Zwanger
alle pijlers
Onze spin-off!
maandag 16 mei 2011 om 09:25
18 januari 2012: Ik heb een nieuw deel geopend en dat is hier te vinden!
Hier kletsen we verder nadat we deel 1 en 2 volgekletst hebben.
Stand van zaken op 29 november 2011:
19 dames
3 zwanger
9 babietjes geboren!
NaamLeeftijdStop AC/ serieuze start NODZwangerEcho/UitgerekendBijzonderheden 1. ks043501/01/2010 19 januari 2012 ( ) 22-12 6e iui met hormoonondersteuning 2. Doezel313201/02/2010 ergens eind juni 20 mei 2011 uitgerekend! Het wordt een JONGEN! Bram is geboren! 3. Kaar3915/4/2010 10 september 12 mei 2011uitgerekend van een jongen! 19 mei is Noah geboren! 4. vivanoordje34juni 200925 juni een meisje! 26 februari 2011 uitgerekend! op 8 maart is Sofie geboren!! 5. Karin0723801/08/2009 18 mei 6. Mugske3427/04/201022 oktober 7.Kira33101/02/2010 22 juni 26 februari 2011 uitgerekend! 25 februari is een meisje geboren! 8. pinkpantert 3001/02/2010 29 november 9. prinsesje79 31 - - een jongetje! 15 februari is ROBIN geboren!
29 oktober 2010 getrouwd! 10. crunchy 35 20 juli 2010 20 oktober uitgerekend op 26 juni 2011! Het is een meisje! Z. R. J. is geboren! 11. KaGe 31 1/03/2010 14 augustus 19 april uitgerekend van een jongetje! 22 april is Daniël geboren! 12. druifjes 32 25 juli 2010 2 februari 14 oktober uitgerekend! op 2 oktober is Guusje geboren! 13. elisa78 32? 1 augustus 2010 9 december eerste echo was goed! 14. lottie80 31 februari 2010 20 februari februari '12 fertiliteitsarts 15. veerle77 33 september 2008 13 oktober 3 januari '12 fertiliteitsarts16. esle 37 1 oktober 2010 4 februari 20 januari uitgerekend! 17.cahuita 36 mei 2010 8 maart 19 december eerste echo! 18. leoni33 1 augustus 2010 10 november 10 nov intake voor IUI, 16 nov prikles 19. Jesje33 juni 2010 12-18 januari krijgt een meisje! een meisje is geboren! heeft al 1 dochter
Hier kletsen we verder nadat we deel 1 en 2 volgekletst hebben.
Stand van zaken op 29 november 2011:
19 dames
3 zwanger
9 babietjes geboren!
NaamLeeftijdStop AC/ serieuze start NODZwangerEcho/UitgerekendBijzonderheden 1. ks043501/01/2010 19 januari 2012 ( ) 22-12 6e iui met hormoonondersteuning 2. Doezel313201/02/2010 ergens eind juni 20 mei 2011 uitgerekend! Het wordt een JONGEN! Bram is geboren! 3. Kaar3915/4/2010 10 september 12 mei 2011uitgerekend van een jongen! 19 mei is Noah geboren! 4. vivanoordje34juni 200925 juni een meisje! 26 februari 2011 uitgerekend! op 8 maart is Sofie geboren!! 5. Karin0723801/08/2009 18 mei 6. Mugske3427/04/201022 oktober 7.Kira33101/02/2010 22 juni 26 februari 2011 uitgerekend! 25 februari is een meisje geboren! 8. pinkpantert 3001/02/2010 29 november 9. prinsesje79 31 - - een jongetje! 15 februari is ROBIN geboren!
29 oktober 2010 getrouwd! 10. crunchy 35 20 juli 2010 20 oktober uitgerekend op 26 juni 2011! Het is een meisje! Z. R. J. is geboren! 11. KaGe 31 1/03/2010 14 augustus 19 april uitgerekend van een jongetje! 22 april is Daniël geboren! 12. druifjes 32 25 juli 2010 2 februari 14 oktober uitgerekend! op 2 oktober is Guusje geboren! 13. elisa78 32? 1 augustus 2010 9 december eerste echo was goed! 14. lottie80 31 februari 2010 20 februari februari '12 fertiliteitsarts 15. veerle77 33 september 2008 13 oktober 3 januari '12 fertiliteitsarts16. esle 37 1 oktober 2010 4 februari 20 januari uitgerekend! 17.cahuita 36 mei 2010 8 maart 19 december eerste echo! 18. leoni33 1 augustus 2010 10 november 10 nov intake voor IUI, 16 nov prikles 19. Jesje33 juni 2010 12-18 januari krijgt een meisje! een meisje is geboren! heeft al 1 dochter
maandag 14 november 2011 om 11:58
Fijn dat de hsg in orde was cahuita! Ook wel prettig dat je een hormoon slinger krijgt om alles weer op de rit te krijgen! Voel je je nu ook al beter? Moet je nog steeds prednison slikken? Vind je instelling super!
Leonie, snap je helemaal! Het is inderdaad het niet niet gunnen, maar het zou fijn zijn als anderen zich eens in je situatie zouden verplaatsen dan alleen maar klagen over hoe goed je het heb.
Mijn oudste zus is/was ook zo. Altijd maar jaloers op ons (mij en mijn tweelingzus) terwijl ze niet minder heeft dan ons, misschien zelfs wel meer alleen ziet ze het niet altijd. Moet wel zeggen dat dat voornamelijk op materieel gebied is (waar wij dan ook geen waarde aan hechten)
Hier een (weer) zieke Robin. Hij moet nu ook veel hoesten, neus loopt leeg enz. Hij slaapt ook onwijs slecht, maar gelukkig geen koorts. Hopelijk is het weer snel over en heeft hij weer een betere weerstand.
Hoe is het verder met iedereen? Ks, Karin, Veerle, ks, Lottie?
Viev hoe is het met jou? Goed weekend gehad?
Crunchy, jesje, kaGe, kira alles goed?
Leonie, snap je helemaal! Het is inderdaad het niet niet gunnen, maar het zou fijn zijn als anderen zich eens in je situatie zouden verplaatsen dan alleen maar klagen over hoe goed je het heb.
Mijn oudste zus is/was ook zo. Altijd maar jaloers op ons (mij en mijn tweelingzus) terwijl ze niet minder heeft dan ons, misschien zelfs wel meer alleen ziet ze het niet altijd. Moet wel zeggen dat dat voornamelijk op materieel gebied is (waar wij dan ook geen waarde aan hechten)
Hier een (weer) zieke Robin. Hij moet nu ook veel hoesten, neus loopt leeg enz. Hij slaapt ook onwijs slecht, maar gelukkig geen koorts. Hopelijk is het weer snel over en heeft hij weer een betere weerstand.
Hoe is het verder met iedereen? Ks, Karin, Veerle, ks, Lottie?
Viev hoe is het met jou? Goed weekend gehad?
Crunchy, jesje, kaGe, kira alles goed?
maandag 14 november 2011 om 14:08
Cahuita ik snap wat je bedoelt, maar al het andere kan mij gestolen worden behalve dan mijn vriend. Ik heb en had altijd al een sterke kinder wens. Heb er zelf ooit een relatie beeindig omdat hij geen kinderen wou. Ik had alleen tot 5 jr geleden nooit iemand om dit te doen en sindfs 1,5 jr is mijn vriend er ook klaar voor. Mijn enige echte wens is een kind en daar kan eigenlijk niets tegen op. Ik weet ook echt niet wat ik zo moeten doen als het niet zo lukken. Maar daar denken we niet aan.
Wat prinses zegt ik vind mijn vakanties, auto en huis leuk, maar als ik dit zou moeten op geven voor een kind zo ik dit zo doen. Toen nog niet iedereen zwanger was kon ik mij makkelijker richten op andere dingen, maar inmiddels is iedereen rond mij heen zwanger en ik niet. Nu kan ik nog hele mooie leuke reizen maken, maar dit maakt het gewoon niet goed. Het klink misschien heel zwaar, maar dat is het voor mij inmiddels ook. Ik heb mij heel lang groot kunnen houden, maar inmiddels vind ik het gewoon niet eerlijk meer. Ik zie alles voor ons nog wel postitief in hoor en verwacht dat wij wel zwanger worden. Ik wou alleen graag weten wanneer.
Prinses jammer dat je mannetje ziek is. Ik hoop dat hij snel beter wordt
Wat prinses zegt ik vind mijn vakanties, auto en huis leuk, maar als ik dit zou moeten op geven voor een kind zo ik dit zo doen. Toen nog niet iedereen zwanger was kon ik mij makkelijker richten op andere dingen, maar inmiddels is iedereen rond mij heen zwanger en ik niet. Nu kan ik nog hele mooie leuke reizen maken, maar dit maakt het gewoon niet goed. Het klink misschien heel zwaar, maar dat is het voor mij inmiddels ook. Ik heb mij heel lang groot kunnen houden, maar inmiddels vind ik het gewoon niet eerlijk meer. Ik zie alles voor ons nog wel postitief in hoor en verwacht dat wij wel zwanger worden. Ik wou alleen graag weten wanneer.
Prinses jammer dat je mannetje ziek is. Ik hoop dat hij snel beter wordt
maandag 14 november 2011 om 18:54
Hi allemaal,
Ik heb een klein beetje gelezen van de afgelopen week. Veel problemen en nare dingen. Ik wil iedereen bij deze dan ook sterkte wensen met hetgeen waar jullie meezitten.
Bij mij is het ook erg slecht gegaan. Zo slecht, dat ik niet eens mijn eigen dochter kon verzorgen. Heb daarom donderdag een gesprek bij de psych. Over heel veel dingen die ik allemaal voor de kiezen heb gekregen tijdens mijn zwangerschap. Ziek zijn en net moeder zijn is geen leuke combinatie. Erg moeilijk. Soms wilde ik gewoon even dat ik geen babytje had. Totdat ik me weer wat beter voel, dan voel ik alle liefde weer voor de kleine. Het gaat nu weer wat beter, dus dit gevoel houden we vast. Geduld is een schone zaak.
Ik heb een klein beetje gelezen van de afgelopen week. Veel problemen en nare dingen. Ik wil iedereen bij deze dan ook sterkte wensen met hetgeen waar jullie meezitten.
Bij mij is het ook erg slecht gegaan. Zo slecht, dat ik niet eens mijn eigen dochter kon verzorgen. Heb daarom donderdag een gesprek bij de psych. Over heel veel dingen die ik allemaal voor de kiezen heb gekregen tijdens mijn zwangerschap. Ziek zijn en net moeder zijn is geen leuke combinatie. Erg moeilijk. Soms wilde ik gewoon even dat ik geen babytje had. Totdat ik me weer wat beter voel, dan voel ik alle liefde weer voor de kleine. Het gaat nu weer wat beter, dus dit gevoel houden we vast. Geduld is een schone zaak.
maandag 14 november 2011 om 19:24
Ik vroeg me al af waar je zat Druifjes. Heb je weer veel last van je darmen? Je hebt natuurlijk een heel moeilijke zwangerschap gehad met je ziekte erbij en zo een kleintje vergt natuurlijk ook veel energie. Veel sterkte!
