Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger..
donderdag 12 juni 2014 om 11:00
Hi allemaal,
Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee op het forum, en had tot nu toe nooit reden om iets te willen posten.. Tot nu, helaas. Zoals de titel al zegt: ik ben ongewenst zwanger..
Ik ben 23 jaar, heb ruim 5 jaar een relatie en we wonen samen. We zijn beide nog student, eind van dit schooljaar zijn we hopelijk allebei helemaal klaar. We hebben seks zonder condoom (nu denk ik: stomstomstom!!!). Ik ben wel aan de pil en slik deze vaak door. Af en toe las ik een stopweek in omdat ik het idee heb dat ik me daardoor beter voel. Laatste stopweek, toen ik ongesteld ben geweest, is denk ik zo’n 2,5 maand terug.
Ik heb vorige week ook een stopweek ingelast omdat ik erg gevoelige borsten had en een ‘vreemd’ gevoel in m’n buik. Ik dacht dat een stopweek wel zou helpen, maar ben niet ongesteld geworden. Heb het een beetje weggedrukt, maar vandaag toch de moed bijeen geraapt om een test te doen. En jawel, zwanger.. Ik denk dat het mogelijk is geweest doordat ik een paar keer diarree heb gehad, maar heb daar toen verder niet bij stilgestaan (en weer: stomstomstom!!).
Ik heb geen kinderwens. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik geen kinderen wil en ik zie het ook niet gebeuren dat ik ze ooit wel zou willen. Daar bovenop komt nog de situatie van geen stabiliteit in bijvoorbeeld werk (en ook niet echt een goed vooruitzicht omdat onze beide studies nou niet bepaald een grote baankans hebben). Dus als ik al kinderen zou willen hebben, is dit niet het moment. Vriend is een beetje van ‘ja ooit zou ik wel kinderen willen hebben. Maar is nu niet relevant dus ik heb er niet zo veel over te zeggen’.
Ik heb het hem nog niet verteld, hij is net thuis van baantje nummer 1, maar vertrekt zo weer naar baantje nummer 2. Hij komt vanavond rond half 10 thuis, ik wil het hem dan vertellen. Ik ben er vrij zeker van dat hij me steunt, wat onze keuze ook mag zijn. Ik denk dat vriendlief zelf de voorkeur heeft om het weg te halen. Ik heb eerder gedacht dat ik zwanger was (gelukkig niet), en toen hebben we het er ook een beetje over gehad. Toen gaf hij aan dat hij dacht dat het beter was om voor abortus te gaan.
Zoals ik het nu zie, wil ik ook voor abortus gaan. Maar het lijkt me zo eng en, ondanks dat ik geen kinderen wil, toch heel emotioneel. Eigenlijk wil ik het alleen nog maar ontkennen, hopen dat het vanzelf weggaat. Ik weet nog niet wat ik ermee moet. Wat zijn nu de verdere stappen?
We wonen nog niet zo lang in onze huidige woonplaats en we hebben hier nog geen huisarts, die van ons zit 2 uur rijden verderop (ook: stomstomstom!). Moet ik dan maar zsm hier een huisarts zoeken, of naar mijn eigen huisarts 2 uur verderop? Of kan ik direct naar een verloskundigenpraktijk? En momenteel loop ik nog fulltime stage, dus ik zal zeker 2 keer (eerste gesprek en dan na bedenktijd de abortus zelf, toch?) vrij moeten nemen. Moet ik dan maar gewoon vrij proberen te vragen of kan ik ze beter de situatie uitleggen? Eigenlijk wil ik dat niemand het weet.. (Afgezien van mijn vriend dan.)
Pff. Tips, adviezen, wat dan ook, zijn meer dan welkom! Alvast bedankt.
Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee op het forum, en had tot nu toe nooit reden om iets te willen posten.. Tot nu, helaas. Zoals de titel al zegt: ik ben ongewenst zwanger..
