Zwanger
alle pijlers
Lang verdriet na miskraam
zondag 20 april 2014 om 22:46
Afgelopen augustus kreeg ik 1 dag voor mijn trouwdag een miskraam. Ik was op dat moment 12 weken zwanger. Uiteindelijk bleek dit bij de echo niet helemaal te kloppen. Ik had een 'missed abortion'. Het hartje was al met 8 weken gestopt met kloppen (twee dagen nadat we een goede echo hadden gehad..). Het was volgens de gynaecoloog al heel bijzonder dat het alsnog vanzelf doorzette.
Op 11 februari 2014 had ik uitgerekend geweest. Ik had de hoop om alweer zwanger te zijn tegen die tijd maar helaas mocht dit niet zo zijn. Het is nu april en ik merk dat ik er nog steeds erg veel moeite mee heb dat ik deze miskraam mee heb gemaakt.
In de tussentijd zijn veel vriendinnen, zusjes en schoonzusjes bevallen of zwanger. Ondanks dat ik het ze allemaal van harte gun, doet het mij ontzettend veel pijn om te zien dat het bij hen wel allemaal goed gaat. Daarbij moet ik ook omgaan met alle vrolijke berichten van iedereen. Met vriendinnen kan ik hier niet meer over praten. De troostende woorden of adviezen kan ik dromen. Al bedoeld iedereen het goed.
Ik heb (nog steeds) de behoefte om mijn verhaal te doen incl. al het verdriet en frustraties rondom alle nieuwbakken mama's en zwangeren en de frustratie dat ik zelf nog niet zwanger ben. (ook een mooie pick-me-upper die ik vaak hoor; "Je moet het loslaten, pas dan wordt je zwanger." Diegene die mij verteld hoe ik dit moet doen krijgt van mij een beloning! )
Het lijkt, nu ik dit stukje terug lees, alsof ik echt zwaar gefrustreerd ben en met niets anders bezig kan zijn. Dit is niet waar hoor. Ik heb mijn werk, mijn hobby's en ga ook gewoon op kraamvisite of pas een dagje op de baby van een vriendin.
Ik ben vooral heel benieuwd of er hier vrouwen zijn die dit ook hebben meegemaakt en die zich in mijn verhaal herkennen.
N.B. ik heb dit bericht een beetje aangepast omdat het eerste bericht wel erg gefrustreerd was. Sorry, is mijn eerste keer op een forum.... )
Op 11 februari 2014 had ik uitgerekend geweest. Ik had de hoop om alweer zwanger te zijn tegen die tijd maar helaas mocht dit niet zo zijn. Het is nu april en ik merk dat ik er nog steeds erg veel moeite mee heb dat ik deze miskraam mee heb gemaakt.
In de tussentijd zijn veel vriendinnen, zusjes en schoonzusjes bevallen of zwanger. Ondanks dat ik het ze allemaal van harte gun, doet het mij ontzettend veel pijn om te zien dat het bij hen wel allemaal goed gaat. Daarbij moet ik ook omgaan met alle vrolijke berichten van iedereen. Met vriendinnen kan ik hier niet meer over praten. De troostende woorden of adviezen kan ik dromen. Al bedoeld iedereen het goed.
Ik heb (nog steeds) de behoefte om mijn verhaal te doen incl. al het verdriet en frustraties rondom alle nieuwbakken mama's en zwangeren en de frustratie dat ik zelf nog niet zwanger ben. (ook een mooie pick-me-upper die ik vaak hoor; "Je moet het loslaten, pas dan wordt je zwanger." Diegene die mij verteld hoe ik dit moet doen krijgt van mij een beloning! )
Het lijkt, nu ik dit stukje terug lees, alsof ik echt zwaar gefrustreerd ben en met niets anders bezig kan zijn. Dit is niet waar hoor. Ik heb mijn werk, mijn hobby's en ga ook gewoon op kraamvisite of pas een dagje op de baby van een vriendin.
Ik ben vooral heel benieuwd of er hier vrouwen zijn die dit ook hebben meegemaakt en die zich in mijn verhaal herkennen.