Thuis IUI is geen IUI. Da's volgens mij wat ik 6 keer gedaan heb. Je weet exact je eisprong en dan probeer je het op dat moment zelf. Bij mij zonder succes. Bij IUI worden de zaadjes in de baarmoeder gedropt en dat kan je (helaas) zelf niet.
Okee Leoni, van mij mag jij deze maand aan de beurt zijn.
Mensen die niet in de situatie (geweest) zijn kunnen het idd niet vatten. Alleen, soms zijn mensen wel in de situatie geweest en weet je het niet. Toen ik na 2j nog niet zwanger was heb ik het pas aan enkelen verteld. Dan hoorde ik van nog 2 collega's die ook al begonnen waren met de mmm en dan toch spontaan zwanger werden. Niet iedereen vertelt het (onmiddellijk).
Veel beterschap voor Robin!
Cahuita: wat goed dat de HSG goed was.
Thuis IUI is geen IUI. Da's volgens mij wat ik 6 keer gedaan heb. Je weet exact je eisprong en dan probeer je het op dat moment zelf. Bij mij zonder succes. Bij IUI worden de zaadjes in de baarmoeder gedropt en dat kan je (helaas) zelf niet.
Okee Leoni, van mij mag jij deze maand aan de beurt zijn.
Mensen die niet in de situatie (geweest) zijn kunnen het idd niet vatten. Alleen, soms zijn mensen wel in de situatie geweest en weet je het niet. Toen ik na 2j nog niet zwanger was heb ik het pas aan enkelen verteld. Dan hoorde ik van nog 2 collega's die ook al begonnen waren met de mmm en dan toch spontaan zwanger werden. Niet iedereen vertelt het (onmiddellijk). Veel beterschap voor Robin!
Cahuita: wat goed dat de HSG goed was.
maandag 14 november 2011 om 21:18
Oh druifjes, wat verdrietig en zwaar voor je!! Goed dat je hulp hebt gezocht, want met dit soort dingen moet je niet alleen rond blijven lopen. En poeh, wat lijkt me dat moeilijk, om ziek en zonder energie voor je kleine baby te moeten zorgen. Heeel veel sterkte, denk aan je!
Leoni, ik snap je wel en ik snap je niet, net als Cahuita denk ik. Ik denk ook dat het alleen maar zwaarder wordt als je zo de focus op anderen legt die iets wel hebben wat jij niet hebt. Ik snap het heel goed hoor, dat bovenal, maar het helpt je niets verder. Ik begrijp wel een beetje uit je posts dat die mensen in je omgeving ook niet heel meelevend zijn, soms zelfs heel bot, en dat doet misschien het meeste pijn. En ik ken het gevoel van de enige zonder kinderen zijn hoor! Dat doet pijn en maakt dat je je mislukt en hopeloos voelt. Maar het hielp mij niet om dan te hopen dat het bij een ander niet lukte. Maar goed, alle gevoelens zijn menselijk, dus is echt geen aanval hoor, ik snap dat het kut is en dat jij gewoon aan de beurt wil zijn!!!! En dat het pijn doet als mensen negatief praten over kinderen maar dan wel, hop, in één keer zwanger worden. Nou, het is nu gewoon jouw beurt, toi toi toi!!
KS: hoe gaat het nu met jou? Ik zag leuke foto's van Terschelling, was prachtig weer!! Heerlijk dan, die herfst, mooie kleuren, lekker snel donker, ja, ik kan daar wel van genieten.
Hier gaat het redelijk, voel me erg in de war. Zo heb ik me al in geen jaren gevoeld. Probeer heel erg te denken aan wat mijn aandeel is in dit hele verhaal en kom er ook op uit dat ik teveel opga in mijn vriend, te weinig mijn eigen dingen ben blijven doen, m'n eigen energie verlies. Daar ben ik heel gevoelig voor, vind het qua dat veel makkelijker om alleen te leven. Vroeger heb ik ook samengewoond met vriendinnen en dat vond ik heeel moeilijk, ging helemaal in hun energie zitten, verloor mezelf daarin. Dus dat is ook iets van mij en daar heb ik aan geprobeerd te werken maar het is heel confronterend om me te beseffen hoe erg dat nu weer gebeurd is. Ik dacht gewoon dat ik verder was... Ik weet niet, ik voel me weer een beetje terug bij af ofzo, heel naar gevoel, ben toch een beetje aan mezelf aan het twijfelen terwijl ik dat zolang niet gevoeld heb. Bah! Kijk iig heel erg uit naar de therapie en vriend is als een gek in huis bezig, heeft zitje voorop de fiets geplaatst, dat soort dingen. Dus dat is dan echt zijn manier om te laten zien dat hij echt wel van me houdt, maar het voelt toch allemaal heel zwaar en heel moeilijk, bleeeeh!! Zou wel een paar dagen willen slapen geloof ik, daarna is het vast beter...
X
Leoni, ik snap je wel en ik snap je niet, net als Cahuita denk ik. Ik denk ook dat het alleen maar zwaarder wordt als je zo de focus op anderen legt die iets wel hebben wat jij niet hebt. Ik snap het heel goed hoor, dat bovenal, maar het helpt je niets verder. Ik begrijp wel een beetje uit je posts dat die mensen in je omgeving ook niet heel meelevend zijn, soms zelfs heel bot, en dat doet misschien het meeste pijn. En ik ken het gevoel van de enige zonder kinderen zijn hoor! Dat doet pijn en maakt dat je je mislukt en hopeloos voelt. Maar het hielp mij niet om dan te hopen dat het bij een ander niet lukte. Maar goed, alle gevoelens zijn menselijk, dus is echt geen aanval hoor, ik snap dat het kut is en dat jij gewoon aan de beurt wil zijn!!!! En dat het pijn doet als mensen negatief praten over kinderen maar dan wel, hop, in één keer zwanger worden. Nou, het is nu gewoon jouw beurt, toi toi toi!!
KS: hoe gaat het nu met jou? Ik zag leuke foto's van Terschelling, was prachtig weer!! Heerlijk dan, die herfst, mooie kleuren, lekker snel donker, ja, ik kan daar wel van genieten.
Hier gaat het redelijk, voel me erg in de war. Zo heb ik me al in geen jaren gevoeld. Probeer heel erg te denken aan wat mijn aandeel is in dit hele verhaal en kom er ook op uit dat ik teveel opga in mijn vriend, te weinig mijn eigen dingen ben blijven doen, m'n eigen energie verlies. Daar ben ik heel gevoelig voor, vind het qua dat veel makkelijker om alleen te leven. Vroeger heb ik ook samengewoond met vriendinnen en dat vond ik heeel moeilijk, ging helemaal in hun energie zitten, verloor mezelf daarin. Dus dat is ook iets van mij en daar heb ik aan geprobeerd te werken maar het is heel confronterend om me te beseffen hoe erg dat nu weer gebeurd is. Ik dacht gewoon dat ik verder was... Ik weet niet, ik voel me weer een beetje terug bij af ofzo, heel naar gevoel, ben toch een beetje aan mezelf aan het twijfelen terwijl ik dat zolang niet gevoeld heb. Bah! Kijk iig heel erg uit naar de therapie en vriend is als een gek in huis bezig, heeft zitje voorop de fiets geplaatst, dat soort dingen. Dus dat is dan echt zijn manier om te laten zien dat hij echt wel van me houdt, maar het voelt toch allemaal heel zwaar en heel moeilijk, bleeeeh!! Zou wel een paar dagen willen slapen geloof ik, daarna is het vast beter...
X
dinsdag 15 november 2011 om 08:51
Wat een heftige verhalen hier weer allemaal, soms lijkt het wel alsof die dalen dan allemaal tegelijk komen. Hopelijk zijn we met zijn allen weer op weg naar de top, na regen komt tenslotte zonneschijn.
Druifjes: Heftig hoor, maar wat dapper dat je hulp hebt gezocht. Lijkt me toch niet makkelijk om toe te geven dat het allemaal toch niet helemaal is wat je ervan verwacht had. Hoop dat de therapie gaat helpen!
Viev: Ik herken dat wel een beetje hoor, dat jezelf verliezen. Ik had dat in een vorige relatie ook en soms heb ik ook wel het gevoel dat ik ook te veel van mezelf heb op gegeven. Blijf het moeilijk vinden om voor mezelf duidelijk te krijgen of dat nu echt zo is of dat je dat op dat moment voelt omdat het niet zo lekker gaat. Wel goed om te horen dat je vriend op zijn manier toch probeert om weer uit het dal te kruipen, dat moet toch ook wel een goed gevoel zijn.
Leoni: Ik ga even van de botte bijl zijn, alvast sorry maar ik merk dat ik het de laatste dagen moeilijk vond om hier te komen lezen en al zeker niet iets durfde te posten. Je kent een ander nooit goed genoeg om te weten wat diegene doormaakt of hoe die zich voelt, en al kan je nog zo vinden dat het iemand aan komt waaien, dat betekend nog niet dat voor die persoon zijn problemen niet net zo reeel en pijnlijk zijn als die van jou. En de een deelt dingen makkelijker dan de ander. Dat neemt trouwens niet weg dat van het scherm af spat hoeveel pijn je hebt van deze situatie en hoe moeilijk het voor je is. Ik hoop echt dat nu je schildklier waardes goed zijn en je wat afgevallen bent je binnenkort hier heel goed nieuws zult hebben! En hier staat er dan in ieder geval iemand achter de computer te springen en te juichen.
KS: Hoe was het weekendje, heb je er van genoten?
Cahuita: Hoe is het nu met jou, ben je nog steeds aan de prednison of is dat inmiddels afgebouwd?
Druifjes: Heftig hoor, maar wat dapper dat je hulp hebt gezocht. Lijkt me toch niet makkelijk om toe te geven dat het allemaal toch niet helemaal is wat je ervan verwacht had. Hoop dat de therapie gaat helpen!
Viev: Ik herken dat wel een beetje hoor, dat jezelf verliezen. Ik had dat in een vorige relatie ook en soms heb ik ook wel het gevoel dat ik ook te veel van mezelf heb op gegeven. Blijf het moeilijk vinden om voor mezelf duidelijk te krijgen of dat nu echt zo is of dat je dat op dat moment voelt omdat het niet zo lekker gaat. Wel goed om te horen dat je vriend op zijn manier toch probeert om weer uit het dal te kruipen, dat moet toch ook wel een goed gevoel zijn.