Ik ben 23 jaar, heb ruim 5 jaar een relatie en we wonen samen. We zijn beide nog student, eind van dit schooljaar zijn we hopelijk allebei helemaal klaar. We hebben seks zonder condoom (nu denk ik: stomstomstom!!!). Ik ben wel aan de pil en slik deze vaak door. Af en toe las ik een stopweek in omdat ik het idee heb dat ik me daardoor beter voel. Laatste stopweek, toen ik ongesteld ben geweest, is denk ik zo’n 2,5 maand terug.
Ik heb vorige week ook een stopweek ingelast omdat ik erg gevoelige borsten had en een ‘vreemd’ gevoel in m’n buik. Ik dacht dat een stopweek wel zou helpen, maar ben niet ongesteld geworden. Heb het een beetje weggedrukt, maar vandaag toch de moed bijeen geraapt om een test te doen. En jawel, zwanger.. Ik denk dat het mogelijk is geweest doordat ik een paar keer diarree heb gehad, maar heb daar toen verder niet bij stilgestaan (en weer: stomstomstom!!).
Ik heb geen kinderwens. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik geen kinderen wil en ik zie het ook niet gebeuren dat ik ze ooit wel zou willen. Daar bovenop komt nog de situatie van geen stabiliteit in bijvoorbeeld werk (en ook niet echt een goed vooruitzicht omdat onze beide studies nou niet bepaald een grote baankans hebben). Dus als ik al kinderen zou willen hebben, is dit niet het moment. Vriend is een beetje van ‘ja ooit zou ik wel kinderen willen hebben. Maar is nu niet relevant dus ik heb er niet zo veel over te zeggen’.
Ik heb het hem nog niet verteld, hij is net thuis van baantje nummer 1, maar vertrekt zo weer naar baantje nummer 2. Hij komt vanavond rond half 10 thuis, ik wil het hem dan vertellen. Ik ben er vrij zeker van dat hij me steunt, wat onze keuze ook mag zijn. Ik denk dat vriendlief zelf de voorkeur heeft om het weg te halen. Ik heb eerder gedacht dat ik zwanger was (gelukkig niet), en toen hebben we het er ook een beetje over gehad. Toen gaf hij aan dat hij dacht dat het beter was om voor abortus te gaan.
Zoals ik het nu zie, wil ik ook voor abortus gaan. Maar het lijkt me zo eng en, ondanks dat ik geen kinderen wil, toch heel emotioneel. Eigenlijk wil ik het alleen nog maar ontkennen, hopen dat het vanzelf weggaat. Ik weet nog niet wat ik ermee moet. Wat zijn nu de verdere stappen?
We wonen nog niet zo lang in onze huidige woonplaats en we hebben hier nog geen huisarts, die van ons zit 2 uur rijden verderop (ook: stomstomstom!). Moet ik dan maar zsm hier een huisarts zoeken, of naar mijn eigen huisarts 2 uur verderop? Of kan ik direct naar een verloskundigenpraktijk? En momenteel loop ik nog fulltime stage, dus ik zal zeker 2 keer (eerste gesprek en dan na bedenktijd de abortus zelf, toch?) vrij moeten nemen. Moet ik dan maar gewoon vrij proberen te vragen of kan ik ze beter de situatie uitleggen? Eigenlijk wil ik dat niemand het weet.. (Afgezien van mijn vriend dan.)
Pff. Tips, adviezen, wat dan ook, zijn meer dan welkom! Alvast bedankt.
anoniem_202080 wijzigde dit bericht op 12-06-2014 18:07
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
dinsdag 24 juni 2014 om 23:18
Als je geen kinderwens hebt zou ik het laten weghalen, mits je niet verder bent dan 8 weken. Bij 8 weken zie je toch al een hoofdje, romp, armen en benen en een kloppend hartje...
Het kan wel zijn dat na je abortus je spijt kan krijgen en dat je opeens wel een kinderwens kan ontwikkelen. Hoe dan ook veel sterkte met je besluit, want hoe je het ook went of keert dit is het aller aller moeilijkste besluit dat je ooit in je leven moet gaan maken. En deze keuze welke dat ook moge zijn, sleep je voor de rest van je leven mee in je gedachten.
Dit is een heel moeilijk besluit. Sterkte!!!
