**Uitgerekend eind juli / begin augustus**

Yep en onze FB pagina is heeeeel gezellig!!!!



@hik: heb ik ook nog niet gevoeld. Harde buiken ook niet trouwens. Mijn buik is nog steeds lekker ontspannen, dus.. misschien krijg ik ze (harde buiken) wel niet? Harde buiken zijn eigenlijk toch ook een soort oefenweeën? Of vóórweeën?



@strijken: ik had begrepen dat je dat moest doen om de bacterien te doden. Tijdens de intake van de kraamzorg vertelde ze dat ze niet meer deden aan navelbandjes en dat je bv de hydrofielluiers moest strijken omdat die bij het naveltje komen en dus geen bacteriën mogen afgeven. Zelf vroeg ik mij dus af (toen ze al weg was) of ik dan ook de rompertjes moet strijken..

allereerst: Yukon, gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon!!!!

Ikben nu heel slecht in goed reageren op anderen, misschien heb ik Yukon al gefeliciteerd, maar goed....



FB: waar kan ik heen mailen???



Strijken????????????



Heb vandaag zwangerschapsfoto's laten maken...heb een (gekleed) voorproefje op FB staan (de rest was bloot, vind ik toch het mooist )

suusje, ik had je trouwens gevriend hier op het forum, volgens mij kan je me nu een pm sturen....

ccbloom, ik heb helaas geen idee hoe ik vrienden met jou wordt op viva, kan het ook niet vinden! Ben niet zo heel handig.

Het is dus het beste als je even een mail stuurt naar friendsquad @ hotmail. com als je daarin je facebook gegevens zet voeg ik jou toe als vriend, zodra wij dan vrienden zijn kan ik je lid maken van de groep en kunnen wij elkaar weer ontvrienden

Hoi, heb net gemaild, Suusje! Als je me niet kunt vinden, reply dan even met jouw naam en toenaam op FB dan vind ik jou wel...



Hou het weereens kort, zit op werk

heb je terug gemaild, want kan je niet vinden op Facebook!

Nu valt het topic toch een beetje stil.... UP!



Hier alles wel, we hebben gisteren een vloer gekregen op de bovenverdieping...echt mooi en al een stuk 'affer'

Hahaha wilde ik net typen! We hebben FB gevonden, het is hier gelijk stil



Een vloer doet zoveel hè CC, kijkt zo anders dan ineens.



Ik heb net eindelijk de witte was van vorige week (alleen maar babyspul) gestreken. Ben geloof ik 2 uur bezig geweest, dus dat belooft wat voor de rest morgen.

Morgen wil ik de roze gaan doen, en de overige kleuren kleertjes die ik vandaag heb gewassen.

Kamertje is zo goed als af geloof ik, dus zal straks even foto's op FB plaatsen.

En mn boxmatras is binnen gekomen, dus die gaat volgende week de kelder uit, dan kunnen de katten (en ok, ik ook) vast wennen.



Morgen alweer 34 weken, tijd vliegt echt!

Hi meiden!!

De laatste loodjes breken aan voor jullie... ik zie dat Yukon zelfs al bevallen is. Gefeliciteerd!!!

Ik wilde even komen vertellen dat ik weer zwanger ben... ik vind het doodeng, had het ook eigenlijk niet verwacht ofzo. Ik zou 18 februari uitgerekend zijn dus ik zit nog volop in de spannende weken, afwachten of het deze keer goed blijft gaan....

Ik hoop dat het goed met jullie, ik blijf jullie volgen hoor!

X Elys

He Elys, wat fijn! Van harte gefeliciteerd! Ik ga duimen voor je dat het deze keer helemaal goed gaat en dat jij in februari met een prachtige baby in je armen ligt.



Yukon: hoe gaat het nu bij jullie?

Hoi meiden,



Zojuist voor het eerst sinds 2 weken weer meegelezen. Wat lief al jullie reacties! Doet me goed. Ik hoop dat dit topic nog wel levend blijft, naast facebook. Wil tzt ook weten hoe het met jullie bevallingen etc verloopt, maar niet zo'n behoefte aan facebook.



Dit wordt even een ego-post, ik heb teveel gemist om op iedereen te reageren.