Leoni: Ik ga even van de botte bijl zijn, alvast sorry maar ik merk dat ik het de laatste dagen moeilijk vond om hier te komen lezen en al zeker niet iets durfde te posten. Je kent een ander nooit goed genoeg om te weten wat diegene doormaakt of hoe die zich voelt, en al kan je nog zo vinden dat het iemand aan komt waaien, dat betekend nog niet dat voor die persoon zijn problemen niet net zo reeel en pijnlijk zijn als die van jou. En de een deelt dingen makkelijker dan de ander. Dat neemt trouwens niet weg dat van het scherm af spat hoeveel pijn je hebt van deze situatie en hoe moeilijk het voor je is. Ik hoop echt dat nu je schildklier waardes goed zijn en je wat afgevallen bent je binnenkort hier heel goed nieuws zult hebben! En hier staat er dan in ieder geval iemand achter de computer te springen en te juichen
.KS: Hoe was het weekendje, heb je er van genoten?
Cahuita: Hoe is het nu met jou, ben je nog steeds aan de prednison of is dat inmiddels afgebouwd?
dinsdag 15 november 2011 om 10:06
hoi allemaal, jee wat een verhalen en wat een emoties. Inderdaad KaGe het lijkt wel alsof we allemaal de pieken en dalen tegelijkertijd hebben. IK hou het een beetje kort want ben weer aan het werk en heb veel te doen. Moet voorkomen dat ik weer de hele dag zit te forummen of te facebooken, ben daar nogal gevoelig voor!
eerst even over mezelf: heb een heerlijk weekend gehad op Terschelling. Het was koud maar prachtig weer, heb lekkere warme oorwarmers gekocht (geweldige dingen zijn dat toch!) en we hebben veel gefietst, heerlijk gegeten en gedronken en naar twee films geweest in het kader van de Terschellinger filmdagen: departures en the kids are allright. Het gekke was dat ik van departures niet warm of koud werd terwijl ik me echt wel realiseerde dat het een heftige emotionele filom is, m'n vriend moest zelfs een traantje wegpinken. Ik heb het vermoeden dat ik m'n emoties even achter slot en grendel heb gezet, wat me op het volgende brengt: m'n beste vriendin, die dus weer zwanger is. Heb er veel over nagedacht, en dan met name hoe ik er mee om wil gaan. Het is gewoon een f&*cking moeilijke situatie want ik voel pijn als ik aan haar denk en geen blijdschap. De pijn wil ik uiteraard niet voelen en de blijdschap wel. Maar dat lukt nu even niet. Dus heb besloten dat ik even minder contact met haar zoek. We hadden bijvoorbeeld voor as donderdag een etentje met een andere vriendin gepland maar ik heb afgezegd. Dat viel erg verkeerd, maar het is even niet anders. Ik hoop op begrip en zo niet, dan weet ik het ook even niet meer. Ik vind het heel heel erg dat ik geen blijdschap voor haar voel, en alleen maar pijn voel door m'n beste vriendin. Dat gegeven knaagt echt heel erg. Maar ik ga er van uit dat het minder gaat worden en voor the time being moet ik even een juiste modus vinden om er me om te gaan. Dat is dan maar even zo. Ik voel helaas nog steeds boosheid, neem het haar bijna kwalijk dat ze zo snel weer zwanger is terwijl ze weet hoe dat voor mij moet zijn, terwijl ik tegelijkertijd weet dat dat een belachelijke gedachte is, want het is hun leven en ik zou precies hetzelfde hebben gedaan. Nou ja hier laat ik het maar even bij voor wat betreft dit ' nieuws' .
Ben weer met prikken begonnen, doe het nu zelf en ben helemaal trots dat dat me zo gemakkelijk af gaat! Elke avond 83 eenheden puregon, ik jas het er zo in, kijk er gewoon naar uit elke avond, haha! Donderdagochtend heb ik weer een echo om te bekijken hoeveel eitjes er rijpen.
Nu even wat reacties op de verhalen hier:
@leoni: er is al veel over geschreven: ten eerste: ook ik lees de pijn en wanhoop en verdriet in je berichten. Ik begrijp veel van je gevoel zo ontzettend goed en wil je laten weten dat je echt echt echt niet de enige bent! Laten we zeggen: gedeelde smart is halve smart, ok?? De zwangeren om je heen, het gevoel alleen te staan, het niet kunnen regelen van dit alles, ik leef zo met je mee. Wel heb ik ook een klein beetje mnoeite met de felheid van je berichten waarin je aangeeft sommige mensen geen zwangerschap te gunnen. Dat is wel hel erg hard, maar terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat het ook hard is dat ik geen blijdschap voel omdat m'n beste vriendin weer zwanger is. Maar toch vind ik dat niet helemaal vergelijkbaar. Ik denk dat jij ook zo heftig in je emoties zit, misschien bedoelen we uiteindelijk allemaal wel hetzelfde, namelijk dat dit alles zoveel pijn doet en de wens zo enorm groot is. Zo heftig dat we soms niet goed kunnen verwoorden wat we bedoelen. Ik lees ook in je berichten hoop op een goede gezondheid en daarmee succes op een zwangerschap. Hou dat vast he? Ik vind jou wat dat betreft soms positiever dan mezelf...
@vivanoordje: zooo meid ik vind jouw berichten ook echt zo heftig en zo verdrietig! Wat wel vrij snel in me op kwam toen ik alles las (heb op Terschelling wel steeds meegelezen, lang leve wifi, of juist niet...) is dat ik het idee heb dat hoe meer je met een man doorgaat en doorvraagt en praat over zijn gevoel, hoe meer de man dichtklapt en niet meer weet hoe hij zijn emoties moet verwoorden. Dit sluit misschien een beetje aan bij crunchy die aangaf dat je zijn woorden misshcien niet al te letterlijk moet nemen. Ik merk dat soms bij m'n vriend ook: wij kunnen soms in hele heftige discussies belanden (nou ja, ik ben dan eigenlijk degene die maar blijft ratelen en steeds verdrietiger wordt) en ik stel hem dan steeds meer vragen en drijf hem eigenlijk een hoek in, en wat er dan gebeurt is dat hij zegt steeds meer te gaan twijfelen aan ' alles' , en dat hij het ' ook allemaal niet weet' en niet weet of hij wel kinderen wil, en als we/ik dan doorgaan dan gaat het zo ver dat de relatie ongeveer over is aan het einde. Dus ik stop nu op een bepaald moment maar met ruziemaken en discussieren want we komen er toch niet uit. En niet dat dat goed is hoor, dat frustreert me soms ook enorm. Maar aan de andere kant probeer ik ook maar voor me te houden: zo lang m'n vriend niet zegt dat het het niet goed gaat , gaat het gewoon goed! (ja even twee keer lezen, het is een beetje ingewikkeld). Hij is gewoon zo anders dan ik en ik zou willen dat hij 100 keer per dag zegt hoe leuk en fijn alles is maar dat doet hij gewoon niet. Dus als het goed is, dan hoor ik hem niet. Zoiets. Nou ja niet dat dat vergelijkbaar is met jouw situatie, maar goed... Wanneer is jullie eerste gesprek met de therapeut?
@prinsesje ik heb je factuur ontvangen en zal 'm asap betalen.
@iui thuis: ik denk dat dat anders heet want inderdaad IUI is echt het zaad inbrengen in de baarmoeder. Misschien als we zo'n rietje thuishadden dat ik het dan wel zou kunnen doen..maar in principe is IUI iets wat in het zh gedaan wordt.
@druifjes: sjeeemig nog zo'n heftig verhaal...Och meid een dikke en wat goed dat je hulp zoekt. Is het ook zo dat hormonen hierbij nog meespelen in de heftigheid van alles? Zegmaar de kraamtranen, of een soort postnatale depressie? Hoe is het nu met je colitis?
@crunchy ja jij bent gewoon een lekkere mazzelkont en het is je gegund. Geen idee wat er vroeger allemaal gebeurd is maar dat maakt ook geen fluit uit, ik vind het heerlijk dat jij zo'n lekker leven hebt en dat het net Z goed gaat en dat je zo'n mooi huis hebt en een leuke vent, en humor, ook leuk .
@cahuita ik heb ook geen keuze hoor, wat betreft behandelingen. Vind het ook zo apart dat er bij jou nu weer een samenlevingstest gedaan wordt terwijl ' mijn' zh daar echt geen waarde aan hecht. Zou jij nog eens willen vragen hoe ze daar bij jouw zh tegenaan kijken, dat er zo verschillend mee omgegaan wordt? Fijn dat de hsg goed was. En wat positief dat de arts denkt dat IUI niet nodig is! Dat geeft hoop! Pffff ik wou dat ik dat bericht kreeg..../had gekregen....
@veerle: ben je er uitgekomen wat betreft het badkamermeubel?
Zo is het toch een heeeel verhaal geworden! Al 10 uur geweest en nog geen fluit gedaan....
dag allemaal!
eerst even over mezelf: heb een heerlijk weekend gehad op Terschelling. Het was koud maar prachtig weer, heb lekkere warme oorwarmers gekocht (geweldige dingen zijn dat toch!) en we hebben veel gefietst, heerlijk gegeten en gedronken en naar twee films geweest in het kader van de Terschellinger filmdagen: departures en the kids are allright. Het gekke was dat ik van departures niet warm of koud werd terwijl ik me echt wel realiseerde dat het een heftige emotionele filom is, m'n vriend moest zelfs een traantje wegpinken. Ik heb het vermoeden dat ik m'n emoties even achter slot en grendel heb gezet, wat me op het volgende brengt: m'n beste vriendin, die dus weer zwanger is. Heb er veel over nagedacht, en dan met name hoe ik er mee om wil gaan. Het is gewoon een f&*cking moeilijke situatie want ik voel pijn als ik aan haar denk en geen blijdschap. De pijn wil ik uiteraard niet voelen en de blijdschap wel. Maar dat lukt nu even niet. Dus heb besloten dat ik even minder contact met haar zoek. We hadden bijvoorbeeld voor as donderdag een etentje met een andere vriendin gepland maar ik heb afgezegd. Dat viel erg verkeerd, maar het is even niet anders. Ik hoop op begrip en zo niet, dan weet ik het ook even niet meer. Ik vind het heel heel erg dat ik geen blijdschap voor haar voel, en alleen maar pijn voel door m'n beste vriendin. Dat gegeven knaagt echt heel erg. Maar ik ga er van uit dat het minder gaat worden en voor the time being moet ik even een juiste modus vinden om er me om te gaan. Dat is dan maar even zo. Ik voel helaas nog steeds boosheid, neem het haar bijna kwalijk dat ze zo snel weer zwanger is terwijl ze weet hoe dat voor mij moet zijn, terwijl ik tegelijkertijd weet dat dat een belachelijke gedachte is, want het is hun leven en ik zou precies hetzelfde hebben gedaan. Nou ja hier laat ik het maar even bij voor wat betreft dit ' nieuws' .
