakt en die zich in mijn verhaal herkennen.
N.B. ik heb dit bericht een beetje aangepast omdat het eerste bericht wel erg gefrustreerd was. Sorry, is mijn eerste keer op een forum.... )
maandag 21 april 2014 om 16:42
Jeetje, zo kijk je even een dagje niet en zijn er ineens wel heel veel reacties! Super zeg! Ik merk dat ik op iedereen zou willen reageren maar dat gaat me niet lukken ha ha
Gisteren avond nog nagepraat met mijn man over alles. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat mijn verdriet niet zozeer om de miskraam an sich gaat. Ik heb er echt vrede mee dat dit kindje niet bestemd was om ter wereld te komen en nogmaals, ik ben er echt van overtuigd dat het ons een hoop extra leed heeft bespaard.
Ik vind het erg lastig om uit te leggen waar het me dan wel om gaat. Ik denk in de basis dat het er op neerkomt dat ik "gewoon" graag alsnog een kindje zou willen. Om me heen zie ik het iedereen gebeuren maar bij mij lukt het maar niet. Daarbij mag ik er voor mij gevoel niet meer over praten want standaard krijg ik van mensen dingen te horen die ik helemaal niet wil horen alleen maar omdat zij zich een soort van gedwongen voelen om me te helpen. Daar vraag ik juist helemaal niet om, ik wil alleen ook mijn verhaal kwijt. Als ik bij vriendinnen ben gaat het alleen nog maar over 'de kleine'. Ik voel me soms een beetje buiten gesloten, alsof ik er niet meer bij hoor want ik kan niet meepraten over hoe leuk zo'n kleine is. Terwijl ik wel heel graag mee zou willen kunnen praten.
@polkat: Hoe groot is de kans dat iemand exact hetzelfde heeft meegemaakt! Ondanks dat ik die miskraam kreeg hebben we wel ontzettend kunnen genieten van onze trouwdag, op de een of andere manier lukte het me heel goed om de knop om te zetten. Het scheelde denk ik ook dat de miskraam pas doorzette de dag na de bruiloft. Die dag dus op de bank gezeten met heel hevige krampen en tussen de krampen door cadeautjes uit zitten pakken. Ik denk dat je dat meegemaakt moet hebben om echt te begrijpen hoe bizar dat is! Er stonden tegelijkertijd kaarten en bloemen met 'gefeliciteerd' en 'sterkte'. Het is wel zo dat de miskraam en de trouwdag in mijn gesprekken erg met elkaar verbonden blijven. Had jij dat ook?
@hkgirl: Ik snap wat je probeert te zeggen maar het komt wel een beetje lullig over om te zeggen dat veel mensen met me zouden willen ruilen. Ik denk dat iedereen gewoon zwanger wil zijn van een gezond kindje, niemand wil dit meemaken ongeacht of je nu op een natuurlijke manier zwanger kan worden of niet.
Je hebt wel gelijk wanneer je zegt dat we nu juist nog moeten genieten van ons onbezorgde leventje. Dat doen we weleens te weinig en als ik zie wat er van je onbezorgde leventje overblijft nadat je een kindje hebt kunnen we het er beter nog maar even van nemen ha ha ha
@south: Lees onderstaande berichten, ik kom de moraal uit jouw verhaal heeeeeeel vaak tegen. Er zal ook heus een kern van waarheid inzitten. Ik wil het ook heel graag loslaten alleen weet ik niet hoe. Er zijn dagen bij dat ik er niet heel veel aan denk (ik denk er dagelijks zeker wel een keertje aan) maar andere dagen (vaak wanneer ik geconfronteerd wordt met zwangeren of kleine kindjes) ben ik er meer mee bezig.
Ik denk dat het voor mezelf ook te maken heeft met de lat die altijd hoog ligt. Ik ben best streng voor mezelf en vind dat ik bepaald gedrag of emoties niet mag hebben, jaloezie bijvoorbeeld. Rationeel gezien snap ik dat dit gevoel misschien wel logisch is maar diep van binnen vind ik het absoluut belachelijk dat ik me zo voel en zou ik dat niet mogen voelen. Ik vind dan dat ik net als ieder ander ook gewoon heel blij moet zijn wanneer mijn schoonzusje verteld over haar zwangerschap. (for the record; ik gedraag me wel zoals het zou horen, dus opgewekt en vrolijk, maar mijn emoties zijn anders). Ik lig dus altijd in spagaat m.b.t. mijn eigen gevoel en hetgeen wat anderen van me zouden vinden.
Kortom, ik wil er gewoon klaar mee zijn, verder met mijn leven. Het leven zónder kinderen heeft ook heel veel moois te bieden, dat hou ik mezelf ook maar voor. Maar toch...
Gisteren avond nog nagepraat met mijn man over alles. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat mijn verdriet niet zozeer om de miskraam an sich gaat. Ik heb er echt vrede mee dat dit kindje niet bestemd was om ter wereld te komen en nogmaals, ik ben er echt van overtuigd dat het ons een hoop extra leed heeft bespaard.
Ik vind het erg lastig om uit te leggen waar het me dan wel om gaat. Ik denk in de basis dat het er op neerkomt dat ik "gewoon" graag alsnog een kindje zou willen. Om me heen zie ik het iedereen gebeuren maar bij mij lukt het maar niet. Daarbij mag ik er voor mij gevoel niet meer over praten want standaard krijg ik van mensen dingen te horen die ik helemaal niet wil horen alleen maar omdat zij zich een soort van gedwongen voelen om me te helpen. Daar vraag ik juist helemaal niet om, ik wil alleen ook mijn verhaal kwijt. Als ik bij vriendinnen ben gaat het alleen nog maar over 'de kleine'. Ik voel me soms een beetje buiten gesloten, alsof ik er niet meer bij hoor want ik kan niet meepraten over hoe leuk zo'n kleine is. Terwijl ik wel heel graag mee zou willen kunnen praten.
@polkat: Hoe groot is de kans dat iemand exact hetzelfde heeft meegemaakt! Ondanks dat ik die miskraam kreeg hebben we wel ontzettend kunnen genieten van onze trouwdag, op de een of andere manier lukte het me heel goed om de knop om te zetten. Het scheelde denk ik ook dat de miskraam pas doorzette de dag na de bruiloft. Die dag dus op de bank gezeten met heel hevige krampen en tussen de krampen door cadeautjes uit zitten pakken. Ik denk dat je dat meegemaakt moet hebben om echt te begrijpen hoe bizar dat is! Er stonden tegelijkertijd kaarten en bloemen met 'gefeliciteerd' en 'sterkte'. Het is wel zo dat de miskraam en de trouwdag in mijn gesprekken erg met elkaar verbonden blijven. Had jij dat ook?
@hkgirl: Ik snap wat je probeert te zeggen maar het komt wel een beetje lullig over om te zeggen dat veel mensen met me zouden willen ruilen. Ik denk dat iedereen gewoon zwanger wil zijn van een gezond kindje, niemand wil dit meemaken ongeacht of je nu op een natuurlijke manier zwanger kan worden of niet.
Je hebt wel gelijk wanneer je zegt dat we nu juist nog moeten genieten van ons onbezorgde leventje. Dat doen we weleens te weinig en als ik zie wat er van je onbezorgde leventje overblijft nadat je een kindje hebt kunnen we het er beter nog maar even van nemen ha ha ha
@south: Lees onderstaande berichten, ik kom de moraal uit jouw verhaal heeeeeeel vaak tegen. Er zal ook heus een kern van waarheid inzitten. Ik wil het ook heel graag loslaten alleen weet ik niet hoe. Er zijn dagen bij dat ik er niet heel veel aan denk (ik denk er dagelijks zeker wel een keertje aan) maar andere dagen (vaak wanneer ik geconfronteerd wordt met zwangeren of kleine kindjes) ben ik er meer mee bezig.