De eerste dagen/week was complete chaos. De kleine had het in het begin zwaar en niet alles ging in 1x goed. Dus dat was iedere keer schrikken, stress, tranen. Daarnaast hadden we nog geen naam... Ja, ik had een lijstje met een naam of 20, maar we wisten het gewoon niet. Binnen 3 dagen moet het kindje bij de gemeente aangegeven zijn, dus die tijd hebben we precies gebruikt! Uiteindelijk, met hulp van (schoon) ouders want wij waren niet helemaal in staat om beslissingen te nemen, hebben we 2 hele mooie namen uitgezocht en gekozen. De roepnaam is echt de dag ervoor ontstaan, en ik moest er even aan wennen, maar ik ben er nu heel blij mee . Verder is het kindje nog naar zijn opa vernoemd.



De dagen waren ongelooflijk druk. Er komt zoveel op je af! Iedere dag wel een aantal uur bij de kleine, daarnaast kwamen er lactatiekundigen en maatschappelijk werkers met ons praten (standaard procedure), willen de opa's en oma's komen kijken, naam verzinnen, papierwerk, geboortekaartjes, kolven etc etc. En dan wordt er ook nog gezegd dat je s middags moet gaan rusten/slapen. Nou serieus, daar was echt geen tijd voor.



De dag van de keizersnede was ik al direct begonnen met kolven, om het op gang te brengen. De kleine kan het nog niet drinken, maar krijgt het via een sonde binnen. Het heeft een paar dagen geduurd, maar inmiddels heb ik een flinke productie, meer dan hij op kan, dus dat is fijn. Ik ben het alleen redelijk zat. Het is tijdrovend en ik vind het best een gedoe. Maar dat is gewoon niet anders. Die dag van de keizersnede moest ik s morgens nog in bed blijven, werd mijn bed naar de kleine gereden en had ik nog een katheter in. Best makkelijk hoor, om geen drang te voelen om te moeten plassen. 's Middags ging die eruit en mocht ik weer zelf naar het toilet. Maar oh, wat een pijn deed die wond. Het was echt strompelen en zo min mogelijk bewegen in bed. Ik vind dat ik best wat kan hebben, maar ik heb echt de eerste week niet zonder pijnstillers gekund.



De dag na de keizersnede mocht ik weer wat gaan lopen. Ik herinner me dat ik dat bed gehang zo zat was, en naar de kleine wilde gaan kijken (= op andere afdeling in het ziekenhuis), dat ik s morgens vroeg op mn gemakje erheen ging lopen. Het ging heel langzaam en deed pijn, maar ik wilde zo graag. Daarna voor het eerst in 2 dagen douchen, en daar verlangde ik zo naar! Mijn vriend kwam me wel helpen, want ik kon niet overal bij en aankleden was vermoeiend en pijnlijk. Daarna nog wat rondgelopen, ik vond dat het allemaal wel moest kunnen, wilde niet toegeven aan de pijn en de wond. Tussen de middag kwam de klap natuurlijk. Ik liep veel te hard van stapel en de pijn nam maar toe en toe. De dagen erna heb ik het maar iets rustiger gedaan en me wat meer laten rijden in een rolstoel.



Op donderdag (vierde dag na bevalling) mocht/moest ik weer naar huis. Fijn natuurlijk om weer thuis te zijn, maar ook weer niet fijn, om zo ver van de kleine te zijn. Die middag zijn we geboortekaartjes gaan regelen. We hadden hier nog helemaal niets voor voorbereid en zijn naar de dichtstbijzijnde drukker gegaan. Die man was gelukkig vriendelijk en begripvol. Hij liet ons alle kaartjes zien die hij al besteld had voor andere mensen, zodat we mogelijk daar een keuze uit konden maken en de kaartjes de volgende dag al konden hebben. Gelukkig zat er 1 heel mooi kaartje tussen. Ik zou hem anders nooit uitgezocht hebben denk ik, maar het is een heel mooi kaartje. We krijgen er alleen maar positieve reacties op en we hadden ze de volgende dag al in huis!