Ben weer met prikken begonnen, doe het nu zelf en ben helemaal trots dat dat me zo gemakkelijk af gaat! Elke avond 83 eenheden puregon, ik jas het er zo in, kijk er gewoon naar uit elke avond, haha! Donderdagochtend heb ik weer een echo om te bekijken hoeveel eitjes er rijpen.
Nu even wat reacties op de verhalen hier:
@leoni: er is al veel over geschreven: ten eerste: ook ik lees de pijn en wanhoop en verdriet in je berichten. Ik begrijp veel van je gevoel zo ontzettend goed en wil je laten weten dat je echt echt echt niet de enige bent! Laten we zeggen: gedeelde smart is halve smart, ok?? De zwangeren om je heen, het gevoel alleen te staan, het niet kunnen regelen van dit alles, ik leef zo met je mee. Wel heb ik ook een klein beetje mnoeite met de felheid van je berichten waarin je aangeeft sommige mensen geen zwangerschap te gunnen. Dat is wel hel erg hard, maar terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat het ook hard is dat ik geen blijdschap voel omdat m'n beste vriendin weer zwanger is. Maar toch vind ik dat niet helemaal vergelijkbaar. Ik denk dat jij ook zo heftig in je emoties zit, misschien bedoelen we uiteindelijk allemaal wel hetzelfde, namelijk dat dit alles zoveel pijn doet en de wens zo enorm groot is. Zo heftig dat we soms niet goed kunnen verwoorden wat we bedoelen. Ik lees ook in je berichten hoop op een goede gezondheid en daarmee succes op een zwangerschap. Hou dat vast he? Ik vind jou wat dat betreft soms positiever dan mezelf...
@vivanoordje: zooo meid ik vind jouw berichten ook echt zo heftig en zo verdrietig! Wat wel vrij snel in me op kwam toen ik alles las (heb op Terschelling wel steeds meegelezen, lang leve wifi, of juist niet...) is dat ik het idee heb dat hoe meer je met een man doorgaat en doorvraagt en praat over zijn gevoel, hoe meer de man dichtklapt en niet meer weet hoe hij zijn emoties moet verwoorden. Dit sluit misschien een beetje aan bij crunchy die aangaf dat je zijn woorden misshcien niet al te letterlijk moet nemen. Ik merk dat soms bij m'n vriend ook: wij kunnen soms in hele heftige discussies belanden (nou ja, ik ben dan eigenlijk degene die maar blijft ratelen en steeds verdrietiger wordt) en ik stel hem dan steeds meer vragen en drijf hem eigenlijk een hoek in, en wat er dan gebeurt is dat hij zegt steeds meer te gaan twijfelen aan ' alles' , en dat hij het ' ook allemaal niet weet' en niet weet of hij wel kinderen wil, en als we/ik dan doorgaan dan gaat het zo ver dat de relatie ongeveer over is aan het einde. Dus ik stop nu op een bepaald moment maar met ruziemaken en discussieren want we komen er toch niet uit. En niet dat dat goed is hoor, dat frustreert me soms ook enorm. Maar aan de andere kant probeer ik ook maar voor me te houden: zo lang m'n vriend niet zegt dat het het niet goed gaat , gaat het gewoon goed! (ja even twee keer lezen, het is een beetje ingewikkeld). Hij is gewoon zo anders dan ik en ik zou willen dat hij 100 keer per dag zegt hoe leuk en fijn alles is maar dat doet hij gewoon niet. Dus als het goed is, dan hoor ik hem niet. Zoiets. Nou ja niet dat dat vergelijkbaar is met jouw situatie, maar goed... Wanneer is jullie eerste gesprek met de therapeut?
@prinsesje ik heb je factuur ontvangen en zal 'm asap betalen.
@iui thuis: ik denk dat dat anders heet want inderdaad IUI is echt het zaad inbrengen in de baarmoeder. Misschien als we zo'n rietje thuishadden dat ik het dan wel zou kunnen doen..maar in principe is IUI iets wat in het zh gedaan wordt.
@druifjes: sjeeemig nog zo'n heftig verhaal...Och meid een dikke en wat goed dat je hulp zoekt. Is het ook zo dat hormonen hierbij nog meespelen in de heftigheid van alles? Zegmaar de kraamtranen, of een soort postnatale depressie? Hoe is het nu met je colitis?
@crunchy ja jij bent gewoon een lekkere mazzelkont en het is je gegund. Geen idee wat er vroeger allemaal gebeurd is maar dat maakt ook geen fluit uit, ik vind het heerlijk dat jij zo'n lekker leven hebt en dat het net Z goed gaat en dat je zo'n mooi huis hebt en een leuke vent, en humor, ook leuk .
@cahuita ik heb ook geen keuze hoor, wat betreft behandelingen. Vind het ook zo apart dat er bij jou nu weer een samenlevingstest gedaan wordt terwijl ' mijn' zh daar echt geen waarde aan hecht. Zou jij nog eens willen vragen hoe ze daar bij jouw zh tegenaan kijken, dat er zo verschillend mee omgegaan wordt? Fijn dat de hsg goed was. En wat positief dat de arts denkt dat IUI niet nodig is! Dat geeft hoop! Pffff ik wou dat ik dat bericht kreeg..../had gekregen....
@veerle: ben je er uitgekomen wat betreft het badkamermeubel?
Zo is het toch een heeeel verhaal geworden! Al 10 uur geweest en nog geen fluit gedaan....
dag allemaal!
dinsdag 15 november 2011 om 10:29
Zo, nu nog even het verhaal dat ik dus al een paar dagen wilde posten maar niet meer zo goed durf. Hier gaat alles eigenlijk heel goed. Daniel doet het super, mijn baan is leuk en al hebben man en ik nog steeds onze downs (als we moe zijn of als hij weer eens probeert te stoppen met roken) het gaat echt al weer stukken beter dan een aantal weken geleden. Maar 2 weken geleden hadden we wat vrienden te eten en toen ging het over kerst tradities en ineens was ik heel verdrietig. De enige traditie die ik kon bedenken was er een waar mijn echte moeder nogal een rol in speelt en dat kwam even hard binnen. Ik had ergens verwacht dat het makkelijk zou zijn om gewoon weer verder te gaan nadat de deur nu echt definitief dicht is maar het speelt echt weer enorm op, en daar baal ik van want het ging zo goed. Zo goed dat ik dacht dat ik voorzichtig wel weer contact kon proberen en dat ik er niet van van de kaart zou raken als het niets zou worden. Zo, heb ik mezelf even goed voor de gek gehouden. Ben boos omdat het me zoveel doet, enorm verdrietig (kennelijk ben ik als dochter dus echt niet de moeite waard (zo voelt het in ieder geval)). Heb echt enorm veel moeite met die nieuwe afwijzing en weet niet zo goed hoe ik dat nu weer een plek moet geven. Richt me veel op D maar merk dat het in mijn achterhoofd speelt (ben bijvoorbeeld constant aan het googlen hoe je aan een kindje merkt dat hij zich goed hecht, want als hij dat doet dan maak ik misschien inderdaad wel niet dezelfde fouten als mijn moeder (manlief en mijn vader blijven dat tegen me zeggen, maar vind het heel moeilijk om dat voor waar aan te nemen).
Nou ja, beetje warrig verhaal. Ga nu mijn mannetje uit zijn bed vissen.
Nou ja, beetje warrig verhaal. Ga nu mijn mannetje uit zijn bed vissen.
dinsdag 15 november 2011 om 11:10
Hee KaGe ik vind het een beetje lastig je verhaal helemaal te plaatsen maar als je het niet erg vindt stel ik nog een paar vragen: ik weet niet helemaal precies meer wat er aan de hand is in de relatie met je moeder. Sorry dat ik dat vergeten ben... Maar blijkbaar realiseer je je voorzichtig weer dat de band met je moeder niet goed is en dat komt exra hard aan nu je je zelf zo lekker voelt met Daniel, in je relatie, met de feestdagen voor de deur? Welke nieuwe afwijzing heb je gehad? Heb je contact met haar gezocht en heeft ze de deur dichtgegooid? Vertel...als je wilt...
dinsdag 15 november 2011 om 11:59
Hai allemaal,
Ik zal ook even een duit in het zakje komen doen. Wat een heftige periode maakt iedereen door.
Ook bij ons is de rust gelukkig weer wedergekeerd na een ruzie-achtige periode van 2 weken. Alleen bij ons is het geen stille, slopende ruzie. Ik weet precies wat mijn vriend parten speelt en als we dat oplossen dan is het weer goed. Mijn vriend heeft er moeite mee dat de frequentie van sex omlaag gaat. En zoals jullie ook allemaal zeggen, hoe langer je het niet doet, hoe moeilijker het is. Dat gebeurt bij ons dus al na 2 weken geen sex. Hij wordt chagerijnig, maar zegt niet wat hij op zijn hart heeft. Ik weet het wel, maar "vergeet" er wat aan te doen. Nou dat wordt een wisselwerking. Ik loop naakt door het huis, hij reageert er niet op. Hij komt uit de douche en ik trek net het bed recht, waardoor hij denkt dat ik geen zin heb. Maar ik doe dat gewoon automatisch (alsof je op een opgemaakt bed geen sex kunt hebben). Hij loopt dan weer te mokken en in die sfeer lukt het natuurlijk helemaal niet. We krijgen dan ruzie over van alles. Allemaal kleine dingen zoals over met welke collega's in wordfeud speel. Nou dan komt er een goed moment om wel sex te hebben (N. slaapt) en dan is het ijs weer gebroken. We praten er dan nog over bij een wijntje en dan is het weer goed. Verder zijn er in de familiesfeer nog steeds vervelende dingen aan de hand. Niet leuk.
Met N. gaat het wel goed gelukkig. Hij heeft alleen een soort huiduitslag op zijn gezichtje gehad. We dachten eerst waterpokken, omdat een ander babietje dat ook had, maar dat was het niet. De huisarts dacht toen ook waterpokken, dus die heeft ons niet doorgestuurd naar een dermatoloog. Nu trekt het heel langzaam weg, maar we zullen nooit weten wat het was.
Volgens het CB vallen de symptomen nergens onder.
Hij is wel een hele gezonde, sterke jongen. Hij weegt 8170 gram en is 69 cm en hij moet nog 6 maanden worden. Hij heeft 2 tandjes en gaat nu beginnen met zitten.
Jongens, het gaat zo snel.
