Zwanger
alle pijlers
Man 20 jaar geleden gesteriliseerd, wat kan tegenwoordig nog
zaterdag 1 maart 2014 om 10:46
Goedemorgen
Ik heb een belangrijke vraag.
Ik ben een moeder van 34 jaar, heb zelf twee kinderen van 5 en 7 jaar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik drie kindjes wilde hebben. Helaas ben ik gescheiden van de vader van mijn kindjes een aantal jaren geleden.
Nu heb ik al een paar jaar een relatie met een hele lieve man die ook goed voor mijn kinderen is. Hij is zelf jong vader geworden op zijn 23e jaar. Hij heeft zelf twee volwassen dochters nu. Destijds heeft hij zich laten steriliseren omdat hij geen kinderen meer wilde.
Nu willen we toch een poging wagen om samen nog een kindje te proberen te krijgen.
Ik lees vaak dat sterilisatie bij een man wel ongedaan kan worden maar dan wel in de jaren vlak na de sterilisatie, ik acht dus de kans klein. Hij geeft aan dat zijn specialist destijds aangaf dat ongedaan maken goed mogelijk was ook na een lange periode. Bovendien geeft hij steeds aan dat men met de techniek nu weel verder is dan 20 jaar geleden en dat het een kwestie is van de buisjes weer aan elkaar hechten is en dan veel ´oefenen`.
Ik lees niet veel over hersteloperaties van meer dan 20 jaar lang gesteriliseerd te zijn geweest.
Ik heb de topic mbt hersteloperatie na sterilisatie man helemaal doorgespit en lees geen verhaal van mannen die zolang gesteriliseerd zijn geweest. Kent iemand zo een situatie?
Ik heb een belangrijke vraag.
Ik ben een moeder van 34 jaar, heb zelf twee kinderen van 5 en 7 jaar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik drie kindjes wilde hebben. Helaas ben ik gescheiden van de vader van mijn kindjes een aantal jaren geleden.
Nu heb ik al een paar jaar een relatie met een hele lieve man die ook goed voor mijn kinderen is. Hij is zelf jong vader geworden op zijn 23e jaar. Hij heeft zelf twee volwassen dochters nu. Destijds heeft hij zich laten steriliseren omdat hij geen kinderen meer wilde.
Nu willen we toch een poging wagen om samen nog een kindje te proberen te krijgen.
Ik lees vaak dat sterilisatie bij een man wel ongedaan kan worden maar dan wel in de jaren vlak na de sterilisatie, ik acht dus de kans klein. Hij geeft aan dat zijn specialist destijds aangaf dat ongedaan maken goed mogelijk was ook na een lange periode. Bovendien geeft hij steeds aan dat men met de techniek nu weel verder is dan 20 jaar geleden en dat het een kwestie is van de buisjes weer aan elkaar hechten is en dan veel ´oefenen`.
Ik lees niet veel over hersteloperaties van meer dan 20 jaar lang gesteriliseerd te zijn geweest.
Ik heb de topic mbt hersteloperatie na sterilisatie man helemaal doorgespit en lees geen verhaal van mannen die zolang gesteriliseerd zijn geweest. Kent iemand zo een situatie?
zondag 2 maart 2014 om 19:15
maandag 3 maart 2014 om 10:09
quote:Trotter schreef op 02 maart 2014 @ 17:35:
[...]
Ach ja, wat maakt het uit als die kinderen een rotjeugd hebben of een trauma oplopen. Snappen ze vanzelf wel als ze groot zijn. Heeft iemand het AMK al gebeld en het IP-adres van TO doorgegeven? Mijn god zeg....
[...]
Ach ja, wat maakt het uit als die kinderen een rotjeugd hebben of een trauma oplopen. Snappen ze vanzelf wel als ze groot zijn. Heeft iemand het AMK al gebeld en het IP-adres van TO doorgegeven? Mijn god zeg....
You've got a real problem all right, and a banjo is the only answer!
maandag 3 maart 2014 om 13:18
Trotter schreef op 02 maart 2014
Dat zeg ik toch ook niet? Het gaat erom dat het gevoel voor je eigen kinderen nooit hetzelfde zal zijn als voor je stiefkinderen.
En hoe erg is dat nou eigenlijk concreet? Mijn stiefkinderen hebben een eigen moeder. Ik ben hun moeder namelijk niet, maar de vriendin van hun vader. En ze zijn dol op me en blij dat ik hun vader gelukkig maak en gezelligheid breng in huis, maar nee, ik ben niet hun moeder. Dat klopt. En daar hebben we allemaal vrede mee, hoor. En geen trauma's van. Mijn eigen dochter is dol op mijn vriend en zijn kinderen. En ik ben haar moeder en ze heeft nog een vader, met wie ze ook een hele goede band heeft en die ze zeer vaak ziet. Dus ook bij haar geen trauma's. Wat ik al eerder zei.... Zie relaties tussen mensen eens wat genuanceerder, juist in een samengesteld gezin kan dat zoveel toevoegen aan je leven of aan het leven van de kinderen. Onze kinderen hebben veel verdriet gehad van de scheidingen (net als ik en mijn partner), maar ze zijn blij dat hun ouders allemaal weer happy zijn en dat ze het allemaal goed kunnen vinden met de nieuwe partners en de andere kinderen. Onze drie kinderen zouden geen moeite hebben met een broertje of zusje erbij. Toevallig gisteravond over gehad en het eens in de groep gegooid. Het gaat bij ons alleen niet gebeuren, ik hoef echt geen baby meer (mijn vriend zou er nog wel voor openstaan, als ik graag had gewild) . Ik geniet van onze drie kids, ook al zijn twee ervan niet mijn biologische kinderen. Maakt niet uit, ik hou van ze om wie ze zijn als mens en wat ze toevoegen aan ons gezin. En daar gaat het om.