De dag erna begon eigenlijk een nieuwe fase, omdat ik nu thuis was. We hebben nu een soort van ritme gevonden. 's Morgens vroeg ga ik naar het ziekenhuis. Ik ben daar dan tot het begin van de middag. Dit is een redelijk lange tijd, maar die heb je wel nodig. Ik begin daar met de 2e kolfbeurt van de dag, dan de kleine opfrissen, temperaturen, luier verschonen etc (ze laten je in het ziekenhuis zoveel mogelijk zelf doen). Daarna 1-2 uur buidelen. Buidelen wil zeggen dat de kleine dan de couveuse uit mag en je hem op schoot/borst mag nemen. Het huid op huid contact is erg belangrijk voor hem, en het buidelen mag ook niet te kort duren (minimaal 1 uur). Ik geniet erg van het buidelen en verzorgen van het kindje. Dat is toch het (enige) moment van de dag dat je contact met hem hebt! En s morgens vroeg is het op de afdeling nog lekker rustig, en kan ik dus ook lekker rustig tutten met de baby. Dan nog een keer kolven en dan naar huis. Het is dan alweer een uur of 13 als ik thuis ben en vriendlief komt nu iets eerder (17 uur) weer thuis. In die tijd zitten dus weer 2 kolfbeurten, koken en moet ik vaak nog wat dingen regelen en wat huishoudelijke klusjes doen. Dus weinig tijd voor mezelf of om te rusten. Dan eten we en gaan we 's avonds weer naar het ziekenhuis, zelfde verhaal. Heel soms gaat vriend alleen, maar meestal wil ik toch graag mee, omdat ik hem anders ook zo weinig zie. Als we daarna thuis komen, is het eigenlijk alweer bedtijd.



Dus zo ziet ons leven er nu een beetje uit. Het is een lang verhaal geworden, maar het is best fijn om het even kwijt te kunnen. Lichamelijk gaat het nu wel goed met mij. Ik ga morgen voor het eerst weer autorijden, vandaag uitgeprobeerd. Ik voel de hechtingen wel een beetje trekken, maar het is niet pijnlijk. Dat ik vanaf morgen met de auto naar het ziekenhuis kan, maakt het leven weer een stukje eenvoudiger. Moet er wel bij zeggen dat het ziekenhuis maar max 10 minuten hier vandaan is, als het ver was, had ik het rijden nog niet aan gedurfd. Emotioneel ben ik nog niet helemaal de oude. De afgelopen 2 weken (natuurlijk ook door de hormonen) heb ik redelijk wat af gehuild. Gewoon de spanning enzo. En ik had er moeite mee om mensen met de maxi cosi en hun pasgeboren kindje het ziekenhuis zien te verlaten. Verder had/heb ik er redelijk wat moeite mee om niet meer zwanger te zijn. Ik vind dit behoorlijk suf klinken, normaal ben ik veel te nuchter voor dit soort onzin. Ik vind het jammer dat ik niet meer/langer van de zwangerschap heb kunnen genieten. Het is toch iets bijzonders wat je meemaakt, en eigenlijk is het genieten bij mij al eind april gestopt, want daarna kwamen alle ziekenhuisopnames. Ik baal er ook van dat ik niet zo veel foto's van mijn buik heb. Maar door al die opnames, hebben we de laatste tijd dus ook niet zoveel leuke dingen gedaan, waarbij je normaal gesproken foto's zou maken. En het laatste waar ik erg mee worstel, is of ik het niet had kunnen voorkomen. De dag ervoor voelde ik me, voor het eerst, niet zo goed. Rugpijn, lichte buikpijn, redelijk wat bruin (slijm)verlies. Maar de rugpijn leek me normaal in dit stadium. De buikpijn of harde buiken, tja, ik vind dat zo vaag, heb ze nooit goed herkend. Maar mij was verteld dat als het niet herhalend of pijnlijk was, dat het geen kwaad zou kunnen. En de bruine afscheiding en slijmverlies had ik de laatste tijd vaker en was me ook verteld dat dat geen kwaad kon. Aan de andere kant heb ik ook wel gelezen dat je bij buikpijn ook altijd moet bellen, maar het was maar lichtjes/zeurderig dat ik daar niet bij stil gestaan heb. 's Toen ik s avonds naar bed ging werd de buikpijn erger, maar het was op dezelfde plek als waar de kleine als een gek aan het bewegen was. Dus ik kon het ook niet goed onderscheiden. Maar ik was er ook niet helemaal gerust op. Een half uurtje later begon de bloeding, dus misschien had ik toch een half uurtje eerder aan de bel moeten trekken. Maar we zullen natuurlijk nooit weten of dat het verschil had gemaakt.

