Lentekriebels; strong together

Designed, zo herkenbaar die frustratie! Sinds Miepie kan rollen, is ze ook vaak gefrustreerd. Dan weet ze opeens niet meer hoe ze haar armpje goed moet leggen of hoe ze terug moet rollen. Als ik haar dan uiteindelijk terug naar rug help (ze wou immers duidelijk niet meer op haar buik), gaat ze toch direct weer naar buik rollen, haha. En maar mopperen, gek kind .

Aju, vervelend van je moeder! heel ernstig?

Hoop voor je dat deze vorm gaat werken voor jullie met oppas aan huis. Boontje had het gister niet zo heel goed gedaan. Niet slapen, huilerig etc. Terwijl het voor de vakantie enorm goed ging. Ze ging met open armpjes en lachend op de leidsters af en was moe maar vrolijk met ophalen. Nu was ze wit en niet zo blij. Ik geef het nog heel even, maar als dit nog 2 keer zo gaat dan gaat er bij ons ook wat veranderen.

Psych, is helemaal niks mis mee. Ik heb er ontzettend veel aan gehad na mijn ongeluk. Het heeft me geholpen om alles op een rijtje te krijgen. Ik sliep dan ook weer beter



Ainodis, gewoon even niks doen is niet erg hoor. Je hebt het druk genoeg!



Designed, Spookje kon ook zo gefrustreerd zijn en nu ren ik er de hele tijd achteraan, omdat hij lampen aan wil zetten, elektronica uit het kastje trekt, adapters uit de stopcontacten enz. En toch geniet ik ervan als ik zie hoe hij geniet en de wereld ontdekt.

En goed dat je vrij neemt vanavond! Ik vind het knap van je dat je zo goed aangeeft bij vriend wat je wil. Kan ik nog wat van leren. Ik voel me dan bezwaard, omdat hij de hele dag heeft gewerkt en dan cijfer ik mezelf weg.



Linda, ik denk dat er meer zijn die elkaar nog niet hebben gezien dan wel. Dus je bent echt niet alleen.



Googlette, alles afgekregen op je werk en nu lekker vrij? Je avond klinkt heerlijk!



Els, lekker aan het knuffelen?

Rammel, wat vervelend dat Boontje het niet naar zin heeft gehad. Is ze wel in haar hum? Anders kan het nog een combi zijn. Wat voor opvang zou je dan willen?

Jeeehheeeeee thee wat goed, en toch eentje. Eat gaaf dat alles op schema loopt.



Zo ik kom ook onder mijn steen vandaan, zag erg op tegen vandaag, maar zag er ook naar uit. Was deze week gewoon niet zo in mijn hummetje. Maar vandaag klein heel klein feestje en zondag voor het eggie



@miss ik zou zeker nu doorpakken met je slaapprobleem. Dat was bij mij de grootste tricker qua depressie. Misschien kan je huisarts daar wat in betekenen?



@designed fijn he zo'n bewegend kind. Ik was net aan het strijken en laat ik het zo zeggen mijn hagelwitte schone beddegoed heeft een mooi geel/groen streepje (lees snotneus) gekregen want meneer kroop door het wasgoed heen.



Ik heb ook no niemand live gezien, maar meiden welke datum was het ook alweer? Kan het nergens terugvinden.

Dan gaan we voor een GO of een oppas aan huis. Kleinschaliger. Ik was heel tevreden, maar dit kan niet de bedoeling zijn.



Ze zit juist ontzettend goed in haar vel. Niet meer ziek (!), slaapt door zonder een nachtelijke aai over d'r bol, kletspartijen etc. sinds een dikke week. Ik vind het KDV echt nog steeds ontzettend leuk, maar als ik het verschil zie van de dag dat ze voor het eerst weer naar opa&oma ging en de eerste dag KDV.... Daarom, het kan even toeval of wennen zijn. Maar ik hou het wel extra in de gaten nu.

Volgende week zondag Knor.

Er dwarrelen hier sneeuwvlokjes naar beneden

Sneeuw?? Leuk!!