Ik denk dat het voor mezelf ook te maken heeft met de lat die altijd hoog ligt. Ik ben best streng voor mezelf en vind dat ik bepaald gedrag of emoties niet mag hebben, jaloezie bijvoorbeeld. Rationeel gezien snap ik dat dit gevoel misschien wel logisch is maar diep van binnen vind ik het absoluut belachelijk dat ik me zo voel en zou ik dat niet mogen voelen. Ik vind dan dat ik net als ieder ander ook gewoon heel blij moet zijn wanneer mijn schoonzusje verteld over haar zwangerschap. (for the record; ik gedraag me wel zoals het zou horen, dus opgewekt en vrolijk, maar mijn emoties zijn anders). Ik lig dus altijd in spagaat m.b.t. mijn eigen gevoel en hetgeen wat anderen van me zouden vinden.
Kortom, ik wil er gewoon klaar mee zijn, verder met mijn leven. Het leven zónder kinderen heeft ook heel veel moois te bieden, dat hou ik mezelf ook maar voor. Maar toch...
maandag 21 april 2014 om 16:52
@sjeetje: accepteer dat het verdriet er is... en de jaloezie en misschien wel boosheid ook. Dat mag. Daar hoef je niet boos om te worden.
Ik denk dat ik vooral zolang verdrietig ben geweest omdat ik zo teleurgesteld was. Want waaraan hadden we dit verdiend? Waarom? Zo oneerlijk... Het onder ogen moeten zien dat je geen garanties hebt in het leven, ik voelde me bedonderd... (Klinkt misschien erg dramatisch, maar zo voelde ik me vaak...)
Tuurlijk kon ik ook goed relativeren dat dat kindje gewoon niet gezond was. Maar lastig vond ik het wel.
En loslaten... Tsja... Ook dat geeft geen garanties....
Ik denk dat ik vooral zolang verdrietig ben geweest omdat ik zo teleurgesteld was. Want waaraan hadden we dit verdiend? Waarom? Zo oneerlijk... Het onder ogen moeten zien dat je geen garanties hebt in het leven, ik voelde me bedonderd... (Klinkt misschien erg dramatisch, maar zo voelde ik me vaak...)
Tuurlijk kon ik ook goed relativeren dat dat kindje gewoon niet gezond was. Maar lastig vond ik het wel.
En loslaten... Tsja... Ook dat geeft geen garanties....
maandag 21 april 2014 om 16:59
Ook ik herken je gevoel. Vorig jaar rond deze tijd werd ik zwanger en na een prima echo met 7,5 week is ook hier het hartje gestopt met 8 weken. Wij kwamen er met 10 weken achter.
Ik zou 14 januari zijn uitgerekend en ben helaas nog steeds niet zwanger. Ik heb al weleens gehoord dat pas als je weer zwanger bent en dat goed blijft gaan je zo'n miskraam/MA hebt verwerkt en dat geloof ik wel. Sterkte!
Ik zou 14 januari zijn uitgerekend en ben helaas nog steeds niet zwanger. Ik heb al weleens gehoord dat pas als je weer zwanger bent en dat goed blijft gaan je zo'n miskraam/MA hebt verwerkt en dat geloof ik wel. Sterkte!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
maandag 21 april 2014 om 17:01
To, sinds ik wel kinderen heb, zijn de trouwdag en de miskraam van elkaar los. Maar daarvoor inderdaad verbonden. Ik heb het vruchtje de avond vantevoren verloren, dus het ergste was op mijn trouwdag voorbij. Gewoon tampons in en gaan...... Ik heb 5 jaar na de trouwdag de video voor het eerst gezien. En toen realiseerde ik me dat ik wel de knop had omgezet, maar daardoor wel veel heb gemist die dag. Je kan toch maar een beperkte hoeveelheid emoties aan denk ik.
Over dat je meer rouwt om het kindje dat niet komt dan om de miskraam denk ik ook. Dat was bij mij in ieder geval wel zo. Wij hadden bewust gekozen voor een beperkte medische molen. Ik had wel een recept voor hormonen gekregen om aan iui te beginnen, maar ik wilde niet meer. Als je 38 bent wil je ook verder met je leven. Dat recept is nu het eerste blaadje van mijn zwangerschapsdagboek. Dat was dus loslaten: ik wist zeker dat er geen kindjes meer zouden komen, ik kon de hele rimram niet aan. En toen kwamen ze toch.
Ik duim zo dat het jou en iedereen die in deze situatie zit lukt om deze grote wens in vervulling te laten gaan!
Over dat je meer rouwt om het kindje dat niet komt dan om de miskraam denk ik ook. Dat was bij mij in ieder geval wel zo. Wij hadden bewust gekozen voor een beperkte medische molen. Ik had wel een recept voor hormonen gekregen om aan iui te beginnen, maar ik wilde niet meer. Als je 38 bent wil je ook verder met je leven. Dat recept is nu het eerste blaadje van mijn zwangerschapsdagboek. Dat was dus loslaten: ik wist zeker dat er geen kindjes meer zouden komen, ik kon de hele rimram niet aan. En toen kwamen ze toch.
Ik duim zo dat het jou en iedereen die in deze situatie zit lukt om deze grote wens in vervulling te laten gaan!
Zonder oorzaak geen gevolg
maandag 21 april 2014 om 17:13
quote:sjeetje1981 schreef op 21 april 2014 @ 16:42:
Jeetje, zo kijk je even een dagje niet en zijn er ineens wel heel veel reacties! Super zeg! Ik merk dat ik op iedereen zou willen reageren maar dat gaat me niet lukken ha ha
Gisteren avond nog nagepraat met mijn man over alles. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat mijn verdriet niet zozeer om de miskraam an sich gaat. Ik heb er echt vrede mee dat dit kindje niet bestemd was om ter wereld te komen en nogmaals, ik ben er echt van overtuigd dat het ons een hoop extra leed heeft bespaard.
Ik vind het erg lastig om uit te leggen waar het me dan wel om gaat. Ik denk in de basis dat het er op neerkomt dat ik "gewoon" graag alsnog een kindje zou willen. Om me heen zie ik het iedereen gebeuren maar bij mij lukt het maar niet. Daarbij mag ik er voor mij gevoel niet meer over praten want standaard krijg ik van mensen dingen te horen die ik helemaal niet wil horen alleen maar omdat zij zich een soort van gedwongen voelen om me te helpen. Daar vraag ik juist helemaal niet om, ik wil alleen ook mijn verhaal kwijt. Als ik bij vriendinnen ben gaat het alleen nog maar over 'de kleine'. Ik voel me soms een beetje buiten gesloten, alsof ik er niet meer bij hoor want ik kan niet meepraten over hoe leuk zo'n kleine is. Terwijl ik wel heel graag mee zou willen kunnen praten.
Ik denk dat het niet de miskraam an sich is, maar het opgeven van het idee dat er een kindje komt. Die droom is nu even in duigen gevallen en dat is heel vervelend.
Weten je vriendinnen dat je er nog zoveel verdriet van hebt? Moet je gewoon aangeven hoor.
Jeetje, zo kijk je even een dagje niet en zijn er ineens wel heel veel reacties! Super zeg! Ik merk dat ik op iedereen zou willen reageren maar dat gaat me niet lukken ha ha
Gisteren avond nog nagepraat met mijn man over alles. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat mijn verdriet niet zozeer om de miskraam an sich gaat. Ik heb er echt vrede mee dat dit kindje niet bestemd was om ter wereld te komen en nogmaals, ik ben er echt van overtuigd dat het ons een hoop extra leed heeft bespaard.