N.B. ik heb dit bericht een beetje aangepast omdat het eerste bericht wel erg gefrustreerd was. Sorry, is mijn eerste keer op een forum.... )
zondag 20 april 2014 om 22:57
zelf heb ik hier geen ervaring mee. ik snap dat je verdriet groot is. ookal was je wondertje nog maar 12 week, oa de echo voelt het zo echt! je moet gewoon rouwen op je eigen manier. zoek hier de juiste weg in, wat bij jou past. misschien moet je met iemand proffesioneel er over praten, maar zoek iig naar een oplossing! wanneer jij dit hoofdstuk kan afsluiten, kan je pas beginnen met een nieuwe denk ik.
je vriendinnen willen ook alleen het beste met je, zelf weten ze ook niet wat ze moeten doen denk ik.
sterkte meid!
je vriendinnen willen ook alleen het beste met je, zelf weten ze ook niet wat ze moeten doen denk ik.
sterkte meid!
a smile is the prettiest thing you can wear.
zondag 20 april 2014 om 22:58
Ik heb nooit een miskraam gehad dus ik herken het niet. Maar ik wil je wel een geven.
Lijkt me moeilijk als je je verdriet niet meer kunt delen. Misschien duurt het voor sommige mensen inderdaad te lang, maar ik ga er vanuit dat jij zelf ook zou willen dat het inmiddels wat minder pijn doet.
Hoe je het moet loslaten? Ja dat is moeilijk. Misschien zou je kunnen proberen (kan zijn dat je er niks in ziet of dat iedereen over me heen valt nu) om het te zien als een kindje wat helaas niet bij je mocht zijn. Geef het een naam en neem er afscheid van. Schrijf een mooie brief die je aan een heliumballon vastmaakt en omhoog laat gaan, of flessenpost (of verbrand de brief). Neem afscheid, afscheid van dit kindje en afscheid van je verdriet.
Lijkt me moeilijk als je je verdriet niet meer kunt delen. Misschien duurt het voor sommige mensen inderdaad te lang, maar ik ga er vanuit dat jij zelf ook zou willen dat het inmiddels wat minder pijn doet.
Hoe je het moet loslaten? Ja dat is moeilijk. Misschien zou je kunnen proberen (kan zijn dat je er niks in ziet of dat iedereen over me heen valt nu) om het te zien als een kindje wat helaas niet bij je mocht zijn. Geef het een naam en neem er afscheid van. Schrijf een mooie brief die je aan een heliumballon vastmaakt en omhoog laat gaan, of flessenpost (of verbrand de brief). Neem afscheid, afscheid van dit kindje en afscheid van je verdriet.
zondag 20 april 2014 om 23:01
Wat een bekend verhaal met kerst 2014 heb ik ook een mk gehad ik ben bijna 37 en riep altijd ik wil geen kinderen na 2 lange relaties heb ik de liefde van mijn leven gevonden en wilde we toch samen een kindje
Gestopt met de pil en direct zwanger wat een geluk ik leefde gelijk op de roze wolk na 7 weken spatte die binnen 10 minuten uit 1
Ik heb nog steeds moeite met zwangere buiken en mensen die ook helemaal happy zijn
Ook bij mij zegt iedereen zet het uit je hoofd komt vanzelf weer goed ook van mij krijgt de gene die weet hoe dat moet een beloning!
Hoe je er mee om moet gaan ik heb geen idee ik huil nog wel eens en dan ben ik echt verdrietig waarom dat wil ik graag weten
Gestopt met de pil en direct zwanger wat een geluk ik leefde gelijk op de roze wolk na 7 weken spatte die binnen 10 minuten uit 1
Ik heb nog steeds moeite met zwangere buiken en mensen die ook helemaal happy zijn
Ook bij mij zegt iedereen zet het uit je hoofd komt vanzelf weer goed ook van mij krijgt de gene die weet hoe dat moet een beloning!