Meiden, jullie hoeven je trouwens geen (erge) zorgen om me te maken hoor. Ik voel me absoluut niet somber of in een depressie-modus. En ben bekend met depressies, komt in de fam heel veel voor (mn moeder is t 10 jaar geweest). Dus trek dan zeker direct aan de bel.

Het voelt nu tja, hoe kan ik het goed omSchrijven, idd eerder hyper, onrustig, vol met adrenaline, ik kan niet stilzitten of ontspannen. Heb een soort verjaardagsgevoel, dat ik niet kan slapen omdat ik niet kan wachten op m'n cadeautjes zeg maar. Heb 1000 dingen die ik wil doen en ook doe. Heb hier alleen maar meiden met babies, te gezellig. Ben bijna geen dag alleen. Het tegenovergestelde van dat de muren op me af komen. Ben verder ook nog bezig met een business plan waarvan ik hoop dat ik dat in juni voor m'n werk kan omzetten. Heb allemaal ideeën om m'n huis op te pimpen, speur de hele dag op marktplaats naar meubels en op sites naar woonideeen. Als ik dan een kop thee heb gezet ben ik het 5 min. later al vergeten omdat ik dan bezig ben met wassen, schoonmaken, whatsappen, bellen. Kan gewoon (even) niet meer stilzitten, me concentreren, en me ontspannen in het moment zelf. Dat bedoel ik met hyper, meer overactief en een soort van opgejaagd ofzo.



Ff flesje geven, kleine huilt.

Miss, ik denk ook niet direct dat je een depressie hebt. Wat me wel opvalt is dat je stemming wisselt van het ene naar het andere uiterste. Knallende ruzie vanwege oververmoeidheid en een paar dagen later helemaal hyper en vol met plannen, daardoor niet kunnen slapen en vervolgens weer uitkomen bij een enorme overvemoeidheid. De balans is misschien even niet optimaal? Een beetje het hoge pieken, diep dalen idee. Niet altijd erg, maar wel als het je dagelijks leven gaat beinvloeden. En dat doet het, want anders was je niet naar de HA gegaan.

Maar een opgejaagd gevoel is altijd een signaal wat je serieus moet nemen. Vaak is het een dan nog onschuldig iets wat je met een adequate aanpak makkelijk op kan lossen. Of het nu hormonaal, geestelijk of iets anders is.

Edit: dit doe ik allemaal als missmini slaapt of sochtends voordat hij wakker wordt. Is misschuen ook zo gegroeid omdat hij overdag vaak maar 3x 45 min. sliep en ik in de startblokken klaarstond dat zodra hij sliep ik ging/kon douchen, teennagels lakken, een vriendin bellen, of toch maar een vt wonen lezen... En dan was t slaapje alweer voorbij.

Net dus flesje gegeven, alle flesjes meteen uitgekookt, een wasje erin gedaan en nu nog even lekker naar buiten langs t water wandelen. Ga elke dag met de kleine naar buiten en organiseer ook nog een babyshower en sport/ wil 2x per week sporten. Beetje too much misschien ook wel als ik het nu zo zwart/wit op papier terug lees... Burnout van thuis zitten met een baby en nog veels te veel willen?!

Miss, een burnout hoeft ook echt niet gelijk. Maar als ontspannen niet meer lukt is je stresslevel wel te hoog. Dat is niet erg als je het aanpakt, maar als je doorloopt kan het wel een situatie worden wat een enorm proces gaat worden om er uit te komen (burnout, overspannen, depressie whatever)



En laten we eerlijk zijn, wie heeft er niet een labiel jaartje na het krijgen van een baby? Ik wel hoor, moet soms nog steeds wennen aan het leven wat veranderd is. Je nieuwe rol, verantwoordelijkheid en dagindeling. Hoe veel ik ook ervan geniet, het is wel anders.

Dus het hoort erbij een labiel jaartje? Ik kan me soms opeens verdrietig of onzeker voelen zonder duidelijke reden.



Miss, ik word wel bijna hyper van je post. Het is goed dat je er iets mee doet, want zo'n gejaagd gevoel lijkt me niet prettig.



Googlette, ik weet niet precies waar ie over na aan het denken bent, maar als je een luisterend oor zoekt, je hebt mijn nummer.

