Zwanger
alle pijlers
Ouders zijn niet betrokken bij mijn zwangerschap
woensdag 27 juni 2012 om 11:52
Hallo,
Ik ben momenteel 30 weken zwanger en zit ergens mee. Mijn ouders zijn niet heel betrokken bij de zwangerschap. Dit raakt me enorm. Mijn ouders zijn nooit echt hartelijk en warm geweest maar op een of andere manier kan ik er nu ik zelf moeder word zo moeilijk mee omgaan. Het doet zo'n pijn.
Mijn ouders staan wel altijd klaar in de zin van als er bijvoorbeeld een klusje geklaard moet worden en ik vraag dat, dan doen ze dat meteen. Daar ben ik ook heel dankbaar om maar met blijdschap of verdriet kan ik niet bij hen terecht. Het is nooit echt gezellig/warm etc. Ook vroeger met mijn broer was het nooit een gezellig warm gezin. Altijd strijd, gesnauw, ruzie etc.
Onlangs ben ik op vakantie geweest met mijn man, een laatste keer met zijn tweetjes, en dat is hen in het verkeerde keelgat geschoten. Hoe dom ik wel niet kon zijn om mijn zwangerschap op het spel te zetten door op vakantie te gaan. (nu is het zo dat ik en mijn man een heel hectische periode achter ons hebben liggen en wij een mooie aanbieding voor een zonvakantie hadden gevonden en die hadden geboekt omdat we hier beide heel erg aan toe waren. We hebben heerlijk genoten en uitgerust op deze vakantie dus ik zie niet in wat ik verkeerd gedaan zou hebben door zwanger op vakantie te gaan. Daarnaast hebben we op vakantie gaan besproken met de gyneacoloog en die vond het juist het goede moemnt om te gaan, zeker gezien de hectiek in ons leven waarvan zij op de hoogte is).
Zwanger worden was voor mij niet vanzelfsprekend ivm vervroegde overgang maar na een tijdje medische molen ben ik tegen alle verwachtingen in toch op de natuurlijke weg zwanger geraakt. De zwangerschap verloopt heel goed dus daar ben ik dolgelukkig mee.
Ik ben een aantal keer achter elkaar mijn baan kwijt geraakt en momenteel zit het bedrijf waar ik werk ook in een faillisement dus waarschijnlijk ben ik weer mijn baan kwijt. Mijn man is ook onlangs zijn baan kwijt geraakt. We hebben 2 huizen. Het oude huis krijgen we nog niet verkocht dus al met al is het financieel best pittig. (Voor die vakantie hadden we een extraatje op zij liggen trouwens en als het financieel echt niet had gekund, hadden we zeker ook niet gegaan) Nu komt op het bericht dat ik mijn baan kwijt zal raken ook maar een lauwe reactie van mijn ouders. Normaal gesproken zijn het erge paniekzaaiers maar sinds het vakantie incident is er nog meer koude in de lucht. Ik belde gisteren met de mededeling dat het bedrijf failliet is en toen werde er op een gegeven moment egzeg dat ik maar kort antwoorde. Heb aangegeven dat ik niet echt heel happy was dus moeilijk heel vrolijk kon doen.
'S middags moest ik een boodschap doen. Mijn ouders wonen daar tegenover dus ik parkeerde daar en toen wenkte ze mij binnen te komen. Ik kreeg hoop en dacht dat het om mijn baanverhaal ging. Bleek er een vriendin te zijn die mijn zwnagere buik wilde zien. Met deze vriendin is besproken dat ze mij zo dom vinden dat ik op vakantie ben geweest en deze vrouw staat nogal negatief in het leven dus gaf ik aan dat ik nu even geen trek had in haar. Dat viel dus ookw eer verkeerd. Je zou denken , leuk dan hefet ze toch interesse maar dat is enkel voor de buitenwereld. Toen wij terug kwamen van vakantie is er niet gevraagd hoe de vakantie was of we genoten hadden. Niet gevraagd hoe het met de zwangerschap gaat. Dat ik zo goed gegroeit was etc.
Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Ik zou het zo graag anders zien maar zit dat er in? Volgens mijn man zal het nooit het droomplaatje worden dat ik in mijn hoofd heb omdat het dat al 35 jaar niet is.
Nu zou ik graag tips van jullie willen. Wat zouden jullie doen. Hoe zouden jullie dit aanpakken of juist naast je neer proberen te leggen.
Mijn ouders vonden het dom dat ik op vakantie ging ivm mijn zwangerschap maar realiseren zich totaal niet dat hun gedrag mij zo veel stress oplevert dat dat meer kwaad kan dan die 10 dagen vakantie. Vrees echter wel dat dit niet bespreekbaar met hen is. Ze willen nogal graag gelijk hebben en als ze dat niet krijgen dan nog liever ruzie.
Ik hoop dat het verhaal niet al te warrig is. Wil zo veel schrijven
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik ben momenteel 30 weken zwanger en zit ergens mee. Mijn ouders zijn niet heel betrokken bij de zwangerschap. Dit raakt me enorm. Mijn ouders zijn nooit echt hartelijk en warm geweest maar op een of andere manier kan ik er nu ik zelf moeder word zo moeilijk mee omgaan. Het doet zo'n pijn.
Mijn ouders staan wel altijd klaar in de zin van als er bijvoorbeeld een klusje geklaard moet worden en ik vraag dat, dan doen ze dat meteen. Daar ben ik ook heel dankbaar om maar met blijdschap of verdriet kan ik niet bij hen terecht. Het is nooit echt gezellig/warm etc. Ook vroeger met mijn broer was het nooit een gezellig warm gezin. Altijd strijd, gesnauw, ruzie etc.
Onlangs ben ik op vakantie geweest met mijn man, een laatste keer met zijn tweetjes, en dat is hen in het verkeerde keelgat geschoten. Hoe dom ik wel niet kon zijn om mijn zwangerschap op het spel te zetten door op vakantie te gaan. (nu is het zo dat ik en mijn man een heel hectische periode achter ons hebben liggen en wij een mooie aanbieding voor een zonvakantie hadden gevonden en die hadden geboekt omdat we hier beide heel erg aan toe waren. We hebben heerlijk genoten en uitgerust op deze vakantie dus ik zie niet in wat ik verkeerd gedaan zou hebben door zwanger op vakantie te gaan. Daarnaast hebben we op vakantie gaan besproken met de gyneacoloog en die vond het juist het goede moemnt om te gaan, zeker gezien de hectiek in ons leven waarvan zij op de hoogte is).
Zwanger worden was voor mij niet vanzelfsprekend ivm vervroegde overgang maar na een tijdje medische molen ben ik tegen alle verwachtingen in toch op de natuurlijke weg zwanger geraakt. De zwangerschap verloopt heel goed dus daar ben ik dolgelukkig mee.
Ik ben een aantal keer achter elkaar mijn baan kwijt geraakt en momenteel zit het bedrijf waar ik werk ook in een faillisement dus waarschijnlijk ben ik weer mijn baan kwijt. Mijn man is ook onlangs zijn baan kwijt geraakt. We hebben 2 huizen. Het oude huis krijgen we nog niet verkocht dus al met al is het financieel best pittig. (Voor die vakantie hadden we een extraatje op zij liggen trouwens en als het financieel echt niet had gekund, hadden we zeker ook niet gegaan) Nu komt op het bericht dat ik mijn baan kwijt zal raken ook maar een lauwe reactie van mijn ouders. Normaal gesproken zijn het erge paniekzaaiers maar sinds het vakantie incident is er nog meer koude in de lucht. Ik belde gisteren met de mededeling dat het bedrijf failliet is en toen werde er op een gegeven moment egzeg dat ik maar kort antwoorde. Heb aangegeven dat ik niet echt heel happy was dus moeilijk heel vrolijk kon doen.