Ik vind het erg lastig om uit te leggen waar het me dan wel om gaat. Ik denk in de basis dat het er op neerkomt dat ik "gewoon" graag alsnog een kindje zou willen. Om me heen zie ik het iedereen gebeuren maar bij mij lukt het maar niet. Daarbij mag ik er voor mij gevoel niet meer over praten want standaard krijg ik van mensen dingen te horen die ik helemaal niet wil horen alleen maar omdat zij zich een soort van gedwongen voelen om me te helpen. Daar vraag ik juist helemaal niet om, ik wil alleen ook mijn verhaal kwijt. Als ik bij vriendinnen ben gaat het alleen nog maar over 'de kleine'. Ik voel me soms een beetje buiten gesloten, alsof ik er niet meer bij hoor want ik kan niet meepraten over hoe leuk zo'n kleine is. Terwijl ik wel heel graag mee zou willen kunnen praten.
Ik denk dat het niet de miskraam an sich is, maar het opgeven van het idee dat er een kindje komt. Die droom is nu even in duigen gevallen en dat is heel vervelend.
Weten je vriendinnen dat je er nog zoveel verdriet van hebt? Moet je gewoon aangeven hoor.
maandag 21 april 2014 om 19:55
Heel herkenbaar helaas..
Ik kreeg in mei een miskraam en ben daar heel deprie over geweest, voelde mij oncompleet etc en veel frustratie... Ook ik bleef gwn leuke dingen doen en ging verder, maar dacht er bijna elke dag aan en voelde mij op dagen heel verdrietig.. Ik ben hiervoir naar een psycholoog gegaan..Twas fijn dat ik mijn verhaal kwijt kon, maar of het geholpen heeft betwijfel ik.
Het verdriet werd pas echt minder toen ik in november erachter kwam dat ik weer zwanger mocht zijn Ben nu bijna 6 maand zwanger en weer helemaal opgetakelt. Wel ben ik nu super overbezorgt dat er iets misgaat oid vanwege die miskraam... Ik denk dat het per persoon verschilt hoe je er mee omgaat.. Bij mij hielp het dus toen ik erachter kwam dat ik in verwachting ben.. Ik denk dat het verdriet met de tijd slijt.. Helemaal weggaan zou het bij mij nooit gaan.. Heel veel succes met de verwerking en hopelijk mag jij snel in verwachting raken van een wondertje
Ik kreeg in mei een miskraam en ben daar heel deprie over geweest, voelde mij oncompleet etc en veel frustratie... Ook ik bleef gwn leuke dingen doen en ging verder, maar dacht er bijna elke dag aan en voelde mij op dagen heel verdrietig.. Ik ben hiervoir naar een psycholoog gegaan..Twas fijn dat ik mijn verhaal kwijt kon, maar of het geholpen heeft betwijfel ik.
Het verdriet werd pas echt minder toen ik in november erachter kwam dat ik weer zwanger mocht zijn Ben nu bijna 6 maand zwanger en weer helemaal opgetakelt. Wel ben ik nu super overbezorgt dat er iets misgaat oid vanwege die miskraam... Ik denk dat het per persoon verschilt hoe je er mee omgaat.. Bij mij hielp het dus toen ik erachter kwam dat ik in verwachting ben.. Ik denk dat het verdriet met de tijd slijt.. Helemaal weggaan zou het bij mij nooit gaan.. Heel veel succes met de verwerking en hopelijk mag jij snel in verwachting raken van een wondertje
maandag 21 april 2014 om 20:07
Heel herkenbaar.
Het lijkt bij mij zelfs of ik er nu meer aan denk dan eerst.
In okt 2013 missed abortion bij 10 wk, het hartje was iets daarvoor gestopt. In jan weer zwanger en bij ongeveer 5,5 wk spontane miskraam.
Na tweede keer ook lichamelijk best zwaar, mijn hb was behoorlijk gezakt.
Nu staat er op 4 juli onze bruiloft op het programma, als ik no. zwanger was geweest hadden we dat waarschijnlijk eerder gedaan en minder groot. Nu wel feestje s avonds met ca 100 personen.
Ik was anders 13 mei uitgerekend, die datum komt snel dichtbij. Als ik hierboven lees van miskraam rond bruiloft, dan bevestigt t alleen maar dat we moeten wachten.
Ik wil niets liever dan zwanger zijn, maar de angst is ook zo groot. Ik kan gewoon beginnen te huilen als ik er aan denk.
Ook overal zwangerschapsverhalen etc, soms wel moeilijk.
Ik werk zelf in de zorg en kom soms dagelijks zwangeren tegen. Ik gun t ze, maar mezelf ook.
Sterkte meis, ik hoop zo voor je dat t goed komt!
Het lijkt bij mij zelfs of ik er nu meer aan denk dan eerst.
In okt 2013 missed abortion bij 10 wk, het hartje was iets daarvoor gestopt. In jan weer zwanger en bij ongeveer 5,5 wk spontane miskraam.
Na tweede keer ook lichamelijk best zwaar, mijn hb was behoorlijk gezakt.
Nu staat er op 4 juli onze bruiloft op het programma, als ik no. zwanger was geweest hadden we dat waarschijnlijk eerder gedaan en minder groot. Nu wel feestje s avonds met ca 100 personen.
Ik was anders 13 mei uitgerekend, die datum komt snel dichtbij. Als ik hierboven lees van miskraam rond bruiloft, dan bevestigt t alleen maar dat we moeten wachten.
Ik wil niets liever dan zwanger zijn, maar de angst is ook zo groot. Ik kan gewoon beginnen te huilen als ik er aan denk.
Ook overal zwangerschapsverhalen etc, soms wel moeilijk.
Ik werk zelf in de zorg en kom soms dagelijks zwangeren tegen. Ik gun t ze, maar mezelf ook.
Sterkte meis, ik hoop zo voor je dat t goed komt!
maandag 21 april 2014 om 21:50
quote:Ik vind het erg lastig om uit te leggen waar het me dan wel om gaat. Ik denk in de basis dat het er op neerkomt dat ik "gewoon" graag alsnog een kindje zou willen. Om me heen zie ik het iedereen gebeuren maar bij mij lukt het maar niet.Je hebt een kinderwens, je was zwanger en dacht dat die wens in vervulling zou gaan, en ondertussen is er aardig wat tijd voorbij gegaan en je wacht nog steeds. Het is echt niet raar dat je je zo voelt.
zaterdag 26 april 2014 om 14:36
quote:boannan schreef op 21 april 2014 @ 16:59:
Ik zou 14 januari zijn uitgerekend en ben helaas nog steeds niet zwanger. Ik heb al weleens gehoord dat pas als je weer zwanger bent en dat goed blijft gaan je zo'n miskraam/MA hebt verwerkt en dat geloof ik wel. Sterkte!
Ik ben het met je eens, ik hoor veel om me heen (en geloof zelf ook) dat het pas echt voorbij is wanneer ik weer zwanger ben.
Ik zou zelf 11 februari uitgerekend zijn. Die dag zijn we een paar dagen weg geweest. Uitwaaien op het strand.
Ik zou 14 januari zijn uitgerekend en ben helaas nog steeds niet zwanger. Ik heb al weleens gehoord dat pas als je weer zwanger bent en dat goed blijft gaan je zo'n miskraam/MA hebt verwerkt en dat geloof ik wel. Sterkte!
Ik ben het met je eens, ik hoor veel om me heen (en geloof zelf ook) dat het pas echt voorbij is wanneer ik weer zwanger ben.
Ik zou zelf 11 februari uitgerekend zijn. Die dag zijn we een paar dagen weg geweest. Uitwaaien op het strand.
zaterdag 26 april 2014 om 14:40
quote:Star schreef op 21 april 2014 @ 17:13:
[...]
Ik denk dat het niet de miskraam an sich is, maar het opgeven van het idee dat er een kindje komt. Die droom is nu even in duigen gevallen en dat is heel vervelend.
Weten je vriendinnen dat je er nog zoveel verdriet van hebt? Moet je gewoon aangeven hoor.
