Zwanger
alle pijlers
Leven terwijl je kinderwens nog onvervuld is...
zondag 10 augustus 2014 om 18:11
Er zijn vast wel meer vrouwen in dezelfde situatie als ik... en daarom dit topic. Mijn man en ik hebben een grote kinderwens maar tot op heden... blijft een zwangerschap uit. Ik ben heel benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Hoe leef jij je leven terwijl je iedere maand hoopt dat het zo ver is? Praat je over je kinderwens met je familie, met je vriendinnen? Went het wachten op den duur of juist niet? Zit je met je vriend/man op 1 lijn of gaan jullie verschillend om met jullie kinderwens? Speelt je geloof een rol? Hoe ga je 'verder' met je leven omdat je nu eenmaal niet weet wanneer en of er een zwangerschap gaat komen...?
Al mijn vriendinnen hebben kinderen gekregen en ook mijn jongere zussen halen mij in... ik ben benieuwd wie er hier eens mee wil praten over dit soms lichte en soms zware onderwerp...
!
Al mijn vriendinnen hebben kinderen gekregen en ook mijn jongere zussen halen mij in... ik ben benieuwd wie er hier eens mee wil praten over dit soms lichte en soms zware onderwerp...
!
woensdag 13 augustus 2014 om 20:23
Wow, gefeliciteerd Chaja en Florine dat jullie allebei zwanger zijn, dat is, zeker wanneer je merkt dat het geen automatisme is, altijd weer een wonder !
Dat lijkt me een superintensieve periode Chaja.. was de overgang toen je uiteindelijk wel zwanger werd ook niet heel groot? Na zo'n tijd van moeten omgaan met je onvruchtbaarheid, en dan toch nog een kindje.. geweldig voor jullie! Kon je er in die tijd over praten met je man, het samen delen? Of stonden jullie er verschillend in?
Het feit dat je er zelf zoveel verdriet van had maar dat niemand er op den duur meer naar vroeg lijkt me ook wel zwaar voor je. Vier jaar is ook een lange tijd. Merkte je dat je er in die vier jaar verschillend mee bent omgegaan? Heb je gedurende die vier jaar ook periodes van rust gehad wat betreft de medische onderzoeken?
En Florine, jouw verhaal is ook prachtig. Wat gaaf dat er een duidelijke reden was en dat jullie er mee geholpen konden worden - als er dan toch iets meer aan de hand is, dan zo'n 'oplossing' toch.
Ik heb net vorige maand voor het eerst mijn temperatuur bijgehouden en het gaf een duidelijke stijging aan halverwege, wat denk ik heeft geduid op de eisprong. Verder ben ik vrij regelmatig (tussen de 29 en 34 dagen).
Wat ik ook belangrijk vind is dat het wat betreft het vrijen als eerste gaat om mijn man en mij. Ik wil niet dat het vrijen om een kindje tussen ons in komt te staan. Dat betekent rekening houden met elkaar en elkaar niet pushen. Mijn man slaapt al lang slecht en is vaak moe wat betekent dat hij lang niet altijd de energie heeft om te vrijen. Ik denk dat we daardoor ook wel maanden 'gemist' hebben. Maar ik vind het belangrijk dat we plezier beleven en van elkaar genieten - hoewel ik dat soms ook heel lastig en moeilijk vind wanneer de vermoeidheid het vrijen in de vruchtbare periode tegenzit.
!Dat lijkt me een superintensieve periode Chaja.. was de overgang toen je uiteindelijk wel zwanger werd ook niet heel groot? Na zo'n tijd van moeten omgaan met je onvruchtbaarheid, en dan toch nog een kindje.. geweldig voor jullie! Kon je er in die tijd over praten met je man, het samen delen? Of stonden jullie er verschillend in?
Het feit dat je er zelf zoveel verdriet van had maar dat niemand er op den duur meer naar vroeg lijkt me ook wel zwaar voor je. Vier jaar is ook een lange tijd. Merkte je dat je er in die vier jaar verschillend mee bent omgegaan? Heb je gedurende die vier jaar ook periodes van rust gehad wat betreft de medische onderzoeken?
En Florine, jouw verhaal is ook prachtig. Wat gaaf dat er een duidelijke reden was en dat jullie er mee geholpen konden worden - als er dan toch iets meer aan de hand is, dan zo'n 'oplossing' toch
. Ik heb net vorige maand voor het eerst mijn temperatuur bijgehouden en het gaf een duidelijke stijging aan halverwege, wat denk ik heeft geduid op de eisprong. Verder ben ik vrij regelmatig (tussen de 29 en 34 dagen).