Het kan wel zijn dat na je abortus je spijt kan krijgen en dat je opeens wel een kinderwens kan ontwikkelen. Hoe dan ook veel sterkte met je besluit, want hoe je het ook went of keert dit is het aller aller moeilijkste besluit dat je ooit in je leven moet gaan maken. En deze keuze welke dat ook moge zijn, sleep je voor de rest van je leven mee in je gedachten.
Dit is een heel moeilijk besluit. Sterkte!!!
woensdag 25 juni 2014 om 06:50
quote:Melodie74 schreef op 24 juni 2014 @ 23:18:
Als je geen kinderwens hebt zou ik het laten weghalen, mits je niet verder bent dan 8 weken. Bij 8 weken zie je toch al een hoofdje, romp, armen en benen en een kloppend hartje...
Dus dan maar je leven opofferen om 'n kind op te voeden? Wat boeit 't dat je er vorm in kunt zien, dat kun je bij 'n muis/rat/insect ook, maar die verdelg je toch ook als je er last van hebt?
Als je ergens schattige pups ziet neem je er als 't goed is toch ook niet een mee omdat je het op dat moment schattig en knuffelbaar vindt? Dan denk je als 't goed is ook na of het wel in je leven past en of je wel zin hebt er jaren voor te zorgen (en dan is de verzorging van 'n hond nog vele malen minder belastend dan voor 'n kind)
Overigens vind ik echo's nu niet bepaald veelzeggend, zelfs niet als het al bijna volgroeid is. Laat staan de pinda die het nog maar is bij 8 weken.
Als je geen kinderwens hebt zou ik het laten weghalen, mits je niet verder bent dan 8 weken. Bij 8 weken zie je toch al een hoofdje, romp, armen en benen en een kloppend hartje...
Dus dan maar je leven opofferen om 'n kind op te voeden? Wat boeit 't dat je er vorm in kunt zien, dat kun je bij 'n muis/rat/insect ook, maar die verdelg je toch ook als je er last van hebt?
Als je ergens schattige pups ziet neem je er als 't goed is toch ook niet een mee omdat je het op dat moment schattig en knuffelbaar vindt? Dan denk je als 't goed is ook na of het wel in je leven past en of je wel zin hebt er jaren voor te zorgen (en dan is de verzorging van 'n hond nog vele malen minder belastend dan voor 'n kind)
Overigens vind ik echo's nu niet bepaald veelzeggend, zelfs niet als het al bijna volgroeid is. Laat staan de pinda die het nog maar is bij 8 weken.
woensdag 25 juni 2014 om 16:10
Ook ik zou voor abortus kiezen als ik ongewenst zwanger was. Je moet alleen voor een kind gaan als je dat zelf echt 100% wil. Er al te veel kinderen ongewenst op de wereld met alle gevolgen van dien. Zowel kind als ouders worden daar niet gelukkig van. Een kind is voor heel je leven. Je kunt het niet omruilen of terugbrengen. Je hoort vaak dat een ongewenste zwangerschap later toch positief uitgepakt is. Maar daar zou ik niet zomaar vanuit gaan. Er zijn zeker mensen die spijt hebben van hun kind. Alleen heerst daar een enorm taboe op. En dan nog maar te zwijgen over de lichamelijke en geestelijke klachten die je eraan kunt overhouden (totaalruptuur, bekkeninstabiliteit, rugklachten, postnatale depressie). Ik ken vrouwen waarbij hun postnatale-depressie nooit weggegaan is. En die dolgraag kinderen wilden. Het is echt niet altijd een roze wolk.
dinsdag 1 juli 2014 om 00:13
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
dinsdag 1 juli 2014 om 00:38
quote:convenience schreef op dinsdag 01 juli 2014 00:13 Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Heel veel sterkte meid. Voor nu proberen te slapen en komende week rustig aandoen. Laat het allemaal even op je inwerken.
Is nu misschien nog wat vroeg, maar via het Fiom kun je online begeleiding krijgen na een abortus. Wellicht iets voor over paar weekjes. Heeft bij kennis erg goed gedaan.
Sterkte komende tijd!