Miss, heel eerlijk? Ik denk dat jouw lijf aan geeft dat je een paar tandjes terug moet... Zoals Vis al zegt wordt ook ik plaatsvervangend hyper van jouw activiteiten. Ik snap je wel, toen ik in die grote stad woonde kon ik ook 5 dagen in de week terrassen en stappen, ik woonde in een winkelstraat dus winkelen deed ik dagelijks en daarnaast kon ik ook nog goed presteren op studie en werk en hield ik ons huisje blinkend schoon. Maar de komst van Bikkel en de verhuizing naar mn nieuwe plaats heeft me gedwongen tot meer rust en ik denk dat een ander tempo na een bevalling gewoon even nodig is.

Misschien dat dat een factor is?



Volgens mij was jij het die net als ik erg slecht tegen niet weten waar je aan toe bent kunt (wat een zin zeg!) Een van de redenen waarom ik er van overtuigd ben dat werken echt niet zwaarder is dan een baby opvoeden is, dat een werknemer weet dat hij in de regel op gezette tijden pauze heeft, ongestoord naar de WC kan, kan lunchen, etc. Hij heeft een vast stramien. Met baby is er geen spoortje van dat, dus jouw lijf staat constant op actief. Daar moet je tegen kunnen.

Ik kan dat iig niet, draag Bikkel ook echt over aan vriend (zoals vanavond) en spreek het ook echt uit, omdat ik als ik dat niet doe, niet kan ontspannen.



Misschien een kronkel van mij hoor, en hij hoeft niet te werken maar probeer dat ook eens. Wij hebben hier 'babydienst' en 'me-time' en hoe stom het ook klinkt, ik sms vriend af en toe echt zo. Het smsje van daarnet was: 'heb jij al plannen? anders 18:00 babydienst, word ff gek... love you heaps'

In de praktijk betekent het dat ik alleen bij hele erge poepluiers help, maar voor de rest even alles aan hem over laat. Idioot eigenlijk, maar voor mij de enige manier om te ontspannen, anders blijf ik zorgen.



Ik denk dat het geen kwaad kan het een keertje zo te proberen Miss. En ook een afspraak maken met een specialist. Wie weet!

quote:rammel schreef op 11 januari 2013 @ 15:45:

Maar een opgejaagd gevoel is altijd een signaal wat je serieus moet nemen. Vaak is het een dan nog onschuldig iets wat je met een adequate aanpak makkelijk op kan lossen. Of het nu hormonaal, geestelijk of iets anders is.



Eens.



Miss, ik denk dat de snelste weg is via je huisarts. Het lastige is dat elke huisarts weer net een andere manier van benaderen heeft en ook andere ervaringen, dus het is lastig om in te schatten of jouw huisarts iemand is die dit adequaat op kan pakken. Maar de meeste huisartsen hebben wel ervaring met slaapproblemen en ook met eventuele angstklachten/burn out/whatever. Voor een slaappoli bestaan waarschijnlijk lange wachtlijsten en bovendien richten zij zich in het algemeen toch meer op chroniche niet-slapers. De psycholoog kan je misschien wel verder helpen, maar wellicht minder goed uit de voeten met lichamelijke klachten of met het voorschrijven van medicatie die kan helpen de spiraal te doorbreken. Je kan natuurlijk ook op meerdere paarden wedden en op verschillende fronten naar hulp zoeken, je komt er vanzelf wel achter wat werkt (zolang mensen elkaar niet tegenspreken).



Wat belangrijk is om te doen als je weer naar de huisarts gaat, is de situatie niet bagetalliseren. Alle mensen en ook dokters hebben altijd de natuurlijke neiging om te denken dat iets wel meevalt, omdat je een bepaalde angst voor 'het ergste' hebt. Ik denk dat jij duidelijk moet maken dat deze situatie nu echt een probleem is en niet zomaar een beetje vermoeidheid van een jonge moeder. Er is meer aan de hand dan dat, dat voel je zelf aan. Vertel aan je huisarts wat je aan ons verteld hebt en zeg dat je je zorgen maakt. Dat je zelf niet goed weet wat je er aan kan doen om de situatie weer op de rit te krijgen en dat je bang bent dat de situatie alleen maar verder verslechterd (óók als je zelf niet denkt dat dat zal gebeuren - anders begint het bagetalliseren weer). Dat je graag op korte termijn wat hulp wilt om de situatie te doorbreken en erger te voorkomen.