Leonie, wat verdrietig dat je je zo voelt en dat je het niet kunt stoppen. Ik heb het gevoel dat je met KS er goed over zou kunnen praten.
KS goed om te lezen dat het met jou nu weer wat beter gaat in deze emotional rollercoaster. Heerlijk dat je het zo naar je zin had op Terschelling.
Ik vind trouwens dat jullie allemaal zo goed kunnen duiden en verwoorden wat je voelt. Ik heb dat helemaal niet zo. Ik ben niet zo van de diepgang merk ik. Ik ben heel rationeel en sta er eigenlijk nooit zo bij stil hoe mijn geestelijke gesteldheid is. Ik heb ook nog nooit over welke therapie dan ook nagedacht.
Zoals Vivanoordje ook, eigenlijk heb je geen therapie meer nodig, je lijkt al precies de vinger op de zere plek te kunnen leggen. Ik ben daar veel te nuchter voor.
Ik ben ook zo'n persoon wie alles aan lijkt te komen waaien, maar misschien neem ik gewoon wel met minder genoegen.
Nou iedereen een virtuele hart onder de riem.
Ik zal ook even een duit in het zakje komen doen. Wat een heftige periode maakt iedereen door.
Ook bij ons is de rust gelukkig weer wedergekeerd na een ruzie-achtige periode van 2 weken. Alleen bij ons is het geen stille, slopende ruzie. Ik weet precies wat mijn vriend parten speelt en als we dat oplossen dan is het weer goed. Mijn vriend heeft er moeite mee dat de frequentie van sex omlaag gaat. En zoals jullie ook allemaal zeggen, hoe langer je het niet doet, hoe moeilijker het is. Dat gebeurt bij ons dus al na 2 weken geen sex. Hij wordt chagerijnig, maar zegt niet wat hij op zijn hart heeft. Ik weet het wel, maar "vergeet" er wat aan te doen. Nou dat wordt een wisselwerking. Ik loop naakt door het huis, hij reageert er niet op. Hij komt uit de douche en ik trek net het bed recht, waardoor hij denkt dat ik geen zin heb. Maar ik doe dat gewoon automatisch (alsof je op een opgemaakt bed geen sex kunt hebben). Hij loopt dan weer te mokken en in die sfeer lukt het natuurlijk helemaal niet. We krijgen dan ruzie over van alles. Allemaal kleine dingen zoals over met welke collega's in wordfeud speel. Nou dan komt er een goed moment om wel sex te hebben (N. slaapt) en dan is het ijs weer gebroken. We praten er dan nog over bij een wijntje en dan is het weer goed. Verder zijn er in de familiesfeer nog steeds vervelende dingen aan de hand. Niet leuk.
Met N. gaat het wel goed gelukkig. Hij heeft alleen een soort huiduitslag op zijn gezichtje gehad. We dachten eerst waterpokken, omdat een ander babietje dat ook had, maar dat was het niet. De huisarts dacht toen ook waterpokken, dus die heeft ons niet doorgestuurd naar een dermatoloog. Nu trekt het heel langzaam weg, maar we zullen nooit weten wat het was.
Volgens het CB vallen de symptomen nergens onder.
Hij is wel een hele gezonde, sterke jongen. Hij weegt 8170 gram en is 69 cm en hij moet nog 6 maanden worden. Hij heeft 2 tandjes en gaat nu beginnen met zitten.
Jongens, het gaat zo snel.
Leonie, wat verdrietig dat je je zo voelt en dat je het niet kunt stoppen. Ik heb het gevoel dat je met KS er goed over zou kunnen praten.
KS goed om te lezen dat het met jou nu weer wat beter gaat in deze emotional rollercoaster. Heerlijk dat je het zo naar je zin had op Terschelling.
Ik vind trouwens dat jullie allemaal zo goed kunnen duiden en verwoorden wat je voelt. Ik heb dat helemaal niet zo. Ik ben niet zo van de diepgang merk ik. Ik ben heel rationeel en sta er eigenlijk nooit zo bij stil hoe mijn geestelijke gesteldheid is. Ik heb ook nog nooit over welke therapie dan ook nagedacht.
Zoals Vivanoordje ook, eigenlijk heb je geen therapie meer nodig, je lijkt al precies de vinger op de zere plek te kunnen leggen. Ik ben daar veel te nuchter voor.
Ik ben ook zo'n persoon wie alles aan lijkt te komen waaien, maar misschien neem ik gewoon wel met minder genoegen.
Nou iedereen een virtuele hart onder de riem.
dinsdag 15 november 2011 om 13:52
Hoi meiden,
Poeh, ik wilde vanmorgen al reageren maar had niet genoeg tijd. De berichten van Leonie houden me al twee dagen bezig. Ik begrijp natuurlijk heel goed dat er wordt geschreven vanuit een gevoel/gemoedstoestand! Maar ik heb, net als Kage, moeite met de felheid in je berichten, Leonie. Wat natuurlijk niet inhoud dat je geen recht hebt op die gevoelens!! Maar ik denk , weet wel zeker, dat je nooit helemaal bij een ander in de keuken kunt kijken en dus wat wat een ander voelt. Het niet gunnen vind ik echt iets heel ergs, ook omdat ik me er niet in kan verplaatsen. Daarbij schrik ik ook van het feit dat je zegt alles in je leven op te willen geven voor een kind. Ook dat zal op opmerking zijn vanuit een gemoedstoestand, hoop ik! Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je dat echt meent. Zou je werkelijk je ouders, broers/zussen, familie, gezondheid , huis willen opgeven voor een kind? De kans bestaat nog steeds dat je geen kinderen krijgt, en dan? Poeh, ik heb er echt moeite mee.
@ks, leuke fotos van terschelling. Fijn dat je hebt genoten! Die samenlevingstest, geen idee. Mss vw de antistoffen van vriend? Hoewel de gyn daar gisteren ook weer laconiek over deed. Ik zal het eens vragen de volgende keer.
@Kage, wat erg dat je je zo voelt om je moeder.... En je bezorgdheid om het hechten van je kindje, zo herkenbaar!
@viev, moeilijk. hoorde een soortgelijk verhaal vandaag op mn werk. Lijkt vaak te gebeuren wanneer er babies komen. heftig. Denk er ook vaak aan , stel dat. (ja, ik denk te veel na).
Nee, ik slik geen prednison meer sinds een week. Gisteren mn hormonen opgehaald, Nu afwachten tot ik ongesteld word. Oh, ik geloof er niks van dat er bij ons geen iui oid aan te pas gaan komen hoor. Ik zie de komende 3 maanden niet echt een zwangerschap voor me.
Fijne dag, sterkte met alles iedereen!!
Poeh, ik wilde vanmorgen al reageren maar had niet genoeg tijd. De berichten van Leonie houden me al twee dagen bezig. Ik begrijp natuurlijk heel goed dat er wordt geschreven vanuit een gevoel/gemoedstoestand! Maar ik heb, net als Kage, moeite met de felheid in je berichten, Leonie. Wat natuurlijk niet inhoud dat je geen recht hebt op die gevoelens!! Maar ik denk , weet wel zeker, dat je nooit helemaal bij een ander in de keuken kunt kijken en dus wat wat een ander voelt. Het niet gunnen vind ik echt iets heel ergs, ook omdat ik me er niet in kan verplaatsen. Daarbij schrik ik ook van het feit dat je zegt alles in je leven op te willen geven voor een kind. Ook dat zal op opmerking zijn vanuit een gemoedstoestand, hoop ik! Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je dat echt meent. Zou je werkelijk je ouders, broers/zussen, familie, gezondheid , huis willen opgeven voor een kind? De kans bestaat nog steeds dat je geen kinderen krijgt, en dan? Poeh, ik heb er echt moeite mee.
@ks, leuke fotos van terschelling. Fijn dat je hebt genoten! Die samenlevingstest, geen idee. Mss vw de antistoffen van vriend? Hoewel de gyn daar gisteren ook weer laconiek over deed. Ik zal het eens vragen de volgende keer.
@Kage, wat erg dat je je zo voelt om je moeder.... En je bezorgdheid om het hechten van je kindje, zo herkenbaar!
@viev, moeilijk. hoorde een soortgelijk verhaal vandaag op mn werk. Lijkt vaak te gebeuren wanneer er babies komen. heftig. Denk er ook vaak aan , stel dat. (ja, ik denk te veel na).
Nee, ik slik geen prednison meer sinds een week. Gisteren mn hormonen opgehaald, Nu afwachten tot ik ongesteld word. Oh, ik geloof er niks van dat er bij ons geen iui oid aan te pas gaan komen hoor. Ik zie de komende 3 maanden niet echt een zwangerschap voor me.
Fijne dag, sterkte met alles iedereen!!
dinsdag 15 november 2011 om 14:09
Hi KS: geen probleem hoor die vragen. Ik heb toen ik 13 was het contact met mijn moeder verbroken. Die band was op zijn zachts gezegd niet zo goed. Maar in de loop van de tijd en toen er hier over zelf kinderen gedacht werd ging ik me toch afvragen of ik misschien dingen had gezien die er niet waren of dat we allebei genoeg verandert waren om weer contact te kunnen hebben. Dus toen hebben we elkaar weer een paar keer gezien, maar nadat ik op een vraag van haar om binnen 2 weken 2 keer langs te komen aangaf dat het toch wel wat snel ging en dat wij ook wel even een beetje tijd met zijn 3-tjes wilde om aan het nieuwe gezinsleven te wennen (Daniel was toen nog geen 6 weken oud) heeft zij besloten dat ze er niet mee kon leven dat ik niet onmiddelijk stond te juichen. En toen was het weer klaar, heeft veel meer pijn gedaan dan ik dacht. ENige positieve is wel dat mijn man nu inziet waar ik al die jaren moeite mee heb gehad. Hij heeft heel lang gedacht dat ik het misschien wel overdreef en had medelijden met haar, dat is nu helemaal weg en dat is wel fijn. Hij neemt me nu echt serieus en snapt mijn emoties ook een stuk beter.
Kan je het nu iets beter plaatsen? Had hier er trouwens niet veel over verteld hoor dus niet zo gek dat er geen belletje ging rinkelen. En anders, vraag maar raak. Is misschien ook wel goed want vind het moeilijk om er uit mezelf iets over te zeggen maar moet het wel op de een of andere manier een beetje los zien te gaan laten.
Kan je het nu iets beter plaatsen? Had hier er trouwens niet veel over verteld hoor dus niet zo gek dat er geen belletje ging rinkelen. En anders, vraag maar raak. Is misschien ook wel goed want vind het moeilijk om er uit mezelf iets over te zeggen maar moet het wel op de een of andere manier een beetje los zien te gaan laten.
dinsdag 15 november 2011 om 14:31
Oja KaGe nu ik het zo lees gaat er een klein belletje rinkelen maar inderdaad, je hebt er destijds niet heel veel over geschreven wat natuurlijk prima is, vertel vooral wat je zelf wilt.