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Heel veel sterkte meid. Voor nu proberen te slapen en komende week rustig aandoen. Laat het allemaal even op je inwerken.
Is nu misschien nog wat vroeg, maar via het Fiom kun je online begeleiding krijgen na een abortus. Wellicht iets voor over paar weekjes. Heeft bij kennis erg goed gedaan.
Sterkte komende tijd!
dinsdag 1 juli 2014 om 01:14
quote:convenience schreef op 01 juli 2014 @ 00:13:
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Ha meisje!
Heel veel sterkte de komende periode. Het is niet niks waar je ineens mee moet dealen.
Fijn dat je er met je vriend over kan praten en dat jullie dit samen hebben gedaan. Heb je naast hem vrienden / familie waarmee je er over kan praten? Of heb je daar geen behoefte aan?
Ik zag een aantal keer het Fiom genoemd worden. Ik wil je aanraden om, als je merkt dat je het niet alleen kan verwerken, op tijd (professionele) hulp in te roepen. Dat kan bij het Fiom, maar ook via je huisarts bij een psycholoog. Er zijn mensen die je kunnen helpen mocht dit nodig zijn.
Je schrijft dat het voelt als de rouwperiode na het overlijden van je moeder. Voor sommige vrouwen die deze keuze hebben gemaakt ís het ook een rouwproces waar zij doorheen gaan. Stop het niet weg. Ondanks dat het je eigen keuze is geweest mag je verdriet hebben om alles wat er is gebeurd. Ik had het gevoel dat ik geen verdriet mocht hebben. (Komende woensdag is het een jaar geleden.) Het was immers mijn keuze de zwangerschap niet te voldragen. Het verdriet was de last die ik moest dragen, mijn "straf". Het heeft me bijna een jaar van m'n leven gekost, een paar maanden geleden was het op. Ik kon mijn last niet meer meetorsen, ik stortte in. Nu heb ik hulp om alles te verwerken en ga ik inzien dat ik verdriet mag hebben en dat er geen "schuld" is. Wij hebben er niet om gevraagd maar domme pech gehad! Misschien kan jij er veel beter mee dealen dan ik. Dat hoop ik echt! Maar mocht dat niet zo zijn, zoek dan hulp, schaam je daar niet voor!
Misschien kom ik nog langs in je topic om te reageren. Maar ik weet het niet zeker. Ik word misselijk van de extreme argumenten in die hele pro- en anti discussie. Ik kan met beide kanten niks. Ik heb geen zin om me te verantwoorden richting de anti kant (de vader en ik kennen mijn redenen, dat is voor mij genoeg). Maar ik heb ook geen zin boegbeeld te zijn voor de pro's (voor mij was het veel meer dan een klompje cellen waar ik geen gevoel bij heb).
Mocht je behoefte hebben aan contact dan mag je me een privé berichtje sturen.
Dikke knuffel.....
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Ha meisje!
Heel veel sterkte de komende periode. Het is niet niks waar je ineens mee moet dealen.
Fijn dat je er met je vriend over kan praten en dat jullie dit samen hebben gedaan. Heb je naast hem vrienden / familie waarmee je er over kan praten? Of heb je daar geen behoefte aan?
Ik zag een aantal keer het Fiom genoemd worden. Ik wil je aanraden om, als je merkt dat je het niet alleen kan verwerken, op tijd (professionele) hulp in te roepen. Dat kan bij het Fiom, maar ook via je huisarts bij een psycholoog. Er zijn mensen die je kunnen helpen mocht dit nodig zijn.
Je schrijft dat het voelt als de rouwperiode na het overlijden van je moeder. Voor sommige vrouwen die deze keuze hebben gemaakt ís het ook een rouwproces waar zij doorheen gaan. Stop het niet weg. Ondanks dat het je eigen keuze is geweest mag je verdriet hebben om alles wat er is gebeurd. Ik had het gevoel dat ik geen verdriet mocht hebben. (Komende woensdag is het een jaar geleden.) Het was immers mijn keuze de zwangerschap niet te voldragen. Het verdriet was de last die ik moest dragen, mijn "straf". Het heeft me bijna een jaar van m'n leven gekost, een paar maanden geleden was het op. Ik kon mijn last niet meer meetorsen, ik stortte in. Nu heb ik hulp om alles te verwerken en ga ik inzien dat ik verdriet mag hebben en dat er geen "schuld" is. Wij hebben er niet om gevraagd maar domme pech gehad! Misschien kan jij er veel beter mee dealen dan ik. Dat hoop ik echt! Maar mocht dat niet zo zijn, zoek dan hulp, schaam je daar niet voor!