Wat ik ook belangrijk vind is dat het wat betreft het vrijen als eerste gaat om mijn man en mij. Ik wil niet dat het vrijen om een kindje tussen ons in komt te staan. Dat betekent rekening houden met elkaar en elkaar niet pushen. Mijn man slaapt al lang slecht en is vaak moe wat betekent dat hij lang niet altijd de energie heeft om te vrijen. Ik denk dat we daardoor ook wel maanden 'gemist' hebben. Maar ik vind het belangrijk dat we plezier beleven en van elkaar genieten - hoewel ik dat soms ook heel lastig en moeilijk vind wanneer de vermoeidheid het vrijen in de vruchtbare periode tegenzit.
woensdag 13 augustus 2014 om 20:30
quote:wennetje schreef op 10 augustus 2014 @ 21:37:
ik heb zelf al een jaar of 3 een kinderwens, mijn vriend is sinds januari 'om'. Helaas laat mijn menstruatie erg lang op zich wachten, sinds januari ben ik gestopt met de pil. De eerste menstruatie had ik eind juni (dus 5 maanden later), daarna niet meer ongesteld geweest. Ik heb dus 3 jaar 'gewacht', nu hebben we besloten voor een kindje te gaan en werkt mijn lichaam niet lekker mee. Je kunt niet anders dan het accepteren en loslaten. Laat de dingen over je heen komen. Vriendinnen worden allemaal zwanger, sommige (ook) met de nodige ellende, sommigen zonder het uberhaupt te willen. Heel lastig, maar er is weinig aan te doen. Vergeleken met een boel verhalen ben ik nog helemaal niet lang bezig, maar ik vind het soms al best lastig. Ik probeer het gewoon langs me op te laten gaan, ik schiet er niks mee op als ik me er druk over ga maken. Soms makkelijker gezegd dan gedaan hoor, maar het gaat nog goed. Hoelang ben jij al bezig TO?Mooi om te horen dat je het goed oppakt en er voor jezelf een stuk evenwicht in vindt. Want ja, zwanger worden is een groot mysterie vind ik, hoeveel ze met ingrepen ook kunnen doen. Als het niet gelijk lukt dan ben ik me daar ook extra bewust van.... Ingewikkeld voor je dat je ongesteldheid nu op zich laat wachten joh.. Maar gaaf dat je er nu samen met je vriend voor kunt gaan en dat hij het nu ook graag wil, ik hoop met je mee dat jullie wens vervuld zal worden!
ik heb zelf al een jaar of 3 een kinderwens, mijn vriend is sinds januari 'om'. Helaas laat mijn menstruatie erg lang op zich wachten, sinds januari ben ik gestopt met de pil. De eerste menstruatie had ik eind juni (dus 5 maanden later), daarna niet meer ongesteld geweest. Ik heb dus 3 jaar 'gewacht', nu hebben we besloten voor een kindje te gaan en werkt mijn lichaam niet lekker mee. Je kunt niet anders dan het accepteren en loslaten. Laat de dingen over je heen komen. Vriendinnen worden allemaal zwanger, sommige (ook) met de nodige ellende, sommigen zonder het uberhaupt te willen. Heel lastig, maar er is weinig aan te doen. Vergeleken met een boel verhalen ben ik nog helemaal niet lang bezig, maar ik vind het soms al best lastig. Ik probeer het gewoon langs me op te laten gaan, ik schiet er niks mee op als ik me er druk over ga maken. Soms makkelijker gezegd dan gedaan hoor, maar het gaat nog goed. Hoelang ben jij al bezig TO?Mooi om te horen dat je het goed oppakt en er voor jezelf een stuk evenwicht in vindt. Want ja, zwanger worden is een groot mysterie vind ik, hoeveel ze met ingrepen ook kunnen doen. Als het niet gelijk lukt dan ben ik me daar ook extra bewust van.... Ingewikkeld voor je dat je ongesteldheid nu op zich laat wachten joh.. Maar gaaf dat je er nu samen met je vriend voor kunt gaan en dat hij het nu ook graag wil, ik hoop met je mee dat jullie wens vervuld zal worden
!
woensdag 13 augustus 2014 om 20:41
quote:kittycat001 schreef op 10 augustus 2014 @ 20:44:
Wij zijn ruim 4jaar bezig geweest, na 2jaar proberen werd het me teveel. Ik was er zo veel mee bezig dat mijn regelmatige cyclus soms wel ineens 45dagen duurde, toen ik uiteindelijk bij de gyn terecht kwam omdat ik al een aantal weken vloeide besloot ik dat het anders moest. Ik maakte mezelf gek.