'S middags moest ik een boodschap doen. Mijn ouders wonen daar tegenover dus ik parkeerde daar en toen wenkte ze mij binnen te komen. Ik kreeg hoop en dacht dat het om mijn baanverhaal ging. Bleek er een vriendin te zijn die mijn zwnagere buik wilde zien. Met deze vriendin is besproken dat ze mij zo dom vinden dat ik op vakantie ben geweest en deze vrouw staat nogal negatief in het leven dus gaf ik aan dat ik nu even geen trek had in haar. Dat viel dus ookw eer verkeerd. Je zou denken , leuk dan hefet ze toch interesse maar dat is enkel voor de buitenwereld. Toen wij terug kwamen van vakantie is er niet gevraagd hoe de vakantie was of we genoten hadden. Niet gevraagd hoe het met de zwangerschap gaat. Dat ik zo goed gegroeit was etc.
Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Ik zou het zo graag anders zien maar zit dat er in? Volgens mijn man zal het nooit het droomplaatje worden dat ik in mijn hoofd heb omdat het dat al 35 jaar niet is.
Nu zou ik graag tips van jullie willen. Wat zouden jullie doen. Hoe zouden jullie dit aanpakken of juist naast je neer proberen te leggen.
Mijn ouders vonden het dom dat ik op vakantie ging ivm mijn zwangerschap maar realiseren zich totaal niet dat hun gedrag mij zo veel stress oplevert dat dat meer kwaad kan dan die 10 dagen vakantie. Vrees echter wel dat dit niet bespreekbaar met hen is. Ze willen nogal graag gelijk hebben en als ze dat niet krijgen dan nog liever ruzie.
Ik hoop dat het verhaal niet al te warrig is. Wil zo veel schrijven
Alvast bedankt voor jullie reacties!
woensdag 27 juni 2012 om 13:36
Je ouders zijn zoals ze zijn, en op hun beurt weer produkt van hun opvoeding. Je kunt ze niet veranderen, maar jezelf wel. Behoed jezelf voor eenzelfde opvoeding van jou naar je kind toe. Dat is het enige dat je kunt doen.
Richt je op je zwangerschap en kijk uit naar je kind. Je moet je ouders loslaten. Laat hun gedrag los, of als je dat niet kunt, neem afstand van ze. Of leer het los te laten.
Heb je nog leuke schoonouders die wel meelevend zijn? dan richt je daar op!
Ik heb nu een man die geen familie heeft. Daarvoor had ik iemand die een hele leuke familie had. Waar dingen konden gaan zoals het hoort: leuk, meelevend, ontspannen etc. Dingen die ik bij mijn eigen familie miste. Ik was dan ook wel eens jaloers op mijn toenmalige partner, maar tegelijk profiteerde ik van de ongecompliceerdheid van zijn familie, want wat ik dan thuis niet had, had ik daar tenminste dan nog.
Ik hoop dat jouw zwangerschap voorspoedig zal verlopen en dat je een gezond kind op de wereld zult zetten. Dat is het belangrijkste.
Richt je op je zwangerschap en kijk uit naar je kind. Je moet je ouders loslaten. Laat hun gedrag los, of als je dat niet kunt, neem afstand van ze. Of leer het los te laten.
Heb je nog leuke schoonouders die wel meelevend zijn? dan richt je daar op!
Ik heb nu een man die geen familie heeft. Daarvoor had ik iemand die een hele leuke familie had. Waar dingen konden gaan zoals het hoort: leuk, meelevend, ontspannen etc. Dingen die ik bij mijn eigen familie miste. Ik was dan ook wel eens jaloers op mijn toenmalige partner, maar tegelijk profiteerde ik van de ongecompliceerdheid van zijn familie, want wat ik dan thuis niet had, had ik daar tenminste dan nog.
Ik hoop dat jouw zwangerschap voorspoedig zal verlopen en dat je een gezond kind op de wereld zult zetten. Dat is het belangrijkste.
woensdag 27 juni 2012 om 13:36
Linda
Wat je vooral wél kunt doen is zorgen dat je dit doorbreekt: dus wel communiceren met je kinderen, wel veel knuffelen en juist wel contact met opa en oma toestaan. Zoals gezegd moet je oppassen met 'verwachtingen'. Die leiden zo vaak tot teleurstellingen. Misschien worden ze meer de doe-opa en oma. Samen naar het bos enzo. Dat kan ook heel leuk zijn.