Dat hyper zijn is op zich ook een natuurlijke reactie op slaaptekort. Het is zelfs zo dat dat soms als therapie gebruikt wordt bij depressieve mensen: gedurende langere tijd niet slapen maakt dat je een beetje eufoor wordt en inderdaad een adrenaline boost krijgt. Het gevaar schuilt daarin dat als deze situatie niet over gaat, dat hyperen kan doorslaan. Ik denk dat je zelf nu prima in de gaten hebt wat er gaande is en je goed staande houdt in de situatie, ik heb er alle vertrouwen in dat je hier samen met een beetje hulp zo weer doorheen komt. Desalniettemin denk ik wel dat het verstandig is om je man en goede vriendinnen te waarschuwen om jou een beetje in de gaten te houden. Nu ben je nog onwijs goed bezig met allerlei activiteiten en klusjes doen en voel je je misschien ook wel trots dat je zo productief bent (ik voel me nu in elk geval nog luier.. ) Als deze situatie echter aanhoudt en dat hyper gevoel blijft of misschien wel verergerd, kan het zijn dat je zelf niet meer goed in de gaten hebt dat je echt in 7 sloten tegelijk aan het lopen bent. Ik denk dat het allemaal wel mee zal vallen, maar better safe than sorry.



En voor de goede orde: ook eens met Rammel dat (bijna) iedereen een beetje labielig is in het eerste jaar na de bevalling. Count me in!

@Designed: Haha, herkenbaar. Wij hebben het thuis al over de 'werk-nachtdiensten en thuis-nachtdiensten'. Als ik een dag met Pluutje alleen ben geweest duw ik haar ook in de armen van pappa zodra hij thuis is.



Eén van de grootste risicofactors voor burn out op het werk is als je werk doet dat niet goed planbaar is en je op stel en sprong moet reageren. Dat is vermoeiend...



In mijn werk is ook veel onvoorspelbaar en soms heb ik ook geen tijd voor naar de wc of eten, laat staan dat ik vaste pauzetijden heb. Toch kan ik op mijn werk bijna altijd wel zeggen 'nu even niet, over 5 minuten ben je de eerste' en tegen mijn kleine Boeddhaatje kan ik dat niet zeggen.

@Goog: Meiske, neem je tijd. Als je even rustig de tijd neemt om goed bij jezelf te raden te gaan, weet je vast hoe het zit. Soms is het ook een combinatie van dingen.



@mijn mamma: Geen ernstige gezondheidsproblemen waarschijnlijk. Ook bij haar is het niet precies duidelijk wat er aan de hand is, ze gaat over een paar weken naar een internist. Ik denk zelf dat het meer psychisch is, maar we zullen wel zien. Mijn moeder heeft 10 jaar geleden een burn out gehad nadat er veel ellendige dingen tegelijk waren gebeurd en ze niet goed wist hoe ze daar mee om moest gaan. Volgens mij spelen die klachten weer een beetje op, omdat ze weer heel perfectionistisch aan het doen is en dingen niet goed los kan laten. Maar vooralsnog eerst een bezoekje aan de dokter, daarna wellicht aan de psych.

Nog even over het goede van het forum:



Ik denk dat het forum zeker heeft bijgedragen aan mijn 'sanity', zonder forum was ik misschien wel op enig moment echt even uit de bocht gevlogen. Ik weet het niet, maar ik heb wel meerdere keren gehad dat ik er even doorheen zat met/door iets en dat jullie reacties en ervaringen me deden inzien dat iets best normaal was of dat ik iets niet zo moest opblazen.



Dus dank daarvoor allemaal

Thee, lekker aan het partyen met baby in de buik? Jeetje, er zit gewoon een beginnend mensenleven in je buik, met een kloppend hartje. Hoe bijzonder is dat ?

Zit klaar Goog

goog!