Hoe je er mee om moet gaan ik heb geen idee ik huil nog wel eens en dan ben ik echt verdrietig waarom dat wil ik graag weten
zondag 20 april 2014 om 23:04
Heb hetzelfde meegemaakt, ook bij 12 weken, maar had het er eigenlijk niet zo heel erg moeilijk mee. Ik was wel even verdrietig maar hield ook steeds in mijn achterhoofd dat er waarschijnlijk iets niet OK was. Dat de baby (of eigenlijk het vruchtje, want ik zag het op dat moment nog niet eens als baby) een ernstige afwijking had of zo. Het heeft bij mij daarna een jaar geduurd voor ik weer zwanger was. Zo nu en dan spookte het door mijn hoofd (bijv. toen ik uitgerekend was). Maar verder... Nee, niet erg veel verdriet van gehad. Klinkt misschien koud en hard in andermans oren, maar dat ben ik echt niet. Was er echt van overtuigd dat "de natuur had ingegrepen".
zondag 20 april 2014 om 23:18
@Lau77
Bedankt voor de . Zo te lezen heb jij die ook heel hard nodig.
Wat verdrietig om te lezen dat ook jouw dromen zomaar van je afgenomen zijn. Kan jij er wel goed met anderen over praten?
Je schrijft dat je je soms afvraagt "waarom?" bedoel je dan waarom het fout ging of waarom je nog verdriet hebt?
@ Pietje1204 en evii
Bedankt voor jullie reactie. For the record; ik weet dat rouwen gebeurd in ieders tijd (ik ben maatschappelijk werkster) blijft een feit dat ik zou willen dat ik er al klaar mee was. Ik denk dat de constante confrontatie met je eigen liefste wens, door alle baby's en zwangeren, dit extra moeilijk maken.
Ik heb afscheid genomen van mijn kindje. Ik heb alles wat me aan deze zwangerschap herinnerde in een mooi doosje gedaan, een gedicht geschreven etc. Maar wat is afscheid nemen?
Ik weet dat niet zo lang voordat mij dit gebeurde een kennisje ook haar kindje verloor. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen of wat ik kon doen om het verdriet voor haar te verzachten. Nu weet ik dat je niks hoeft te zeggen, alleen luisteren is genoeg. Dat probeerde ik ook in mijn 1ste bericht te zeggen, iedereen om me heen heeft ontzettend veel moeite gedaan om me te hélpen met dit verdriet terwijl hetgeen wat mij werkelijk helpt gewoon betekend dat iemand er voor me is, snap je?
Ik kan goed relativeren dat dit kindje 'not meant to be' was. Hoogstwaarschijnlijk is er iets in de aanleg niet goed gegaan en heeft mijn eigen lichaam mij een hele moeilijke keus bespaard. Want wat had er gebeurd wanneer ik met de 20 weken erachter was gekomen dat mijn kindje een zware handicap had gehad? Maar ondanks deze gedachte blijft er toch verdriet om iets waar je van droomde, wat je al voor je zag.
Bedankt voor de . Zo te lezen heb jij die ook heel hard nodig.
Wat verdrietig om te lezen dat ook jouw dromen zomaar van je afgenomen zijn. Kan jij er wel goed met anderen over praten?
Je schrijft dat je je soms afvraagt "waarom?" bedoel je dan waarom het fout ging of waarom je nog verdriet hebt?
@ Pietje1204 en evii
Bedankt voor jullie reactie. For the record; ik weet dat rouwen gebeurd in ieders tijd (ik ben maatschappelijk werkster) blijft een feit dat ik zou willen dat ik er al klaar mee was. Ik denk dat de constante confrontatie met je eigen liefste wens, door alle baby's en zwangeren, dit extra moeilijk maken.
Ik heb afscheid genomen van mijn kindje. Ik heb alles wat me aan deze zwangerschap herinnerde in een mooi doosje gedaan, een gedicht geschreven etc. Maar wat is afscheid nemen?
Ik weet dat niet zo lang voordat mij dit gebeurde een kennisje ook haar kindje verloor. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen of wat ik kon doen om het verdriet voor haar te verzachten. Nu weet ik dat je niks hoeft te zeggen, alleen luisteren is genoeg. Dat probeerde ik ook in mijn 1ste bericht te zeggen, iedereen om me heen heeft ontzettend veel moeite gedaan om me te hélpen met dit verdriet terwijl hetgeen wat mij werkelijk helpt gewoon betekend dat iemand er voor me is, snap je?