Wat je vooral wél kunt doen is zorgen dat je dit doorbreekt: dus wel communiceren met je kinderen, wel veel knuffelen en juist wel contact met opa en oma toestaan. Zoals gezegd moet je oppassen met 'verwachtingen'. Die leiden zo vaak tot teleurstellingen. Misschien worden ze meer de doe-opa en oma. Samen naar het bos enzo. Dat kan ook heel leuk zijn.
woensdag 27 juni 2012 om 13:39
Alleen focussen op eigenschappen die je leuk vindt (iedereen heeft wel een positieve eigenschap bijvoorbeeld goed koken) en verder geen intimiteit bij hen zoeken die er niet is, omdat je jezelf dan telkens weer pijn doet. Misschien helpt het door je voor te stellen dat het kinderen zijn. Alles wat kinderen zeggen, ook al is het raak, doet immers veel minder pijn, omdat het onvolmaakte wezens zijn die nog moeten groeien. Je kan er zelfs om lachen. In zekere zin zijn je ouders ook niet helemaal goed gegroeid.
In het kort: probeer te verhinderen dat je jezelf telkens pijn doet, en geen eisen aan ze stellen, dan gaan ze ook veel meer van je houden.
Jij zou het immers ook niet fijn vinden als je kind telkens teleurgesteld in jou is.
In het kort: probeer te verhinderen dat je jezelf telkens pijn doet, en geen eisen aan ze stellen, dan gaan ze ook veel meer van je houden.
Jij zou het immers ook niet fijn vinden als je kind telkens teleurgesteld in jou is.
it's a big club and you ain't in it
woensdag 27 juni 2012 om 14:32
Bloemetje: klopt dat ik er erg mee bezig ben. Ik ben nogal een gevoelig typje. Niet in de zin dat ik om alles jank maar ik ben zelf wel een familie mens en ben altijd wel heel erg bezig met mensenniet te kwetsen en hulpvaardig naar mensen toe. Denk dat de zwangerschap dit gevoel versterkt.
Iedereen benadrukt dit los te laten dus dat ga ik ook zeker proberen. Vind het alleen best moeilijk hoe je zo iets los laat.
Ik zeg maar zo "het bloed kruipt waar het niet gaan kan".
Natuurlijk hebben mijn ouders ook goede eigenschappen laten we dat voorop stellen. Ik wil hen ook niet helemaal zwart maken maar zoek een manier om hier zelf mee om te gaan.
De tip om het zelf anders te doen ga ik ook zeker proberen in de praktijk te brengen.
Iedereen benadrukt dit los te laten dus dat ga ik ook zeker proberen. Vind het alleen best moeilijk hoe je zo iets los laat.
Ik zeg maar zo "het bloed kruipt waar het niet gaan kan".
Natuurlijk hebben mijn ouders ook goede eigenschappen laten we dat voorop stellen. Ik wil hen ook niet helemaal zwart maken maar zoek een manier om hier zelf mee om te gaan.
De tip om het zelf anders te doen ga ik ook zeker proberen in de praktijk te brengen.
woensdag 27 juni 2012 om 14:50
Sterkte Linda! Ik vind het heel begrijpelijk dat je gehoopt/verwacht had dat je ouders op een leukere manier betrokken waren geweest bij je zwangerschap, zelfs als het contact nooit echt heel hartelijk is geweest. Je hoopt toch dat de komst van een kleinkind de band iets verbetert... Zeker omdat je dit bij anderen vaak wel ziet. Verder geen tips of adviezen, ik vind het heel logisch dat je hier moeite mee hebt.
woensdag 27 juni 2012 om 15:07
Vinden jullie het trouwens ook gek om als zwangere op (vlieg)vakantie te gaan? Moet er wel bij zeggen dat wij in onze hele jongen jaren heel veel hebben gereisd naar verre bestemmingen dus wij vinden en vlucht van 4,5 uur niet echt heel heftig.