Ik heb het zeker aangegeven bij vriendinnen maar ik heb het gevoel dat zij ook niet meer weten wat ze moeten zeggen. Zij komen dan met allerlei adviezen waar ik juist helemaal niks aan heb. Ook geven zij weleens aan dat ik er wel heel veel mee bezig ben.
Sindsdien praat ik er met hen niet meer over. Vandaar dat ik het hier op het forum eens probeer. Ik moet wel zeggen dat alle verhalen van iedereen en dan vooral de herkenning me erg veel goed doet. Het geeft mij de ruimte om rustig over de zaken na te denken en te relativeren. (het forum was een tip van iemand die hetzelfde mee heeft gemaakt. Goeie tip dus!)
[...]
Ik denk dat het niet de miskraam an sich is, maar het opgeven van het idee dat er een kindje komt. Die droom is nu even in duigen gevallen en dat is heel vervelend.
Weten je vriendinnen dat je er nog zoveel verdriet van hebt? Moet je gewoon aangeven hoor.
Ik heb het zeker aangegeven bij vriendinnen maar ik heb het gevoel dat zij ook niet meer weten wat ze moeten zeggen. Zij komen dan met allerlei adviezen waar ik juist helemaal niks aan heb. Ook geven zij weleens aan dat ik er wel heel veel mee bezig ben.
Sindsdien praat ik er met hen niet meer over. Vandaar dat ik het hier op het forum eens probeer. Ik moet wel zeggen dat alle verhalen van iedereen en dan vooral de herkenning me erg veel goed doet. Het geeft mij de ruimte om rustig over de zaken na te denken en te relativeren. (het forum was een tip van iemand die hetzelfde mee heeft gemaakt. Goeie tip dus!)
zaterdag 26 april 2014 om 14:46
[quote]polkat schreef op 21 april 2014 @ 17:01:
To, sinds ik wel kinderen heb, zijn de trouwdag en de miskraam van elkaar los. Maar daarvoor inderdaad verbonden. Ik heb het vruchtje de avond vantevoren verloren, dus het ergste was op mijn trouwdag voorbij. Gewoon tampons in en gaan...... Ik heb 5 jaar na de trouwdag de video voor het eerst gezien. En toen realiseerde ik me dat ik wel de knop had omgezet, maar daardoor wel veel heb gemist die dag. Je kan toch maar een beperkte hoeveelheid emoties aan denk ik.
Over dat je meer rouwt om het kindje dat niet komt dan om de miskraam denk ik ook. Dat was bij mij in ieder geval wel zo. Wij hadden bewust gekozen voor een beperkte medische molen. Ik had wel een recept voor hormonen gekregen om aan iui te beginnen, maar ik wilde niet meer. Als je 38 bent wil je ook verder met je leven. Dat recept is nu het eerste blaadje van mijn zwangerschapsdagboek. Dat was dus loslaten: ik wist zeker dat er geen kindjes meer zouden komen, ik kon de hele rimram niet aan. En toen kwamen ze toch.
Ik heb mijn trouwvideo twee weken na de bruiloft gezien en was daar heel blij mee. Doordat de miskraam bij mij pas echt op gang kwam de dag na de bruiloft had ik heel sterk het gevoel dat mijn trouwdag en alles eromheen erg langs me heen gegaan was. Ik vroeg mezelf ook af of ik wel echt zo genoten had van de bruiloft. De film was voor mij daarin heel helpend, ik had zeker wel genoten en had inderdaad geen moment gemist. Wat was/ ben ik blij met die video!
Ik ben nu 33 en herken me ook wel in wat jij schrijft over de medische molen. Wanneer iemand zegt dat ik anders eens naar de dokter moet gaan dan denk ik alleen maar: "Nee..." Ik heb er helemaal (nog) geen zin in om daaraan te gaan beginnen. Pas wanneer het een jaar geleden is vind ik het vroeg genoeg om daar eens over na te gaan denken.
To, sinds ik wel kinderen heb, zijn de trouwdag en de miskraam van elkaar los. Maar daarvoor inderdaad verbonden. Ik heb het vruchtje de avond vantevoren verloren, dus het ergste was op mijn trouwdag voorbij. Gewoon tampons in en gaan...... Ik heb 5 jaar na de trouwdag de video voor het eerst gezien. En toen realiseerde ik me dat ik wel de knop had omgezet, maar daardoor wel veel heb gemist die dag. Je kan toch maar een beperkte hoeveelheid emoties aan denk ik.
Over dat je meer rouwt om het kindje dat niet komt dan om de miskraam denk ik ook. Dat was bij mij in ieder geval wel zo. Wij hadden bewust gekozen voor een beperkte medische molen. Ik had wel een recept voor hormonen gekregen om aan iui te beginnen, maar ik wilde niet meer. Als je 38 bent wil je ook verder met je leven. Dat recept is nu het eerste blaadje van mijn zwangerschapsdagboek. Dat was dus loslaten: ik wist zeker dat er geen kindjes meer zouden komen, ik kon de hele rimram niet aan. En toen kwamen ze toch.
Ik heb mijn trouwvideo twee weken na de bruiloft gezien en was daar heel blij mee. Doordat de miskraam bij mij pas echt op gang kwam de dag na de bruiloft had ik heel sterk het gevoel dat mijn trouwdag en alles eromheen erg langs me heen gegaan was. Ik vroeg mezelf ook af of ik wel echt zo genoten had van de bruiloft. De film was voor mij daarin heel helpend, ik had zeker wel genoten en had inderdaad geen moment gemist. Wat was/ ben ik blij met die video!
Ik ben nu 33 en herken me ook wel in wat jij schrijft over de medische molen. Wanneer iemand zegt dat ik anders eens naar de dokter moet gaan dan denk ik alleen maar: "Nee..." Ik heb er helemaal (nog) geen zin in om daaraan te gaan beginnen. Pas wanneer het een jaar geleden is vind ik het vroeg genoeg om daar eens over na te gaan denken.
zaterdag 26 april 2014 om 14:51
quote:enya29 schreef op 21 april 2014 @ 20:07:
Heel herkenbaar.
Het lijkt bij mij zelfs of ik er nu meer aan denk dan eerst.
In okt 2013 missed abortion bij 10 wk, het hartje was iets daarvoor gestopt. In jan weer zwanger en bij ongeveer 5,5 wk spontane miskraam.
Na tweede keer ook lichamelijk best zwaar, mijn hb was behoorlijk gezakt.
Nu staat er op 4 juli onze bruiloft op het programma, als ik no. zwanger was geweest hadden we dat waarschijnlijk eerder gedaan en minder groot. Nu wel feestje s avonds met ca 100 personen.
Ik was anders 13 mei uitgerekend, die datum komt snel dichtbij. Als ik hierboven lees van miskraam rond bruiloft, dan bevestigt t alleen maar dat we moeten wachten.
Ik wil niets liever dan zwanger zijn, maar de angst is ook zo groot. Ik kan gewoon beginnen te huilen als ik er aan denk.
Ook overal zwangerschapsverhalen etc, soms wel moeilijk.
Ik werk zelf in de zorg en kom soms dagelijks zwangeren tegen. Ik gun t ze, maar mezelf ook.
Sterkte meis, ik hoop zo voor je dat t goed komt!Ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over een evt. volgende zwangerschap en je trouwdag. Helemaal na het lezen van deze verhalen. Welke keuze je ook maakt, ik wens je een schitterende trouwdag 4 juli! Ik vond het, ondanks alles, de meest bijzondere dag ooit en zou het zo weer over willen doen!
Heel herkenbaar.
Het lijkt bij mij zelfs of ik er nu meer aan denk dan eerst.
In okt 2013 missed abortion bij 10 wk, het hartje was iets daarvoor gestopt. In jan weer zwanger en bij ongeveer 5,5 wk spontane miskraam.