Man en ik hebben er samen over gepraat en we besloten dat we heel gelukkig waren met het leven dat we op dat moment hadden. Mooie dromen voor de toekomst, fijne hobby' s, beide een goeie en leuke baan, noem maar op. We hadden geen kind 'nodig' om gelukkig te zijn, dat waren we al! Tuurlijk bleef ik elke maand stiekem hoop houden, maar ik deed geen ovulatietesten meer en hield niet meer de dag bij waarop ik ongesteld werd. Uiteindelijk zie je vanzelf wel dat het regelmatig is.
Probeer het los te laten, als het komt dan komt het en anders niet.. Klinkt makkelijk maar als je kijkt naar de dingen die je wél hebt ipv die je niet hebt én je gezond verstand gebruikt komt het wel goed.
Succes en geniet nog van je leven samen met je partner;)
Ik ben het helemaal met je eens! Ik ben gelukkig met mijn man, we zijn allebei niet perfect maar we hebben het heel goed met elkaar. Hebben onlangs weer besloten om elke week samen iets leuks te gaan doen (we verzinnen een verrassing voor de ander , gaan allebei in het nieuwe seizoen een leuke hobby oppakken, huren af en toe een zeilbootje, investeren in de mensen in onze wijk.... en daar kan ik nog veel meer aan toevoegen wat me gelukkig maakt .
Je praat verder in de verleden tijd... Ligt de mogelijkheid om zwanger te worden nu achter je of zou het nog kunnen..? Ik vind het moedig van je dat je hebt kunnen kiezen om het los te laten en het leven weer verder op te pakken toen je zag dat het teveel impact op jou/ jullie had. Die bewuste keuze is denk ik wel nodig om ook echt verder te kunnen. Maar een lastige misschien ook die je later misschien weer opnieuw hebt moeten maken...?
Wij zijn ruim 4jaar bezig geweest, na 2jaar proberen werd het me teveel. Ik was er zo veel mee bezig dat mijn regelmatige cyclus soms wel ineens 45dagen duurde, toen ik uiteindelijk bij de gyn terecht kwam omdat ik al een aantal weken vloeide besloot ik dat het anders moest. Ik maakte mezelf gek.
Man en ik hebben er samen over gepraat en we besloten dat we heel gelukkig waren met het leven dat we op dat moment hadden. Mooie dromen voor de toekomst, fijne hobby' s, beide een goeie en leuke baan, noem maar op. We hadden geen kind 'nodig' om gelukkig te zijn, dat waren we al! Tuurlijk bleef ik elke maand stiekem hoop houden, maar ik deed geen ovulatietesten meer en hield niet meer de dag bij waarop ik ongesteld werd. Uiteindelijk zie je vanzelf wel dat het regelmatig is.
Probeer het los te laten, als het komt dan komt het en anders niet.. Klinkt makkelijk maar als je kijkt naar de dingen die je wél hebt ipv die je niet hebt én je gezond verstand gebruikt komt het wel goed.
Succes en geniet nog van je leven samen met je partner;)
Ik ben het helemaal met je eens
! Ik ben gelukkig met mijn man, we zijn allebei niet perfect maar we hebben het heel goed met elkaar. Hebben onlangs weer besloten om elke week samen iets leuks te gaan doen (we verzinnen een verrassing voor de ander , gaan allebei in het nieuwe seizoen een leuke hobby oppakken, huren af en toe een zeilbootje, investeren in de mensen in onze wijk.... en daar kan ik nog veel meer aan toevoegen wat me gelukkig maakt . Je praat verder in de verleden tijd... Ligt de mogelijkheid om zwanger te worden nu achter je of zou het nog kunnen..? Ik vind het moedig van je dat je hebt kunnen kiezen om het los te laten en het leven weer verder op te pakken toen je zag dat het teveel impact op jou/ jullie had. Die bewuste keuze is denk ik wel nodig om ook echt verder te kunnen. Maar een lastige misschien ook die je later misschien weer opnieuw hebt moeten maken...?