Hoe kan het dat jullie destijds het contact hebben verbroken? Dat is echt een heftige keuze geweest zeg, terwijl ik nooit zal zeggen dat ik het me niet kan voorstellen. Er kan zoveel gebeuren en emoties kunnen zo heftig worden dat ik snap dat breuken in families plaatsvinden. Is helaas ooj bij mijn vader in de familie gebeurd en bij m'n moeder ook maar dat is na het overlijden van m'n oma weer beter dan ooit geworden (raar maar waar...oma had een groot aandeel in de breuk..).
Mis je je moeder? Of laat ik het anders stellen: mis je een moeder? Een oma voor je zoontje? Dat zou ik me namelijk wel voor kunnen stellen. Je moeder leeft nog, dus ze zou er voor jou/voor jullie kunnen zijn. Moeilijk allemaal hoor. Ik bedoel, je moet er wel een goed gevoel bij hebben en energie van krijgen en dat is nu zeker niet het geval als ik je verhaal lees. Heb je trouwens nog een vader? Ook dat weet ik even niet meer....
Cahuita goed dat je met de prednison gestopt bent! Ik heb er niet veel verstand van maar dat is niet echt een fijn goedje he. Heb jij al weer iets meer energie dan een paar dagen geleden? ag op fb dat je knallende koppijn had vanochtend....bah!
wat betreft Leoni: ik denk dat de felheid in haar berichten ook een soort onmacht is, verdriet, niet weten hoe om te moeten gaan met de klote-situatie waar ze/we in zitten. Misschien moeten we proberen daar een klein beetje doorheen te lezen. Maar ik begrijp dat dat heel lastig is. We moeten denk ik in ieder geval proberen het ons niet te persoonlijk aan te trekken.
Ik vind ook wel eens dat het anderen allemaal maar aan komt waaien hoor. Zoals bij m'n vriendin. Ik hoop dan zelfs soms wel eens dat er iets misgaat bij hen, met de verkoop van het huis, of de nieuwe baan, of financieel. Heel stom en kinderachtig maar ik denk dat de geest zo werkt, soms... Alhoewel, de geest van m'n vriend niet. Die begrijpt er soms helemaal niets van en begrijpt serieus niet dat ik niet ' gewoon blij' kan zijn met de nieuwe zwangerschap... Mannen....
Hoe kan het dat jullie destijds het contact hebben verbroken? Dat is echt een heftige keuze geweest zeg, terwijl ik nooit zal zeggen dat ik het me niet kan voorstellen. Er kan zoveel gebeuren en emoties kunnen zo heftig worden dat ik snap dat breuken in families plaatsvinden. Is helaas ooj bij mijn vader in de familie gebeurd en bij m'n moeder ook maar dat is na het overlijden van m'n oma weer beter dan ooit geworden (raar maar waar...oma had een groot aandeel in de breuk..).
Mis je je moeder? Of laat ik het anders stellen: mis je een moeder? Een oma voor je zoontje? Dat zou ik me namelijk wel voor kunnen stellen. Je moeder leeft nog, dus ze zou er voor jou/voor jullie kunnen zijn. Moeilijk allemaal hoor. Ik bedoel, je moet er wel een goed gevoel bij hebben en energie van krijgen en dat is nu zeker niet het geval als ik je verhaal lees. Heb je trouwens nog een vader? Ook dat weet ik even niet meer....
Cahuita goed dat je met de prednison gestopt bent! Ik heb er niet veel verstand van maar dat is niet echt een fijn goedje he. Heb jij al weer iets meer energie dan een paar dagen geleden? ag op fb dat je knallende koppijn had vanochtend....bah!
wat betreft Leoni: ik denk dat de felheid in haar berichten ook een soort onmacht is, verdriet, niet weten hoe om te moeten gaan met de klote-situatie waar ze/we in zitten. Misschien moeten we proberen daar een klein beetje doorheen te lezen. Maar ik begrijp dat dat heel lastig is. We moeten denk ik in ieder geval proberen het ons niet te persoonlijk aan te trekken.
Ik vind ook wel eens dat het anderen allemaal maar aan komt waaien hoor. Zoals bij m'n vriendin. Ik hoop dan zelfs soms wel eens dat er iets misgaat bij hen, met de verkoop van het huis, of de nieuwe baan, of financieel. Heel stom en kinderachtig maar ik denk dat de geest zo werkt, soms... Alhoewel, de geest van m'n vriend niet. Die begrijpt er soms helemaal niets van en begrijpt serieus niet dat ik niet ' gewoon blij' kan zijn met de nieuwe zwangerschap... Mannen....
dinsdag 15 november 2011 om 15:31
@Kage: Je had het over de binding met je zoon. Nou, daarom wilde ik naar de psych. Maar dat komt omdat ik er zo weinig voor haar was/ben. Omdat ik er de kracht niet voor had. Op die momenten wilde ik liever nu geen babytje. Ik was ook bang dat ze dat zou voelen en de binding niet goed zou zijn. Ook het consultatiebureau zat maar te zeggen dat ik minimaal zoveel en zovaak G moet vasthouden etc. Mn huisarts zei dat dat met die binding wel goed komt. Ze, in jou geval hij, voelt toch wel dat je van hem houdt. Merk nu ook dat wanneer ik tegen haar praat ze gelijk lacht en bij mn man niet (minder snel). Terwijl hij haar juist verzorgt. Ze zeggen ook wel eens dat alles wat je dwars zit je tegen je baby moet vertellen.Dat doe ik dus ook....wat mn gevoelens zijn etc, ik vertel het haar allemaal....misschien dwaas, maar misschien ook niet.
Over de reactie van Leoinie. Ik begrijp wel dat ze dat kan zeggen en denken. Op papier komt het alleen veel harder over dan anders. Maar er iets voor opgeven om een kind te krijgen? Nee, nu ik deze ziekte heb gekregen in de zwangerschap en ik zou dat van te voren geweten hebben? Dan weet ik niet of ik op dat moment wel zwanger had willen worden. Je moet uitkijken met wat je zegt wat je er voor over hebt...dat kun je niet weten van te voren...
Over de reactie van Leoinie. Ik begrijp wel dat ze dat kan zeggen en denken. Op papier komt het alleen veel harder over dan anders. Maar er iets voor opgeven om een kind te krijgen? Nee, nu ik deze ziekte heb gekregen in de zwangerschap en ik zou dat van te voren geweten hebben? Dan weet ik niet of ik op dat moment wel zwanger had willen worden. Je moet uitkijken met wat je zegt wat je er voor over hebt...dat kun je niet weten van te voren...
dinsdag 15 november 2011 om 17:15
Hi KS: Ik mis geen moeder. Ik heb gelukkig een hele lieve (stief) moeder die altijd voor me klaar staat en een geweldige oma is voor D. Mijn vader leeft gelukkig ook nog en met hem heb ik een onwijs goede band (hij was huisvader vroeger, mijn moeder werkte fulltime).
Hoe het zo is gekomen, lastig om in een paar zinnen uit te leggen maar de kern is dat zij vind dat haar kinderen er zijn voor haar, zij ziet mij niet als individu zeg maar maar als het ware als nu eenmaal noodzakelijk als je een goede moeder wilt zijn. Om de situatie een beetje idee te geven. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was en toen is er een co-ouderschap regeling gemaakt. Ik kon daar niet goed tegen (elke week een ander huis, nergens helemaal thuis horen) en wilde dus na ongeveer een jaar bij mijn vader wonen en dan een keer in de 3 weken een weekend naar mijn moeder. Haar reactie hierop was dat ik minimaal elke 2 weken een weekend moest komen of anders maar niet.
Druifjes: Heftig hoor, maar wat goed om te horen dat ze toch zo goed op je reageert. Maakt dat dan ook helemaal je dag of kan je er voorlopig nog niet echt iets mee?
Hoe het zo is gekomen, lastig om in een paar zinnen uit te leggen maar de kern is dat zij vind dat haar kinderen er zijn voor haar, zij ziet mij niet als individu zeg maar maar als het ware als nu eenmaal noodzakelijk als je een goede moeder wilt zijn. Om de situatie een beetje idee te geven. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was en toen is er een co-ouderschap regeling gemaakt. Ik kon daar niet goed tegen (elke week een ander huis, nergens helemaal thuis horen) en wilde dus na ongeveer een jaar bij mijn vader wonen en dan een keer in de 3 weken een weekend naar mijn moeder. Haar reactie hierop was dat ik minimaal elke 2 weken een weekend moest komen of anders maar niet.
Druifjes: Heftig hoor, maar wat goed om te horen dat ze toch zo goed op je reageert. Maakt dat dan ook helemaal je dag of kan je er voorlopig nog niet echt iets mee?
dinsdag 15 november 2011 om 18:05
Ben het eens met Ks. Niemand moet zich opmerkingen en uitingen persoonlijk aantrekken. Soms komen dingen harder over dan ze bedoeld zijn. Door onmacht, verdriet, onbegrip, ...
Ook als alles goed gaat: schrijven mag toch. Zowiezo gaat het bij iedereen met ups en downs. Relatie, niet zwanger, moeilijke nachten, gezondheid, ...
Als ik me minder voel kan ik me soms wel beter voelen door een positief verhaal te lezen. Ik vermoed dat ik niet de enige ben.
Bij mij draait het nu al een tijd niet rond zwanger worden. Ook al 4 maand geen kans. Ik ben er echt niet meer mee bezig ook. Weet zelfs niet meer of ik kinderen wil. Anderzijds moet ik wel iets beslissen. De vleesboom groeit door, de cysten blijven komen, straks is het te laat. Maar momenteel ervaar ik het gemis niet. Misschien ook doordat ik er al meer dan 3 jaar mee bezig ben.
Iedereen: , allemaal voor andere dingen.
Ook als alles goed gaat: schrijven mag toch. Zowiezo gaat het bij iedereen met ups en downs. Relatie, niet zwanger, moeilijke nachten, gezondheid, ...
Als ik me minder voel kan ik me soms wel beter voelen door een positief verhaal te lezen. Ik vermoed dat ik niet de enige ben.
Bij mij draait het nu al een tijd niet rond zwanger worden. Ook al 4 maand geen kans. Ik ben er echt niet meer mee bezig ook. Weet zelfs niet meer of ik kinderen wil. Anderzijds moet ik wel iets beslissen. De vleesboom groeit door, de cysten blijven komen, straks is het te laat. Maar momenteel ervaar ik het gemis niet. Misschien ook doordat ik er al meer dan 3 jaar mee bezig ben.