Na tweede keer ook lichamelijk best zwaar, mijn hb was behoorlijk gezakt.
Nu staat er op 4 juli onze bruiloft op het programma, als ik no. zwanger was geweest hadden we dat waarschijnlijk eerder gedaan en minder groot. Nu wel feestje s avonds met ca 100 personen.
Ik was anders 13 mei uitgerekend, die datum komt snel dichtbij. Als ik hierboven lees van miskraam rond bruiloft, dan bevestigt t alleen maar dat we moeten wachten.
Ik wil niets liever dan zwanger zijn, maar de angst is ook zo groot. Ik kan gewoon beginnen te huilen als ik er aan denk.
Ook overal zwangerschapsverhalen etc, soms wel moeilijk.
Ik werk zelf in de zorg en kom soms dagelijks zwangeren tegen. Ik gun t ze, maar mezelf ook.
Sterkte meis, ik hoop zo voor je dat t goed komt!Ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt over een evt. volgende zwangerschap en je trouwdag. Helemaal na het lezen van deze verhalen. Welke keuze je ook maakt, ik wens je een schitterende trouwdag 4 juli! Ik vond het, ondanks alles, de meest bijzondere dag ooit en zou het zo weer over willen doen!
zondag 27 april 2014 om 20:03
Hè
Wat goed dat jullie lekker zijn gaan uitwaaien toen de uitgerekende datum naderde.
Wij moeten die dag gewoon werken, maar gaan wel een weekje naar Oostenrijk vanaf 17 mei. Daar heb ik ook best zin in. Gelukkig.
Hier ook veel goed bedoelde adviezen en opbeurende woorden.
Weet je, je hebt er niet zo veel aan. Tis goed bedoeld. Realiseer je dat mensen gewoon graag wat willen zeggen.
Ik zat vrijdagavond op terras en hoorde paar dames van begin twintig, dat ze het onveilig deden en als ze zwanger werd het weg laat halen. Zat me op te vreten!
En mijn oma vandaag: ik dacht dat je zwanger was toen je me vertelde dat je ging trouwen. En dat had ze ook al eerder gezegd. Grrr. Ik zei : ja dat was ook leuk nieuws geweest.
Oma weet t niet, die kan nl flink kletsen, dus vandaar.
Misschien heb ik t gemist, maar zijn jullie wel weer bezig om zwanger te worden.
Wij zijn hier nog druk met condoompjes, even verstand gebruiken tot juli. Zo raar om nu best te doen niet zwanger te worden, terwijl we dat eerst juist wel deden.
Liefs
Wat goed dat jullie lekker zijn gaan uitwaaien toen de uitgerekende datum naderde.
Wij moeten die dag gewoon werken, maar gaan wel een weekje naar Oostenrijk vanaf 17 mei. Daar heb ik ook best zin in. Gelukkig.
Hier ook veel goed bedoelde adviezen en opbeurende woorden.
Weet je, je hebt er niet zo veel aan. Tis goed bedoeld. Realiseer je dat mensen gewoon graag wat willen zeggen.
Ik zat vrijdagavond op terras en hoorde paar dames van begin twintig, dat ze het onveilig deden en als ze zwanger werd het weg laat halen. Zat me op te vreten!
En mijn oma vandaag: ik dacht dat je zwanger was toen je me vertelde dat je ging trouwen. En dat had ze ook al eerder gezegd. Grrr. Ik zei : ja dat was ook leuk nieuws geweest.
Oma weet t niet, die kan nl flink kletsen, dus vandaar.
Misschien heb ik t gemist, maar zijn jullie wel weer bezig om zwanger te worden.
Wij zijn hier nog druk met condoompjes, even verstand gebruiken tot juli. Zo raar om nu best te doen niet zwanger te worden, terwijl we dat eerst juist wel deden.
Liefs
zondag 27 april 2014 om 20:29
Lieve TO,
Je bent zwanger, je maakt je een voorstelling hoe het zal zijn, je plant de rest van je leven op het moment dat je die test in handen hebt. Je agenda is 9 maanden lang, elke dag dat je weet dat je zwanger bent, ben je daar eigenlijk min of meer mee bezig. Met 8 weken krijg je een echo, je ziet een kloppend hartje. Wat kan er nog mis gaan? Dan het bloedverlies, de krampen en een echo waar het hartje niet meer op klopt. Alles wat je je had voorgesteld is in een klap weg. Weer moet je je (lege) leven opnieuw indelen en dat wat je het liefste wil komt daar niet in voor.
Ik heb vijf kinderen en vier kindjes hebben het tijdens de zwangerschap niet gered. Mijn eerste miskraam was de ergste, alleen het woord al: miskraam, het was gewoon een bevalling, het kindje was al helemaal compleet, 16 weken was ik en ondanks dat ik toen niet wist zwanger te zijn (gebruikte toen implanon) voelde het verschrikkelijk en heel traumatisch. Op een rare manier heb ik het helemaal weggestopt totdat het na een jaar ineens weer boven kwam, toen moest ik nog rouwen. Na vijf jaar (andere relatie) was ik weer zwanger en na 8 weken kreeg ik ineens erge kramp terwijl ik aan het lesgeven was, ik dacht aan darmpkrampen en op de wc verloor ik heel veel bloed, thuis vreselijke krampen, bij de verloskundigepraktijk konden ze niks doen. Ik verloor veel stolsels en bloed, na een week een controle of alles schoon was en bleek er nog een kindje te zitten! Het was dus in eerste instantie een tweeling! Daarna tussen de 3e en 4e twee miskramen kort achter elkaar gehad met een week of 7.
Geef jezelf de tijd, vergeten doe je het nooit, vrede ermee hebben wel, en dat heb je volgens mij ook. Veel geluk voor de toekomst.
Je bent zwanger, je maakt je een voorstelling hoe het zal zijn, je plant de rest van je leven op het moment dat je die test in handen hebt. Je agenda is 9 maanden lang, elke dag dat je weet dat je zwanger bent, ben je daar eigenlijk min of meer mee bezig. Met 8 weken krijg je een echo, je ziet een kloppend hartje. Wat kan er nog mis gaan? Dan het bloedverlies, de krampen en een echo waar het hartje niet meer op klopt. Alles wat je je had voorgesteld is in een klap weg. Weer moet je je (lege) leven opnieuw indelen en dat wat je het liefste wil komt daar niet in voor.
Ik heb vijf kinderen en vier kindjes hebben het tijdens de zwangerschap niet gered. Mijn eerste miskraam was de ergste, alleen het woord al: miskraam, het was gewoon een bevalling, het kindje was al helemaal compleet, 16 weken was ik en ondanks dat ik toen niet wist zwanger te zijn (gebruikte toen implanon) voelde het verschrikkelijk en heel traumatisch. Op een rare manier heb ik het helemaal weggestopt totdat het na een jaar ineens weer boven kwam, toen moest ik nog rouwen. Na vijf jaar (andere relatie) was ik weer zwanger en na 8 weken kreeg ik ineens erge kramp terwijl ik aan het lesgeven was, ik dacht aan darmpkrampen en op de wc verloor ik heel veel bloed, thuis vreselijke krampen, bij de verloskundigepraktijk konden ze niks doen. Ik verloor veel stolsels en bloed, na een week een controle of alles schoon was en bleek er nog een kindje te zitten! Het was dus in eerste instantie een tweeling! Daarna tussen de 3e en 4e twee miskramen kort achter elkaar gehad met een week of 7.
Geef jezelf de tijd, vergeten doe je het nooit, vrede ermee hebben wel, en dat heb je volgens mij ook. Veel geluk voor de toekomst.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 27 april 2014 om 22:45
Ik vind je gevoel heel herkenbaar, TO. Vooral dat groene monster bij verhalen van anderen die wel (makkelijk) zwanger raken en blijven. Zelf heb ik eind vorig jaar een miskraam gehad na 10 weken zwangerschap. Was een nare ervaring, sowieso emotioneel natuurlijk, maar ik heb ook veel bloed verloren en een maand na de miskraam moest ik alsnog geopereerd worden omdat mijn baarmoeder niet schoon was.