woensdag 13 augustus 2014 om 20:45
Ik lees mee. 3 miskramen verder,6 jaar bezig,7 iui's,icsi's en hopen dat het ooit nog gaat lukken. Wat ik betwijfel. En nee,ik woon niet in oorlogsgebied en ben niet blind maar ik zou er alles alles alles voor over hebben om ooit mama te kunnen worden. Kinderloosheid is een ziekte die mensen in mijn omgeving totaal niet begrijpen. De pijn van mislukte behandelingen,de pijn van miskramen en op het toilet mogen bevallen van een 12 wk kindje. Soms denk ik in de hel te zijn beland.
woensdag 13 augustus 2014 om 22:37
Ik wilde op mijn 21e al graag moeder worden. Maar: te jong en de omstandigheden waren er niet naar. Ik heb bewust mij wens in de ijskast gezet om mezelf niet gek te maken. Op mijn 36e waren de omstandigheden daar. Toen heeft het nog 3 jaar geduurd voordat ik zwanger was en bleef (na 2 miskramen). Momenteel ben ik 23 weken zwanger en nog bijna dagelijks bang dat dit grote geluk me gaat ontglippen.
woensdag 13 augustus 2014 om 23:08
quote:Chaja_ schreef op 13 augustus 2014 @ 16:31:
Wij zijn ruim vier jaar bezig geweest. Ik heb in die jaren een aantal vroege miskramen gehad, maar er is ook periode van twee jaar geweest dat ik helemaal niet zwanger werd. En loslaten, dat heb ik geprobeerd. Vakanties ook. Nieuwe baan ook. Hond aangeschaft. Gepraat hebt ik vooral met mijn moeder. Minder met vriendinnen, omdat zij ook allemaal zwanger werden en ik niemand het idee wilde geven dat ik het hen niet zou gunnen. Als iemand er naar vroeg dan gaf ik er wel antwoord op, maar na een aantal jaar vroeg niemand er ook nog naar. Nu ik dan na ruim vier jaar zwanger ben, reageerden mensen ook heel verrast. Ze hadden het niet meer gedacht. Ik heb het heel moeilijk gehad. De leegte, het verdriet, het drong zich soms enorm en overheersend aan me op. Het deed zoveel pijn. Ik probeerde te accepteren dat het zo was en dat dit nu eenmaal bij mijn leven hoorde, maar op sommige momenten kon ik het niet goed dragen. En op andere momenten hervatte ik me weer.
Ik heb een andere mening over loslaten. Soms is het wel iets medisch. Bij mij bleek het uiteindelijk om een eigenlijk niet zo'n heel groot probleem te gaan. Ik heb een behandeling daarvoor gehad en meteen daarna was ik zwanger. Ik heb altijd, altijd het gevoel gehad dat er iets niet goed zat, ook toen er aanvankelijk werd gezegd dat ik onverklaarbaar verminderd vruchtbaar was en de vroege miskramen werden afgedaan als pech. Ik ben na een zoektocht bij een zeer goede arts terecht gekomen, die net als ik dacht dat er ergens iets niet goed zat. Dit is na lang zoeken en veel proberen gevonden. Als ik het los had gelaten en de laatste ingreep niet had gehad, was ik nooit blijvend zwanger geworden.Mijn loslaten ging meer over de eerste periodes waarin je probeert zwanger te raken, en er niet teveel mee bezig moet zijn. Jezelf gek maken terwijl je "pas" een half jaar bezig bent. Tuurlijk, na een jaar, of anderhalf, ga je verder kijken wat er aan de hand kan zijn. Niemand geeft het zomaar op... Lijkt me
Wij zijn ruim vier jaar bezig geweest. Ik heb in die jaren een aantal vroege miskramen gehad, maar er is ook periode van twee jaar geweest dat ik helemaal niet zwanger werd. En loslaten, dat heb ik geprobeerd. Vakanties ook. Nieuwe baan ook. Hond aangeschaft. Gepraat hebt ik vooral met mijn moeder. Minder met vriendinnen, omdat zij ook allemaal zwanger werden en ik niemand het idee wilde geven dat ik het hen niet zou gunnen. Als iemand er naar vroeg dan gaf ik er wel antwoord op, maar na een aantal jaar vroeg niemand er ook nog naar. Nu ik dan na ruim vier jaar zwanger ben, reageerden mensen ook heel verrast. Ze hadden het niet meer gedacht. Ik heb het heel moeilijk gehad. De leegte, het verdriet, het drong zich soms enorm en overheersend aan me op. Het deed zoveel pijn. Ik probeerde te accepteren dat het zo was en dat dit nu eenmaal bij mijn leven hoorde, maar op sommige momenten kon ik het niet goed dragen. En op andere momenten hervatte ik me weer.