Misschien kom ik nog langs in je topic om te reageren. Maar ik weet het niet zeker. Ik word misselijk van de extreme argumenten in die hele pro- en anti discussie. Ik kan met beide kanten niks. Ik heb geen zin om me te verantwoorden richting de anti kant (de vader en ik kennen mijn redenen, dat is voor mij genoeg). Maar ik heb ook geen zin boegbeeld te zijn voor de pro's (voor mij was het veel meer dan een klompje cellen waar ik geen gevoel bij heb).
Mocht je behoefte hebben aan contact dan mag je me een privé berichtje sturen.
Dikke knuffel.....
dinsdag 1 juli 2014 om 09:38
Dat is wel heel heftig, convenience. Ik kan me voorstellen dat het verdriet je nu helemaal overspoelt als je het vergelijkt met de zwaarste momenten van rouw om je moeder...
Spijt, als in: ik wilde dat ik het niet had gedaan? Ik hoop echt dat je dat gevoel niet hebt. Stond je uiteindelijk wel achter je besluit of bleven er grote twijfels? Enige twijfel is natuurlijk wel normaal bij zo'n beslissing, het is nooit iets waar je met volle overtuiging voor kiest. Het is kiezen uit twee kwaden. Wat gaf voor jou uiteindelijk de doorslag?
Sterkte.
Spijt, als in: ik wilde dat ik het niet had gedaan? Ik hoop echt dat je dat gevoel niet hebt. Stond je uiteindelijk wel achter je besluit of bleven er grote twijfels? Enige twijfel is natuurlijk wel normaal bij zo'n beslissing, het is nooit iets waar je met volle overtuiging voor kiest. Het is kiezen uit twee kwaden. Wat gaf voor jou uiteindelijk de doorslag?
Sterkte.
Ga in therapie!
dinsdag 1 juli 2014 om 09:52
quote:elninjoo schreef op 25 juni 2014 @ 06:50:
[...]
Dus dan maar je leven opofferen om 'n kind op te voeden? Wat boeit 't dat je er vorm in kunt zien, dat kun je bij 'n muis/rat/insect ook, maar die verdelg je toch ook als je er last van hebt?
Als je ergens schattige pups ziet neem je er als 't goed is toch ook niet een mee omdat je het op dat moment schattig en knuffelbaar vindt? Dan denk je als 't goed is ook na of het wel in je leven past en of je wel zin hebt er jaren voor te zorgen (en dan is de verzorging van 'n hond nog vele malen minder belastend dan voor 'n kind)
Overigens vind ik echo's nu niet bepaald veelzeggend, zelfs niet als het al bijna volgroeid is. Laat staan de pinda die het nog maar is bij 8 weken.
Ook een beetje cru om beestjes met iets dat in je lichaam groeit te vergelijken...
De meeste vrouwen die ik ken die abortus deden, hadden daar lichamelijk geen last van, maar kregen toch wel geestelijk een tik te verwerken, ook al dachten ze er van tevoren net zo makkelijk over als sommigen hier. Toch zou ik geen kind op de wereld zetten als je daar niet aan toe bent. Er zijn zoveel mensen die een kind op de wereld zetten , alleen maar uit egocentrische overwegingen omdat ze vinden dat het ''hoort'' of als status symbool. En die helemaal geen kind aan kunnen. Dus ik hoop dat je voor jezelf de goede keuze kan maken.
[...]
Dus dan maar je leven opofferen om 'n kind op te voeden? Wat boeit 't dat je er vorm in kunt zien, dat kun je bij 'n muis/rat/insect ook, maar die verdelg je toch ook als je er last van hebt?