Niettemin heb ik voor mijn gevoel de miskraam an sich goed kunnen verwerken. Ik heb ook een mooie doos gemaakt met alle herinneringen aan deze zwangerschap. Merk wel dat ik het lastiger vind nu de uitgerekende datum (was in juni) dichterbij komt. Ik ben nog niet opnieuw zwanger geraakt hoewel we meteen toen het weer kon, weer zijn gaan proberen. Op de uitgerekende datum zijn we op vakantie. Bewust zo gepland, ik wil dan niet thuis zitten.
Kortom ik herken ook veel van wat anderen hier schrijven. Maar waar ik momenteel het meeste moeite mee heb, is dus zwangerschappen van anderen. Ik heb een dochter van 2 en ik ken veel ouders van haar leeftijdgenootjes; in de buurt, op de crèche, op het werk. En de meesten van hen hebben inmiddels een tweede kindje of zijn zwanger van hun tweede kindje. Ik gun het ze van harte, en het lukt me prima om blij voor ze te zijn, leuk te reageren, geïnteresseerd te zijn etc. Maar het put me uit! Ik ben normaal gesproken helemaal niet jaloers aangelegd, maar nu hoor ik steeds dat stemmetje: waarom zij wel en ik niet?
En het is zo akelig confronterend soms. De buik van een augustuszwangere: ik was nu dus al twee maanden 'dikker' geweest. Een junizwangere gaat bijna met verlof: dan was het dus ook bijna tijd geweest voor mijn verlof. Twee moeders van leeftijdgenootjes van mijn dochter, een zwanger, de ander net bevallen, kletsen over hun tweede: ik voel me buitengesloten. Al zou ik er minder mee bezig willen zijn, ik vind dat heel lastig door die confrontaties steeds. Ik vind het flauw en kinderachtig van mezelf. Maar daardoor gaat het gevoel niet weg.
Geen tips of advies hier dus helaas, maar wel veel herkenning. Ik snap je gevoel goed. Sterkte ermee!
Niettemin heb ik voor mijn gevoel de miskraam an sich goed kunnen verwerken. Ik heb ook een mooie doos gemaakt met alle herinneringen aan deze zwangerschap. Merk wel dat ik het lastiger vind nu de uitgerekende datum (was in juni) dichterbij komt. Ik ben nog niet opnieuw zwanger geraakt hoewel we meteen toen het weer kon, weer zijn gaan proberen. Op de uitgerekende datum zijn we op vakantie. Bewust zo gepland, ik wil dan niet thuis zitten.
Kortom ik herken ook veel van wat anderen hier schrijven. Maar waar ik momenteel het meeste moeite mee heb, is dus zwangerschappen van anderen. Ik heb een dochter van 2 en ik ken veel ouders van haar leeftijdgenootjes; in de buurt, op de crèche, op het werk. En de meesten van hen hebben inmiddels een tweede kindje of zijn zwanger van hun tweede kindje. Ik gun het ze van harte, en het lukt me prima om blij voor ze te zijn, leuk te reageren, geïnteresseerd te zijn etc. Maar het put me uit! Ik ben normaal gesproken helemaal niet jaloers aangelegd, maar nu hoor ik steeds dat stemmetje: waarom zij wel en ik niet?
En het is zo akelig confronterend soms. De buik van een augustuszwangere: ik was nu dus al twee maanden 'dikker' geweest. Een junizwangere gaat bijna met verlof: dan was het dus ook bijna tijd geweest voor mijn verlof. Twee moeders van leeftijdgenootjes van mijn dochter, een zwanger, de ander net bevallen, kletsen over hun tweede: ik voel me buitengesloten. Al zou ik er minder mee bezig willen zijn, ik vind dat heel lastig door die confrontaties steeds. Ik vind het flauw en kinderachtig van mezelf. Maar daardoor gaat het gevoel niet weg.
Geen tips of advies hier dus helaas, maar wel veel herkenning. Ik snap je gevoel goed. Sterkte ermee!
maandag 28 april 2014 om 17:00
@enya29
Je hebt ook gelijk, mensen willen ook graag wat te zeggen hebben om je op te beuren. Andersom wist ik als anderen dit overkwam ook niet goed wat ik moest zeggen (toen ik het nog niet zelf had meegemaakt). En, jeetje, van die jonge meiden die daar zo makkelijk over denken. Ik zou ook moeite gehad hebben om op mijn tong te bijten! Vind ik ook niet van een beetje intelligentie getuigen moet ik zeggen. Nu weet ik wel dat ze nog jong waren maar daar dacht ik toch wel over na hoor.
Mijn opa en oma regaeerde ook leuk toen wij een keer op visite kwamen; na 10 minuten zei mijn oma doodleuk: "Oh, ik dacht dat je wel kwam vertellen dat je zwnager was." Nou, nee dus. Ach, die mensen willen graag nog een achterkleinkind ik snap dat wel maar het voelt (ongewild) toch als een stomp in je maag.
Wel goed van jullie dat jullie een wekje met vakantie gaan rond de uitgerekende dag. Ik had zelf op DE dag een saaie, niet leuke vergadering van een hele middag. Ik had dus sowieso al vrij geomen, het idee voor een wekend weg ontstond pas later.
Wij zijn wel, zodra het weer kon, begonnen om opnieuw zwanger te worden. Keurig netjes, zoals aangerdaen wordt om de dag proberen. Mijn vriendin noemt dat "op de fok gaan". Vind ik wel toepasselijk want daar lijkt het dan wel op. Ik ben dat inmiddels ook wel zat. Doen we nu even niet meer.
Je hebt ook gelijk, mensen willen ook graag wat te zeggen hebben om je op te beuren. Andersom wist ik als anderen dit overkwam ook niet goed wat ik moest zeggen (toen ik het nog niet zelf had meegemaakt). En, jeetje, van die jonge meiden die daar zo makkelijk over denken. Ik zou ook moeite gehad hebben om op mijn tong te bijten! Vind ik ook niet van een beetje intelligentie getuigen moet ik zeggen. Nu weet ik wel dat ze nog jong waren maar daar dacht ik toch wel over na hoor.
Mijn opa en oma regaeerde ook leuk toen wij een keer op visite kwamen; na 10 minuten zei mijn oma doodleuk: "Oh, ik dacht dat je wel kwam vertellen dat je zwnager was." Nou, nee dus. Ach, die mensen willen graag nog een achterkleinkind ik snap dat wel maar het voelt (ongewild) toch als een stomp in je maag.
Wel goed van jullie dat jullie een wekje met vakantie gaan rond de uitgerekende dag. Ik had zelf op DE dag een saaie, niet leuke vergadering van een hele middag. Ik had dus sowieso al vrij geomen, het idee voor een wekend weg ontstond pas later.
Wij zijn wel, zodra het weer kon, begonnen om opnieuw zwanger te worden. Keurig netjes, zoals aangerdaen wordt om de dag proberen. Mijn vriendin noemt dat "op de fok gaan". Vind ik wel toepasselijk want daar lijkt het dan wel op. Ik ben dat inmiddels ook wel zat. Doen we nu even niet meer.
maandag 28 april 2014 om 17:05
quote:suzyqfive schreef op 27 april 2014 @ 20:29:
Lieve TO,
Je bent zwanger, je maakt je een voorstelling hoe het zal zijn, je plant de rest van je leven op het moment dat je die test in handen hebt. Je agenda is 9 maanden lang, elke dag dat je weet dat je zwanger bent, ben je daar eigenlijk min of meer mee bezig. Met 8 weken krijg je een echo, je ziet een kloppend hartje. Wat kan er nog mis gaan? Dan het bloedverlies, de krampen en een echo waar het hartje niet meer op klopt. Alles wat je je had voorgesteld is in een klap weg. Weer moet je je (lege) leven opnieuw indelen en dat wat je het liefste wil komt daar niet in voor.