Inmiddels begin ik wel weer wat stabieler te worden. De tranen komen minder regelmatig, het piekeren wordt minder, ik begin de situatie een beetje te accepteren. Wat daarbij helpt is dat de kleine het (gelukkig!!!) supergoed doet. Dat maakt de situatie zoveel makkelijker!! Hoewel ons verteld was dat hij tot eind juli vermoedelijk in het ziekenhuis moet blijven, denk ik dat hij wel eerder naar huis zal mogen. Dus ik begin stiekem uit te kijken naar zijn thuiskomst en ben bezig de laatste spulletjes bij elkaar te verzamelen. Oftewel; de film van de afgelopen weken die constant in mijn hoofd draaide, raakt wat naar de achtergrond en ik begin weer vooruit te kijken, wat erg fijn is.



De kleine was de eerste dagen iets afgevallen, maar zit nu zo'n 100 gram boven zn geboortegewicht. Hij heeft inmiddels ook alweer veel minder slangetjes en snoertjes aan zn lichaampje bevestigd zitten . Hij is vandaag precies 34 weken en vanaf nu zou hij ook wel een beetje mogen gaan drinken. Dus ik probeer hem dagelijks aan de borst te leggen. Hij snuffelt, sabbelt, zuigt een beetje, maar dat kost m redelijk wat energie en houdt hij nog niet lang genoeg vol.



Oh ja, wat ik bizar vond. Een paar dagen voor de bevalling had ik op de weegschaal gestaan. Toen een paar dagen erna weer. En wat denk je? Hetzelfde gewicht!!! Heb niet extreem gegeten in die dagen hoor. Ik denk dat het vocht was (dikke enkels). Inmiddels ben ik 5 kg kwijt uit het niets en moet ik er nog 2 tot het oude gewicht. En dan eigenlijk nog 3 tot mijn streefgewicht (maar dat was ik aan het begin vd zwangerschap al niet meer).



Nou, dat was het lieve meiden. Mijn therapeutische post

Ik lees met jullie mee en wens jullie veel succes en sterkte met de laatste loodjes!!

Vergeet ik nog te zeggen dat het kleintje wel het schattigste is wat ik ooit gezien heb! Echt zo bijzonder! Voor de moeders onder jullie, waarschijnlijk wel een bekend verschijnsel, maar voor wie het eerste kindje eraan komt: alle cliche's zijn waar en je kan echt uuuuuren naar hem blijven kijken!

Jeetje Yukon, daar wordt ik wel even stil van.

Je bent in een enorme achtbaan terecht gekomen en kan er niet zo maar even uitstappen.



Je klinkt echt heel dapper en als een trotse moeder!

En wat ontzettend fijn dat jullie zoon het, ondanks de omstandigheden, goed maakt.

Jee Yukon, wat een verhaal zeg. Fijn dat het wat beter gaat, maar als ik het zo lees, zijn jullie nog wel even zoet in het ziekenhuis. Krijgen jullie genoeg steun van vrienden / familie?

En wat gaan jullie er goed mee om, super hoor! Want het zal wel ff enorm zwaar zijn!

(Heb zelf een broer en schoonzus die maanden zoet waren met hun te vroeg geboren zoontjes, weet nog goed hoe het was..)

Je kunt jezelf natuurlijk nooit de schuld geven, want dat is het absoluut niet!!

Fijn om te lezen dat je er zo van kunt genieten, ook al zijn de momenten dat je m kunt vasthouden maar zo kort. Maar die momenten worden steeds langer!



Bedankt voor je update!

Oh en hier dan nog mijn update

NIets bijzonders te melden, behalve dat ik nog maar een weekje hoef te werken. En ik vind dat echt zoooo heerlijk! Heb er nog nooit zo naar uitgekeken. Hoop dat ik dan eindelijk tijd heb om wat dingen te doen in en rond huis. Ben wel erg benieuwd of ze me van mijn werk wel met rust laten, daar ben ik nog niet zo zeker van, maar goed. Telefoon uit, (al kan ik die net zo goed aan laten, die doet het de laatste tijd toch al zo goed als niet, haha) en mijn werkmail niet meer bekijken...