Ik kan goed relativeren dat dit kindje 'not meant to be' was. Hoogstwaarschijnlijk is er iets in de aanleg niet goed gegaan en heeft mijn eigen lichaam mij een hele moeilijke keus bespaard. Want wat had er gebeurd wanneer ik met de 20 weken erachter was gekomen dat mijn kindje een zware handicap had gehad? Maar ondanks deze gedachte blijft er toch verdriet om iets waar je van droomde, wat je al voor je zag.
zondag 20 april 2014 om 23:22
@zas
Dat klinkt niet koud en hard maar juist heel rationeel. Hoe was het voor jou dan toen je erachter kwam dat je zwanger was? Ik zat gelijk op een roze wolk (zoals Lau77 ook schreef). Voor ons werd het ook extra 'echt' omdat wij het al vroeg "moesten" vertellen omdat we gingen trouwen. (ik bedoel een vrijgezellenfeest zonder alcohol, ik had gelijk door de mand gevallen!)
Dat klinkt niet koud en hard maar juist heel rationeel. Hoe was het voor jou dan toen je erachter kwam dat je zwanger was? Ik zat gelijk op een roze wolk (zoals Lau77 ook schreef). Voor ons werd het ook extra 'echt' omdat wij het al vroeg "moesten" vertellen omdat we gingen trouwen. (ik bedoel een vrijgezellenfeest zonder alcohol, ik had gelijk door de mand gevallen!)
zondag 20 april 2014 om 23:35
Lieve to ik heb in februari een miskraam gehad. Ik was 9 weken. Ik heb zo mijn momenten dat ik er verdrietig om ben, maar heb dit niet elke dag. Ik heb wel moeite met goed nieuws van andere mensen en kraambezoek doe ik ook nog maar even niet. Dat herken ik wel.
ik heb zelf het idee dat het een jongetje was. Ik heb hem voor mezelf een naam gegeven. Iemand anders hier had het idee om een ballon op te laten met een briefje eraan gericht aan je kindje. Ik zit er weleens aan te denken dit ook te doen. Misschien is dit ook iets voor jou?
veel sterkte en liefs
ik heb zelf het idee dat het een jongetje was. Ik heb hem voor mezelf een naam gegeven. Iemand anders hier had het idee om een ballon op te laten met een briefje eraan gericht aan je kindje. Ik zit er weleens aan te denken dit ook te doen. Misschien is dit ook iets voor jou?
veel sterkte en liefs
maandag 21 april 2014 om 00:07
quote:sjeetje1981 schreef op zondag 20 april 2014 23:22 @zas
Dat klinkt niet koud en hard maar juist heel rationeel. Hoe was het voor jou dan toen je erachter kwam dat je zwanger was? Ik zat gelijk op een roze wolk (zoals Lau77 ook schreef). Voor ons werd het ook extra 'echt' omdat wij het al vroeg "moesten" vertellen omdat we gingen trouwen. (ik bedoel een vrijgezellenfeest zonder alcohol, ik had gelijk door de mand gevallen!) O ja, ik was enorm blij zwanger te zijn, we waren er al een tijdje mee bezig. En iedereen om me heen wist het ook al, ik vond het fantastisch om te vertellen. En als ze het niet hadden geweten, waren ze er wel achter gekomen, ik heb vanwege bloedingen een nacht in het ziekenhuis gelegen.
Dat klinkt niet koud en hard maar juist heel rationeel. Hoe was het voor jou dan toen je erachter kwam dat je zwanger was? Ik zat gelijk op een roze wolk (zoals Lau77 ook schreef). Voor ons werd het ook extra 'echt' omdat wij het al vroeg "moesten" vertellen omdat we gingen trouwen. (ik bedoel een vrijgezellenfeest zonder alcohol, ik had gelijk door de mand gevallen!) O ja, ik was enorm blij zwanger te zijn, we waren er al een tijdje mee bezig. En iedereen om me heen wist het ook al, ik vond het fantastisch om te vertellen. En als ze het niet hadden geweten, waren ze er wel achter gekomen, ik heb vanwege bloedingen een nacht in het ziekenhuis gelegen.
maandag 21 april 2014 om 00:13
Lieve to, jouw gevoel is volkomen normaal, maar het is niet leuk! Op een bepaald moment merk je dat je het wel een plekje hebt kunnen geven. Geef het een naam of koop iets kleins symbolisch dat je in huis kunt neerzetten. Je hoeft het namelijk niet te vergeten, het is wél gewoon leven dat jullie samen gecreëerd hebben en dat blijft bijzonder!