Ik heb een andere mening over loslaten. Soms is het wel iets medisch. Bij mij bleek het uiteindelijk om een eigenlijk niet zo'n heel groot probleem te gaan. Ik heb een behandeling daarvoor gehad en meteen daarna was ik zwanger. Ik heb altijd, altijd het gevoel gehad dat er iets niet goed zat, ook toen er aanvankelijk werd gezegd dat ik onverklaarbaar verminderd vruchtbaar was en de vroege miskramen werden afgedaan als pech. Ik ben na een zoektocht bij een zeer goede arts terecht gekomen, die net als ik dacht dat er ergens iets niet goed zat. Dit is na lang zoeken en veel proberen gevonden. Als ik het los had gelaten en de laatste ingreep niet had gehad, was ik nooit blijvend zwanger geworden.Mijn loslaten ging meer over de eerste periodes waarin je probeert zwanger te raken, en er niet teveel mee bezig moet zijn. Jezelf gek maken terwijl je "pas" een half jaar bezig bent. Tuurlijk, na een jaar, of anderhalf, ga je verder kijken wat er aan de hand kan zijn. Niemand geeft het zomaar op... Lijkt me
woensdag 13 augustus 2014 om 23:12
Na 10 jaar proberen, onderzoeken, MMM, en 1 bbz rijker (armer) de droom laten gaan, nu ben ik bijna 40 en heb een rijk en vol leven zonder kinderen.
Maar toch, af en toe blijft het knagen, wat als... Dan pak ik mijzelf heel snel bij elkaar en focus me op de dingen die ik in het nu doe, carrière, studie, ontwikkeling, reizen, hobby's en de relatie met mijn man die ik voor geen goud wil missen.
Maar toch, af en toe blijft het knagen, wat als... Dan pak ik mijzelf heel snel bij elkaar en focus me op de dingen die ik in het nu doe, carrière, studie, ontwikkeling, reizen, hobby's en de relatie met mijn man die ik voor geen goud wil missen.
woensdag 13 augustus 2014 om 23:13
quote:bam1984 schreef op 13 augustus 2014 @ 23:08:
[...]
Mijn loslaten ging meer over de eerste periodes waarin je probeert zwanger te raken, en er niet teveel mee bezig moet zijn. Jezelf gek maken terwijl je "pas" een half jaar bezig bent. Tuurlijk, na een jaar, of anderhalf, ga je verder kijken wat er aan de hand kan zijn. Niemand geeft het zomaar op... Lijkt me Nee niet zomaar. Daar gaat wel het een en ander aan vooraf..
[...]
Mijn loslaten ging meer over de eerste periodes waarin je probeert zwanger te raken, en er niet teveel mee bezig moet zijn. Jezelf gek maken terwijl je "pas" een half jaar bezig bent. Tuurlijk, na een jaar, of anderhalf, ga je verder kijken wat er aan de hand kan zijn. Niemand geeft het zomaar op... Lijkt me Nee niet zomaar. Daar gaat wel het een en ander aan vooraf..
donderdag 14 augustus 2014 om 00:51
@Feeerieke: wat ontzettend verdrietig allemaal. Ik hoop van harte dat ook jouw wens vervuld mag worden. *knuffelsmiley* Hier meer dan drie jaar bezig: IUI, IVF en ICSI (11 in totaal). Opbrengst tot nu toe: 1 keer zwanger maar dat eindigde in een miskraam. Ik weet dus ongeveer hoe jij je voelt. HET.IS.GEWOON.FUCKING. NIET.EERLIJK.
En er mee bezig zijn? Als ik dat niet doe is de kans op een zwangerschap nagenoeg nul. Met hulp in theorie tenminste nog zo'n 10% per poging. Maar ik geloof er niet meer in voor mezelf.
En er mee bezig zijn? Als ik dat niet doe is de kans op een zwangerschap nagenoeg nul. Met hulp in theorie tenminste nog zo'n 10% per poging. Maar ik geloof er niet meer in voor mezelf.