Dat zeg ik toch ook niet? Het gaat erom dat het gevoel voor je eigen kinderen nooit hetzelfde zal zijn als voor je stiefkinderen.
En hoe erg is dat nou eigenlijk concreet? Mijn stiefkinderen hebben een eigen moeder. Ik ben hun moeder namelijk niet, maar de vriendin van hun vader. En ze zijn dol op me en blij dat ik hun vader gelukkig maak en gezelligheid breng in huis, maar nee, ik ben niet hun moeder. Dat klopt. En daar hebben we allemaal vrede mee, hoor. En geen trauma's van. Mijn eigen dochter is dol op mijn vriend en zijn kinderen. En ik ben haar moeder en ze heeft nog een vader, met wie ze ook een hele goede band heeft en die ze zeer vaak ziet. Dus ook bij haar geen trauma's. Wat ik al eerder zei.... Zie relaties tussen mensen eens wat genuanceerder, juist in een samengesteld gezin kan dat zoveel toevoegen aan je leven of aan het leven van de kinderen. Onze kinderen hebben veel verdriet gehad van de scheidingen (net als ik en mijn partner), maar ze zijn blij dat hun ouders allemaal weer happy zijn en dat ze het allemaal goed kunnen vinden met de nieuwe partners en de andere kinderen. Onze drie kinderen zouden geen moeite hebben met een broertje of zusje erbij. Toevallig gisteravond over gehad en het eens in de groep gegooid. Het gaat bij ons alleen niet gebeuren, ik hoef echt geen baby meer (mijn vriend zou er nog wel voor openstaan, als ik graag had gewild) . Ik geniet van onze drie kids, ook al zijn twee ervan niet mijn biologische kinderen. Maakt niet uit, ik hou van ze om wie ze zijn als mens en wat ze toevoegen aan ons gezin. En daar gaat het om.
dinsdag 11 maart 2014 om 13:10
Mens, wat een hoop veroordelingen en nauwelijks een antwoord op de initiële vraag!
Bij het omkeren van een vasectomie zijn er twee luiken:
1° moeten de zaadleiders weer open worden gemaakt en opnieuw verbonden worden. Dit gebeurt via microchirurgie maar is, in principe, niet zo moeilijk tenzij er bij de sterilisatie zodanig werd geknoeid dat de zaadleiders veel te kort zijn of over een te grote afstand beschadigd zijn.
2° moeten er nog voldoende zaadcellen zijn, van goede kwaliteit en beweeglijk. Dit neemt allemaal af na de vasectomie en na 10 jaar wordt de kans al vrij klein. Komt daar bovenop nog dat er vaak antistoffen worden aangemaakt tegen het eigen zaad.
Het probleem is dus niet zozeer de doorgankelijkheid van de zaadleiders herstellen maar eerder de kwantiteit en de kwaliteit van de zaadcellen.
Vaak is het ook zo dat de zaadleiders na één jaar opnieuw dichtgroeien ten gevolge van de littekens ter hoogte van de hechtingen.
De enige persoon die daar echt een afdoend antwoord op kan geven is een uroloog na een grondig onderzoek.
De enige personen die verantwoordelijk zijn voor de keuze zijn... de partners zelf!
Bij het omkeren van een vasectomie zijn er twee luiken:
1° moeten de zaadleiders weer open worden gemaakt en opnieuw verbonden worden. Dit gebeurt via microchirurgie maar is, in principe, niet zo moeilijk tenzij er bij de sterilisatie zodanig werd geknoeid dat de zaadleiders veel te kort zijn of over een te grote afstand beschadigd zijn.
2° moeten er nog voldoende zaadcellen zijn, van goede kwaliteit en beweeglijk. Dit neemt allemaal af na de vasectomie en na 10 jaar wordt de kans al vrij klein. Komt daar bovenop nog dat er vaak antistoffen worden aangemaakt tegen het eigen zaad.
Het probleem is dus niet zozeer de doorgankelijkheid van de zaadleiders herstellen maar eerder de kwantiteit en de kwaliteit van de zaadcellen.
Vaak is het ook zo dat de zaadleiders na één jaar opnieuw dichtgroeien ten gevolge van de littekens ter hoogte van de hechtingen.
De enige persoon die daar echt een afdoend antwoord op kan geven is een uroloog na een grondig onderzoek.
De enige personen die verantwoordelijk zijn voor de keuze zijn... de partners zelf!