Ik kan er helaas over mee praten maar gelukkig ben ik erna wel weer zwanger geworden en hebben we nu een geweldig kindje.
En dat komt bij jou ook vast goed! Sterkte!
Ik kan er helaas over mee praten maar gelukkig ben ik erna wel weer zwanger geworden en hebben we nu een geweldig kindje.
En dat komt bij jou ook vast goed! Sterkte!
maandag 21 april 2014 om 00:29
quote:zomersterre80 schreef op 21 april 2014 @ 00:13:
Lieve to, jouw gevoel is volkomen normaal, maar het is niet leuk! Op een bepaald moment merk je dat je het wel een plekje hebt kunnen geven. Geef het een naam of koop iets kleins symbolisch dat je in huis kunt neerzetten. Je hoeft het namelijk niet te vergeten, het is wél gewoon leven dat jullie samen gecreëerd hebben en dat blijft bijzonder!
Ik kan er helaas over mee praten maar gelukkig ben ik erna wel weer zwanger geworden en hebben we nu een geweldig kindje.
En dat komt bij jou ook vast goed! Sterkte!Sorry, ik snap dat je het goed bedoeld dat er weer een ander kind komt maar dat doet niks af aan het verdriet en het is ook echt een dooddoener. iedereen zegt dat altijd maar en waarom? Ik persoonlijk wilde dit kind, ik wilde nu lekker zwanger zijn en straks bevallen van een gezond kind.
Lieve to, jouw gevoel is volkomen normaal, maar het is niet leuk! Op een bepaald moment merk je dat je het wel een plekje hebt kunnen geven. Geef het een naam of koop iets kleins symbolisch dat je in huis kunt neerzetten. Je hoeft het namelijk niet te vergeten, het is wél gewoon leven dat jullie samen gecreëerd hebben en dat blijft bijzonder!
Ik kan er helaas over mee praten maar gelukkig ben ik erna wel weer zwanger geworden en hebben we nu een geweldig kindje.
En dat komt bij jou ook vast goed! Sterkte!Sorry, ik snap dat je het goed bedoeld dat er weer een ander kind komt maar dat doet niks af aan het verdriet en het is ook echt een dooddoener. iedereen zegt dat altijd maar en waarom? Ik persoonlijk wilde dit kind, ik wilde nu lekker zwanger zijn en straks bevallen van een gezond kind.
maandag 21 april 2014 om 00:54
Dat je goed kunt relativeren en vanuit jouw vakgebied weet dat iedereen in zijn eigen tempo rouwt doet niks af aan het feit dat je het hier moeilijk mee hebt.
Het klinkt alsof je moeite hebt om echt te accepteren dat dit gevoel er is en er mag zijn. Rationeel gezien weet je het wel (misschien juist vanwege jouw vakgebied), maar emotioneel is het een ander verhaal.
En ja, natuurlijk is het beter dat een lichaam een zwangerschap zelf afbreekt als er iets in de aanleg mis gaat. Maar dat neemt niet weg dat het verlies van je toekomstdroom, het verlangen naar dít kindje en je verdriet er niet mogen zijn.
Het is mooi dat je voor jezelf al wat dingen hebt gedaan om afscheid te nemen. Accepteer dat je meer tijd nodig hebt voor je verdriet......
Het klinkt alsof je moeite hebt om echt te accepteren dat dit gevoel er is en er mag zijn. Rationeel gezien weet je het wel (misschien juist vanwege jouw vakgebied), maar emotioneel is het een ander verhaal.
En ja, natuurlijk is het beter dat een lichaam een zwangerschap zelf afbreekt als er iets in de aanleg mis gaat. Maar dat neemt niet weg dat het verlies van je toekomstdroom, het verlangen naar dít kindje en je verdriet er niet mogen zijn.