Ik heb vijf kinderen en vier kindjes hebben het tijdens de zwangerschap niet gered. Mijn eerste miskraam was de ergste, alleen het woord al: miskraam, het was gewoon een bevalling, het kindje was al helemaal compleet, 16 weken was ik en ondanks dat ik toen niet wist zwanger te zijn (gebruikte toen implanon) voelde het verschrikkelijk en heel traumatisch. Op een rare manier heb ik het helemaal weggestopt totdat het na een jaar ineens weer boven kwam, toen moest ik nog rouwen. Na vijf jaar (andere relatie) was ik weer zwanger en na 8 weken kreeg ik ineens erge kramp terwijl ik aan het lesgeven was, ik dacht aan darmpkrampen en op de wc verloor ik heel veel bloed, thuis vreselijke krampen, bij de verloskundigepraktijk konden ze niks doen. Ik verloor veel stolsels en bloed, na een week een controle of alles schoon was en bleek er nog een kindje te zitten! Het was dus in eerste instantie een tweeling! Daarna tussen de 3e en 4e twee miskramen kort achter elkaar gehad met een week of 7.
Geef jezelf de tijd, vergeten doe je het nooit, vrede ermee hebben wel, en dat heb je volgens mij ook. Veel geluk voor de toekomst.Je beschrijft het gevoel precies. Bij het lezen van je verhaal liepen de rillingen over mijn rug. Wat vreselijk om het zo vaak mee te moeten maken. Ik geloof ook dat je dat nooit meer vergeet. Wel goed om te lezen dat je er wel vrede mee hebt en inderdaad, dat heb ik ook.
Lieve TO,
Je bent zwanger, je maakt je een voorstelling hoe het zal zijn, je plant de rest van je leven op het moment dat je die test in handen hebt. Je agenda is 9 maanden lang, elke dag dat je weet dat je zwanger bent, ben je daar eigenlijk min of meer mee bezig. Met 8 weken krijg je een echo, je ziet een kloppend hartje. Wat kan er nog mis gaan? Dan het bloedverlies, de krampen en een echo waar het hartje niet meer op klopt. Alles wat je je had voorgesteld is in een klap weg. Weer moet je je (lege) leven opnieuw indelen en dat wat je het liefste wil komt daar niet in voor.
Ik heb vijf kinderen en vier kindjes hebben het tijdens de zwangerschap niet gered. Mijn eerste miskraam was de ergste, alleen het woord al: miskraam, het was gewoon een bevalling, het kindje was al helemaal compleet, 16 weken was ik en ondanks dat ik toen niet wist zwanger te zijn (gebruikte toen implanon) voelde het verschrikkelijk en heel traumatisch. Op een rare manier heb ik het helemaal weggestopt totdat het na een jaar ineens weer boven kwam, toen moest ik nog rouwen. Na vijf jaar (andere relatie) was ik weer zwanger en na 8 weken kreeg ik ineens erge kramp terwijl ik aan het lesgeven was, ik dacht aan darmpkrampen en op de wc verloor ik heel veel bloed, thuis vreselijke krampen, bij de verloskundigepraktijk konden ze niks doen. Ik verloor veel stolsels en bloed, na een week een controle of alles schoon was en bleek er nog een kindje te zitten! Het was dus in eerste instantie een tweeling! Daarna tussen de 3e en 4e twee miskramen kort achter elkaar gehad met een week of 7.
Geef jezelf de tijd, vergeten doe je het nooit, vrede ermee hebben wel, en dat heb je volgens mij ook. Veel geluk voor de toekomst.Je beschrijft het gevoel precies. Bij het lezen van je verhaal liepen de rillingen over mijn rug. Wat vreselijk om het zo vaak mee te moeten maken. Ik geloof ook dat je dat nooit meer vergeet. Wel goed om te lezen dat je er wel vrede mee hebt en inderdaad, dat heb ik ook.
maandag 28 april 2014 om 17:14
quote:rosanne77 schreef op 27 april 2014 @ 22:45:
Ik vind je gevoel heel herkenbaar, TO. Vooral dat groene monster bij verhalen van anderen die wel (makkelijk) zwanger raken en blijven.
.... Al zou ik er minder mee bezig willen zijn, ik vind dat heel lastig door die confrontaties steeds. Ik vind het flauw en kinderachtig van mezelf. Maar daardoor gaat het gevoel niet weg.
Het groene monster vind ik het meest erg denk ik! Het past helemaal niet bij mij om zo jaloers te zijn, dat ben ik eigenlijk nooit maar nu...pff, vreselijk!
Afgelopen week kregen wij bericht ("oh ja, dat is waar ook. Wij hebben een nieuwtje.") dat mijn schoonzusje een meisje verwacht. De echo had ze al een week terug laten maken. Wij waren hierdoor echt even van de leg omdat wij sterk zoiets hebben van dat vertel je dan toch gelijk! (we wisten dat zij het wel wilden vertellen wat het zou worden vandaar). Mijn schoonzus reageerde heel koeltjes dat haar man ziek was geweest en dat ze er niet zo mee bezig was geweest.
Nou, dan gaat bij mij dus mijn nekhaar overeind omdat ik niet kan begrijpen dat je er zo makkelijk over doet. Ik zou het van de daken schreeuwen Maar dat zal wel aan mij liggen en achteraf vind ik mezelf dan een ontzettende bitch.... Ik herken me dus ook in jou verhaal over wat dit soort emoties met je doet. Het helpt trouwens wel om de herkenning in andermans verhalen te lezen. Geeft me het gevoel dat ik toch niet zo gek ben als ik dacht.
Ik vind je gevoel heel herkenbaar, TO. Vooral dat groene monster bij verhalen van anderen die wel (makkelijk) zwanger raken en blijven.
.... Al zou ik er minder mee bezig willen zijn, ik vind dat heel lastig door die confrontaties steeds. Ik vind het flauw en kinderachtig van mezelf. Maar daardoor gaat het gevoel niet weg.
Het groene monster vind ik het meest erg denk ik! Het past helemaal niet bij mij om zo jaloers te zijn, dat ben ik eigenlijk nooit maar nu...pff, vreselijk!
Afgelopen week kregen wij bericht ("oh ja, dat is waar ook. Wij hebben een nieuwtje.") dat mijn schoonzusje een meisje verwacht. De echo had ze al een week terug laten maken. Wij waren hierdoor echt even van de leg omdat wij sterk zoiets hebben van dat vertel je dan toch gelijk! (we wisten dat zij het wel wilden vertellen wat het zou worden vandaar). Mijn schoonzus reageerde heel koeltjes dat haar man ziek was geweest en dat ze er niet zo mee bezig was geweest.
Nou, dan gaat bij mij dus mijn nekhaar overeind omdat ik niet kan begrijpen dat je er zo makkelijk over doet. Ik zou het van de daken schreeuwen Maar dat zal wel aan mij liggen en achteraf vind ik mezelf dan een ontzettende bitch.... Ik herken me dus ook in jou verhaal over wat dit soort emoties met je doet. Het helpt trouwens wel om de herkenning in andermans verhalen te lezen. Geeft me het gevoel dat ik toch niet zo gek ben als ik dacht.
dinsdag 29 april 2014 om 08:37
@rosanne, wat jij schrijft over dat groene monster is voor mij heel herkenbaar. Ik heb heel wat vergeleken... Moeder die met gemak twee kinderen kregen in de tijd dat wij nog niet eens eentje voor elkaar kregen. Zelfs mijn beste vriendin overkwam dat. (Ongelukje... Oeps)
Maar weet je, nu het eindelijk bijna zo ver is dat onze tweede zich aandient (in juni... Sorry) vind ik het zo fijn dat nummer 1 al zo zelfstandig is en al (een jaar) naar school gaat. Ik merk aan veel reacties van de moeders die de kinderen wel dicht op elkaar hebben gekregen dat ze dat ook wel wat had geleken. Soms krijg ik wel vragende gezichten hoor, zo van; jeetje, zit er echt 5 jaar tussen? Het ligt er dan aan wie het is, wat ik antwoord. Soms zeg ik, tsja... Ons geduld is aardig op de proef gesteld, soms zeg ik niets.