Iedereen: , allemaal voor andere dingen.
dinsdag 15 november 2011 om 19:44
He meiden, wat is het ineens druk hier! Ik denk ook, om nog maar even door te gaan op de discussie, dat je gewoon je hart even wilde luchten Leoni, en dingen misschien scherper hebt gezegd dan bedoeld. Aan de andere kant: als je het zo voelt, dan voel je het zo, zo simpel is het dan ook weer. Maar misschien helpt het om manieren te verzinnen waardoor je dat heftige gevoel misschien wat kunt dempen en in perspectief kunt plaatsen.
KaGe, ik herinner me dat je over je moeder hebt geschreven toen zij op kraamvisite kwam bij D. Toen was dat ook heel heftig. Poeh, wat een moeilijke situatie. Ze is en blijft toch je moeder en natuurlijk had je het heel graag anders gezien. Hoelang is je vader met je stiefmoeder? Hebben jullie met hun geen rituelen? En zou het wat zijn om die in te voeren, misschien als nieuwe start nu met D. erbij? Ik zeg maar wat hoor, en weet dat je hoe dan ook moet leven met een groot verdriet, al zal dat verdriet soms groter zijn dan een andere keer. Gek is dat, als je het omdraait, het is toch niet voor te stellen dat je later geen contact meer hebt met je eigen kind?? Ik heb een wat oudere collega die ook heel lang geen contact heeft gehad met haar beide dochters, en kleinkinderen, en dat vind ik ook zo heftig! Wat moet er gebeuren wil het zover komen denk je dan. Nou, heel wat dus, erg verdrietig en ik hoop dat je het weer een beetje een plekje kunt geven KaGe. Ligt de bal nu weer helemaal bij je moeder of heb je er zelf ook geen zin meer in?
Druifjes, en KaGe trouwens, kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over de binding als je zelf niet zoveel voor je kindje kunt doen of zelf een slechte band met je moeder hebt. Ik vind het goed van je dat je veel tegen G. praat! Als ik me verdrietig voel vertel ik dat ook wel eens tegen Sofie, gewoon omdat ik geen toneel wil spelen en dichtbij haar wil zijn. Ik denk dat als je genoeg liefde voor je kindje voelt, je kindje dit altijd zal voelen en de binding goed is. Alleen het horen van je stem is al superfijn! Maar ja, veel liever zou je je kindje vol energie knuffelen en met haar spelen, maar dat gaat nu eenmaal niet. Ben heel benieuwd wat er uit de therapie komt, wat is het eigenlijk voor therapie?
KS: ik snap dat het zo kut voelt om geen zin te hebben om je beste vriendin te zien omdat ze zwanger is. Maar ik vind het ook weer heel knap van je dat je daar zo open over bent, want ik denk dat veel mensen zich daar heel erg voor zouden schamen. En je voelt het wel zo! Ik denk dat de eerste boosheid vanzelf wel weer zakt, al zal het, zolang je zelf niet zwanger wordt, blijven steken natuurlijk. Het is ook maar gewoon even zoals het is en vind het knap dat je zo dichtbij je gevoel blijft staan. En stoer dat je nu zelf spuit!!
Veerle: je klinkt zo nuchter over het niet zwanger worden! Hoe doe je dat? Voel je het echt zo of wil je het zo voelen? Niet om je iets aan te praten hoor, maar ben gewoon benieuwd hoe dat bij jou werkt. Dat je als iets niet lukt gewoon je horizon verbreedt en voor iets anders gaat. Of dat je je gevoel gewoon goed kunt negeren. Ik vind het iig zo fijn voor je dat je huisje steeds meer af is en dat het toch weer wat gezelliger is met je vriend!
Leuk om ook weer wat van jou te horen Kaar! Grappig dat je dat zegt, dat je niet zo heel diep nadenkt en het daarom ook wat 'makkelijker' hebt. Ik ben ervan overtuigd dat we het onszelf soms ook moeilijk maken met wat we allemaal willen en hoe we dat dan willen en hoe we dat vooral niet willen. Dus wat dat betreft zou je wel eens gelijk kunnen hebben!
KaGe, ik herinner me dat je over je moeder hebt geschreven toen zij op kraamvisite kwam bij D. Toen was dat ook heel heftig. Poeh, wat een moeilijke situatie. Ze is en blijft toch je moeder en natuurlijk had je het heel graag anders gezien. Hoelang is je vader met je stiefmoeder? Hebben jullie met hun geen rituelen? En zou het wat zijn om die in te voeren, misschien als nieuwe start nu met D. erbij? Ik zeg maar wat hoor, en weet dat je hoe dan ook moet leven met een groot verdriet, al zal dat verdriet soms groter zijn dan een andere keer. Gek is dat, als je het omdraait, het is toch niet voor te stellen dat je later geen contact meer hebt met je eigen kind?? Ik heb een wat oudere collega die ook heel lang geen contact heeft gehad met haar beide dochters, en kleinkinderen, en dat vind ik ook zo heftig! Wat moet er gebeuren wil het zover komen denk je dan. Nou, heel wat dus, erg verdrietig en ik hoop dat je het weer een beetje een plekje kunt geven KaGe. Ligt de bal nu weer helemaal bij je moeder of heb je er zelf ook geen zin meer in?
Druifjes, en KaGe trouwens, kan me voorstellen dat je je zorgen maakt over de binding als je zelf niet zoveel voor je kindje kunt doen of zelf een slechte band met je moeder hebt. Ik vind het goed van je dat je veel tegen G. praat! Als ik me verdrietig voel vertel ik dat ook wel eens tegen Sofie, gewoon omdat ik geen toneel wil spelen en dichtbij haar wil zijn. Ik denk dat als je genoeg liefde voor je kindje voelt, je kindje dit altijd zal voelen en de binding goed is. Alleen het horen van je stem is al superfijn! Maar ja, veel liever zou je je kindje vol energie knuffelen en met haar spelen, maar dat gaat nu eenmaal niet. Ben heel benieuwd wat er uit de therapie komt, wat is het eigenlijk voor therapie?
KS: ik snap dat het zo kut voelt om geen zin te hebben om je beste vriendin te zien omdat ze zwanger is. Maar ik vind het ook weer heel knap van je dat je daar zo open over bent, want ik denk dat veel mensen zich daar heel erg voor zouden schamen. En je voelt het wel zo! Ik denk dat de eerste boosheid vanzelf wel weer zakt, al zal het, zolang je zelf niet zwanger wordt, blijven steken natuurlijk. Het is ook maar gewoon even zoals het is en vind het knap dat je zo dichtbij je gevoel blijft staan. En stoer dat je nu zelf spuit!!
Veerle: je klinkt zo nuchter over het niet zwanger worden! Hoe doe je dat? Voel je het echt zo of wil je het zo voelen? Niet om je iets aan te praten hoor, maar ben gewoon benieuwd hoe dat bij jou werkt. Dat je als iets niet lukt gewoon je horizon verbreedt en voor iets anders gaat. Of dat je je gevoel gewoon goed kunt negeren. Ik vind het iig zo fijn voor je dat je huisje steeds meer af is en dat het toch weer wat gezelliger is met je vriend!
Leuk om ook weer wat van jou te horen Kaar! Grappig dat je dat zegt, dat je niet zo heel diep nadenkt en het daarom ook wat 'makkelijker' hebt. Ik ben ervan overtuigd dat we het onszelf soms ook moeilijk maken met wat we allemaal willen en hoe we dat dan willen en hoe we dat vooral niet willen. Dus wat dat betreft zou je wel eens gelijk kunnen hebben!
dinsdag 15 november 2011 om 19:55
Tja, ik voel me zelf vooral heel verward, alsof alles er nu uitkomt. KS, wat je zegt over dat praten, ik denk dat ik dat veel te laat ben gaan doen. Ik voel me eigenlijk al heel lang ongelukkig maar ben er tot voor kort nooit over begonnen. En als ik er dan over begon, dan deed hij er vervolgens niets mee en begon ik maar niet nog een keer over. Nu is die koek wel een beetje op en ben ik gewoon te verdrietig om het nog te kunnen maskeren. Ik wil het niet eens meer! Dus nee, ik denk niet dat ik hem in een hoek drijf, maar ja, dat denk ik zelf en ik weet niet hoe hij daarover denkt. Dat hoor ik dan wel in de therapie, want misschien voelt hij het wel heel anders natuurlijk. Gisteren was ik zo aan het twijfelen over mezelf maar toen gebeurden er weer een paar dingen en nu denk ik: nee, ik moet dat bij hem laten. Voorbeeldjes: als ik vroeg naar bed wil of al in bed lig als hij thuis komt wil hij het liefst dat ik het licht aanlaat tot hij in bed komt. Gisteren had ik daar echt geen zin in (kan dan echt niet slapen en ben nu gewoon zo verschrikkelijk moe). Dus nadat we heel even hadden gekletst toen hij thuis kwam heb ik het licht uit gedaan en ben gaan slapen. Toen hij een half uur daarna in bed kwam wilde hij weer kletsen en lezen maar ik had daar dus echt geen zin in, hij maakte me wakker! En dan is hij zo verbolgen, vind me ongezellig, terwijl ik m'n slaap hard nodig heb en hij zelf ook eerder naar bed had gekund! Andersom geeft hij me juist vaak een schuldgevoel als ik wat later naar bed ga, daar moet hij altijd een opmerking over maken, en dan kan ik eigenlijk niet meer echt genieten van de dingen die ik dan aan het doen ben. Nog een voorbeeldje: vrijdag heb ik dus lekker biertjes gedronken en hij blééf daar maar over door mekkeren, hoeveel ik dan had gedronken en dat het zo bijzonder is dat ik nu weer zoveel kan drinken, etc. etc. Zo de nadruk leggen op die biertjes (hij drinkt tegenwoordig bijna niets meer), alsof ik een klein kind ben dat stiekem teveel gedronken heeft. Hij doet dan niet streng ofzo, eerder verbaasd, maar toch geeft het zo'n raar gevoel! En toen hij dat gisteren weer zo deed met dat naar bed gaan bedacht ik me dat het voor mij zo wel heel moeilijk is om m'n eigen ritme en m'n eigen dingen te blijven houden als ik met hem ben. Want hij vindt er altijd wel iets van en heeft altijd een soort van gelijk. En dat soort dingen besef ik me nu en ik vind het gewoon even zo moeilijk! Misschien klinkt dit voor jullie belachelijk, maar zo gaat het al heel lang, van die kleine, subtiele dingetjes, waardoor ik steeds meer van mezelf ben kwijt geraakt (ben er dus ook gevoelig voor). Altijd onder het mom van lief zijn, maar ondertussen... Zou zo graag een manier willen leren hoe hiermee om te gaan, heb ook geen zin om daarover te ruzieën, maar toch, er zit iets raars in onze relatie, in hoe hij met mij omgaat, maar ik kan mijn vinger er gewoon niet goed opleggen! Belangrijkste blijft voor mij trouwens dat hij totaal geen zin heeft om dingen met mij te doen, dat doet nog steeds zoveel pijn. Nou, nu houd ik erover op, moest het weer even van me afschrijven hoor!