Het is mooi dat je voor jezelf al wat dingen hebt gedaan om afscheid te nemen. Accepteer dat je meer tijd nodig hebt voor je verdriet......
maandag 21 april 2014 om 07:10
quote:kiki1987 schreef op maandag 21 april 2014 00:29 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div">Sorry, ik snap dat je het goed bedoeld dat er weer een ander kind komt maar dat doet niks af aan het verdriet en het is ook echt een dooddoener. iedereen zegt dat altijd maar en waarom? Ik persoonlijk wilde dit kind, ik wilde nu lekker zwanger zijn en straks bevallen van een gezond kind.Huh? Zit jij te dubbelnicken? Jij ben TO?
maandag 21 april 2014 om 07:28
Wow, mijn verhaal van 10 jaar geleden..... Ook dag voor trouwdag spontane miskraam na 12 weken, missed abortion van 8 weken en toen niet meer zwanger. 2 jaar hebben we geprobeerd. Toen besloten we dat we geen kinderen meer zouden krijgen (ik was 37) en dat we ons leven anders zouden gaan inrichten. Heel veel verdriet later, was ik opeens zwanger. Dochter is nu 6. 3 maanden na haar geboorte kwam als kadootje zoon er achteraan.
Ik hoop echt dat het je ook lukt om dit geluk te krijgen. Nog steeds kan ik voelen hoe het die jaren na de miskraam op 1 van de meest ongelegen momenten van je leven voelde. Heel veel sterkte
Ik hoop echt dat het je ook lukt om dit geluk te krijgen. Nog steeds kan ik voelen hoe het die jaren na de miskraam op 1 van de meest ongelegen momenten van je leven voelde. Heel veel sterkte
Zonder oorzaak geen gevolg
maandag 21 april 2014 om 07:49
Ik herken je gevoel op zich wel....ongewenst kinderloos zijn is verschrikkelijk zwaar zeker als het bij iedereen om je heen zo makkelijk (schijnt) te gaan.
ECHTER, en ik bedoel het niet rot, leer te relativeren en geef jezelf af en toe een schop(je) onder je achterwerk. Soit, je hebt een miskraam gehad en dat doet pijn. Maar je kunt blijkbaar op een natuurlijke manier zwanger worden dus jullie tijd komt echt wel weer. De kans dat jullie kinderloos blijven is statistisch gezien nagenoeg nihil, maar het ligt nogal in de aard van de mens om ongeduldig te zijn en alles precies te willen sturen.
Geniet van het samenzijn met je familie en vrienden en geniet nog even van het vrije onbezorgde leven. En wees ontiegelijk blij dat jullie zeer hoogst waarschijnlijk de jarenlange medische mallemolen bespaard blijft en dat je verder een zeer goed leven hebt! Ik weet zeker dat vele mensen met je zouden willen ruilen. Blijf positief!
ECHTER, en ik bedoel het niet rot, leer te relativeren en geef jezelf af en toe een schop(je) onder je achterwerk. Soit, je hebt een miskraam gehad en dat doet pijn. Maar je kunt blijkbaar op een natuurlijke manier zwanger worden dus jullie tijd komt echt wel weer. De kans dat jullie kinderloos blijven is statistisch gezien nagenoeg nihil, maar het ligt nogal in de aard van de mens om ongeduldig te zijn en alles precies te willen sturen.
Geniet van het samenzijn met je familie en vrienden en geniet nog even van het vrije onbezorgde leven. En wees ontiegelijk blij dat jullie zeer hoogst waarschijnlijk de jarenlange medische mallemolen bespaard blijft en dat je verder een zeer goed leven hebt! Ik weet zeker dat vele mensen met je zouden willen ruilen. Blijf positief!
maandag 21 april 2014 om 08:05
Herkenbaar, miskraam na 13 weken, daarna heeft het twee jaar geduurd voordat ik zwanger was. Vooral het deel dat je er niet over kan praten of dat mensen niet begrepen hoe het nou echt was... Wat was ik blij met die collega die elke maand wel een keertje vroeg of ik nou weer niet zwanger was geworden.... Want die begreep tenminste dat ik er wel over wilde praten, dat het niet zwanger worden geen taboe was voor me.
leef, geniet en eet!
maandag 21 april 2014 om 08:13
quote:vivavo97 schreef op maandag 21 april 2014 08:05 Herkenbaar, miskraam na 13 weken, daarna heeft het twee jaar geduurd voordat ik zwanger was. Vooral het deel dat je er niet over kan praten of dat mensen niet begrepen hoe het nou echt was... Wat was ik blij met die collega die elke maand wel een keertje vroeg of ik nou weer niet zwanger was geworden.... Want die begreep tenminste dat ik er wel over wilde praten, dat het niet zwanger worden geen taboe was voor me.