En dan maar genieten van nietsdoen! En het wordt natuurlijk prachtig weer tot en met oktober! (hoop hoop hoop)

Woensdag weer naar de verloskundige, ben laatst nog geprikt om dat mijn hb zo laag was, ze gingen direct mijn suiker checken. Niets meer van gehoord, dus dat zal toch wel goed zijn.

Oh ja, mag ook nog even een afspraak maken voor een liggingsecho, over 2 weken ongeveer. Ben benieuwd, volgens verloskundige ligt de baby steeds goed, dus dat zal dan ook wel!



Fijne avond/week nog!

Wauw Yukon, wat een verhaal. En wat een onrust. Wat heerlijk dan die tijd dat je wel kunt buidelen en verzorgen. Fijn om te lezen dat het, naar de omstandigheden, goed gaat met jullie allemaal!

Och jee Yukon, wat een moeilijke periode lijkt mij dit. Ik ben wel ongelofelijk blij om te lezen dat het met de kleine eigenlijk heel goed gaat en het dus echt een vechtertje is. En dat het met jou ook steeds beter gaat. Maar wees ook niet te streng voor jezelf he? Dit is, zonder te overdrijven, een trauma wat je hebt opgelopen, jullie allemaal denk ik. Neem, behalve lichamelijk, ook mentaal voldoende tijd om te herstellen. En alles in dat proces is normaal. Het verdriet, de boosheid, wanhoop, paniek, alles is normaal, dus wees niet zo streng voor jezelf!!

En tuurlijk is het normaal dat je je zwangerschap mist! Toen ik jouw verhaal las, kon ik mij dat zo goed voorstellen!!



En ik hoop zo dat "eind juli" snel dichterbij komt! Des te eerder heb je je mooie mannetje weer lekker thuis en kan het "normale" leven weer beginnen.

Ik gun je heel veel sterkte en kracht toe lieve Yukon!!!

En ik kan niet goed inschatten hoe je er tegenover staat, maar wij (de dames hier) zitten tegenwoordig op facebook. Het voelt heel "dichterbij en heel persoonlijk".

Misschien vind je het fijn om ons te komen vergezellen? Dat is toch anders dan op een forum waar iedereen kan meelezen.



Kijk maar wat je wilt, het is uiteraard aan jou.

Nogmaals.. ik wens je heel veel kracht toe. Dikke knuffel!!!!!

@Elys: ontzettend gefeliciteerd met je zwangerschap!! Ik kan mij voorstellen dat het spannend is, maar probeer er ook van te genieten he!!! Super dat het gelukt is Elys!!!



@lola: oooh heerlijk, nog 1 weekje werken!!! Fijn hoor!!! Ik wil ooooookkkk!!! Hoeveel weken ben je nu lola?

En wat voor plannen heb je voor over een week?

Wat een verhaal Yukon!!! Jullie zullen wel eventjes gesloopt zijn. Behoorlijk heftig allemaal en die emoties zuigen de energie uit je.



Inmiddels 31 weken en het gaat eigenlijk bijna helemaal vlekkeloos. Vandaag weer controle gehad en ons meisje groeit netjes volgens verwachting. We gaan wel de volgende stap in voor de bevalling. Al mijn waardes zijn prima maar ik blijf maar aankomen. Vanmorgen woog ik bijna 161 kilo, het is echt verschrikkelijk, ik schaamde me kapot. Ben zo ontzettend dik nu



Het werd sowieso al ziekenhuisbevalling in het Erasmus MC. Maar ik zit in een dermate hoge risicocategorie dat ze me hoe dan ook op tijd binnen willen hebben. Ik ben te zwaar om met de ambulance opgehaald te worden en het is een risicobevalling. Een scenario is dat ze voortijdig gaan opwekken. Heb al met al een beetje mixed feelings na vanochtend.



Thuis gaat het gelukkig voorspoedig. Vriend doet een hoop en alles staat in de startblokken. Kamertje is af, spulletjes zijn allemaal klaargezet en hij zorgt ook heel lief voor mij.



Leuk om te zien dat het voor iedereen zo dichtbij komt. De komende weken stoppen de werkenden ermee, ik ook, dus ik ga weer aan de gang zolang dat nog kan....

Even inbraak van een meelezer.



@Yukon, wat een heftig verhaal zeg. Ik ben naar aanleiding van een tip van IsisVG jouw verhaal gaan lezen, omdat ik min of meer dezelfde situatie meemaak.