Merkte dat in het vliegtuig mensen van mijn ouders hun generatie (bijna 70ers) het knap vonden dat ik nog op vakantie durfde. Zag wel een aantal andere zwangeren van mijn generatie. Het zal misschien ook wel een generatiekloof zijn.
Merkte dat in het vliegtuig mensen van mijn ouders hun generatie (bijna 70ers) het knap vonden dat ik nog op vakantie durfde. Zag wel een aantal andere zwangeren van mijn generatie. Het zal misschien ook wel een generatiekloof zijn.
woensdag 27 juni 2012 om 16:00
Ik denk dat het afhangt van hoe lang je zwanger bent. Ik vind het eigenlijk ook niet verstandig als je dat doet als je op z'n laatst loopt (en dan bedoel ik toch wel 8 maanden zwanger).
En het hangt er vanaf of de zwangerschap gecompliceerd verloopt of niet.
Maar wat jij deed is niets bijzonders, zovelen doen het.
En het hangt er vanaf of de zwangerschap gecompliceerd verloopt of niet.
Maar wat jij deed is niets bijzonders, zovelen doen het.
woensdag 27 juni 2012 om 16:17
Ik was toen 26 weken. Je mag tot 32 weken vliegen maar dat vond ik zelf te laat. Ik ben wel schildklierpatient waarvoor ik medicijnen slik maar buiten dat verloopt de zwangerschap echt heel goed. Heb nergens last van en ben alleen maar heel happy zwanger.
Als ik allerlei complicaties had, had ik het zelf nooit in mijn hoofd gehaald om weg te gaan nog niet naar Belgie hahaha.
Ik loop in het ziekenhuis omdat ik verminderd vruchtbaar ben en als je dan zwanger wordt mag je terug naar een gewone verloskundige maar ik ben schildklierpatient en daarom dus medisch gebleven.
Als ik allerlei complicaties had, had ik het zelf nooit in mijn hoofd gehaald om weg te gaan nog niet naar Belgie hahaha.
Ik loop in het ziekenhuis omdat ik verminderd vruchtbaar ben en als je dan zwanger wordt mag je terug naar een gewone verloskundige maar ik ben schildklierpatient en daarom dus medisch gebleven.
woensdag 27 juni 2012 om 16:55
Hè lieve Lin, ik wist ook niet dat dit allemaal speelde, getsie wat naar zeg!
Ik kan alleen maar aansluiten bij de adviezen,probeer je te richten op wat er wel is, en wat wel goed gaat. Je ouders zullen niet meer veranderen dus het ligt er nu vooral aan wat het met jou doet en hoeveel energie het jou kost. Hoe verdrietig en moeilijk dat ook is!
Mijn moeder is soms ook een rare, heb me daar best wel tegen verzet en problemen met haar gehad, irriteerde me snel etc, maar ik heb nu geaccepteerd dat wij allebei anders zijn en kan hierdoor veel beter met haar overweg. Mijn vader leeft helaas niet meer, dus ik heb alleen mijn moeder nog en wil niet alle energie kwijt zijn in onreeele verwachtingen...
Maar leuk is anders...
Dus van mij een dikke en hopelijk vind je een modus om er mee om te gaan en kan je straks jullie kindje alle liefde van de wereld geven!
Ik kan alleen maar aansluiten bij de adviezen,probeer je te richten op wat er wel is, en wat wel goed gaat. Je ouders zullen niet meer veranderen dus het ligt er nu vooral aan wat het met jou doet en hoeveel energie het jou kost. Hoe verdrietig en moeilijk dat ook is!
Mijn moeder is soms ook een rare, heb me daar best wel tegen verzet en problemen met haar gehad, irriteerde me snel etc, maar ik heb nu geaccepteerd dat wij allebei anders zijn en kan hierdoor veel beter met haar overweg. Mijn vader leeft helaas niet meer, dus ik heb alleen mijn moeder nog en wil niet alle energie kwijt zijn in onreeele verwachtingen...
Maar leuk is anders...
Dus van mij een dikke en hopelijk vind je een modus om er mee om te gaan en kan je straks jullie kindje alle liefde van de wereld geven!