Ja, maar dat is dus juist zo moeilijk! Jij vond het fijn, ik zou het ook niet erg gevonden hebben. Maar er zijn ook genoeg vrouwen die het juist weer niet fijn vinden dat iemand dat iedere maand vraagt. Omdat ze er steeds aan herinnert worden of omdat ze er niet over willen praten.
Ik ga er altijd maar vanuit dat iedereen het met de beste bedoelingen doet. Dus óók die mensen die TO bedoelt; die zeggen dat je vast gauw weer zwanger bent.
Ja, maar dat is dus juist zo moeilijk! Jij vond het fijn, ik zou het ook niet erg gevonden hebben. Maar er zijn ook genoeg vrouwen die het juist weer niet fijn vinden dat iemand dat iedere maand vraagt. Omdat ze er steeds aan herinnert worden of omdat ze er niet over willen praten.
Ik ga er altijd maar vanuit dat iedereen het met de beste bedoelingen doet. Dus óók die mensen die TO bedoelt; die zeggen dat je vast gauw weer zwanger bent.
maandag 21 april 2014 om 09:49
@Sjeetje bedankt voor de knuffel
Ik praat er niet meer over voor andere mensen is het al over denk ik die bedoelen alles goed maar vinden ook dat je door moet gaan dus hou het maar voor mezelf en als iemand vraagt hoe gaat zeg ik standaard goed hoor
Waarom is ja waarom ik ? Ik weet zelf ook goed dat het kindje niet goed was aangelegd maar het was wel ons kindje en dat er nu niets meer is blijft gewoon moeilijk
Ik praat er niet meer over voor andere mensen is het al over denk ik die bedoelen alles goed maar vinden ook dat je door moet gaan dus hou het maar voor mezelf en als iemand vraagt hoe gaat zeg ik standaard goed hoor
Waarom is ja waarom ik ? Ik weet zelf ook goed dat het kindje niet goed was aangelegd maar het was wel ons kindje en dat er nu niets meer is blijft gewoon moeilijk
maandag 21 april 2014 om 11:31
@sjeetje: wat enorm herkenbaar.
Ik was na anderhalf jaar zwanger en bij de eerste echo met 10 wkn zagen we dat het hartje met 8.5 gestopt was. Een hele vervelende ervaring qua curretage volgde. (Absoluut geen meelevende gyn en verplegend personeel en ik lag gezellig op de kraamafdeling)
Ik heb er ook lang verdriet van gehad. Na een maand of 10 was ik weer zwanger. Ik voelde eigenlijk direct dat dit weer een miskraam zou zijn. De eerste echo met 9 wkn bevestigde dit vermoeden, het was na een week of 6 gestopt. Heel vreemd, maar juist deze tweede miskraam heeft mijn verdriet over de eerste miskraam gestopt. En over de tweede miskraam was ik niet echt verdrietig, ik had hem immers aanvoelen komen. En bovendien was ik nu in een ziekenhuis geholpen met zeer begripvolle mensen. En zelfs de spoedcurettage en de liter bloed die ik verloor (dat best wel beangstigend was), hebben me niet verdrietig gemaakt. Wel was ik steeds meer bezig met onze nog niet vervulde kinderwens. Na een maand of 4 was ik er klaar voor om de wens echt af te sluiten (we hadden immers wel al een kindje). En op dat moment testte ik weer positief. (We hadden in die 4 maanden slechts 2 rondes geprobeerd notabene) en nu trappelt er klein meisje in mijn buik, die hopelijk over een week of 7 ter wereld mag komen in het ziekenhuis met de begripvolle mensen.
Geef niet op TO en geef je gewoon af en toe over aan het verdriet. Het mag er echt zijn. De ene miskraam is de andere niet.