Ik schrijf in het topic "wij gaan voor een derde kindje, deel 2"



Bij mij is ook een placenta previa vastgesteld na een flinke bloeding met 24 weken. Bij 20 wk had ik ook een kleine bloeding, en toen waren er al vermoedens, maar ze konden het toen nog niet goed zien. Bij 24 weken zagen ze dat de placenta er volledig voor lag en werd ik opgenomen. Ik mocht na een paar dagen weer naar huis, maar moest stoppen met werken, niet meer tillen, rustig aan doen, geen sport, geen seks, geen bad. Met 28 weken kreeg ik weer een bloeding en opname, en met 29 weken weer. Na de derde opname ging ik naar huis en kreeg daar na 3 uur alweer een bloeding, dus weer terug naar het ziekenhuis, waar ik nu moet blijven. De bloedingen waren steeds heftig maar kortdurend, en sinds ik in het ziekenhuis lig: afwezig. Wat fijn is, maar ook wel wat frustrerend, want ik heb nog twee kindjes thuis die ik onwijs mis en ik blijf me natuurlijk afvragen of het misschien thuis nu ook goed was gegaan.



Met de gynaecoloog hebben we afgesproken dat baby gehaald zal worden via keizersnede in de 37e week, dus nu nog 5 weken (lig hier inmiddels bijna 3 weken). De gyn verwacht zelf dat we de 37 weken niet gaan halen, dat er op een gegeven moment een grote bloeding zal ontstaan en net als bij jou er een spoedkeizersnede zal moeten plaatsvinden. Aan de ene kant hoop ik dat we de 37 weken gaan halen, dat is toch het beste voor baby, aan de andere kant word ik soms wanhopig van het idee hier nog zo lang te moeten blijven en hoop ik dat hij eerder komt. Gelukkig heb ik er toch geen controle over, dus ik wacht het af.



Nou ja, lang verhaal, als je wil kun je op het andere topic meelezen/teruglezen.



Wat ik je wel wil meegeven is dit: Wat mij is verteld is dat je weinig tot niets aan die bloedingen kunt doen. Ik heb duidelijke instructies gekregen en me daar redelijk aan kunnen houden, maar mijn bloedingen gebeurden steeds midden in de nacht, juist wanneer ik de meeste rust had. Daarbij hebben ze me uitgelegd dat de bloeding ook pas later naar buiten kan komen, dus een aantal uur nadat je misschien iets "te zwaars" hebt gedaan. Ook kan een bloeding ontstaan door niezen of harde buiken (houdt dat maar eens tegen!!). Harde buiken kunnen ontstaan door een (nog niet zichtbare) bloeding, maar bloedingen kunnen ook ontstaan door harde buiken.



Voel je dus niet schuldig, je kon hier niks aan doen.

Fijn dat je weer een beetje herstelt en dat het met je kindje steeds beter gaat. Ik zal nog verder meelezen hoe het met jullie verder verloopt.

Dikke knuffel!

Lief van je Franses!!

Meiden, dank jullie wel voor alle lieve reacties! Fijn om te lezen. Waar een forum al niet goed voor is.



Voor Franses even een aparte reactie:

Dank je wel voor je reactie! Heel lief. Ik heb een beetje in jullie topic gelezen, maar nog lang niet alles. Binnenkort eens verder lezen, want wat lijkt jouw verhaal op dat van mij! Ik herken veel in wat je verteld over de bloedingen; dat ze heftig en kortdurend zijn, en meestal midden in de nacht gebeurden. Dat waren ze bij mij ook. En inderdaad, dan ben je in het ziekenhuis en gebeurt er niets en vraag je je ook af wat je daar doet. Maar jij hebt het zeker ook niet makkelijk met zo'n lange ziekenhuisopname! En dan ook nog 2 kindjes thuis . Ik voel echt met je mee. Ik denk dat als bij mij de laatste bloeding niet geleid had tot de keizersnede, mijn zwangerschap er als de jouwe uitgezien zou hebben. Dus echt genieten van de zwangerschap zat er toch niet echt meer in, realiseer ik me nu. Ik wil je nog even aanmoedigen om positief te blijven. Ik begrijp ontzettend goed dat je er tegenop ziet om nog zo lang in het ziekenhuis te moeten verblijven, maar denk zo, als de kleine nu zou komen, zat je nog steeds in een lastige situatie. De kleine zou dan ook in het ziekenhuis moeten blijven en je zou dan dagelijks op en neer moeten. Met al 2 kleintjes thuis lijkt me dat vreselijk lastig en bijna niet te doen. Je heb dan 3 kindjes waar je niet van kan genieten. Meis, bekijk het dag voor dag en houd vol! Het is voor jullie allemaal echt beter als de kleine nog even blijft zitten. Wat ik me wel afvraag: waarom kan de kleine niet bij 36 weken gehaald worden? Dat is toch ook een veilige termijn? En heb je wel longrijpingsprikken gehad?