Dikke kus voor iedereen!
Dikke kus voor iedereen!
dinsdag 15 november 2011 om 21:02
Momenteel voel ik me echt zo. Ik zou ergens liever dat enorme verlangen naar een kind voelen, dan zou ik ervoor kunnen gaan. Maar ik heb dat nu niet. Heb dat al eerder gehad en dan kwam het daarna wel weer terug. Maar wat als ik toch naar het fertiliteitscentrum ga en het moedergevoel komt niet terug?
Viva: die kleine dingen die zich opstapelen zijn vaak nog het ergste. Ik hoop dat je er zelf niet aan onderdoor gaat.
Door het willen praten in bed toont hij toch wel dat hij je nodig heeft? Of zie ik dat verkeerd?
Wanneer starten jullie met relatietherapie?
Slaapwel!
Viva: die kleine dingen die zich opstapelen zijn vaak nog het ergste. Ik hoop dat je er zelf niet aan onderdoor gaat.
Door het willen praten in bed toont hij toch wel dat hij je nodig heeft? Of zie ik dat verkeerd?
Wanneer starten jullie met relatietherapie?
Slaapwel!
dinsdag 15 november 2011 om 22:35
Veerle, ik zou toch heengaan, je kunt altijd nog terug. Wil je vriend nu dan wel? Die had daar eerst toch moeite mee?
En ja, vriend laat op zijn manier ook wel zien dat hij van me houdt (oa door ineens heel veel in huis te doen). Ik vond net een brief dat hij me heeft geschreven toen het even uit was tussen ons, zo'n jaar of 3 geleden. Het was toen ook even heel moeilijk tussen ons en hij schreef me dat hij besefte hoe hij me had ingeperkt met zijn jaloezie en onzekerheid en dat hij nooit helemaal aanwezig was. Het was zo'n mooie, lieve brief, de liefde spat ervan af, en wat hij schrijft over de dingen in hem, tja, daar zou hij nu nog steeds over kunnen schrijven. Damn, wat heeft hij een issues, echt waar, het voelt alsof ik erin verstrikt ben. Maar die liefde... die zit nog ergens, dat weet ik zeker en ik hoop zo dat hij écht met zichzelf aan de slag gaat, deze issues nu eens écht gaat oplossen. Hij schreef ook dat hij het zo erg vond wat hij me had aangedaan, mijn vrijheid had ingeperkt, wegliep en niet communiceerde als het moeilijk werd, en ja, dat is allemaal wat ik nu ook voel. Pfff... volgende week dinsdag hebben we de eerste sessie, moeten allebei ook een heel formulier invullen, dus goed om alles nog eens goed te overdenken, ook voor hem!
En ja, vriend laat op zijn manier ook wel zien dat hij van me houdt (oa door ineens heel veel in huis te doen). Ik vond net een brief dat hij me heeft geschreven toen het even uit was tussen ons, zo'n jaar of 3 geleden. Het was toen ook even heel moeilijk tussen ons en hij schreef me dat hij besefte hoe hij me had ingeperkt met zijn jaloezie en onzekerheid en dat hij nooit helemaal aanwezig was. Het was zo'n mooie, lieve brief, de liefde spat ervan af, en wat hij schrijft over de dingen in hem, tja, daar zou hij nu nog steeds over kunnen schrijven. Damn, wat heeft hij een issues, echt waar, het voelt alsof ik erin verstrikt ben. Maar die liefde... die zit nog ergens, dat weet ik zeker en ik hoop zo dat hij écht met zichzelf aan de slag gaat, deze issues nu eens écht gaat oplossen. Hij schreef ook dat hij het zo erg vond wat hij me had aangedaan, mijn vrijheid had ingeperkt, wegliep en niet communiceerde als het moeilijk werd, en ja, dat is allemaal wat ik nu ook voel. Pfff... volgende week dinsdag hebben we de eerste sessie, moeten allebei ook een heel formulier invullen, dus goed om alles nog eens goed te overdenken, ook voor hem!
woensdag 16 november 2011 om 07:36
Hoi Viev! Even kort berichtje (sorry, jullie zijn inmiddels niet anders gewend van mij - ik voel mij een beetje een parasiet op het forum - wel meelezen, weinig schrijven.... :o( ) maar ik ken noch jou noch je vriend goed genoeg om er natuurlijk écht wat over te kunnen zeggen. Maar ergens in de verte doet het me denken aan de relatie van een hele goede vriendin van mij. Zij is écht een voorbeeld van een vrouw die wordt beschreven in 'als hij maar gelukkig is'. Nu verwacht ik op basis van je posts dat het absoluut niet die heftigheid is als in het boek tussen jullie twee, maar wellicht kun je er wat dingetjes uithalen die je helpen om met deze situatie om te gaan? Als je het googled of opzoekt op bol.com kom je het wel tegen. En een relatie is er zolang er genoeg liefde is. En of de liefde genoeg is, dat bepaal alleen jijzelf! Daar heeft zelfs hij, gek genoeg, helemaal niets mee te maken! Sterkte meis, wat een kak tijd zo voor je!
Leonie, ik voel je helemaal maar helaas maakt het ons niet sneller zwanger!
KS: mijn vriendinnen jongen hier ook om de haverklap. Bij mij geld ook: een baby is prima, een zwangere buik vind ik heel moeilijk... lastig he? ZUllen we afspreken dat we hier later, met onze eigen baby's in de armen heel hartelijk om zullen lachen? Pinkyswear?
Ik moet maandag de 28e worden geopereerd en dan kan het zijn dat ik 6 weken met krukken moet lopen en dat betekent dat ik er de 10e niet bij kan zijn :o(. (of iemand moet me willen komen ophalen )... Maar dat weet ik de 28e 's avonds . Verder druk met nieuwe baan, is best wennen, zoveel in Amsterdam maar heb ik heel veel zin in! Het is een heel umheimlig en bezwaard gevoel om het werk over gedragen te krijgen omdat die man boventallig is verklaard. (hij heeft mij een jaar geleden zelf nog afgewezen voor een functie en nu kom ik zijn werk overnemen, zo voelt dat echt) Die boventalligheid en de manier waarop met het oude team is omgegaan is allemaal op een vreselijke onsjieke manier gedaan als ik het mag geloven en dat stemt me allerminst vrolijk en trots. Voelt als soort broodroof terwijl ik, behalve dan door het assessment komen, er natuurlijk niets aan kan doen. pfoe.... organisatieveranderingen, blegh. Een lijnmanagementfunctie, dat is denk ik niet aan mij besteed!
Leonie, ik voel je helemaal maar helaas maakt het ons niet sneller zwanger!
KS: mijn vriendinnen jongen hier ook om de haverklap. Bij mij geld ook: een baby is prima, een zwangere buik vind ik heel moeilijk... lastig he? ZUllen we afspreken dat we hier later, met onze eigen baby's in de armen heel hartelijk om zullen lachen? Pinkyswear?
Ik moet maandag de 28e worden geopereerd en dan kan het zijn dat ik 6 weken met krukken moet lopen en dat betekent dat ik er de 10e niet bij kan zijn :o(. (of iemand moet me willen komen ophalen )... Maar dat weet ik de 28e 's avonds . Verder druk met nieuwe baan, is best wennen, zoveel in Amsterdam maar heb ik heel veel zin in! Het is een heel umheimlig en bezwaard gevoel om het werk over gedragen te krijgen omdat die man boventallig is verklaard. (hij heeft mij een jaar geleden zelf nog afgewezen voor een functie en nu kom ik zijn werk overnemen, zo voelt dat echt) Die boventalligheid en de manier waarop met het oude team is omgegaan is allemaal op een vreselijke onsjieke manier gedaan als ik het mag geloven en dat stemt me allerminst vrolijk en trots. Voelt als soort broodroof terwijl ik, behalve dan door het assessment komen, er natuurlijk niets aan kan doen. pfoe.... organisatieveranderingen, blegh. Een lijnmanagementfunctie, dat is denk ik niet aan mij besteed!
woensdag 16 november 2011 om 09:55
He Lottie, wat een vervelende binnenkomer, kan me voorstellen dat dat helemaal niet fijn voelt! Maar ja, zoals je het zelf al schrijft: jij kunt er niets aan doeen. Wat ik wel gek vind: waarom zijn er mensen boventallig verklaard en worden er wel nieuwe mensen aangenomen? (zelfs met dure assesments...)
Wat een lief berichtje trouwens, tranen in m'n ogen. M'n vriend kan met droge ogen vragen: 'is er iets?' als ik verdrietig en een beetje afstandelijk ben. JA, er is iets!!! Hij lijkt al bijna vergeten te zijn wat er allemaal speelt, en ik kan gewoon aan niets anders meer denken. Gelukkig heb ik genoeg afleiding, maar dat is afleiding van het Grote Ding in mijn leven. Ik zou willen dat ik het even naast mee neer kon leggen, maar dat kan ik niet, ergens ook maar gelukkig, want ik kan niet gewoon doorleven alsof er niets aan de hand is. Nou, ga zo lekker naar vriendin en daarna voor m'n werk naar 'voorleesservice', kinderen uit de buurt waarin ik werk met een taalachterstand worden dan voorgelezen door studenten, erg leuk project, ga even kijken, want wij hebben dit georganiseerd. Is wel m'n vrije dag maar no problemo! Lottie, ik ga het boek trouwens eens bekijken, dank voor de tip!! X Oh ja, en heftige operatie!!!
Wat een lief berichtje trouwens, tranen in m'n ogen. M'n vriend kan met droge ogen vragen: 'is er iets?' als ik verdrietig en een beetje afstandelijk ben. JA, er is iets!!! Hij lijkt al bijna vergeten te zijn wat er allemaal speelt, en ik kan gewoon aan niets anders meer denken. Gelukkig heb ik genoeg afleiding, maar dat is afleiding van het Grote Ding in mijn leven. Ik zou willen dat ik het even naast mee neer kon leggen, maar dat kan ik niet, ergens ook maar gelukkig, want ik kan niet gewoon doorleven alsof er niets aan de hand is. Nou, ga zo lekker naar vriendin en daarna voor m'n werk naar 'voorleesservice', kinderen uit de buurt waarin ik werk met een taalachterstand worden dan voorgelezen door studenten, erg leuk project, ga even kijken, want wij hebben dit georganiseerd. Is wel m'n vrije dag maar no problemo! Lottie, ik ga het boek trouwens eens bekijken, dank voor de tip!! X Oh ja, en heftige operatie!!!