Ik was na anderhalf jaar zwanger en bij de eerste echo met 10 wkn zagen we dat het hartje met 8.5 gestopt was. Een hele vervelende ervaring qua curretage volgde. (Absoluut geen meelevende gyn en verplegend personeel en ik lag gezellig op de kraamafdeling)
Ik heb er ook lang verdriet van gehad. Na een maand of 10 was ik weer zwanger. Ik voelde eigenlijk direct dat dit weer een miskraam zou zijn. De eerste echo met 9 wkn bevestigde dit vermoeden, het was na een week of 6 gestopt. Heel vreemd, maar juist deze tweede miskraam heeft mijn verdriet over de eerste miskraam gestopt. En over de tweede miskraam was ik niet echt verdrietig, ik had hem immers aanvoelen komen. En bovendien was ik nu in een ziekenhuis geholpen met zeer begripvolle mensen. En zelfs de spoedcurettage en de liter bloed die ik verloor (dat best wel beangstigend was), hebben me niet verdrietig gemaakt. Wel was ik steeds meer bezig met onze nog niet vervulde kinderwens. Na een maand of 4 was ik er klaar voor om de wens echt af te sluiten (we hadden immers wel al een kindje). En op dat moment testte ik weer positief. (We hadden in die 4 maanden slechts 2 rondes geprobeerd notabene) en nu trappelt er klein meisje in mijn buik, die hopelijk over een week of 7 ter wereld mag komen in het ziekenhuis met de begripvolle mensen.
Geef niet op TO en geef je gewoon af en toe over aan het verdriet. Het mag er echt zijn. De ene miskraam is de andere niet.
maandag 21 april 2014 om 11:35
Sorry dat er in mijn verhaal ook weer het moraal zit; ik liet het los en werd zwanger... Maar zo is het bij mij eigenlijk elke keer gegaan. 2 keer hebben artsen mij verteld dat ik niet zwanger mocht worden (ivm onderzoeken of operatie), een keer was ik veel afgevallen voor een feest en de laatste keer was ik er dus echt helemaal klaar mee.
maandag 21 april 2014 om 12:04
Lieve to, helaas hier ook herkenbaar. Net als south ook twee keer een miskraam gehad en twee curettages. Het is niet niks en ik heb het voorheen echt enorm onderschat. Neem vooral de tijd om het te verwerken. Dat had ik de tweede keer niet gedaan (gewoon doorgaan met hard werken etc) en toen kwam een paar weken later de klap heel hard aan.
Ik heb ook alle spulletjes die ermee te maken hadden in een doosje gestopt. Dat hielp mij wel. Verder er veel over praten en heb hier ook op het forum meegeschreven in een topic op miskramen.
Ik had me ook voorgenomen even te wachten na die tweede keer (tweede miskraam was in augustus 2013). Ik dacht 2014 wordt vast een beter jaar! (Eerste mk was in januari 2013). En net zoals south zegt.. Ook ik was in oktober ineens zwanger en ben nu ruim 28w. Het is zo makkelijk gezegd om het los te laten dat besef ik me heel goed. Maar het komt goed!
Knuffel en nog veel sterkte gewenst!
Ik heb ook alle spulletjes die ermee te maken hadden in een doosje gestopt. Dat hielp mij wel. Verder er veel over praten en heb hier ook op het forum meegeschreven in een topic op miskramen.
Ik had me ook voorgenomen even te wachten na die tweede keer (tweede miskraam was in augustus 2013). Ik dacht 2014 wordt vast een beter jaar! (Eerste mk was in januari 2013). En net zoals south zegt.. Ook ik was in oktober ineens zwanger en ben nu ruim 28w. Het is zo makkelijk gezegd om het los te laten dat besef ik me heel goed. Maar het komt goed!
Knuffel en nog veel sterkte gewenst!
maandag 21 april 2014 om 12:26
Herkenbaar. Zowel het verdriet als het loslaten. Na een eerdere miskraam was het de bedoeling om er van/na de zomer weer voor te gaan. Nu ben ik volkomen onverwacht en ongepland toch zwanger geworden. Eisprong moet ergens rond dag 10 zijn geweest en dat is extreem vroeg voor mij.
Uiteraard is er blijheid, maar de angst voor weer een miskraam is er ook. En die angst maakt dat het eerdere verdriet ook weer oplaait. Het vertrouwen in een goede afloop in december is vooralsnog minimaal.
Uiteraard is er blijheid, maar de angst voor weer een miskraam is er ook. En die angst maakt dat het eerdere verdriet ook weer oplaait. Het vertrouwen in een goede afloop in december is vooralsnog minimaal.