Als je ergens schattige pups ziet neem je er als 't goed is toch ook niet een mee omdat je het op dat moment schattig en knuffelbaar vindt? Dan denk je als 't goed is ook na of het wel in je leven past en of je wel zin hebt er jaren voor te zorgen (en dan is de verzorging van 'n hond nog vele malen minder belastend dan voor 'n kind)
Overigens vind ik echo's nu niet bepaald veelzeggend, zelfs niet als het al bijna volgroeid is. Laat staan de pinda die het nog maar is bij 8 weken.
Ook een beetje cru om beestjes met iets dat in je lichaam groeit te vergelijken...
De meeste vrouwen die ik ken die abortus deden, hadden daar lichamelijk geen last van, maar kregen toch wel geestelijk een tik te verwerken, ook al dachten ze er van tevoren net zo makkelijk over als sommigen hier. Toch zou ik geen kind op de wereld zetten als je daar niet aan toe bent. Er zijn zoveel mensen die een kind op de wereld zetten , alleen maar uit egocentrische overwegingen omdat ze vinden dat het ''hoort'' of als status symbool. En die helemaal geen kind aan kunnen. Dus ik hoop dat je voor jezelf de goede keuze kan maken.
dinsdag 1 juli 2014 om 10:00
quote:convenience schreef op 01 juli 2014 @ 00:13:
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.Hele dikke knuffel, als je er niet uitkomt, twijfel dan niet om een psycholoog om hulp te vragen bij de verwerking. Blijkbaar heeft het toch wel een grote impact op je.
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.Hele dikke knuffel, als je er niet uitkomt, twijfel dan niet om een psycholoog om hulp te vragen bij de verwerking. Blijkbaar heeft het toch wel een grote impact op je.
dinsdag 1 juli 2014 om 18:24
quote:convenience schreef op 01 juli 2014 @ 00:13:
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Moeilijk maar als dat voor jou de beste keus is is dat helemaal goed. Soms moet een mens hele heftige keuzes maken die absoluut reëel en dus ook beter zijn maar gevoelsmatig enorm lastig. Voel je vooral nooit schuldig!
Update: vandaag abortus gehad. Ben erg verdrietig, spijt. Het voelt als de periode waarin ik het hevigste rouwde om de dood van m'n moeder. Alleen heb ik er nu zelf voor gekozen..
Ik hoop maar dat het gewoon een periode is waar ik doorheen moet. Al voelt het nu niet zo, dit gevoel gaat vast weer over.
Moeilijk maar als dat voor jou de beste keus is is dat helemaal goed. Soms moet een mens hele heftige keuzes maken die absoluut reëel en dus ook beter zijn maar gevoelsmatig enorm lastig. Voel je vooral nooit schuldig!
woensdag 2 juli 2014 om 23:27
Convenience en ook nog voor Lies .
Ik sluit me aan bij Dubiootje. Je wilde helemaal niet in de situatie komen dat je moest kiezen voor het een of het ander, want je wilde eigenlijk allebij niet. Kiezen uit twee kwaden. Convenience, wat rot dat je je zo verdrietig voelt en spijt hebt. Ik hoop dat het komt van alle hormonen die nu in je lijf zitten en dat je er over een week of wat, als die zijn weggezakt, je er niet meer zo verdrietig over hoeft te zijn.
Bedenk, dat je er in elk geval heel goed over nagedacht hebt. Je hebt je voors en tegens op een rij gezet, er de tijd voor genomen. Ik denk daarom, dat jij het beste hebt gedaan wat je kon doen. Ookal was dat ook geen fijne optie.
Ik sluit me aan bij Dubiootje. Je wilde helemaal niet in de situatie komen dat je moest kiezen voor het een of het ander, want je wilde eigenlijk allebij niet. Kiezen uit twee kwaden. Convenience, wat rot dat je je zo verdrietig voelt en spijt hebt. Ik hoop dat het komt van alle hormonen die nu in je lijf zitten en dat je er over een week of wat, als die zijn weggezakt, je er niet meer zo verdrietig over hoeft te zijn.