Ik heb wel het idee dat jij betere instructies hebt gehad dan ik. Ik ben ook helemaal niet ingelicht over wat er mogelijk zou kunnen gaan gebeuren (het worst case scenario, wat nu dus gebeurd is). Ergens vind ik dat stom, want blijkbaar (bij jou immers ook) is dit gewoon hoe ze verwachten hoe het gaat lopen en is dat redelijk algemeen bekend. Dan had ik mij er geestelijk op voor kunnen bereiden. Ik heb dit scenario compleet niet aan zien komen en zelf niet kunnen bedenken. Maar ja, heeft geen zin meer om daar nog over na te denken.



Ik vind het heel fijn dat je ook zegt dat je zelf weinig tot niets kan doen om bloedingen te voorkomen. Maar jouw laatste zinnetje is wat dus maar door mijn hoofd blijft spoken: dat harde buiken ook kunnen leiden tot bloedingen. Achteraf denk ik dus dat ik al harde buiken had 's avonds (of misschien al zelfs lichtjes overdag). Maar ik herken die dingen gewoon niet! Ja, pas als het te laat is. Ik had rugpijn en de baby trapte de hele dag flink hard. Ik voelde van alles, maar wist niet wat ik precies voelde. Maar ik herkende het niet als pijnlijk of herhalend en heb daarom niet aan de bel getrokken. Achteraf wou ik dat ik dat wel gedaan had, want misschien hebben die harde buiken de bloeding dus veroorzaakt. Dat is waar ik een beetje mee zit. 's Avonds voelde het gewoon niet lekker, niet goed, maar ik kon niet thuisbrengen wat ik dan echt precies voelde.



Aan de andere kant: de bloedingen kwamen steeds vaker en waren steeds heftiger, dus als het niet was gegaan zoals het gegaan is, was het vast korte tijd later gebeurd.



Nou goed, dat waren weer wat gedachtekronkels van mij. In ieder geval heel erg bedankt voor je reactie! En ik ga meelezen over het verdere verloop van jouw zwangerschap!

Veel liefs.

Dank je Yukon,



Ik probeer het inderdaad per dag te bekijken, al valt dat niet altijd mee. Ik besef ook zeker dat het niet handig is als baby nu al zou komen, gezien het heen en weer gereis naar zh (al is dat ook 10min bij ons vandaan), met wond en kleine kinderen thuis. Maar soms lijkt dat toch een makkelijker scenario, en dan ook weer niet, etc.



Longrijping heb ik bij de derde opname gekregen, omdat ik toen ook regelmatige harde buiken had en ze me ook weeënremmers gaven. Dat is nu alweer 4 wk geleden, dus als er nu weer activiteit zou komen in de zin van wee of bloed, dan krijg ik ze waarschijnlijk nog eens (werkt maar 2 wk en ze mogen het maar 2 keer geven blijkbaar). Wat een nare prikken zijn dat hè, terwijl ik helemaal niet zo kleinzielig ben wat naalden betreft.



En tja, die harde buiken, daar kun je niks aan doen, ook niet als je aan de bel had getrokken. Ze grijpen toch pas in als ze regelmatig optreden en/of pijnlijk worden. Ik herken dat onrustige gevoel ook, dat had ik bij de laatste heftige nachtelijke bloeding de hele avond al gehad. Ik weet nog dat man even naar de ijssalon wilde rijden en dat ik liever had dat hij thuis bleef omdat ik me niet zo lekker en onzeker voelde. Maar dat kan ook betekenen dat die bloeding dus al bezig was en er pas later uit kwam.