Probeer je niet te ziek te laten maken door het groene monster. Echt hoor, er zitten ook grote voordelen aan een beetje meer tussentijd tussen twee kinderen.
Maar weet je, nu het eindelijk bijna zo ver is dat onze tweede zich aandient (in juni... Sorry) vind ik het zo fijn dat nummer 1 al zo zelfstandig is en al (een jaar) naar school gaat. Ik merk aan veel reacties van de moeders die de kinderen wel dicht op elkaar hebben gekregen dat ze dat ook wel wat had geleken. Soms krijg ik wel vragende gezichten hoor, zo van; jeetje, zit er echt 5 jaar tussen? Het ligt er dan aan wie het is, wat ik antwoord. Soms zeg ik, tsja... Ons geduld is aardig op de proef gesteld, soms zeg ik niets.
Probeer je niet te ziek te laten maken door het groene monster. Echt hoor, er zitten ook grote voordelen aan een beetje meer tussentijd tussen twee kinderen.
dinsdag 29 april 2014 om 10:37
Ik vind het heel begrijpelijk dat je nog verdriet hebt TO (en alle anderen in vergelijkbare situaties).
Ik hoop dat je steun en herkenning vindt in dit topic.
Het groene monster herken ik op mijn eigen manier.
Ik heb dan geen miskraam gehad, en heb een zoontje van 3,5 maar zou heel graag (en al 2 jaar) een tweede willen, helaas kan dit door omstandigheden voorlopig nog niet.
Zwangere vriendinnen, collega's, (schoon) zusjes, andere moeders van de PSZ, buurvrouwen lijken de en na de andere te krijgen. Echt waar hoeveel kraambezoeken, kaartjes, echofoto's en vooral trotse oudere broertjes en zusjes de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen. Ik probeer niet jaloers te zijn, en gun het een ander echt. Maar soms steekt het gewoon als je het zo enorm graag zou willen. Dus wat dat betreft kan ik me een beetje inleven.
Maar ik besef me hoe blij ik moet zijn met mijn ene gezonde en prachtige kind.
Ik hoop dat je steun en herkenning vindt in dit topic.
Het groene monster herken ik op mijn eigen manier.
Ik heb dan geen miskraam gehad, en heb een zoontje van 3,5 maar zou heel graag (en al 2 jaar) een tweede willen, helaas kan dit door omstandigheden voorlopig nog niet.
Zwangere vriendinnen, collega's, (schoon) zusjes, andere moeders van de PSZ, buurvrouwen lijken de en na de andere te krijgen. Echt waar hoeveel kraambezoeken, kaartjes, echofoto's en vooral trotse oudere broertjes en zusjes de afgelopen jaren voorbij zijn gekomen. Ik probeer niet jaloers te zijn, en gun het een ander echt. Maar soms steekt het gewoon als je het zo enorm graag zou willen. Dus wat dat betreft kan ik me een beetje inleven.
Maar ik besef me hoe blij ik moet zijn met mijn ene gezonde en prachtige kind.
woensdag 30 april 2014 om 15:46
Sjeetje, South en Patsy, ben blij met jullie reacties... wat kan een beetje herkenning toch fijn zijn.
South, ik denk daar de laatste tijd vaker aan inderdaad, dat een wat groter leeftijdsverschil helemaal niet erg is. We hadden destijds bij dochter een moeilijke start, ze kwam een maand te vroeg en ze was een huilbaby. Ik heb toen vaak gedacht: hoe doe je dit in godsnaam als je er nog een hebt rondlopen. Hoe zelfstandiger, hoe beter en makkelijker het zal gaan, dat is wel een prettige gedachte. En voor dochter is het ook leuk, ze zal het bewuster meemaken. Zelf was ik 3,5 toen mijn zusje geboren werd en ik kan me dat goed herinneren: mama met een hele dikke buik, zusje als pasgeboren baby, in de wandelwagen en aan de borst bij mama in de schommelstoel.
Maargoed, dan moet het nog wel 'even' lukken en dat doet het vooralsnog niet... Het had me fijn geleken als ik daar wat meer 'zen' mee om kon gaan
Patsy, voor jou ook een lastige situatie zeg. Bij jouw laatste zin springen spontaan de tranen in mijn ogen. Ja, natuurlijk!!
South, ik denk daar de laatste tijd vaker aan inderdaad, dat een wat groter leeftijdsverschil helemaal niet erg is. We hadden destijds bij dochter een moeilijke start, ze kwam een maand te vroeg en ze was een huilbaby. Ik heb toen vaak gedacht: hoe doe je dit in godsnaam als je er nog een hebt rondlopen. Hoe zelfstandiger, hoe beter en makkelijker het zal gaan, dat is wel een prettige gedachte. En voor dochter is het ook leuk, ze zal het bewuster meemaken. Zelf was ik 3,5 toen mijn zusje geboren werd en ik kan me dat goed herinneren: mama met een hele dikke buik, zusje als pasgeboren baby, in de wandelwagen en aan de borst bij mama in de schommelstoel.
Maargoed, dan moet het nog wel 'even' lukken en dat doet het vooralsnog niet... Het had me fijn geleken als ik daar wat meer 'zen' mee om kon gaan
Patsy, voor jou ook een lastige situatie zeg. Bij jouw laatste zin springen spontaan de tranen in mijn ogen. Ja, natuurlijk!!
vrijdag 2 mei 2014 om 17:09
Ja he? Het is fijn om herkenning te zien.
Nu weet ik niet hoe het is om sterk te verlangen naar een tweede kindje maar ik kan me voorstellen dat het verlangen net zo hevig is als dat ik naar een eerste kindje verlang.
Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen tijd (sinds het forum, dus nog niet zó lang...) iets minder mee bezig ben geweest. Nu is echter net mijn vruchtbare periode en ik merk dat ik er dan toch weer aan denk.
"Sex? Ik heb eigenlijk geen zin maar doe het toch maar wel want het zou toch zonde zijn om deze kans voorbij te laten gaan." Is dit ook herkenbaar voor iemand. Ik voel me gewoon schuldig als ik een keertje echt niet wil. We proberen nog steeds netjes om de dag sex te hebben, vooral rond die vruchtbare dagen maar dit vergt best veel van me moet ik zeggen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn om sex met mijn man te hebben maar dat gevoel dat je MOET....pff.
Nu weet ik niet hoe het is om sterk te verlangen naar een tweede kindje maar ik kan me voorstellen dat het verlangen net zo hevig is als dat ik naar een eerste kindje verlang.
Ik moet zeggen dat ik er de afgelopen tijd (sinds het forum, dus nog niet zó lang...) iets minder mee bezig ben geweest. Nu is echter net mijn vruchtbare periode en ik merk dat ik er dan toch weer aan denk.
"Sex? Ik heb eigenlijk geen zin maar doe het toch maar wel want het zou toch zonde zijn om deze kans voorbij te laten gaan." Is dit ook herkenbaar voor iemand. Ik voel me gewoon schuldig als ik een keertje echt niet wil. We proberen nog steeds netjes om de dag sex te hebben, vooral rond die vruchtbare dagen maar dit vergt best veel van me moet ik zeggen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn om sex met mijn man te hebben maar dat gevoel dat je MOET....pff.