Bedenk, dat je er in elk geval heel goed over nagedacht hebt. Je hebt je voors en tegens op een rij gezet, er de tijd voor genomen. Ik denk daarom, dat jij het beste hebt gedaan wat je kon doen. Ookal was dat ook geen fijne optie.
donderdag 3 juli 2014 om 09:57
zaterdag 5 juli 2014 om 22:43
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik heb ze al meermaals gelezen deze week, maar niet de puf gehad om te reageren. Maar ik vind het wel heel fijn om jullie steun te mogen ontvangen. Dankjulliewel.. Ook sterkte voor jou Lies! Ik hoop dat je het een plekje kunt gaan geven en dat de weg niet meer zo lang voor je is
Wat gaf de doorslag in de keuze.. Moeilijk. Bij het kiezen voor abortus was mijn belangrijkste argument dat ik mijzelf niet kon zien met een kind. Ik heb heel erg geprobeerd mij voor te stellen of ik mijzelf met een kind kon zien over 5 of 10 jaar. Dit lukte me niet. Als ik hier wel een kindje in voor had zien komen, dan had ik het absoluut gehouden omdat ik de situationele factoren (geen goed inkomen etc) los ben gaan zien en gevoelsmatig het kindje absoluut wilde houden. De overweging voor mij was uiteindelijk dat ik liever mijzelf pijn zou doen in de wetenschap dat het kindje dan ‘gespaard’ blijft, dan dat ik de gok zou wagen om een kindje op de wereld te zetten waar ik niet of heel moeilijk van kan houden. Ondanks dat het kindje dan misschien niet gewenst was, wilde ik het beschermen en geen pijn doen. Kiezen voor abortus klinkt en voelt dan misschien wel heel tegenstrijdig, maar ik achtte de kans te groot het kindje pijn te gaan doen door het te houden.
Maar eigenlijk waren de twijfels er bij de abortuskliniek nog steeds heel hevig. Heb constant op het punt gestaan m’n spullen te pakken en te vertrekken, maar ik heb het toch niet gedaan. Ik weet niet precies waarom. In het intakegesprek werd me gezegd dat ik niet meer mocht huilen want anders werd ik naar huis gestuurd. Nu wens ik dat ik toe had gegeven aan mijn gevoel..
Ik probeer mijn overweging maar in het achterhoofd te houden en verder het vooral de tijd te geven om de pijn te laten slijten.
Wat gaf de doorslag in de keuze.. Moeilijk. Bij het kiezen voor abortus was mijn belangrijkste argument dat ik mijzelf niet kon zien met een kind. Ik heb heel erg geprobeerd mij voor te stellen of ik mijzelf met een kind kon zien over 5 of 10 jaar. Dit lukte me niet. Als ik hier wel een kindje in voor had zien komen, dan had ik het absoluut gehouden omdat ik de situationele factoren (geen goed inkomen etc) los ben gaan zien en gevoelsmatig het kindje absoluut wilde houden. De overweging voor mij was uiteindelijk dat ik liever mijzelf pijn zou doen in de wetenschap dat het kindje dan ‘gespaard’ blijft, dan dat ik de gok zou wagen om een kindje op de wereld te zetten waar ik niet of heel moeilijk van kan houden. Ondanks dat het kindje dan misschien niet gewenst was, wilde ik het beschermen en geen pijn doen. Kiezen voor abortus klinkt en voelt dan misschien wel heel tegenstrijdig, maar ik achtte de kans te groot het kindje pijn te gaan doen door het te houden.
Maar eigenlijk waren de twijfels er bij de abortuskliniek nog steeds heel hevig. Heb constant op het punt gestaan m’n spullen te pakken en te vertrekken, maar ik heb het toch niet gedaan. Ik weet niet precies waarom. In het intakegesprek werd me gezegd dat ik niet meer mocht huilen want anders werd ik naar huis gestuurd. Nu wens ik dat ik toe had gegeven aan mijn gevoel..
Ik probeer mijn overweging maar in het achterhoofd te houden en verder het vooral de tijd te geven om de pijn te laten slijten.
zaterdag 5 juli 2014 om 22:58