Ze wachten toch liever tot 37 weken, dan is de baby a terme. Gezien dat de andere twee met 39 en met 40 wk zijn geboren en te klein waren (2400 gram en 2700 gram), is het denk ik ook veiliger om hem wat langer te laten zitten. Maar heb ze wel laten beloven dat we niet tot 38 wk gaan wachten, dus de datum is geprikt in wk 37!



Het viel me inderdaad in jouw verhaal op dat je niet zo'n "uitgebreide" lijst do's en dont's kreeg als ik na de eerste bloeding. Jammer is dat. Misschien omdat bij mij de placenta er echt zo volledig voor ligt dat er ook geen kans was dat hij nog zou verschuiven, dat ze dan duidelijker zijn? Bij jou hoopten ze daar nog op toch? Wilden ze je misschien niet banger maken dan nodig.. Hoe dan ook: het heeft voor mij weinig verschil uitgemaakt, bloeden ging het toch wel, behalve nu dan..

En ik had dus al gelezen dat dit scenario er aan zou kunnen komen, wekenlange opname, en had het ook in mijn achterhoofd zitten. Maar toch dacht ik: komt wel goed, ons overkomt dat niet. Geestelijk erop voorbereiden is niet echt gelukt dus. Toen ik uiteindelijk te horen kreeg dat ik moest blijven ging ik kapot!



Wel heb ik me een beetje kunnen inlezen op gevolgen van vroeggeboorte, maar of dat nou fijn is.. Het toekomstbeeld verandert met de week en je weet toch niet hoe het met je eigen kindje zal verlopen. Ondertussen zit je wel met alle nare scenario's in je hoofd en veel tijd om daar over na te denken, terwijl het ook gewoon helemaal goed kan komen.



Sorry meiden, voor deze tussentijdse privé-chat!

Allemaal nog veel succes met de laatste loodjes!!

Geeft helemaal niks, lekker ventileren!!

Maar wat een verhalen zeg, jullie hebben aardig wat voor je kiezen gehad (en nog).



Dan mag ik in mn handen knijpen.

Heb een vrijwel zorgeloze zwangerschap.

Heb wel placenta praevia, maar ook die gaat nu de goede kant op.

Bij 20 weken lag ie er helemaal voor, bij de 30 weken lag ie er nog dusdanig voor dat ik werd doorverwezen naar de gyn.

Die gaf toen aan dat ze niet dacht dat het nog ver genoeg zou wegtrekken, oftewel een keizersnede.

Ging ik daar al wel vanuit, maar was toch een beetje balen.

Als je alleen bent wil je zsm genezen zodat je zo min mogelijk mensen lastig hoeft te vallen.



Nu had ik vanmorgen weer controle (andere gyn, en deze hou ik geloof ik) en ja hoor, hij is ver genoeg weggetrokken dat ik een vaginale mag doen!

Ligt ie minimaal 2 cm ervan af, dan mag je sowieso vaginaal.

Tussen 1 en 2 mag het, maar bij niet normale bloeding wordt het alsnog een KS.

En binnen 1 cm ervanaf is het sowieso KS.



En ik had m 1,2 cm ervan af. Ik vind het krapjes, maar hij geeft aan dat dat nog wel verder weg kan trekken en laat me vaginaal bevallen. Met team erbij zodat er ingegrepen kan worden wanneer nodig. Dat vind ik wel een prettig idee.

Ik hoop dat de placenta nog iets wegtrekt zodat het nog makkelijker wordt gemaakt, maar dit had ik al niet verwacht!

Ik moest ook echt even schakelen, had geen vragen en was beetje flabbergasted, was zo ingesteld op een KS inmiddels.

Maar hij zei ook echt: eh jij gaat dat gewoon lekker zelf doen hoor!



Ik vind het wel heel prettig dat ik onder controle blijf en het medisch blijft, zodat ik wel alle hulp in de buurt heb wanneer nodig.

Maar voor het herstel erna ben ik echt heel blij, dan ben ik zoveel sneller weer mobiel!



Het was een goede afspraak

En over twee weken mag ik weer.



Wat ik me afvraag, ik krijg geen echte echo meer zodat ik mn kleintje nog kan zien. Is dat normaal of krijgen anderen die wel?

Ga er toch nog naar vragen denk ik.



En ik moet nu een geboorteplan maken. Of moet, ik ga er wel over nadenken in ieder geval.